Review: SILVERSTEIN – Misery Made Me
Canada, daar komen deze jongens vandaan.. Als het over rockmuziek gaat staan ze meestal in de schaduw van The United States of America. Onterecht. Vergis je niet, Canadezen kunnen rocken. Denk maar aan Rush, Arcade Fire, Bryan Adams, Neil Young, etc …
Silverstein is minder bekend dan de hierboven vermelde artiesten, maar kan toch rekenen op een stevige achterban. Een kleine 2 miljoen volgers op Spotify. In 2000 opgericht, na negen albums is er eindelijk hun tiende album, “ Misery Made Me “.
Ken je deze band nog niet ? Verwacht dan een rare mix van punkrock, pop en nu-metal, melodieus en bij momenten stevig en agressief uit de hoek komend.
Opener Our Song maakt direct duidelijk wat je mag verwachten. Stevig gitaarwerk, slappy bass, en een tekst over het leren uit je fouten en sterker worden. Die Alone , uptempo, pure punkrock, en zanger Shane Told is kwaad, zeer kwaad, op wie ? Ik denk op een ex, “ whithout me you’re nothing, you’re gonna die all alone “ … duidelijk ! Ultraviolet verrast me, klinkt poppy met een aanstekelijk gitaarriedeltje. Dit zou zo op StuBru gedraaid kunnen worden. Deze muzikanten kunnen een degelijk cathy nummer schrijven, dit lust ik wel. Cold Blood borduurt verder op de catchy tunes van Ultraviolet, maar klinkt voor mij minder verfijnd.
It’s Over, ook hier weer eerder nu-metal, is best te vergelijken met Blink 128, Puddle of Mud, etc… zware, stevige gitaarakkoorden, vette baslijnen, de pauzes op de goeie momenten om dan weer te ontploffen in een wolk van kwaadheid. Ideaal om in de auto te beluisteren, en vooral… vergeet de cruise control niet op te zetten want voor je het weet rij je veel te snel. The Altar_Mary, een mengelmoes van alles wat ik al beschreef over dit album, maar met net iets teveel “ brulboei “ voor mij. Maar dan helemaal op het einde …. super rustig en Justin Bieber – achtig. Raar!
Slow Motion, Don’t Wait Up, meer van ’t zelfde, kan helaas niet bekoren, er gebeurd weinig verrassends. Fast Forward dan maar naar Bankrupt, is een DIKKE middenvinger naar het establishment, politics en macht met creepy gitaarwerk en vrolijke deuntjes gecombineerd. Dit vind ik wel goed. En neem dan de tekst, die staat al een tang op een varken in dit nummer. “The world is a cancer coming for you… “ vrolijk deuntje en deprimerend tekst terzelfdertijd. Knap nummer. Live like this, klinkt helaas weer routineus, hier verlies ik de aandacht.
Afsluiter Misery, een ballad zowaar. Beter nog, een knappe ballad. Dit is gedurfd. Shane kan veel meer dan kwaad brullen, hij kan ook degelijk zingen. Dit nummer is een “ vreemde eend in de bijt “ maar een mooie afsluiter.
Silverstein hun tiende album is degelijk, knap geproducet, en zal de fans zeker bekoren. Voor mij is het net iets te routineus en middelmatig, te weinig afwisselend. Een paar knappe songs, maar teveel van dezelfde trukendoos. Tja, een oude rocker als mezelf denkt bij Canada nog steeds aan Rush.
Alain Mares