Main Square Festival
Arras – Frankrijk | 4, 5 & 6 juli 2025
Full photo report here!
Pics & Review: Kim Tukker
Main Square in Arras is zo’n festival dat niet alleen muzikaal, maar ook qua locatie echt uniek is. Drie dagen lang feest op een toplocatie: midden in de citadel van Arras, een UNESCO-werelderfgoed, omringd door groen en geschiedenis. Tussen eeuwenoude bastions genieten van live muziek.
Dit jaar mag ik m’n sneakers aantrekken en drie dagen lang rondlopen, fotograferen, muziek luisteren en vooral volop genieten van de sfeer. Alles speelt zich af in een indrukwekkende omgeving die je zelden bij een festival tegenkomt. Het festival had dit jaar misschien een iets minder indrukwekkende line-up dan de voorbije edities, maar dat weerhield me niet om dit festival te bezoeken.
Er zijn in totaal drie podia. De Main Stage en Greenroom liggen op korte loopafstand van elkaar, met historische gebouwen ertussen die zorgen voor een fijne akoestiek en sfeer. En dan heb je nog Le Bastion: een kleiner podium waar opkomend talent uit de regio een plek krijgt.. Zeker de moeite waard om te checken.
Dag 1, Vrijdag:
Ik meld me bij de ingang van de pers en word meteen vriendelijk doorgestuurd naar de persruimte – mijn uitvalsbasis voor de komende drie dagen. Alles is tot in de puntjes geregeld: tafels, lockers, voldoende stroompunten en goede wifi. Ja, dit voelt meteen goed!
Ik heb thuis een strak schema opgesteld, maar besluit eerst het terrein rustig te verkennen. Het zonnetje schijnt, de sfeer is goed. Bij “Le Bastion” ontdek ik kraampjes met lokale specialiteiten uit de regio: van ambachtelijk gebrouwen drankjes tot typische hapjes. Tussen de eetkraampjes staan ook ouderwetse spelletjes, waar gretig gebruikt van wordt gemaakt en uitstekend is voor de sfeer.
Als eerste ga ik naar Dasha kijken, een 25-jarige country/popzangeres op het mainstage. Ik moet eerlijk zeggen dat ik haar niet kende maar jullie kennen haar misschien nog van haar hit “Austin”. Het valt meteen op hoe groot het podium is, maar eerlijk is eerlijk: ze komt professioneel over en lijkt zich prima thuis te voelen op dat grote toneel. Ze wisselde mooie, rustige ballads af met energieke nummers en wist het publiek telkens weer te pakken.
Door naar de Greenroom, waar Wunderhorse klaarstaat. Ze zijn dit jaar op meerdere festivals te zien, onder andere Glastonbury en Rock Werchter, dus de verwachtingen liggen hoog. En wat een heerlijke opening met "Midas": de zang is energiek, rauw en vol passie.
Halverwege, als ze "Arizona" inzetten, waan ik me even weer 20—dit klinkt als pure grunge. Yes! Jacob Slater (de zanger) hééft die stem. Heerlijke gitaarriffs en vocalen, en dat merkte je ook aan het publiek, dat steeds groter en enthousiaster werd.
Houd deze band in de gaten!
Main Square is natuurlijk een Frans festival, dus stonden er in de middag vooral Franse bands en artiesten op het podium. Veel fransen kwamen met het hele gezin kijken naar Clara Luciani en het Franse hiphopduo Bigflo & Oli.
Ik besloot een kijkje te nemen bij Le Bastion, waar Dalaïdrama optrad.
Eerlijk? Ik heb eerst zeker twee minuten alleen maar gekeken naar de zanger. In een blauwe overall, met hippiekettingen om zijn nek en een grote tattoo op zijn borst, dacht ik vooral: waar kijk ik eigenlijk naar?
Maar langer dan dat duurde het niet, want je blijft luisteren. Energiek, een mix van utopie en dystopie, ze hebben iets te zeggen, maar het blijft lekker nuchter. Diepgaand, maar zonder poeha. Dit concert heb ik helemaal uitgekeken. Het veld bij “Le Bastion” stond afgeladen vol. Oh ja, Marvin zingt in het Engels. Hoe ze klinken? Luister maar naar. I have got it.
Door naar de volgende Franse band: Last Train! Het is duidelijk dat vrijdag vooral rock klinkt in de citadel van Arras — en daar heb ik helemaal geen moeite mee. Zij staan op het podium in Green Room. “Grunge is dead” stond op het T-shirt van Nirvana-frontman Kurt Cobain maar dit is toch echt de tweede band van de dag waarbij ik denk, waarom ken ik ze nog niet? Vier vrienden uit de Elzas, samen opgegroeid, en dat voel je aan alles. Geen gedoe, geen poespas. Gewoon keihard, eerlijk en recht uit het hart.
We sluiten de avond af op Main Stage met Deftones! Arras is hun enige stop in Frankrijk, en ze mogen er trots op zijn dat ze deze band hebben weten te strikken. Chino Moreno raasde over het podium, zocht voortdurend contact met het publiek en gaf een optreden dat je vanaf de eerste minuut meesleepte.
Het was inmiddels wel aardig leeggelopen, maar er stonden nog altijd genoeg mensen om te genieten van de indrukwekkende lichtshow — en vooral van een Chino Moreno in bloedvorm!
Wat een afsluiter.
Dag 2, Zaterdag:
Wederom kondigt zich een mooie dag aan: de zon schijnt volop en ik maak me op voor een nieuwe dosis popmuziek. Mijn dag begint bij Alessi Rose, die geprogrammeerd staat op de Green Room. Het veld loopt inmiddels aardig vol. Op het grote scherm op het podium verschijnt een imposant roze altaar, compleet met kruis.
Volgens de BBC is zij dé nieuwe popsensatie en ze heeft zelfs in het voorprogramma van Dua Lipa gestaan. Mijn nieuwsgierigheid is dan ook direct gewekt.
Met een sluier in haar haar en een oversized short “ à la Billie Eilish” stapt ze het podium op. Al vanaf haar entree is duidelijk dat ze al een schare fans heeft verzameld. Ik betrap mezelf erop dat ik blijf staan. Ze heeft iets ontwapenends over zich, een natuurlijke charme die meteen binnenkomt. Ze zoekt voortdurend de interactie met het publiek en weet precies hoe ze de aandacht vasthoudt. En bovenal: ze heeft gewoon écht lekkere, catchy popsongs.
Op de Main Stage staat David Kushner, de Amerikaanse singer-songwriter die zijn doorbraak kende via TikTok. Zijn wereldhit “Daylight” ( inmiddels goed voor meer dan 1,4 miljard streams op Spotify ) werd uiteindelijk ook omarmd door de grote radiostations wereldwijd. Het moet gezegd: zijn diepe baritonstem is indrukwekkend, en met zijn charmante uiterlijk laat hij zonder moeite menig tienerhart sneller slaan. Ik verwacht er dan ook veel van. Live klinkt hij zeker goed, en zijn ontwapenende lach maakt hem sympathiek, maar na een half uurtje moet ik toch concluderen dat het allemaal een beetje hetzelfde klinkt. Zoals een vriendin van me zou zeggen: het is een beetje beige!
Ik blijf bij de Main Stage voor een optreden van Gracie Abrams. Zoals gezegd is vandaag echt de dag van de popartiesten. Stond ze eerder nog in het voorprogramma van Taylor Swift, nu doet ze met haar eigen show een tour langs allerlei festivals. Ze heeft een grote band meegebracht en het podium is aangekleed alsof je in een mooi ingerichte concertzaal staat.
Ze won al een Grammy voor ‘Best New Artist’, en eerlijk gezegd vind ik haar live beter dan op de radio. Er zit veel meer emotie in haar stem, het komt echt binnen. Je merkt ook dat ze oprecht contact maakt met het publiek — op een gegeven moment ziet ze dat een meisje zich niet goed voelt, en zonder aarzelen stopt ze haar show om de beveiliging in te schakelen.
Al met al een goede, verzorgde show — alles netjes binnen de lijntjes, maar daardoor zeker niet saai.
Begin van de avond staat Julien Doré op het podium, hij krijgt anderhalf uur de tijd voor zijn show en ik denk álle festivalgangers zich rond het grootste podium van Main Square hadden verzameld, er was geen centimeter ruimte meer over. Ik moest me eerst even inlezen, maar Julien won in 2007 de Franse versie van Idool. Vond ik hem goed? Ik denk in dit geval dat mijn mening er niet toe doet, de Fransen waren laaiend enthousiast.
Hoort het thuis op een festival? Tja…
Laat ik het zo zeggen: ik lag die avond in bed met het deuntje van “Ah les crocodiles” in mijn hoofd.
Benieuwd? Zoek het op.
Maar wees gewaarschuwd: dit krijg je dus écht niet meer uit je hoofd.
Ik besluit om na dit optreden richting hotel te gaan en laat de festivalgangers nog even feestvieren met Martin Garrix.
Dag 3, Zondag:
De dag begint met regen maar zodra de poort van de citadel open gaat, verdwijnt de regen en wordt het weer een leuke en laatste dag! De festivalgangers druppelen langzaam aan binnen.
Ik begin bij de Green Room want daar staat het Amerikaanse trio Almost Monday, afkomstig uit San Diego, California. Hun stijl is een aanstekelijke mix van indiepop en surfinvloeden. Hebben wij in Vlaanderen Lennert van Compact Disk Dummies, dan hebben ze in Californië Dawson. Net zo energiek, even beweeglijk en charismatisch, waardoor het haast onmogelijk is om de vergelijking níet te maken. Het verschil zit ’m in de muziek: waar Compact Disk Dummies flirt met electro, leunt Almost Monday duidelijk meer richting surfrock en zonnige West Coast vibes. Het was een heerlijke opening van de dag met een energiek optreden met vrolijke en dansbare nummers.
Ik had dit graag afgekeken, maar op het programma stond een persconferentie met de directeur van Main Square: Armel Campagna, sinds 2011 het gezicht achter het festival.
Onder zijn leiding is Main Square uitgegroeid tot een cultuurfenomeen. Hij weet als geen ander hoe je innovatie, sterke programmatie en een goede bezoekerservaring combineert.
Natuurlijk kwam tijdens de persconferentie de vraag naar boven die elk festival tegenwoordig krijgt: hoe zit het met de grote namen?
Hij gaf eerlijk toe: het is niet meer zoals vroeger. Grote artiesten vragen nu veel meer geld en hebben de optie om te spelen in het Stade Pierre-Mauroy in Lille wat financieel veel interessanter is voor hen
.
Daarnaast verandert ook de programmering: het draait steeds meer om het aanspreken van een nieuwe generatie, jongeren die vaak nog nooit op een festival zijn geweest.
Volgens Armel Campagna draait het festival sinds 2014 niet meer met verlies, iets waar hij zichtbaar trots op is. Net als op het feit dat zo'n 80% van de bezoekers elk jaar terugkomt, en dat ze er ondanks alle uitdagingen nog altijd in slagen om een gevarieerd en fris aanbod te brengen.
Fijn ook dat Armel Campagna tijd maakt voor de pers en iedereen geduldig te woord staat. Je merkt: hij kent zijn publiek én het festival tot in de puntjes.
Uiteindelijk kampen festivals in heel Europa met dezelfde uitdagingen: stijgende kosten, moeilijkere boekingen en een steeds jonger publiek dat je opnieuw moet zien te prikkelen.
Door met het programma!
Ik ga kijken bij Marcel et son orchestre op Main Stage, een feestelijke band met een flinke scheut punk en ska. De songs klinken als vrolijke feestnummers, maar bevatten hier en daar toch een scherp randje met maatschappijkritische of politieke ondertonen. Ze verschijnen op het podium in carnavalkostuums, inclusief “fake boobies”. Dat blijkt trouwens hun vaste stijl te zijn en ik zie in het publiek ook sommige festivalgangers in carnavalskostuum. De nummers worden hard meegezongen en gedanst en iedereen lijkt dit leuk te vinden maar terwijl ik klaar ben met de foto’s hoor ik toch hier en daar wat kritiek. Vooral de vraag, kan dit nog vandaag de dag? Maar 90% is het daar duidelijk niet mee eens. Daar laat ik het hier dan ook maar bij.
Op mijn lijstje, die ik voor vertrek al had gemaakt, had ik Sam Sauvage aangekruist. Ik had hem al gegoogled voor mijn bezoek aan MainSquare en was aangenaam verrast. Op naar Le Bastion waar deze charmante, jonge dandy optreedt. Gekleed in een grijs pak en met een grote lach betreedt hij het podium. Het publiek dat er staat, is ook gelijk gecharmeerd. Zijn liedjes zijn verhalend met humor en de muziek is fris. Dat niet alleen ik er zo over denk is duidelijk, na het derde nummer staat het veld bij “Le bastion” helemaal vol inclusief het bergje erachter! Ook ik blijf staan. Hij excuseert zich dat hij sinds 3 jaar in Parijs woont maar verzekerd de mensen dat echt alleen maar voor zijn werk is en zodra hij door is gebroken weer terug kan naar Boulogne-sur-Mer. Ik zie een vleugje Talking Heads maar ik zie vooral iets nieuws, iets fris! Ik hoop dat het hem lukt! Enthousiast? Check dan zijn nummer: Sam Sauvage - Les Gens Qui Dansent (j'adore)
Ik ga door naar de Green Room waar Mark Ambor zijn opwachting maakt. Je kent hem ongetwijfeld van zijn aanstekelijke zomerhit Belong Together. Hij staat bekend om zijn popsongs, vaak met een vrolijke noot. Hij heeft al een aardige fanbase opgebouwd als we de jonge meiden vooraan zien staan. Sommigen stonden al een hele dag te wachten om vooraan te staan. Ik begrijp het ook wel, hij heeft charisma. Zijn liedjes spreken me minder aan, ik persoonlijk vind dit snel van hetzelfde en saai maar de meiden vooraan zullen dat vast niet met mee eens zijn.
Dan ga ik door naar Main Stage. Stiekem kijk ik al het hele weekend uit naar dit optreden, niet omdat ik fan ben maar ik had hem een paar weken eerder al gezien op Pinkpop en vond dat toen 1 van de beste optredens van dat weekend (ok Muse was natuurlijk nummer 1 maar hij staat zeker in mijn top 3), wie? Mika.
Mika hoeft geen introductie, Mika was daar ineens, in 2007 met zijn nummer Grace Kelly! Hij had gelijk de jackpot en dat nummer werd een wereldwijd succes. Zijn album wordt een groot succes en elk nummer wat hij uitbrengt slaat aan.
Ik heb nooit een album van hem gehad, ik ben net als de meesten, ik ken zijn nummers wel maar verder dan dat gaat het niet. Totdat ik dus zag op Pinkpop. Ik zag een man staan die nog zo ontzettend veel plezier heeft in wat hij doet, je ziet hem stralen op het podium. Hij zoekt de interactie met het publiek en krijgt iedereen mee.
Terug naar Main Square, waar Mika in Frankrijk sowieso al super bekend is doordat hij als jurylid in The Voice zat en perfect Frans spreekt.
Hij komt op en pakt gelijk het publiek in! Hij staat er, dit is een entertainer, dit is wat hij doet en wat hij kan. Ook de Fransen gaan hier helemaal in mee en zonder dat je het beseft, ken je eigenlijk veel meer liedjes van hem dan je denkt. Mika maakt grapjes, mika zingt en Mika springt het publiek in en zingt gezellig door terwijl iedereen zich om hem heen verzamelt.
Voor mij houdt het hier op, dit was voor mij een leuke afsluiter. Main Square zelf maakt zich nog een klaar voor DJ Snake maar ik ga mijn spullen pakken en huiswaarts.
Ik heb genoten, 3 dagen lang, van de muziek, de sfeer, de eetttentjes, de diverse activiteiten en vooral de goede organisatie. Ik heb leuke ontdekkingen gedaan en verrassend genoeg waren 2 daarvan op het kleinste podium. En dat is uiteindelijk waar het om draait: ontspannen met muziek, nieuwe ontmoetingen, verrassingen, heerlijk eten en stralend weer.
Wat mij betreft: tot volgend jaar!
Als je op zoek bent naar goed weer, heerlijk en gevarieerd eten, een ontspannen sfeer van een Frans festival en je bovendien openstaat voor een gevarieerd programma en het waarderen van Franse muziek dan is Main Square ook echt iets voor jou.