Amenra Acoustic 

Schouwburg Kortrijk – zaterdag 26/09/2020

Storm Odette beloofde ons een bewogen weekend en dat werd het ook: massa’s regen, felle rukwinden, afgerukte takken, we kregen het allemaal.
Was dat ook de voorbode voor het dubbelconcert van de Kortrijkse doommetalband?
Geenszins, zo bleek!

Op weg naar de schouwburg (een ritje van amper 10 minuten) kregen we echter nogmaals het ganse scala aan weerfenomenen over ons heen: we vertrokken met de felle zon die ons zicht verblindde op het natte wegdek, even later kregen we een hevige stortbui, meteen gevolgd door een dubbele regenboog. Alsof we nog een laatste waarschuwing kregen van de weergoden.

Maar die bleken al snel de rust en kalmte teruggevonden te hebben, éénmaal binnen in de schouwburg, die momenteel tijdelijk omgevormd is tot een club-setting met een vlakke vloer.
Daardoor was er ruimte voor een 250-tal toeschouwers, die in bubbel rond het middenvlak zaten waar de band in een cirkel rond elkaar gezeten zou optreden.

De sfeer in de zaal was sereen, respectvol en vol verwachting om eindelijk nog eens een écht concert te kunnen meemaken, in een originele opstelling.
We kregen een compleet ander Amenra te zien en te horen dan wat we van hen gewend zijn.
Geen wall of sound, geen schreeuwende zang, geen dreunende bas, geen videoprojectie.
Wél een verrassend sterk bij stem zingende Colin, regelmatig akoestische gitaren, zeer subtiel drumwerk, zelfs hier en daar een vioolstreek (al vond ik de meerwaarde hier niet overtuigend).

Neem daar dan een perfect uitgekiende lichtshow bij, en een verstild, zeer aandachtig luisterend publiek, en je krijgt een haast sacrale ervaring, alsof we in een kerkdienst zaten voor een black mass.
De bandleden zaten niet voor niets elk op een oude, lage kerkstoel met hoge leuning.
Zoals gewoonlijk geen applaus tussen de nummers, tot na de cover Het Dorp (Zjef Vanuytsel), en daarna sporadisch nog wat. Maar het applaus barstte wél minutenlang los, nadat de bandleden één voor één de arena verlaten hadden en de gitaar-outro op loop werd gezet en stilletjes – samen met de ring van spots, uitdoofde.

Een magistraal concert, een unieke ervaring voor diegene die er bij waren, en een enige kans ook voor de schouwburg om zo eens een ander publiek aan te trekken.

Playlist:

Aorte / Razoreater / Les lieux solitaires / Kathleen / Parabol / Diaken / The dying of light / Wear my crown / Ritual / Het Dorp / Ehre / A Solitary Reign / To go on and live with out / The longest night / Deemoed

Tekst & foto’s : Stefaan Delagrange 

Arcadian Child – Protopsycho (4/5)

Mag ik U presenteren: Arcadian Child. Rockmuziek uit Cyprus zowaar. Panagiotis I.G (Vocals, Guitars), Stathis Hadjicharalambous (Guitars), Andreas Kerveros (Bass-Backing Vocals) en Constantinos Pavlides (Drums) brengen zeer melodieuze rock met psychedelische inslag en cleane zang. Soms doet het stemgeluid u denken aan Cat Stevens. ‘Snakecharm’ opent deze schijf. Een mid-tempo song met een mooie zangmelodie die oosters beïnvloed is. De gitaristen leveren topwerk. ‘Wave High’ is eveneens mid-tempo waarbij het gitaarwerk voorzien wordt van een lichte distortion.

‘Sour Grapes’ start in een slow-tempo maar na vier minuten wordt het Fuzzpedaaltje ingedrukt en krijgt de song een andere wending. ‘The Well’ is apart door de roffeldrum. Pas na een dikke drie minuten wordt samen met de Fuzzgitaar de song vooruit gestuwd. ‘Bittertea’ heeft een headbanginggroove meegekregen. Top.

‘Bodies Of Men’ is een lichte rhythm & blues song met een apart effect op de zang. ‘Raising Fire’ is een trage song en zeer boeiend. De zang heeft flangereffect en past perfect. Prachtige arrangementen. Na vier minuten krijgt de song door de drums een boost tot het einde. Bij afsluiter ‘Protopsycho’ krijg je de indruk dat het drumwerk verschilt van het werkelijke ritme door het permanent gebruik van alle toms. Een trage song met zeer melodieuze zang in een soort phasereffect.

Arcadian Child brengt geen metal, hard-rock of stonerrock. Het is een mix van psychedelische rock met oosterse muzikale elementen in geluid en melodie. Het gaat in de richting van My Sleeping Karma maar dan ook weer niet helemaal. Het gitaarwerk is meestal clean maar uitstekend. Het is een prachtige luisterplaat. Alle songs zijn opbouwend. Benieuwd wat de toekomst brengt voor deze mannen.

Guido Grymonprez.

Snakecharm video

Arcadian Child on Spotify

STAKE + Mother

Op en Tent, 18/09/2020, Leffinge

Twee maal in evenveel maanden met superlatieven zwaaien, is zelfs met deze Corona heisa hier niet aan de orde.

Bij deze:  STAKE review Augustus.

Wel: Dikke vette proficiat aan de organisatie, crew, band, etc... om zoiets op poten te zetten in deze tijden. 

Pure klasse. 

Pics: Heidi Mares

MOTOR!K – Motor!k 2

Het zijn interessante tijden voor bands die instrumentale muziek brengen. Maar de concurrentie is hard en groot. Je vindt in Rock en Metal tal van afsplitsingen en mixen. Toch proberen de bands hun eigen sound te specifiëren en eigenheid te creëren. Het Belgische Motor!k brengt hun tweede album uit. Het trio Joeri Dobbeleir (Guitars / Synths),  Dirk Ivens (Guitars,Fx) en Dries D'Hollander (Drums) maakt spacey instrumentale rock met een psychedelische kwinkslag. Ze laten zich niet verleiden door ingewikkelde ritmestructuren. Op die manier wordt de luisteraar meegenomen in een baan om de aarde op klanken van gitaren en synths bol van effecten en een drijvende drumbeat. Opener ‘Tyrants’ is een duidelijk voorbeeld. De synths geven, in een simpel melodietje, het ritme aan met een gitaar vol delay die invalt en een drumcadans die je het gevoel geeft alsof je in een rijdende trein zit. ‘Headlights’ brengt meer van dat maar krijgt ondersteuning van spacey synths. ‘Memoria’ is een luisterlied. Gitaren en toetsen creëren een speciale sfeer zonder achtergrondritme. Bij ‘Sundown’ en ‘Ritual’ vertoeven we weer in dezelfde sfeer als ‘Tyrants’ en ‘Headlights’. De hoofdrol is weggelegd voor de effecten en synths. Afsluiter ‘Penta’ stapt af van het gebruikelijke ritme. Hevige synths leggen zware accenten. Sterke song.

De muziek van MOTOR!K is sterk beïnvloed door bands zoals NEU! en het meer recentere Monkey3. De meeste nummers hebben duidelijke herkenningspunten zoals starten met synths, die ook het ritme bepalen, en het drumwerk dat later aanvat. Breaks vallen er niet te bespeuren maar hoeft dat?

Guido Grymonprez.

Crackups – Greetings From Earth. (4/5)

Terug van weggeweest! Deze Belgische band geraakte tot in de finale van Humo’s Rock Rally 2010.

Net na het verschijnen van hun debuut ‘Animals On Acid’ ging ieder zijn eigen weg. Maar kijk, ze zijn terug. CRACKUPS brengt stevige snelle garagepunk als hoofdnoot.

Thomas Valkiers (vocals/guitars), Toon Van Looy (guitars), Siebe LeDuc (bass) en Niels Meukens (drums) brengen nu ‘Greetings From Earth’ uit. Er wordt afgetrapt met ‘Wet Sheets’ . Een in your face punksong met korte vreemde wendingen. Het gaspedaal wordt volledig ingeduwd bij ‘White Fruit’. Een snelle bas en drums beuken de deur in. Zoals het hoort zijn de songs kort en krachtig. ‘Television Screen’ is een mix van garagerock met de new-wave sound van weleer. ‘Getting The Vibes’ doet ons denken aan de after-punk periode. Iets na halfweg gaan we de garagerocktoer op.

Het geluid van de Britse punk krijgen we bij ‘Floor’. Typische dreunende basgitaarsound met rechttoe/rechtaan drums. In ‘Trainstation’ worden alle riemen losgegooid. Gekke toestanden. Afsluiter ‘Liar’ swingt er lekker op los. Zanger Thomas beweert dat hij een leugenaar genoemd wordt. Ik zou niet weten waarom. De muziek op ‘Greetings From Earth’ klinkt zeker oprecht. Ongeveer achttien minuten lang word je overdonderd door rauwe schreeuwzang, scheurende gitaren en heftige snelle, strakke ritmes. In het najaar staan optredens gepland. Het publiek zal zich de longen uit het lijf (mee)zingen met ‘Liar’. Daar ben ik van overtuigd.

Guido Grymonprez.

And Also The Trees – And Also The Trees

Opgepast: dit is geen nieuw album van deze Britse post-punkband. Dit is een ge-remasterde editie van hun debuutalbum uit 1983. Wél zijn de a en b-kantjes van hun singletjes, die toen onder eigen beheer werden uitgebracht, er aan toegevoegd. Dit zowel op de CD of de dubbele vinyl uitvoering. Weetje: het debuutalbum werd destijds geproducet door Laurence Torhurst, de man achter de knoppen bij The Cure

.

“And Also The Trees” wordt door de media in het “post-punk”vakje gestopt. Ik noem het eerder New Wave. Opener ‘So This Is Silence’ is typerend voor het genre. De donkere zangstem die de juiste tonen vermijdt, een gebroken ritme op de snare-drum en de gitaar die het zeer simpel houdt. Idem voor de bas. ‘Talk Without Words’ begint zeer toegankelijk. Mooie zanglijn op een flangergitaar deuntje. Radiovriendelijke song. Synths en gitaar zetten ‘Midnight Garden’ in. De song heeft iets mysterieus. Een mid-temposong met ongewone wendingen. Drums starten ‘The Tease, The Tear’, alweer een eigenaardig ding. ‘Impulse Of Man’ is een warboel van gitaarslagen op een roffelende drum. De zangpartijen hebben niets te zien met de muziek. Bas en synths volgen beurtelings de gitaarlicks. ‘Shrine’ is een zeer melodieuze song. Dit kon echt wat worden maar een vervelende vertellende stem duwt de song de dieperik in. Een elektronische hoornklank luidt de start van ‘Twilights Pool’ in. Het drumwerk is vervangen door een soort elektronische percussie. En op de achtergrond zorgt de flangergitaar voor de nodige herrie. Afsluiter ‘Out Of The Moving Life Of Circles’ kan niet snel genoeg afgelopen zijn. Van begin tot einde hoor je constant hetzelfde melodietje. Deze song is onmogelijk aandachtig volgen. Het stemgeluid op deze volledige plaat doet mij denken aan Neil Arthur, zanger van BlancMange. Met dit verschil dat Neil toonvast zingt.

Deze schijf is gedateerd. Het vraagt lef om dit opnieuw uit te brengen. We hebben een revival gehad van de  traditionele Heavy Metal. Niet onsuccesvol trouwens. Misschien probeert men het nu met post punk new wave. Deze schijf zorgt alvast niet voor een duwtje in de rug. Men zal uit een ander vaatje moeten tappen denk ik.

Guido Grymonprez.