Desertfest 2023
20-22/10/2023 - Trix, Antwerp
Rev: Joris Smeets - Pics: Istvan Bruggen
Full photo report here.
Er zijn zekerheden in het leven en één daarvan is dat we al sinds de eerste editie van Desertfest Antwerp in 2014 trouw van de partij zijn. Hoewel we nooit teleurgesteld waren op het Woestijnfeest, waren er edities die sterker waren dan anderen. Het jaar 2023 mag in de annalen bijgeschreven worden als een grand cru, waar we oren, ogen en tijd te kort te kwamen om alles mee te pikken!
Ook deze editie was trouwens op voorhand volledig uitverkocht en dat is een teken dat de affiche zeker in de smaak viel. Aan hokjesdenken doen ze sowieso niet op Desertfest en we zagen vele genres al voorbij komen, maar het viel wel op dat er dit jaar méér bands op de affiche stonden die buiten de ‘typische Desertfest-scene’ vallen. Die konden evenzeer op bijval rekenen en dat stemt hoopvol voor de toekomst: het publiek is breed en ruimdenkend genoeg.
Zoals altijd: ‘kiezen is verliezen’. Dus konden we niet elke band op de drie traditionele podia meepikken, maar het niveau lag enorm hoog. Wij zagen zeer sterke prestaties van landgenoten Astodan, La Muerte, Gnome, Fire Down Below en Black Mirrors. Ook invloedrijke veteranen als Quicksand, Nebula, The Obsessed, Eyehategod, Enslaved, Yawning Man, The Atomic Bitchwax en Shellac toonden aan dat ze het nog helemaal in de vingers hebben. The Ocean legde vrijdag de lat al onwaarschijnlijk hoog met – zoals altijd - een fantastische show maar Cult Of Luna ging daar toch nog boven met een fantastische, intense set die niet in woorden te vatten valt en waar wij eerlijk gezegd nog altijd niet goed van zijn!
Vrijdag 20/10
Verkeersperikelen doen ons de eerste 10 à 15 minuten van Margarita Witch Cult (Vulture Stage) missen maar gelukkig kunnen we nog lang genoeg genieten van de officiële opener van Desertfest 2023. Het Engelse drietal verenigt een voorliefde voor Black Sabbath en Iron Maiden met een cocktail van garage rock, stoner en doom. Door de in fuzz gedrenkte riffs, lekkere grooves, vocale harmonieën en catchy refreinen komt het trio op het terrein waar ook Uncle Acid and the Deadbeats rondzwerft. Heerlijke sound, tonnen energie en een leuke cover van Billy Idols ‘White Wedding’ op de koop toe!
Siena Root (Canyon Stage) catapulteert ons terug naar de heerlijke sound van de 60’s en 70’s. Een groovy mengelmoes van classic, blues en psychedelische rock met die classic vibe. Met meer dan 20 actieve jaren op de teller weet deze band wel van wanten en ze put dan ook uit ouder werk. Uiteraard is de uitstekende en energieke zangeres Zubaida met haar soulvolle stem de grote blikvanger bij wederom een fijne set van deze Zweden.
This Will Destroy You (Desert Stage) is de eerste band in de grote zaal en dat heeft het grote voordeel dat de sound helemaal op punt staat. Dat is mooi meegenomen voor deze postrock-veteranen uit Texas, die op tour zijn met The Ocean en daardoor duidelijk al goed gerodeerd zijn. TWDY draait intussen ook al een twintigtal jaar mee en deelt heel wat muzikale kenmerken met mede-Texanen Explosions In The Sky maar put ook invloeden uit shoegaze: instrumentale muziek met een langzame opbouw naar stevige crescendo’s die daardoor grote impact hebben. De prachtige, uitgesponnen nummers met een filmische kwaliteit vormen meteen de soundtrack bij de beelden in je hoofd.
De 4 dames van Blackwater Holylight (Canyon Stage) zijn nog maar kort geleden geland en hebben 30 uren niet geslapen. Dat is er absoluut niet aan te merken, want ze betoveren ons helemaal met een unieke mix van alternatieve metal, doom pop en shoegaze. Duistere grooves, dromerige vocalen en keyboards die zorgen voor een bezwerende sfeer. Bovendien zorgen de zangeres/bassiste, helemaal in het wit, en de gitariste, in het zwart gekleed, ook visueel voor een mooi contrast dat het donkere en het melodieuze in hun sound weergeeft.
We gaan er niet om liegen: The Ocean (Desert Stage) is al jarenlang een van onze absolute favorieten en we zien hen doorheen de jaren steeds evolueren en naar een nog hoger niveau groeien. De Duitsers behoren zonder de twijfel tot de top van de postmetal en tonen zich grootmeesters van de hard-zacht dynamiek. Op hun fantastische plaat ‘Holocene’ die eerder dit jaar uitkwam, is er naast de opbouwende postrock, de loeiharde postmetal en de afwisselend melodieuze vocals en felle screams nog meer ruimte voor electronica. In het eerste deel van set ligt dan ook de nadruk daarop en zijn er ook meer rustige passages. Loïc blijft bewijzen dat hij een van de beste zangers in de scene blijft en duikt zoals gewoonlijk ook weer het publiek in, zonder een noot te missen. Met ‘Jurassic|Cretaceous’ krijgen we een intussen vertrouwde en oh zo overweldigende finale. Grote klasse.
Een vreemde eend in de bijt is dit jaar Quicksand (Canyon Stage). De post-hardcore uit de vroege jaren 90 was zeer belangrijk en invloedrijk voor vele bands die er na kwamen. Samen met bands als Fugazi en Helmet hebben ze het hardcoregenre opengebroken. Zanger/gitarist Walter Schreiffels (zie ook Gorilla Biscuits, Youth Of Today, CIV, Rival Schools), Sergio Vega (maakte ook jarenlang het mooie weer als bassist bij Deftones) en drummer Alan Cage worden tegenwoordig bijgestaan door gitarist Stephen Brodsky (zie Cave In en Mutoid Man), waardoor we hier echt wel van een all star band kunnen spreken. Ronkende bas, groovende gitaren en die typische sound uit de alternatieve scene van begin jaren 90 zorgen voor enthousiast meezingen en -springen. ‘Dine Alone’ komt al vroeg in de set en wij beleefden een uur lang onze jeugd opnieuw. ‘Thorn in my side’ zorgt voor een ijzersterke finish!
Truckfighters (Desert Stage) is de headliner van de eerste dag, maar in het verleden kon het trio ons nooit echt overtuigen. Nochtans brengen de Zweden al sinds het begin van de eeuw catchy stoner rock volgens het boekje en dat doen ze ook vandaag weer. We kunnen er niets verkeerd van zeggen, want de heren spelen en springen met enorm veel energie rond. De gitarist is van de prettig gestoorde variant en huppelt in enkel een sportshort rond maar toch blijft ook vandaag het wauw-gevoel achterwege. Anderzijds: wie kan afsluiten met een klepper als ‘Desert Cruiser’ heeft natuurlijk het laatste woord op Desertfest.
Een zeer geslaagde eerste dag krijgt met Nebula (Canyon Stage) een uitermate toepasselijke afsluiter. Dit is namelijk een van de oer-stonerrockbands die deel uitmaakt van de Palm Desert Scene, waar we onder andere ook Kyuss, Yawning Man, Fatso Jetson en Unida in terugvinden. Dat geeft meteen aan wat je mag verwachten: desertrock met elementen van psychedelica, blues, heavy metal en punk/hardcore. Groovende stoner die eer betoont aan de grootmeesters, met een stevig tempo en veel energie.
Zaterdag 21/10
Het was helaas al een tijd geleden dat we Astodan (Canyon Stage) aan het werk zagen. De intense, postrock met stevige postmetal-stukken wordt sinds het derde album ‘Evora’ ook vergezeld door hoge zang, maar ongeveer de helft van de set vandaag bestaat nog altijd uit instrumentale nummers, waar wij toch nog een voorkeur voor hebben. Met referenties aan bands als Mogwai en Isis brengen ze een sound die zowel ingehouden als bezwerend is, melodieus maar heavy, gelaagd en atmosferisch en afwisselend tussen spanning opbouwend en furieus uitbarstend.
We hadden de afgelopen tijd al enkele keren het geluk om Year Of No Light (Desert Stage) aan het werk te mogen zien, maar vandaag was misschien wel de beste show. Deze ervaren rotten in het postrock/metal-vak moet je niks meer leren over spanningsbogen en bezwerende, uitgesponnen instrumentale nummers. Het Franse collectief bouwt laag na laag op met naast de drummer en drie gitaristen nog de bassist die ook elektronica bedient en een zesde man die afwisselend keyboards en drums speelt. Coole projecties ondersteunen de heerlijke en volle sound, donker en meeslepend, uitmondend in een zinderende finale.
Een stomp in de maag kregen we van LLNN (Canyon Stage). Deze band staat op het rooster van Pelagic Records (The Ocean) en past daar absoluut, maar verwacht je niet aan ‘gewone postmetal’. Deze band klinkt ronduit intens, schurend en bijtend. De sludgy mix van beukende postmetal à la Cult Of Luna, noisy post-hardcore à la Converge en een industriële toets door samples en keys à la Godflesh klinkt verontrustend als de soundtrack bij het einde van de wereld. Slopende passages die langzaam alle hoop uit je persen, dat klinkt misschien niet aangenaam maar het is wel een emotionele catharsis.
Daarna hadden we wel behoefte aan een opkikker en die kwam er in de vorm van THE VINTAGE CARAVAN (Desert Stage). Dit trio lijkt zo uit de jaren 70 gelopen en tovert altijd een grote glimlach op onze gezicht met hun bluesy, classic rock, vintage outfits en gekke bekken en moves. Een show van de drie IJslandse heren barst altijd van energie, riffs en solo's zoals de gitaarhelden van weleer. Geen wonder dus dat ze hier al voor de derde keer mogen aantreden. De podiumbeesten doen precies waar ze goed in zijn: de hoofden doen meeswingen en de kelen doen meezingen. Heerlijk, precies wat rock ‘n’ roll moet zijn!
Zonder twijfel een van de meest unieke bands is LA MUERTE (Canyon Stage). Dat bewijzen ze opnieuw nadat ze hier in 2016 ook al mochten aantreden na hun reünie, met ook een eerste nieuw album in 2 decennia op zak. Een concert van deze legendarische landgenoten lijkt eerder een bevreemdend ritueel waar wij toch ook wat tijd en enkele concerten voor nodig hadden om het te vatten. De zak over het hoofd van zanger Marc (die eerder verbeten declameert en teksten spuwt), de rock 'n roll cool cool van gitarist Dee-J en de niet voor de hand liggende, zwartgallige mix van (post)punk, hardcore, new wave, noise met tegenwoordig ook een metalen randje, mogelijk door de invloed van gitarist Kirby (Deviate, Length of Time, Arkangel, Wolvennest) en bassist Tino (Channel Zero): easy listening is het niet. Dat merk je ook aan het feit dat redelijk wat toehoorders afhaken. Het klinkt donker, luid en smeriger dan ooit tevoren, net zoals wij dat wél graag hebben.
De rijzende ster van de stoner en psych-scene is zonder twijfel KING BUFFALO (Desert Stage). De grote zaal staat dan ook helemaal vol om de nieuwe troonpretendenten te aanschouwen en alle verwachtingen worden moeiteloos ingelost. De psychedelische, melodieuze mix van stoner rock, psychedelische rock en alternatieve metal (bespeuren we af en toe een Tool-invloed?) klinkt loepzuiver en helder, maar toch fuzzy en altijd spannend genoeg. De nummers blijven ondanks de pulserende baslijnen meestal rustiger en midtempo en bouwen de spanning op, maar dit trio uit New York neemt je echt wel mee in de muzikale trip. Wanneer ze dan toch eens losbreken, maakt het ook grote indruk en rocken en grooven ze er op los!
De Duitsers van MANTAR (Desert Stage) maken een stevige bak herrie die we gemakshalve omschrijven als blackened sludge metal. Drum en gitaar, meer hebben ze daar niet voor nodig. Het duo staat wat ons betreft verrassend hoog geprogrammeerd in de grote zaal, maar in het begin staat die wel bomvol met nieuwsgierigen. Halverwege is er echter al veel volk vertrokken want dit is duidelijk niet licht te verteren en niet voor iedereen weggelegd. Muzikaal kunnen wij dit meer dan pruimen maar de rasperige, black metal-achtige vocalen zijn niet altijd onze smaak.
Bij het Australische KHAN (Canyon Stage) gaan er best veel toehoorders mee in de lage, repetitieve en ronkende, sludgy grooves, met rustigere psychedelische passages tussendoor. We zien vele knikkende hoofden die meegaan in de trip van het trio van Down Under. Toch kan de band zich nog niet echt onderscheiden van de massa.
Sinds eerst Isis en dan Neurosis er mee op gehouden zijn, blijft CULT OF LUNA (Desert Stage) over als onbetwiste heerser van de postmetal. Met meer dan 20 ervaring in de vingers, merk je van bij de intro dat we hier naar een ‘next level’ gaan: omineuze, ijle geluiden weerklinken terwijl grote witte doeken achter het podium wapperen, waar lichteffecten het doen lijken alsof er een vlam achter brandt. We hebben deze Zweden al vele keren live aan het werk mogen zien en altijd indruk weten maken. Wat we vandaag te horen krijgen van het zestal, tart echter alle verbeelding. Zoals gewoonlijk weten de 2 drummers, 2 gitaren, bas en keys een tsunami van geluid te veroorzaken die op ons inbeukt. Prachtige, rustigere, melodieuze momenten lokken je mee in hun sfeer, om je dan weer plat te walsen. Dit is verzengende, intense kunst die enkele trappen hoger staat dan de concurrentie. Wanneer je denkt dat het niet meer kan, gaat Cult Of Luna toch nog enkele keren harder en intenser. En dan was bandleider/gitarist/vocalist Johannes Persson naar verluidt doodziek. Hij liet dus werkelijk alles achter op het podium en daar kunnen wij alleen maar het hoofd voor buigen. Dit was onwaarschijnlijk intens en fantastisch en zonder twijfel een van de beste optredens die we ooit zagen!
Na een geslaagde passage vorig jaar mocht GNOME (Canyon Stage) dag twee afsluiten. Te elfder ure opgeroepen, samen met labelgenoten Atomic Culture, omdat de tour van The Great Machine en support Ruff Majik geannuleerd werd door de oorlog tussen Israël en Palestina. Ongetwijfeld het best verkochte merchandise-item van de dag was de puntmuts van Gnome, we zagen er de hele dag tientallen rondlopen en hier ook voor het podium opduiken. De catchy, swingende, hard groovende stoner rock met veel humoristische knipogen is misschien ook het enige dat nog kan werken om de sfeer er in te houden na de knockout van Cult Of Luna. Spijtig genoeg moet je helemaal vooraan staan om een goede sound te horen. Dat neemt niet weg dat deze kabouters met uitstekende liveshows als deze hard aan de weg omhoog timmeren en ze ongetwijfeld snel boven het, euh, woestijngras zullen uitsteken.
Zondag 22/10
MONKEY 3 (Desert Stage) is al jarenlang een van meest interessante, instrumentale bands en een graag geziene gast op Desertfest – ze staan hier volkomen terecht al voor de vijfde keer. De Zwitsers spelen een avontuurlijke mix van classic, stoner, prog, alt en space rock, soms etherisch en meeslepend maar vooral ook hard rockend met riffs vol fuzz en groove. Bij het gloedvolle gitaarwerk dwalen de gedachten al eens af naar Pink Floyd terwijl de keys soms refereren aan Deep Purple. De echte ‘magic touch’ bleef deze keer achterwege, maar zelfs dan was dit nog een uitstekend optreden waar vele andere bands alleen van kunnen dromen.
Nog zeer mooi volk uit eigen land: FIRE DOWN BELOW (Canyon Stage) kon ons al bekoren op vorige edities maar lijkt met het gloednieuwe album ‘Low Desert Surf Club’ nog een serieuze stap vooruit te zetten. De energieke stoner rock met een stevig Kyuss-gehalte (zowel vocaal als muzikaal) en soms een ‘feelgood surf vibe’ klinkt catchy en toegankelijk, maar zeker niet glad of gepolijst. We hopen oprecht dat het viertal kan doorstoten naar een hoger niveau want dat verdienen ze. Heerlijke grooves, gierende gitaren en uitstekende zang bewijzen dat er ook een woestijn in België is. Daar refereren ze zelf al naar met een echt surfnummer waarop de kopjes heftig op en neer gaan. Groovy, baby!
THE OBSESSED (Desert Stage) is natuurlijk een levende legende in deze scene. De rol van frontman Wino in de doom en stoner scene, zowel in Saint-Vitus als in deze band, is niet te onderschatten en dus belichaamt hij de roots van Desertfest. Hij staat scherp met een gedreven band in goede vorm rond hem. Waar wij stonden, was de sound helaas niet ideaal door iets teveel bas waardoor de melodie van de classic doom er niet echt uitkwam.
HEAVY TEMPLE (Vulture Stage) bezigt zowat de archetypische Desertfest-sound, Sabbath worship via Electric Wizard. Het trio kwijt zich zeer bekwaam van zijn taak zonder zich hier echt te kunnen onderscheiden, of het moet dankzij het concept en de stagenames van de drie bandleden zijn: High Priestess Nighthawk, Rattlesnake, and Bearadactyl.
De proto-metalmannen van DUEL (Canyon Stage) stonden hier ook al eerder op het podium en zorgen opnieuw voor een riff-festijn. We horen ook classic rock riffs met een bluesy boogie feel en een psychedelische touch. Een heerlijke set met bakken energie en een rock ‘n’ roll feel die velen bleef boeien.
Nog meer legenden op de affiche: EYEHATEGOD (Desert Stage) dompelt Antwerpen even onder in de sound van de swamps in New Orleans. Samen met verwante bands als Crowbar en Down staat de band van oprichter Jimmy Bower aan de wieg van de ‘Southern sludge metal’. Een zompige mix van Black Sabbath riffs, de blues, punk/hardcore attitude en Southern rock waar Mike Willams zijn onverstaanbare, rasperige schreeuwen overheen gooit. De stem is een kwestie van smaak (wij hebben het er zelf soms moeilijk mee), maar gelukkig leek de man wel scherper en meer aanwezig te zijn dan bij vorige passage. Het is de laatste show van de tour met The Obsessed en dus is het viertal duidelijk goed gerodeerd en we worden getrakteerd op een uitstekende, stevige set met afwisselend slepende en snellere songs.
Op basis van de beschrijving dat HOWLING GIANT (Vulture Stage) ‘scifi themes and cosmic psych metal’ en progressieve riffs zou spelen, waren we erg benieuwd. Dat kwam er helaas niet uit, al kan het ook aan het verre van optimale geluid liggen. De brede smiles van de drie bandleden en hun aanstekelijke energie doen ons toch genieten van enkele lekkere grooves zonder ons echt te overtuigen om te blijven kijken.
We mogen in ons Belgenlandje toch wel trots zijn op hoeveel fantastische bands er hier aan de slag zijn. Daar mogen we BLACK MIRRORS (Canyon Stage) na vandaag zeker ook bij rekenen. De band brengt een heerlijke mix van 60’s en 70’s classic en garage rock, blues en soul met een stonerrock-jasje aan. Hoe goed de 4 muzikanten ook staan te spelen, het is toch zangeres Marcella die de aandacht naar zich toetrekt. Ze is een magnetische frontvrouw, die ondanks het feit dat ze zes maanden zwanger is, het podium beheerst en met haar krachtige vocalen de aandacht trekt. In haar zang, altijd met veel gevoel gebracht, horen wij invloeden van grootheden uit de rock ‘n’ roll. Het is een heerlijke show waar band en publiek energie naar elkaar overbrengen.
De grote zaal is intussen ingenomen door de Noormannen van ENSLAVED (Desert Stage) en hun progressieve black metal. Wij zijn notoir géén fan van het genre, maar deze heren kunnen ons wel telkens bekoren. We horen zowel meer rockende als progressieve passages en de keyboards en melodieuze backing vocals maken het wat epischer en makkelijker verteerbaar. We horen een folky, sferisch intro bij een nummer uit de laatste plaat ‘Heimdal’, dat openbarst. Maar ook uit oudere platen zoals ‘Below The Lights’ worden nummers geplukt. We vinden het zowaar jammer dat we de set niet kunnen uitkijken!
We zijn immers erg benieuwd naar YAWNING MAN (Vulture Stage), een van de ‘originals’ uit de Palm Desert scene en door Brant Bjork himself weleens ‘de beste liveband die hij ooit zag’ genoemd. Deze show is een ode aan de traagheid, met lage grooves van de bas en zeer ijle, spacy gitaarklanken. Als je door woestijn trekt, zal het nu eenmaal niet snel gaan en zou je op den duur wel eens rare dingen kunnen horen en zien.
Hoe groot kan het contrast zijn met THE ATOMIC BITCHWAX (Canyon Stage)? De stomende stoner rock knalt letterlijk door de zaal met punky energie. Hoewel alle drie de leden in Monster Magnet spelen of gespeeld hebben, horen we die sound vandaag niet terug. De band speelt ook oude nummers van bijna 30 jaar oud, zoals ‘Birth To The Earth’ en ‘Kiss The Sun’, maar ook nummers over kung fu en dat zorgt voortdurend voor veel beweging aan het podium. De enthousiaste fans geven de energie van de band dubbel terug, waardoor die nog harder het gaspedaal intrappen zonder ooit uit de bocht te vliegen!
De grootste ‘claim to fame’ voor SHELLAC (Desert Stage) zal altijd zijn dat zanger/gitarist Steve Albini naam maakte als producer en dan vooral van ‘Surfer Rosa’ van Pixies en daardoor ook ‘In Utero’ van Nirvana. Dat had hij te danken aan zijn vorige band Big Black en daarna deze band, die zich met zijn minimalistische sound op het kruispunt van punk, post-hardcore, alternatieve rock en vooral noise rock bevindt. Vaak dissonant, off beat en hoekig en met scherpe satirische teksten en af en toe toch eens een catchy riff of hook. Wanneer Albini tussen de nummers moet stemmen, beantwoordt bassist Bob Weston als een volleerde komiek vragen uit het publiek. Ook Albini laat zich niet onbetuigd met hilarische anekdotes of scherpe, sociale commentaren. Aparte band maar wel een geslaagde show.
We gaan er dit jaar uit met DOPELORD (Canyon Stage) en voor wie de band niet kent, zegt de naam al veel: in marihuana gedrenkte, zompige doom/sludge met bezwerende vocalen. Altijd lekker en zeer gepast om weer een topeditie van Desertfest af te sluiten.
Wij zeggen nu al graag ‘tot volgend jaar’! En als we de organisatie nog een tip mogen geven, dan is het wel dat we hopen om ook nog eens echte ‘desert blues’ op de affiche te zien. Artiesten als Tinariwen, Bombino, Mdou Moctar en aanverwanten zouden zeker een mooie aanvulling zijn.