Whitesnake – Flesh & Blood

Een nieuw Whitesnake album en een tour in 2019. David Coverdale heeft zich laten omringen door muzikanten met een sterk muzikaal verleden. O.a. in de gelederen: drummer Tommy Aldridge (Black Oak Arkansas, Ted Nugent, Pat Travers, Ozzy, Gary Moore, Thin Lizzy…), Reb Beach (Winger, Dokken..), Joel Hoekstra : (neen, geen Nederlander) deze Amerikaan was gitarist bij Cher, Nightranger en Trans Siberian Orchestra.

Het album ‘Flesh & Blood’ lonkt naar de Amerikaanse markt. De teksten van alle songs gaan over liefde, verliefdheid en relaties. Uw maag zou er van keren. Typisch aan de songs is dat de refreinen of slagzinnen  veel te soft overkomen en het nummer sterk verzwakken. ‘Good To See You’ is een mid-temposong en start met een sterke riff. Het refrein is meerstemmig en melig. Een korte krachtige gitaarsolo redt de opener. ‘Gonna Be Alright’ is opnieuw een mid-temposong die opent met een gitaarriff die ietwat vreemd is voor een Whitesnakesong. Jimmy Page verleende zijn medewerking. Topriff. De meerstemmige backingzang doet de song geen goed. In het hitgevoelige ‘Shut Up & Kiss Me’ is Coverdale alweer verliefd. Het ritme is sneller en de song leunt het meest aan bij de jaren 80.   

‘Hey You’ (You make me rock) is een slow-temposong dat muzikaal knipoogt naar Sabbath en voor de zang naar Def Leppard. Bij ‘Always & Forever’ is Coverdale alweer verliefd (wat dacht je?) en drukt dit uit in een hitparadegevoelige poppy song. ‘When I Think Of You’ (Color me Blue) is meer van hetzelfde maar iets trager. ‘Trouble Is My Middle Name’ is een nummer over een relatie. (??) Over vrouwelijk gezelschap met een hoek af. Het refrein bestaat uit meezingzinnetjes. De titeltrack ‘Flesh & Bones” is een bluesy mid-tempo song met alweer een meerstemmig refrein (waarom toch?).

In ‘Well I Never’ is geen gitaarriff te bespeuren. De song wordt ondersteund door gitaar akkoorden. Het refrein (ik word er moedeloos van!) is alweer een meerstemmig melig gedoe.  ‘ Heart Of Stone’ is een slow-bluestune. De gitaarsolo redt de song. ‘Get Up’ start verrassend met bluesy getokkel die omslaat in een snelle rock ’n rollsong. Spelbreker zijn de oh..oh..oh-stemmetjes op de achtergrond.

‘After All’ heeft geen slagwerk. Een akoestische gitaar met wat synths en rustige zang maken dit geheel tot een adempauze. ‘Sands Of Time’ gaat over twee personen op hetzelfde moment geboren  maar ver van elkaar verwijderd zijn. De wind en het zand brengt daar verandering in. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Verder is dit een beukend slow-temposong met een poppy refrein. De bonustrack ‘Can’t Do Right For Doing Wrong’ is een rustige slow-bluesy tune. De tweede bonustrack ‘If I can’t Have You’ is traag met agressieve blueszang en een te zacht refrein. Verder op de schijf nog 3 remixen van ‘Gonna Be Alright’, ‘Shut Up & Kiss Me’ en ‘ Sands Of Time’.

Er is heel wat werk verricht in de studio. Coverdale klinkt ‘anders’ .Benieuwd hoe dat live overkomt.

Persoonlijk had ik meer verwacht van dit Whitesnake. Kwaliteit van de songs (arrangementen) én de erbarmelijke teksten stellen mij teleur. Volgende keer beter. 

Rev: Guido Grymonprez

Cd-review: Rammstein – Rammstein (3,5/5)

Radio freundlicher fun metal

Naast Europees kampioen zwemmen bij de jeugd is Till Lindemann nog steeds een meester in de provocatie. Na een decennium is hij met zijn zootje ongeregeld eindelijk terug met een zevende langspeler. Rammstein, sinds 1994 in dezelfde vastgeroeste bezetting, legde ooit de lat van vuurwerkgebruik allerlei zo hoog dat je als collega-artiest al je handen verbrandde als je nog maar aan vlammetjes op een podium dacht. Maar de vraag van 1 miljoen die op ieders lippen brandt: Is Rammstein na al die jaren nog steeds relevant? Dit titelloos album en een razendsnel uitverkocht Boudewijnstadion kan de criticasters nu al de mond snoeren. Ons antwoord is: Ja sicher, meine Damen und Herren!

Rammstein is een metalmonster, een zeskoppig beest dat zich laaft en voedt aan controverse en commentaar. Laat dit nu opnieuw de propagandamachine zijn waarmee Lindemann en zijn gevolg hun doorstart niet gemist hebben. Bij Deutschland was de videoclip te provocerend, Radio was té radiovriendelijk en de band werd door bepaalde fans van het eerste uur meteen bestempeld als commerciële hoer van het jaar. Terwijl we in onze contreien nog steeds een dozijn van dat soort hebben rondlopen. Als we alle bagger overboord gooien zijn deze eerste twee singles oerdegelijk in hun genre en vintage rammliederen.

Zeig Dich blinkt uit in gedrevenheid en is een meezinger die live ongebreideld kan meegebruld worden. Het opzwepende tempo werkt aanstekelijker dan de uitdagende lucifer op de albumcover. Ook Ausländer is fris en grensverleggend. Tills Duits voor beginners slaat nog steeds directer aan dan de doorsnee populistische verkiezingsslogan van een niet nader genoemde politiek partij. Maar van Sex lopen we niet warm en ook Was Ich Liebe kan ons niet meteen overtuigen. Maar Diamant, badend in de breekbaarheid, blinkt in zijn vel en gaat door merg en been. Misschien zijn dit wel de mooiste twee minuten en een half van de hele plaat. Tattoo tekent het laatste hoogtepunt op. Opgejaagde gitaren, hun handelsmerk, branden een orgelpunt in dit al bij al strakke schijfje.

Alle negatieve kritieken ten spijt, Rammstein is terug van weggeweest en über allen.

(BG)

Dump's Veske Zever

The Hindu Needle Trick - 3/5

“Een perfect passende, muzikale mozaïek waar de multiculturele maatschappij jaloers op zou zijn…”

Nieuwe maand, dus tijd voor een nieuwe Dump’s Veske Zjever! Vandaag presenteer ik jullie ‘The Hindu Needle Trick’, naast een Houdini-kunstje, een band met 1001 invloeden die zichzelf omschrijft als een sleazy rockband verstopt onder een poplakentje.

Net zoals zo vele kwaliteitsvolle bands die DVZ al heeft geselecteerd, heeft ‘The Hindu Needle Trick’ zijn piemel in Mechelen gestopt. Hoe ik het in mijn hoofd haal om Mechelen te bestempelen als een vrouwelijke identiteit? Simpel antwoord: IK schrijf de review, teef (ja, ik kan er ook honden bij betrekken als ik dat wil #mijnreview).

In hun zesjarig bestaan hebben deze gasten al een self-titled EP en twee volwaardige platen gereleased, waarvan de laatste ‘Animal Life’ werd gedoopt. De drie platen werden allemaal voorzien van originele en intrigerende albumhoezen, voor mij een eerste trigger om als een geile hond te snuffelen aan al deze lekkere teven van nummers die me worden voorgeschoteld. Hoewel zeker niet alle nummers mij konden bekoren (en van mij het label ‘albumvulling’ krijgen), vond ik toch genoeg mijn goesting om mijn hondenzakje meer dan eens leeg te spuiten. Nummers als ‘Human Time Machine’ en ‘Prizefighter Blues’, die iets weg hebben van een ‘Idiots’-song, zijn voor mij pure kunst en hebben voor mij de knoop door gehakt om deze band te selecteren voor DVZ. Daarnaast is deze band nog veelzijdiger dan een dissociërende geesteszieke met een gespleten persoonlijkheidsstoornis. Van een humoristisch nummer als ‘I Wish Your Wife Wouldn’t Look At Me Like That’ tot ‘Throw Me A Bone’ dat als een folklore popsong blijft plakken als de tompouce van zondag bij de koffie. En dan is er nog ‘Slow Burner’ met zijn ‘put me on repeat’-vibe. Kortom: voor iedere reu is er zeker een teef te vinden!

Deze band kan duidelijk catchy popsongs produceren die over van alles en nog wat kunnen gaan. De lyrics zijn on top en zouden van de hand van Rivers Cuomo kunnen zijn. Sommige gitaarlicks hebben iets weg van Josh Hommes afwijkende bluesladder. Verder hoor ik een vette stem en veelzijdige sound waarbij alle mogelijke objecten worden benut om een uniek geluid te creëren.

Op dit moment liggen er plannen en nummers klaar voor een volgend album. Nog meer teven om te ontdekken dus!

This is The Odd Man saying: “Ik ben alvast fan, jij niet? Piss off! Couldn’t care less!”.

Peanut Regeert + Powerstroke + Pro-pain  - De Casino, St-niklaas

Fijn dat is pijn met de P van Pro-pain

Het openen van de avond om 20.30u is weggelegd voor Peanut Regeert (3,5/5). Vier ouwe Uustvlaamse knarren, uit Sint-Niklaas zelf nota bene, die eigen humoristisch Nederlandstalig werk brengen. De band ontstond rond de eeuwwisseling, maar was geen lang leven beschoren door interne strubbelingen. Twintig jaar later legden ze de geschillen bij en staan ze terug samen op een podium. Het doet een beetje denken aan een Fleddy Melculy avant-la-lettre, maar ze weten hun enthousiasme over te brengen. Ze spelen duidelijk een thuismatch, want de mensen vooraan zijn allemaal kennissen van de band. De fles witte rum van de zanger wordt rijkelijk rondgedeeld als beloning. Muzikaal misschien een vreemde keuze in combinatie met Powerstroke en Pro-pain, maar het kan ons niet deren. De heren amuseren zicht duidelijk, en dat is wat telt.  Ze geven nog even mee dat je hun CD voor 5 euro kunt kopen, naar hun eigen woorden ideaal om je pint op te zetten vanavond.

Om 21.30 is het de beurt aan Powerstroke (4/5) om een eerste hoogtepunt van de avond te poneren. Bassist Mark de Smit lijkt een kruising van Tom Araya en Bobby Munson uit Sons of Anarchy en heeft er duidelijk zin in om de boel kapot te spelen. Wanneer de zanger opkomt, lijkt het wel of het Joakim Broden van Sabaton is, met zijn zonnebril en snor is het een spittting image. Gelukkig is de muziek stukken beter en beuken ze er meteen in. De zonnebril en kap gaan al snel af, gelukkig. We zijn onder de indruk van de stemgeluiden van Bavo Coene, zowel de cleane als ruwe stukken worden met een zekere bravoure en kracht ten berde gebracht. Strak. Het is een opzwepende set. Deze belgen uit het Meetjesland draaien al een tiental jaar mee en mochten reeds het podium van Wacken Open Air en Graspop bestijgen, maar voor ons is het de eerste keer dat we ze aan het werk zien. Maar na deze show zeker niet de laatste keer. Een muzikale tientonner die over je heen rijdt, met af en toe een vleugje oude Soufly toetsen. Het wordt gesmaakt. Twee jonkies uit het publiek proberen al vroeg een “pit” op gang te brengen, maar slagen daar niet in. Twee nummers later worden ze echter onder de voet gelopen wanneer het wat ouder en geroutineerder publiek zich in de strijd mengt. Als de band het nummer Untill the fat lady sings, start maakt Bavo Coene het statement van de avond: “If you know the lyrics, sing along. If you don’t know them, invent them.” Metal met ballen én humor, daar houden we van. Ideale opwarmer voor Pro-Pain.

De zaal is niet uitverkocht, wat het aangenaam maakt om vooraan te staan. Als Pro-Pain (4,5/5) om 22.30u  het podium bestijgt, tovert het spontaan een lach op ons gezicht. Zanger Gary Meskil blijft een imposant figuur die respect afdwingt. De man staat al sinds 1991 aan het roer van deze band, die toch één van de pioniers zijn van het NYHC genre. Ongelofelijk dat ze ooit deze betonblok in Brussel het ziekenhuis ingeklopt hebben. Pro-pain opent met Unrestrained en zet meteen de toon van de avond. De pit begint en stopt niet meer. Kleppers als Voice of Rebellion, Deathwish en Make War (not love) passeren de revue en zetten de zaal in lichterlaaie. Ook de drie bisnummers laten de boel nogmaals ontploffen. Deze energieke show bewijst dat de heren van Pro-Pain nog lang niet afgeschreven zijn. Op het einde zegt Gary: please buy the merch, we need the money! See you there! Gary kwamen we er jammergenoeg niet tegen, maar wel Matt Sheridan, de jongste telg van Pro-Pain en gitarist, die nu een drietal jaar bij de band speelt.  Ubersympathieke man. Wanneer ik hem vraag of het echt waar is dat ze vooral van de merch moeten leven, bevestigt hij dit. In het huidige tijdperk van virtuele piraterij, waar nog zelden muziek gekocht wordt, kun je niet overleven door enkele platen te verkopen. Spotify brengt maar beperkt geld in het laatje, maar dit deert hen niet. Download onze muziek illegaal en kom naar onze shows, dit vinden we veel leuker. De interactie met de fans is voor ons het belangrijkste. Spoken like a true gentleman. Respect.

Daags na het optreden beseffen we nogmaals waarom de band Pro-Pain heet, wanneer de talrijke blauwe plekken die we opliepen in de pit voelbaar worden nu het bier verteerd is. Maar we blijven helemaal Pro en doen het de volgende keer lekker opnieuw!

(ACL + BG)

Brides of Lucifer 

Alcatraz club show.  Vooruit Gent, 03/05/2019

Pics: Steven Tjoen

More pics: Brides of Lucifer 

RAKETKANON – The Germans

De Kreun Kortrijk, 04/05/2019 

Om 20:15 uur trappen The Germans af. Dit kwintet brengt een mengelmoes van zuiderse ritmes (geen salsatoestanden) met indie-rock en new-wave invloeden. Er wordt veel gebruik gemaakt van elektronische geluidseffecten op hun instrumenten. Zeer opvallend is dat de drummer zijn drumstel als percussie gebruikt en niet zozeer als het instrument dat een beat aangeeft. Met als uitzondering het laatste nummer. Daar is een trage dansbeat aanwezig en dat merk je onmiddellijk aan de reactie van het publiek. Er wordt bewogen. Verder is de zanger een rare verschijning dat onnatuurlijke bewegingen neerzet op de golven van hun muziek. De microstandaard doet dienst als hulpmiddel. Bizar. Hun muziek kan ik niet onder rock catalogiseren. Het blijft vechten om te wennen. Dat lukt me niet.

Om 21:30 uur begint Raketkanon aan hun set. ‘Robin’ wordt ingezet. Meteen wordt duidelijk dat de klankman een superman is. Het drumgeluid is subliem. Dit geldt voor alle instrumenten trouwens. Om even te detailleren: het drumstel bestaat uit een crash of ride-cymbaal, een snare, één floortom, één hi-hat en een bass-drum. Wat drummer Pieter De Wilde daarmee doet is onwaarschijnlijk. Wat een power. De bass-synths in combinatie met dit drumwerk is gewoonweg vuurwerk. De toetsenman is een tovenaar. Voeg daarbij een uitstekend gitarist die zijn instrument beheerst en het kan niet meer stuk. De gitaar hakt er ongenadig in. De frontman Pieter-Paul Devos krijst alsof zijn laatste uur is geslagen. Bij ‘Nico Van Der Eeken’ gaat hij op verkenning. Crowdsurfend over de massa (!) bezorgt hij de roadie grijze haren. De microfoon is niet draadloos. ‘Fons’ is duidelijk gekend bij de fans. Er wordt luidkeels mee gezongen: Aiee, Aiee..’Ricky’ wordt door iedereen gesmaakt. Er wordt afgesloten met ‘Lou’ en met slechts één toegift ‘Judith’ wordt deze set afgesloten. Er werden twaalf songs gebracht waarvan zes uit hun recentste album RKTKN#3. Vier uit RKTKN#2 en twee uit RKTKN#1. Raketkanon is een band die je moet gezien hebben. Zelfs als je niet vertrouwd bent met hun muziek zal je iets meemaken dat je niet snel zal vergeten. Deze mannen geven echt alles. Straffe muzikanten die zo’n strakke set brengen én origineel zijn moeten in ons landje meer waardering krijgen. Raketkanon live: een aanrader.

Rev: Guido Grymonprez

Pics: Steven Tjoen