DRUMS ‘N’ GUNS – Hail Hail

Deze Drum ‘n’ Guns zijn landgenoten. De band heette ooit Mogul en de stijl lag in het stonerrockgenre. Anno 2020 is er dus een andere naam én een andere stijl. We horen hier een mengelmoes van rock ’n roll, punk, indierock en wat new-wave.

Het eerste wat opvalt is dat het vooruit gaat. Negen van de elf songs zijn up-temponummers wat niet wil zeggen dat de overige twee traag zijn. Met de opener ‘Foot Up Your Ass’ krijg je meteen wat je verder mag verwachten. Goede gedreven songs met cleane gitaren (= no distortion) en aparte akkoorden. De leadzang lapt geregeld de toonhoogte van de gitaren aan zijn laars en komt daar goed mee weg. In ‘Oceans Splits In Two’ verrast hij zelfs met hoge uithalen. De titelsong ‘Hail Hail’ is iets trager en is weird. ‘Prisoner In Tide’ is een stuwende song met dreunende bas en drum tot ongeveer halfweg. Dan valt het stuwende weg en bas en drum brengen een sterk staaltje samenspel met op de voorgrond mooi gitaarwerk met echo-effect.  Een uitschieter.

De vreemde eend in de bijt blijkt ‘Nubian Lions’ te zijn. Het ondersteunende drumwerk komt pas na anderhalve minuut de song uit zijn startblokken duwen. ‘Vermin Plant’ zet er vaart achter en met de aanwezige roffelsnaredrum krijg je de indruk dat het sneller en sneller gaat. Met het zeer variërende ‘Split Second’ wordt er afgesloten. Ons Belgenland heeft er een straffe band bij. ‘Hail Hail’ is het bewijs. Hopelijk mogen we deze talentvolle band gauw op een podium zien. Als het dit jaar niet lukt door bijvoorbeeld één of ander virus, volgend jaar dan zeker.

Guido Grymonprez.

Mirek Coutigny - The Further We Ventured  (4/5)

“Dergelijke muziek staat niet open voor interpretatie, het eist het van jou als denkend mens”

Ik leerde Mirek een klein jaar geleden kennen met zijn eerste EP ‘Revisions #1’ en ik ben meer dan verheugd dat er een vervolg gekomen is op het Coutigny verhaal: ‘The Further We Ventured’. De titel spreekt voor zich. Dit is een verderzetting van zijn melodieuze reis. Mijn mening is zowat dezelfde als bij zijn eerste plaat: prachtige muziek die een sterke sfeer schept, met een betekenis die iedereen zelf kan invullen. Mirek opent enkel de poorten naar zijn tuin en laat ons zelf de ruimte om op ontdekkingstocht te gaan. Over een ongelofelijke groei na de eerste plaat kunnen we niet echt spreken, omdat die debuutplaat al zo sterk doordacht en gedefinieerd was. We kunnen wel spreken over een vervolg op het al sterke verhaal, dat nu een nieuwe wending neemt. Waar ‘Revisions’ voor mij een jeugdige introductie was, bevat ‘The Further We Ventured’ de acceptatie en wijsheden van de middelbare leeftijd, wat ook zeer duidelijk wordt in de opbouw van de plaat.

De EP opent met ‘Colorful Danger’, een rustige opbouw naar wat komen zal. Bij ‘Atlas’ valt de sluier van dit hoofdstuk verder af om bij het derde nummer, ‘The Stairs’, helemaal tot zijn recht te komen. Dit is voor mij zijn magnum opus. ‘Atlas’ laat ons nog reflecteren over het verleden, terwijl ‘The Stairs’ ons een terugblik geeft op een leven dat al voorbij is, met al zijn positieve en negatieve facetten. Tegelijkertijd is het de acceptatie van wat is en nog komen zal. Het laat een nostalgische en melancholische indruk op mij na. Deze plaat is meer dan een grown-up fase. Ze bevat al levenswijsheden. Met het nummer ‘Ripples’ voel ik me alleen maar gesterkt in mijn analyse.

Het is moeilijk om een review te schrijven die nummer per nummer vertelt wat je kan horen. Deze muziek is een verhaal die voor iedereen anders zal klinken en ingevuld zal worden. Wat wel vast staat, is dat deze reis je zowel rust als bezinning zal bieden. Iets wat we in Covid tijden goed kunnen gebruiken. Dit is muziek voor de denkers en de dromers.

Ik hef het glas op Mirek en zijn collega’s en het meesterwerk dat ze gecreëerd hebben. Terwijl de song ‘Safe Grey’ nog na zindert in mijn hoofd, kan ik enkel nog afsluiten met de vraag: What’s next? 

This is The Odd Man saying: Blijf in uw kot en luister hier naar, ze zeggen dat het gezond (verstand) is.

Big Fat Toddlers - Beach Toddlers  (4/5)

“Ik kijk er al lang naar uit om deze review te schrijven... 8==D - - - (.)(.)”

Op 15 februari van het jaar van Corona tintelde mijn piemel. Ditmaal niet doordat mijn vrouw haar radio begon te spelen, maar door de nieuwste plaat van mijn favoriete onderbroekenlol-band ‘Big Fat Toddlers’. ‘The Kings of piemelpop presenteren ‘Beach Toddlers’, de follow-up van ‘Space Toddlers’. Deze prachtige plaat weet het niveau van zijn voorganger te overstijgen zonder in te boeten aan infantiliteit. Bovenop de gekende smaakmakers werd deze plaat overgoten met een ska-sausje, waardoor we dit toch wel de friet rombout van de Belgische platen mogen noemen. Deze caloriebom die smaakt naar cardiale complicaties en er uit ziet als culinaire kots maakt mij even gelukkig als een South Park-marathon!

De plaat opent met ‘Friday Night’. Deze perfecte opwarmer voor wat we de komende 22 minuten en 11 seconden mogen verwachten, bevat terug een sterke Rancid/Offspring-vibe waarin alle elementen perfect gebalanceerd zijn. ‘East End’ bouwt lekker verder op dit elan en geeft ons een waar party-nummer dankzij de trompetten en het peppy drumbeatje. Hiermee gepaard brengen ze een romantisch intermezzo, wat dit nummer tot één van de beste van de plaat maakt. Hierop volgt het korte ‘Ssii’, een nummer dat het perfecte tempo aanstuurt om te masturberen voor een poster van Nina Derwael in spreidstand. Vanaf 0.50 minuten barst dit nummertje orgasmisch open met een kleverige poster tot gevolg. Dit hoeft trouwens niet per sé Nina te zijn, Maggie mag ook (des goûts et des couleurs, on ne discute pas mijn beste gore-vrienden).

Iets verder botsen we dan op de eerste single van de plaat, ‘Snowman’, een catchy Blink-ish (Dude Ranch era) nummer met een echte meezinger als refrein. Over het nummer ‘Pita’ heb ik niet heel veel te zeggen: zoals het etenswaar zelf, hoe zatter je bent, hoe meer je het kan appreciëren. Doet me denken aan ‘Death Metal Pizza’ van ‘Jared Dines’. Ik ben geen superfan, maar snap de noodzakelijkheid. Het nummer ‘69’ was een vanzelfsprekende aanvulling aan deze berg van volwassenheid. Leuk allemaal, maar rond het midden van de plaat begint de vis iets minder fris te ruiken. Laten we duidelijk zijn, de plaat is zot! Zalig! Hemels! Maar het verliest toch een beetje kwaliteit na het midden. Gelukkig hebben ze met ‘Pirate Punk’ de paal recht getrokken en de vis gespoeld, want dit visje ruikt naar een ochtendboeketje van verse pintjes aan de toog. Om nom nom nom!

I can only say: “They did it again!” Machtige plaat, vooral voor wie nog steeds Tom Greens ‘Freddy Got Fingered’ in hun top 10 van beste films ever heeft staan. De albumhoes is terug een easter egg hunt en hadden ze nu enkel nog een nummer geschreven over de “Blue Waffle” en deze dan ook lekker opgedragen aan mezelf, hadden ze de volle 5/5 gekregen. Any-whore, zalige plaat. Deze band wordt door mij al hoger in het vaandel gedragen dan mijn jeugdidolen ‘Blink 182’, and that is saying a lot. Een dikke proficiat en de kleuters en zet deze zeker op repeat!

This is The Odd Man saying: fap fap fap fap...

TONIGHT WE STAND – New World Disorder

Dit is het debuut voor deze Italiaanse band. Ze brengen een mix van death- met modern metal.

De plaat verschijnt op vrijdag 13 maart 2020. Is dit goed of slecht nieuws? Dat laat ik in het midden. Feit is dat deze plaat twaalf songs bevat en het er zeer heftig aan toe gaat.

De plaat start met een intro die als filmmuziek bij een horrorprent niet zou misstaan. Daarna volgt ‘Phobia’. Een hakkende gitaar ondersteund door synths met koorsamples en dubbele basdrums. De leadzang gaat van brulzang naar cleane zang, naar schreeuwzang. ‘Darkest Times’ is snel en met brulzang. Een stuk trager gaat het met ‘End Of The Road’. Schreeuwzang wordt afgewisseld met cleane zang en het refrein klinkt ietsje poppy. Er volgt een supersnel tussenstuk waarvan ik niet begrijp welke meerwaarde dat geeft. In iedere song is de dubbele basdrum aanwezig en dat is lastig en vermoeiend luisteren. Er staan twaalf nummers op de schijf en het moet gezegd: niets blijft bij mij hangen. Er wordt technisch gehakt en zeer snel gespeeld dat men de song over het hoofd ziet.

De schijf sluit af met ‘IWRYWFA’. Aanvankelijk dacht ik dat het om een hidden track ging maar na één minuut stilte wordt dan toch afgetrapt met ..een tikkende huisklok. Na twee minuten getik breekt de hel los en volgt supersnelle deathmetal.

Deze schijf is niet het ideale geschenk bij uw eerste ontmoeting met uw aanstaande schoonmoeder.

Guido Grymonprez.

Gomorra – Divine Judgement

Deze vijfkoppige Duitse band brengt een eerste schijf uit die bol staat van agressieve trash.

Na de intro ‘Canaan’ , wat gitaargetokkel met effect, krijg je meteen een lel tegen je oren: ‘Gomorra’. Supersnelle trash met sporadisch wat Maidenachtige twingitaren. Het stemgeluid en stijl van zanger Jonas Ambühl heeft veel weg van de oude Crimson Glory. Veel octaafverschillen tegelijkertijd. Bij ‘Hope For The Righteous’ kom je in de eighties terecht.

Alles klinkt snel door de dubbele basdrums. Een verademing komt er met ‘Out Of Control’. Het ritme, de gitaarriff en melodie doet u onmiddellijk denken aan een Dio-song. In ‘Flames of Death’ en ‘Brother, We Are Damned’ zijn de dubbele basdrums alweer present.

Deze schijf telt elf songs en wordt afgesloten met alweer een supersnelle trasher: ‘Never Look Back’. Gomorra houdt er van om het trashgeweld een twist te geven met een melodieus iets. Dat kan zowel van de gitaren of van de leadzang komen. De productie is af. De plaat verschijnt in april 2020.

Benieuwd hoe dat live zal klinken.

Guido Grymonprez

Candlemass – The Pendulum

Kijk eens wie terug is.

Onze Zweedse doomvrienden van Candlemass.

En we mogen het letterlijk nemen. We hebben o.m. oprichter bassist-songwriter Leif Edling, gitarist Mats Björkman en zanger Johan Langquist in de gelederen. Die kerels waren er in de eerste bezetting bij in 1984.

De plaat dan.

‘The Pendulum’ is de opener en is een up-tempo doomsong met zeer sterke zang. ‘Snakes of Goliath’ is een weerspiegeling van Sabbath’s Electric Funeral (Paranoid). Zelfs de versnelling middenin ontbreekt niet. ‘Sub Zero’ is een akoestisch gitaarmelodietje dat iets meer dan één minuut duurt.

Anderhalve minuut duurt ‘Aftershock’. Een uitstapje enkel met basgitaar. Hét nummer op de schijf is ‘Porcelain Skull’. Een zeer sterke song met een prachtige zanglijn. Kippenvel.

Afsluiter is ‘The Cold Room’. Een tripje met enkel een akoestische gitaar en wat synths. Gelukkig van korte duur: ongeveer anderhalve minuut. Het is goed dat Candlemass terug is. Wat NIET goed is dat deze schijf amper 19:04 minuten muziek geeft.

Zes songs waarvan drie die maximum anderhalve minuut duren. De verhouding muziek – kostprijs is niet in verhouding. Jammer.

Guido Grymonprez.