PELAGIC LABEL FEST 2024 @ Muziekgieterij, Maastricht
Full photo report
Rev: Joris Smeets
Pics: Eline Dresselaerts - Bert Gysemans
Soms is het oprecht moeilijk om de juiste woorden te vinden om een concert of festival te beschrijven. Dat is ook wat we voelen na het Pelagic Label Fest in Maastricht ter ere van het 15-jarige bestaan van het label. We kunnen niet genoeg superlatieven bedenken voor deze ervaring: uitstekende locatie en logistieke organisatie, indrukwekkende line-up, onverantwoorde hoeveelheid aan interessante merchandising en een hele fijne sfeer tussen fans en bands het hele weekend lang. Met ongeveer 1000 aanwezigen op zaterdag en misschien enkele tientallen minder op zondag bleef het ook comfortabel op elk moment. Een divers en respectvol kennerspubliek trouwens, want we hoorden allerlei talen en zagen mannen en vrouwen van alle leeftijden genieten van de eerste tot de laatste band. Dit kwam gevaarlijk dicht bij perfectie!
---
Ons hart maakte al een sprong van opwinding bij de gedachte aan een Pelagic Label Fest. Aanvankelijk vooral opgericht voor de altijd zeer speciale uitgaven van The Ocean-releases, is het intussen uitgegroeid tot een internationaal gekend en gerespecteerd platenlabel. Het betekent meteen een kwaliteitslabel voor bands die tot de Pelagic-familie horen, in allerlei muziekgenres waar je combinaties van omschrijvingen als post, prog, metal, rock, hardcore, elektronisch of experimenteel op kan plakken. In september 2021, toen de Corona-maatregelen even versoepeld waren, was er al eens een gesmaakte Pelagic Label Night in Trix in Antwerpen, met de 4 Belgische bands van het label Hippotraktor, Bear, Psychonaut en Briqueville met uiteraard The Ocean als top of the bill.
Het idee voor een nieuwe editie begon te rijpen toen labelbaas Robin Staps begin 2023 met zijn band The Ocean een uitermate geslaagde show weggaf in de Muziekgieterij. Ook bij Pelagic was er weinig twijfel dat de dit de ideale locatie was. In hun thuisbasis Berlijn zijn er momenteel geen geschikte concertzalen voor hetgeen ze voor ogen hadden. Bovendien is Maastricht niet alleen een prachtige, historische stad en de Muziekgieterij een passend poppodium, het ligt ook nog centraal en goed bereikbaar vanuit Duitsland, Nederland, België en Frankrijk. En uit die drie laatste landen komen meer bands op het labelrooster dan uit eigen land.
In de Muziekgieterij bieden zowel de Grote Zaal (capaciteit: 1100) als de Kleine Zaal (capaciteit: 420) heel wat mogelijkheden in ideale omstandigheden, dat bleek zowel op het vlak van geluid als belichting. Artiesten komen er ook heel graag en spreken dat ook uit op het podium, omdat ze er goed verzorgd worden. Bezoekers kunnen in de gezellige foyer genieten van een breed gamma aan dranken, waaronder een uitgelezen selectie aan bieren! In de grote inkomhal stonden meterslange standen met de merchandise van de bands, van de Muziekgieterij, van Dunk! Records en uiteraard van Pelagic Records zelf, om zo in de foyer ook ruimte maken voor enkele optredens. Volgens ons zijn er hier voor vele duizenden euro’s merchandise verkocht.
Robin en de verantwoordelijke voor de programmatie in de Muziekgieterij mikten uiteindelijk op een indoor-festival aan het einde van de zomer en konden daarvoor samen een uitermate sterke line-up in elkaar boksen. We zagen alleen maar sterke optredens. Voor alle fans van The Ocean en het label wereldwijd was er bovendien een voortdurende live stream voorzien. Onze eigen chef hoorde en zag vanuit zijn eigen zetel, met enkele kameraden en Duvels erbij, dat de geluids- en beeldkwaliteit uitstekend was zonder de minste hapering en perfect weergaf hoe het publiek aan het meegenieten was.
Nog meer goed nieuws? Het is de bedoeling om van het Pelagic Label Fest voortaan elk jaar te organiseren in Maastricht. Robin Staps kondigde het zondagavond na de show van The Ocean zelf al aan dat er in 2025 een nieuwe editie volgt, same time, same place en dat is intussen ook officieel bevestigd: volgend jaar op 23 en 24 augustus staan alvast Bear, A Burial At Sea, Psychonaut en Ihsahn op de affiche. We twijfelen er niet aan dat er velen opnieuw de pelgrimstocht naar Maastricht zullen maken en dat weekend staat ook op onze kalender al in het rood omcirkeld!
DAG 1 - ZATERDAG 24/08/2024
Onze landgenoten THOT (Grote Zaal) mogen de aftrap geven voor een nog niet zo gevulde zaal. Het Brusselse vijftal was ons nog volkomen onbekend tot ze hun laatste album bij Pelagic uitbrachten en na deze set gaan we zeker verder op ontdekkingstocht. Muzikaal is het moeilijk in een hokje te duwen: we horen nerveuze, pulserende ritmes, felle synthesizerklanken, postpunk, typische postmetal, ijle en soms zelfs spookachtige klinkende postrock en melodieuze zang van zowel de frontman/gitarist als de toetseniste. Zij speelt vandaag haar laatste show met de band en dat vinden we nu al jammer. Meanderende nummers met een unieke sound, dit is een knappe opener.
Er speelt altijd maar één band tegelijk, maar het einduur van de ene is ook het startuur van de volgende. We moeten ons dus wel telkens haasten, ook om WuW (Kleine Zaal) vanaf de start mee te pikken. Met drum, bas en 3 gitaren (en een van gitaristen die ook op een Moog speelt) houdt deze doomy Franse band het vooral laag gestemd, donker en traag vooruit kruipend terwijl ze laag per laag opbouwen. Net wanneer je denkt dat een beetje dynamiek toch welkom zou zijn, krijg je een psychedelisch moment dat Pink Floyd oproept of een lichte versnelling en chuggende gitaren. We horen ook breaks en iets rustigere momenten met typische postrock gitaren waar melodielijnen overheen gespeeld worden.
Een van de bands waar we erg naar uitkeken, was LOST IN KIEV (Grote Zaal). Je zou de band kunnen wegzetten als typische, instrumentale postrock maar het Franse viertal doet dit uitstekend en weet altijd veel melancholie, drive en dynamiek in de relatief compacte nummers te verwerken. Het klinkt glashelder, met een cinematische sound die nog versterkt wordt door de spoken word samples die zelf gemaakt hebben. Wanneer de twee gitaristen de synths erbij halen, verandert de sfeer van weidse panorama’s in de bergen naar een jachtige, adrenalinerush in een donkere stad. Als extra kwam Loic Rosetti van The Ocean ook live meezingen op het geweldige ‘Prison Of Mind’!
PLAYGROUNDED (Kleine Zaal) is een internationaal gezelschap met één been in Rotterdam en het andere in Athene. Qua sound is het vijftal moeilijk anders te omschrijven als alternatieve metal maar dat zegt natuurlijk niet veel. Met drum, bas, gitaar, electronica en zang maken ze meeslepende, langzaam beukende metal die ons aan Deftones doen denken, maar dan met een licht industriële toets dankzij de elektronische geluiden. We denken ook al eens aan Massive Attack, Karnivool, The Ocean en Tool en dat zijn straffe referenties.
Met OH HIROSHIMA (Grote Zaal) gaan we terug naar eerder typische postrock maar dan wel met zang. De typische opbouw van rustig naar epische crescendo’s is natuurlijk regelmatig aanwezig, maar er zijn ook hardere passages die voor dynamiek zorgen. We horen ook al eens een 90's gitaarriff met veel echo, een eerder alternatief rocknummer met wel de typische postrock sound en een afsluiter die stevig dronend opbouwt naar een finale climax. In december gaat de band rond de twee Zweedse broers Jakob Hemström en Oskar Nilsson op Europese tour en wij proberen er zeker opnieuw bij te zijn!
HIPPOTRAKTOR doet de (Kleine Zaal) helemaal vollopen. Na Alcatraz en Dynamo is het al het derde weekend op rij dat we de Mechelaars het werk zien en de heren vliegen er zoals altijd stevig in vanaf de eerste noot. Brulboei Stefan geeft met zowel intense schreeuwen als melodieuze zang handvaten aan de complexe, progressieve postmetal en weet altijd op gepaste momenten publiek op te jutten. De backing vocals zorgen voor een extra episch element. Wie de band nog niet kent, mag referenties als The Ocean, Meshuggah, Gojira, Amenra en Psychonaut opschrijven. Er is veel variatie en dynamiek en de vette, groovende, hakkelende, hoekige riffs zorgen voor headbangen, stampen en springen bij het publiek. Met fantastische nummers als ‘Mover Of Skies’, het titelnummer van hun nieuwe plaat ‘Stasis’ en afsluiter ‘Beacons’ wint de band steeds meer fans voor zich en dat is volkomen terecht.
Scandinavië is een rijpe voedingsbodem voor postrock en postmetal en dat bewijst A SWARM OF THE SUN ook al een hele tijd. De band bestaat uit 6 muzikanten, waarbij de zanger ook elektronica (en de theremin) voor zijn rekening neemt. Niet de meest dynamische band op het podium, maar muzikaal weten ze meer dan onze aandacht vast te houden. De nummers kennen vooral een trage opbouw en een kenmerkende sound, opgebouwd uit mokerslagen op de drums, onheilspellende synth-klanken, melancholische en warm klinkend melodieuze zang, ronkende bas en gitaren, die met behulp van E-Bow zorgen voor die kenmerkende sound. De term ‘slow burn’ past misschien nog het beste bij deze Zweden die schipperen tussen broeierige postrock en slepende postmetal. Er zijn uitbarstingen maar die zijn eerder traag en bedwelmend, nooit zo hard als bij pakweg Cult Of Luna. Helaas kende de band 10 minuten voor het einde van de set technische problemen bij een van de gitaristen. Toch leverden ze na de onderbreking van 8 lange minuten nog een zeer sterk slotnummer af!
Omdat het ook dringend tijd was voor een strooptocht langs de merchandise, sloegen we
GLASSING (Kleine Zaal) over. Een moeilijke keuze moest gemaakt worden en dan valt die op de band die black metal-elementen in zijn intense sound opneemt en dat is toch niet de smaak van ondergetekende.
AND SO I WATCH YOU FROM AFAR (Grote Zaal) draait intussen ook al 15 jaar mee. Wij waren van vanaf opener ‘Set Guitars to Kill’ van de eerste plaat helemaal mee met de ‘high octane’ postrock van deze Ieren. Toch waren we de band een beetje uit het oog verloren, tot ze een tweetal weken geleden hun nieuwste, zevende album ‘Megafauna’ uitbrachten op Pelagic. Daarom presenteerde het nonchalant uitziende viertal vandaag zijn nieuwe album volledig van begin tot einde. En dat was een groot feest want ASIWYFA is back-to-basics gegaan: een instrumentale mix van postrock, alternatieve gitaarrock en complexere mathrock die vooral volle gas vooruit gaat. Uiteraard zijn er hier en daar rustige passages met melodieus gitaarwerk maar geen typische trage opbouw naar postrock crescendo's. De nieuwe plaat wordt warm ontvangen en de hoofden, armen en benen in het publiek blijven in beweging. We zien brede smiles en voelen soms euforie.
De muzikale aanval LLNN (Kleine Zaal) kunnen wij enkel omschrijven als een stomp in de maag. De mix van brutale (post)metal, (post)hardcore en elektronica lokt eerst een stampvolle zaal maar is misschien toch wat aan de extreme kant voor vele toehoorders, want er haken ook redelijk wat mensen weer af. We kunnen het misschien nog best omschrijven als Converge met een industriële toets. Meedogenloos, intens, schurend, rauw, verstikkend, dystopisch: je kan er geen positieve draai aan geven. Maar wat een heerlijke catharsis!
Een special extraatje krijgen we met NYOS (Foyer), een Engels-Fins duo met drum en gitaar. Ze brengen instrumentale, noisy math rock gebaseerd op loops dat we niet direct kunnen vergelijken met een andere band. Het klinkt alleszins erg verrassend en we gaan toch eens de tijd nemen om wat dieper in het werk van deze twee gasten te duiken.
Hét evenement van de avond is natuurlijk het feit dat THE OCEAN (Grote Zaal) zijn fantastische conceptalbum ‘Pelagial’ in zijn geheel zal spelen. Het album dateert intussen uit 2013, werd in allerlei fantastische vormgegeven en verpakte edities uitgebracht en wordt vandaag gepresenteerd met de originele film die er destijds voor gemaakt werd op de achtergrond. De nummers op dit mijlpaalalbum presenteerden de reis van de oppervlakte van de oceaan naar de diepste oceaanbodem. Muzikaal bevat dit alle gekende elementen van de postmetal-meesters: melodie en glasheldere gitaarlijnen, maar ook donkere, dreigende en onheilspellende sferen, bulderende riffs en zelfs een keer blastbeats. Uiteraard eist zanger Loic weer een hoofdrol op met zijn vocalen maar ook zijn obligate sprong in het publiek die iedereen verder opjut. Het is een triomfantelijke prestatie die terecht luid enthousiast onthaald wordt. Met ‘Firmament’ en ‘Silurian: Age of Sea Scorpions’ krijgen we zelfs nog twee bisnummers die al even goed scoren. Klasse, pure klasse!
De uitsmijter is weggelegd voor ARMS AND SLEEPERS (Foyer), een band waarvan wij de naam al lang kennen maar die we nog nooit gehoord hadden. Hebben we daar toch even de bal misgeslagen. Dit is het project van producer Mirza Ramic die nu in Berlijn resideert en vandaag alleen muziek komt maken. We horen een intrigerende, donkere mix van elektronica, hiphop en triphop. Het had even tijd nodig voor we er inkwamen maar dan waren we ook helemaal mee in de beats en sounds van deze sympathieke artiest. Ook hier gaan we ons in de uitgebreide catalogus onderdompelen.
DAG 2 - ZONDAG 25/08/2024
Helaas waren er enkele artiesten die moesten afzeggen. Een kleine 2 weken voor het festival moest JeGong al afzeggen, waardoor The Devil’s Trade de plaats mocht innemen. Vrijdag net voor het festival moesten helaas ook onze landgenoten Psychonaut afzeggen omdat zanger/bassist Thomas afscheid moest nemen van zijn geliefde vader. We drukken graag onze steun en medeleven uit bij dit grote verlies. The Ocean nam de plek in met een volledige andere set. En op het nippertje moest ook headliner Ihsahn voor het eerst afzeggen omdat de band hopeloos vastzat op de luchthaven. Er werd geschoven met de settijden en plaatsen, zodat The Ocean headliner werd en Cobra The Impaler daarna nog mocht afsluiten op het tweede podium.
Een geluk bij een ongeluk is dat de settijd van SPURV (Grote Zaal) uitgebreid werd van een half uur naar 45 minuten. De band bestaat uit een drummer, bassist, twee gitaristen, een gitarist die ook een keer de slide gitaar en trompet speelt en een zesde man die trombone, xylofoon en ook een nummer gitaar speelt. De instrumentale postrock gaat stevig van start en de trombone neemt met momenten als het ware de rol van de ijle postrockgitaren over. Het eerste nummer, dat kan bogen op enerverende riffs, duurt meteen 10 minuten en wordt ook enthousiast onthaald. In de volgende nummers krijgt de typische rock toch andere accenten dankzij het gebruik van de verschillende instrumenten. De laatste nummers gaan steviger van leer en komen op postmetal territorium.
BIPOLAR ARCHITECTURE (Kleine Zaal) uit Berlijn brengt postmetal met een zwartgeblakerde rand, vooral door de rauwe vocalen en blastbeats, maar ook met wat invloeden uit progressieve metal/djent en typische postrock en shoegaze-invloeden. Het klinkt allemaal prima, maar de blackened elementen steken helaas snel tegen.
De vorige keren dat we EF (Grote Zaal) live aan het werk zagen, konden ze ons niet echt bij de keel grijpen. Nochtans draaien deze Zweden al lang mee en zijn ze synoniem voor de archetypische postrocksound (denk ook aan Explosions In The Sky, Mogwai, Godspeed You! Black Emperor). De zeskoppige band voegt dankzij de cello wat extra weemoedige klanken toe en de melodieuze zang wordt spaarzaam toegevoegd. En kijk, wanneer afsluiter ‘Alp Lugens and Beyond’ langzaam opbouwt naar een stevig hoogtepunt zijn we nu wél helemaal overtuigd!
Bij LOVE SEX MACHINE (Kleine Zaal) mag het er wat meer sludgy aan toe gaan. Ergens tussen dat genre en postmetal brengen deze Fransen weinig subtiliteit en finesse maar ze beuken wel gewoon lekker op je in. We horen daarbij niet echt iets vernieuwend of echt onderscheidend, al blijft het tempo meestal meer aan de slepende, groovende kant. De gitaarrifffs lijken soms inspiratie uit black metal te halen en die invloed komt ook naar voor wanneer ze het gaspedaal eens induwen.
Bij onze landgenoten van BRIQUEVILLE (Grote Zaal) weerklinkt enkele minuten voor het officiële startuur al de intro met mysterieuze, akoestische gitaarklanken. Al van bij de start dragen de vijf bandleden maskers en gewaden om hun identiteit te verhullen en zo de focus te leggen op de muziek en sfeer, zonder focus op personen. De psychedelische post metal met typische, soms hakkelende riffs sorteert een hypnotiserende effect. De ‘aktes’, zoals de heren uit Steendorp hun nummers noemen, meanderen meestal, bouwen voort op herhalende motieven en krijgen extra kleur door de keyboards en vocale klanken (want zang kan je het niet altijd noemen, al zorgt de klaagzang wel voor effect). Ze krijgen de hele zaal weer enthousiast mee, zeker met de triomfantelijke, iets melodieuzere riff van het slotnummer.
Hoewel KARIN PARK (lKleine Zaal) in Noorwegen een erg bekende naam en artieste is, blijft ze daarbuiten eerder cult en bekend bij een nichepubliek. Er staat zelfs erg weinig volk in de zaal voor een artiest zo hoog op de affiche. Ligt dat aan het feit dat het voor velen etenstijd is of valt dit toch wat buiten het palet van de gemiddelde Pelagic-fan? Karen staat helemaal alleen op het podium in een witte outfit die het midden houdt tussen een trainingspak en een ruimtepak, volledig omringd door elektronica, synths en een Moog. Ze draait aan de knoppen en dat zorgt vooral voor zompige basklanken, toetsen die doen denken aan de jaren ’80 en ’90 en techno-beats en daar drapeert ze haar intense zang overheen. Want haar zangkwaliteiten staan buiten kijf, denk aan Kate Bush en Björk. We kunnen het zelf niet goed thuisbrengen, maar we horen echo’s van de Berlijnse clubscene maar ook Faithless, Everything But The Girl en Robyn. Niet echt ons ding, in tegenstelling tot labelbaas Robin die naast ons de dansbeentjes losgooit.
YEAR OF NO LIGHT (Grote Zaal) zagen we de voorbije jaren verschillende keren aan het werk en dat hebben we ons geen enkele keer beklaagd. Het Franse zestal evolueerde naar een fantastische, donkere post rock/metalband en klinkt gedreven en stevig, niet alleen met de typische opbouw en crescendo's. Ze zorgen voor veel dynamiek met de afwisseling tussen snellere nummers en trage, slepende, bijna doomy nummers. Of nummer die dat combineren. Lekker veel gitaren maar ook toetsen en elektronica, zoals in het laatste nummer dat met sferische synths een spooky 80’s vibe opbouwt naar een hele luide en snelle climax. Heerlijk.
Karin Park heeft haar pak omgeruild voor een soort traditionele witte jurk als ze samen met haar man en hun drummer het podium betreedt als ÅRABROT (Kleine Zaal). Ze neemt weer de zang en elektronica voor haar rekening terwijl echtgenoot Kjetil Nernes, ook helemaal in het wit en getooid met zijn vertrouwde hoed, zang en gitaar voor zijn rekening neemt. De zang klinkt dramatisch, soms bijna huilerig of schreeuwerig. Helaas kan de band ons ook deze keer niet echt bekoren en ook nu is de zaal niet erg goed gevuld. We hebben wel altijd veel appreciatie gehad voor hun originele sound die moeilijk te categoriseren is. We horen psychedelische, stoner geïnspireerde riffs, met elektronische elementen en speciale zang en elementen uit alternatieve rock, blues, new wave en gothrock. Dat geeft hele coole momenten maar ook zaken waar we op af haken. Smaken verschillen.
THE DEVIL’S TRADE (Foyer) is Dávid Makó, een Hongaarse singer-songwriter. Alleen met een akoestische gitaar, galmende effecten en zijn dragende stem, brengt hij nummers die een weids gevoel van hoge bergen oproepen maar ook dramatisch kunnen klinken. Het klinkt prachtig maar het is ook goed dat hij maar een half uur speelt, omdat het anders iets te eenvormig zou kunnen klinken.
Hoewel er samen met ons velen uitkeken naar Psychonaut, kunnen we niet zeggen dat er veel ontevredenheid was over het feit dat THE OCEAN (Grote Zaal) de leeggekomen plek invulde. Ze beloofden dat deze set van een uur uit volledige andere nummers zou bestaan dan de Pelagial-set een dag eerder. De eerste vier nummers en het voorlaatste nummer zijn afkomstig van het fantastische album ‘Holocene’ dat vorig jaar uitkwam. De elektronische invloeden zijn veel meer uitgesproken op die plaat maar is verder ‘vintage The Ocean’: drumbreaks, nummers die open breken, versnellen of ontploffen, sfeervolle elektronica, straffe riffs en zanger Loic die de sterren van de hemel zingt. ‘Oligocene’ blijft rustig en gloedvol als rustpunt, om zo de overgang te maken naar het slepende ‘Miocene | Pliocene’, dat langzaam het tempo en volume opdrijft en iedereen laat headbangen bij het epische refrein aan het einde. ‘Pleistocene’ is een heerlijk, afwisselend nummer met z’n dreunende geluiden, zang die het nummer doet openbreken en razende blastbeats. Afsluiter ‘Jurassic | Cretaceous’ wordt onthaald op een donderend applaus, niet alleen voor de weeral straffe prestatie maar ook uit waardering voor het hele festival dat Robin, zijn band en zijn crew hebben georganiseerd. Robin dankt op zijn beurt alle bezoekers om te komen, de bands te checken en babbeltjes te slaan.
COBRA THE IMPALER (Kleine Zaal) krijgt de op het eerste zicht weinig denkbare taak om dan nog af te sluiten. Onze landgenoten zitten niet op het label, maar gitarist James wél met zijn andere band Bear en zo is er toch een sterke connectie. Blijkbaar waren 3 van de 5 bandleden nog op vakantie toen ze zondag een telefoontje kregen met de vraag of ze konden invallen voor Ihsahn. Wat een toewijding en drive om dan snel op een vliegtuig te springen om toch gewoon present te zijn. Natuurlijk leunt de band zwaar op de invloed van Mastodon, maar er zijn weinig betere voorbeelden wat onze persoonlijke smaak betreft en bovendien is het vooral heel goed. De heren zijn vastbesloten om zich te smijten en de laatste restjes energie uit het publiek te persen. Een strakke ritmesectie en lekkere, technische riffs, af en toe melodieuzer (solo)werk en een veelzijdige zanger zorgen bij nummers als ‘Colossal Gods’ en ‘Bloodeye’ nog voor een laatste energieopstoot.
Rev: Joris Smeets
Pics: Bert Gysemans