SJOCK 49
11, 12 en 13 JULI 2025 – GIERLE
Pics: Lise Lynen
Rev: Joris Smeets
Full photo report here!
Het is nog maar ons derde bezoek aan Sjock en het is zonder twijfel één van onze absolute favoriete muzikale evenementen van het jaar geworden. De slogan ‘Your rock ‘n’ roll highlight of the year!’ maakte de organisatie opnieuw meer dan waar in onze ogen, ook al vielen bepaalde keuzes op voorhand niet bij iedereen in de smaak. Het is zeker niet een van de grootste festivals in ons festivalrijke land, maar het is wel het oudste alternatieve festival. Eentje dat groots is in het bewaren van de eigen identiteit, dat trouw blijft aan een formule die werkt zonder de behoefte aan altijd maar meer en groter en een aanpak waar de liefde voor échte muziek ingebakken zit. Dat vinden we zo oneindig veel keren aangenamer dan de grote mastodontenfestivals die tienduizenden bezoekers per dag trekken en waar de waan van de dag een grote rol speelt, met social mediasterren die meteen op grote podia gekatapulteerd worden ‘without paying their dues’.
Nee, geef ons dan maar dit terrein waar de afstanden tussen de 3 podia niet te groot zijn en waar je tussen de Main Stage, Bang Bang Stage en At The Titty Twister van een muzikaal buffet kan proeven: bluesrock, punk, rock’n’ roll, surf, punkrock, soul, rockabilly, hardcore, country en bluegrass. Rock ‘n’ roll is niet één genre of sound, maar een gevoel. En dat gevoel, daar hebben ze bij Sjock allang het recept voor. De gevarieerde line-up, de hartelijkheid van de vrijwilligers, de familiedag op zondag, bezoekers uit alle hoeken, een familiale sfeer, drie dagen de ogen uitkijken naar de soms prachtig mooie en soms over-the-top outfits, originele bandshirts, een gezellige markt en natuurlijk heel veel bier!
De overvloedige zon zorgde er wel voor dat er blijkbaar meer frisdrank gedronken werd dan verwacht, want zowel zaterdag als zondag waren in de late namiddag/vooravond al dranken uitgeput. Verder hoorden wij eigenlijk maar één wanklank over de camping, waar het aantal douches en toiletten ruim onvoldoende zou zijn. Wij focussen ons echter op de vele uitstekende concerten! We konden natuurlijk niet alles meepikken en kiezen is verliezen. Onze persoonlijke uitschieters waren Jesse Daniel, Danny Vera, Gnome, Howlin' Ric & the Rocketeers, The Bellrays, The Devil Makes Three, Refused, Nashville Pussy, Die Spitz, The Undertones en Los Straitjackets.
Dag 1 – Vrijdag 11 Juli
Deze eerste, kortere festivaldag stond vooral in het teken van wat toegankelijkere bands en opvallend veel country. Dat vertaalde zich ook in de vele mooie outfits in die stijl. Opener Doghouse Sam & His Magnatones (Main Stage) brengt lekkere rhythm and blues en rock 'n' roll in een klassieke trio line-up met drum, contrabas en gitaar. Soms blijven ze het tempo opdrijven in een nummer, maar we krijgen ook eentje met lepels als percussie, mondharmonica en ukelele. Het roept meteen het gevoel van lang geleden op en de feelgood factor is meteen aanwezig. Een perfecte start van het festival.
PJ Taylor Band (At The Titty Twister) is de eerste maar zeker niet de laatste die het zoekt in de sfeer van country en western met een snuifje honky tonk en rock 'n' roll. De 5 muzikanten (drum, contrabas, 2 elektrische gitaren en een akoestische), zorgen er op sommige momenten zelfs voor dat Johnny Cash niet veraf klinkt. Het voelt meteen onmogelijk om de voetjes stil te houden. Dit is zo'n typische band voor deze tent en net daarom vinden we het hier heerlijk vertoeven. De set vliegt voorbij, al zijn er geen echte uitschieters tot het laatste nummer.
Met heel veel pijn in het hart moeten we local heroes Sha-La-Lees aan ons voorbij laten gaan, omdat we graag Uncle Lucius (Main Stage) uit Texas aan het werk willen zien. De band ging jaren geleden uit elkaar, maar kreeg onverwacht veel bijval toen in een nummer in de succesvolle serie ‘Yellowstone’ aan bod kwam en dat heeft mede voor een reünie gezorgd. Het zestal verblijdt ons met een soulvolle mix van country, blues en Southern rock. We gaan meteen rockend van start, met een opvallende rol voor zowel boogie als Rhodes piano. De zanger heeft een fijne, lichte korrel in zijn stem en we horen ook enkele classic rock riffs voorbijkomen. Er zijn momenten dat we qua sound denken aan The Band, zonder die geniale hoogten te halen. Uncle Lucius brengt een heel genietbare set.
Het is niet de eerste keer dat Jesse Daniel (At The Titty Twister) op Sjock staat. Liefst 5 muzikanten heeft Jesse meegenomen: drum, bas, gitaar, backing zangeres en een pedal steel gitaar. Zelf speelt hij ook gitaar en zingt hij met die typische country en honky tonk twang. Merle Haggard, dat is een referentie. We horen de typische scherpe gitaarlijnen in de meer uptempo, catchy honky tonk en cowboynummers (zoals ‘Clayton Was A Cowboy, waarbij enthousiast meegezongen en gedanst wordt). Hij neemt ook even gas terug om dan weer swingend af te sluiten. Feestje.
Een van de meer verrassende en zelfs controversiële keuzes op de affiche was Danny Vera (Main Stage). In Nederland is hij op commercieel vlak best een grote artiest en ook wij wisten niet goed wat verwachten. Maar die ene hit blijkt niet representatief voor zijn repertoire en we werden zeer aangenaam verrast. Danny komt zelf op in een strak, felroze pak met akoestische gitaar en krijgt steun van drum, gitaar en bas. Hij brengt rock 'n' roll in de beste traditie van de jaren 50 en 60, we denken aan pakweg Elvis en Jerry Lee Lewis. Vanaf het tweede nummer komen er nog een toetsenist (piano en Hammond), blazer en 2 echte soul backingzangeressen bij, waarbij Danny nu ook een elektrische gitaar ter hand genomen heeft. Met een swingend ‘Beggin’ For Trouble’, zijn bluesinterpretatie ‘Switchblade’ en het tragere, soulvolle ‘C’mon, Hold On’ toont hij een breed register, waarbij hij positieve boodschappen van liefde verkondigt en ook zijn band laat schitteren. De uitgebreide bisronde start met ‘Roller Coaster’, zijn ingetogen maar prachtige hit over de ups en downs in het leven. Dit is zo’n beetje wat ‘Mia’ van Gorki in ons land is: een nummer dat een eigen leven ging leiden, dat langzaam steeds populairder werd totdat het plots op nummer 1 in de Radio 2 Top 2000 belandde. Het nummer wordt luid meegezongen en zorgt voor een absoluut kippenvelmoment. Met het vrolijke ‘L.O.V.E.’ en de snelle stamper ‘When The Light Shines’ krijgen we nog een ijzersterke finale. Zeer knap!
Dan klinkt het bij Jeremy Pinnell (At The Titty Twister) in het begin veel rustiger. Bij de man uit Kentucky is Waylon Jennings een groot voorbeeld en hij krijgt hulp van een drummer, bassist en gitarist voor zijn mix van country en honky tonk, de ene keer wat gezapiger en de andere keer wat sneller, swingender en meer rockend. Jeremy heeft een heel fijne stem en daarmee boeit hij ons toch de hele set moeiteloos.
Nog zo’n vraagteken op de affiche is Melissa Etheridge (Main Stage). Ook hier mocht onze twijfel overboord, want die was gebaseerd op een gebrek aan kennis van het repertoire. Ze past met haar geruite hemd en cowboyhoed helemaal in het thema van vandaag, maar muzikaal tapt ze helemaal uit een ander vaatje: dat van de bluesrock met een pop/rock-toets. Ze krijgt steun van drie sterke muzikanten: drummer, bassist en gitarist/toetsenist. Toch is het Melissa zelf die uitblinkt op een collectie coole gitaren en ze blijkt prima bij stem. De rasp in haar stem komt er mooi uit, zeker bij ‘I Want To Come Over’ en de Albert King-cover ‘Born Under A Bad Sign’, waarin ze een zeer straffe, minutenlange solo speelt! In het slepende bluesnummer ‘I'm The Only One’ speelt ze ook mondharmonica. Haar twee grootste hits nemen bijna het volledige laatste half uur in. ‘Bring Me Some Water’ en uiteraard ‘Like The Way I Do’ hebben een duidelijke verwantschap: met die scherpe aanslagen op akoestische gitaar en de meer toegankelijke pop/rock-sound maar vooral sterke, lang uitgesponnen songs zetten een uitroepteken achter de eerste festivaldag.
Dag 2 – Zaterdag 12 Juli
Waar vrijdag muzikaal veel op country en aanverwanten leunde, was de zaterdag er duidelijk eentje voor de liefhebbers van punk en hardcore. De veelvuldig aanwezige Turbojugend was daar natuurlijk niet vreemd aan. Niet verwonderlijk dat het bordje ‘uitverkocht’ bovengehaald mocht worden voor deze dag.
Onder een voortdurend stevig brandende zon werd dit een echte topdag die voor ons begon met Gnome (Main Stage). Er wordt gevraag om onze ‘innerlijke en uiterlijke kabouter los te laten’ en dat lukt wonderwel. Ook kabouters gedijen in de zon, zolang ze hun puntmuts en Hawaii-hemd dragen, gekke bekken trekken en overdreven poses aannemen maar vooral als ze stevig rockende stoner op ons loslaten. Vanaf de heerlijk groovende opener ‘Old Soul’ over hun geweldige hit ‘Wenceslas’ tot ‘Ambrosius’ tovert het trio net als altijd een brede smile op vele gezichten!
The Boneshakers (Bang Bang Stage) brengen rhythm and blues maar met een rock 'n' roll energie en tempo. De klassieke line-up met 4 muzikanten rockt er stevig op los.
Ongeveer halverwege switchen we naar Lobo Jones and the Rhythm Hounds (At The Titty Twister) voor klassieke rockabilly in de ‘standaard’ line-up van drum, contrabas, 2 gitaren en zang. Dit klinkt vaak wat rustiger en soms ook een klein beetje te gelikt, al was het zeker genietbaar.
We krijgen ook protopunk oftewel bijtende rock 'n' roll van The Mystic Lights (Main Stage). Denk daarbij aan MC5 en The Stooges maar ook Velvet Underground. Uiteraard scheurt dit lekker door, maar ligt het aan de brandende zon of kan dit onze aandacht toch niet echt vasthouden? Eenzelfde euvel treft ons bij de klassieke rock ’n roll van Jason Starday (At The Titty Twister).
Vorig jaar was er sprake van een Australische invasie op Sjock. Dit jaar is dat wat minder, maar Civic (Main Stage) uit Melbourne toont dat er daar nog vele coole bands rondlopen. Het viertal brengt een mix van punk, rock ‘n’ roll en postpunk. We kunnen absoluut appreciëren dat er wat meer sfeer en melodie in hun muziek is gekropen dan bij de doorsnee rammelende punkrockband, met invloeden uit de punk van de jaren 70 en 80k uit Melbourne.
‘Soul voor mensen die niet van soul houden’, zo worden Howlin' Ric & the Rocketeers (At The Titty Twister) aangekondigd. We zien een 5 man sterke band, met drum, bas, 2 gitaren en een saxofoon! Toch horen wij eigenlijk vooral pure, traditionele rock 'n' roll en rhythm & blues. Vinden wij dat erg? Zeker niet, want dit rockt en swingt, maar durft ook zo’n klassieke, soulvolle slow aan. Heerlijk!
Ze staan al voor de 4e keer op Sjock, The Bellrays (Main Stage). Waar soul, garage rock en punk elkaar ontmoeten, krijgen we iets dat we vooral als straffe rock ‘n’ roll willen omschrijven. De Californische band draait rond het echtelijke paar Lisa Kekaula (zang) en Bob Vennum (gitaar) en ontketent een echte natuurkracht op het podium. Met deze powervrouw wil je geen ruzie, want als ze haar strot opentrekt dan blaast ze je zo omver! The Bellrays mogen nog vaak terugkomen als ze zo’n show neerzetten.
The Darts (Bang Bang Stage), dat zijn 4 vrouwen die van wanten weten. Hun personages zijn zo uitvergroot dat we niet anders kunnen dan glimlachen: de overenthousiaste, blonde drumster, de nors kijkende gitariste, de onderkoelde bassiste die ons doet denken aan een goth Amy Winehouse en de krolse, zotte zangeres die ook keyboards speelt. We horen ronkende bas, noisy gitaren en keys en een mix van garage rock, punk en psychobilly. ‘Pour Another’ dragen ze op aan de belangrijke mensen achter de bar en in ‘Get Spooky’ horen we echo’s van The Cramps.
Jake Penrod feat. The Country Side Of Harmonica Sam (At The Titty Twister) klinkt dan wat meer bezadigd, met een mix van echte country and western en honky tonk. Met zes staan ze op het podium, waaronder een pedal steel gitaar en Harmonica Sam die ook gitaar speelt, allemaal strak in het pak. Er wordt meegezongen met ‘That’s All I Got’ en ook ‘The Day You Stopped Loving Me’ kan op goedkeuring rekenen. Sommige nummers gaan echter meer de kant op van de ‘melige’ country en die kunnen ons en vele anderen minder bekoren dan de meer up-tempo nummers.
The Bouncing Souls (Main Stage) is ongetwijfeld voor velen een extra reden om vandaag af te zakken naar Sjock. Veel moeten we eigenlijk niet vertellen, want dit is klassieke, snelle en vrolijke skatepunk/punkrock. De band brengt veel energie vanaf het begin en we zien dat er veel en luid meegezongen wordt.
Joey Simeone sings The Bellfuries (At The Titty Twister) speelt zelf gitaar en zingt, met hulp van een trio bestaande uit drum, bas en gitaar. The Bellfuries speelden in het verleden ook op Sjock, nu is het de frontman die rondtrekt om die nummers ten gehore te brengen. En die leuke songs verdienen het om gehoord te worden, want dit is een heerlijke mix van rock 'n' roll, rhythm & blues, country, gospel/soul en pop! Joey heeft zelf een speciale stem en de hele band straalt een toffe energie uit. Hij draagt een nummer op aan zijn vrouw: ‘You Must Be A Loser’ terwijl ‘Into The Arms Of My Baby’ ons doet denken aan Buddy Holly.
Het success van Turbonegro (Main Stage) valt niet te ontkennen. Is dat vooral te danken aan de Turbojugend, dat wij ooit al eens omschreven zagen als ‘het Davidsfonds van de punk'? Feit is dat wij zelf nooit warm lopen voor deze Noorse band, die hardrock, glam- en stadionrock en punkrock omvormt tot 'death punk' en zich tooit in over the top outfits. Toch valt niet te ontkennen dat dit waarschijnlijk de grootste publiekstrekker van vandaag is en dat velen dus genieten van nummers als ‘Rock 'n' Roll Machine’, ‘Wasted’ en ‘All My Friends Are Dead’. Het klinkt zeker allemaal prima en toegankelijk maar het is gewoon niet ons ding.
Dat is des te meer het geval bij The Devil Makes Three (At The Titty Twister), een americana-band uit Californië. Dit trio combineert onder andere folk, country, bluegrass, old-time, blues, punk en ragtime: van een unieke cocktail gesproken! De huidige leden van de groep zijn gitarist Pete Bernhard, contrabassiste Morgan Eve Swain en gitarist en tenorbanjospeler Cooper McBean, die ook af en toe zingt op die typische, lijzige Zuiderse manier. De tent staat letterlijk bomvol met ook nog veel volk rond de tent voor de terugkeer van de band na hun triomfantelijke vorige passage. Het is ook nog de laatste show van hun Europese tour en dus geven ze er nog een lap op. Elk nummer klinkt als een hit uit een vorig leven en een simpeler verleden en het is opvallend dat er nooit verveling optreedt: de variatie aan stijlen en steengoede songs blijven indruk maken. Voor het eerst in 7 jaar komt de band met een nieuw album en het nummer met die typische country twang en Johnny Cash-vibe doet het beste vermoeden. De violist van de Bridge City Sinners is mee als gastmuzikant en komt ook enkele nummers meespelen, waaronder het aanstekelijke ‘Drunken Hearted Man’: yeehaw! We horen nog een stukje a capella, een melancholisch nummer en een catchy, steeds versnellend bisnummer. Een absoluut hoogtepunt!
Het is de allerlaatste kans om Refused (Main Stage) in ons land aan het werk te zien, want binnenkort stopt de band er voorgoed mee. Natuurlijk is een show van deze invloedrijke, Zweedse hardcorelegende niet compleet zonder politieke statements: van de Palestijnse vlag over de versterker, de grote backdrop of de wake-up calls van zanger Dennis Lyxzén over oorlog, genocide, onbegrijpelijke beslissingen en een vlammend pleidooi tegen Israël en het idiote idee dat artiesten die zich tegen de genocide kanten het probleem zouden zijn. Vanaf de eerste noot van ‘The Shape Of Punk To Come’ krijgen we een prima geluid en een zeer strakke band: ‘We’re all dressed up, we got nowhere to go’. Uiteraard krijgen we de typische danspasjes van Dennis bij ‘Refused Party Program’. ‘Rather be dead’ kan rekenen op een heerlijke ronkende bas. In ‘The Deadly Rhythm’ verwerken de heren een stukje ‘Raining Blood’, om via onder andere ‘Pump The Brakes’ naar de zinderende finale met ‘New Noise’ te gaan. Indrukwekkend, we zullen Refused missen!
Dag 3 – Zondag 7 Juli
Gelukkig blijft de zon op dag 3 de eerste uren verscholen achter de wolken, al blijft het warm. Het gras op de festivalwei lijkt stilaan helemaal verdwenen en heeft meer weg van een desolate woestijn. Als de pit op gang getrokken wordt, zie je meteen grote stofwolken opstijgen en helaas ook weer neerdalen. Dat zorgt voor een ‘speciale’ mix van zand, zweet en zonnecrème waardoor iedereen na verloop van tijd bruingebrand lijkt, maar het is gewoon vuil. Gelukkig krijgen we ook op de laatste dag nog veel lekkers te horen.
The Arousals (At The Titty Twister) zorgen meteen voor een eerste hoogtepunt. De perfecte soundtrack om deze warme dag mee af te trappen: de surf met garage rock-invloeden klinkt gewoon heel lekker, zeker omdat het trio soms ook stevig door rockt. Tempowisselingen houden het interessant maar dat kunnen we niet zeggen van de occasionele zang, die laten ze beter achterwege. Hun coverversie van Gary Glitter’s 'Rock 'n' Roll 'kunnen we zeker smaken!
Het is tijd voor Nashville Pussy (Main Stage) uit Georgia. De band toont vandaag nog maar eens waarom ze zowat de huisband van Sjock zijn: ze stonden er al 7 keer eerder en op basis van hun show van vandaag zullen ze nog dikwijls teruggevraagd worden! Dit is een ‘no frills’ rock 'n' roll show, opgebouwd uit elementen van smerige blues en classic rock, punkrock en snuifjes country en psychobilly. Het viertal met twee welgeschapen dames op bas en gitaar (met fantastische riffs en solo’s) speelt uiteraard met tonnen energie en noemt Sjock zelf ‘the coolest place in the universe’ en dat lokt op dit vroeger uur al behoorlijk veel volk. Pedal to the metal!
Volk (At The Titty Twister) werd aangeprezen als ‘cowpunk met heavy gitaren, donderende drums en de flair van country en western’. In de praktijk horen we eigenlijk redelijk standaard rock die aardig maar niet uitzonderlijk klinkt. Een drum-bas-duo is tegenwoordig niet meer zo hip (remember de White Stripes) maar we hadden toch iets zottere toestanden verwacht.
Billy Liar (Bang Bang Stage) is hier vandaag zonder band, hij is met zijn gitaar mee op de tourbus van The Drowns gesprongen. De Schotse zanger bedient zich van zijn akoestische gitaar om folky nummers met een punkattitude te brengen. We moeten qua stijl al eens denken aan Billy Bragg of Dave Hause, maar niet alle nummers zijn even sterk. De zanglijnen voelen al eens een beetje gewrongen of geforceerd, maar ‘Oblivion’ en The Replacements-cover ‘Bastards Of Young’ kunnen we zeker smaken.
Wat een aangename verrassing vormt Die Spitz (Main Stage)! Deze 4 frisse jongedames uit Texas vragen meteen ‘Are we ready to get rowdy?’, want laat duidelijk zijn dat dit geen poppetjes zijn. Ze brengen een mix van grunge, rock en punk en doen dat met veel energie, afwisselend snellere en meer midtempo nummers met melodieuzere passages en een vette, groovende en crunchy sound. De twee gitaristes nemen afwisselend de zang voor hun rekening, de ene klinkt wat meer punky en de rosse doet vooral aan Courtney Love denken. Muzikaal denken we aan een mix van Mudhoney, Hole en PJ Harvey. De smile van de rondspringende bassiste is erg aanstekelijk, deze ‘American sweetheart’ blijft lachen. Intussen jaagt de rosse zangeres/gitariste de circle pit op gang en duikt ze het publiek in. Hou deze band in de gaten, we verwachten mooie dingen van hen.
Mozzy Dee (At The Titty Twister) is een voluptueuze Latina-zangeres die met haar rode jurk en grote rode bloem in haar haren direct voor een flashback naar vervlogen tijden zorgt. Deze roots en rockabilly zangeres uit New Mexico zingt met schijnbaar het grootste gemak terwijl de band achter haar met drum, contrabas, gitaar en saxofoon heel fijne rockabilly brengt. Het is allemaal niet nieuw of verrassend maar als het zo goed gedaan is als hier, hoor je geen klachten.
We geven toe: we hebben altijd onze twijfel gehad of The Undertones (Main Stage) zonder originele zanger Feargal Sharkey de moeite zou zijn. Blij te mogen rapporteren dat de krasse opa’s, die mee aan de wieg van de punk(rock) stonden, een ijzersterk optreden neerzetten. Zanger Paul McLoone heeft niet dezelfde stemklank maar is zeer energiek en expressief en doet het prima. Wie kan beginnen met een klassieker als ‘Jimmy Jimmy’ heeft natuurlijk een voorsprong, maar ook ‘Male Model’, het stomende ‘Thrill Me’ en vooral ‘Boys Will Be Boys’ maken indruk. Ook het fantastische ‘It’s Going To Happen’ komt voorbij, meteen gevolgd door het verrassend vroeg gespeelde ‘Teenage Kicks’. Het blijft voor ons een van de beste nummers aller tijden en het wordt dan ook massaal meegezongen. Kippenvel! Gelukkig stomen we gewoon door met ook nog ‘Here Comes The Summer’, ‘My Perfect Cousin’ en afsluiter ‘Get Over You’.
Nog meer punky energie bij Kate Clover (Bang Bang Stage) die blijkbaar wel wat golven veroorzaakt. Geruggesteund door een driekoppige band in strakke zwarte pakken (denk aan ‘Men In Black’) neemt ze zelf gitaar en zang voor haar rekening, gekleed in een zwart-witte outfit die doet denken aan een mix van Lady Gaga en Tim Burton. Er is niets mis met de snelle punk ‘n’ roll die inspiratie haalde bij Patti Smith, X, Iggy Pop, Germs en The Gun Club, maar we horen eigenlijk ook niet echt iets dat er uit springt.
Nick Shoulders (At The Titty Twister) doet het helemaal alleen, met zijn gitaar en voetdrum. Hij groeide op in de heuvels en bossen van Arkansas met country en bluegrass, tot hij als puber punk en hardcore ontdekte. Toch is hij teruggekeerd naar zijn roots en zowel zijn stem als zijn uitspraak klinkt als archetypisch country – en dat bedoelen we wel echt als een compliment. Hij haalt ook inspiratie uit rockabilly en dat alles klinkt heel authentiek en luistert lekker weg voor wie in de tent komt schuilen voor de zon. Van tragere country tot snellere rockabilly en ook wel wat bluegrass, met fluiten en zelfs gang vocals bij ‘After Hours’.
Wine Lips (Main Stage) uit Canada mixt rock met psychedelica en punk. Dat zorgt voor veel energie en een lekker fuzzed-out klinkende garage rock. We kunnen ons perfect voorstellen dat ze wel wat zieltjes gewonnen hebben vandaag.
Chuck Mead feat. Don Diego Trio (At The Titty Twister) en zijn 3 kompanen dragen mooie, passende outfits voor het genre dat ze spelen: klassieke country and western en rockabilly. De ervaring van de frontman als zanger, songwriter, gitarist, producer en muzikaal directeur spreekt in die sterke nummers waar je niet anders kan dan meegaan in het aanstekelijke ritme. Denk aan het legendarische Sun Records, want ook echte rockers passeren de revue. ‘See ya, wouldn't wanna be ya’ zingt hij in ‘I’m Not The Man For The Job’ maar dat is hij duidelijk wel!
Fidlar (Main Stage) gaat furieus van start en de mannen uit Los Angeles razen door. Je kan kiezen welk label je er aan hangt, punkrock, skatepunk, garagepunk of garagerock, feit is dat deze prettig gestoorde bende voortjakkert. We horen Nirvana-riffs voorbij komen, maar die volstaan voor ons toch niet echt om geboeid te blijven, we missen echt goede songs.
De laatste headliner van Sjock 49 is Wolfmother (Main Stage), nog altijd onder aanvoering van zanger/gitarist/songwriter met kenmerkende krullenbol Andrew Stockdale. Ze waren een van die bands die in de eerste helft van de jaren mee aan de wieg stond van een echte classic rock revival, geïnspireerd door de grootheden uit de jaren 60 en 70 zoals Led Zeppelin, Deep Purple, Black Sabbath enzovoort. Het is intussen exact 20 jaar geleden dat hun razend succesvolle debuutalbum ‘Wolfmother’ uitbracht en die mijlpaal mag gevierd worden. Zoals altijd zet de band een sterke liveprestatie neer met een lekker geluid, dat is nooit het probleem geweest. Wel een issue: de altijd wisselende line-up en een gebrek aan voldoende goede songs die echt blijven hangen. Natuurlijk kan niet elke band rekenen op fantastische klassiekers als ‘Woman’ (dat al heel vroeg in de set zat) of ‘The Joker And The Thief’ dat nog gevolgd werd door de Led Zep-cover ‘Rock ‘n’ roll’ met een gastzangeres, dus hebben wij daar vooral van genoten.
Los Straitjackets (At The Titty Twister) mag de deur dit jaar op slot doen en dat doen deze veteranen met verve. Al 37 jaar draait deze band mee en het is snel duidelijk waarom: de 4 heren in hun kenmerkende Luchador-maskers toveren iets lekker uit drum, bas en 2 gitaren. Surf meets rockabilly meets garage rock en dat is ideaal om het festival op een vrolijke nooit uit te zwaaien. Heerlijk rockend en surfend, met lekkere riffs en enthousiast onthaalde nummers als ‘Theme from Batman’.
See you next year!