HELLDORADO 2024
16/11/2024 @ KLOKGEBOUW, EINDHOVEN
Pics: Istvan Bruggen
Rev: Joris Smeets
Full photo report here!
El Dorado is een mythisch goudland dat zou zijn gelegen in Zuid-Amerika, maar Helldorado is het beloofde land voor liefhebbers van blinkende gitaren en drums, parelende zweetdruppels op hoofden van muzikanten die alles geven en vloeibaar goud dat stroomt uit een tapkraan. Vorig jaar waren we te gast op dit heerlijke festival en we waren maar wat blij dat we opnieuw uitgenodigd werden voor deze 5e editie. Het werd een goed gevulde dag met veel muzikale variatie over de drie podia, in stijgende grootte: de Tarantula, Cobra en Lion Stage. Dat zorgde opnieuw voor een nagenoeg uitverkocht festival. Rock ‘n’ roll is zeker hét codewoord voor dit festival, maar dan niet puur in de muzikale zin maar vooral in de attitude van de bands. De beste en sterkste voorbeelden daarvan waren voor ons The Baboon Show, Dool, Baroness en Frank Carter & the Rattlesnakes.
Van de openers op de drie podia pikken we telkens een stukje mee. Lokale band FROM THE CRYPT (Lion Stage) brengt old school death metal, die lomp en bruut klinkt zoals het hoort, maar ook een lekkere groove en af en toe midtempo-passages heeft.
Nomen est omen, zo luid het Latijnse spreekwoord en dat geldt ook voor BAKLAWAI (Tarantula Stage). Deze lawaaimakers uit Eindhoven spelen een thuiswedstrijd en wij horen bij het trio vooral de typische speedrock, weliswaar met wat classic rock gitaarwerk en stoner grooves die af en toe de kop opsteken.
De BURNOUT BOYS (Cobra Stage) kunnen rekenen op de bekende tv-presentator Dennis Weening als zanger. Dat zorgt misschien voor iets meer aandacht, want op basis van de degelijke punkrock zien we dit vijftal niet echt boven het maaiveld geraken. Het klinkt wel degelijk maar nooit uitzonderlijk of memorabel.
Het zijn onze landgenoten van COBRA THE IMPALER (Lion Stage) die een eerste keer echt het vuur aan de lont steken. Het is de derde keer op enkele maanden tijd dat we het Gentse vijftal aan het werk zien en telkens was het er knal op. Dé invloed die het duidelijkst aan te wijzen valt, is Mastodon met daarnaast ook bands als Red Fang of Baroness. Technisch onderlegde sludgy, stoner post metal, met complexe en afwisselende ritmes, coole hakkende, gitaarriffs en catchy melodieuze passages en daar bovenop uitstekende, gevarieerde zang. Ze trekken best veel toehoorders mee in hun maalstroom en dat is toch een serieus compliment.
Een Helldorado zonder organisator Peter van Elderen, dat kan natuurlijk niet. Je kan er dus zeker van zijn dat Peter Pan Speedrock of Tankzilla deel uitmaken van de line-up en dit jaar was het zelfs dubbel prijs! Gaan we daar over klagen? Van zijn leven niet, want TANKZILLA (Tarantula Stage) speelt altijd een heerlijke, dampende set die reist door de brede geschiedenis van rock ‘n’ roll. Lekker vuil, bluesy, groovend, soulvol, ronkend en vintage maar toch ook hedendaags en relevant omdat het duo er altijd hard voor gaat en het tempo hoog houdt.
Een ons volledig onbekende band was THE BABOON SHOW (Cobra Stage) maar na hun heerlijke set zullen we hen zeker niet meer vergeten! De band uit Zweden bevindt zich op het kruispunt waar punk rock en garage ‘sold their soul for rock ‘n’ roll’. Visueel is de band ook al zo’n mengelmoes, met een drummer die eruit ziet alsof hij in een 80’s metalband speelt, een lieflijke maar ook punky bassiste, een gitarist met zijn haar in vlechten en een petje en de zangeres die in haar luipaardpakje voortdurend danst en springt over het podium en alles wat daarop staat, soms als een krolse kat en dan weer als een roofdier dat haar prooi besluipt. Het rammelt, het rockt, het heeft attitude, het klinkt heel catchy en de energieke frontvrouw bespeelt het publiek. Niet moeilijk doen en gewoon gas geven! De sfeer zit er goed in en de band heeft duidelijk ook veel vrouwen naar het podium gelokt en we zien ook de hoofdknikkende goedkeuring van vele mensen in Turbojugend jasjes. We zingen allemaal 'Oh no, you got a problem without knowing it', met een stukje ‘Run To The Hills’ mee. Het laatste nummer, waarbij de zangeres gaat crowdsurfen, gaat naadloos over in de outro 'Simply The Best’ en het is die cheeky arrogantie die ervoor zorgt dat we die smile niet van onze smoel te krijgen. Volgend jaar op Sjock, graag!
Een groter contrast met de treurwilgenmuziek van PALLBEARER (Lion Stage) is nauwelijks denkbaar. Begrijp ons niet verkeerd, dat bedoelen we absoluut niet als een belediging want het is de perfecte soundtrack bij donkere herfst- en wintermaanden. Deze Amerikaanse band staat al enkele jaren in de top van het melodieuze doom-genre en het klinkt meeslepend en met momenten melancholisch mooi maar het is niet voor iedereen weggelegd.
DOOL (Cobra Stage) wint de voorbije jaren heel wat fans en dat is volledig terecht. Eerder dit jaar bracht de band rond Raven Van Dorst het nieuwe, erg goed ontvangen nieuwe album ‘The Shape Of Fluidity’ uit. Vandaag behoort het vijftal tot de absolute uitblinkers met een uitstekende, meeslepende set vol dark rock en daar is een bomvolle zaal getuige van. Muzikale invloeden uit occulte rock, post punk en new wave smelten samen tot uitgesponnen, sombere en psychedelische songs met bezwerende kwaliteiten. Veel gelijkaardige bands kunnen we niet snel opnoemen, al denken we al eens aan onze onvolprezen landgenoten van Wolvennest. We willen ook nog even de bassist in de kijker zetten, want die presteert het om met ronkende baslijnen een prominente rol op te eisen in een band met liefst 3 gitaristen!
Helldorado zonder pyschobilly, dat kan natuurlijk niet. Enter THE KOFFIN KATS (Tarantula Stage). Het trio met hanenkammen legt het tempo erg hoog en de zanger speelt contrabas, zoals het hoort, en zwaait er regelmatig mee boven zijn hoofd. Scheuren maar! De gitarist en bassist wisselen nog even van instrumenten en halen nog een circuskunstje uit waarbij ze blijven doorspelen terwijl de zanger letterlijk bovenop zijn contrabas staat. Het spelplezier druipt er vanaf, met onder ander nog een geweldige punkcover van 80’s-hit 'Maneater'.
Regelrechte legendes op het podium, je kan het niet anders stellen als NAPALM DEATH (Lion Stage) daar staat. Begin jaren 80 waren ze pioniers van het grindcore genre door death metal en (crust) punk te combineren en 40 jaar later zit er nog altijd geen sleet op de formule of de band. De slungelige maar sympathieke frontman Barney, met zijn t-shirt in de broek en bretellen en kenmerkende bewegingen, wisselt droge humor met ernstige boodschappen af, over dankbaarheid dat ze dit nog altijd mogen doen maar ook om zich uit te spreken tegen seksisme, homofobie en transfobie. De band plukt uit de rijke muzikale geschiedenis waarbij het prille begin met ‘Scum’ nooit vergeten wordt. Uiteraard is Dead Kennedys cover ‘Nazi Punks Fuck Off’ ook weer van de partij.
Bij het viertal van ZEKE (Tarantula Stage) wordt het gashendel meteen volledig opengedraaid en die topsnelheid wordt niet meer verlaten! De keihard rockende hardcore punk kunnen we nog het best omschrijven als Motörhead meets Black Flag op speed. Het lijkt soms alsof iemand op de ‘fast forward’ knop heeft gedrukt, jongens wat gaat dit lekker hard!
De heren van JOHN COFFEY (Cobra Stage) zijn terug en daar wilde een volgepakte zaal duidelijk ook bij zijn. Dat is zeker begrijpelijk want de catchy muzikale mix van hardcore, alternative, punkrock en rock 'n' roll gaat er vlot in en zorgt voor wilde toestanden in de pit.
Eerder dit jaar zagen we GRAVEYARD (Lion Stage) nog een ijzersterke set spelen als headliner op Into The Void, ook in Eindhoven. Wat meteen opvalt is dat er ineens vijf bandleden op het podium opduiken. Frontman/zanger/gitarist Joakim werd onlangs geopereerd aan een schouder en neemt voorlopig geen risico’s en focust zich deze tour op één taak en dat is zingen (én tamboerijn spelen). Enerzijds is dat jammer, want we waarderen zijn vloeiende gitaarspel en klassieke rocksound. Anderzijds komt hij zo veel energieker en toegankelijker over én met John Hoyles hebben ze een sterke vervanger mee, want de man heeft een roemrijk verleden bij Witchcraft. Vanaf het begin weerklinkt de heerlijke, bluesy classic rock met die fuzz sound, die zo uit de jaren ’70 lijkt weggelopen en waarvoor de Zweden intussen al bijna 20 jaar bekend staan. ‘Cold Love’ is zo’n nummer dat drijft op heerlijke rock ‘n’ roll riffs, net als het door de bassist gezongen ‘From A Hole In The Wall’ waarbij het tempo de hoogte in gaat. Waar de band uit Gothenburg voor ons ook in uitblinkt, zijn die nummers die traag beginnen, spanning opbouwen en dan lekker los gaan met heerlijk gitaarwerk. Maar met ‘An Industry Of Murder’, ‘Uncomfortably Numb’, ‘Rampant Fields’ zitten er iets teveel van die nummers dicht bij elkaar, gelukkig wel met gierende energieshots in de vorm van ‘Hisingen Blues’ ‘Ain’t Fit To Live Here’ tussendoor. Afsluiter is uiteraard het meeslepende, emotionele ‘The Siren’.
Er zijn zekerheden in ’t leven, deel 2. Naast Tankzilla mag ook PETER PAN SPEEDROCK (Cobra Stage) dit jaar opnieuw aantreden, na de herstart die ze hier vorig jaar lanceerden. We gaan echt niet teveel woorden meer vuilmaken aan een beschrijving van deze band: in hun thuishaven staat de zaal weer bomvol, is er veel beweging in de pit, strooit het trio met heerlijke, energieke bommen speedrock en komt Dikke Dennis meebrullen. Als iets perfect is, waarom zou je er dan iets aan veranderen?!
We zijn al van het prille begin grote fan van BARONESS (Lion Stage) en het stemt ons zeer blij dat die intussen tot de status van headliner uitgegroeid is! Nochtans is het muzikaal niet de makkelijkste band, want het is een progressieve, technisch onderlegde maar toch catchy mix van metal, hardcore, sludge, punk en alternatieve rock die barst van energie, emotie en drive. Frontman John Baizley, oprichter en spil van de band, heeft een specifieke zangstijl waar in het Engels het mooie woord ‘hollering’ voor bestaat maar waar we in het Nederlands niet verder geraken dan ‘roepen’. Na albums met titels die refereren naar de 6 basiskleuren (in volgorde: Red, Blue, Yellow & Green, Purple, Orange & Grey) was de cirkel rond en kwam ongeveer een jaar geleden het meest recente ‘Stone’ uit. Uiteraard kwam dat ruim aan bod, met ‘Last Word’, het tragere ‘Under The Wheel’ en ‘Beneath The Rose’ bij de eerste 4 nummers, met het glorieuze ‘March To The Sea’ tussendoor waarbij de podiumverlichting toepasselijk geel kleurt naar het album waar het op staat. We zien dus ook paarse lichten bij het lang uitgesponnen, progressieve ‘If You Have To Wake Up’, dat zacht begint met gitaargetokkel en melodieuze samenzang tot het openbreekt met een heerlijke groove, en de onweerstaanbare meezinger ‘Shock Me’. Ook ‘Blue Record’ komt tot onze vreugde met 2 nummers goed aan bod, zij het niet met het verwachte ‘A Horse Called Golgotha’ maar wel ‘Swollen and Halo’ en ‘The Sweetest Curse’. Dankbaar zijn ze ook, om met helden Napalm Death het podium te delen en voor de openheid van het publiek voor zoveel diverse muziek. Ze smijten er dan nog twee kleppers achteraan met ‘Isak’ en het luid meegebrulde ‘Take My Bones Away’!
Enkele weken voor hun optreden vandaag kondigde FRANK CARTER & THE RATTLESNAKES (Cobra Stage) aan dat de band na 9 jaar, 5 albums en honderden shows over de hele wereld er (voorlopig?) mee stopt, Frank gaat volgend jaar op pad met Sex Pistols. Dat maakt dat we op Helldorado voorlopig de laatste performance van de Engelse kleppers mogen meemaken. Going out with a bang, zo mogen we dat wel noemen! Al bij het 3e nummer ‘The Drugs’ staat Frank in het publiek, maant hij iedereen aan om zijn telefoon weg te steken en zet hij een grote circle pit rond hem heen op gang. Ook bij het volgende nummer ‘Kitty Sucker’ blijft hij staan en eist en krijgt hij nog een grotere pit over de hele zaal, tot achter de PA. En ook bij ‘Devil Inside Me’ staat de frontman gewoon tussen de fans, hij kan ze letterlijk voelen en organiseert ook nog even een sit-down. De onweerstaanbare, catchy mix van punk, hardcore, rock ‘n’ roll, alternatieve rock en elektronische toetsen zweept de massa in de zaal verder op. Tegelijk zien we ook een staaltje van respect en ‘rock and roll equality’, als ‘Wild Flowers’ wordt uitgeroepen tot een safe space voor de damen met een ladies only moshpit, die veeltallig gebruik maken van die gelegenheid. Uiteraard volgen er nog hoogtepunten met onder andere ‘Juggernaut’, ‘Man Of The Hour’ en ‘I Hate You’.