DESERTFEST 2024
18/19/20 oktober 2024 - TRIX, Antwerpen
Rev: Joris Smeets
Pics: Istvan Bruggen
Full photo report here!
Vanaf de eerste editie in 2014 is Desertfest een vaste afspraak in onze agenda. We zijn dit jaar toe aan een jubileum want het was intussen de tiende keer dat we drie dagen ondergedompeld werden in ronkende gitaren en psychedelische sferen. Het festival was weer ruim op voorhand uitverkocht en daar zat de sterke line-up met een trio gedroomde headliners zeker voor iets tussen. Toch wordt elk jaar opnieuw duidelijk dat de sterkte van het festival in de breedte zit, want er staan topbands in diverse stijlen op het podium. Dat lokt een gevarieerd publiek uit alle hoeken van Europa dat verder kijkt dan stonerrock alleen. Je kan telkens weer een nieuwe favoriete band ontdekken of genieten van de grootheden uit de brede Desert-scene.
Toch was het heel jammer dat Monster Magnet drie dagen voor het festival moest afzeggen omdat frontman Davy Wyndorf ziek gevallen was. Eén-op-één vervangen was hier bijna onmogelijk maar de organisatie heeft er alles gedaan om een waardige vervanger te vinden. Tientallen bands werden gecontacteerd, maar konden of wilden niet komen. Toch kwam er vrijdagochtend een meer dan aanvaardbare oplossing uit de bus met Gnome, de stonerkabouters die voor het derde jaar op rij bovengronds zouden komen om door de woestijn te trekken.
We trokken dus – figuurlijk, weliswaar – in ‘high spirits’ richting Antwerpen en geven onze impressies mee. Zoals altijd bleek het onmogelijk om alle bands te checken op de Vulture Stage (Café), Canyon Stage (Club) en Desert Stage (Zaal). Zeker niet als je ook nog je zuurverdiende centen wil laten rollen in de merch area, genieten van het altijd weer heerlijke aanbod eten en drinken of gewoon even wil chillen en een babbel doen, waarbij je vaststelt dat de ene zijn favoriete band niks doet voor de andere en vice versa. Smaken en kleuren, weet je wel!
Op vrijdag waren we het meest onder de indruk van Hemelbestormer, Rezn en Russian Circles. Zaterdag was dat het geval bij Delving, Conan, Monolord en Fu Manchu. De uitblinkers op zondag vonden we in Norna, Wolvennest en Your Highness.
Vrijdag 18/10 – Dag 1
Op alle drie de podia krijgen landgenoten de eer om de debatten te openen. Voor het kleine podium staat het al meteen goed vol voor DIVIDED (Vulture). De ‘kleine broer van Stake’ (en dat bedoelen we positief) blijft snel groeien en maakt opnieuw een hele goede indruk met intense post metal, die soms ook wat noisy en dan weer wat psychedelischer uit de hoek komt.
LETHVM (Canyon) klinkt slepend en slopend, doomy en sludgy, maar met ook af en toe rustpunten en hier en daar een Alice In Chains-vibe. Muzikaal zijn we best wel mee, maar vocaal niet altijd. De intense screams overtuigen wel, de wat getormenteerde, dramatische zang helaas niet altijd.
Enkele weken geleden moest Lord Dying afzeggen voor Desertfest. Dat zouden we jammer gevonden hebben, ware het niet dat HEMELBESTORMER (Desert) deze stek mocht overnemen. Dat deden ze ook met veel klasse en daar was een goed gevulde zaal getuige van. Zoals gewoonlijk was er weinig licht op het podium, behalve van hun kenmerkende ‘sigils’ en de projecties op het grote scherm achter het podium. De boodschap ‘The portals to the universe are open’ is het signaal om ons een uur lang te laten onderdompelen in de donkere, instrumentale post metal die ook nog wat invloeden uit doom, post rock, sludge, elektronica (zoals die moddervette sample in het laatste nummer!), new wave en black metal (blastbeat!) herbergt. Toch beheerst dit viertal de kunst om deze muziek boeiend en gevarieerd te houden, met wisselingen in tempo en hier en daar lichtpunten in hun duistere heelal. De fantastische visuals met kosmische beelden versterken het effect en zorgen voor vele toehoorders die onweerstaanbaar mee dronen op deze meeslepende, duistere trip.
REZN (Canyon) is een naam die steeds vaker rondzingt en een grote belofte met zich meedraagt. Dat bewijst ook de werkelijk volgepakte club, die ons dwingt te zoeken naar wat adem- en bewegingsruimte. De progressieve mix van stoner, doom en psychedelica blijft voornamelijk slepend en intussen hakken heerlijke zware grooves op ons in. De combinatie met de redelijk hoge vocalen en zelfs saxofoon zorgt voor een bezwerend effect. Deze band maakt nu al indruk maar zal ongetwijfeld nog doorgroeien!
TCBT, oftewel Taking Care of BLACK TUSK (Desert) is altijd al het motto geweest van deze band uit Georgia. Die afkorting kom je dus tegen bij hun merchandise, maar het was ook de titel van het album dat ze uitbrachten na het jammerlijke verongelukken van oprichter, bassist en zanger Jonathan Athon. Die zware tegenslag hebben ze toch overwonnen en ze strijden moedig voort waar ze op hun best zijn: op een podium. We hebben bij deze band vaak hetzelfde gevoel als bij pakweg Motörhead: thuis zullen we het niet snel opzetten, maar hoe heerlijk is het om deze furieuze mix van sludge en stoner, met een punk/biker vibe en het gashendel open, live te mogen aanschouwen! Taking care of business, ze doen het simpel lijken.
Het programma en van hot naar her crossen, zorgt ervoor dat we onze landgenoten van CROUCH (Vulture) maar heel even aanschouwen. Het trio heeft al enorm veel ervaring in de vingers en dus kan je er van op aan dat hun zware sludge metal aanvoelt als een brute stomp in de maag, maar is dat niet hoe het hoort aan te voelen?
Na al dat geweld doet het wel deugd om wat meer te relaxen met de lekkere, bluesy, classic rock van CHILD (Canyon). Met momenten krijgen we ook wel een zwaardere, stoner groove maar over het algemeen blijft het meer aan de gezapige kant. Als je van op een afstand kijkt en luistert en niet echt mee in de vibe kan gaan, bestaat wel het risico dat je na verloop van tijd de aandacht verliest.
De eerste grote headliner dit jaar is RUSSIAN CIRCLES (Desert) en dat is duidelijk te merken aan de publieksopkomst: de zaal zit stampvol, achteraan staat er nog best veel volk dat er niet mee bij geraakt. Iedereen weet intussen dat dit trio garant staat voor een overdonderende performance die altijd enorme indruk maakt. Zoals altijd bestaat de instrumentale post metal uit donderende maar inventieve drums, ronkende bas en afwisselend gitaarwerk, soms heavy en sludgy en dan weer met staccato riffs of meer sferische passages. Deze heren uit Chicago staan nu al een tijd aan de top van de instrumentale muziek en bewijzen dat dit nooit saai wordt, integendeel. We zagen de band al vaak aan het werk en toch schudden we telkens het hoofd in ongeloof bij het horen van zoveel klasse.
Zaterdag 19/10 – Dag 2
DAEVAR (Vulture Stage) mag dag 2 op gang trappen en doet dat voor een goed gevuld café heel fijn met klassieke doom. We lazen al dat de band ook grunge invloeden verwerkt in hun sound maar dat horen we niet meteen. Wel een lekkere, slepende sound die in combinatie met de vrouwelijke zang Windhand als referentie oproept. De lat ligt meteen hoog.
Het is misschien iets te makkelijk om KARKARA (Canyon) te vergelijken met het geweldige Slift, maar we kunnen er toch moeilijk om heen als referentie. Het trio komt namelijk ook uit Toulouse en gooit psychedelische, space, stoner, garage en krautrock met veel groove, fuzz en punky energie in de blender. De jachtige ritmes en trippy gitaarklanken worden hier wel gekruid met meer (Midden-)oosterse motieven en ook elektronica. Heerlijk!
VALLEY OF THE SUN (Desert) was er ook al bij op de eerste editie in 2014 en het trio kent dus het klappen van de zweep. Dit is heerlijke, archetypische stoner: het rockt, groovet en swingt en doet dat met een zelfsprekende cool. Op zich springt dit er nergens speciaal uit, maar de band doet het gewoon heel goed. We horen hints van classic rock en heavy metal door het gevoel voor melodie en er is ook ruimte om het tempo even terug te laten vallen. Het feit dat de zaal goed gevuld blijft, zegt voldoende over de kwaliteit die we te horen krijgen.
We pikken nog het einde van KARA DELIK (Vulture) mee en daar zijn we blij om. Het is op zijn zachtst gezegd een opvallende muzikale mix. We horen een dynamische, psychedelische mix krautrock, dub, spacerock en ‘Anatolian rock’. Het klinkt groovy en trippy maar toch heel modern, ondanks de invloeden uit het verleden.
We waren ervan overtuigd dat we BIRDS IN ROW (Desert) al eens aan het werk gezien hadden en na wat opzoekwerk bleek dat maar liefst 11 jaar geleden te zijn! Hoog tijd dus voor een hernieuwde kennismaking met deze Franse post hardcore band die speelt met allerlei genres en er zijn eigen ding mee doet. We horen invloeden uit punk, hardcore, metal, metalcore, noise, rock, emo en screamo, soms meerdere in één nummer. Wij denken al eens aan Cave In, niet zozeer omdat ze hetzelfde klinken maar omwille van de mix van stijlen en afwisseling. Het is duidelijk dat de band zijn hart uitstort en een boodschap heeft, eentje van (wan)hoop, woede en loutering omdat de wereld ten onder gaat maar ook omdat samenzijn door muziek altijd hoop geeft. Deze bak pulserende, intense herrie is het equivalent van die eerste koffie aan het begin van onze werkdag.
Het eerste absolute hoogtepunt van de dag komt van DELVING (Canyon). Moet dat verbazen als je weet dat Nick DiSalvo van het machtige Elder de centrale figuur is bij deze band? Maar vergis je niet, dit klinkt niet zoals zijn andere band: dit is instrumentale, proggy rock, trippy, melodieus en sfeervol. Als je jezelf onderdompelt in deze sound, voelt die aan als een warm deken. Met invloeden uit de jaren 70 uit psychedelische rock, jazz en elektronica en ook krautrock, is dit een heerlijke ‘palate cleanser’ tussen het geweld dat ervoor en erna komt. Coole hooks, riffs en melodieën wisselen elkaar af en dat zorgt voor een zeer goeie set!
Het is tijd voor ‘caveman battle doom’ en dan weten de ingewijden dat CONAN (Desert) het podium inneemt. Dat betekent trage mokerslagen van riffs, ronkende bas, feedback en drums die wezens uit de onderwereld kunnen ontbieden. Bij dit Engelse trio is er geen plaats voor finesse of melodie, maar alleen een monumentale geluidsmuur van stoner, doom en sludge waarvan je ingewanden gaan trillen. Het is een overdonderend geluid uit een oertijd, dat visueel ondersteund wordt door coole projecties met een mix van 80’s cartoons, films en games. Vele headbangende luisteraars leggen gewillig het hoofd tussen hamer en aambeeld.
Volgens de bio op de website van Desertfest is RED SCALP (Vulture) geïnspireerd door Sabbath, de cultuur van de Native Americans en de mysteries van het heelal. Dat vat het eigenlijk wel goed samen, want we horen vooral veel Black Sabbath-verering met hier en daar wat spacy en melodieuze invloeden, vooral dankzij de synths en zelfs saxofoon. Dat zorgt toch meteen voor een ander, interessant geluid dat ons wel kan bekoren.
All hail the MONOLORD (Desert)! De Zweedse band is live intussen gegroeid tot een viertal en stond hier al meerdere keren op het podium. De doomy stoner sludge klinkt ronduit indrukwekkend en hard vandaag, met een massieve en crunchy sound. Monolord zet een heavy, groovy en simpelweg epische set neer, met uiteraard het kolossale, uitgesponnen ‘Empress Rising’. We kunnen ons niet ontdoen van het gevoel dat ze volgende keer als headliner kunnen en mogen terugkomen. Dat zal volkomen verdiend zijn want dit was ongetwijfeld een van dé shows van het weekend!
Volgens ons speelt CAUSA SUI (Canyon) niet vaak live, dus is het sowieso al de moeite waard om nog eens te gaan luisteren. Alle ruimtevaarders wisten dus waarheen. De Deense band blinkt uit in instrumentale, trippy, spacy psychrock. De nummers die net iets meer rocken, lijken het meeste respons te krijgen. We moeten dan al eens denken aan een band als Monkey3. Andere nummers zijn rustiger, met een bluesy sfeertje en eerder gezapig en lang uitgesponnen. Die klinken ook prima maar we bekennen dat we meer moeite hebben om de aandacht erbij te houden wanneer ze gas terugnemen. Neemt niet weg dat dit zeer aangenaam was.
Een regelrechte legende in het genre staat er opnieuw als headliner op dag 2, nadat ze er op de eerste editie van Desertfest ook al bij waren: FU MANCHU (Desert). De koningen van de stoner rock zijn opnieuw zeer welkom, ook al is het de vierde keer dat ze in ons land zijn op iets meer dan twee jaar tijd. Niemand die daar om maalt, want de band heeft er zin in, de sound is uitstekend en oudere nummers als ‘Hell On Wheels’ en ‘California Crossing’ worden op luid gejuich onthaald. Maar ook het nieuwe album ‘The Return Of Tomorrow’ komt aan bod en ‘Hand Of The Zodiac’, ‘Loch Ness Wrecking Machine’ en de titeltrack vallen zeker niet uit de toon. Frontman Scott Hill bedankt ook meermaals alle aanwezigen, maar met ‘Laserbl’ast’ en ‘Mongoose’ (met veel cowbell!) wordt dat enthousiasme dubbel en dik teruggekaatst. En dan moeten ‘King Of The Road’, waarbij er luid wordt meegezongen en rondgesprongen in de pit, ‘Saturn III’ en ‘Boogie Van’ nog de laatste klappen uitdelen. Heerlijke, groovende set met veel fuzz en wah zoals je die van Fu Manchu hoopt te krijgen.
Het Zwitserse COILGUNS (Vulture) mag afsluiten vandaag, maar je moet niet op hen rekenen om de afterparty op gang te trekken. Het viertal bestookt ons met een molotov-cocktail van noise, metal, hardcore en elektronica (waardoor het zelfs een industriële toets krijgt). De intensiteit spat er van af en de zanger bestrijkt elke centimeter van het podium terwijl hij de longen uit zijn lijf schreeuwt. We denken onwillekeurig al eens aan bands als LLNN, Converge en zelfs hun landgenoten van Knut. Het nummer ‘Generic Skin Care’ wordt voorafgegaan door een computerstem die de farmaceutische industrie aanklaagt voor het verkopen van geneesmiddelen aan rijke landen, hoewel er veel publieke financiering is voor onderzoek. Hoewel er soms ook catchy zanglijnen (die ook wijzen op een invloed uit emo) te horen zijn, is dit allesbehalve feelgood of licht verteerbaar. Maar wel heel sterk!
Zondag 20/10 – Dag 3
Opnieuw is het een landgenoot die de aftrap mag geven. GIAC TAYLOR (Vulture) is een nieuw project van Romano Nervoso en we horen donkere rock ‘n’ roll met veel energie en ijle, spooky synths. Ook invloeden van punk en psychrock zijn waarneembaar, altijd met die donkere vibe.
Een vroeg hoogtepunt van de dag komt in de vorm van NORNA (Canyon), een trio dat bestaat uit twee Zwitserse muzikanten van de band Olten en vooral Tomas Liljedahl, die een stevige reputatie opbouwde met zijn exploten in bands als Breach, The Ocean, The Old Wind en Terra Tenabrosa. De band zit in de kwaliteitsstal van Pelagic Records en dat is al een aanbeveling op zich, maar vergis je niet: dit is geen vriendjespolitiek. Het trio komt verwoestend uit de hoek met ijskoude, nihilistische, slopende post hardcore meets sludge waar je de invloeden van de genoemde bands kan horen maar ook van de peetvaders van het genre zoals Neurosis, Isis en Cult Of Luna. Indrukwekkend.
Het is tijd om het ritueel te ondergaan dat elk optreden van WOLVENNEST (Desert) is. Voor de aankleding van het podium, de sfeerschepping (brandende kaarsen en mirre) en het geluid is het ideaal dat de Brusselse band in de Zaal mag spelen. Helaas speelt de band er als eerste van de dag en is hen daardoor ook maar 45 minuten speeltijd toebedeeld. De weeral fantastische set en goed gevulde zaal tonen aan dat een plekje hogerop volgende keer zeker verdiend is. De muziek van het zestal omschrijven, blijft een moeilijke klus. Met drum, bas, 3 gitaren, synths en theremin en de bezwerende, lage zang van frontvrouw Shazzula, die af en toe vocale ondersteuning krijgt van 2 gitaristen, smeden ze een meeslepend dark rock geheel, met invloeden uit new wave, post punk, doom, black metal, post metal, krautrock, Oosterse en psychedelische muziek. De coole projecties met diverse, intrigerende figuren en natuurbeelden versterken het bezwerend effect. ‘Ritual Lovers’ blijkt niet alleen een persoonlijke favoriet, want vele kopjes gaan onwillekeurig mee.
Een graag geziene gast die nog eens mee aan tafel schuift, is BLACK RAINBOWS (Desert). Het trio lokt een bomvolle zaal en dat moet eigenlijk geen verrassing zijn. De Italianen brengen al jaren stoner volgens de regels van de kunst en rocken ook vandaag een flink eind weg. Inclusief psychedelische visuals en MC5-cover. Meer moet dat niet zijn.
THE ABBEY (Vulture) brengt klassieke doom en doet dat helemaal niet verkeerd. Ze kunnen rekenen op een lekker stevig geluid en dat smaakt. Origineel klinkt het zeker niet, maar dat hoeft niet altijd als het goed gebracht wordt.
Hoe lang is het al geleden dat we YOUR HIGHNESS (Canyon) nog eens aan het werk zagen? We kunnen het ons niet meteen herinneren en dat is al uitzonderlijk, want we zijn er altijd graag bij als de heren het podium bestormen. Het vijftal speelt hier altijd een thuismatch en heeft er duidelijk zin in. Ze gaan stevig van start en de Club loopt snel vol. Hoewel er sprake is van wat technische issues op het podium, laten ze het niet aan hun hart komen en gaan ze met volle overtuiging verder. De mix van stoner en sludge heeft hier en daar echo’s van bands als Mastodon en Baroness maar durft ook temporiseren met bluesy gitaarwerk. We horen roffelende drums, strakke bas met veel low-end, crunchy gitaren en soms melodieuze maar meestal rauwe vocals en toch altijd een catchy gehalte. Het nieuwe album ‘Under The Weight’ is intussen digitaal al uitgebracht (releaseshow op 9 november) en het is vooral het epische, afwisselende ‘Celestial Burst’ dat indruk maakt en de kopjes doet op en neer gaan. Als afsluiter kan natuurlijk ‘Desertkater’ niet ontbreken. Zeer straffe show, zoals gewoonlijk!
We haasten ons naar beneden voor GNOME (Desert). Een vreemd beeld: de zaal vol met de typische puntmutsjes kijkt naar een podium zonder drumstel of versterkers maar wel een DJ setup. Nochtans had de band zelfs de soundcheck gedaan. Niet veel later komen 2 leden van de organisatie melden dat het onwaarschijnlijke gebeurd is: de vervanger van Monster Magnet moet ook verstek geven. Maar wel met een geldige reden: de zwangere partner van een van de Gnomies is veel te vroeg aan het bevallen en dus is hij meteen vertrokken om haar bij te staan. Family comes first, always, en daar is ook veel begrip en medeleven voor in de zaal. Omdat de tijd helaas te kort was om voor een oplossing te zorgen, volgt een geniale zet om de sfeer terug op te krikken: een happy half hour met gratis pintjes voor heel Desertfest! En nog meer goed nieuws: een dag later kwam de melding dat de Gnome-familie uitgebreid werd met een gezond kaboutertje en dat iedereen het goed stelt. Hoera!
Aan RITUAL KING (Vulture) de taak om de moraal terug op te krikken en dat doet de band met verve. Ze schotelen ons een bluesy en psychedelische mix van classic rock en stoner, met veel fuzz. Op hun debuutalbum was er nog sprake van zeer fijne, groovende stoner rock maar de band is geëvolueerd en durft te spelen met veranderende sferen en melodieën, zonder daarbij de riffs uit het oog te verliezen. Naast een bluesy en folky touch is er ook sprake van een meer progressieve en zelfs psychedelische invloed. Een zeer lekkere trip in het gezelschap van dit Engelse trio.
In het verleden zagen we SCORPION CHILD (Desert) zowel op Graspop als op Desertfest al aan het werk. De band maakte grote indruk op ons met zijn aanstekelijke, bluesy, classic rock in de traditie van de groten, zoals Rainbow, Black Sabbath en vooral Led Zeppelin. De catchy songs van hun twee albums zorgden ervoor dat we die toch regelmatig nog eens oplegden. Na talloze bezettingswisselingen blijft alleen nog de zanger over en de stijl is ook helemaal veranderd. Er is geen sprake meer van classic rock maar zowel qua look als donkere sound neigt de band nu meer naar The Cult. Nu zijn wij daar altijd voor te porren, maar dan heb je niet genoeg aan de sound alleen en heb je vooral ook riffs en nummers die blijven hangen nodig. Die zijn er veel te weinig – het zegt veel dat eigenlijk alleen enkele oudere nummers onze aandacht kunnen vasthouden. Het is niet dat de band slecht is, maar ze staat hier niet op zijn plaats en zeker niet op zo’n hoge plek op het hoofdpodium, want na 20 minuten is minder dan een vijfde van de zaal gevuld.
De een z'n dood is de ander zijn brood. Dat gold vorig jaar voor Gnome, dat toen de stek van RUFF MAJIK (Vulture) innam toen hun tour afgezegd werd. Dit jaar mochten de Zuid-Afrikanen terug komen en zij kunnen nu genieten van een vol café, door gebrek aan concurrentie van Scorpion Child. We horen uptempo stoner grooves en rock ‘n’ roll en de band draait al lang genoeg mee om te weten wat ze doen. Je zal ons dus geen slecht woord horen zeggen. De waarheid is wel dat wij voorlopig nog altijd niet ‘mee’ zijn met deze band. Een van de elementen die daar zeker een rol in speelt, is het feit dat de stem ons echt niet ligt.
Om te genieten van MESSA (Canyon) moest je helaas helemaal vooraan staan. Daar waren wij niet meer geraakt en dus stonden we wat verder naar achter in de volgepakte Club. We vielen daar ten prooi aan de ‘Dutch Disease’: er waren zoveel mensen tegelijk redelijk hard aan het babbelen, dat we niet in de vibe van de muziek konden blijven. De Italiaanse ‘Scarlet doom’ met sterke, bezwerende vrouwelijke zang is voornamelijk traag en etherisch en dat kwam niet over. In het verleden waren we op DF onder betere omstandigheden wél te vinden voor de treurmarsen met licht aan het einde van de tunnel. Misschien hadden we nu ook gewoon meer behoefte aan tempo of groove, want we voelden onze kaars maar ook die van Desertfest in zijn geheel stilaan uitdoven.
Door het wegvallen van Monster Magnet schoven de twee voorgangers in de Zaal namelijk naar boven. STONED JESUS (Desert) werd dus de facto de headliner van de laatste dag. Dat is hen zeker gegund, want het sympathieke trio timmert al een tijdje aan de weg, ze waren er ook vanaf 2015 al bij op Desertfest. De Oekraïense band brengt redelijk standaard stoner, die zeker degelijk genoeg is en goed gespeeld wordt. Maar het blijft voor ons helaas ook een band die er niet genoeg uitspringt om op deze plek te staan. Dat is geen kritiek naar band noch organisatie omdat het nu eenmaal zo gelopen is. We kunnen wel nog zeggen dat de stem van de zanger nog wat gelijkenis heeft met die van Dave Wyndorf, dichter kwamen we uiteindelijk niet bij Monster Magnet. De heren van Stoned Jesus kunnen zelf amper geloven dat ze nu headliner zijn en geven ook aan dat ze hier altijd van gedroomd hebben sinds ze 15 jaar waren. Sympathieke jongens, dat zeker.