24/02/2024 - INTO THE VOID Eindhoven
In 2023 hadden we een fantastische eerste ervaring op het Into The Void-festival en dus moesten we geen seconde nadenken over de vraag of we er dit jaar opnieuw bij wilden zijn. Het initiatief voor dit fijne festival in Eindhoven Rock City kwam er vanuit de Effenaar zelf, Loud Noise en Peter van Elderen, frontman van Peter Pan Speedrock, TankZilla en Fire Horse en biedt een staalkaart van alles wat zich ergens op het spectrum tussen ‘stofzuigerstoner’ en ‘funeral doom’ bevindt. ‘Obey the riff’ dus, op deze geslaagde festivaldag. Als de enige minpunten die we kunnen aanhalen gaan over de ietwat beperkte keuze voor het eten en het feit dat er na 20.00 uur al geen eten meer te krijgen was, dan is er weinig reden tot klagen. Genoeg variatie op het muzikale vlak, bands die genoeg speeltijd krijgen, een topzaal met gezellig café/restaurant, uitstekende geluid en gezellige hoekjes met merchandise. Uitschieters van de dag vonden wij vooral in de vorm van Ter Ziele, Gaupa en headliners Truckfighters en Graveyard die hun naam en faam waarmaakten.
Ter Ziele (Second Stage) doorbreekt meteen de geluidsmuur met zware, desolate post metal met een sludge en (vooral qua vocalen) black metal randje. De invloed van bands als Amenra, Cursed, Sumac en Cult Of Luna is onmiskenbaar en dit hakt er dus hard in, maar heeft ook die voortdurende ongemakkelijke sfeer van hel en verdoemenis. Coole projecties versterken die duistere sfeer nog verder, waardoor deze opener meteen als een pletwals alle licht en leven uit de toehoorders lijkt te persen. Het laatste nummer kent halverwege een break waarbij een herhalende baslijn voor een hypnotiserend effect zorgt, waarna de gitaar terug invalt. De ingehouden dreiging houdt een tijd aan tot het nummer uiteindelijk loeihard terug open barst.
Het Italiaanse 1782 (Main Stage) brengt klassieke doom, niet meer en niet minder. Het trio produceert een heerlijk ronkende maar ook stevige sound met wortels in de doom-traditie. De zeer expressieve drummer en energieke bassist doen hun publiek om de vlam in de pan te krijgen, terwijl de zanger-gitarist zich zeer degelijk van zijn taak kwijt. Er springt nooit echt iets uit, zowel vocaal als muzikaal blijven verrassingen uit, maar genietbaar is het zeker.
Een verrassende ‘Swing Low, Sweet Chariot’, een Afro-Amerikaanse spiritual, loopt als intro voor Endomonos (Second Stage). We worden serieus op het verkeerde been gezet, want muzikaal krijgen we heel wat stevigers voor de kiezen. We denken al eens aan Ahab als vergelijkingspunt. Deze Oostenrijkse band is op tour met Ter Ziele en dat is een package deal met impact, want we krijgen hier heftige doom, death en sludge, met af en toe wat melodieuze, progressieve en epische momenten van de hand van de leadgitarist. Die zorgen soms voor een beetje ademruimte in de loodzware basis. Ook vocaal is er die afwisseling tussen een lage death grunt en wat melodieuzere passages. Interessante band.
Een vertrouwde naam in deze scene is Black Rainbows (Main Stage) en dat bewijzen ze hier meteen met verve. Deze Italiaanse band samenvatten in enkele woorden? Fuzz, groove, psych, space, desert en Orange amps! De gashendel wordt opengedraaid en de muziek klinkt alsof we het ene moment zalig cruisen door de woestijn met de haren wapperend in de wind, om dan weer op te stijgen voor een ‘lift up into space’. Het powertrio strooit met stevige, spacey stoner rock die af en toe doet denken aan Monster Magnet, Fu Manchu en Hawkwind en dan weer eer betuigt aan MC5 met een cover.
Onhou (Second Stage) is een band uit Groningen die ook voor zware sludge, doom en post metal met referenties aan Amenra, Cult Of Luna en Neurosis gaat. De synths/electronica zorgen wel voor een aparte toets en hoewel dat niet altijd even goed past, kunnen we alleen maar waarderen dat de band een eigen hoekje probeert te vinden. Ook de afwisseling tussen de rasperige strot van de bassist en de meer black metal scream van de zanger helpt daarbij.
Dé revelatie van de dag is zonder twijfel Gaupa (Main Stage). De Zweedse band timmert al enkele jaren aan de weg met een eigenzinnige mix van fuzzy classic rock en stoner rock met heel wat psychedelische, progressieve en folky invloeden. Muzikaal uitdagend en dus nooit saai of voorspelbaar en toch spelen de vier muzikanten met een enorm gemak en een achteloze cool. Heerlijk rockend en groovend maar ook met klaterend heldere gitaar leads en solo’s. De blikvanger van Gaupa, dat trouwens een Zweeds dialectwoord is voor lynx, blijft toch zangeres Emma. Deze kleine energiebom op blote voeten stuitert alle kanten uit, met bewegingen die het midden houden tussen dansjes van hippie flower girls, balletvormen en sjamanistische rituelen. En vooral: intussen zingt ze de sterren van de hemel met vocale capriolen die we eigenlijk alleen kunnen vergelijken met Björk. De psychedelische projecties, sci-fi animatie en toepasselijke natuurbeelden van een lynx in de sneeuw maken het plaatje helemaal af!
Voor stevige riffs en stoner met een pyschedelische en spacey inslag kan je terecht bij Skraeckoedlan (Second Stage). De melodieuze zang en spoken word-samples tussendoor kunnen ons zeker bekoren, maar door de grote drukte en het feit dat we niet op tijd waren om een goede plek te bemachtigen houden we het toch wat eerder voor bekeken.
We willen immers zeker op tijd zijn voor Mars Red Sky (Main Stage). Het trio uit Bordeaux kon ons in het verleden absoluut bekoren, maar je moet hun muziek soms wel de tijd geven om aan te slaan. De sympathieke heren hebben niet echt een stoere rock ‘n’ roll uitstraling maar koken wel een eigenzinnig, gevarieerd muzikaal stoofpotje. Het is melodieuze, psychedelische stoner die barst van fuzz en spacey effecten die uit een batterij aan pedalen worden getoverd. Van heerlijke riffs over ‘very low end grooves’ en bezwerende, hoge zanglijnen slagen de heren erin om muziek te maken die beelden in je hoofd oproept als je even de ogen sluit.
Het is moeilijk om veel te schrijven over deze band, niet omdat het niet goed is maar wel omdat je bij een optreden van Acid Mammoth (Second Stage) weet je wat je mag verwachten: lompe riffs en vette grooves, zonder technische hoogstandjes. De Grieken weten hoe ze gewoon keihard moeten rocken in de beste Black Sabbath-traditie!
Een van de grote namen in deze scene is natuurlijk Truckfighters (Main Stage). Hoewel we zelf nooit echt overtuigd geraakten of fan werden, konden we altijd begrijpen waarom ze zoveel fans hebben. De drie heren geven altijd alles voor een energieke show vol melodieuze, groovy stoner met veel fuzz en hooks. Vooral de gitarist stuitert over het podium, ook al verraadt het knieverband dat dit doorheen de jaren zijn tol geëist heeft. Het valt op dat de sound vandaag ronduit uitstekend is, des te meer in de bluesy rustmomenten. Het Zweedse trio kwam, zag en overwon en de grote zaal leek de enige keer vandaag echt helemaal volgepakt. De sfeer zit er dan ook goed in, de kopjes bewegen heftig op en neer, er wordt meegebruld en een stagediver geraakt op het podium om mee te zingen. Zeer straffe show.
RRRAGS (Second Stage) bestaat uit met zeer ervaren Belgische en Nederlandse muzikanten die eerder het mooie weer maakten in onder andere Bliksem, Astrosoniq, The Lords Of Altamont en The Devil’s Blood. Het powertrio komt meestal hard rockend uit de hoek, maar soms ook erg swingend en dan weer spacey of met een bluesy boogie. En dat allemaal gespeeld met een gemak en cool waaruit de ervaring van de band spreekt. Invloeden uit classic, hard en stoner rock worden opgesmukt met soul en psychedelica en de set vliegt voorbij.
Dé absolute headliner van deze Into The Void is Graveyard (Main Stage) en dat is wat ons betreft volkomen terecht. De Zweden bewijzen dat vandaag ook overvloedig en spelen voor ons uiteindelijk – samen met Gaupa – de beste set van de dag. Het viertal lijkt muzikaal en visueel weggelopen uit de vroege jaren ’70 en brengt archetypische, soulvolle classic rock. Het fantastische album van de grote doorbraak ‘Hisingen Blues’ uit 2011 komt gelukkig nog altijd ruim aan bod, met het titelnummer, ‘Uncomfortably Numb’ en in de bisnummers ‘Ain’t Fit To Live Here’ en ‘The Siren’ uiteraard als fantastische afsluiter. Het album ‘Peace’ is nog beter vertegenwoordigd in de set, met ‘Bird Of Paradise’, ‘Cold Love’, ‘Please Don’t’, ‘It Ain’t Over Yet’ en ‘Walk On’. Ook van het vorig jaar uitgebrachte album ‘6’ krijgen we een drietal nummers voor de kiezen. De band bestaat eerder uit rustige en introverte karakters en zal nooit uitblinken in communicatie met het publiek. Zanger/gitarist Joakim Nilsson lijkt er ook nu weer vermoeid en getormenteerd uit te zien, al biedt bassist wel tegenwicht met zijn wit-en-zwarte outfit. Maar woorden zijn niet nodig als je zoveel sterke nummers in je arsenaal hebt én vier onderlegde muzikanten die een ronduit heerlijke ronkende, fuzzy rocksound tot leven brengen!
Full photo report: Into The Void
Rev: Joris Smeets
Pic: Istvan Bruggen Photography