Tusky - “What's For Dinner”
Toen de internationaal bekende Nederlandse punkrockband John Coffey het voor bekeken hield in 2016 ontstond uit hun as deze frisse punkrockband Tusky. Laat u niet misleiden door de naam van de band, enige gelijkenis met Fleetwood Mac is totaal niet aan de orde, noch de alom bekende poolhonden. Tusky brengt nu na hun eerste album “ Rated Gnar “ uit 2018 deze langverwachte opvolger uit
Post Apocalyptic Raftlovers, wat een binnenkomer, niks intro, direct vol er tegenaan. Stevig, de gitaarriff lijkt op Last Resort van Papa Roach. Niet slecht, en dan, wow, het breekt helemaal open. Zware gitaren, melodieuze zanglijnen. Emotie in de stem, de nodige agressiviteit. Sterk We’re Going Out Again, de vaart blijft er in, dit is prima punkrock, netjes geproducet, en terug die agressieve zang met mooie melodieuze zanglijnen. Doet me weerom denken aan Papa Roach. Lemonparty, Oké, er kan nog een streepje op de toerenteller bij. Dit gaat vooruit. Speedrock en dan leuke percussiestukjes er tussen, kort krachtig. Trail Terror, we gaan het wat rustiger aan doen ….. euh, nee, toch niet. Ik hou echt wel van die stem en melodietjes. Maakt het allemaal wat lichter verteerbaar. Altijd “ Oi Oi Oi !!” roepen gaat snel vervelen. Dit helemaal niet. Klinkt Amerikaans en toch is het van om de hoek. The Diamond Burden, oooh, dit had ik niet verwacht. Mooie intro, traag met veel power, zelfs een orgeltje zowaar. Tusky weet van afwisselen en vooral van de aandacht van de luisteraar vasthouden. Top ! There’s No Pain, helaas zoals bij zoveel albums valt het in het midden een beetje stil, trage punkrock, weinig origineel vind ik. Neigt naar metal toe, maar kan me helaas niet bekoren. Nightstalker, klinkt poppy, effect op de stem laat de zang klinken zoals Lenny Kravitz, wisselt lekker af tussen traag melodieus en stevige rock. Klinkt terug zeer Amerikaans vind ik. Het kan me wel bekoren. Mooi Conversation Street, hahahahaha, leuk, ze hebben goed geluisterd naar Blink 182 en Peter Pan Speedrock, ik hou van de zanger zijn stem die tegen de zware gitaren vecht. Bliss, we gaan serieus wat gas terugnemen, dit is zowaar een slow. Maar dan een powerslow, wat een machtige gitaren die plots overgaan in licht gitaargepingel, knap nummer What’s For Dinner, Lenny Kravitz meets The Offspring, terug mooie melodieën gecombineerd met het stevige snarenwerk.
Tusky, wat een aangename verrassing. Amerikaans klinkende melodieuze postpunkrock, ik kan het alvast pruimen. En wie dacht dat Nederland alleen maar tulpen, klompen, kaas en waterwerken kan exporteren is er aan voor de moeite, ze voeren zowaar ook goeie bands uit. Deze band wil ik wel eens live zien op een festival. Gegarandeerd moshpit materiaal
Alain Mares
Website: https://www.tusky.nl/
Facebook: https://www.facebook.com/Tuskynl/
Instagram: https://www.instagram.com/tusky_band/
Twitter: https://twitter.com/tuskynl