Concertreport: King Gizzard & The Lizard Wizard (4/5)

Stomende set vol knotsgekke krakers

De album-teller van King Gizzard & The Lizard Wizard staat in 2017 al op twee wat het totaal sinds hun ontstaan in 2010 aandikt tot tien stuks. Met Flying Microtonal Banana (februari) en Murder Of The Universe (vorige week) brachten deze Aussies twee massieve knoerten vol psychedelische parels uit; en het is nog niet gedaan want er komt dit jaar zeker nog een derde en misschien zelfs nog een vierde schijf. Gelukkig is de kwantiteit recht evenredig met de kwaliteit. Naast de prijs voor gekste bandnaam kunnen ze ook die van meest stomende set vol knotsgekke krakers met gemak wegkapen voor de neus van hun genregenoten.

Een band bestaande uit zeven rasartiesten is eigenlijk een klein orkest, gelijk welk genre gespeeld wordt. Na het voorprogramma mocht het zootje ongeregeld uit Down Under ten tonele verschijnen. Met Rattlesnake kregen we meteen een psychedelische swinger van formaat tegen de bijters. De uitzinnige meute ging geheel op in de bezwerende melodie en kweelde uit volle borst mee: rattlesnake!, rattlesnake!, rattlesnake!... Met een gezonde portie avant-garde à la grootmeester Zappa rockte de formatie uit Melbourne zich een brede boulevard door hun lijvige set. De concertclub was uitverkocht en de zinderende hitte van buiten drong via de boxen binnen in de hijgende zaal. Géén airco-systeem is hier tegen opgewassen.

Ook Nuclear Fusion en Sleep Drifter werden gedreven naar voor gebracht. Bevangen door hallucinerende zweetdampen gingen we volledig op de krankjorum King Gizzard-trip. Het perfecte samenspel van de zevenkoppige formatie zorgde voor zotte taferelen. Dansende lijven, lachende gezichten en parelende voorhoofden waren terecht hun deel. Halverwege brachten de Aussies hun Alter Me/Alter Beast-tracks ten berde. Met de energie die van deze vette strepen hardrock uitgaat kan je heel Kortrijk mee voorzien van licht. De vloer veranderde in lava met een huppelend publiek als gevolg. Robot Stop en The Lord Of The Lighting zorgden naar het einde toe voor enkele muzikale hoogtepunten. De strakke set werd door frontman Stu McKenzie in ontbloot bovenlijf afgewerkt. Dagelijkse kost voor deze gestoorde bende.

‘Who needs drugs if you got King Gizzard & The Lizard Wizard!’

 (BG)

Cd-review: Steak – No God To Save (4/5)

Urban desert rock

Stoner muilperen van uit London in plaats van de Californische woestijn, het is eens iets anders maar daarom zeker niet minder. Al zeven jaar bouwt Steak, met de Britse metropool als uitvalsbasis, een carrière uit in alternatieve rockmiddens. Met een snedige combinatie van fuzz-, stoner- en desertrock zijn we na Slab City (2014) toe aan een tweede loeier van formaat. No God To Save heeft heel wat in zijn mars en mag niet zomaar onder de radar blijven sluimeren. Door hun herkomst en hun vurige keuze voor deze hemelse muzieksoort kunnen we misschien van een nieuw subgenre spreken: ‘urban desert rock’, yeah!

Opener Overthrow werd opgebouwd volgens het gekende recept van de stonergrootheid Kyuss. Doorknallen met de nodige twists om de aandacht van de luisteraars krachtdadig bij de les te houden. Gierende gitaren en vranke vocals zijn meteen ons deel en de huiskamer verandert prompt in een dor rotslandschap. Ook Coke Dick geeft er een razende lap op. Het drumstel wordt bedreven afgeranseld en is als strakke maatmeter duidelijk aanwezig. Clones vliegt iets minder bevlogen door de boxen en kan niet meteen een blijvende indruk nalaten. King Lizard daarentegen strooit dan weer royaal met rauwe riffs alsof het kerstmis is voor adepten van het genre. Het refrein werd hier opgevuld met langgerekte oooooh’s die bevorderend werken voor het meezingen. Ook Living Like A Rat en vooral Rough House staan als een huis vol steengoede stonerstenen. Steak is een band uit één stuk en de leden vullen elkaar naadloos aan. Het ongepolijste gitaarspel gaat zo nog enkele tracks verder tot we bij The Ebb met een instrumentaal streepje akoestisch getokkel in schoonheid afsluiten.

No God To Save is een zeer verdienstelijke schijf, een gebalde knuist wit van ongebreidelde woede. Ideaal om wat stoom af te blazen.

 (BG)

Hellfest - Clisson, France  16-17-18 juni

Pics: 4T6 Photography

Graspop 2017 - Dessel

Foto's: Gert Daemen

Epica

At Bibelot te DORDRECHT 11-06-17

The Perfect Tool @ De Kreun (7/6/17)  (4,5/5)

Bij gebrek aan het origineel

Bij gebrek aan het origineel zoekt men de beste alternatieven. Onder dit motto zijn de laatste jaren al heel wat coverbands van allerlei pluimage ontsproten die zich specialiseren om één welbepaalde topband met wisselend succes na te doen. Zo zijn Mac Sabbath, die klassiekers van Ozzy en co in een hamburgerjasje steken, en Mini Kiss, de dwarf version van Gene Simmons en zijn gevolg, slechts een greep uit de wildgroei aan formaties met een adoratie voor één muzikale grootmacht. Zo heb je ook The Perfect Tool uit Boston die met passie voor perfectie de echte Tool weet na te spelen.

De Kreun was voor de gelegenheid uitverkocht. Onze eigen Bulls On Parade, op wereldniveau misschien wel het beste RATM-surrogaat, mochten de boel in lichterlaaie zetten en een dikke drie kwartier aanwakkeren. De lyrics van Zach De La Rocha en co bleken na een twintig jaar nog steeds brandend actueel te zijn, met dank aan ene D. Trump. Het publiek deed gewillig mee en zong de opruiende slagzinnen uit volle borst mee. Een halfuur later was het de buurt aan The Perfect Tool om de sfeer erin te houden. Dat lukte moeiteloos en met de ogen dicht konden het evengoed Maynard James Keenan en zijn jolige bende zijn die voor onze neus die de stevige brokken hardrock in het Kortrijkse zwerk keilden. De Amerikaanse coverband is bezig aan een uitgebreide Europese tournee waar ze volledig Undertow, de legendarische debuutplaat van hun helden, van voor naar achter spelen. De outfit van frontman Mike Rock was ietwat van ‘the pot’ gerukt. Zijn wit geschminkte tronie en zijn korte spandex legging konden er nog mee door. Maar het witte topje met valse boezem was er misschien net over. Maar de kunstvorm van het imiteren kent geen grenzen. Al zeker niet als de inhoud van hoog niveau is. Met opener Intolerance kregen ze de opgedaagde massa meteen op hun hand. Niet alleen de kaalkop en vocals van de frontman leken griezelig op het origineel, ook het licht gebogen koortsachtige wiebelen kwam zeer authentiek over. Tool-classics als Prison Sex, Sober, Swamp Song en de titeltrack zelf werden met open armen in ontvangst genomen. Na het lijvig Undertow-hoofdstuk namen ze uitgebreid de tijd om met veel bravoure nog wat krakers te poneren. Zo mochten Ænima, Vicarious en Schism niet in de setlist ontbreken. Het enige verschil met het origineel waren de korte bindteksten waar frontman Rock in tegenstelling tot the real deal in grossierde. Een familiaire gezelligheid die bij nonkel Maynard toch soms ontbreekt.

En dan nu hopen dat de echte Tool de komende jaren nog eens naar ons landje afzakt of toch probeert om na elf lange jaren een vijfde plaat te fabriceren.

(BG)