Interview: Axelle Red
Populaire zangeres met het hart op de juiste plaats
Bestaat toeval of niet? Voor ik naar het werk vertrok, werd op Radio 2 volgende schlager uit de jaren 70 gespeeld:
‘Meisjes met rooie haren, die kunnen kussen, dat is niet mis.
Meisjes met rooie haren, kunnen je zeggen, wat liefde is.
Ja ja ja… ‘
De Limburgse juriste Axelle Red staat met meer dan 5 miljoen cd’s en singles in de Top 25 van bestverkopende Belgische muziekartiesten. Ze draagt het hart op de juiste plaats want vanaf 1997 is ze vrijwillig ambassadrice van Unicef. Als moeder van drie dochters slaagt ze erin dit te combineren met haar succesvolle zangcarrière.
Na Bob Dylan en Arno ontving ze in Frankrijk de belangrijke culturele onderscheiding Chevalier dans l'Ordre des Arts et des Lettres.
Ik mocht de wereldster om 9.30 uur ’s ochtends interviewen en kreeg daarvoor het gsm-nummer van haar manager. Na een halve liter sterke koffie ben ik nog zenuwachtiger. Ik besluit het erop te wagen, vergeet mezelf voor te stellen en te vragen of ze nog in kamerjas rondloopt. Het ijs breken met small talk helpt altijd:
Heb je last van ochtendhumeur?
Helemaal niet. Ik ben een ochtendmens. Ik ben verplicht vroeg op te staan want naast mijn job heb ik ook een gezin. Je treft het met mijn humeur.
Mick Ronson, gitarist en rechterhand van David Bowie, kwam je in 1985 opzoeken in Hasselt.
Inderdaad, een man met een geweldige staat van dienst. Hij wou met mij in zee op basis van een democassette en mijn stemgeluid. Zijn platenlabel zag een samenwerking echter niet zitten. Een ingewikkelde historie. Ik heb geen contact meer met hem gehad want kort daarna werd hij ongeneeslijk ziek.
Je werkte samen met een indrukwekkende lijst van muzikale grootheden. Om er enkele te noemen: Isaac Hayes (Shaft), Steve Cropper, Stephan Eicher, Albert Hammond, Charles Aznavour… Heb je met sommigen nog contact?
Het zijn allemaal indrukwekkende artiesten en ongelofelijke muzikanten. Ik hou er mooie herinneringen aan over. In 1998 zong ik bijvoorbeeld een duet met Youssou N’Dour voor enkele millioenen tv-kijkers bij de opening van het wereldkampioenschap voetbal. Het contact is vooral op professionele basis. Met Stu Kimball, de gitarist van Bob Dylan, is er een vriendschappelijke band blijven bestaan. Ook met Willy Weeks, bassist bij Eric Clapton.
Vertel wat meer over die muzikale grootheden.
Met sommigen heb ik getoerd. Het is me te doen om de muzikale klik. Niet voor de vedette, want het zijn soms grote ego’s. Met bepaalde heb ik contact. Voor alle duidelijkheid, ik zie ze niet wekelijks. Steve Cropper, gitarist bij Booker T & MG’s, heb ik graag. Dit zijn talentvolle mensen. Er is een duidelijke wisselwerking bij de studio-opnames. Ik ben altijd onder de indruk van hun muzikaliteit. Maar het zijn mensen, gewone stervelingen met goede en minder goede karaktertrekken.
Je meest succesvolle duet zong je met Renaud.
Dat klopt. Dat was het geëngageerde Manhattan-Kaboul. Uitgebracht in 2002 in de naweeën van de 11 september aanslagen en de oorlog in Afghanistan. Renaud is een half-god bij onze zuiderburen. Het lied werd een dikke hit. Alleen al in Frankrijk gingen er meer dan een half miljoen singles over de toonbank. Het nummer werd gecoverd door Joan Baez.
Op welke Franse muziek ben je zelf gek?
Om er enkele te noemen: Michel Berger - de overleden echtgenoot van France Gall -, Charles Aznavour, niet te vergeten Joe Dassin, uiteraard Jacques Brel - wat een teksten! - en Serge Gainsbourg die muzikaal heel breed gaat.
Tekstueel heb ik een zwak voor de Franse taal. Muzikaal word ik eerder beïnvloed door Amerikaanse muziek.
Hoe verklaar je jouw keuze voor de Franse taal?
Dat is eerder toevallig. Ik heb de taal in mijn jeugd geleerd. Bij ons thuis werd er geregeld Frans gesproken. Mijn eerste cd Sans plus attendre was Franstalig en erg succesvol. Het album was een schot in de roos en haalde zowel in België als in Frankrijk platina. Vandaar dat ik de ingeslagen weg verder bewandelde. Ik hoop iets nieuws aan het Franse chanson bij te dragen. Bijvoorbeeld door de mix van francofone teksten met een Amerikaans geluid.
The States! Je hebt een boontje voor soulmuzikanten. Wist je dat Marvin Gaye in Moere gewoond heeft?
Nee, helemaal niet. Ik ben ervan op de hoogte dat hij in Oostende verbleef. Ik moet zeker eens die villa op de Moerdijk bezoeken.
Tijdens je nieuwe tour speelt Wigbert akoestische gitaar. Hoe kom je bij hem terecht? Een kleurenwissel van ebbenhout naar rode lokken?
(Lacht uitbundig). Ik ken Wigbert al lang. Kort na het verschijnen van zijn hitje Ebbenhout blues heeft hij twee nummers voor mijn debuutalbum geschreven. We hebben contact gehouden. Hij is een uitzonderlijk goede akoestische gitarist die soul en americana kan vermengen. Hij is bovendien uitstekend in arrangementen. Eigenlijk had ik aanvankelijk Bill Withers (Ain’t no sunshine) in gedachten.
Je staat bekend om je engagement ondermeer in Azië. Ken je de Tuol Sleng gevangenis in Cambodja? Bij de overledenen hangt een foto van iemand die op Joe Dassin lijkt.
Ik kwam al op voor Vietnam en Cambodja toen de grenzen nog gesloten waren. Ik heb mijn hart verloren in Azië en Afrika. Iets meer in Azië omwille van het culturele aspect. Ik heb dat gruwelijke schooltje in Phnom Penh bezocht. Dat blijft in je kleren hangen. Ik wist niet dat die langharige Australiër per ongeluk met zijn boot aanmeerde in Cambodja en dacht in Thailand te zijn. Daardoor tekende hij zijn doodsvonnis. Wat een akelige toevalligheid: hij werkte in mijn branche, meer bepaald als roadie voor een Australische band.
Je cd Sisters & empathie heeft geëngageerde teksten.
Dit was bovendien mijn eerste Engelstalig album. De teksten gaan zowel over empathie als sadisme. Dat is een deel van de mensheid, een nadeel van de intelligentie die de verkeerde kant opgaat. Ik ben er lang ongelukkig door geweest. Ik probeer me te fixeren op het goede van de mens. Eén procent bestaat uit psychopaten, zes procent uit helden.
Je vader, advocaat Roland Demal, was jarenlang schepen van sport in Hasselt voor de VLD. Heb je dezelfde overtuiging?
Ik ben een sociaal-democratische liberaal die neigt naar de partij D66 in Nederland. Ik ben heel sociaal voelend maar sta erop onafhankelijk en vrij te zijn. Ik vind bijvoorbeeld president Obama een fantastische figuur.
Ik heb me laten wijsmaken dat je Westvlaamse roots hebt.
Inderdaad, mijn moeder is afkomstig uit Ieper. De kattenstoet is mij welbekend. Zonder twijfel, de grootste en beste patatten komen uit West-Vlaanderen.
Ik zag je ooit op een benefiet voor Amnesty International een cover brengen van Que pasa.
(duidelijk welgezind). Was je erbij? Ik ben een grote fan van TC Matic en Arno. Evenzeer van The Clash. Ik hou van veel muziekstijlen. Ik val voor goede teksten, vooral in het Frans. Teksten die iets te vertellen hebben en waar er met woorden gespeeld wordt.
Even overschakelen naar het niveau van de rioolpers. Ben je effectief roodharig?
Mijn haar is geverfd. Op de cd Sisters & empathy zie je mijn natuurlijke kleur. Ik ben al langer roodharig dan anders. Mijn dochters kennen mij zo. En het rood past bij mij.
Ik wou nog wat meer vragen stellen over Parijs, haar onderscheidingen, de keuze van de muzikanten… Maar dan zegt ze plots dat ze weg moet. Na meer dan een half uur komt er een abrupt einde aan het gesprek. In ieder geval kijkt ze uit naar het concert in Gistel. Ik bedank haar uitvoerig en val hierbij enkele malen over mijn woorden.
Toen ik de telefoon neerlegde, spookte die schlager terug door mijn hoofd:
‘Meisjes met rode haren, kunnen je zeggen, als je ze kent,
of je de grote liefde, de grote liefde voor altijd bent. ‘
(Dirk Ghys)
Foto: Dirk Ghys