Dump's Veske Zever #16

BRLRS (The Breelers)  3.5/5

“Briel (zn. m. Geen meerv) Rommel - ouderwets” uit Vlaamswoordenboek.be

Gezien we van El Marcus geen corona mochten verspreiden, heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om toe te geven aan mijn luiheid en dus ook geen muzikale mening te verspreiden. Maar nu alles ontwaakt uit lockdown voel ik me verplicht dit ook te doen. En maar goed ook! Na een hele eind DVZ’s te selecteren zat er vooral nog veel briel in de pot, maar door deze nu even te laten rusten, is er terug wat kwaliteit in komen huisvesten. En wat kies ik dan als eerste post-corona DVZ? Uiteraard BRLRS (The Breelers). Perfect.

Deze knapen zijn gestationeerd in Eastend. Voor wie dacht dat hun bandnaam dus naar het West-hoekige dorpje ‘Brielen’ verwijst, zit er dus lelijk naast. Ze hebben zich voor hun bandnaam waarschijnlijk laten inspireren door mijn vroegere schoolprestaties. Maar is de muziek briel? Dat is de hamvraag. I kid you not, het is vet! Met invloeden als ‘Rage Against The Machine’ en ‘The Hives’ ben je natuurlijk al goed op weg. Terwijl iedere fakker dezer dagen ‘stoner’ is, spelen deze mannen zandpunk, een naam die ze van een collega-reviewer hebben gekregen en dan ook gretig hebben aanvaard.

Zo’n twee jaar geleden strandde deze formatie in het Oostendse zand. Voor de opnames van hun eerste (self-titled) plaat moesten ze dan ook niet ver kruipen, want deze werd in de Oostendse Oceanside Studio van master ‘Ace Zec’ opgenomen. De introductie start met een handjevol zand die ze met ‘Sonic Boom’ in je poepenholleke rammen. Het doet pijn, veel pijn, but I like it! Een duidelijke ‘RATM’- vibe met een raspende en krachtige stem waarop de lyrics zijn verder gebouwd. Het nummer ‘Watchmen’ is een bevestiging van deze analyse. ‘The Lynx’ is dan de rustige korrel in de zandstorm. Hier komt de woede en ruwe brul van zanger Olivier echt tot zijn recht. Met ingetogen, soms gecontroleerd losgelaten muzikale ondersteuning van de band, zorgen ze er voor dat dit effect optimaal gerealiseerd wordt. De overige nummers zijn ook goed, maar worden overschaduwd door hierboven vermelde. Topplaat, maar kunnen ze dit nog eens herhalen?

Ja hoor, hun follow-up EP, ‘Aspirin’ is zeker in dit opzet geslaagd. Deze drie nummers tellende EP heeft de ruwe woede ingeruild voor een leiband, waardoor hun nummers nog doordachter overkomen. Een echte grown-up plaat, waarin ze hun sound nog verder hebben gedefinieerd, zonder af te dwalen van de roots. De chaos is perfect gebalanceerd in deze drie dynamische en erg toegankelijke nummers. De finesse en techniek van de muzikanten komen in deze plaat ook meer tot hun recht. Dit kan je het best horen in de single ‘The Door’. By far the best song en erg radio-friendly. Deze plaat is trouwens in samenwerking met Jeff Claeys (The Van Jets, Millionaire) en zijn El Studio. Het gebruik van samples geeft de plaat een kwalitatiever gevoel, alsook de onconventionele manier van opnemen. Vocals in een waskot recorden bijvoorbeeld. Me like that weird-ass stuff! Goede keuze dus om met deze gast in zee te gaan (ede em, Oostende - zee). Net zoals de keuze van Olivier om de plannen van een stonerband te laten varen (zoveel zeemopjes zeg). Zoals ik al zei, every fucking a-hole doet stoner tegenwoordig.

Wel kut dus van die SARS-Cov-2 shizzle, want kort na hun EP-release show in ‘De Zwerver’ (Leffinge) was de lockdown er en verloren ze dus hun momentum van deze awesome release. Ik wil dit live zien. Op het strand. In het zand. #pogingtotpoëzie #gofuckyourself.

This is the odd man saying: Luister naar mij en luister hiernaar. Ik heb altijd gelijk!

vi.be/platform/brlrs

www.facebook.com/TheBreelers/

Code Orange – Underneath (4/5)

Nu metal 2.0

De Remco Evenepoel van Roadrunner Records heeft zijn vierde voltreffer uit en iedereen zal het geweten hebben. Code Orange is een raspaardje die reeds door heel wat bands met naam en faam werd meegevraagd op tournee. Hun laatste worp, Underneath, is vilein op zijn best. Het Amerikaanse vijftal uit Pittsburgh zalft terwijl hun vlijmscherp breekmes nog onder de opperhuid kotert.

Na de verknipte prelude (deeperthanbefore), die zo onder iedere trailer van een onheilspellende kaskraker naar keuze kan geplakt worden, laat Underneath al zijn hondsdolle loebassen los. Swallowing the Rabbit Whole neemt ons mee in een wonderland van rauwe metalriffs en wij huppelen met onze flukse beentjes als een opgefokte Alice van de ene riedel naar de andere. Het refrein van Who I Am is aanstekelijker dan COVID-19 en dat is maar goed ook. Want in tegenstelling tot het virus maakt deze topsong genoeg dopamines vrij om op quarantaine-trip te gaan in je eigen brein. Daarna laten Cold.Metal.Place en Sulfur Surrounding niets aan het toeval over. Vooral de laatste is een melancholische brok nu metal die heel wat in zijn mars heeft om het tot cultklassieker in zijn genre te schoppen. The Easy Way drukt op zijn beurt met wat beats en blieps de juiste oorwurm uit. Op het einde braken deze pientere Pittsburghers nog wat rauwe hompen metalcore uit om deze wonderbaarlijke worp tot stilstand te laten komen met de titeltrack.

Code Orange is voor de vooruit en zorgt met het vernieuwende Underneath voor code rood in metalland.

(BG)

Cd-review: BEAR – Propaganda (4,5/5)

Het vel mag verkocht worden

Onze cultuursector krijgt klappen en dat is niet alleen de schuld van onze ongenodigde gast Covidje. Bepaalde Vlaamse leiders vonden het nodig om naast onderwijs en de gezondheidzorg ook cultuur ‘in de marge van de samenleving’ in het hart te treffen door de subsidieslurf dicht te binden. Gelukkig bulkt ons Vlaemsche land, amper een pukkel groot, van het edelmetalen talent. De ondergrondse kweekvijver, die amper airplay op nationale radio worden toegeworpen, wemelt intussen van de vette glimmende zalmen. BEAR is met voorsprong een vinnig buitenbeentje in deze school met tegenstroom zwemmers.

Na het beluisteren van hun vierde worp mag het vel reeds verkocht worden want hier wordt zonder verpinken meerdere keren in de roos gemikt. Propaganda valt met de deur in huis en dat is na acht weken lockdown zonder vrienden of familie in de huiselijke sfeer een welgekomen verluchting. Dissolve Dissipate en de titeltrack ontbindt meteen alle twijfels, vertelle het voort: deze plaat zal titelgewijs hoog van de toren blazen. Apollo’s Heist vertegenwoordigt zoals de Griekse godheid rationele schoonheid. Metalheads van uiteenlopend pluimage zullen niet ongevoelig blijven voor deze strakke streep groove. Daarna heeft Gutter Love het gemunt op onze edelmetalen voelsprieten. Ons gehoorkanaal wordt met graagte door deze op hol geslagen snowpiercer afgemat en uitgeput. Vrank en vrije riffs en drammende drumsessies, met het keurmerk BEAR gebrandmerkt in het achterwerk, stuiven uit de speakers. Na The Ram, een rustgevende wellness-achtig intermezzo, schieten ze met Flares nog een mooie track af met een uitermate radiovriendelijk refrein. Als StuBru daar geen oren naar heeft dan misschien Willy wel. Propaganda dooft allerminst uit want BEAR is overduidelijk in de fleur van hun carrière. Met Engine en vooral Kuma, die als onheilspellende voorbode een lichtpuntje was in deze vreemde periode, gaan deze Antwerpenaren eruit met een knaller.

BEAR zet zijn poot met een plof neer naast de klinkende namen van onze natie. Propaganda is er eentje om rekening mee te houden in de eindejaarslijstjes van 2020.

(BG)

H3KTOR – Sensus.

West-Vlaanderen slaat weer toe! H3KTOR brengt zijn tweede EP uit. Dit trio uit Oekene bracht in 2017 hun eerste EP ‘Enjoy Your Innocence’ uit. Nu is er dus Sensus. Wat meteen opvalt is het drum- en baswerk. Hier is meer aandacht aan besteed vergeleken bij ‘Enjoy Your Innocence’. Dat betekent dat drummer Hans Brakke en bassist Sebastien Decock de handen vol hebben met timing en combinatiespel. Ook is de sound voller. De schijf heeft drie songs. Opener ‘Sensus’ start met een goed in het oor liggende gitaarriff. Het is een up-tempo song met cleane zang. Radiovriendelijk rocknummer.

‘Broken’ start mysterieus met een basmelodie vol effect en diepe zang. Na 1’20” valt de gitaar in zijn we vertrokken met een meeslepende riff . Op minuut 2’40” volgt een andere riff met zang en de song draait naar een up-tempo ritme. Op minuut 3’50” krijgen we een herhalende ‘Sabbath’ riff die naar het einde toe versneld. Live moet deze song inslaan als een bom.

Er wordt afgesloten met een instrumentaal post-rock nummer. Een simpele riff maar het drumwerk tilt deze song de hoogte in. Het ritme wisselt geregeld op en af. Gitarist Bram Vanhalst schudt hier de ene riff na de andere uit zijn mouw. Een kort krachtig nummer.

Deze EP is goed opgenomen en met deze drie songs geeft de band een duidelijk beeld waar ze voor staan.

www.h3ktor.com 

Guido Grymonprez

Heisa – Joni

Het gaat hard in ons Belgenland. Hier is de nieuwe schijf van HEISA.

Wie? Geloof me, uw vraag zal in de nabije toekomst snel beantwoord worden.

HEISA is Jacques Nomdefamille  (vocals keys bass) (dus Jacques is de familienaam?), Koen Castermans (guitars backing vocals) en Jonathan Frederix (drums backing vocals). 

Ze brengen een soort indierock met experimentele uitstapjes. De zangpartijen galmen op de achtergrond op een paar uitzonderingen na zoals o.m. ‘Serenity Now’. Hier wordt een diepe rustige zang naar de voorgrond gebracht. De schijf start met ‘Let Go’. Een song met nogal wat breaks en aparte drumritmes. Eén van de kenmerken van deze schijf blijkt later. De songs zijn stuk voor stuk avonturen.

Ze hebben gemeen dat de zangpartijen met veel effecten zijn opgenomen en de structuren van de songs niets weghebben van de indierock die we vandaag kennen.

In ‘A March’ wordt het aangegeven ritme van de gitaar bijgestaan door een  gebroken drumritme. Gewaagd maar het plaatje klopt. Naarmate de plaat vordert, hoe beter het wordt.  Er komt zowaar gitaargeweld aan te pas in ‘Keep It’.

Mijn favoriete songs zijn ‘Cloudpresser’, een noisy song met swingende riff en ‘Detach Mend’, een sterk nummer met een knipoog naar Tool.

HEISA is een band dat songs schrijft die we in ons land m.i. nog niet zijn tegengekomen. De aparte ritmes zijn hun uithangbord. Aan de mix moet je wennen.

Guido Grymonprez.

www.maywayrecords.com/artists/heisa

TARMAK – Plow (EP)

Dit Belgisch drietal brengt hoofdzakelijk instrumentale post-rock met progressieve inslag. Er werden vier nummers opgenomen waarvan in opener ‘Krater’ ongeveer twee minuten wordt gezongen. Gitarist Sander neemt de zang voor zijn rekening. De zanglijn is tweestemmig opgenomen met een octaaf verschil. Het klinkt alsof de zangpartij in een lege sporthal is opgenomen. Vreemd en apart.

De eerste minuten van ‘Krater’ doen me denken aan het Duitse Rotor. Zeker wat het baswerk betreft. De zanglijn wordt ondersteund door wat Alice In Chains-achtig gitaarwerk. De resterende songs zijn volledig instrumentaal. ‘Petanque’ , ‘Krampus’ en ‘Toton’ zijn typerende songs voor het genre. Alle ingrediënten zijn aanwezig. De muziek is een mengelmoes van Toundra, Tool, If These Trees Could Talk en Opeth.

Complexe structuren met onverwachte ritmeveranderingen zijn geen uitzondering.

Het baswerk van Geert en het drumwerk van Simon is van hoog niveau. Het samenspel is top. Het bij momenten zweverige gitaarwerk past perfect in het geheel. Het is wat wennen aan de gitaarklank wanneer er harder gespeeld wordt.  

Het wordt snel duidelijk dat de muzikanten zeer goed op elkaar zijn ingespeeld. MIAVA, Locus Control e.d. krijgen er een muzikaal teamgenoot bij. Dit is een debuut dat ons doet uitkijken naar meer.  Maar dan van hogere opnamekwaliteit.

Guido Grymonprez.