Zandrock 2018 -DAG 1- 01/06/2018:
'Daken die er compleet afgaan, De eerste festivaldag in een notendop'
Zandvoorde, we moesten dat eerlijk gezegd even opzoeken op de landkaart. Is een pittoresk gezellig dorp nabij Oostende. Voor de tiende keer gaat in Zandvoort een gratis festival door in een tent midden in het dorp. Met op de affiche klinkende namen als Beuk, Fleddy Melculy, Bizkit Park, Tjen Matic, ID!OTS, Sons tot Equal Idiots heeft de organisatie een affiche samengesteld waarvan elk beetje rock fanaat prompt gaat watertanden. De presentatie was in handen van Manu Debruyne (KovVer en Barak Friture), die zich eveneens ontpopt tot een klasse entertainer. Wij waren er twee dagen aanwezig. En waren niet alleen onder de indruk van de professionele aanpak, maar vooral de intieme gezelligheid in en rondom de tent. Die - vooral op vrijdag en zaterdag voor Tjens Matic - heel goed vol was gelopen.
Beuk: Een gewonnen thuismatch!
BEUK is een Nederlandstalige rock band die met het album Strak Plan vorig jaar een bommetje lieten vallen. Uiteraard profiteert BEUK van het feit dat Nederlandstalige Rock boomt de laatste tijd. Maar deze plaat bevat aanstekelijke 'recht toe recht aan' rock deuntjes, die wel degelijk aan de ribben blijven kleven. Helaas door fileleed en ander onvoorziene omstandigheden moesten we dit optreden aan ons voorbij laten gaan. De foto's die onze fotograaf ter plaatse maakte, spreken echter boekdelen.
Toen we BEUK enkele maanden geleden zagen aantreden in Kinky Star te Gent schreven we daarover:' BEUK heeft zijn naam niet gestolen. Als je op zoek bent naar een potje onversneden rock muziek, zonder scrupules, dan ben je bij BEUK op het juiste adres. Muzikaal laten ze wat het midden tussen het betere Nederpop met een knipoog naar bands als Motorhead tot zelfs De Kreuners. Net dat schipperen tussen snoeihard metal en meeslepende Nederpop maakt BEUK een unieke parel tussen de vele Nederlandstalige rockbands die we door de strot geramd krijgen tegenwoordig. De songs worden, samen met gezapige en grappige bindteksten, één voor één op de aanhoorders afgevuurd tot iedereen murw is geslagen. In Kinky Star bewees dit trio alvast uit het goede hout gesneden te zijn, om in de nabije toekomst er nog meer daken te laten afgaan. Is dan ook onze eindconclusie."
Dat bleek, zoals we naderhand vernamen, eveneens de rode draad te zijn doorheen het aantreden van BEUK op Zandrock. Bovendien, naast de energieke band zelf maakte ook in Oostende de sympathieke Frank Dubbe zijn opwachting op het podium. En leende Josey Hindrix (OSTROGOTH) - eveneens afkomstig uit Oostende - zijn bijzondere stem, en aangeboren charisma uit om het plaatje compleet te maken.
The Servants - A Tribute to Nirvana: Alsof Kurt Cobain 'himself' uit de doden was opgestaan
Doorgaans blijkt een coverband een flauw afkooksel te zijn van de band in kwestie, of zijn ze weinig origineel dat je even goed naar een playback kunt kijken en luisteren. Maar soms zijn er dus bands die een eigenzinnige versie brengen van hun idolen en een uitzondering vormen op deze regel, waardoor elke sceptische kijk op de zaak prompt naar de vuilnisbak mag doorverwezen worden. The Servants zijn een Nirvana Tribute band die niet alleen de muziek van Nirvana in een gloednieuw kleedje stoppen.
De charismatische frontman Stijn 'Cobain' Ramboer lijkt, zowel fysieke als vocaal, bovendien zodanig goed op de overleden Kurt Cobain, dat het lijkt alsof deze laatste uit de doden is opgestaan. De frontman wordt in een rolstoel, en ingepakte arm op het podium gebracht. Na de eerste strofe ligt hij al op de grond, waarna hij letterlijk uit de dood opstaat en een set neerzet die ons met verstomming slaat. Ook al trekt frontman Stijn door zijn tot de verbeelding sprekende act de meeste aandacht naar zich toe, ook instrumentaal is er geen speld tussen te krijgen. Meerdere riffs en drum salvo's bezorgen ons dan ook een krop in de keel of menig kippenvelmomenten bij de vleet.
We kunnen dan ook besluiten:
The Servants bezorgen de doorsnee hit van Nirvana dan ook de boost en injectie die de songs kunnen gebruiken, en trekt ons en alle aanwezigen daardoor compleet over de streept. Bovendien. Het feit dat de heren die songs niet lukraak kopiëren, maar net die eigenzinnige kijk op de zaak. Zorgt ervoor dat we compleet overslag gaan.
Bizkit Park: Doet het dak er geen één maar meerdere keren compleet afgaan.
Hoe een voormalige coverband doorheen de jaren meer en meer evolueert naar een band met een eigen geluid, dat bewijst Bizkit Park. De band profileert zich als Nu-Metal tribute band, maar dat is gezien de schitterende prestatie die ze afleveren op Zandrock hen eigenlijk tekort doen. Toen we Bizkit Park in 2015 aan het werk zagen op Pandafest, werd er naar onze mening een iets te routineuze set neergezet om ons echt over de streep te trekken. De heren hadden dus nog iets goed te maken.
Anno 2018 zien we echter een geoliede machine op het podium staan, waarvan elk van de bandleden niet alleen elkaar blindelings vinden. Eveneens stralen de heren een soort charisma uit dat we enkel terugvinden bij de grote bands binnen het nu metal en aanverwante gebeuren. De beide zangers, maar ook muzikanten van dienst, entertainen hun publiek voortdurend. Het spelplezier loeit bij wijze van spreken uit de boxen, van begin tot einde van de knallende set die Bizkit Park voorschotelt. Waardoor de tent prompt in vuur en vlam staat.
Door middel van een energieke aanpak doet Bizkit Park zijn publiek dan ook vanaf de eerste noot uit zijn hand eten, en laat niet meer los tot het bitter einde. Wat zorgt voor menig moshpit tot crowdsurfers en dergelijke meer. Want nee, hierop stilstaan? Het is onmogelijk. Meerdere keren raasde een adrenalinestoot door ons lijf, waadoor dat dak er geen één maar meerdere keren afging.
We kunnen dan ook besluiten:
Bizkit Park ontpopt zich tot het absoluut hoogtepunt op deze eerste festivaldag. Zonder afbreuk te doen aan de prestatie van de overige bands op de affiche, zet Bizkit Park als enige op deze avond de volledige tent in vuur en vlam. De wervelstorm die Bizkit Park doorheen de tent jaag. Is vergelijkbaar met een allesverwoestende tsunami, die geen spaander geheel laat van de tent. En iedereen - inclusief mezelf - totaal verweest achterlaat.
Fleddy Melculy: Voortdurend schipperen tussen Humor mokerslagen uitdelen en subtiel een spiegel voorhouden
Een streepje metal, een sausje hardcore punk, een paar snuifjes pure hardcore. Maar vooral een dosis humor, en alles wat relativeren. Het is een omschrijving die we geregeld tegenkomen in menig recensie. Dat is in dan ook in een notendop hoe je een optreden van Fleddy Melculy zou kunnen omschrijven. Uiteraard is dat in grote mate te danken aan de steeds beweeglijke, en grote verteller: frontman Jeroen Camerlynck. Ook wel bekent als de frontman van Fanfaar. Dat merkten we al enkele keren op in het verleden. Grappen en grollen vliegen in het rond. Maar toch merken we ook dat elk van de muzikanten bij Fleddy Melculy op technisch hoogstaand niveau hun muziek naar voor brengen. We stonden dan ook meerdere keren, met het verstand op nul, vol bewondering te kijken naar die lekkere gitaarriffs en dito drum salvo's die ons rond de oren vlogen.
Anno 2018 bracht Fleddy Melculy een nieuwe plaat uit De Kerk van Melculy., die naast die gedoodverfde humor ook subtiele boodschappen bevat. Want ook dat is zo eigen aan een band als Fleddy Melculy. Het moet allemaal grappig blijven, maar er wordt de aanhoorder dus ook een spiegel voorgehouden. Ook op Zandrock blijft Fleddy Melculy dan ook schipperen tussen de lachspieren aanspreken, mokerslagen uitdelen en de aanwezige op de neus van de feiten duwen. Of het publiek deze subtiele boodschap heeft begrepen? Dat laten we in het midden. In elk geval legt Jeroen en zijn kornuiten ook nu weer die lat zodanig hoog, dat iedereen prompt overslag gaat. Doorheen de set kregen we een bonte samensmelting van nieuwe en oudere songs. Zo verleende Jan Coudron zijn bijzondere stem en uitstraling aan 668. Of liet Jeroen zijn woede en frustraties de vrije loop bij Ik ben kwaad tot Moeidunidotcom. Afsluiten deed Fleddy Melculy met de uit volle borst meegezongen klepper T-shirt van Metallica.
We kunnen dan ook besluiten:
Doorheen de gehele set blijft Fleddy Melculy schipperen tussen die hoge dosis Humor, en subtiele woede uitbarstingen waarbij de aanhoorder een spiegel wordt voorgehouden. Dat is niet alleen de rode draad doorheen vorige concerten van Fleddy Melculy, dat is anno 2018 nog steeds het geval. Of de grap ondertussen wat afgezaagd begint te worden of niet. Ook dat laten we in het midden, maar Jeroen en zijn kornuiten slagen er met deze aanpak telkens opnieuw in gehele zalen, tenten en pleinen in vuur en vlam te zette. Ook op zandrock ging dat dak er weer eens compleet af. En deed de band zijn gewillig publiek met het grootste gemak, van begin tot einde, uit zijn hand eten. Ook daar valt geen speld tussen te krijgen.
Equal Idiots: Bevestigt hun status van beloftevolle band, met een gouden toekomst.
We citeren even uit ons verslag van suikerrock 2017: ' Op de grote markt in Tienen zagen we vooral een band met enorm veel potentieel. Die met een enorm hoge rock-'n-roll gehalte als een wilde orkaan over het plein vloog, alles om zich heen verpletterend. Ondanks die chaos van drum/gitaar en vocalen, blijken beide heren hun instrumenten op enorm hoogstaand niveau te bespelen. Bovendien beschikt de frontman over een stem die geluidsmuren kan omverblazen. We kunnen na deze wervelstorm, die Equal Idiots zeker en vast is, dan ook besluiten dat de toekomst van de Belgische rock muziek er dankzij bands als Equal Idiots prompt heel rooskleurig uitziet.' Dit schreven we dus over het aantreden van het duo Equal Idiots op Suikerrock.
Equal Idiots had de ondankbare taak om laat in de avond de eerste festivaldag van Zandrock af te sluiten, na twee wervelstormen die heel de tent tot puin hadden herschapen? Dit talentvolle duo laat er echter geen gras over groeien, en legt vanaf de eerste noot de lat even hoog als zijn voorgangers. Meer nog Equal Idots gaat gewoon op diezelfde verschroeiende tot energieke aanpak door als Bizkit Park en Fleddy Melculy. Beide muzikanten stralen een natuurlijk charisma uit op het podium dat we zelden tegen komen, maar blijken dus vooral muzikanten te zijn die door middel van een energieke tot strakke aanpak er steeds opnieuw in slagen geluidsmuren af te breken.
Op Zandrock zagen we eveneens een duo dat nog steeds aan het groeien is, het eindpunt is dus zeker nog niet bereikt. Maar waar Equal Idiots ons tot tweemaal toe kon overtuigen en omverblazen in de festivalzomer van 2017. Zet Equal Idiots op Zandrock niet allen de puntjes op de 'i' maar bevestigd dit duo alleen maar onze stellinginname van toen. Dat dankzij bands als Equal Idiots de toekomst van de Belgische rock muziek er meer dan rooskleurig uitziet.
Zandrock 2018 - DAG 2 -
02/06/2018: 'De avond van Arno en Tjens Matic'
De zon schijnt uitbundig in Zandvoorde. Zandrock maakt zich op voor de tweede festivaldag van zijn tiende editie. Een dag/avond die duidelijk in het teken stond van de komst van beroemde Oostendenaar Arno met Tjens Matic. Bleek over de gehele dag er bitter weinig volk te bespeuren in de tent, dan stond die naar de avond toe bij SONS, ID!OTS en dus vooral Tjens Matic, plots zo goed als overvol. En toch was er op de tweede festivaldag veel meer te beleven dan de doortocht van Arno en zijn kornuiten. Meer nog, Tjens Matic zou zelfs niet het absolute hoogtepunt van de dag vormen, zo zou later blijken. Ons verslag van de tweede festivaldag Zandrock.
Lethal Injury: Bewijst met een verschroeiende set, niet te moeten onderdoen voor de zogenaamde grote namen binnen de scene.
Plaatselijke talenten kregen op Zandrock de kans zich te tonen op het podium. Meer nog, aan het publiek werden Cd's uitgedeeld van 'De Grote Post'. Onder de noemer '8400" krijgen drie plaatselijke bands de gelegenheid om drie nummers uit te brengen, die op deze verzamelaar terecht komen. Dit jaar zijn dat Mostly Whites - Pigeon, Siskin & Stone en Your Life On Hold. Deze twee laatste stonden ook op het podium van Zandrock 2018. Voor elk optreden werden enkele vragen gesteld, wie de juiste antwoorden gaf mocht zo een cd in ontvangst nemen. In 2017 werd een eerste CD uitgebracht, waarop ook Lethal Injury prijkte. Dit jonge, talentvolle thrash metal band deelde reeds het podium met vrij grote namen binnen het thrash metal gebeuren zoals Nervosa, Hirax en Anthrax. In september 2018 zou eindelijk hun debuut op de markt komen. Ondertussen maken ze menig podia onveilig.
De heren moeten voor die zogenaamde grote namen binnen de scene alvast niet onderdoen. Vanaf die eerste noot legt de band de lat enorm hoog, alsof ze niet voor circa dertig fans maar een overvolle zaal staan te spelen. Het siert hen. Naast de spijkerharde drum salvo's, als kanonskogels. Verschroeiende riffs die diep doorheen je vege lijf snijden. Waren we onder de indruk van het hoge stembereik van de bewegelijke en heel charismatische frontman van Lethal Injury. Zonder meer blijft de man de aanwezigen aanspreken en entertainen. Alsof hij staat te preken voor een volle kerk. En dat is de grote sterkte van een band als Lethal Injury. Een band die bestaat uit enorm talentvolle muzikanten, een zanger met enorm veel charisma. Maar vooral een goed geoliede machine, waar elk van de leden een spelplezier uitstraalt dat ons doet uitzien naar een gouden toekomst voor deze Oostende Thrashers.
Comet Street: Zwevende klanken en een heldere stem die je als het ware betoverd.
Na deze mokerslag van jewelste, krijgen we een band voorgeschoteld waarvan de respectievelijke bandleden reeds heel wat water hebben doorzwommen. Comet Street bestaat uit ex-Miava leden Brecht Vanvyaene (gitaar/vocals), Jelle Reynaert (Gitaar/backings) en Thijs Vangheluwe (Bas) aangevuld met Ace Zec (Customs, Helsinki, Death before Disco, Mannouvres) op Drums. De heren blijken dan ook één voor één virtuozen en tovenaars te zijn met hun respectievelijke instrumenten. Door de meeslepende en zweverige klanken die uit de gitaar, bas en drum voortspruiten worden we als het ware gehypnotiseerd en naar andere oorden doorverwezen. Echter het meest opvallende aspect binnen Comet Street is de bijzonder heldere stem van Brecht. Die je telkens opnieuw een krop in de keel bezorgt.
Het enige minpunt aan die concert is dat alles iets te nadrukkelijk diezelfde lijn uitgaat, waardoor de aandacht naarmate het concert vorderde een beetje verslapt. Echter, door die bedwelmende samensmelting van riffs en bijzondere vocale aankleding, zijn we ondertussen al ver boven de wolken aan het zweven en in een diepe trance terecht gekomen waardoor dit niet echt stoort. Maar iets meer variatie had zeker gemogen. Comet Street is een band met, ondanks die jarenlange ervaring, die nog steeds kan groeien zoveel is duidelijk. In elk geval zorgen de sfeervolle en zwevende klanken, gecombineerd met een betoverende heldere stem ervoor dat we heel even vertoeven in een onaards aanvoelende wereld waaruit we niet wille ontsnappen. Waardoor we alsnog over de streep worden getrokken.
Your Life On Hold: Intensieve post punk die je verdooft tot bedwelmt, en totaal verweest achterlaat in donkere gedachten.
We begonnen ons bang af te vragen waar het publiek toch bleef? Bij Your Life On Hold, die met volle goesting op de post-punk revival zijn gesprongen met hun debuut 'Burning for the ancient connection' kon op redelijk wat bijval rekenen. De uit Oostende afkomstige band speelt niet alleen een thuismatch, Your Life On Hold brengt intensieve, post punk die recht doorheen je hart boort, van begin tot pril einde. Meermaals halen we bands als Sisters of Mercy, Fields of the nephilim of dergelijke meer voor de geest. Echter moet Your Life On Hold totaal niet onderdoen voor de grote namen binnen de post punk een aanverwante donkere goth scene. Integendeel.
Niet alleen de muzikanten doen ultieme duisternis neerdalen in de tent. Door verdovende riffs en drum salvo's naar voor te brengen, die je ziel doormidden scheuren. De heel charismatische en - naar post punk normen - vrij spraakzame frontman, verdooft je hart nog meer en doet je ziel uiteindelijk compleet verschrompelen met zijn al even intense stem. Zo typisch aan het post punk gebeuren, maar op een zodanig hoog niveau gebracht dat we prompt overslag gaan en in diepe vervoering ons gewillig laten meenemen over die donkere walmen van diepe intensiviteit die de band ons aanbiedt.
Zonder meer blijkt dit optreden van Your Life On Hold uit te monden tot één van de absolute hoogtepunten van Zandrock 2018. De post punk liefhebber in ons genoot met volle teugen, maar ook de aanwezigen aten zonder moeite uit de hand van deze band. Your Life On Hold brengt het soort intensieve post punk, dat je van begin tot einde verdooft tot bedwelmt. En je uiteindelijk met een krop in de keel, totaal verweest, achterlaat in donkere gedachten. Indrukwekkend!
Pigeon, Siskin + Stone: Vijfentwintig jaar vriendschap, resulteert in kwalitatief hoogstaande pop rock die aan de ribben kleeft.
Vijfentwintig jaar podiumervaring en vriendschap, resulteert in een - laat ons maar zeggen - uit de hand gelopen hobby. Maurice Duyvejonck, Pascal Seys en Luc Steen vormen samen Pigeon, Siskin + Stone. De heren brengen, volgens de biografie in het boekje van Zandrock, catchy poprock nummers. De heren stralen in elk geval enorm veel spelplezier uit, en blijken rasechte virtuozen te zijn met hun respectievelijke instrumenten.
De aanstekelijke wijze waarop Pigeon, Siskin + Stone je bij de strot grijpt, zorgt ervoor dat je prompt zelf een potje luchtgitaar begint te spelen en hevig begint te headbangen. Hierop stilstaan is namelijk onmogelijk. De band legt de lat dan ook enorm hoog, en drijft het tempo telkens op naar een hemels maar vooral sfeervolle hoogte. Pigeon, Siskin + Stone brengt het soort pure pop rock dat net door die eenvoudige, verdovende aanpak eveneens aan de ribben blijft kleven.
SONS: Als je nog niet wakker was? Dan heeft SONS ervoor gezorgd dat je plots klaarwakker bent
Eén van onze recente ontdekkingen is de als psychedelische garagepunk omschreven formatie SONS. toen we de band onlangs zagen aantreden in Kavka te Antwerpen schreven we daarover: 'De band drijft het tempo op, binnen een toch eerder monotone omkadering. Daar hebben de fans echter geen boodschap aan. Die gaan lekker uit de bol op de bolletjes energie die de band op hen afschiet. Ook Sons bestaat uit muzikanten die kunnen toveren met hun instrumenten, en een frontman met tonnen charisma. Waardoor het publiek zonder morren uit hun hand eet." SONS ontstond pas in 2016 maar heeft ondertussen een indrukwekkend parcours afgelegd. De muziek van SONS wordt ondertussen ook op Studio Brussel gedraaid, en de band staat dus op een boogscheut van een doorbraak naar een ruim publiek toe.
De heren leggen die lat dan ook heel hoog, en gaan als wilden tekeer op het podium. De gitaristen behandelen hun instrumenten alsof hun leven ervan afhangt, terwijl de drummer van dienst vuurballen uit zijn drumstokken tevoorschijn tovert die als kanonskogels in je gezicht terecht komen. Zonder oponthoudt blijft SONS mokerslag na mokerslag uitdelen tot je compleet murw bent geslagen. Het lijkt alsof de ene opkomende wervelstorm na de andere op je hoofd terecht komt, tot geen spaander van je hersenpan geheel blijft. De band kan op heel wat bijval rekenen, en zorgt door een verschroeiende set dat de grond onder ons voeten begint te daveren van zoveel oorverdovend noise tot garage punk rock geweld. De wereld daarmee veroveren? Het is een kwestie van tijd, houdt deze jongens in het oog. Op zandrock deden ze alvast een aardbeving ontstaan, als je nog niet wakker was, dan was die na de verschroeiende doortocht van SONS zeker en vast wel het geval.
ID!OTS: Mokerslagen en muilperen uitdelen, tot iedereen murw geslagen in een hoekje van de kamer verweest achterblijft? Missie geslaagd
Dick Descamps en Luc Dufourmont hadden enig succes in de jaren '90 met Ugly Papas waarmee ze in HUMO's rock Rally 1990 hoge ogen gooiden. Beide heren richten later ID!OTS op samen met enkele jonge, talentvolle artiesten als Wouter Spaens, gedreven gitarist die zelfs wordt vergeleken met Jimmi Hendrix in sommige media. En Tom Denolf, een drummer die in diezelfde media wordt omschreven als: the "bastard kid" of Mario Goossens. Dat zijn superlatieven waarmee je toch volle zalen zou moeten trekken? Bovendien heeft frontman Dufourmont ondertussen wat bekendheid weten vergaren door zijn deelname aan de populaire serie Bevergem.
Toen we ID!OTS enkele jaren geleden zagen aantreden in Concert zaal de Casino te Sint-Niklaas schreven we daarover: 'ID!OTS brengt dan ook een potje pure rock, vanuit het hart van die muziekstijl, zonder enige scrupules en met een gedrevenheid waarbij je als aanhoorder niet anders kan dan compleet uit de bol gaan."
Dat is een aanpak waarmee ID!OTS ook op zandrock stevig weet uit te pakken. Het meest opvallende daarbij is de kruisbestuiving tussen oude rotten in het vak, met jonge wolven die als virtuozen verschroeiende toverkunsten uithalen met hun instrumenten. Gitarist Wouter beweegt als waanzinnig geworden over dat podium, zoals inderdaad een artiest als Jimmi Hendrix dat ook deed. Die vergelijking blijkt dus te kloppen. De nieuwe drummer Minco De Bruin , haalt zo verschroeiend hard uit dat de trommelvliezen het dreigen te begeven. Gerugsteund door de al ervaren muzikant in Dick Descamps, die met zijn virtuositeit u met verstomming slaat. Kunnen we stellen dat de muzikale omlijsting minstens even belangrijk is. Bovendien is er de charismatische frontman en zanger Dufourmaont. Door zijn imposante verschijning op het podium, en ervaring als acteur beschikt Dufourmomt inderdaad over een natuurlijk charisma waardoor hij zelfs de grootste zuurpruim uit zijn hand doet eten.
ID!OTS had het nochtans niet gemakkelijk om een publiek dat naar de tent was afgezakt voor afsluiter Tjens Matic over de streep te trekken. Maar de band bleef gewoon doorgaan met mokerslagen en muilperen uitdelen waardoor je toch prompt overslag moest gaan. En dat is dus niet alleen de verdienste van spraakwaterval Dufourmaont, maar net de kruisbestuiving tussen hem en uitzonderlijk talentvolle muzikanten die deze band een unieke parel maken in ons kleine landje.
Tjens Matic: nostalgie trip naar de jaren '80 met een na al die jaren nog even Charismatische Arno die pure rock-'n-roll uitstraalt van een eenzame soort.
Zoals we in het begin van dit verslag al aangaven, pas bij de laatste drie bands stond er plots wat meer volk in de zaal. Het werd ons al vrij vlug duidelijk dat het gros van de aanwezigen voor één act naar zandrock waren afgezakt. Tjens Matic. Het concept waarmee Arno zijn vroeger werk met TC Matic en Tjens Couter nieuw leven wil inblazen. De man laat zich omringen door klasse muzikanten die ook hebben meegewerkt aan zijn solo projecten, maar trekt de meeste aandacht uiteraard naar zich toe. De genodigden komen vooral voor een potje nostalgie, en krijgen dat dan ook voorgeschoteld.
Er zijn weinig artiesten die er mee wegkomen. Maar Tjens Matic liet in eerste instantie een indruk achter alsof ze hier een routineklus gingen gaan afleveren. Dat is echter buiten de onaardse uitstraling van Arno gerekend. Zijn tot de verbeelding sprekende bewegingen, kwinkslagen en subtiel gevloek zorgen ervoor dat je hem alle zonden vergeeft. Arno hoeft maar gewoon zijn songs naar voor te brengen, op zijn eigenzinnige wijze en je gaat prompt overslag. Willen of niet. Bovendien is hij nog steeds goed bij stem, kan ook een potje mondharmonica spelen, en beschikt over een hoge dosis humor en zelfrelativering waardoor je telkens opnieuw over de streep wordt getrokken.
Uiteraard heeft zowel TC Matic als Tjens Couter klassiekers uitgebracht, die zoveel jaar later nog steeds staan als een huis. Tjens Matic hoeft maar uit te halen met kleppers als Viva Boemba, Being somebody else of Oh La La La van TC Matic en het dak gaat er prompt af. Ook kleppers van Tjens Couter gingen er in als zoete broodjes. En dat is niet alleen de verdienste van Arno alleen. Gitarist Bruno Fevery trekt alle registers open, en bezorgt je door middel van menig gitaar riff telkens een kop in de keel. Gerugsteund door de verschroeiende drum salvo's van Laurens Smagghe broeierige hete baslijnen van Marco Banovic. Die songs staan net door die uitzonderlijke samensmelting gewoon op zichzelf en worden anno 2018 door Arno en zijn kornuiten met even veel gedrevenheid gebracht als in de jaren '80.
Afsluiten doet Tjens Matic met o.a. Putain Putain om daar nog een bisnummer aan toe te voegen, en zo een ingekorte set met een klap af te sluiten. Ook dat is zo eigen aan Arno. De man doet gewoon zijn eigen zin, of je dat wil of niet. Maar ook daar komt hij gewoon mee weg. Net omdat Arno pure rock-'n-roll uitstraalt, van een eenzame soort.
We kunnen dan ook besluiten:
Ook al voelt deze doortocht van Tjens Matic eerder aan als een pure nostalgie trip, zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Als je een complete tent van vooraan tot ver naar achter, van begin tot einde van de set in vervoering kan brengen. De songs doen meebrullen, en ons laten dansen tot de beenspieren daarvan pijn doen? Dan lijkt ons de missie meer dan geslaagd.
DJ Chesko: Een wervelend dansfeest , met een knipoog naar het verleden maar beide voeten in het heden.
De DJ act laten we doorgaans links liggen. Na één of meerdere lange dagen, hebben onze oude botten behoefte naar rust. De tijd dat we 'afterparty's' tot de vroege uurtjes deden ligt al lang achter ons. Maar voor sommige bijzondere DJ's maken we graag een uitzondering. DJ Chesko is binnen gothic, new wave en aanverwante middens geen onbekende meer. De man heeft sinds de jaren '80 een reputatie opgebouwd binnen de scene. Niet alleen als DJ. Ook als frontman van legendarische bands als Der Klinke. DJ Chesko sluit met zijn set boordevol mixen van New Wave, Retro, Gothic, Post punk en aanverwante perfect aan bij wat de aanhoorders voordien kreeg voorgeschoteld. Zijn set startende met de Ramones klepper Blitzkrieg Bop is de toon van de avond gezet. Al vrij vlug gaan de handen in de lucht, en zet de tent het op een dansen, dansen en dansen tot de vroege uurtjes. DJ Chesko doet de tent dan ook, voor de laatste keer, compleet ontploffen door te zorgen voor een wervelend dansfeest, dat ons terugvoert naar de jaren '80 maar door vaak eigenzinnige remixen, met beide voeten in het heden.
Rev: Erik Vandamme
Pics: Frank Verlinden - Koen Timmerman
iov Dump magazine
Meer foto's : Zandrock 2018