Samhain
25-26/10/2025, Muziekgieterij – Maastricht
Rev: Joris Smeets
Samhain is het Keltische nieuwjaarsfeest dat begint aan de vooravond rond 31 oktober, maar het extreme metalfestival is sinds 2021 ook een vaste waarde in de Halloween. In Keltisch Ierland, zo'n 2000 jaar geleden, was Samhain de verdeling van het jaar in de lichte helft, de zomer, en de donkere helft, de winter. Het was de tijd wanneer de scheiding tussen deze wereld en de andere wereld het dunst was, waardoor geesten erdoorheen konden. Geen wonder dat we op dit festival telkens een gitzwarte selectie uit death, doom, sludge, post en black metal voorgeschoteld krijgen.
De eerste 2 edities van het festival gingen door in de Muziekodroom in Hasselt, maar sinds 2023 heeft het Samhain-festival een perfecte thuis gevonden in de Muziekgieterij in Maastricht. We blijven het zeggen: we vinden het een fantastische concertlocatie en eentje die zich bij uitstek leent voor de kleinere niche-festivals die hier dan ook regelmatig plaatsvinden. Ook dit weekend lenen de twee zalen, de Grote Zaal/Main Stage en de Kleine Zaal/Club, zich uitstekend voor de afwisseling tussen de bands en in de Foyer kan je gezellig keuvelen en genieten van de tientallen bieren. In de inkomhal was er het hele weekend aangenaam veel ruimte om te zitten, bijpraten en iets te eten en drinken bij de foodtrucks, omdat er deze keer nog een extra ruimte was die ingenomen werd door de bandmerchandise en de distro’s waar je kon snuisteren tussen de platen en cd’s.
Voor ondergetekende is de affiche van Samhain altijd een beetje een twijfelgeval. Niet omdat er niet genoeg interessante bands ten tonele verschijnen, maar omdat black metal niet de muzikale voorkeur heeft. En het is nu net dat genre dat telkens minstens de helft van de line-up uitmaakt. Maar er waren een aantal toppers in andere genres die ons toch over de streep trokken en dat bleek terecht: wij waren op zaterdag onder de indruk van Lowen, Conan, Author & Punisher en High On Fire en op zondag waren Hemelbestormer en Moonspell de bands die ons omverbliezen.
Zaterdag 25/10
Het is een regenachtige, grijs en kil weekend en dan zorgt Samhain voor een heel gepaste soundtrack. We zien ook graag dat bands genoeg speeltijd krijgen: vanaf het begin krijgen ze al respectievelijk 40 en 50 minuten speeltijd in de Kleine en Grote Zaal, bij de (sub-)headliners worden dat 50 en 60 minuten.
Lowen (Main) start ingetogen, met prachtige, Midden-Oosterse geïnspireerde zang van frontvrouw Nina Saeidi, die ook letterlijk schittert in een groen-met-gouden kleed. Als de band invalt, horen we een eigen stijl van dark rock en metal, opgebouwd uit een mix van death, doom, progressieve en gothic metal met Oosterse invloeden. Het klinkt afwisselend, stevig beukend maar ook met meeslepende melodieën die duidelijk maken dat dit viertal al wat ervaring heeft en weet waar het mee bezig is.
Morast (Club) heeft zeker een zwartgeblakerd randje, maar dompelt ons onder in een zeer duister muzikaal moeras van doom, death en sludge metal. De Duitsers houden het voornamelijk midtempo en klinken daardoor loodzwaar, als een echte pletwals.
Enisum (Main) noemt zichzelf ‘de grondlegger van de Arpitaanse black metal’ en dat mag je dan zien als atmosferische, melodieuze black metal, die soms relatief rustig en melodieus klinkt en dan wat steviger uithaalt. De Italiaanse band weet hoe nummers moeten geschreven worden, maar vaak opgebouwd rond eenzelfde thema waardoor onze aandacht helaas niet echt vastgehouden wordt.
Ook Schammasch (Main) houdt het bij – verrassend – melodieuze, atmosferische black metal. De melancholische melodieën komen niet overeen met de dreigende, mysterieuze look van de gitaristen die ook de vocalen voor hun rekening nemen.
We kunnen zeker het natuurthema waarderen bij Waldgefluster (Club) maar muzikaal kan de – opnieuw - atmosferische black metal - niet blijven boeien.
Helemaal anders is dat bij Conan (Main), die hier twee jaar geleden ook al stonden. Ze maken ook vandaag weer indruk met hun ‘Caveman Battle Doom’. Eerder dit jaar bracht het drietal nog het uitstekende, nieuwe album ‘Violence Dimension’ uit. Wie experimenten, nieuwe elementen of melodieën verwacht, is aan het verkeerde adres. We krijgen verwoestende en oerluide stoner-sludge-doom. Geen visuele franjes maar gewoon beuken, heerlijk!
Het powertrio Necrot (Club) speelt gewoon old school death metal: dat is beuken en zagen, met het gaspedaal stevig ingedrukt. Wat een stevig contrast met de logge grooves van Conan. De boomlange zanger/bassist krijgt meteen zijn zin als hij vraagt om een circle pit en dat is volkomen terecht. Straffe set.
Samhain mag terecht trots zijn op het feit dat ze er altijd in slagen enkele speciale sets te programmeren. Een van de liefst vier uitschieters kwam van Primordial (Main), dat vanavond diep in zijn discografie dook om enkele oudere ‘deep cuts’ op te delven. Dit was dus vooral een show voor de echte fan, want er kwamen niet echt veel bekendere nummers aan bod. Daardoor was het voor de niet-ingewijden misschien niet de beste show om de unieke Ierse black pagan/folk black metal band te leren kennen. De kwaliteit is onweerlegbaar, maar het kwam niet binnen en leek wat op de vlakte te blijven, ook omdat het geluid achterin de zaal wat plat leek. Anderzijds hoorden we van enthousiaste fans dat het geluid vooraan het podium uitstekend was en dat het een hele straffe set was, dus gaan wij dat niet tegenspreken.
‘Dirge, drone and doom’. Eindelijk kunnen we Author & Punisher (Club) aan het werk zien met zijn zelfgemaakte, uit ruwe materialen en elektrische circuits gebouwde ‘Drone Machines’ en ‘Dub Machines’. Fascinerend, want geen laptops of knopjes om op te duwen of aan te draaien, maar stevige zaken die echt manueel ‘bespeeld’ worden en waarbij we ons voortdurend afvragen hoe ze werken. Je raadt het al: dit is échte industrial, gemengd met duistere, gruizige doom en zware metalgitaren. Denk aan het experimentele van Einstürzende Neubauten, het slopende van Swans, het pompende van Godflesh en de trage passages van Ministry en je komt in de buurt van de zware, dreigende en dreunende klanken die het duo produceert. Voor de niet-liefhebbers begrijpen we dat er misschien wat weinig variatie is, maar wij zijn danig onder de indruk!
De absolute headliner van de dag is High On Fire (Main), het trio rond frontman/guitarist/zanger Matt Pike die naar goede gewoonte weer in blote pens op het podium staat. Na het Oosters aandoende intro maakt de band zijn faam waar en toont die zich als het bastaard kind van Motörhead en Black Sabbath: het gaspedaal wordt meestal vol ingeduwd en de sound is heerlijk zwaar. Het is de eerste show van de tour en dat de band dus nog niet helemaal gerodeerd is, blijkt uit enkele schoonheidsfoutjes. Dat deert weinig, want na enkele nummers zit de band er lekker in en slaat de soms wat thrashy maar altijd groovende stoner/sludge ons tegen de oren. Een zeer sterke afsluiter!
Zondag 26/10
Door een samenloop van omstandigheden moesten we de tweede dag grotendeels aan ons voorbij laten gaan. Deze dag had nochtans ook nog enkele verrassingen in petto. Zo startte de dag met een bijna 2 uur durende, ‘De Doden Hebben Het Goed’-trilogieset van Wiegedood (Main). Onze landgenoten maken live sowieso altijd indruk met hun ijzige old school black metal, maar zoveel geratel en gekletter moet je wel aankunnen.
Helaas moest Heretoir, normaal de headliner in de Kleine Zaal vandaag, een dag op voorhand hun show afzeggen. Niet getreurd, want met Hemelbestormer (Club) werd een zeer straffe vervanger opgetrommeld. Het Limburgse viertal bracht onlangs het fenomenale album ‘The Radiant Veil’ uit op Pelagic Records en is daarmee voor ons, samen met onze andere landgenoten van Pothamus en Psychonaut, een van de absolute toppers van het jaar op ons favoriete platenlabel. De donkere, instrumentale postmetal blijkt hier perfect op zijn plaats en het publiek is helemaal mee in deze kosmische trip langs sterren, planeten en zwarte gaten. Met ‘Usil’, ‘Turms’ en afsluiter ‘Satre’ (naar onze bescheiden mening het beste nummer van de band tot nu toe, inclusief vette samples) ligt de nadruk logischerwijze op het nieuwe album. Vanaf de eerste noot is het geluid uitstekend, waardoor de band meteen de aandacht opeist. Met dreigende opbouw, knappe riffs en ritmes en af en toe een melodieus lichtstraaltje dat binnengelaten wordt, maakt Hemelbestormer verdorie veel indruk!
Dodheimsgard (Main) is een naam als een klok en een band met veel ervaring en werd ons dus warm aanbevolen. De look van de zanger, met een glitterende outfit en potsierlijk paars-blauwe sluier roept aan het begin eerder vergelijkingen met Prince dan met stevige black metal op. Gelukkig gaat het niet om de looks maar om de muziek: niet alleen rammelend en kletterend zwart metaal maar af en toe ook meer gedragen melodieuze zang en tragere slepende passages. Helaas betekent het weinig overtuigende geluid een domper.
Door het afzeggen van Heretoir, schoof Sunken (Club) omhoog naar de slot van headliner. Ook zij tekenen voor een speciale set, eentje die namelijk helemaal in het teken staat van hun album ‘Lykke’. De liefhebbers van atmosferische black metal konden andermaal hun hart ophalen.
Afsluiter van deze festivaleditie is Moonspell (Main) en ook zij pakken uit met een speciale set, bijna volledig in het teken van hun doorbraakalbum ‘Wolfheart’ (met één uitstapje naar het debuut ‘Under the Moonspell’). Niet alleen de mooie backdrop met een volle maan maakt indruk, ook de band doet dat vanaf het eerste moment. Moonspell speelt met overtuiging en klinkt uitstekend, met natuurlijk de zowel dramatisch, bruut als warm klinkende stem van Fernando Ribeiro als kers op de taart. Het vijftal roept tijdens enkele nummers versterking in van Eduarda Soeiro als backing zangeres, die indruk maakt met haar vocale capriolen, blauw-groene haren, opvallende make-up, présence en strakke outfit. De Portugese band staat vooral bekend voor de gothic metal sound, met elementen uit black, death en doom metal en new wave. Dat laatste komt sterk naar voor op ‘Of Dream and Drama (Midnight Ride)’, een eerste hoogtepunt. Op ‘Trebaruna’ en ‘Ataegina’ is een traditionele en folky invloed dan weer prominent aanwezig. Met klassiekers als ‘Vampiria’, ‘An Erotic Alchemy’ en natuurlijk ‘Alma Mater’ krijgen we het perfecte, zeer sterke einde van het festival!