SAXON – Carpe Diem
De new wave of British heavy metal heeft al die jaren met verve alle muzikale concurrentie aangekund. Mede dankzij gevestigde waarden als Judas Priest, Iron Maiden en dit machtige Saxon. Dit is het drieëntwintigste studio-album van deze metalheads, verzamelalbums NIET meegeteld.
De enige originele leden in de band, die in 1976 (!) werd opgericht, zijn Biff Byford (zang) en Paul Quinn (gitaar). Hun muziek is nog steeds zo herkenbaar. De typische riffs en het stemgeluid van Biff staan er nog altijd. Biff is hier zeer goed bij stem. Zijn toonbereik blijft verrassend hoog. Met alle respect maar als 71-jarige is dit niet evident.
De plaat dan. ‘Carpe Diem’ start met de titelsong. Na een rustige intro van zestig seconden wordt in heavymetalstijl gestart aan hoge snelheid met een hakkende riff zoals het hoort. Een typische Saxon-opener. Biff zing de pannen van het dak. Een refrein dat meer een slogan is nestelt zich vast in de bovenkamer. Live zal dit mokerslag geven. De snelheid wordt aangehouden bij ‘Age of Steam’ . Het refrein heeft een Priest-stempel.
‘The Pilgrimage’ is een vette knipoog naar Hells Bells van AC/DC. Het ritme en de getokkelde akkoorden zijn de basis. Het is vollen bak bij ‘Dambusters’ . Na ieder refrein vliegen de gitaarsolo’s rond de oren. ‘Remember the Fallen’ heeft opnieuw zo’n Saxon-riff. (waar blijven ze die halen?)
Het gaspedaal blijft ingedrukt bij ‘Super Nova’ . Een clichésong. Snel nummer met de nodige vertragingen die ingekleurd worden door melodieuze gitaarsolo’s.
‘Lady in Grey’ is een trage song met een hakkende riff. De zang van Biff wordt constant gedubd.
‘All for One’ is Saxon ten voeten uit. Gitaren zijn de hoofdnoot: riffs en solo’s. Het is smullen.
Headbangen geblazen bij ‘Black is the Night’. Wel in een trager ritme met opnieuw een ballade-achtige gitaarsolo halfweg om er dan opnieuw in te vliegen. Bij afsluiter ‘Living on the Limit’ worden nog eens alle registers opengegooid. Snelle song die duidelijk bestemd is voor het podium.
SAXON bevestigt met ‘Carpe Diem’ dat de band nog stevig in de schoenen staat. Ze blijven trouw aan hun sound zoals zij dat enkel kunnen. En dat is mooi. Zanger Biff Byford legt de lat zeer hoog voor zichzelf. Als hij dàt niveau op een live optreden kan aanhouden dan beschikt hij over uitzonderlijke kwaliteiten. De plaat staat bol van riffs, solo’s en tweestemmige zang. Nostalgie voor de ene, een ontdekking voor de andere.
Guido Grymonprez.