Hell on Sphinx
Muziekgieterij, Maastricht – 12/04/2025
Rev: Joris Smeets
Pics: Istvan Bruggen
Maastricht en hardcore, dat is al heel lang een geslaagd huwelijk. De Muziekgieterij zwaait trots de vlag van het genre en doet er alles aan om kansen te geven aan jonge en minder jonge bands. Eén van die niet meer zo piepjonge bands is natuurlijk Backfire!, onlosmakelijk verbonden met Maastricht maar zeker ook met deze concertzaal. Die ligt namelijk officieel aan het Richie Backfireplein. De voorbije jaren konden we hier al terecht voor de Among The Angels-festivals en de Rebellion-tours van Madball, maar intussen is er Hèll On Sphinx. Onder die noemer organiseert de Muziekgieterij regelmatig concertavonden met een viertal bands uit de hardcore scene of aanverwante muziekgenres. Het mooiste is: die avonden zijn gratis en lokken steeds meer volk van alle leeftijden. Op deze zonnige zaterdag is er echter het ruim op voorhand uitverkochte Hell On Sphinx Festival, dat volledig in het teken staat van het allerlaatste optreden van zanger Pat van Backfire!.
We kunnen ons weinig betere plekken bedenken dan de Muziekgieterij op deze lentedag: een kaart met meer dan 50 bieren om te proeven, hartelijke medewerkers en fantastisch lekker eten, ongeacht of je veggie, vegan of vlees eet. Het zonnige binnenplein nodigde uit om lekker te chillen en socializen tussen de bands door, met een heel gemoedelijke sfeer als gevolg. Met 8 bands die muzikaal toch wel wat verschillen en korte maar krachtige sets (de eerste 5 bands spelen maximum 30 minuten), bouwt de energie en beweging voor het podium op. De logica wordt dus gerespecteerd dat de bands hoog op de affiche het kot helemaal in de fik zetten, maar er was geen enkele band die uit de toon viel vandaag. Een groot compliment voor de organisatie/booking, want dat is toch minder vanzelfsprekend dan het lijkt. Nog een pluim op de hoed van de organisatie: op elk moment bleef er genoeg adem- en bewegingsruimte, zodat er plaats was voor degenen die enthousiast de pit indoken maar ook voor degenen die liever uit het strijdgewoel blijven.
Sales Belges uit Luik kreeg de eer om te openen. We horen echo’s van 90’s East Coast hardcore, met een metallic laagje, thrashy riffs en wisselende ritmes. Deze heren maken zeker geen slechte beurt!
Met afstand de jongste band op het podium vandaag is No Way. Bevlogen jongens, die qua leeftijd ergens tussen 15 en 17 jaar oud lijken te zijn. We zijn zelf nooit echt fan geweest van Youth Crew maar kunnen alleen maar toejuichen dat deze jongemannen teruggrijpen naar een muziekgenre uit de jaren 80 en de levensstijl die daar bij hoort. Muzikaal krijgen we dus korte, snelle hardcore punknummers met een positieve vibe, die hier en daar misschien een klein steekje laat vallen maar dat is helemaal niet erg. Groeimarge en potentieel is zeker aanwezig, hou ze in de gaten.
De vreemde bijt in de muzikale bijt is vandaag Invictus. De Belgen hebben een stevige achtergrond in hardcore en draaien al jaren mee in allerhande bands, maar dit is straight edge metal. Death metal om precies te zijn, van de melodieuze Zweedse variant (shirts van At The Gates geven al meteen een hint), maar soms ook met meer groove of een zwartgeblakerd randje. Het tempo ligt meestal hoog maar er zit genoeg variatie in om het boeiend te houden. De zanger, met zijn stevige baard en lange dreads, doet soms denken aan een mix van Max Cavalera, Chris Barnes en een bezeten metalprofeet, maar beschikt ook over een coole doch verstaanbare grunt. Uitstekend.
Haywire vertegenwoordigt de Duitse scene en doet dat met verve. Maar dat is niet het enige waardoor ze verschillen van de Nederlandse en Belgische collega’s op de affiche vandaag: frontvrouw Manon laat zich zeker opmerken. Ze beschikt over een stevige strot die helemaal past bij de groovy metalcore met forse breakdowns die haar 4 kompanen uitstrooien. Zeer geschikt voor spinkicks en moshpits!
Met Trenchwar bestijgt een geroutineerde band het podium. De heren hebben een verleden bij bands als Born From Pain, Backfire!, No Turning Back en Herder en die ervaring spreekt ook. Vanaf de eerste noot hoor je dat alles precies is zoals het moet zijn, de stevige hardcore met een metalen saus
zit prima in elkaar en swingt en groovet heerlijk. De band omschrijft het zelf als ‘relentlessly heavy, brutal metal-infused hardcore’. Zanger Ché weet het publiek natuurlijk op te jutten wanneer nodig, maar maakt ook wat grappige opmerkingen over ‘Heerlen vs. Maastricht’ om duidelijk te maken dat het niet uitmaakt waar je vandaan komt: iedereen is familie in de hardcore scene! Toch legt hij ook de vinger op wonde, door te vragen wie zich in welke leeftijdsgroep bevindt. De meerderheid van het publiek blijkt tussen 40 en 50 jaar, en er zijn er ook veel tussen 30 en 40 jaar. Maar er blijken zelfs meer bezoekers ouder dan 50 aanwezig te zijn dan jongeren onder 20. Hij haalt terecht aan dat die jongeren wel de toekomst zijn voor de scene en dat we ons moeten afvragen hoe we dit moeten omkeren en ervoor zorgen dat die blijft bestaan. Harde set!
Onze landgenoten van Mindwar draaien intussen ook al even mee en lijken gestaag verder te groeien. We zagen hen al vaker aan het werk en hoewel de vijf heren muzikaal niet voor vernieuwing zorgen, blijft hun mix van rechttoe, rechtaan hardcore met veel groove en metalriffs gewoon heel lekker en effectief. Er zit genoeg variatie in de riffs waar je af en toe wat andere muzikale invloeden in hoort terugkomen en alles wordt van begin tot einde met heel veel energie gebracht. We blijven genieten van de zanger, die we niet anders kunnen omschrijven als een mix tussen ‘Jerommeke’ en een blok beton, of een bouwvakker die het kot komt verbouwen. De pit wordt telkens wat heftiger.
De band tussen Angel Crew en Backfire! is altijd hecht geweest, met verschillende gedeelde leden bij de oprichting en verdere geschiedenis van beide bands. Dus is het ook maar passend dat deze Brusselse legende er vandaag bij is voor de laatste performance van Pat Coenen, die immers ook ooit deel uitmaakte van Angel Crew. De intro van Hank Williams III is meteen toepasselijk: rebel country, want ook Angel Crew doet gewoon zijn eigen, rebelse ding. Vandaag uit zich dat in het feit dat er naast de drummer, bassist en twee gitaristen maar liefst 3 (!) zangers op het podium staan voor een old school-set. In de moshpit gaat het er vanaf het eerste moment stevig aan toe, met singalongs en fingerpoint in overvloed. De heftige mix van old school hardcore en brute, metalcore met af en toe meeslepende en melodieuze elementen zweept iedereen serieus op. Pat komt ook een nummer meebrullen en ook gitarist Ross neemt de lead vocals in een ander nummer voor zijn rekening. Met de Blitz-cover ‘Warriors’ en ‘Steal Your Crown’ dele ze nog een paar stevige klappen uit!
Natuurlijk staat alles in het teken van Pat Coenen zijn laatste optreden met Backfire! en dat is ook duidelijk te merken in het publiek. De energie en emotie zijn voelbaar, vanaf intro ‘Hurt’ van Johnny Cash. Still Dedicated, dat is absoluut van toepassing op Backfire! en vandaag zeker ook op Pat, die op ons een frisse, energieke indruk maakt. Het wordt een ouderwets feestje, met tonnen energie, intense en zotte moves in de pit en songs die uit volle borst meegebruld worden. Zangers duiken uit alle hoeken op om mee te zingen: ze kruipen vanuit het publiek het podium op of springen vanuit de coulissen in het geval van de heren van Angel Crew. Voor één nummer geeft Pat de microfoon ook door aan Marco (ex-Violation Of Trust, Payback), die de voorbije periode al voor hem ingevallen is. Pat draagt ook nog een nummer op aan zijn dochter en aan ‘muzikale mentors’ Warzone. Als aan het einde van de show ‘Patje, bedankt!’ gezongen wordt en we de muzikanten knuffels zien uitdelen, moeten zelfs wij even slikken. Veel mooier dan dit kan je niet afscheid nemen. Backfire! speelt dit jaar nog enkele shows met Marco vooraleer het doek definitief valt voor de band. Last chance to dance!