Ieper, 6-7/09/2019

Het gratis stadsfestival in hartje Ieper is dit jaar al aan zijn elfde editie toe en vierde dit op gepaste wijze met een feestweekend op het Vandepeereboomplein naast de St.-Maartenskathedraal.

The Schmutz - Praga Kahn - Fischer-Z - De Heideroosjes - The Wolf Banes

Pics: Heidi Mares - Tom Van der Stede

Meer foto's: FbDump Frietrock

Review: TOOL – Fear Inoculum

De langverwachte nieuwe schijf van TOOL is eindelijk uit. Er ging dertien jaar over. Het was even schrikken toen ik de prijs van het ‘pakket’ zag. Die varieert van €83 tot €99,99. Zelfs tot €112 in de winkel van ons allemaal. Er zou beeldmateriaal bijgevoegd zijn mét scherm van 4”, toegang tot extra songs via internet en zelfs een luidspreker. Ook nog een boekje met info, artwork en foto’s verdeeld over zesendertig bladzijden. Zeven songs staan op de schijf. TOOL is trouw gebleven aan hun eigenheid. Vanaf de eerste tonen weet je onmiddellijk dat je een TOOL-schijf beluistert. Alle songs zijn, zoals op hun vorige albums, voorzien van een intro die verschillen van lengte. Uiteraard klinkt de schijf als een klok. Dit is opnieuw een fantastische productie. 

Openingstrack ‘Fear Inoculum’ start met cellogeluid, klavencimbel en oosters klinkende handpercussie. Er wordt snel overgegaan naar hun kenmerkend samenspel van basgitaar en drums. Zanger Maynard James Keenan is nog steeds top. Zijn zachte zangpartijen zweven op de uitstekende muziek. De song steekt barstensvol variatie. Van een opener gesproken.  ‘Pneuma’ heeft ook een aparte start. Na de intro is het opnieuw genieten van hun typische stijl met zangpartijen in tegenritme. En wat een geluid. Halfweg wordt opnieuw gebruik gemaakt van handpercussie. Plots treed de gitaar naar voren met een sterke riff om vervolgens de bas en drum mee te sleuren naar een climax. Top!

‘Invincible’ opent met gitaargetokkel bijgestaan door een voor mij onbekend snaarinstrument dat zorgt voor een vibe. Halfweg worden we getrakteerd op een ferm stuk ritme gebracht door alle instrumenten inclusief zang.  Strak.  Na 8’ eist de gitaar de hoofdrol op. Maynard, handig gebruik makend van zangeffecten, laat zich leiden. Na 9’30” volgt de tweede traktatie.  Klasse.

In ‘Descending’ mag gitarist Adam Jones zijn duivels ontbinden. Er komen zelfs twin-gitaren, wah-wah pedalen én een bottleneck aan te pas. ‘Culling Voices’ start zacht met synths, zang en gitaargetokkel.  Deze song blijft tot aan minuut zes zeer ingetogen.  Dan gaat het over naar een aanstekelijke riff om daarna terug af te zwakken naar het ingetogen gedeelte.

‘Chocolate Chip Trip’ is een kort tussendoortje. Improvisatie met geluiden en drums. Het is een soort intro voor het laatste nummer op de schijf ‘7empest’. Na wat gitaargetokkel wordt een riff ingezet. Hevige zangpartijen tillen het nummer naar een hoger niveau.  Er wordt duchtig ‘gehakt’ op gitaar en bas. Er is duidelijk méér gitaar aanwezig in dit werk. Deze song leunt dichter aan bij het oudere TOOL-werk.  We kunnen besluiten dat ‘Fear Inoculum’ een absolute topschijf is geworden. De songs hebben een duurtijd van gemiddeld 11’30” met uitzondering van ‘Chocolate Chip Trip’.

Hopelijk laat de band ons niet opnieuw een tiental jaren in het ongewisse.       

Guido Grymonprez

Plectrum Fest 2019 

23-24/08/19 

More pics : Fb Dump 

Pics: Heidi Mares

Feeder - Tallulah  2.5/5

“Feeder is van Wales?”

Het meerendeel van de bierbuik-dertigers van vandaag zullen zich de band Feeder voornamelijk herinneren dankzij het Playstation 2-spel ‘Gran Turismo 3’. Niet lullen. Iedereen had wel een kopie of kende iemand die er eentje had (samen met Fifa’98). Geen excuus dus om niet te weten waar ik het over heb... Tenzij je die zielige loser was die niks kreeg van mams en paps natuurlijk... Nu, back to topic!

Feeder heeft al heel wat meer uitgebracht in de jaren na ‘Buck Rogers’, maar in mijn ogen en oren hebben ze de platen ‘Echo Park’ en ‘Pushing The Senses’ nooit kunnen evenaren in kwaliteit. Met een nostalgische hoop dat deze Welsh-mannen me terug zouden brengen naar de jaren zonder werk en hypothecaire lening, beluisterde ik hun nieuwste studioplaat ‘Tallulah’; de twaalfde al in het rijtje. Jammergenoeg hebben ze mijn wens amper voor de helft kunnen verwezenlijken. De eerste twee nummers van de plaat zijn structureel wel vast, maar voelen levenloos en lui aan. Een goedkope mix en weinig lagen zorgen hier voor de ondergang. Vanaf ‘Daily Habit’ is van de goedkope sound gelukkig niks meer te merken. Toch komen de nummers bijlange niet in de buurt van het oude kwaliteitswerk. Net zoals mijn jeugdliefdes Blink 182 en co, die niet de juiste evolutie konden maken tijdens hun carrière, moet ook deze band weten wanneer hun tijd gekomen is.

Gelukkig konden ‘Fear Of Flying’ en de titelsong ‘Tallulah’ de plaat nog doen drijven en redden van de verdrinkingsdood der verveling. Vooral ‘Tallulah’ klinkt meesterlijk en origineel. Een volwassen Muse-like nummer waar de Feeder-kern nog in te herkennen valt. De zang danst mooi rond de tokkelende gitaarriff en de ritme-sectie weet hoever ze kan gaan. Een must-listen!

Een andere song waar ik het nog over wil hebben is de vreemde pekingeend ‘Kyoto’. Het nummer begint als een soort Mad Max Fury Road-gebrul, slaat na 27 seconden over in een sterk experimenteel nummer, om dan op 52 seconden te switchen naar het gekende Feeder-werk. Dit alles nog eens herhalen en er een vette bridge in plakken en we hebben het nummer ‘Kyoto’. Ik kan niet toegeven dat ik het echt mooi vind, maar het heeft zeker en vast mijn interesse geprikkeld en daarom kan ik het wel appreciëren. Is dit de experimentele kant die Feeder op gaat? Een noodzakelijke evolutie voor toekomstige platen om relevant te blijven? Who knows...

This is the odd man saying: God zij dank voor de deliberaties! 2,5/5

Once Upon a Time in Hollywood

“Spoilers horen enkel thuis op sportwagens en verlaagde Opel Corsa’s. Niet in deze review” #spoilerfree

Een keuze maken tussen The Lion King, of eender welke andere brol die ze momenteel in de cinema’s draaien, en de nieuwste Quentin Tarantino, is als kiezen tussen een gefrituurde drol en een latje slow-cooked barbecue ribs. Easy peasy dus. De negende Tarantino-prent, ‘Once Upon A Time In Hollywood’, vertelt het verhaal van de fictieve western-acteur Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) en zijn stuntman Cliff Booth (Brad Pitt), die proberen relevant te blijven in het evoluerende Hollywood. Daartussen speelt ook een historietje die een alternatieve kijk geeft op de ‘Manson Family’ en hun boosaardig moordplannetjes en passeren verschillende vertolkingen van gevierde acteurs de revue (het wordt hilarisch duidelijk wat Tarantino’s mening is over Bruce Lee bijvoorbeeld).

De film op zich is zeker niet het beste werk van de meesterlijke geest van Tarantino, maar ik heb me toch wel verdomd goed geamuseerd. De film is vooral op dialoog gebaseerd en geeft je een chill en mellow, layed-back kijkgevoel à la ‘The Big Lebowski’. Deze film zal volgens mij in de komende jaren ook tot deze klasse verheven worden en een goeie cult-following genereren.

Na zo’n 2 uur en 25 minuten gezapige cinegrafie volgt in de laatste 20 minuten van de film een krankzinnig apotheose, de kers op de holy-f*cking-bonkers-taart. De hersenkronkels van een geesteszieke zijn er niks tegen. De laatste scenes zijn met zoveel hilarisch bullshit gevuld, dat zelfs een toilet in een Mexicaans restaurant onder de indruk is. En als je denkt dat er een grens bereikt is, gaat Tarantino daar nog eens lekker over. De mensen die het al gezien hebben, hebben slechts twee woorden nodig: ‘BBQ’ en ‘zwembad’.

Los van het geniale schrijf- en regisseerwerk moet ik veel lof en fan-jizz gooien naar de acteurs. De acteerprestaties zetten deze film nog rechter dan opa’s ‘kelderslekske’ na een blister blauwe wonderpilletjes. Een script en een regisseur mogen nog zo goed zijn als de belofte van een misdienaartje, maar maak deze film met tweederangsacteurs en het resultaat zou nog niet half zo goed zijn.

Kortom, mijn avondje cinema was worth every penny. De volle Kinepolis-zaal die 30 euro per koppel armer is, zal mijn mening zeker delen en het zich geen seconde beklaagd hebben bij het verlaten van de zaal.

The Odd Man out

Leo Kottke - My Feet Are Smiling (4/5)

“Leo, Leéeooo... Iedereen houdt zijn bakkes wanneer Leo Kottke speelt!”

Tot op heden zijn er twee momenten geweest dat ik stikjaloers was op mijn vader. De eerste keer wanneer hij erfde van zijn dode ouders en de tweede keer toen hij met pensioen ging. Dat laatste is enkele weken geleden gebeurd, uiteraard met bijhorend feest. Een aangenaam gesprek met de rijpere overburen resulteerde als snel in een uitwisseling van muzikale kennis. Er rezen echter enkel vraagtekens wanneer de desbetreffende vrouw het over ‘Leo Kottke’ had. De dame kwam al snel aandraven met een live EP van Kottke, getiteld ‘My Feet Are Smiling’ en de opdracht om die zeker eens te beluisteren.

De matig amusante hoes gevuld met 180 gr vinyl bleef even onaangeroerd bij mij thuis liggen, tot ik besliste om er toch maar eens werk van te maken. Met mijn ‘Swiffer Duster’ in de hand legde ik de plaat op. Wat volgde was een ongeswifferd huis en een stomverbaasde, kersverse Kottke-fan in de zetel.

Tweemaal heeft deze plaat van kant A naar B gedraaid. De gitaarkunst van Leo, een duidelijke fingerpicking stijl die zowel blues, jazz als folk bevat, is zo veelzijdig als de emoties van een vrouw tijdens de menopauze: van dromerige Dylan-riffs tot top bottleneck gespeel waar zelfs Seasick Steve nooit aan zal kunnen tippen. De focus ligt duidelijk op het muzikale en de bron waar deze rivier ontspringt, ligt vast ergens in de buurt van de delta blues. Soms worden we getrakteerd op een honingzoete stem, die ons het gevoel geeft dat we in een western beland zijn. En dit allemaal door een gast die gedeeltelijk doof werd, toen hij als kind wat te dom deed met een firecracker. Liefste kinderen, speel dus enkel met die dingen als je een goede gitarist wil worden (no guarantee though). *

‘My Feet Are Smiling’, dat het levenslicht zag in ‘73, start met ‘Hear The Wind Howl’. Een prachtige nummer die mij aan de zetel kluisterde. Andere parels die mijn Swiffer twee uur lang op dezelfde tegel lieten liggen zijn ‘June Bug’, een soort funky Seasick Steve-ish nummer, ‘The Fishermen’ (één van de beste 2:43 minuten van mijn leven!), waar Eddie Vedder waarschijnlijk de volledige soundtrack van ‘Into The Wild’ op baseerde en ‘Easter’. Het razendsnelle vingerwerk is op sommige momenten echt verbazingwekkend. Zijn echtgenote is vast gelukkig met dit talent, als je begrijpt wat ik bedoel. Indien niet geef ik je een hint: Finding Nemo.

Leo Kottke heeft nog tot 2005 platen uitgebracht. Ik heb dus nog veel luisterwerk voor de boeg. Ik geef je alvast ‘My Feet Are Smiling’ om te ontdekken. Mijn advies: play, listen, turn and repeat. Voor de digitale luisteraars, gewoon repeat is voldoende.

This is The Odd Man saying: If your feet start smiling at you, go see a dokter. Get professional help.

* Dump Magazine is niet verantwoordelijk voor wat je debiele nageslacht uitvreet. Don’t blame us. Leer die mormels zelf opvoeden, achterlijke trut.