ELEPHANT TREE – Habits

Na Theia en Self Titled is Habits het derde full-album van deze Britse band. Een zekere John Slattery heeft zich bij de band gevoegd als tweede gitarist en neemt ook de synths voor zijn rekening. Verder zijn Jack Townley (gitaar), Peter Holland (zang, bas) en Sam Hart (drums) nog steeds van de partij. Riley Macintyre heeft plaats geruimd voor Slattery. Toch is Macintyre nog betrokken bij de band o.m. als producer. Soms verschijnt hij zelfs mee op het podium als extra gitarist.

Na de intro ‘Wake Repeat’ start de schijf met ‘Sails’, een slow-temposong. Over structuur is vermoedelijk niet lang nagedacht. Het is allemaal wat voorspelbaar. Maar door de geweldige sound en productie klinkt dit super. Het gitaargeluid is werkelijk top. De cleane zang past perfect op de laag gestemde gitaarsound. De synths vormen op de achtergrond een muur van geluid. Met ‘Faceless’ zitten we in hetzelfde ritme. De refreinen hebben meerdere stemmen. Halfweg krijgen we plots een snel tegenritme door de drum maar niet voor lang. De doomsound neemt weer de bovenhand. De song sleept zich voort en ik ga gewillig mee. ‘Exit The Soul’  zit volledig in dezelfde sfeer. Ongeveer halfweg volgt er een passage met akoestische gitaar en worden er tapijtjes gelegd door de synths met daar bovenop een rustige zanglijn die abrupt wordt be-eindigd door een zware, logge Sabbathgitaar.

‘The Fall Chorus’ start met een akoestische gitaar en samenzang verder ondersteund door synths. Na enige tijd wordt het ritme opgedreven door de gitaar en krijgen zelfs enkele country-violen te horen. Geen doomsound te bespeuren hier.

Bij ‘Bird’ krijgen we weer de vertrouwde sound en sfeer. Idem voor ‘Wasted’. Afsluiter ‘Broken Nails’ is iets aparts. Na een dikke twee minuten zang en akoestische gitaar verandert de song in een post-metalachtige song doch met cleane zang. De apocalyps blijkbaar.

Elephant Tree brengt een soort progressieve, doom, post-rock als hoofdnoot. De teksten zijn niet bepaald vrolijk te noemen. De songs gaan over verlies, verlating, de controle verliezen…en ga zo maar door. De cleane zang is telkens met grote nagalm opgenomen. Door dit steeds te herhalen in de verschillende songs is het wat lastig om de schijf aan één stuk te beluisteren. Ook het trage ritme doet er geen goed aan. Maar dat is nu eenmaal hun stijl. De productie en de (gitaar)sound is verbluffend. Naarmate de schijf vordert, hoe meer kwaliteit we te horen krijgen. Interessante schijf.

Guido Grymonprez

IDIOTS – Chapter 2 – Fall

Je moet lef hebben om in deze tijden muziek uit te brengen die je onmogelijk kan promoten met live-optredens. Maar kijk: IDIOTS blijken zich daar niet aan te storen. Het tweede luik van de vier jaargetijden is een feit. Minco De Bruin (drums), Wouter Spaens (gitaar), Dick Descamps (basgitaar) en Luc Dufourmont (zang) schenken ons een zeer aantrekkelijke EP met zes songs. Er wordt afgetrapt met ‘Hong Kong’. Een groovy song met de kenmerkende praatzang van Luc die ons toch verrast met een lekker in het oor liggend refreintje. Muzikaal zeer sterk en strak gebracht.

‘Elephant’ start met een gitaarlick die onmiddellijk in uw hoofd blijft hangen. Ook het refrein is cathy. ‘Underground’ is wat wennen door het tegenritme van de drum. De basgitaar zorgt dat het nummer blijft stuwen. De wijze raad van nonkel Luc: “You can’t swim so you better drown..”

.

‘Nervous Breakdown’ is een soort afterpunk met wat countrytrekjes. Na het beluisteren van ‘Let’s get drunk’  ben je wat typsy. De dagelijkse sleur wordt weggedronken met een ferme fles wijn.

‘Black Out pt. 2’ zet u terug met beide voeten op de grond.  Een heerlijke sfeermaker door het toffe gitaarwerk en dito ritme. Het refrein schandeer je mee. De mondharmonica zit perfect. Groove!

Deze EP zou wel eens kunnen zorgen voor dé doorbraak. Zeker drie songs kunnen probleemloos op de radio.  Er wordt strak gespeeld en de opnames zijn zeer geslaagd. Luc heeft zijn typische zangstijl maar toch is gezorgd dat de refreinen hapklare brokken zijn geworden. En dat is goed. Nu nog die corona wegwerken en de podia kunnen worden opgebouwd.

Guido Grymonprez.

HIKKUP 

3 nieuwe releases: Down the rabbit hole, Hiccup, en Cornerstone

Na de eerdere besprekingen van ‘Death March’, ‘Falling’ en ‘Too Fast’ zijn we trots dat we opnieuw drie meesterwerkjes op jullie mogen loslaten. HIKKUP brengt ‘Cornerstone’, ‘Down The Rabbithole’ en ‘Hiccup’ uit.

‘Cornerstone’ heeft een jazzy touch met perfect ritmewerk tussen gitaar en drums. Daarachter een muur van synths en prachtige melodieuze zang. Verder een bluesy piano en een gitaarsolo.

‘Down The Rabbithole’ is wat ongewoon. Het ritme bestaat uit roffelende jazzy drums. De song bevat de ingrediënten die we bij HIKKUP kennen.  Verder tijdens het nummer slaat de sfeer plots om. De band wordt precies wat boos. WTF?..Is It Real? Ik geloof het wel.

‘Hiccup’ is een heerlijke avontuurlijke song met alweer prachtig gitaar- en pianowerk. Het refrein is sterk gebracht en overgoten met een rock-saus.

Bij het werk van HIKKUP merk je op dat het drumwerk zeer variërend is. Het wijkt af van de normale patronen en toch is de jazzy sfeer nooit ver weg. Ook speelt de piano een grote rol. De productie is alweer top.

Ik val in herhaling maar ik kan het niet helpen: HIKKUP is een topband!

www.facebook.com/realhikkup

Instagram: @hikkupmusic 

Spotify HIKKUP 

www.hikkup.be

Guido Grymonprez.

THE SMASHING PUMPKINS – Cyr

Kijk eens aan. De Coronastilte wordt doorbroken door een nieuwe schijf van The Smashing Pumpkins.

‘CYR’ bevat zo maar eventjes twintig songs! Ik val meteen met de deur in huis: verwacht geen Pumpkins zoals in de tijd van Mellon Collie and the Infinite Sadness. Deze Pumpkins laten een ander geluid horen. Het gitaargeweld is er uit. Het hoofdinstrument is de synthesizer geworden. De plaat start met ‘The Colour Of Love’ . Een radiovriendelijke melodieuze up-temposong met een vernieuwde Billy Corgan-stem. De hoge snijdende uithalen zijn verdwenen. Wat niet afneemt dat Corgan een geweldige zanger is. Hij is rustiger geworden. De titeltrack ‘Cyr’ ligt in het verlengde van de openingstrack maar dan iets trager. Een popsong met alles er op en er aan. Vrouwelijke achtergrondzang die het refrein ondersteund.

‘Dulcet In E’ en ‘Black Forest, Black Hills’ zijn door het drumwerk een knipoog naar hun vroegere werk maar veel ingetogener en uiteraard zonder het hevig gitaarwerk.

‘Wrath’ is een echte popsong met achtergrondzang a la Stevie Nicks en C.McVie destijds.

‘Purple Blood’ heeft iets maar de magere beat wordt meermaals onderbroken.

Een uitschieter in schoonheid is ‘Anno Satana’. Een mid-temposong met een prachtige zanglijn.

The Smashing Pumpkins zijn braaf geworden. Voor zoverre dat die aanwezig was, is de grungetouch er volledig uit. Het zijn allemaal mooie songs maar afgelikt. Dat komt door Corgan’s productie. Het agressief drum- en gitaarwerk is weg. De drums klinken zeer commercieel en toegankelijk. Blijkbaar volstaat een snare en bassdrum voor Corgan. Elektronica heeft de Pumpkins ingepalmd.

De plaat heeft dus twintig nummers. Dat is van het goede teveel.  Maar gelukkig klokt de langstdurende song af op 04:43 minuten. Oef.

Guido Grymonprez.

Cd review: TRIXIE WHITLEY – Lacuna (EP)

Hier is onze eigen Trixie Whitley terug. Met een EP deze maal. ‘Lacuna’ telt zes songs. Trixie werd bijgestaan door topmuzikanten, multi-instrumentalisten, zoals de Amerikaanse Emily Wells die o.a. de viool, cello, piano en gitaar hanteert, de Jamaicaan Stuart Bogie: o.a. producer, saxofonist en fluitist en verder Topu Lyo, een cellist en muzikant bij verschillende orkesten en ensembles die onder meer filmmuziek brengen.

De schijf start met ‘May Cannan’. Deze song heeft wat weg van de vroegere hit ‘I’d Rather Go Blind’. Een mysterieus nummer waarbij synths en koperblazers de bovenhand hebben. Opvallend: geen slagwerk. De zang van Trixie is typisch haar stijl. Vol overgave en emotie.

‘Long Time Coming’ heeft een elektronisch ritme. De basismelodie wordt gebracht door de gitaar. Het refrein krijgt machtige synths mee. Ook de blazers zijn weer van de partij. Klasse.

Bij ‘Bleak’ zingt Trixie in een opvallende hoge toon. Het ritme wordt door een gitaar vol delay aangegeven. Geen blaasinstrumenten en synths deze keer.

In ‘Touch’ krijg je een dwarsfluit en een gitaarsynth te horen. De blazers vallen in naar het einde toe. Deze song heeft een traag elektronisch ritme. Wat een vibe.

‘Time’ is een prachtig nummer met soulvolle zang. Dwarsfluit, saxofoon en gitaar samen met strijkers? Of zijn het synths? In ieder geval: topsong.

Bij afsluiter ‘Dare To Imagine’ worden de zangpartijen enkel begeleid door, vermoedelijk, een elektrische cello. De zang is gewoonweg verbluffend. Na het einde hoor je de man achter de knoppen roepen: “Cool”. Wel, dat is het allerminste wat je van deze schijf kan zeggen.

Trixie Whitley heeft hier nog maar eens bewezen dat ze een fantastische componiste is en prachtige originele songs in elkaar bokst.

De wereld zal hier van opschrikken. Meesterwerk.

(GG)

DIRK. – Cracks In Common Sense

DIRK. is een Belgische band uit regio Gent. DIRK. is niet zomaar een band. DIRK. behaalde ooit de derde plaats in Humo’s Rock Rally. DIRK. stond afgelopen zomer met drie songs in De Afrekening van Studio Brussel. ‘Cracks In Common Sense’ is hun tweede full album. Hun eerst worp met originele titel ‘Album’ stond in 2018 op plaats 1 in de lijst van de beste Belgische albums. En ik vermoed dat dít album deze prestatie zal evenaren. ‘Priceless’ is de opener. Een simpele riff zonder ondersteuning van basgitaar of drums maar wel met een zanglijn die in uw hoofd blijft hangen. Almost nothing is priceless.

Na deze zeer korte kennismaking ontploft ‘Counterfeit’. Een melodieuze song in een mix van indie met alternatieve rock overgoten met een lichte grungesaus.

‘Hit’ is een slag in uw gezicht. Tenminste daar zorgt de basgitaar voor. Deze song heeft wat Pixiesgehalte maar betere zang. (Sorry Frank.) Het refrein blijft alweer hangen. Sterk.

‘Small Life’ zet u bij aanvang op het verkeerde been. Gitaargetokkel dat plots overgaat in een explosie. Hier klinkt het stemgeluid zoals een jonge Ray Davies (The Kinks). Deze song heeft kracht en gewaagde uitstapjes. Prachtig.

Terwijl ‘Artline’ bij aanvang muzikaal wat naar The Cure ruikt zorgt de zanglijn voor de verrassende wending.  Daar zijn die geslaagde aparte uitstapjes weer.

‘Golly’ is een slow temposong met mooie arrangementen. Gedurfd en geslaagd. Gek gitaarwerk.

‘My Dog’s Dead/The Only Way Is Out’ heeft een sterke volle sound en doet wat denken aan Manic Street Preachers. Na een kort tussendoortje ‘Come On TV’ (hallo Hans Teeuwen?) en de up temposong ‘Komrad Shoes’ krijgen we ‘Toulouse’, een mooie woordspeling op to lose it all. Een snelle poprocksong.

Met ‘Pastine’ gaan we er nog eens tegen aan. Een snelle rocksong. Gitaren!

Er staan twaalf songs op deze plaat. Ze eindigt met het bizarre ‘Mother’. Hier wordt zo onschuldig gezongen dat ik onmiddellijk geloof dat Jelle zijn moeder niet vermoord heeft.

Jelle Denturck, Pieter Willem-Lauwers, Frederik Desmedt en Robin Wille hebben een zeer sterk album gemaakt. De songs boeien en blijven hangen. Laat ons hopen dat we snel Covid 19 verslaan. Het podium wacht.

Guido Grymonprez.