DESTROY HUMANITY – Hypnopompia

Uit Beerzel (B) komt dit trio als een pletwals in volle vaart onze richting uit. Koen Vlerick (Guitar, Vocals) - Sander Bellekens  (Bass) en Thierry Verstraeten (Drums) brengen moderne metal die tot in de puntjes is afgewerkt. Alle ingrediënten zijn aanwezig. Een sterke ritmesectie, geweldige hakkende gitaren en typische zang, precies waar het genre om vraagt. Het stemgeluid moet je zoeken in een mix van o.a. Phil Anselmo, in zijn Pantera tijdperk, Randy Blythe (Lamb Of God) en Bjorn Strid (Soilwork). Opener ‘Saint Of Killers’ is een headbanger van formaat. Opzwepend en catchy beginriff. Daarna wordt een versnelling hoger geschakeld. De strot van Koen brult de ziel uit zijn lijf. Halfweg valt het stil. Een mooie gitaarmelodie en zanglijn brengen u in een andere sfeer. Niet voor lang. Een lekkere gitaarsolo in een ander arrangement verrast ons. Naar het einde toe wordt opnieuw versneld.

Bij ‘Grabbing The Cow By Its Tail’ pakken ze onmiddellijk de koe bij de horens. Een sterke gitaarriff wordt bijgestaan door een heftige ritmesectie. Hier hoor je hoe goed die kerels op mekaar ingespeeld zijn. In de zeer agressieve zangpartij hoor je een melodieuze twist die net niet clean wordt gebracht. (Ik vermoed dat Koen over een mooi clean stemgeluid beschikt.) Verder in het nummer krijgen we een knipoog naar RATM.

Een rustige intro van twee minuten brengt ons naar ‘Broken’. Een opbouwende heavy song met ietwat nu-metal in een zware uitvoering en met een verrassende versnelling.

De songs ‘Crossroads’, ‘ Hereditary’ en ‘Killing Yourself To Live’ (nee, geen cover) zijn hoofdzakelijk snelle nummers met veel variërende ritmes. ‘Hereditary’ start met een snelle bas waarbij het ritme wordt vertraagd wanneer de hakkende gitaar invalt.

‘Frozen Windows’ start als een ballade maar na anderhalve minuut wordt in zesde versnelling geschakeld. ‘Hypnopompic Hallucinations’ heeft iets minder schreeuwzang en is goed opgebouwd.

DESTROY HUMANITY zal potten breken in Belgisch metalmiddens. De productie is top. De muzikanten zijn top. Hun stijl is harde metal met typische hakkende gitaren (Core?) en trashy drumwerk met heel veel ritmeveranderingen. Persoonlijk vind ik dat de zangstijl meer mocht variëren. Maar het kenmerkt naar wie deze kerels opkijken op muzikaal gebied.

Guido Grymonprez.

Luisterlink Destroy Humanity

SIMON VANHAUTE – Overload.

Multi-instrumentalisten. Het is iets aparts. De meesten maken met hun werk duidelijk dat ze de instrumenten beheersen maar daarmee ben je nog geen songwriter. Daar kunnen jaren overgaan. Deze jonge snaak blijkt daar geen last van te hebben. SIMON VANHAUTE liep al muziekschool vanaf zijn zevende levensjaar. Daar volgde hij tien jaar lang pianoles. Op zijn veertiende begon hij met gitaar en sinds een paar jaar neemt hij ook plaats achter het drumstel.

Op het instrumentale ‘Overload’ krijgen we ongeveer vierentwintig minuten lang iets voorgeschoteld om vingers en duimen af te likken. Dit éénentwintigjarig talent heeft ook de skills om zijn opnames met precisie te mixen zodat de songs niets van hun kwaliteit verliezen. De intro ‘The Arrival’ geeft wat geluiden weer, vermoedelijk uit de kosmos, waarbij op een laag volume een gitaar met een sterke distortion passeert. Die geluiden worden verder gezet in ‘Extraterrestrial March’ tot ze abrupt worden overmeesterd door een geweldige gitaarriff met uitstekend geluid. De riff wordt ondersteund, eerst nog met een trage beat en basgitaar maar daarna wordt de beat verdubbeld voor vijftien seconden lang om weer over te gaan naar een traag gedeelte waarbij een soort elektronische sitar weerklinkt. Hier zou in deze song perfect een zanglijn kunnen worden geplaatst maar moet dat?

‘Inferno’ trapt af met gitaargeweld op een traag ritme. Er komt een kerkorgel aan te pas. De synths vormen een muzikale muur. Deze song is een mix van post-rock en hakkende headbangende riffs.

’73 Days’ heeft een rustige intro waarbij de basgitaar een sterke melodie naar voor brengt. De hakkende gitaar keert terug op een traag ritme. Een gitaarsolo volgt naar het einde toe.

‘New Plan’ heeft een gitaarintro met drums in tegenritme. Hier is alles opnieuw aanwezig. Synths, rustige passages en mooie melodieën. Veel variatie in deze song.

Titeltrack ‘Overload’ is een melodieus avontuur met sterke gitaar en de typische ondersteunende synths. Hoor ik daar een Moog?  Alweer een prachtige muzikale trip met een knipoog naar MIAVA.

Afsluiter ‘Gravity Flaw’ is de langste song op de schijf. De intro doet mij denken aan ‘The King Will Come’ (Wishbone Ash) Deze melodie keert verrassend terug in de song. Het drumwerk krijgt een post-rock stempel. Deze song eindigt met een spacey hammond sound.

De gitaren op ‘Overload’ klinken laag gestemd en terecht. Deze soort muziek vraagt daar om. De slimme synths passen perfect in deze songs vol gevoel. De gitaarklank is geweldig. De songs hebben drama, gemixt met post-rock en een stoner-metal ziel. Het zijn geen uitgesponnen nummers en er steekt geen enkele miskleun tussen. Dit is een ijzersterk debuut. Benieuwd wat de toekomst brengt voor dit groot talent.

Guido Grymonprez.

Luisterlink :  Simon Vanhaute - Overload op Spotify

YAWNING SONS – Sky Island

Yawning Sons is eigenlijk ontstaan in een studio (Joshua Tree). Producer GARY ARCE werkte er aan een album met de band Sons of Alpha Centauri. Er ontstond een muzikale klik en er werden meerdere muzikanten aangetrokken zoals Scott Reeder (van o.m. Kyuss), Mario Lally (van o.m. Desert Sessions) en Wendy Rae Fowler (van o.m. Mark Lanegan Band).

Yawning Sons wordt als stonerrock bestempeld. Daar ben ik het niet mee eens. De band brengt zeer melodieuze muziek waarbij het gitaarwerk clean blijft maar toch bewerkt wordt met allerhande effecten zoals delay. De band brengt een mix van post-rock en alternatieve rock met progressieve invloeden. De zanglijnen zijn niet van de poes. Het stemgeluid heeft met momenten iets weg van Bowie.

‘Adrenaline Rush’ start met een stevige baslijn. De song mixt wat new wave en progrock.

‘Low In The Valley’ heeft iets doomy maar met cleane gitaren.

‘Cigarette Footsteps’ spiegelt zich aan de openingstrack.

‘Passport Beyond The Tides’ en afsluiter ‘Limitless Artifact’ zijn instrumentale nummers. De delaygitaren en synths stelen de show. Om bij weg te dromen.

‘Shadows And Echoes’ is een up-tempo song waarbij de zang zweeft op een gedreven ritme. Wendy Rae Fowler mag hier haar gang gaan. De song heeft een sterke new wave touch.

De zangpartijen zijn het belangrijkste ingrediënt bij ‘Digital Spirit’. De opeengeplakte stemmen klinken van begin tot einde zeer harmonieus. De drummer wordt het hier niet lastig gemaakt. Er wordt enkel gebruik gemaakt van de basdrum.

‘Gravity Underwater’ is een trage song waarbij uitstekend gezongen wordt. Na twee minuten komt de gitaar helemaal vooraan met een eenvoudige sterke melodie, een earwurm. Hier hoor je flarden Alice In Chains en Opeth maar zwaar gitaargeluid wordt gemeden. Zeer sterke song. 

Yawning Sons brengt zweverige, kwalitatieve songs. Er doen zich geen muzikale uitbarstingen voor. Als de drummer moe zou worden dan moet het van de concentratie zijn. De zangpartijen hebben nooit heftige uithalen. Er is nergens een hevige gitaardistortion te bespeuren. De delaygitaren zijn een beetje te veel van het goede. De productie is uitstekend en duidelijk een uithangbord.

Guido Grymonprez.

NUTSHELL – Tidal Waves (EP)

Deze vijfkoppige Vlaamse bende brengt hun eerste EP uit. Deze kerels brengen een mix van Amerikaanse en Britse punk met garagerock. En het gaat vooruit!

Stan Blomme (Vocals), Jonas Van Malder (Bass,Vocals), Jasper Vanhecke (Drums),

Jeroen Vanhecke (Guitar, Vocals) en Manuel Van den Notelaer (Guitar) geven het beste van zichzelf.

Opener ‘Forgot The Car’ neigt meer naar hevige garagerock dan punk door een sterke gitaarriff die regelmatig terugkeert. Midden in de song klinkt plots een verstilling maar zonder aan ritme in te boeten. Sterke start van de schijf.

‘Florida Man’ is een rechttoe-rechtaan song. Er wordt afgetrapt met een ongewone intro. Na twee minuten wordt wat afgeremd maar dit slechts voor dertig seconden.

In ‘Jams’ wordt dit zelfde ritme aangehouden. Hier hoor je een achtergrondkoortje met de titelsong. Een zeer aanstekelijke song.

Met ‘Malthussian Trap’ blijft de trein verder denderen. Deze song verscheen eerder als single. (zie archief)

Bij afsluiter ’PBS’ krijgen we bij aanvang lekkere valse zang die nooit stoort. De song heeft een muur van gitaren waarbij het drumwerk ietwat wordt weggedrukt. 

De songs van NUTSHELL hebben alle ingrediënten waar het genre om vraagt. Schandeerzang zowel als lead of achtergrond, hevige ritmes en rammende gitaren. De plaat steekt vol energie.

Hopelijk kunnen ze die snel kwijt op een podium. Dit wordt feesten.

Guido Grymonprez

Thunder Horse – Chosen One

Dit is het tweede album na hun debuut ‘Thunder Horse’ uit 2018. Dit viertal uit Texas brengt zware stuff. Het is een mix van doom, classic en psychedelische rock. De gitaarriffs klinken zoals Tony Iommi’s sound in de beginjaren van Black Sabbath.

De schijf start met ‘Let Them Bleed’. Een traag slepend nummer. De cleane schreeuwerige zang komt sterk over door het gebruik van nagalm. Halfweg weerklinkt een eenvoudige prachtige gitaarsolo op een rustige achtergrond die stilaan zijn weg naar de gitaarriff terugvindt. Daarna gaat het wat sneller tot het einde. Goeie start.

‘Among The Dead’ heeft als intro een eenvoudige gitaarriff met felle distortion. Deze song doet mij denken aan onze Scandinamische vrienden van Monolord. Zeker wat de zanglijn betreft.

Klokkengelui leidt ‘Rise Of The Heathens’ in. Sterk gitaarspel. Na vier minuten wordt het gaspedaal ingedrukt. Een gitaarsolo brengt ons naar het einde van de song. (hallo Iommi?)

Bij ‘Chosen One’ hoor je de kwaliteiten van de drummer. Alle accenten worden in de verf gezet. Opnieuw wordt het gaspedaal ingedrukt naar het einde toe.

‘Broken Dreams’ blijkt een echt doomnummer te worden maar na een dikke drie minuten gaat het plots vooruit. Hier werd er goed naar Black Sabbath geluisterd. Idem voor ‘Song For The Ferrymen’ .

Het bluesy ‘Texas’ start met een cleane flangergitaar. Naast wat nagalm zijn de ruige effecten uit de zangpartij gehaald. Hier horen we hoe de stem van de zanger écht klinkt. Drum en bas komen er niet aan te pas. Mooie song.

‘Halfway To Hell’ is zoals de titel doet vermoeden geen aria. Een doomsong met een diepe tweede stem in de achtergrond.  De schijf sluit af met ‘Remembrance’. Een korte song met gitaar en hammondorgel.

We worden verwend met twee bonustracks: ‘Dear Mr. Fantasy’, waarbij ik de indruk krijg dat hier een andere zanger aan het werk is. Er wordt anders gezongen en andere effecten worden toegepast. Ook op de muziek. Of word ik op het verkeerde been gezet? Geen idee. Gedetailleerde info over de songs is niet te vinden. De volgende bonustrack is een langere vreemdere versie van het eerdere ‘Texas’ .

Thunder Horse begeeft zich op het pad van de Sabbathdoom. Daarmee word je automatisch in een hokje geplaatst. De productie is niet zo denderend. De effecten op de zang vervelen u al na het beluisteren van een viertal nummers. Persoonlijk vind ik de productie van de bonustrack

‘Dear Mr.Fantasy’ beter. Maar wie ben ik?

Guido Grymonprez.

SHOCKER – SHOCKER

Het lijkt er op dat deze Belgische band stabiliteit heeft gevonden. Na verschillende probleempjes werd er duchtig gewisseld wat musici betreft. Deze EP zou moeten bewijzen dat dit achter de rug is en er volop verder kan gewerkt worden. SHOCKER is een heavy metalband. Hun muziek ruikt naar de eighties. Om één naam te noemen wordt het moeilijk maar mix een doorsnee Britse heavy metalband met Crimson Glory en je komt al aardig in de buurt. Zeker wat de leadzanger betreft. Wat een stembereik heeft die man. De EP opent met ‘Thrillseeker’. De structuur is wat ongewoon. Een beetje van de hak op de tak. Het is wennen. De stem wordt gedubd en dat is goed. Constant naar zo’n hoog stemgeluid luisteren is anders lastig.

‘Twisted Shape of Man’ heeft ook ritmeveranderingen en rare wendingen. Er wordt afgetrapt met een baslijntje, getik op de hi-hat en het geluid van de gitaren is precies alsof ze met een strijkstok bewerkt worden. Hier wordt sterk gezongen. Zeer variërend. Ongeveer halfweg valt alles stil. Akoestische gitaar en pianogetokkel worden erbij gehaald. Naar het einde toe komt men terug op snelheid. De dubbele basdrum overheerst gelukkig niet. Alles klinkt zeer avontuurlijk.

Bij ‘The Genuine Falls’ wordt een tweede stemgeluid erbij gehaald. Na twee minuten wordt deze song een totaal ander nummer. Een sterke gitaarriff breekt door. Dan denk je: hier zijn we vertrokken! Maar na vijftig seconden wordt men alweer meegesleurd in een andere song.

Afsluiter ‘Breaking The Silence’ kan mij het meest bekoren. De song klinkt soulvol met een swingende zangpartij. Als je de zanglijnen wegdenkt hoor je een funky Red Hot Chili Peppers. Maar vrees niet, metalheads: na tachtig seconden is het afgelopen en ga je terug op avontuur.

SHOCKER zit vol talent. De opname klinkt zeer goed.  Wat de songs betreft mag je geen meestampers verwachten. De structuren en ritmeveranderingen laten dit niet toe. Hopelijk kunnen deze Vlamingen meegenieten van de huidige heavy metal revival. 

Guido Grymonprez.