Roger Waters
Us + Them Tour, Sportpaleis Antwerpen, 11/05/2018
Dat Roger Waters er nog steeds staat mag zeker zijn. Na de enorm succesvolle The Wall tour vijf jaar geleden keerde de voormalig Pink Floyd bassist terug naar het Antwerpse Sportpaleis om er opnieuw een visueel spektakel neer te zetten. Maar het waren niet de visuals die de avond naar een hoger niveau tilden. Roger bracht een volwaarddige surround omgeving met zich me die de kwaliteit van muziek in het Sportpaleis naar ongekende hoogtes tilde. Het deed ons vooral afvragen waarom het zo moeilijk is voor andere topartiesten die optreden in deze galmbakken een deftige klank neer te zetten.
Visueel mocht het dan wel geen The Wall tour zijn, toch moet de avond niet veel onder doen voor de meest succesvolle solo-artist tour die er ooit geweest is. Geen vuur noch rook werden gebruikt, toch was er voldoende entertainment om de avond ook boeiend te houden voor de niet die-hard fans. Achter de band stond een gigantische LED-wall en bij de aanvang van act 2 verscheen onder luide sirenes en (in surround) overvliegende helicoptergeluiden het legendarische Battersea Power Station als een muur door het midden van de zaal. Rokende schoorstenen en Algie, het vliegend varken incluis.
Het eerste deel van de show stond vooral muzikaal sterk. Met zeven Pink Floyd nummers om mee te openen (intro meegeteld) voel je dat de show natuurlijk vooral in het teken zal staan van zijn rijke geschiedenis als bandmember van de band en minder in teken van z’n allernieuwste worp Is This The Life We Really Want?. Wat opviel is waar hij zelf minder sterk in zang is, hij zich laat omringen door vocaal sterke artiesten. Zo neemt hippie van de bende Jonathan Wilson de hogere vocals over, waaronder ook die die normaliter gezongen worden door David Gilmour. Ook twee dames van de New Yorkse indie band Lucius zijn prominent te horen doorheen de volledige set. Deze zetten vooral een indrukwekkende prestatie neer tijdens The Great Gig In The Sky.
Wat wel moet gezegd worden is dat Waters vaak zich terugtrekt op het podium en het muzikale overlaat aan de rest van de band waardoor je soms het gevoel krijg om naar een veredelde coverband te kijken. Toch is door de perfectie waarmee de artiesten op elkaar afgestemd zijn rede genoeg om te genieten van het spektakel. De combo Dave Kilminster en Jonathan Wilson klinkt en ziet er geweldig uit en ook Ian Ritchie schitterd op saxofoon tijdens nummers Money.
Hoogtepunten uit de eerste act zijn toch zeker wel de klassiekers Wish You Were Here gevolgd door het 2/3e van het Another Brick In The Wall opus. Tijdens deze laatste komen een locaal kinderkoor in oranje overal het podium opgestormd om luidkeels mee te brullen met de immers legendarische tekst “We don’t need no education”. Het geheel wordt afgesloten met het woord “RESIST”, de slogan van de oppositie tegen Trump, gigantisch op de LED-wall geprojecteerd. Waters zou Waters natuurlijk niet zijn zonder enige vorm van politiek betoog.
Dit politiek betoog komt nog sterker naar voor in het tweede deel van de set. Dogs zet dit tweede deel in maar het is vooral Pigs (Three Different Ones) die met de aandacht gaat gaan lopen. Op het scherm en de ondertussen muur van schermen die in de zaal is verschenen worden verschillende afbeelden van Trump geprojecteerd die weinig overlaten aan de verbeelding. Z’n hoofd wordt afgebeeld op verschillende taferelen, geheel in Warhole-stijl; als lid van de ku klux klan, als hitler en met een klein pietje. Dit alles terwijl de ene naar onze mening achterlijke tweet de andere opvolgt. Dit alles eindigt met de woorden “Trump is een idioot” in het groot geprojecteerd door het midden van de zaal. Wat volgt is waarschijnlijk het luidste applaus van de avond.
Het venijn zit hem in de staart. Tijdens Elipse verschijnt de prisma gekend van de O zo iconische cover van Dark Side Of The Moon gevormd door lazers op de eerste rijen. Het best simpele visuele effect zorgt voor een exctase bij het publiek en wanneer het nummer dan ook gedaan is veerde iedereen recht om een minutenlange staande ovatie in te zetten. Roger Waters geniet duidelijk. “De liefde in de zaal is voelbaar”. Als encore volgt nog Mother en het wondermooie Comfortably Numb. Tijdens deze laatste regent het confetti, bedrukt met de slogan die ook al tussen de twee acts was te zien “RESIST”. De boodschap is duidelijk. Waters kwam, zag en overwon Antwerpen.
Pics: Nin Fonténai
Review: Nathan Dobbelaere