De nieuwe Placebo onder de loep nemen, altijd leuk. Never Let Me Go, de fans zullen Brian niet laten gaan, zeker weten. Wel niet simpel 9 jaar na hun laatste studioalbum Loud Like Love. De verwachtingen, en niet alleen die van mij, zijn hoog gespannen. Kunnen ze het nog na die lange periode ? Die vraag ligt op menige fan zijn lippen
Forever Chemicals is direct een goeie opener, de dissonante keyboard of is het een gitaarklank, doet het voor mij in de intro, ik ben direct geboeid. Het nummer bouwt traag op, sleept, dreigt, en dan breekt het los met die gekende gitaarsound en hun Placebo-power. De 80’s keyboard sound op de achtergrond doet me denken aan Gary Numan live. Meer van dit Beautiful James, hun eerste single. Dit is Molko ten voeten uit. De sound brengt me terug naar de 80’s, tof ! Die frisse keyboard gecombineerd met die typische melancholische, op het randje af zeurderige nasale stem, het werkt. Terechte eerste single. Dit is de Placebo zoals we ze inmiddels bijna 25 jaar kennen. Hugz, zware drum, bas met veel distortion. Intro, Brian parlando zang, en dan, ontploffen. Ze zijn hier echt wel op dreef. De tekst …. “ a joke is just another way of telling the truth “, toffe tekst. Ze klinken echt wel “ zwaar “ in dit nummer, love this. Midden het nummer, pauze, rustig en dan knallen ze weer vooruit richting einde nummer. Ik ben nog steeds mee met deze 9de plaat. Happy birthday In The Sky, de sound, het gevoel, 80’s. Zeer goeie productie, veel klankjes op de achtergrond, bij momenten doet het me, in de steviger stukken, aan White Lies denken. Hier is hard aan gesleuteld denk ik. Naar het einde toe gaat het echt zweven op zalige gitaarklanken. The Prodigal, intro met violen, bouwt rustig op. Maar voor mij verder niks. Het kabbelt een beetje verder, richting … ? Er gebeurt helaas weinig. ik snap dat ze een rustig nummer, atypisch Placebo willen maken. Maar nee, naar mijn bescheiden mening nogal plat. Jammer .
Surrounded By Spies, we zitten ongeveer halverwege het album. Het start met een soort tik-tok, daarna gebeurt er niet veel verrassends, maar in het midden gaat de drum richting drum’n bass en dat kan ik echt wel pruimen. Stevige “outro”. Na vorig nummer komt er terug schot in het album. Try Better Next Time, zalig nummer in al zijn simpliciteit. Dit doet me aan de “ oude “ Placebo denken. Het refrein, “ wake up, wake up, try better next time “, ik zing het al mee na de tweede beluistering. Dit wordt een single die hoog zou kunnen scoren. Sad White Reggae, voor mij geen hoogvlieger, Placebo op safe. Klinkt hedendaags, maar het kan me niet bekoren. Te weinig variatie. Klassiek opgebouwd nummer. Twin Demons, start veelbelovend, stevige recht-toe-rechtaan drum en bas. Gitaar sleurt tegen de maat aan dit nummer. Klinkt een beetje industrial in de strofes, refrein kan me hier ook niet echt bekoren. Chemtrails, er zit een goeie “ drive “ in dit nummer, Pink Floyd – achtige synthesizer in het begin. Leuk met de rustige pauzes in deze song. Maar ik mis een beetje de melancholie EN de dreiging. This Is What You Wanted, “ hey hey, there’s no need to panic “, enkel piano, achtergrond soundscapes. De tekst pakt je wel bij de keel. Ontgoocheling, verwachtingen, uiteindelijk eenzaamheid. Dit nummer moet het niet hebben van het muzikale arrangement, maar van een, voor mij, pakkende tekst. Mooi ! Went Missing, muzikaal terug niet verrassend, maar volgens mij, een zeer persoonlijke tekst die gaat over de voorbije 9 jaar, over de verleidingen, het entourage die alle leven uit je zuigt. Ik kan verkeerd zijn, maar als dit het geval is, mooi verwoord. Fix Yourself, beetje jammer als afsluiter, ik had liever een steviger nummer als “ bommetje “ om te eindigen
9 jaar, is lang wachten. Vervult dit album de hoge verwachtingen ? Ja en nee. Er staan een paar pareltjes op deze plaat, een paar typische Placebo songs en helaas ook weinig bekorende nummers. Ik mis het frisse en vernieuwende van hun eerste albums.
Never Let Me Go, ervaren vakmanschap!
Alain Mares.