AYREON – Live Beneath The Waves @ 013 – Tilburg

Een Ayreon-live-concert is een zeer zeldzame gebeurtenis en een overweldigend, muzikaal feest! Het project van Arjen Lucassen was immers nooit bedoeld om naar het podium te brengen, niet in het minst omdat de boomlange Nederlander niet zo van optreden houdt en liever meesterwerken knutselt in zijn studio. De man liet intussen 9 formidabele rock opera’s los op de wereld sinds 1995 en dat leverde hem een schare fanatieke Ayreonauts over de hele wereld op. Als bewijs daarvan: de 5 shows van deze concertreeks ‘Live Beneath The Waves’ waren elk uitverkocht in ongeveer 5 minuten, goed voor 15.000 concertbezoekers uit 64 landen! En er hadden waarschijnlijk gemakkelijk nog 10.000 extra tickets verkocht kunnen worden.

01011001

Na de albums ‘Into The Electric Castle’ (4 uitverkochte ‘Electric Castle Live & other Tales’ shows in de 013 in 2019), ‘The Human Equation’ (4 uitverkochte ‘The Theater Equation’ shows in Rotterdam) en de 3 uitverkochte ‘Ayreon Universe’ shows in 013 in 2017 (met nog een formidabele extra show op Graspop in 2018) was het nu de beurt aan ‘01011001’. Een dubbelalbum dat zo overdadig is op muzikaal en vocaal vlak dat omschrijvingen eigenlijk tekort schieten. Arjen Lucassen graaide gretig in de ton van zijn muzikale invloeden uit pop, classic rock, glam rock, heavy metal, prog rock/metal en folk, gebracht met een heel arsenaal aan verschillende instrumenten en een klein leger aan topzangers en -zangeressen.

Het album vertelt een uitgebreid science fiction-verhaal over ‘Planet Y’, waar het alienras ‘Forever’ technologisch zo ver gevorderd is dat het geheim van het lange leven gevonden werd. Alleen zijn de waterwezens zo afhankelijk van machines geworden dat ze hun emoties verliezen. Een passerende komeet, die op ramkoers ligt met de Aarde, geeft de ‘Forever’ de kans om hun ras nieuw leven in te blazen door hun DNA mee te nemen naar een nieuwe thuisplaneet. Door de catastrofale clash tussen komeet en aarde worden de dinosaurussen uitgeroeid maar ontstaat de mens. Aanvankelijk lijkt het experiment met verspreid DNA succesvol: via de mensen herbeleeft 'Forever' plaatsvervangend de emoties die ze voor het machinetijdperk ervoeren. Maar de evolutie loopt uiteindelijk erg gelijk met die op ‘Forever’…

Live Beneath the Waves

Het hele concept van het album ‘01011001’ en de concertreeks is ‘more is more’, zeker niet ‘less is more’ dus. Een andere of beter geschikte term dan ‘rock opera’ kunnen wij niet bedenken voor dit spektakel. Zie ook het kader met de volledige cast die bij elkaar gehaald werd. Het podium is ingenomen door een indrukwekkende constructie met stellingen, die helemaal past bij het verhaal. De gitaristen en bassist staan op het podium zelf, voor de stellage. Er is een soort grote toegangspoort waarlangs de zangers het podium kunnen betreden en aan beide zijden is er een ‘eerste verdieping’, die rechts ingenomen wordt door de drummer en links door de violist, cellist en fluitist. Op de tweede verdieping zien we rechts de uitermate sterke backing vocals en links is het terrein van Joost, keyboardwizard, orkestleider en rechterhand van Arjen. In het midden daarvan is er ook nog een platform dat regelmatig door zangers ingenomen wordt.

Je komt met andere woorden ogen te kort, want er gebeurt overal vanalles tegelijk. De grote led-schermen naast en achter het podium ondersteunen de voortgang van het verhaal, het vuurwerk vooraan het podium geeft extra knallen, de verlichting op de stellingen geeft veel sfeer en de lasershow geeft je echt het onderwatergevoel.

Maar natuurlijk gaat het eerst en vooral over de muziek en die is fenomenaal. Hard (metal), zacht, inventief, groovend (rock) en gevoelig. Technisch (prog) en bombastisch het ene moment, simpel melodieus (pop) en betoverend (folk) het andere. We kunnen alleen maar diep ons hoofd buigen voor het muzikale meesterschap van de gehele band in de verschillende muzikale stijlen! Wie had ooit gedacht dat dit complexe werk zo goed live gebracht kon worden? Bovendien zorgde de surround sound in de 013 ervoor dat we helemaal ondergedompeld werden in het verhaal.

De plaat wordt van begin tot einde gespeeld en de ene fenomenale zanger na de andere steelt de show, soms alleen maar soms ook met velen na en door elkaar, allesbehalve eenvoudig! Lucassen zelf wordt terecht razend enthousiast ontvangen bij de 2 nummers die hij voor zijn rekening neemt. Hij mag zichzelf dan altijd bescheiden een ‘beperkte zanger en hippie dude’ noemen, hij heeft wel een zeer fijne stem en hij is natuurlijk de mastermind die dit allemaal gecreëerd heeft.

Als we er dan toch één ster mogen uitlichten die nog wat harder fonkelde dan de anderen, dan toch Anneke Van Giersbergen. Letterlijk, met haar glitterpak, maar vooral met haar stem die gloedvol klonk en ons het vaakst van al ontroerde. We krijgen aan het einde nog oprechte en dankbare speeches van Arjen en Joost, met nog drie bisnummers erbovenop – waarbij afsluiter ‘The Day That The World Breaks Down’ nog een laatste keer voor kippenvel zorgt. Beste Arjen, mister Genius, je hebt zoveel mensen blij gemaakt en ontroerd, dus laten we gewoon afspreken dat er nog live-shows van Ayreon in de toekomst volgen? Dankjewel, uit de grond van ons hart.

Pics: Istvan Bruggen

Rev: Joris Smeets

Full photo report: Ayreon Fb

The Levellers

 Pukema Rock festival in Puurs, 16.09.2023

Pics: Cindy Frey

The fans had to wait six long years for the arrival of a new album by American metal act Prong. Not only because of the pandemic with its countless uncertainties and upheavals but also because of a number of pleasant events in the private life of singer and guitarist Tommy Victor. But now Prong are back with a real bang: Their latest offering, ‘State Of Emergency’, has turned into the fascinating recording we had all hoped for, with the usual irrepressible energy of a group that has been at the forefront of the metal scene since the mid-eighties, and with lots of ideas that couldn’t be more typical of this band: “It’s a very ‘Prong’ record. I think it’s totally genre-transcending and definitely ignores what’s going on out there these days,” band founder Victor outlines the stylistic direction of the eleven songs. Commenting on his artistic approach, he says: “I like all kinds of music. This record totally reflects that because it covers lots of different angles. At the same time, ‘State Of Emergency’ is very guitar-oriented and a typical example of my style which consists of a blend of punk, metal, post-punk noise, some doom, blues and thrash, with some pretty straightforward vocals. All in all, there’s an aggressive East Coast flair to the album.” ‘State Of Emergency’ will be available on Steamhammer/SPV from 6 October 2023 on CD, LP and for digital download. The singles ‘Non Existence’ (3 August 2023) and ‘The Descent’ (6 September 2023) will be out ahead of the album release.

First of all, let’s talk about the songs Tommy Victor recorded together with producer Steve Evetts (Sepultura, The Dillinger Escape Plan, among others). These are tracks that impress all the way with their intensity and diverse style. The furioso ‘Breaking Point’ with its catchy guitars and aggressive vocal theme would probably have felt at home on ‘Cleansing’, while the title track, marked by a heavy groove and NY hardcore flair, sounds like something from the ‘Beg To Differ’ era. Victor comments: “‘Non-Existence’ with its techno-style noise guitar that’s omnipresent on this album is a bit like my retrospective glance at ‘Rude Awakening’.” The new album surprises on the post-punk track ‘Disconnected’ and especially on ‘Back (NYC)’, which has Victor say: “To me it’s as if Jimmy Page wrote a song playing through Dimebag’s amplifier, with Henry Rollins singing. Kind of a weird experiment for sure!”

The album closes with the Rush cover ‘Working Man’: “Rush was the first power trio I ever saw live and I was blown away by them. Working Man is so simple and it’s so heavy. I also love the lyric. I thought it would be great tuned down a bit and slowed down, and I think we nailed it.”

Finally, two things deserve to be mentioned: First of all, Tommy Victor enthuses on the cover artwork courtesy of Marcelo Vasco: “It’s by far the best Prong artwork ever. Marcelo completely got the idea of the controlling power that mass media have over our existence and brought that out visually. It’s an in incredible work of art!” And secondly, since August 2023, Prong is on a headlining tour and are also set to tour with Life Of Agony in November. So their fans are in for a hot autumn!

Out on 06/10/2023

'T Hof Van Commerce  - 25 Jaar 'En in Izzegem'.

02/09/2023, Nelson Mandelaplein – Kortrijk

Full photo report: 'T Hof Van Commerce

Pics: Cindy Frey

Asking Alexandria - Where Do We Go From Here

The more than 1.4 billion streams of Asking Alexandria’s catalog are a testament to the deep connection between the band and their dedicated audience. Roughly 15 years ago, the English rock crew lived in an R.V. in parking lots around the United States, surviving on Ramen noodles and cheap booze. The masters of arena-rock swagger and underground bombast now have Top 10 albums, four RIAA-certified GOLD singles, and their first Active Rock Radio No. 1 with 2021’s “Alone Again”.

Asking Alexandria offers reverence to touchstone icons like Led Zeppelin, AC/DC, and Queen, with a relentless urgency harkening back to their early days as hard-partying Warped Tour upstarts. In 2023, longtime comrades Ben Bruce (lead guitar), Danny Worsnop (vocals), Cameron Liddell (guitar), Sam Bettley (bass), and James Cassells (drums) ride a creative high with their forthcoming eighth studio album kicked off by the immediate success of the arresting, catchy, and sober “Dark Void”.

“With the world seemingly getting darker and darker, it’s easy to see why so many of us struggle with anxiety, depression, loneliness” Bruce says of the next album’s themes “We are all on our own journeys that present unique challenges, but we all have our own inner strength to fall back on”.

It’s the same spirit of relatable connectivity which endeared Asking Alexandria to a worldwide audience who cherish songs like “Alone in a Room”,“Moving On”, and last year’s Top 10 single “Never Gonna Learn” as deeply personal anthems of defiant perseverance and solidarity. These are songs sung in unison at major festivals, like Download (U.K.), Hellfest (France), Nova Rock (Austria), and American events like Aftershock, Louder Than Life, and Inkarceration, to name just a few.

Asking Alexandria established themselves as one of the most important rock bands of this generation through years of hard touring, supporting massive bands like Breaking Benjamin, Shinedown, Slipknot, Godsmack, and Korn; co-headlining with Nothing More and Black Veil Brides, and headlining multiple head-turning treks, breathlessly reported on in numerous magazine cover stories.

Each Asking Alexandria album is a vibrant chapter in the band’s ever-unfolding story, remaining true to themselves in spirit as they continually evolve in sound by leaps and bounds. The group’s debut, Stand Up and Scream (2009), is a metalcore classic. Reckless & Relentless (2011) upped the ante in melodic ambition and chaotic fury. From Death to Destiny (2013) shot to No. 1 on the Rock & Metal Albums chart in the U.K. and broke into the Top 5 of the Billboard 200 in the U.S. upon its release.

The Black (2016) debuted at No. 1 on Billboard’s Top Rock Albums. The first two songs alone from the incredibly well-received Asking Alexandria (2019) boast more than 150 million Spotify streams between them. Distorted Sound Magazine called the incredible Like A House On Fire (2020), “catchy, outrageous, [and] honest.” In a 4/5 review, Kerrang! described Like A House On Fire as “an album that ebbs, flows, and branches into numerous shapes.”

Even as their creative ambitions continue to grow, that transcendent connection between the artist and the audience remains the essential lifeblood pumping through the heart of Asking Alexandria. From personal struggles to career highs and everything in between, this band truly understands.

“There is always light at the end of the tunnel,” says Bruce, who first conceived of Asking Alexandria as a teenager way back in 2008. “I feel that there can be comfort in knowing that we aren’t alone. We all feel a little lost from time to time, but somehow, in some way, we are all in this together. And hopefully our music can help people through some of their toughest times.”

Dynamo Metal Fest 2023

19-20/08/2023, ijssportcentrum - Eindhoven

In het weekend van 19 en 20 augustus trokken we nog eens de grens over voor het legendarische Dynamo, dat sinds de doorstart in 2015 weer uitgegroeid is tot een vaste waarde. Het Ijssportcentrum blijft een coole locatie, met bovendien parking er vlak naast. Het werd een zeer aangenaam weekend met een gemoedelijke sfeer, zomers weer, een talrijke opkomst en uiteraard weer een goede, gevarieerde line-up met tal van topshows verspreid over twee podia. Die bewijzen dat ons aller geliefde harde muziekscene - in allerlei subgenres - nog springlevend is. De democratische ticketprijzen maken er precies ook een familiefestival van, waar alle leeftijden tussen 7 en 77 jaar vertegenwoordigd zijn.

Met naar verluidt 9000 bezoekers op zaterdag is de limiet wat ons betreft wel bereikt in de huidige opzet. Op zondag zouden er zo’n 7000 bezoekers geweest zijn en dat gaf toch wat meer ademruimte. Ondanks de vele positieve punten, is er wat ons betreft nog marge voor verbetering voor de organisatie. Voor het eten waren de prijzen niet alleen buitensporig hoog voor erg kleine porties, maar door de lange wachtrijen stonden wij bijna elke keer meer dan een kwartier aan te schuiven. We misten ook wel een tafeltje en bankje om even rustig te zitten en wat te eten en/of drinken. Meer kraampjes en verschillende opties lijken een must.

Ook voor een drankje moest je erg lang aanschuiven, tenzij je soms helemaal naar de andere kant van de venue liep waar het dan even rustiger was. Ondanks de fijne ‘betaal contactloos en tap je eigen biertje’ mogelijkheid zorgde het cashless systeem aan de drankstanden toch voor vertraging door het afrekenen en ook hier waren wachttijden van minstens 10 minuten geen uitzondering (ook wel omdat er veel grote pitchers met bier gevuld moesten worden)! Geef ons dan toch maar de good old munten of coins. Dat er op bepaalde momenten geen frisdrank of plat water meer te krijgen was of dat die drank niet koud was, is voor ons toch een no-go op warme festivaldagen.

We waren bij het warme weer wel heel blij met de schappelijke prijs van 1 euro voor water (plat en bruis). De Metal Market had ook een fijn en uitgebreid aanbod. En naast de Main Stage was er dit jaar een tweede podium, de Kink Distortion Stage aan de andere kant van de venue. Tussen die twee podia in stond een uitgebreide VIP-deck met daaronder drankstanden. We zijn er zelf nog niet uit of we dat een goede zaak vinden: enerzijds zorgt het voor wat afscheiding, anderzijds moest je altijd naar de andere kant lopen als je de volgende band wilde zien en fatsoenlijk horen. En omdat de bands echt wel op elkaar aansloten, was er eigenlijk geen adempauze. Enkele bands minder en wat pauze tussen de bands op de twee podia zouden de oren en benen wel deugd doen.

ZATERDAG 19/08

We komen aan wanneer onze landgenoten van FLEDDY MELCULY (Main Stage) al voor behoorlijk wat animo zorgen. Bij ‘Geen vlees, wel vis’ en de onvermijdelijke afsluiter ‘T-shirt van Metallica’ zorgt de strak gespeelde metalcore meteen voor sfeer voor het podium.

GROZA (Kink Stage) wordt vaak afgedaan als een goedkopen Mgla-kloon. Er zijn natuurlijk slechtere voorbeelden dan de Poolse black metal-furie maar de grens tussen imitatie en inspiratie is soms dun. We zijn zelf geen fan noch kenner van het genre, maar in alle eerlijkheid kunnen we deze in zwarte kappen gehulde Duitsers (niet origineel, visueel toch leuk) best pruimen. Af en toe zit er wat muzikale ademruimte binnen hun zwartgeblakerde metaal en dat maakt het toch verteerbaar.

De brute deathcore van SHADOW OF INTENT (Main Stage) hakt er stevig in en zorgt voor een enthousiaste, vooral jongere fanbase vooraan. Ze laten zich de zware riffs en breakdowns welgevallen, aangevuurd door een indrukwekkende vocalist, die afwisselend klinkt als een betonmolen en een varken dat gemarteld wordt en dat nog afwisselt met een rasperige scream.

De volgende BABYMETAL? Er gebeurt vanalles en veel tegelijk in een half uur bij HANABIE (Kink Stage). Deze 4 Japanse dames in onorthodoxe outfits pakken stevig uit met een basis van metalcore met breakdowns maar vermijden om al te cliché te klinken en weten de aandacht van vele nieuwsgierigen vast te houden. Hun sterkte is tegelijk ook hun zwakte: het is spannend en best origineel maar het is ook een beetje een ongeleid projectiel. We horen diverse metalinvloeden, maar de drums doen soms aan punk en zelfs aan drum ‘n’ bass denken en we horen ook stukjes hiphop en EDM. De zangeres heeft zo'n typisch ‘Japans schoolmeisje’ stemmetje maar kan ook serieus schreeuwen en grunten. Entertainend.

Een week geleden zorgde PRONG (Main Stage) op Alcatraz nog voor een van de absolute topconcerten van het festival. Dat doen ze gelukkig vandaag gewoon nog eens over. De kleine maar immer sympathieke Tommy Victor en zijn twee kompanen staan duidelijk gedreven en met veel plezier op het podium. De hoogtijdagen van de jaren ’90 mogen dan al ver achter ons liggen, de hoekige, pompende, alternatieve metal klinkt nog altijd relevant. ‘Beg to differ’ en ‘Unconditional’ zijn eerste hoogtepunten, net als ‘Broken Peace’. Afsluiter is uiteraard de onvervalste klassieker ‘Snap your fingers, snap your neck’!

Het lijkt op het eerste zicht grappig dat een band uit het broeierige Texas zichzelf FROZEN SOUL (Kink Stage) noemt en alles in het teken van ijzige koude zet. Tot de aan Bolt Thrower verwante death metal als een mokerslag op je gezicht timmert. Letterlijk en figuurlijk zwaargewichten zijn het, die een heerlijke portie old school doodsmetaal in de schaal leggen.

GLORYHAMMER (Main Stage) is de andere band van Alestorm-frontman Christopher Bowes. Ook hier is het vooral dolle pret en parodie wat de klok slaat. We krijgen typische power metal waar wij eerlijk gezegd koud noch warm van krijgen, maar het zorgt duidelijk voor meezingen, vuisten in de lucht en brede smiles op gezichten in 'The land of unicorns'.

Deze Europese festivalzomer wordt gekleurd door de terugkeer van hardcore meets metal meets hiphop grootheden BIOHAZARD (Main Stage) in de originele line-up van Evan Seinfeld, Bobby Hambel, Billy Graziadei en Danny Schuler. Enig voorbehoud was onnodig: we hoorden niets dan lof over hun passage op de Lokerse Feesten en zagen met eigen ogen een fantastische show op Alcatraz. Ook vandaag spat de goesting er van af, de band staat scherp en de energie slaat vanaf openers ‘Urban discipline’ en ‘Shades of grey’ over naar het meebrullende, moshende en crowdsurfende publiek. Gitarist Billy springt en loopt over het podium, bespeelt het publiek en zoekt het letterlijk op, zanger/bassist Evan leeft zich opvallend sterk in, Danny knalt er op los en Bobby houdt er de groove in en draait regelmatig om zijn as. ‘Down for life’ wordt opgedragen aan Tommy Victor van Prong en ‘Tales from the hard side’ is een tribute aan originele drummer Anthony Meo die nog maar enkele weken geleden overleed. De band benadrukt het belang van Dynamo in hun geschiedenis met ‘Wrong side of the tracks’ en draagt ‘Black and white and red all over’ op aan de betreurde Onno Cro-Mag. Ook de Bad Religion-cover ‘We’re only gonna die’ mag niet ontbreken om dan definitief de genadeklap uit te delen met klassiekers ‘Punishment’ en ‘Hold my own’. Overweldigend.

DRAIN (Kink Stage) staat misschien wat ongelukkig geprogrammeerd, zo net na de knalshow van Biohazard. Zeker omdat het de band is die er vandaag muzikaal het meest bij aanleunt. Maar de heren uit Santa Cruz laten het niet aan hun hart komen en brengen tonnen energie. Hun afkomst kunnen ze niet verloochenen, je hoort de skate / surf vibe doorschijnen in hun groovy hardcore met een metalen rand. Omdat het de laatste show van de tour is, geeft het viertal nog alles wat ze in zich hebben. Met sterke afsluiter ‘California cursed’ dagen ze het publiek uit om hetzelfde te doen: de security aan het werk zetten en het podium bestormen. Binnen de kortste keren staat het hele podium vol!

We voorspelden TRIVIUM (Main Stage) al een grote toekomst toen we destijds hun tweede album ‘Ascendancy’ hoorden, een melodieus metalcore-meesterwerk. Die grote toekomst is er zeker gekomen want de band staat hoog op festivalaffiches en heeft een grote fanbase opgebouwd. Wij zijn de band zelf wel redelijk snel kwijtgeraakt op muzikaal vlak, maar dat doet niets af aan de kwaliteiten van frontman Matt Heafy en de zijnen. De coole podium-set-up als een Japanse tempel mag er zijn, net als de mix van metalcore, thrash metal en melodie. ‘A gunshot to the head of trepidation’ klinkt nog altijd fantastisch als afsluiter van de reguliere set, waarna ‘In waves’ het laatste uitroepteken zet.

De dwergen komen uit de mijnen gekropen en zijn klaar om power metal te smeden! De ‘dwarven metal’ van WIND ROSE (Kink Stage) blijft groeien in populariteit. Op zich is dat niet vreemd: de epische, melodieuze metal gaat vooruit aan een flink tempo, leent zich tot meezingen/meebrullen en de outfits – gebaseerd op het immer geliefde Lord Of The Rings – zien er heel knap uit. De enthousiaste fanbase laat zich horen op ‘To Erebor’ en ‘King Under The Mountain’ maar het hoogtepunt komt natuurlijk aan het einde in de vorm van hun virale hit ‘Diggy Diggy Hole’. We zouden ons zeker geen fan noemen, maar we dagen je uit om ‘I am a dwarf and I'm digging a hole. Diggy diggy hole, diggy diggy hole’ niet mee te kwelen, een oorwurm die nog dagenlang nagalmt in je hoofd.

Absolute headliner op deze festivaldag is MEGADETH (Main Stage), een van de ‘big four’. Helaas zijn we zelf nooit echt fan geweest van de band rond Dave Mustaine. Dat de heren er zonder een woordje uitleg meer dan 15 minuten te laat aan beginnen, helpt ook al niet om ons open te stellen. Muzikaal zit het uiteraard meer dan snor, de band staat strak te spelen en we hoorden ook lovende woorden over eerdere optredens deze tour. Op de tonen van ‘Sweating Bullets’, een eerste hoogtepunt dat duidelijk meer reactie krijgt, houden wij het voor bekeken.

ZONDAG 20/08

Er staat nog niet zo veel volk te kijken bij BLEED FROM WITHIN (Main Stage) maar iedereen voor het podium is wel meteen mee. De vuisten gaan vanaf het eerste nummer de lucht en de metalcore knalt er meteen in, met hier en daar ruimte voor melodieus gitaarwerk. Het heerlijk vettige accent ‘from Glasgow motherfookin' Scotland’ bij de bindteksten is zalig. Het is de laatste show van de tour, dus nodigt de band de toehoorders uit om samen nog eens voluit te gaan in de pit op onder andere 'Pathfinder' en ‘Killing time’.

Het contrast is daarna helaas groot bij ENEMY INSIDE (Kink Stage). Zo energiek en opwindend de metalcore  bij Bleed From Within klonk, zo vlakjes blijft het bij deze Duitse band. Ze proberen er wat meer melodie en donkere sfeer in te brengen en de catchy, melodieuze zang van Nastassja helpt wel om anders te klinken dan vele andere bands in het genre. De zang is op zich niet slecht, maar de songs ontbreken om de aandacht vaste te houden.

Wat kunnen we nog zeggen over OBITUARY (Main Stage) dat in de afgelopen 39 jaar nog niet verteld is? De old school death metal veteranen laten zich niet afschrikken door de blakende zon (ze zijn natuurlijk wel wat gewoon in Florida) en smijten zich. Van in begin krijgen we een heerlijke smerige, stevige sound. Ook recenter werk wordt goed ontvangen en het valt ook niet uit de toon vandaag. Afsluiten doet het vijftal uiteraard met ‘Slowly we rot’ en daarmee plaatsen ze meteen het eerste uitroepteken van dag!

Onze landgenoten van COBRA THE IMPALER (Kink Stage) kunnen aanvankelijk niet al te veel volk overtuigen om in de blakende zon plaats te nemen voor het podium, maar laten zich niet kennen. We moeten er niet flauw over doen: de band is vooral door Mastodon geïnspireerd en dat vinden wij toevallig prima. Maar net als het grote voorbeeld is die sound op festivals vaak moeilijk, de complexe en melodieuze details gaan wat verloren. De juiste aanpak is dan: stevig gas geven en de tactiek van ‘Scorched earth’ toepassen.

Wat keken wij er al maandenlang naar uit om RUDEBOY plays URBAN DANCE SQUAD (Main Stage) aan het werk te zien. We waren altijd grote fan van de Nederlandse crossover-band maar hadden nooit het geluk hen live te zien. Helaas worden we vandaag geconfronteerd met de keerzijde van de medaille: grote verwachtingen worden niet altijd ingelost. Begrijp ons niet verkeerd: zanger Rudeboy is nog altijd bewonderenswaardig energiek en op niveau en hij haalde ook origineel lid DJ DNA er terug bij. Daarnaast verzamelde hij op drum, bas en gitaar enkele jongere, zeer kundige en bezielde muzikanten om zich heen. Maar eerlijk gezegd slaat de vonk niet echt over, het mist op een of andere manier wat ‘soul’, dat scherpe kantje, wat peper in de reet. Eigenlijk zijn we al halverwege bij ‘Good grief’ vooraleer we in de buurt komen van het verwachte niveau, maar bij ‘Grand black citizen’ zakt het alweer wat weg. ‘No honestly’ en ‘Fast lane’ zitten gelukkig ook op een goed niveau. Maar zelfs ‘Demagogue’, een nummer waarvan je zou denken dat het net op Dynamo zou knallen, blijft onder de verwachtingen en dat is erg jammer.

De vreemde eend in de bijt, dat zijn vandaag THE BONELESS ONES (Kink Stage). Stevige punkrock, waarbij de heren vooral gas geven, niet te veel melodie proberen te verweven, geen tijd willen verliezen en hun speeltijd van 30 minuten ten volle benutten.

Ook al ligt de succesperiode van SEPULTURA (Main Stage) eigenlijk al 27 jaar achter ons, toch blijft de band terecht een graag geziene gast op de festivals. Het viertal speelt veel songs van hun laatste album ‘Quadra’ maar ook veel klassiekers. Vanaf de eerste noot zit het geluid goed in balans, met een opvallend scherpe gitaarsound. Als tweede nummer kletst ‘Territory’ er meteen op, de pit kolkt als lava. De roffelende drummer Eloy Casagrande blijft trouwens een attractie op zich maar ook bij ‘Propaganda’ druipt duidelijk de spelvreugde er van af bij oudgedienden Andreas Kisser en Paulo Jr. De herkenning en het enthousiasme zijn huizengroot bij oudjes ‘Dead Embryonic Cells’ en ‘Arise’, en bij ‘Refuse/Resist’ ontploft de keet. En dan moeten bisnummers ‘Ratamahatta’ en ‘Roots Bloody Roots’ nog komen, waarbij die laatste toch een van de grootste hits uit de hele metalscene moet zijn en oerkreten en gebrul met zich meebrengt. Wat een feest.

De snoeiharde deathcore van BRAND OF SACRIFICE (Kink Stage) wordt zéér heftig en goed gebracht, daar valt niets tegen in te brengen. Veel brutale power, loodzware breakdowns en hier en daar wat elektronische elementen. Helaas kunnen we er zelf niet veel mee, dus gunnen we onze oren al snel wat rust.

De koningen van de metalcore tekenen ook present. Vanaf opener ‘My Curse’ pakt KILLSWITCH ENGAGE (Main Stage) ieders aandacht en zingt een groot deel van het publiek gretig mee. Meteen daarna is ook ‘Rise Inside’ een melodieus anthem over verbondenheid. Er zijn zekerheden bij een show van deze band: strak gespeeld, bakken energie, gekke outfits, fratsen en bekken van gitarist Adam D en zijn ‘duels’ met andere gitarist Joel, de postieve en betekenisvolle (bind)teksten en uiteraard de fenomenale zang van Jesse Leach, zowel in de cleane passages als bij de screams. ‘In Due Time’ zorgt nog eens voor een extra opleving en ’Rose Of Sharyn’ stuurt een elektrische schok door het publiek, dat voor 2 circle pits zorgt. ‘The End Of Heartache’ en ‘My Last Serenade’ worden indrukwekkend en massaal meegebruld. Met hun meesterlijke versie van ‘Holy Diver’ gaat het dak er helemaal van af!  

Als laatste band van het festival op het tweede podium mag WARBRINGER (Kink Stage) nog een paar torpedo’s afvuren. De band uit Los Angeles speelt explosieve thrash en zegt het eigenlijk zelf in simpele bewoordingen: ‘You already know why we are here, we came to crush’.

Ultieme afsluiter van deze Dynamo-editie en een straffe headliner zijn de melodieuze death metal veteranen IN FLAMES (Main Stage). Vanaf de eerste noot hebben de Zweden hebben een zeer opvallende, moeilijk te definiëren sound: ‘crunchy’, stevig, maar toch met veel definitie. De gulden middenweg tussen de melodeath van de vroege jaren en de groovy, meer naar nu-metal leunende sound van de jaren 2000? Het klinkt alleszins indrukwekkend en zoals altijd ziet er ook weer fantastisch uit. Je kan immers altijd rekenen op een coole lichtshow en visuele extra’s bij In Flames. De band plukt uit allerlei albums, oud en nieuw, en wisselt die mooi af. Met ‘Behind Space’ komt een hard nummer van de eerste plaat voorbij, maar opener ‘The Great Deceiver’ is gloednieuw. De afwisseling houdt er de vaart goed in en zorgt ervoor dat de tijd simpelweg voorbij vliegt. Klasse.

Rev: Joris Smeets - Pics: Istvan Bruggen

Full photo report: Dag 1

Full photo report: Dag 2