Beuk - Dynamiet 3.5/5

Boem boem boem boem, patatten met andjoen”

Op 15 maart jongstleden stond de Brugse ‘Beuk’ (de band, niet de boom) vroeg in bloei. Maar in plaats van een dom, groen blaadje krijgen we iets veel beter: hun nieuwste plaat, getiteld ‘Dynamiet’.

Voor wie ‘Beuk’ nog niet kent, kan ik een korte, maar accurate beschrijving geven: beschouw ze als ‘De Kreuners’ die onder invloed van een berg coke beslisten om Ben Crabbé met zijn debiele Duplo blokken buiten te sjotten en als kers op de hard-rock-neuk-je-oma-taart een groepje hamsters met een hamer dood te Beuk-en (ha!). Even een auditieve visualisatie en TADA: Beuk!

Hun jongste plaat ‘Dynamiet’ werd geproportioneerd in de bekende Jupiler-configuratie: een sixpack aan harde muziek die ons een bierbuik zal bezorgen om trots op te zijn (zo één van het soort dat je uw eigen ‘flieter’ niet meer kan zien). Onze Belgische wonderdrummer Ace Zec (King Hiss, Spoil Engine) heeft dan ook in deze pap te brokken gehad. De master van de plat werd door Grammy Award-winnaar Alan Douches (Monster Magnet, Mastodon, Aerosmith) bestegen en dit is te merken.

De EP opent en explodeert met de titelsong ‘Dynamiet’, een krachtige power/speed-song over de power van vinyl. Al vanaf het begin voel je de invloeden van ‘Peter Pan Speedrock’ en ‘Motörhead’ op je afrazen en kan je een eerste bierboer lossen. Het derde blikje, getiteld ‘Turbotine’, is een vette song over één of ander ros wijf dat blijkbaar goed kan wippen in het gras. Ik ben ook nog met twee rosse samen geweest. Ze deden het jammergenoeg niet graag in het gras en deden het zeker ook niet goed. Ze heetten ook niet Tine en vermoedelijk ligt hier de problematiek. Enkele drieëndertigers later komen we aan bij het geniale ‘Geniale Gypsy’. De titel van de song zegt genoeg; ga luisteren! Het nummer ‘Tijdbom’ is het laatste blikje pils waar we van mogen genieten. Deze “dikke tijdbom in je kop” is inderdaad een bom van een lied dat met veel kracht de laatste stoot aan deze rockpartij geeft. Hiervan wil ik zeker de allerlaatste druppel uit het blikje persen.

De hele plaat is een wilde rockrit met bulderlachwekkende lyrics en smaakt naar veel meer! Op naar de nachtwinkel dus voor meer van dat elixir, zodat we de hele nacht kunnen door Beuk-en op deze plaat vol vettigheid!

Op 13 april staat Beuk samen met ‘The Glücks’, ‘H3KTOR’, ‘Liquid Therapy’ en nog vele anderen op Music4Charity in De Verlichte Geest te Roeselare City. De opbrengst van dit evenement gaat naar Clinidogs. Ik zal alvast de intrede van Turbotine afwachten. See you there f*ckers!

The Odd Man out, Peace!

Unearth, Darkest Hour, Misery Signals, Malevolence en Left Behind 

Entrepot 22/03/19

Pissing in the mainstream voor gevorderden

Het entrepot. Eens iets nieuw proberen. Qua zaal dan, want voor Unearth (5/5) zijn we niet aan ons proefstuk toe. We dalen de trappen af en komen in een betonnen bunkerachtig kelder terecht. De merch van de spelende bands ligt ten toon gespreid op een paar tafels, met onder die tafels grote primitieve Sportsdirect “duffle bags”. Dit alleen al brengt mij terug naar mijn jeugdjaren toen ik nog kleine onbekende hardcoregroepen op gelijkaardige manier hun tshirts aan de man zag brengen in het jeugdhuis achter de hoek. Heerlijk. Het belooft een goede avond te worden.

De aftrap wordt gegeven door het Amerikaanse Left Behind (3,5/5). Het handjevol mensen die al op de afspraak zijn laten het optreden op zich afkomen. Weinig bravoure muzikaal, maar een imposante zanger qua figuur. Matig en vrij statisch optreden, zeker voor dit genre, maar de laatste twee nummers kunnen wel bekoren. Ik begrijp waar de groepsnaam vandaan komt, ze blijven inderdaad voorlopig nog wat achterop, maar er is potentieel. Dit is dan ook hun eerste tournee in Europa.

Voor Malevolence (4,5/5) is de zaal al beduidend voller, en terecht. Wat een bom! Halfgeschoren Britse jonkies met sportshortjes en tattoos all over. Strakke set van begin tot eind, alles moet kapot. En het publiek smult ervan. Lang geleden dat ik moest vrezen om een trap tegen mijn bakkes te krijgen door één van de wild om zich heen maaiende individuen die de pit doorspartelen. Maar als het kwaad wilt…

Malevolence is dan ook de perfecte bandnaam voor dit enige niet Amerikaanse explosieve vijftal. Ze bespelen het publiek meesterlijk en zorgen voor het eerste hoogtepunt van de avond. Als de micro ter hoogte van het publiek gehouden wordt, springen de fans erop als een school piranhas uit het water, en allen kennen ze de teksten. Het kon ons ten zeerste bekoren, wat ons na het optreden regelrecht naar hun merch stand brengt, waar ze nog zelf de verkoop doen. Wanneer we ze feliciteren met hun overdonderend en energiek optreden, zijn ze oprecht gecharmeerd. “Thanks man, appreciate it”. Daar gaat het om, appreciatie. Het heet niet voor niets de “death to false metal core tour”. Vanavond staan hier een resem bands die trouw blijven aan hun idealen en hun muzikale explosiviteit. Pissing in the mainstream voor gevorderden. Dit is waar het om draait, interactie met het publiek en de muziek spelen waarin je gelooft. Next up,

Misery Signals (3,5/5). Je zou het de geblondeerde zanger niet nageven op straat als je hem zou voorbijlopen, dat er uit die keel zo een zoetgevooisde grunt kan komen. Muzikaal een stuk melodischer dan Malevolence, waardoor het er in het publiek ook wat rustiger aan toe gaat. Alleen kwamen de misery signals tijdens dit optreden vooral van de P.A., want de zang gaat ergens verloren in de boxen, wat de kwaliteit van het optreden naar beneden haalt. Ze hadden er nochtans zin in. Enig lichtpuntje was toen de fan met Hatebreed shirt de micro uit blondie zijn handen sneerde en de zang even overnam. Dit kon toch nog een glimlach op zijn gezicht brengen.

Dan is het tijd voor de band waarvoor wij ons ticket op de kop tikten: Unearth. Hun nieuwe plaat Incinerate, die vooral over de brandend actuele klimaatproblematiek gaat, is alvast een pareltje, zo niet hun beste ooit. De set bestaat dan ook hoofzakelijk uit nummers van deze topplaat. Unearth is altijd een vrolijk zootje ongeregeld op het podium en de heren genieten er duidelijk van. Het ontaardt dan ook snel in een heus metalcorefeestje. Naar het einde toe krijgt een fan nog een open doekje voor de authenticiteit van zijn Unearth t-shirt. De heren gaan al een kleine 20 jaar mee in het genre, avonden als deze bewijzen waarom: their will be done! Darkest Hour (4/5)mag deze avond afsluiten. Het is een co-headline toer met Unearth, om de andere dag mogen zij als laatste de fans huiswaarts sturen. Persoonlijk is Darkest Hour iets minder toegankelijk dan Unearth, maar de bebaarde heren slagen er toch deels in hun enthousiasme over te brengen op het publiek. Het zorgt voor een waardige afsluiter.

Kortom, een topavond met snedige metalcore, waarvoor we met plezier nog eens terugkomen naar het Entrepot!

Alexander Clarysse

Dump's Veske Zjever #4:

Kloothommel  3/5

“De klotehommel zijn kloten kloten mij enorm en hij mag dan ook mijn kloten kussen! De klootzak!”

Hoera! Een nieuwe maand, dus… een nieuwe band om toe te voegen aan het DVZ-arsenaal!

Voor ik Dump’s Veske Zjever schrijf, bel ik steeds even kort met de band in kwestie om enkele vragen te stellen. Dit was deze keer niet anders en toen ik de mannen van ‘Kloothommel’ aan de lijn kreeg was mijn eerste spontane vraag: “Wat is jullie f*cking probleem met hommels? Dat zijn toch leuke insecten?!” Het antwoord luidde net zo kort en even lachwekkend als de penisgrootte van de hommel zelf: “Soms heb je ook klotehommels!” Hoewel ik niet volledig akkoord ben met deze stelling (Ik ben namelijk van mening dat wespen de titel van klootzakken en Johny’s van de insectenwereld verdienen), kan ik mij wel inbeelden dat je wel eens een hommel tegen het lijf kan lopen die misschien een slechte dag heeft. Waar ik wel mee akkoord ben is de muziek die Kloothommel produceert.

Kloothommel is een Indie/Lo-fi collectief afkomstig uit de hoofdstad van West-Vlaanderen: Gent. Vroeger bestonden ze onder de naam ‘De Foefbijen’, maar de politiek correcte sletten en slettinnen konden het niet verkroppen dat het arme beestje, die het sowieso al zwaar te verduren heeft, kop van jut was, waardoor de band gedwongen werd hun naam te veranderen. Dat ze nu aan fat shaming doen jegens de dikke en lieve hommel was dan weer geen probleem.

Het begon allemaal met twee vrienden die in hun studentenkot het album ‘Kernkabinet’ uit hun mouw schudden. Deze creatie klinkt als een geïntoxiceerde versie van ‘The Velvet Underground & Nico’, met  de nummers ‘Yellow Peach Can’ en ‘Red Canape’ als sterkhouders.

De band werd ondertussen aangevuld met een drummer en gitarist zodat er ook live kon worden opgetreden en recent brachten ze ook hun tweede EP uit. Waar de eerste plaat een zeer specifiek publiek zal aanspreken, is hun tweede productie ‘Slice Life Like Pie’ veel toegankelijker. De nummers ‘Summer Melts’ en ‘Haste For Days’ zijn hier de pareltjes. De sound doet denken aan een combinatie van ‘Spinvis’ en ‘Girls’ (de band) en ergens diep vanbinnen herken ik ook een vleugje ‘Cage The Elephant’ met hun album ‘Melophobia’.

Deze bezige bijen zijn niet van plan om het nu even rustig aan te doen. In april beginnen ze immers aan de opnames van hun derde plaat, geïnspireerd door R-Kelly en James Brown (hu?). Deze plaat zullen ze, net als de vorige twee, volledig zelf opnemen en mixen. Naar verluidt zal deze EP minder clean zijn en wat meer crunch in de verpakking hebben. Ik ben alvast benieuwd!

Voor wie deze Gentse hommelhaters aan het werk wil zien: in september zijn ze te bewonderen in GainsBar in Kortrijk! Ik zal er alvast ergens rondhangen met een rode roos in mijn borstzakje. Indien je mij daar ziet, spreek me vooral niet aan! Ik wil niet met je praten!

This is The Odd Man singing: Zoem zoem zoemetje, ik ben een bij, waar is mijn bloemetje?

Delv!s - Ertebrekers

De kreun Kortrijk, 15/03/2019 

Pics: Tommy Debecker

Godsmack

Support: Like A Storm   

Trix – Antwerp 13/03/2019

Like A Storm start stipt om 20 uur met ‘Pure Evil’ uit hun album ‘Catacombs’, het album dat zijn stempel zet op dit optreden met uitzondering van de songs Wish You Hell, Become The Enemy en Love You To Hate Me uit ‘Awaken The Fire’. Like A Storm is een modern metal band die hun songs een zeer toegankelijke touch geven. De structuren zijn ietwat voorspelbaar. Er wordt handig gebruik gemaakt van simpele melodieën wat refreinen betreft. Cleane zang gaat hand in hand met schreeuwerige uithalen en komen in elke song voor. Sommige songs proberen zich af te zonderen door het gebruik van een bottleneckgitaar in- en outro (Wish You Hell) en didgeridoos (Become The Enemy en The Devil Inside). Het geluid valt best mee. De set duurt 40 minuten. Leuk weetje: met uitzondering van drummer Zach Wood bestaat de band verder uit broers Chris, Matt en Kent Brooks. En ze vallen in de smaak bij het vrouwelijk geslacht.

Vóór Godsmack de deur intrapt worden we getrakteerd op een technisch staaltje geluid en licht. Er wordt een remix vol samples de zaal ingeslingerd voorzien van een spetterende lichtshow (!). Het start met het drumwerk van Queen’s ‘We Will Rock You’ en herkenbare deuntjes worden er kort na elkaar in verweven. We horen samples van o.a. Rush en Aerosmith. Mooi origineel opwarmertje. Het echte werk begint met ‘When Legends Rise’ uit hun gelijknamige album. Godsmack, en in het bijzonder Sully, heeft er zin in. Het geluid is loepzuiver (drums!!) en de lichtshow gewoonweg verbluffend. Uitschieters zijn ‘Crying Like A Bitch’, Straight Out of Line’, ‘Awake’, ‘Keep Away’ en ‘Voodoo’. Het showgedeelte mag er ook zijn. Op een gegeven moment krijgt het drumstel gezelschap van een tweede drumstel uitgebreid met een percussieset. Sully neemt plaats en er ontstaat een soort drumbattle waar Sully zich profileert als uitstekend percussionist. Dit wordt door een bomvolle Trix gesmaakt. We worden verwend: ‘Come Together’ van The Beatles wordt gecoverd én omgetoverd in een brok rockgeschiedenis. Stukjes wereldbekende muziekjes volgen elkaar op. ‘Tom Sawyer’ (Rush), ‘Dream On’ (Aerosmith), ‘Back in Black’ (AC/DC) en de gitaarfinale van ‘Stairway to Heaven’ (Led Zeppelin) volgen elkaar op. Met ‘Whatever’ wordt de setlist afgesloten. We krijgen drie toegiften. Eerst volgt er een (te lange) uitleg door Sully over het project ‘Scars’. Dit gaat over o.a. financiële hulp voor mensen met psychische problemen. (Bekende namen worden genoemd: C.Cornell, Chester Bennington..) Daarna volgt ‘Under your Scars’ met Sully op keyboard. Een tearjerker te vinden op ‘When Legends Rise’. De tweede toegift ‘Bulletproof’ verdrijft de melige sfeer gevolgd door het met volle overgave gebrachte ‘I Stand Alone’.

Wat opviel was dat gitarist Tony Rombola zichzelf niet in de kijker zet. Eigenaardig want hij speelt zeer voortreffelijk gitaar. Zijn solowerk is herkenbaar. Het is zijn werk. Uitstekend werk. Godsmack rules..en hopelijk blijft dit zo want ‘When Legends Rise’ klinkt anders..

Guido Grymonprez

Ultraphonix – Original Human Music

Dit is het debuut van deze uitzonderlijke band. Zanger Corey Glover (Living Color) en gitarist George Lynch (Lynch Mob, Dokken) hebben de handen in elkaar geslagen en brengen dit tot iets apart en uniek. De muziek is moeilijk onder één noemer te brengen. De hoofdnoot is rock. Metal komt er niet aan te pas. Veel harde funky stuff en stevige rock met krachtige zanglijnen in het typische stemgeluid van Corey vullen deze schijf.

Het album opent met ‘Baptism’. De song heeft  een traag ritme maar beukt er lekker op los. De stem van Corey is nog niet ‘verouderd’. Hij klinkt top. ‘Another day’ is zowaar een melodieuze popsong dat tussen uw oren blijft hangen. Catchy en prachtig gezongen. G.Lynch laat horen dat hij één van de betere snarenplukkers is.

De single ‘Walk Run Crawl’ is een perfecte mix van Lynch (Mob) stijl en Glover (L.Color). De riff grijpt je onmiddellijk bij de keel.  Met een meezinger als refrein. Sterk. ‘Counter Culture’ is heerlijk traag swingend met sterk funky drumwerk van Chris Moore, die trouwens een gegeerd studiodrummer is.

‘Heart Full of Rain’ is een traag nummer waar Corey laat horen dat hij er nog steeds staat. Dit werkje is bestemd voor een breed publiek. ‘Free’ start met trage funky riff en een diepe stem. Het meerstemmige refrein wordt ondersteund door zware gitaarakkoorden. ‘Wasteland’ is een slow-tempo song met alweer een sterk refrein. Halfweg trekt George alle registers open. Niet zoals we van hem gewoon zijn maar met geluiden en effecten. Dit schept een aparte sfeer. Jammer dat het einde van het nummer ‘uitsterft’. ‘Take a Stand’ kan zo op een Living Color-album. Heavy funky (jazzy?) song met schitterend gitaarwerk en een ritmesectie om ‘U’ tegen te zeggen. ‘Ain’t too Late’ is een rariteit en heeft ook een hoog Living Color gehalte.  ‘Soul Control’ is de speeltuin van bassist Pancho Tomaselli. Funky bas en dito drums. ‘What You Say’ herbergt twin gitaren in de achtergrond maar funkt door en door. ‘Powertrip’ is de afsluiter. Bassist Pancho voelt zich hier in zijn nopjes. Hier een knipoogje naar de song ’21 century schizoid man’ maar dan de versie van April Wine. Op het einde van de schijf schreeuwt Corey zich de longen uit het lijf. Precies kwaad dat de schijf afgelopen is.

‘Original Human Music’ is een sterke schijf vol variatie gespeeld door topmuzikanten. De co-productie was in handen van Bob Daspit (SAMMY HAGAR) en levert hier prachtwerk.

Guido Grymonprez