Solstafir - Oranssi Pazuzu - Hamferd
15/11/2024 - Muziekgieterij Maastricht
De ‘Nordic Descent Tour 2024’ is net van start gegaan, met stops in Groningen en Nijmegen vooraleer er op 15 november halt gehouden wordt in de Muziekgieterij. Een dag later komt België aan de beurt, in de Botanique om precies te zijn. Sólstafir bracht immers exact een week geleden zijn nieuwe album ‘Hin Helga Kvöl’ uit en komt dit aan de wereld presenteren. Ze brengen daarvoor Oranssi Pazuzu en Hamferð mee, waarmee meteen duidelijk is dat de naam van de tour zeer toepasselijk is met een band uit Ijsland, Finland en de Faeroër. Toch was er geen sprake van typische Viking-toestanden, maar kregen we een fijn en gevarieerd muzikaal palet.
HAMFERÐ ,afkomstig uit de Faeroëreilanden, mocht de aftrap geven met een gepaste soundtrack bij deze koele herfstavond. De band bestaat sinds 2008 en vertelt verhalen uit de lokale geschiedenis en folklore en je hoort ook dat de natuur, de zee en de lange, koude winters een grote invloed zijn. De heren blijven ver weg van Viking of pagan metal maar brengen typische doom metal, die vaak heel rustig, melodieus en zelfs kwetsbaar is, maar soms ook stevig richting death metal neigt. Het zestal ziet, er op de bonkige bassist na, erg braaf en clean uit maar dat belet hen niet om indruk te maken aan het begin en einde van hun set. In het midden verslapt onze aandacht wel, dat hebben we wel vaker bij dit genre. Toch nog even in de verf zetten dat Jón Aldará een zeer straffe zanger is die veel emotie weet over te brengen.
Zonder twijfel de meest extreme band in deze line-up is ORANSSI PAZUZU. Deze band uit Finland is muzikaal zeer moeilijk om te omschrijven, het label ‘avant-garde’ is alvast van toepassing. Oranssi Pazuzu werd ons in het verleden al meermaals warm aanbevolen, maar het black metal-element in hun sound hield ons tegen en we besloten dat we dit live eens moesten ondergaan. Intens is het alleszins, we kunnen het alleen omschrijven als de soundtrack bij een koortsige droom waar je badend in het zweet van wakker wordt. Of de soundtrack bij een remake van de film ‘Fear And Loathing In Las Vegas’ door David Lynch. Het vijftal brengt met drum, bas, gitaren en heel wat synths en elektronica een mix van dark rock, psychedelica, krautrock en black metal die een gevoel van onbehagen, angst en dystopie oproept. En we worden helemaal meegesleept in deze muzikale waanzin, op enkele schelle synth-tonen na. Helaas hebben we het wel moeilijk om de ‘evil’ black metal-zang weg te denken, waardoor wij dit thuis toch niet zullen opleggen. Wie dat geen bezwaar vindt en graag iets hoort dat wringt en schuurt, moet deze band absoluut checken.
Van SÓLSTAFIR zagen wij in het verleden al optredens die ons kippenvel bezorgden. Soms was het om uiteenlopende redenen ook minder, maar een optreden van de Ijslandse, atmosferische post-metalmeesters blijft altijd de moeite. Ook vandaag was dat het geval, het was een goede show – niet meer, niet minder. De echte ‘magic dust’ bleef wel uit en een speeltijd van 1u45 is toch wat aan de lange kant maar de sound zat goed en de setlist van 11 nummers was mooi uitgebalanceerd. Geen uitgebreide show of projecties, maar gewoon een (h)echte band die live speelt voor dezelfde backdrop, met de gekende western look van de onderkoelde gitarist Pjúddi, de energie, het hoedje en de herkenbare tattoo op de borstkast van bassist Svabbi en de emotionele zang van frontman Addi.
Met de intro op tape en opener ‘78 Days in the Desert‘ alleen is het eerste kwartier al bijna gevuld en met ‘Silfur-Refur’ krijgen we meteen de typische, weids klinkende sound waar Sólstafir voor gekend is, met ook nog een rock ‘n’ roll groove. Het nieuwe album komt natuurlijk aan bod in de vorm van de drie vooruitgeschoven singles: eerst ‘Blakkrakki’, waar de black metal roots en punkinvloeden naar voren komen, ‘Hún andar’ waar we zelfs postpunk en new wave invloeden ontwaren en het titelnummer ‘Hin Helga Kvöl’ waar opnieuw black metal-elementen opsteken en dat aan het einde even klinkt als Slayer! Addi grapt dat ‘ze het fijn vinden om in Nederland te zijn omdat er tenminste iets te zien is want in Ijsland is er alleen maar zwart zand, dus hebben we daar maar een album over geschreven’. Dat was een groot succes en we krijgen daar dan ook het sterke titelnummer ‘Svartir sandar’ en ‘Ljós í stormi’ met ronkende bas uit en even later uiteraard ook nog het bloedmooie, emotionele ‘Fjara’ dat voor de grote doorbraak zorgde. Met het lang uitgesponnen ‘Ritual of Fire’ met een grootse postrock sound en het beklijvende ‘Ótta’ eindigt de reguliere set, waarna de traditionele afsluiter ‘Goddess of the Ages’ als bisnummer wordt gespeeld.
Full photo report here!
Rev: Joris Smeets
Pics: Istvan Bruggen