Rock Herk
19-20/07/2024, Herk de stad
Rock Herk viert feest! Het is editie nummer 40 en dat is een jubileum dat niet zomaar voorbij mag gaan. Sinds de doorstart van het festival is het de jongste jaren telkens uitverkocht en dat was ook nu niet anders, zelfs nog vroeger dan anders. Geen wonder, want het is zo’n gezellig festival dat vooral elk jaar een straffe affiche bij elkaar weet te puzzelen, waarbij je altijd kan rekenen op kleppers uit de jaren 80 of 90, veel beloftevolle bands en gevestigde waarden uit eigen land en een opvallend oog voor bands in de postpunk en postmetal genres. Het ‘grootste van de kleine festivals’ trakteerde op vrijdag de eerste 1000 bezoekers op een stukje van een gigantische en heerlijke Rock Herk-taart en dat lieten we alvast niet aan ons voorbij gaan.
Dat was zeker niet het enige (nieuwe) dat ze in Herk-de-Stad voor de festivalgangers in petto hadden: de dagelijkse capaciteit verhoogde van 10.000 naar 12.500 bezoekers en om dat mogelijk te maken, werd het terrein vergroot. De Dansbaar-stage verhuisde daarom naar het Olmenhof, het park naast het terrein waar Rock Herk vroeger altijd plaatsvond. Het is alleen maar passend voor zo’n feesteditie om terug naar die idyllische locatie uit te breiden. Bovendien zorgde het er ook voor dat de Club-stage nu de exacte plek van de Dansbaar-tent innam, waardoor er minder clashes van publieksstromen waren. Op het terrein van de Club kon je naast een fijne selectie eetkraampjes nu ook nog terecht in de The Beer Club om te genieten van speciale bieren.
Op praktisch vlak werd Rock Herk, net zoals bijna alle festivals dit jaar, ook geconfronteerd met parkingproblemen door de overvloedige regenval van de voorbije 9 maanden. De ondergrond is overal verzadigd en heeft niet veel nodig om te veranderen in een zompig moeras. De oorspronkelijke parking bleek niet bruikbaar maar het leek ons dat daar op voorhand al over nagedacht was, want enkele dagen voor het festival communiceerde de organisatie dat er twee alternatieve parkings waren waarvoor je wel moest reserveren. Knap, maar wij blijven wel een probleem hebben met het betalen van 15 euro per dag om op een wei te gaan staan. Voor dat geld zouden wij een verharde, verlichte en bewaakte parking verwachten. Maar goed, dat is de nieuwe realiteit bij alle festivals en daar moeten we ons bij neerleggen.
Dubbel pech was dat er op de parkings zaterdag, na enkele heftige stortbuien op korte tijd in de vooravond, heel wat problemen ontstonden waardoor de organisatie moest oproepen om eventueel de auto te laten staan of toch niet te vroeg te vertrekken, zodat er eventueel hulp geboden kon worden bij het vertrek. Helaas had ook het festivalterrein zelf te kampen met wateroverlast tijdens en na die stortbuien: op de Street-stage vormde zich een stroom water die gevaarlijk dicht bij de elektriciteitskabels kwam, aan de toiletten stond er al snel enkele centimeters water op het gras, de ingang naar het Club-terrein was een glibberige modderstroom en zelfs onder de tenten van de Club en de Mainstage in was de ondergrond verworden tot een schaatsbaan van slib. De houten loopplanken die daarna uitgelegd werden, kwamen eigenlijk te laat en waren helaas onvoldoende want ook al te vol met modder. Hopelijk neemt de organisatie dit mee naar volgend jaar en worden er preventief vloeren, ijzeren platen, stro en/of boomschors voorzien.
Laat dat echter geen domper op de feestvreugde zijn, want wij hebben vooral veel plezier gehad met een uitstekende line-up, veel bekende gezichten en anderhalve dag prachtig weer. Volgend jaar zijn we er gewoon opnieuw bij. Persoonlijke uitschieters op vrijdag waren Waste, Ronker, Raketkanon, Whispering Sons en Goose. Op zaterdag waren we zeer onder de indruk van Pruillip, Briqueville, Psychonaut, Therapy? en Brutus.
Full photo report: Rock Herk
VRIJDAG 19.07.2024
Koala Disco (Mainstage) mag de aftrap geven van de jubileum-editie. Het vijftal won de publieksprijs op Humo’s Rock Rally en bracht onlangs ook een debuutalbum uit. De dansbare post-punk met een psychedelische sausje klinkt nooit verkeerd of slecht maar kan eerlijk gezegd onze aandacht niet trekken. Alleen de zangeres/toetseniste straalt uit er echt zin in te hebben op dit vroege uur, dat gevoel krijgen we niet van haar mannelijke kompanen. Tenzij de zanger/gitarist, die soms wat lijkt te overdrijven met zijn poses. Net over halverwege horen we wel een topnummer met een aanstekelijk riffje dat van pakweg Vampire Weekend of Foals zou kunnen zijn.
Als intro weerklinkt ‘Dandy’ van The Kinks, maar zo catchy zal het nooitworden bij Desmond Dandies (Club). Toch horen we een genietbare set met invloeden van 60's en 70's rock en pop, met een garagerock sausje. De bassist en een van de gitaristen passen visueel mooi in het retro-plaatje, terwijl de andere gitarist en de drummer de zang voor hun rekening nemen. In het derde nummer horen we aan het begin een Lou Reed-invloed en daarna ook wat Ryan Adams en War On Drugs. Ook meer gezapige Americana komt voorbij en daarnaast ook snellere en vrolijke ritmes en riffs.
Een van dé ontdekkingen voor ons is Waste (Street). Nadat we vorig jaar nooit aan de Street Stage waren geraakt, hadden we ons vast voorgenomen om dat dit jaar te verhelpen. Het is dan ook van de coolste plekken om te spelen: letterlijk midden op de straat, met tribunes aan weerskanten en een overkapping voor een heel intense setting. Een heerlijke basriff doet ons meteen recht veren en wat volgt is een loeiharde mix van (post) punk en noise met veel power en energie. Ook met dit hete weer krijgen we meteen een moshpit en zelfs crowdsurfers. Toch is de band zo verstandig om niet de hele tijd het gaspedaal in te duwen en variatie in te bouwen. De smerig ronkende bas om op voort te bouwen en snedige gitaarriffs maken van ons meteen fan!
Het voorbije jaar zagen we de naam Mojo and the Kitchen Brothers (Mainstage) vaak voorbij komen op leuke affiches, maar het lukte niet om ze effectief uit te checken. We waren dus nieuwsgierig naar de exploten van deze band, die intussen is uitgegroeid tot een zestal. Twee drummers, een bassist en 3 gitaristen met bijna allemaal een retro-look: dan denk je meteen aan progrock, psychedelische rock en lang uitgesponnen jams. En dat blijkt gelukkig ook helemaal uit te komen: we krijgen een mix van 60’s en 70’s progressieve rock, afwisselend stevig rockend en sferisch en melodieus. De meerwaarde van de tweede drummer is niet echt duidelijk voor ons omdat beide heren hetzelfde lijken te spelen, maar in de toekomst kan dat misschien de collega ontlasten want dat is ook een van de leadzangers.
In het uitstekende voorlaatste nummer horen we synths en krautrock, met een groove die steeds verder opbouwt. De lekker freakende afsluiter doet ons met roffelende drums en een hoger tempo volmondig bevestigen: dit is het lokale antwoord op King Gizzard & The Lizard Wizard!
Begin dit jaar zagen we YesNoMaybe (Club) al eens aan het werk. Winnaars van De Nieuwe Lichting, dus in principe beloftevol? Wel ja, de 4 ‘ettertjes’ brengen een grungy vorm van punk met veel attitude en energie. De zanger legt op een gegeven moment zijn gitaar weg en kruipt hoog in de stellingen links van het podium en dat helpt om het vuur er nog wat meer in te krijgen. Over het algemeen is de live performance er al op vooruitgegaan, nu is het kwestie van meer songs te schrijven die echt blijven hangen. Hun stevige coverversie van ‘The Pope Of Dope’ wordt enthousiast onthaald, maar ons doet het bijna even weinig als het overbodige ‘Fuck The Police’, dat klinkt als puberale Limp Bizkit.
We pikken ook heel even Brorlab (Street) mee, maar dat houden we niet zo lang vol. Op papier denken wij bij een combinatie van gabber, punk en noise bijvoorbeeld aan een band als Atari Teenage Riot in het verleden, maar zoveel indruk maakt dit vooralsnog niet. Het lijkt wel ADHD anime-punk en het feit dat de zangeres klinkt en er uitziet alsof ze 12 jaar is, helpt voor ons niet.
Groot is het contrast met Bluai (Mainstage), dat met haar in Americana en poppy country gedrenkte, zoete melodieën voor een welgekomen rustpunt zorgt. Het valt meteen op dat het er allemaal nogal braaf en studentikoos uitziet en er qua présence dus nog groeimarge is. De drumster, toetseniste en bassiste nemen allen backing vocals voor hun rekening, alleen de leadgitariste houdt het bij haar instrument. Songwriter, gitariste en leadzangeres Catherine is uiteraard het focuspunt, al was het vooral de uitstraling van bassiste Caitlin die ons het meest beroerde. Als winnaars van Humo's Rock Rally, De Nieuwe Lichting en Sound Track weet je dat hier heel veel potentieel aanwezig is en alle nummers klinken zeer fijn. Songs die zich meteen vasthaken, hoorden we nog niet zoveel maar misschien moeten we hun album eens checken, want afsluiter ‘In Over My Head’ vinden we dan weer een absolute topper! Voor fans van pakweg Haim en Alabama Shakes.
We zien al opvallend veel t-shirts van Ronker (Club), die na hun passage hier op de Street 2 jaar geleden duidelijk veel fans gemaakt hebben. Dat is niet vreemd, want een goed gevulde tent krijgt opnieuw een heerlijke harde show met wat ze zelf ‘state of the art speed noise’ noemen. We horen invloeden uit zowel de jaren 70, 80 en 90 en genres zoals punk, hardcore, noise, metal en alternative rock. Soms horen we de hoekige noiserock van bands als Helmet en Unsane vooral naar voor komen, op andere momenten horen we echo’s van Motörhead en Misfits. Gelukkig is er af en toe ruimte voor tempowissels en groovende passages, om daarna weer keihard te beuken, die afwisseling houdt het boeiend. Er wordt massaal meegezongen en gemosht en de zanger wordt letterlijk op handen gedragen tot aan een van de steunpalen in de tent om daar bovenin te kruipen. En blijven brullen intussen, indrukwekkend! Hij kan zich gerust laten vallen om terug te crowdsurfen naar het podium. Een ware triomf.
Eigenlijk staat Millionaire (Mainstage) al behoorlijk vroeg op het programma, maar dat bewijst hoe sterk de line-up wel is. Onze Limburgse trots stelt niet teleur met groovende rock en we zijn er zeker van dat velen – terecht – uitkeken naar deze show. Voor ons blijft het een band waar de vonk nooit echt overslaat, het is net niet ons ding. Uitzondering hierop is zeker wel het ronkende ‘Champagne’, een absolute klassieker!
De tent is duidelijk niet erg gevuld bij Hotel Lux (Club). De Britse band brengt catchy post-punk, maar dan de variant die ons doet denken aan de golf van 20 jaar geleden met bands als Kaiser Chiefs, Bloc Party en Franz Ferdinand. Het zestal komt helaas niet echt gedreven over en pas na een kwartier kijken we even op bij iets dat lijkt op een ska-ritme, een tempo-wisseling die hoognodig was. Daarna valt onze aandacht weer snel weg.
Ben je op zoek naar feelgood deuntjes en vrolijke tonen? Dan moet je in een zeer wijde boog omheen Doodseskader (Club) lopen! Dit is de band van bassist Tim De Gieter (Amenra, Every Stranger Looks Like You, Predatory Void) en drummer Sigfried Burroughs (Kapitan Korsakov, Paard) en dan weet je dat we geen poppy liedjes mogen verwachten. De rustige en melodieuze start zou je nog op het verkeerde been zetten, tot een oerschreeuw alles openbreekt. Het geeft de toon aan voor een set die intens en zwaar is, in alle betekenissen van het woord. We horen allerlei genres voorbijkomen, met sludgy post metal, noise en feedback, zware bastonen, sferische soundscapes, hiphop, triphop en harde elektronische beats, bijna gefluisterde momenten maar ook felle schreeuwen en grunts en af en toe van die massieve riffs waarbij je niet anders kan dan headbangen.
Dan is het tijd voor de eenmalige terugkeer van Raketkanon (Mainstage) en die brengt duidelijk veel enthousiast volk op de been. De heren stopten er 4 jaar geleden mee en toen zaten we natuurlijk met een globale pandemie. Het voelde alsof het verhaal niet mooi afgerond was en dus mogen ze hier in schoonheid afscheid komen nemen. De band stond immers verschillende keren op Rock Herk en er was altijd een speciale connectie. Waren wij in het verleden niet altijd mee, dan was dat nu helemaal anders. Het herkenbare logo prijkt in de vorm van LEDs op de achtergrond die van kleur veranderen en dat is tegelijk sober en heel cool. Al bij het tweede nummer duikt de zanger een eerste maar zeker niet laatste keer in het publiek. Wie RK niet kent: denk aan een nerveuze, noisy mix van metal, hardcore en punk met synths. Die vinden we heel cool wanneer ze soms zwaar overstuurd klinken, soms zijn ze redelijk schel en ijl. Met coole, soms hoekige riffs en prominente synths en soms zelfs beats klinkt de band eigenlijk nog altijd relevant en energiek!
Wie Whispering Sons (Club) nog niet kent of nog niet weet dat deze band zowel op plaat als live geweldig klinkt, moet echt onder een steen in een afgesloten grot gezeten hebben de voorbije jaren. De Limburgse band is al vaste klant op Rock Herk van bij hun start en we zagen het vijftal telkens bevestigen. De donkere, energieke mix van postpunk en donkere 80’s rock met ook wel een hedendaags randje klinkt altijd rauw en emotioneel en mag van ons gewoon blijven groeien.
Afsluiten doen we met een knallend feest ter ere van het 20-jarig bestaan van Goose (Mainstage). Vanaf opener ‘British Mode’ met zijn heerlijke baslijn en door het publiek meegezongen synthlijn wordt de energie meteen opgepompt. Het handelsmerk van de Kortrijkse band was van in het begin een mix van synthwave, stampende beats en stevige rockmuziek en dat is een perfect recept voor een festival. Zeker als je dan nog hits als ‘Can’t Stop Me Now’, ‘Bring It On’, ‘Words’ en een ronduit zinderende ‘Synrise’ er tegenaan kan gooien!
ZATERDAG 20.07.2024
We starten dag 2 met Stay Idle (Club) maar veel volk is er nog niet. Het is dan ook nog vroeg en al heel heet, want de temperatuur klimt boven 30 graden. De 4 hongerige wolven laten het niet aan hun hart komen en laten iets tussen hardcore, punk en rock ‘n’ roll horen en dat klinkt best catchy. Als je de nummers kent, kan je ze vast vlot meebrullen. De bassist en een van gitaristen nemen samen de zang voor hun rekening en dat zorgt voor afwisseling. Een nummer dat begint met een echte classic rock 'n' roll riff, melodieuze gitaarlijn en lekkere groove trekt het meest onze aandacht. Voor fans van
Turbonegro, Kvelertak of The Bronx.
Ed Harcourt (Mainstage) zorgt al meteen voor een rustpunt. De Engelsman heeft een uitgebreid palmares en zijn debuutalbum uit 2001 werd zelfs genomineerd voor een Mercury Prize. Hij heeft niet alleen zelf heel wat albums uitgebracht maar ook songs met en voor veel bekende namen geschreven en de laatste jaren maakt hij ook deel van uit The Afghan Whigs. Met een zeer kleurrijk, rood Hawaï-hemd met een afbeelding van Godzilla trotseert hij de hitte, gezeten achter zijn piano. Met invloeden als Tom Waits, Nick Cave en Jeff Buckley heeft de singer/songwriter de kunst van het liedjesschrijven duidelijk onder de knie en hij weet de aandacht vast te houden met zijn emotionele zang. Daarbij durft hij af en toe ook wat feller uithalen. Vanaf het tweede nummer komt de violist van The Afghan Whigs trouwens meespelen (en ook Greg Dulli zingt een nummer mee) en af en toe maakt hij ook gebruik van loops die hij eerst op drums en gitaar inspeelt, zodat het nooit te eenvormig klinkt.
We pikken even Dad Magic (Club) mee. De 4 jongemannen en jongedame op bas worden omschreven als posthardcore met dansbare elementen, maar dat horen we niet meteen terug. In de min of meer rechtdoor knallende hardcore punk passages vinden we het zeker te pruimen, maar de krijsende stem is niet ‘our cup of tea’. Het klinkt soms ook een beetje rommelig maar we schrijven de band zeker niet af.
Een primeur voor Rock Herk is een spoken word-performance, van niemand minder Herman Brusselmans (Street), waar je op tijd moest zijn om een plekje te vinden want het stond helemaal volgepakt. Het is en blijft natuurlijk de Vlaamse schrijver met het hoogste rock ‘n’ roll-gehalte en hij leverde dan ook exact wat je ervan zou verwachten. Hij las 4 kortverhalen in zijn gekende stijl voor, vuilbekkend, zeker niet woke maar wel vaak hilarisch, want er werd veel gelachen. Hij spotte een beetje met het feit dat hij overal komt waar ze genoeg betalen en kreeg iedereen meteen op de hand met zijn uitspraak dat ‘literatuur op een festival is zoals een CD&V-congres in een hoerenkot’. Achteraf mogen er nog enkele vragen gesteld worden aan Herman en daar onthouden we zijn antwoorden ‘Jij bent het bewijs dat niet iedereen met lang haar staat’ en ‘Alle kinderen zijn klootzakken’.
Tijd voor de screamo/post hardcore van Campus (Club). Deze local heroes maakten het afgelopen jaar hun comeback en het is dus best wel een big deal dat ze hier op het podium mogen staan. De mix van hardcore, metal riffs, breakdowns en melodieuzere elementen klinkt aardig, maar kan ons niet helemaal vasthouden. Dat kan ook te maken hebben met de serieuze stortbui die ons te beurt valt en ons al naar de volgende band jaagt om zeker een plekje te claimen.
We zijn immers razend benieuwd naar Pruillip (Street), een nieuwe Belgische band bestaande uit Annelies Van Dinter (o.a. Echo Beatty, Takh) op drums en zang en Louis Evrard (o.a. Bert Dockx Band) op gitaar. Terwijl de hemelsluizen nog eens open gaan, sleept het duo ons mee met een meeslepende mix van sludge en drone, met zowel harde uitbarstingen als tragere stukken en veel effect op de zang. Dat heeft een effect dat we alleen kunnen omschrijven als ‘meditatief’ en ‘hypnotiserend’. Af en toe horen we ook elektronica en we zijn danig onder de indruk van de sound, die verwant is aan Takh maar vooral het grote Earth!
De hardste band die dit weekend op het podium komt, is Predatory Void (Club). Gitarist Lennart Bossu (Amenra, Oathbreaker, Living Gate) begon tijdens de pandemie songs te schrijven die niet echt pasten bij zijn andere bands en dat werd de basis voor deze nieuwe band. Hij zocht muzikanten uit zijn omgeving om de harde death metal met ook wat sludge en black metal naar het podium te brengen en je zou het nu bijna een supergroep kunnen noemen. De namen zijn echter niet zo belangrijk, wel het gevoel en de kracht van een pletwals. Frontvrouw Lina is ondanks haar kleine gestalte wel een blikvanger, met af en toe lieflijke, melodieuze zang, maar meestal een indrukwekkende, intense schreeuw en grunt. Hard!
We zijn al van het prille begin fan van Briqueville (Club), een band die zich blijft ontwikkelen in de sterk bezette, Belgische postmetal scene. De invloeden van Amenra als wegbereider waren duidelijk, maar dit vijftal heeft meer in zijn mars. De band zit dan ook al enkele jaren in de stal van Pelagic Records, een referentie én kwaliteitslabel in het brede genre. Het traditionele, Oriëntaalse intro kondigt de start van de voortdurend opbouwende spanning aan. Er is geen zang, al brengt de man achter de toetsen wel af en toe wat klanken voort. Zang is ook helemaal niet nodig, want de mannen uit Steendorp weten hoe ze de aandacht vast kunnen houden en uiteindelijk naar een enorme climax met een massieve geluidsmuur toe te werken. Excellent, alweer.
We zijn al bijna een kwartier na de start van de Compact Disk Dummies (Mainstage) vooraleer we de modderstrook tussen Club en hoofdpodium overwonnen hebben. De heren staan garant voor veel energie en een feest en als wij toekomen, horen we 'Are Friends Electric' verwerkt worden. De set-up op het podium ziet er in ieder geval zeer knap uit. Volgende nummers leunen soms meer op disco of elektro. Jammer genoeg ‘pakt’ het niet voor ons tussen de intense set van Briqueville en de anticipatie voor Psychonaut. We pikken hen graag een volgende keer mee.
Nog zo’n band die al van in het begin een hechte connectie met Rock Herk heeft, is Psychonaut (Club). We herinneren nog altijd de fantastische floorshow die ze speelden in een hoek van het terrein, omdat er nog technische problemen waren op het Club-podium. Sindsdien maakt de band een steile opgang in de stratosfeer met zijn intense, progressieve postmetal. Invloeden uit stoner, sludge en progrock en bands als Amenra, The Ocean, Tool en Pink Floyd worden geboetseerd tot soms complexe, maar altijd indrukwekkende songs. Logisch dus dat we veel shirts van de band spotten op de wei en de fans er zin in hebben. De goesting spat ervan af bij het drietal en de set kent veel vaart en een opvallende low end groove. Het eerste rustpuntje komt na ruim 20 minuten en zelfs dat is relatief, want de Psychonaut-mannen weten hoe ze moeten opbouwen en songs laten openbreken. De dankbaarheid van de band is groot en dat zetten ze in de verf door aandacht te vragen voor 3 mijlpalen: 40 jaar Rock Herk, de eerste show met drummer Harm exact 5 jaar geleden op RH en de verjaardag van roadie/driver Jan. Wij hebben stilaan geen superlatieven meer voor deze klasbakken.
Wij keren even terug in de tijd en wanen ons weer een tiener bij Therapy? (Mainstage. We zagen de drie heren de voorbije jaren meerdere keren aan het werk en er zit nog geen sleet op. Met een sterk openingstrio uit de jaren 90 is iedereen meteen mee: ‘Turn’, ‘Teethgrinder’ en ‘Stories’. Met ‘No Joy’ komt dan het eerste nummer van de laatste plaat aan bod, later is dat ook nog zo met ‘Woe’ en ‘Jerusalem’ (fuck Brexit and British government!), goede nummers maar niet waar een festivalpubliek echt op zit te wachten. ‘Potato Junkie’ wordt traditioneel aangekondigd als een ‘folk song from Ireland’, maar dat heeft dan vooral te maken met de luid meegeschreeuwde zin ‘James Joyce is fucking my sister’. De obligate drumsolo mag van ons altijd weggelaten worden, maar de overgang naar ‘War Pigs’ konden we wel smaken. Een van dé grote meezingmomenten is natuurlijk ‘Diane’ maar tegenwoordig speelt Therapy? niet de versie waar zij een hit mee scoorden maar wel het origineel van Hüsker Dü. ‘Still Hurts’ was ook nog een radiohit uit de jaren 90 en misstond helemaal niet, vooraleer we aan een boeket songs uit het klassieke ablum ‘Troublegum’ komen. Eerder was ook ‘Unbeliever’ nog aan bod gekomen en het hoeft geen betoog dat achtereenvolgens ‘Die Laughing’ (opgedragen aan Sinéad O’Connor, Steve Albini en Shane MacGowan), ‘Nowhere’, ‘Screamager’ en ‘Knives’ luid meegezongen worden! Als bisnummer krijgen we nog een cover van ‘Breaking The Law’.
Nog zo’n cultband uit de 90’s en een van onze absolute favorieten is The Afghan Whigs (Mainstage). De heren staan met 6 op het podium, al speelt Ed Harcourt wel maar in een beperkt aantal nummers mee. De band speelt scherp en snedig en zanger Greg Dulli is goed bij stem. Hij heeft een passionele stijl van zingen en schreeuwen, met veel soul, maar soms balancerend op het randje van vals. Als we als tweede nummer al ‘What Jail Is Really Like’ voorgeschoteld krijgen, hopen we nog even dat we een uitgekiende festival-set krijgen want de band durft daar nogal eigenzinnige keuzes in maken. Dat mocht helaas niet zijn, maar de songs die we wél kregen mochten er ook zijn hoor. Vanaf ‘Algiers’ neemt Greg plaats op een stoel, hij heeft zichtbaar een probleem met een knie en kan niet blijven rechtstaan. Gelukkig heeft dat geen impact op zijn vocale prestatie en wanneer het tempo stilvalt, kan hij uitblinken met zijn soulvolle croon. Met de coole drumloop van ‘66’, ‘Going To Town’ en ‘Something Hot’ krijgen we toch nog enkele oude kleppers te horen. Een kwartier voor het voorziene einde geven de heren er al de brui aan, waarschijnlijk omdat de frontman teveel pijn had. Het was zeker een goed optreden voor de fan, maar als headliner was het eigenlijk toch net wat te weinig.
Eerlijk gezegd hadden we op voorhand een beetje schrik dat de tent en het terrein gewoon te klein zouden zijn voor Brutus (Club). De band is onnoemelijk populair geworden, speelt alles plat en wint overal nieuwe zieltjes met een redelijke unieke mix van alles wat ‘post’ (hardcore, metal, punk, rock) genoemd kan worden. Misschien dat het modderbad hier uiteindelijk ervoor zorgde dat het nooit overvol werd. Ook Brutus is zo’n band die vaste klant is op Rock Herk en al voor de vierde keer in 10 jaar hier op het podium staat, telkens een plekje naar boven opschuivend. Het trio is intussen dan ook zowat ons populairste, heavy exportproduct (samen met Amenra) geworden, maar ook in eigen lang groeit de fanbase zienderogen. Geen wonder, met intense, fantastische live-shows als deze! ‘All Along’ kunnen we intussen al een klassieker noemen en het zorgt voor een stroomstoot door het publiek. We zien ook verschillende dames op de schouders gehesen worden, er is een unieke connectie tussen de (vrouwelijke) fans en zangeres/drumster Stefanie Mannaert. Voor het gemak benoemen we het post metal, die de afwisseling tussen beukende en tragere passages helemaal in de vingers heeft. Er is veel dynamiek, roffelende drums, ronkende bas en ijle, post rock gitaarklanken. Klasse.
Rev: Joris Smeets
Pics: Istvan Bruggen