Album Review: Coldplay - Moon Music

Release-Datum: 04.10.2024

Label: Parlophone

Coldplay's nieuwste album, “Moon Music”, voelt als een warme omhelzing van een oude vriend die je te lang niet hebt gezien. De titel roept een sfeer op van mysterie en magie, een nachtelijke reis onder het zachte licht van de maan. Net zoals de maan het landschap verlicht, laat Coldplay met dit album emoties schitteren die vaak alleen in de stilte van de nacht echt tot hun recht komen.

Vanaf de eerste noten word je ondergedompeld in een dromerige, melancholische wereld. Het is alsof je door een galactische hemel zweeft, gedragen door Coldplay's verfijnde productie die meteen doet vergeten waar "Music of the Spheres" soms de mist in ging. Hier klinkt Coldplay als Coldplay, maar met een nieuwe, experimentele wending. De hypnotiserende instrumentale openingen en de langzaam opbouwende vocalen stellen je gerust. Ze zijn er nog steeds, maar durven nieuwe wegen in te slaan.

Nummers zoals ‘Good Feelings’ geven je een onverwachte hitparade-vibe, met een speelse lichtheid die Coldplay's muzikale evolutie benadrukt. Andere tracks zoals ‘We Pray’ en ‘Aeterna’ spelen met gedurfde elektronische en atmosferische elementen, wat het album een verfrissende en eigenzinnige twist geeft. Ja, soms lijkt het alsof Chris Martin zijn soloproject voorop stelt, maar toch blijft er genoeg herkenbare warmte in elk nummer zitten.

Wat “Moon Music” echt doet, is Coldplay's kenmerkende gevoel voor melodie naar voren brengen, dit keer in een ambiance van ambient soundscapes, elektronische beats en klassieke strijkers. Het voelt zowel nostalgisch als vernieuwend. De "lalalas" en samples (ja, Sylvan Esso in een Coldplay-nummer!) geven het geheel een speelse, verfrissende sfeer die zelfs de meest kritische ‘Oldplayers’ aan het denken zet.

Hoewel sommige teksten misschien wat zoet of "corny" zijn, blijven ze onmiskenbaar Coldplay... ze raken je. Je betrapt jezelf erop dat je bij zinnen als "I’m trying to trust in the heavens above" een brok in je keel krijgt. En dat is precies wat Coldplay zo goed doet: ze weten je te raken, al is het op een onverwachte manier.

Nummers zoals ‘Aeterna’ en ‘Alien Hits Alien Radio’ zijn voorbeelden van hun durf om te experimenteren, terwijl de band trouw blijft aan hun ziel. Dit album zal ongetwijfeld de meningen verdelen, maar je kan de passie die door elk nummer sijpelt, niet negeren.

“Moon Music” is een zachte, maar krachtige terugkeer. Het is een album dat je onder het maanlicht moet beluisteren, om elke nuance en emotie te voelen. Perfect voor de herfst, met net genoeg warmte om je door de koude maanden te loodsen. Coldplay bewijst opnieuw dat ze de magie van muziek beheersen, zelfs als die je doet glimlachen bij een onverwachte ‘la la la’.

Rev: Astrid Callens
 

Album review; The Amity Affliction - Let The Ocean Take Me (Redux)

Release-Datum: 27.09.2024

Label: Pure Noise Records

Soms voelt muziek als een oude vriend die weer even bij je langskomt, en dat is precies wat Let The Ocean Take Me (Redux) doet. Deze heruitgave van een iconisch album brengt alle bekende elementen terug, maar met een fris, modern jasje dat zowel vertrouwd als verrassend aanvoelt. Alsof je favoriete gerecht net wat pittiger gekruid is – en ja, dat zal voor menig luisteraar wel smaken!

De band heeft de gitaren lager afgestemd, de drums klinken steviger, en Joel Birch’s rauwe schreeuwen snijden nog dieper door je ziel. Waar de originele versie al vol emotie zat, lijkt deze heropname de luisteraar nóg meer mee te slepen in het turbulente innerlijke leven van de frontman. Dit is Amity op hun puurst: intens, compromisloos en recht vanuit het hart.

Toch is niet alles een voltreffer. Ahren Stringer’s zangpartijen missen hier en daar de energie en variatie die het origineel zo pakkend maakte. Soms raken de vocals zelfs wat eentonig, en op die momenten verlies je onvermijdelijk wat aandacht. Het is alsof je even afdwaalt van een gesprek, terwijl je zou willen blijven luisteren. Deze vlakke momenten zorgen ervoor dat sommige nummers niet zo krachtig overkomen als ze zouden kunnen.

Maar eerlijk is eerlijk, Don’t Lean On Me blijft kippenvel oproepen, terwijl My Father’s Son (Redux) een emotionele klap in het gezicht is – en we menen dat op de best mogelijke manier. En hoewel sommige synths misschien wat te prominent in de mix staan, kan je het de band niet verwijten dat ze iets nieuws willen proberen.

Dus ja, het is misschien niet perfect, maar laten we eerlijk zijn: wie van je oude vrienden is dat wel? Let The Ocean Take Me (Redux) is een ode aan het verleden, een herinnering aan hoe ver de band is gekomen, en een knipoog naar wat nog komen gaat. Fans zullen dit album zeker koesteren, ondanks de mindere momenten, en hoewel het misschien wat verdeeldheid zaait, weten de fans dat het altijd een bijzonder plekje hun hart zal hebben.

Rev: Astrid Callens

Powerwolf

Support: Hammerfall - Windrose 

06-10-2024 - Lotto Arena Antwerpen

Pics: Eline Dresselaerts

Full Photo Report here!

Live Naton Belgium - Biebob Concerts

Within Temptation

Support: annisokay

04/10/2024 - Lotto Arena, Antwerpen

Pics: Steven T'joen

Full photo report here!

Live Nation Belgium

Album Review: Kingdom Of Giants - Bleeding Star (EP)

Release-Datum: 20.09.2024

Label: SharpTone Records

Deze EP is als een wilde rit door een muzikaal doolhof, vol onverwachte bochten en schreeuwende uithalen. Sommige fans zijn helemaal weg van de synth-overload, terwijl anderen misschien wat duizelig raken van de disco-vibes die doorheen de ruige metalcore beats sijpelen. Begrijpelijk, want het ene moment lijkt het alsof je op een glitterende dansvloer staat, en het volgende moment word je omver geblazen door het geweld van een metalfestival.

Voor mij is het een mix van “wauw!” en “hmm…”-momenten. Toegegeven, de energie spat er vanaf, en de afwisseling tussen de strakke growls, melodieuze zang en die funky synths maakt dat je geen moment verveeld raakt. Maar af en toe vraag ik me wel af: “Wacht, waar gaat dit precies naartoe?” Sommige melodieën lijken wat uit de bocht te vliegen, alsof ze niet helemaal op hun plek vallen. Maar dat maakt het ook spannend, toch?

Ritme en snelheid voeren je mee in een verhaal dat je gaspedaal doet inhouden – en wees maar zeker, die snelheidsboetes liggen op de loer! Het is een EP die je afwisselend doet headbangen en dansen, met hier en daar een moment van verwarring, maar altijd met een flinke dosis energie. Of je nu houdt van de synthwave-invloeden of de stevige breakdowns, één ding is zeker: deze plaat laat niemand onbewogen.

Het is een discotheek met metalen muren en een festival dat je speakers laat kraken. Misschien niet voor iedereen, maar voor de liefhebbers van het genre? Zeker de moeite waard om dieper in te duiken.

Rev: Astrid Callens 

Visions of Atlantis

ILLUMISHADE - SERAINA TELLI

02/10/2024 - Poppodium 013 Next, Tilburg

Full photo report HERE

Pics: Eline Dresselaerts