South of Heaven
7-8/06/2025, Gashouder - Maastricht
Pics: Istvan Bruggen
Rev: Joris Smeets
Full photo report here!
Met South Of Heaven hebben we er een nieuwe pareltje bij in festivalland, dat kunnen we met zekerheid stellen. Normaal gezien had het vorig jaar een eerste keer moeten doorgaan, maar dat moest nog een jaartje uitgesteld worden door problemen om de nodige vergunningen. Dit jaar lukte dat dus gelukkig wel en dus werd het nieuwe festivalterrein aan de iconische Gashouder in Maastricht mooi ingenomen door ruim 3000 bezoekers op beide dagen. Bovendien was er een dag eerder ook al het speciale Heilung-evenement, waardoor je de facto van 3 festivaldagen kon spreken. Het werd een succes en al tijdens het festival werd aangekondigd dat het volgend jaar terugkeert op 6 en 7 juni 2026. Naar verluidt liggen er al enkele interessante bands vast voor die editie.
De festivalorganisatie bestaat uit 3 partijen die het klappen van de zweep kennen: Muziekgieterij, Doomstar Bookings en The Tribute Agency. Dat zorgde ervoor dat deze eerste editie van het festival meteen een voltreffer werd, op enkele kinderziektes na. Op vrijdag waren er (ondanks uitvoerige testen in de voorafgaande week) problemen met het draadloze netwerk, waardoor het systeem voor cashless betalen niet werkte. Dat zorgde aanvankelijk voor lange rijen en wachttijden van 30 tot 45 minuten maar het probleem werd relatief snel opgelost en bleef het de rest van het weekend onder controle. Op zaterdag duurde het wat lang voor de deuren van het terrein geopend werden, zodat het terrein nog leeg was toen de eerste band begon te spelen. Al redelijk vroeg liep er op zaterdag qua productie iets fout, waardoor we serieus achter liepen op schema, maar ook dat geraakte uiteindelijk prima opgelost. Omdat er geen muziek meer mocht weerklinken na 23.00 uur, verhuisden een aantal bands op de affiche voor een soort aftershow naar de nabijgelegen Muziekgieterij. Dat was een prima concept, alleen zorgde het er wel voor dat er daar bands nog erg laat speelden en dat was niet altijd meer haalbaar.
We onthouden vooral heel veel goede zaken! Want laat het duidelijk zijn dat dit een heerlijk festival met een old school vibe was: één podium, dus met tijd om even te rusten en te babbelen tussen bands in. Het heeft zeker zijn charme als je van het ene podium naar het andere kan hollen om bands te zien, maar deze traditionele aanpak bevalt ons evenzeer. Ook de locatie was top: Maastricht is natuurlijk een prachtige, historische stad en erg goed bereikbaar voor muziekliefhebbers uit Nederland, België, Duitsland en zelfs Luxemburg en Frankrijk. Het terrein aan de Gashouder ligt nét buiten het stadscentrum, maar op 15 minuten tijd sta je wel in het hart van de stad. Het terrein is niet erg groot, maar voelt daardoor wel overzichtelijk en gezellig aan, zonder dat je ook maar ooit het gevoel had dat het te druk was. Er was een fijne mix van eten en drinken, met ook keuze uit heel wat goede bieren, en het moet gezegd dat alle medewerkers aan die standen ook weer allemaal op en top vriendelijk en behulpzaam waren.
De weergoden waren ons ook nog eens goedgezind, want het viel allemaal goed mee met de voorspelde regen. Op zaterdag kregen we wel af en toe een kleiner buitje met zonnige perioden tussendoor en rond 23.00 uur wel een enorme stortbui, op zondag was er alleen vlak na de middag een stortbui en daarna bleef het droog met regelmatig zon. Uiteraard is en blijft de muziek het belangrijkste en ook daarmee werden we verwend, met voldoende variatie: op zaterdag een affiche die meer op thrash metal georiënteerd was en op zondag lag de nadruk meer op death metal. Uitschieters waren wat ons betreft op dag 1 Midnight, Hatebreed en vooral Sacred Reich, op dag 2 waren dat Decapitated, I Am Morbid en een ronduit waanzinnige performance van Meshuggah!
DAG 1 – ZATERDAG 7 JUNI
Baest mag de aftrap geven en doet dat meteen prima. Het vijftal is niet zo blij met het feit dat ze om 11.15 uur mogen openen maar dat voor een schaars aantal toeschouwers moeten doen omdat er nog lange rijen aan de ingang staan. De Denen gaan er op de best mogelijke manier mee om: gewoon de beuk erin, met groovy en soms wat thrashy death metal.
Dan is het de beurt aan de speed/thrash van Angelus Apatrida. We zagen de Spanjaarden al enkele keren aan het werk en dat klinkt op zich altijd wel lekker. Het is redelijk typische thrash maar ze proberen zich wel te onderscheiden met melodieuze meezingmomenten. Laat dat nu net zo ons ding zijn, maar verder geen reden tot klagen.
Het is een thuiswedstrijd voor Legion Of The Damned. Waar het misgelopen is, weten we niet maar feit is wel dat de band uit het noorden van de provincie met maar liefst 25 minuten vertraging start. We horen vooral drum tijdens soundcheck en helaas is dat bij het begin van hun show ook zowat het enige dat te horen is naast zang. Er zijn nog geen gitaren of bas te horen in de geluidsmix en de gezichten van de muzikanten spreken ook boekdelen. In de loop van het eerste nummer wordt de sound gelukkig bijgesteld. Bij de intro van het tweede nummer spreekt de zanger het publiek in het Limburgse dialect toe en dat oogst natuurlijk bijval. Het vijftal laat de valse start niet aan zijn hart komen en brengt een uitgekiende mix van thrash en wat death metal en wisselt nieuwere nummers af met oudere, ook van de eerste platen. Kleppers als ‘Diabolist’ en afsluiter ‘Son of The Jackal’ hakken er lekker in.
Voor fijnzinnigheid of variatie ben je bij Midnight aan het verkeerde adres. Het is nog niet zo makkelijk om ze in een muzikaal hokje te stoppen, maar het trio gemaskerde maniakken duwt het gaspedaal in en laat niet meer los. Blackened punk 'n' roll, dat zou een omschrijving kunnen zijn. Een mix van black metal, rock ‘n’ roll, speed metal, punk en speed metal, of het bastaardkind van bands als Venom, Hellripper en Motörhead. Snel, smerig en bevlogen! De band offert nog wat van zijn speeltijd op om de opgelopen achterstand goed te maken zodat de bands na hen niet in de problemen komen en dat is een mooie geste.
We hadden het eigenlijk niet verwacht, maar Sacred Reich zou zich ontpoppen tot beste band van de dag. De band is live altijd goed, daar niet van, maar vandaag stekende melodieuze thrashers boven de rest uit. Misschien komt dat wel omdat het hun eerste show in 2 jaar tijd is en Phil Rind en de zijnen gewoon zo blij zijn om te kunnen spelen. De mannen uit Arizona hebben zo een sympathieke uitstraling dat ze zelfs de zon doen uitkomen. Het spelplezier druipt ervan af en de band geeft ook aan dat ze het hierom doen: live spelen, een gemeenschap vormen met de fans. Die worden verwend met een mooi samengestelde setlist. Vanaf opener 'The American Way' over 'Death Squad' (met de waarschuwing ‘don't break your hip in the pit!’) en de Black Sabbath-cover ‘War Pigs’ (meegebruld en op luchtgitaar gespeeld door jong en oud) tot uiteraard de regelrechte klassieker ‘Surf Nicaragua’ als afsluiter!
Wat keken we uit naar Soulfly, want het was al jaren geleden dat we hen nog op plaat of podium hoorden. Met een sterke setlist die vooral uit de eerste twee albums putte (o.a. ‘No Hope, No Fear’, ‘Eye For An Eye’, ‘Back To The Primitive’, ‘Boom’, ‘Jumpdafuckup’) had het een regelrecht tribal metal-feest kunnen worden. Helaas werd het niet de verhoopte knaller. Van bij het begin staat de sound slecht afgesteld, de gitaren klinken niet zoals het moet, de backing vocals zijn amper hoorbaar, de bas verzuipt volledig en de nuances van de drums komen niet goed door. De nu metal met elementen uit thrash, death en groove metal klinkt eigenlijk gewoon rommelig en dat blijft de hele tijd zo. Helaas krijgen Max en de zijnen daardoor vandaag het label van ontgoocheling van de dag.
We schakelen weer over naar pure thrash met de veteranen van Dark Angel, met drumbeest Gene Hoglan die alles bijna moeiteloos doet lijken. De stevig voortjagende en aangename set wordt opgedragen aan de nagedachtenis van de overleden Jimmy Durkin.
Er staat nog een blik groovy thrash in de kast en wel van het merk Channel Zero. Onze landgenoten hebben de pech dat het net behoorlijk regent, waardoor velen een plekje zoeken om te schuilen en er dus niet zo veel volk voor het podium staat. Vanaf opener ‘Fool’s Parade’ blijkt zanger Franky DSVD gelukkig redelijk goed bij stem. We hebben het zelf wel altijd moeilijk met het ‘freewheelen’ naast de oorspronkelijke zanglijnen, want deze band heeft best een pak fantastische songs geschreven. Die horen we dan ook graag zoals we ze kennen sinds begin jaren 90 furore maakte. De beperkte spelduur maakt dat de band zich niet verliest in randactiviteiten maar focust op gewoon spelen. We zijn dan ook bij dat krakers ‘Heroin’, ‘Suck My Energy’, ‘Repetition’ en uiteraard afsluiter ‘Black Fuel’ voorbijkomen.
Met Hatebreed haal je een garantie op een goede live-prestatie en een feestje in de pit in huis. De heren zijn gekend als een pletwals die hardcore, thrash en death metal samenvoegt tot een explosieve cocktail. Zelfs de regen wijkt even voor zoveel muzikaal geweld, vlammenwerpers en rookkanonnen op het podium. Als je kan beginnen met een klepper als ‘I Will Be Heard’ heb je natuurlijk al half gewonnen. Klets er nog onze favoriete haymaker punches als ‘This Is Now’, ‘Perseverance’, ‘Tear It Down’, ‘To The Threshold’ (inclusief handjes zwaaien door het publiek), ‘Last Breath’, ‘As Diehard As They Come’ (opgedragen aan iedereen die Hatebreed voor de eerste keer ziet en dus vanaf nu part of the crew is). Tussendoor laten Jamey Jasta en de zijnen nog twee gigantische ‘Ball Of Death’-ballonnen op het publiek los, er was voor deze show zelfs een speciaal t-shirt met het opschrift ‘I survived the ball of death’ te koop. Met afsluiter ‘Destroy Everything’ moet alles nog een laatse keer kapot! En nog mooier: intussen is de vertraging van eerder op de dag volledig ingehaald.
Dat betekent dat Accept mooi op tijd en zonder stress eraan mag beginnen. Deze heavy metal pioniers draaien volgend jaar 50 jaar mee, dus we betwijfelen of ze zich daardoor nog laten opjagen. Integendeel, vanaf de eerste noot van ‘The Reckoning’ horen we uitstekend geluid, het beste van de dag zelfs. We zien een grootse, futuristische podiumaankleding, met een enorm groot drumstel, en een bassist, 3 gitaristen en een zanger die het beste van zichzelf geven. Petje af, want op een bepaald moment staan de 3 gitaristen samen te soleren zonder er ook maar een halve noot naast te zitten. Normaal gezien is dit niet ons ding, maar we kijken met plezier de set uit, zeker met het zeer snelle ‘Fast As A Shark’ en ‘Balls To The Wall’ als uitsmijters.
We verhuizen naar de Muziekgieterij voor Wolfbrigade, al worden we nog overvallen door de enorme stortbui. Doorweekt tot op het bot, maar klaar om ons terug droog te laten blazen door het vijftal wolven. Ze staan bekend voor een zeer agressieve geluid, dat invloeden van de rock ’n’ roll van Motörhead mixt met de betonpunk van The Exploited en nog een goede scheut crustpunk. Maar dan nog wat sneller gespeeld. En met een bijtend en nog negatiever karakter. Het gaat hard, razend hard, maar kan op den duur ook wel wat eenvormig gaan klinken.
DAG 2 – ZONDAG 7 JUNI
Net wanneer we aankomen op het festivalterrein, trakteert de hemel ons nog eens uitvoerig op een stevige stortbui die helemaal uit het niets komt. Door het zoeken naar de regenjas en een plek om te schuilen, is Tenside grotendeels aan ons voorbij gegaan. Moeilijk om een oordeel te vellen, maar we hoorden metalcore die zware riffs met melodieuze momenten afwisselt.
De vreemde eend vandaag is zonder twijfel Gutalax. Nu ja, de Tsjechische band is waarschijnlijk altijd een van de opvallendste bands! De intro tovert al meteen een glimlach op onze smoel: de Baywatch-theme ‘I’m Always Here’ hadden we niet verwacht en zorgt meteen voor een feelgood factor. Onderbroekenlol en jezelf niet te serieus nemen, dat is het motto van deze 4 heren, getuige de grote backdrop met een wc-bril, -borstels en -ontstoppers en hun motto ‘Gore 'n' ‘Roll’, de witte hazmat suits en de Toi Toi-vlag die over een versterker hangt. Hoewel we ons aan gore grindcore verwachtten, viel dat eigenlijk best mee: we hoorden eigenlijk vooral metalcore, met midtempo breakdowns. De grindcore klinkt vooral door in de absurde vocalen: die klinken alsof de typische pig squeals gemixt zijn met het geknor van varkens en de Daleks van Dr. Who! Na het eerste nummer verklaart de zanger dat ze ‘een boyband uit Tsjechië zijn en dat iedereen nu wel naar huis mag gaan omdat de rest hetzelfde klinkt’. Niet gelogen, maar we kunnen waarderen dat de band de spot met zichzelf drijft, ook al is de lol er redelijk snel vanaf.
Textures keerde een tijdje geleden terug na jarenlange afwezigheid. De band uit Tilburg maakte altijd grote indruk op ons met zijn progressieve, technische metalcore. Ook nu klinkt de zeskoppige band bijwijlen strak, snel , technisch en complex, maar we horen ook rustigere en melodieuze passages. Over het algemeen klinkt het iets minder stevig en staccato en hoewel wij altijd houden van variatie en progressie, lijkt het in zijn geheel iets minder indrukwekkend dan vroeger. Toch is dat vooral een kwestie van smaak want er viel niet veel af te dingen op de prestatie van de heren
De eeuwige pechvogels, dat zijn de heren van Decapitated. Wie de historiek van dit Poolse death metal-gezelschap opzoekt, kan alleen maar bewonderen dat ze blijven doorgaan. Het is de brandstof voor opnieuw een zeer sterke prestatie met een goed geluid, bovenmenselijk ratelende drums, ronkende bas, scheurende gitaren en indrukwekkende screams. Doodsmetalen zoals het hoort dus: keihard beukend maar toch ook met een lekkere groove. De nummers van het meest recente album die aan bod komen, vallen zeker in de smaak. Ijzersterk!
Het is niet makkelijk om de sound van Sylosis vast te pinnen. Wij kunnen alvast waarderen dat ze als vanouds bulldozeren tussen thrash metal, technische death metal en catchy, melodieuze metalcore. De band klinkt daarmee een heel pak moderner dan de voorgangers, maar beide stijlen hebben hun troeven.
Zanger-bassist Jeff Walker lijkt met zijn lichtblauwe jeans en witte hemdje rechtstreeks van zijn strandvakantie het podium op gestapt te zijn, maar vergis je niet: met Carcass staan er invloedrijke metalgrootheden op het podium. De pioniers in zowel grindcore als technische death metal schudden een zeer sterke show uit de losse pols, zo lijkt het wel. Vanaf het begin zit het geluid helemaal goed en de band is in vorm. Tussendoor is er bij de stevige death metal ook ruimte voor melodieus gitaarwerk. Het tempo blijft overwegend hoog, maar alles lijkt zo moeiteloos te gaan, in het bijzonder bij gitarist Bill Steer die met zijn blauwe polo en jeans met olifantenpijpen vandaag dus niet eens het meest opvallend gekleed is. De legenden spelen deze show alsof ze wel eventjes het varkentje komen wassen. Enfin, in het geval van Carcass is dat niet wassen maar vakkundig dissecteren dus. Topshow.
Het zegt veel over de line-up die bij elkaar gepuzzeld werd dat een band als In Flames niet eens de absolute headliner is. Want deze Zweden horen toch bij de top in het metalwereldje, als pioniers van de melodieuze death metal en daarna als een van de bands die het geluid succesvol moderniseerde met invloeden uit nu metal. Flitsende riffs, veel groove en zanger Anders Friden die moeiteloos switcht tussen rauwere en catchy vocalen. Ook al is de drummer nog maar enkele weken bij de band, toch zie en hoor je een heel geroutineerde band die de perfecte balans tussen power, agressie, groove en melodie vindt. Het podium is knap aangekleed met vele buislampen, zowel horizontaal als verticaal, en 3 grote videoschermen achteraan. In tegenstelling tot de vorige keren dat we hen recent aan het werk zagen, werden er weinig oude nummers gespeeld en lag de nadruk toch op latere albums. Met kleppers als ‘Cloud Connected’, de zalige groove van ‘Only for the Weak, het heavy ‘I Am Above’ en meezinger ‘Take This Life’ bleek dat echter geen enkel bezwaar te zijn!
De absolute headliner maakte zijn positie en faam helemaal waar. Meshuggah speelde een overrompelende, indrukwekkende en harde show waar we maar één klacht over hebben: het was te snel voorbij! Visueel is de show zeer knap, met metershoge standaarden met vlaggen, vele lampen en stroboscopen en coole lasers die boven het publiek uit gaan. Meshuggah betekent zoveel als ‘mesjogge’, een Jiddische term die ‘gek, krankzinnig’ en dit was inderdaad zo. Het was een les in tegendraadse hevigheid, het is extreme metal maar niet alleen om het zwaar en stevig klinkt. Het is technisch en complex, niet in het minst door de polyritmische aanpak en de kenmerkende riffs die uit de laaggestemde gitaren getoverd worden. Van ‘Broken Cog’ over ‘Violent Sleep of Reason’ ee het formidabele ‘Rational Gaze’ staan wij al in ongeloof met het hoofd te schudden en naar adem te happen! Met onder andere nog ‘Swarm’ bouwen de Zweedse grootmeesters op naar een indrukwekkende finale uppercut met het duo ‘Bleed’ en ‘Demiurge’. Een waanzinnige performance die ons rillingen over de rug bezorgde en nog lang zal bijblijven!
Na al dat geweld is er weinig dat nog indruk kan maken, maar toch trekken we nog naar de Muziekgieterij. We kregen eerlijk gezegd niet zo veel mee van Savage Lands en wat we hoorden maakte ook niet meteen veel indruk. Maar laat dat vooral de boodschap niet ondersneeuwen. savagelands.org is een non-organisatie die mee opgericht werd door drummer Dirk Verbeuren (Megadeth). Het doel is om bewustzijn te verspreiden over het belang van biodiversiteit en het gevaar van het verdwijnen van natuurgebieden. Met de opbrengsten van het project worden gebieden aangekocht en herbebost. Er is een heel muzikaal project met diverse muzikanten aan verbonden en enkele muzikanten speelden daarom vanavond een show.
Op het muzikale vlak was het vooral I Am Morbid dat nog een laatste keer de sloophamer bovenhaalde. Aangekondigd als een ‘30th Anniversary Domination show’, dus het vierde album van Morbid Angel, bleek het toch om een mix van de 4 eerste albums te gaan. Niet dat iemand daarover klaafgt, natuurlijk! Na maar iets meer dan een kwartier ombouw knalt de intro ‘Manowar Kills’ door de speakers en vanaf het begin is de sound werkelijk moddervet. Onder aanvoering van de herkenbare frontman/zanger/bassist David Vincent raast het afgetrainde viertal door een heerlijke set, met onder andere ‘Dominate’, ‘Blessed Are The Sick’, ‘Immortal Rites’, ‘Visions From The Dark Side’, ‘Eyes to See, Ears to Hear’, ‘Rapture’, snelheidsduivel ‘Pain Divine’ en afsluiter ‘Chapel Of Ghouls’.