The Van Jets, Vooruit Gent - 13/04/2018

Primitief geweld met een futuristische sound

Met Future Primitives leverden The Van Jets ons een alternatieve soundtrack voor Mad Max: primitief geweld met een futuristische sound. Een eigen brouwsel van gitaren en hiphop, met als voornaamste getuigen singles 'Boy to Beastie' en 'BANG!'. 

Voor hun vijfde, zelfgeproducete album trokken ze terug naar heimat Oostende. Met deze plaat in de vingers kunnen ze hun eigen live reputatie enkel maar overtreffen. "And so you turn from boy into beastie!”

Pics: Jeroen Bal

Evanescence - Synthesis Live with orchestra

08/07/2018 Paleis 12 - Brussel

Pics: Lowie Coddack

BRDCST: Consouling Sounds presents

'Dirk Serries Epitaph' - Anciene Belgique - 08/04/2018

(5/5)

BRDCST is een heel interessant concept waarbij, op verschillende avonden, muziekstrekkingen tot artiesten en muzikanten die 'muziek tot kunst verheffen' hoog in het vaandel dragen. De nodige speelkansen krijgen. Ook wij zakten af naar zo één bijzondere avond. Op 8 april vierde Consouling Sounds zijn tienjarig bestaan met een voorstelling van Dirk Serries 'Epitaph'. De zwanenzang van zijn Ambient carrière, en meteen de aanloop naar het omdraaien van een andere bladzijde. Dit mochten wij gewoon niet aan ons laten voorbij gaan. Dirk zou bijna heel de avond op het podium staan, aangezien projecten waar hij actief aan meewerkt, optraden op deze bijzondere avond boordevol Ambient magie. Ons verslag:

Stratosphere: De Poorten van het Hemelse paradijs, wagenwijd open gezet. - 5/5

Stratopsphere is het drone/ambient-project rond drone meester Ronald Mariën. Straposphere is echter enkel één van de vele projecten waar de man aan meewerkt. Ronald heeft bovendien altijd, zowel als vriend, muzikant en geluidsman, zeer nauw samengewerkt met Dirk Serries en mocht daarom de avond openen. Hij deed dit op zijn eentje, gezeten op de grond voor het podium met enkel gitaar en loops, voor de geluidseffecten. Ronald zorgde dan ook voor een heel intimistische tot intense start van deze avond. Door de Club in een adembenemend atmosfeer onder de dompelen, waarbij je een speld kon horen vallen in de zaal. Voelden we ons dan ook wegglijden naar verre oorden, verwijderd van de harde realiteit. Kortom. Als er een paradijselijk genot bestaat van rust en kalmte. Dan heeft Stratosphere de poorten van dat Hemels paradijs op een eenvoudige maar enorm intensieve wijze wagenwijd open gezet in AB Club.

Scatterwound: De hypnotiserende kracht van geluidsmuren afbreken. - 5/5

Dirk Serries en N. (ofwel gitarist Hellmut Neidhart) vormen samen Scatterwoud. De heren vulden Stratosphere reeds op het einde van zijn set aan, waardoor al vroeg een bepaald hoogtepunt werd bereikt. En gingen toen gezamenlijk op dat zelfde elan gewoon door. Beide muzikanten verleggen dan ook meerdere grenzen in het bespelen van gitaar, die we niet elke dag tegen komen. Zo gebruikte Dirk een strijkstok om meer effect te toveren uit zijn instrument. En Hellmunt bijvoorbeeld een verfborstel. De set pikte dus gewoon in op voorgaande, maar gaandeweg werden alle registers toch volledig open gegooid, en ook geluidsmuren afgebroken. Tot uiteindelijk oorverdovende klanken, naar een climax toe, je uiteindelijk verdoven en vooral potdoof maken. Hoewel het lijkt alsof alles wat de monotone kant opgaat, is het net door die enorm intensieve manier waarop Scatterwoud de gitaar geluiden opbouwt naar die onaards aanvoelende climaxen. Dat je geboeid blijft luisteren tot je in een trance beland, gehypnotiseerd door de oorverdovende klanken die je hart beroeren. En meteen je trommelvliezen dreigen te doen barsten. Indrukwekkend!

Fear Falls Burning: Een geluid dat aanvoelt als het uitbreken van de Apocalyps - 5/5

Na een korte pauze mocht Dirk weer plaats nemen, deze keer op het podium zelf. Fear Falls Burning is een project dat nooit echt is opgedoekt, maar eerder 'on hold' werd gezet. Doorgaans bestaat de band uit meerdere uiteenlopende muzikanten van allerlei pluimage. We lieten optekenen dat dit in het verleden Dirk in het midden was, omgeven door drie drumstellen. Waardoor een chaos ontstond van percussie, die aanvoelde als alles verwoestende orkanen. Ditmaal bestaat Fear Falls Burning uit Dirk Serries (gitaar), Tim Bertilsson (drums) en de Britse saxofonist Colin Webster. Deze laatste stond vooraan het podium en bleek, willen of niet, de meeste aandacht naar zich toetrekken. Ook nu weer stelden we geluidsoverschrijdend gedrag vast, dat echter een inwerking op ons had alsof we weer eens wegzweven boven de wolken. Dirk bouwt zijn gitaar partijen telkens op naar een oorverdovende climax. Gerugsteund door de verschroeiende drum salvo's van Tim. Echter zijn het dus eerder de bijzondere saxofoon klanken van Colin. Die gaan van zachtmoedig je gehoor strelen, tot onaards en vooral heel veelzijdig klinken. Dit heeft zonder meer een verschroeiend effect op je hart en hersenpan. Al bij al moeten we toegeven. Elk van deze muzikanten zijn meesters in het bespelen van hun instrument. Ze bespelen die op een zo hoogstaande wijze dat je als aanhoorder van begin tot einde met verstomming wordt geslagen. Net door die indrukwekkende samensmelting van onaards aanvoelende elementen,  zorgt Fear Falls Burning dan ook voor een geluid dat aanvoelt als het uitbreken van de Apocalyps.

'Dirk Serries Epitaph' Feat. YODOK III: Muren bouwen, en terug afbreken. - 5/5

Wie had gedacht dat het hoogtepunt na al deze kleppers was bereikt, had buiten afsluiter YODOK III gerekend. YODOK III legt de lat zowaar zelfs nog hoger dan hun voorgangers, alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. YODOK III bestaat uit, naast dirk Serries zelf, Tomas Järmyr (Zu/Motorpsycho) en Kristoffer Lo op tuba. Deze laatste twee heren soleren eveneens in Jazz middens, en dat is ook te merken. Prompt wordt er zelfs meer geïmproviseerd tijdens de set, wat het geheel zowaar nog interessanter maakt. Deze keer start alles in enorm verstilde sfeer, waarbij je wederom een speld kan horen vallen in de zaal. Gaandeweg wordt een muur, langzaam maar zeker, opgebouwd naar een meer dan oorverdovende climax. Waarna diezelfde muur met oorverdovend lawaai prompt weer wordt afgebroken. Om weer een nieuwe te bouwen, en zo het publiek buiten adem en verweest achter te laten. Geen één keer, maar meerdere keren op iets meer dan een uur tijd. YODOK III verstaat die unieke kunst om te spelen met emoties, waardoor je van de ene adembenemde tot intieme verrassing in de andere overdonderende en verschroeiende climax terecht komt.  Dirk Serries Feat.

YODOKIII bezorgt ons dan ook die ultieme kers op de taart waardoor we, mede dankzij de meerdere andere concepten op deze avond, met een immens rustgevend gevoel vanbinnen de zaal verlaten. Met de woorden van Brian Eno in het achterhoofd, dat Ambient een muziekgenre is dat en helend effect kan hebben op hart, ziel en hersenen. Voelden ook wij een gelukzaligheid over ons neerdalen in ons hart, waardoor we prompt het gevoel kregen... een ander mens te zijn geworden. Letterlijk! En daarom willen we ook een woord van dank richten aan Consouling Sounds. Een label dat reeds tien jaar een oog, oor en gevoel heeft voor intensiviteit, experimenteren en muziek en artiesten waarbij emoties worden bespeeld, op een onaards aanvoelend niveau. Van oorverdovend tot intiem en hartverwarmende schoonheid. Van harte. Een gelukkig verjaardag

(Van Damme Erik)

Scorpions @ Vorst Nationaal (4/5)

Duitse diesel vol ronkende rockparels

Na meer dan vijftig jaar op de planken is de Duitse hardrockhitmachine nog steeds niet op het einde van zijn latijn. Momenteel werken Scorpions hun Crazy World-tournee af, hun zoveelste reis rond de wereld. Terwijl de leeftijd van oerleden Rudolf Schenker (gitaar) en Klaus Meine (vocals) stilletjes aan tegen de zeventig lentes aanleunt, dokkert deze degelijke diesel vol ronkende rockparels gedecideerd verder. Gezien de gemiddelde leeftijd van de aanwezigen werd de avond voor velen een trip down memory lane, huppelend van de ene classic naar de andere.

Het voorprogramma werd keurig afgewerkt door Vandenberg’s Moonkings. Deze Nederlandse formatie grossiert vooral in hardrock met een snedig heavy metal randje. Hun korte set was opgebouwd met eigen werk van hun debuutplaat (2014) en prima gebrachte covers van o.a. Whitesnake en Led Zeppelin. Daarna werd de spanning vakkundig aangezwengeld door de songkeuze terwijl het decor in een vlot tempo werd omgebouwd. Back In Black en Enter Sandman konden op heel veel bijval rekenen in de gezapig vollopende zaal.

Bij de opener Going Out With A Bang werd snel duidelijk dat de impressionante lichtshow met bijhorende beeldschermen een grote rol zouden spelen doorheen de set. Iedere song was voorzien van passende randanimatie. The Zoo en We Built This House stuwden de decibels in het publiek een eerste maal in het rood. Meine was in form en bij de akoestische medley met Follow Your Heart, Eye Of The Storm en het wondermooie Send Me An Angel leverden zijn nog steeds solide stembanden de makkelijk meezingbare lyrics indringend af in onze gehoorkanalen. Ook het gefluit bij hun grootste hit Wind Of Change was een fluitje van een cent voor de pensioengerechtigde frontman. De opgedaagde massa kon hun tevredenheid niet onder stoelen of banken steken. Ook al was het zittende publiek ietwat tam, Scorpions zette een verrassend goeie vertoning op de planken.

Mickey Dee, die vanaf 1992 achter de drums van Motörhead zat, geeft sinds het heengaan van wijlen Lemmy het beste van zichzelf bij Scorpions. Een cover om de overleden rocklegende en boezemvriend te eren kon dan ook niet ontbreken. Overkill werd, voorzien van enkele iconische beelden van zijne hoogheid zelf, Lemmygewijs strak door de speakers gejaagd. Deze ode, die allesbehalve goedkoop overkwam, was oprechter dan de doorsnee Duitse autofabrikant. Zolang het bij één cover met betekenis blijft, kan dit soort riskante praktijken gedoogd worden. Daarna volgden nog vier klassiekers met een blinkend A+ energielabel. Blackout, Big City Nights en Rock You Like a Hurricane tijdens de bisronde werden gretig op de fans afgevuurd. Maar het was uiteindelijk Still Loving You die het meeste smartphones uit de zakken van de aanwezigen toverde. Deze tijdloze topper heeft alles om Africa van Toto de loef af te steken in de gelijknamige lijst. Maar wie zijn wij om daar alleen over te oordelen.

We sluiten af met de gevleugelde woorden van Meine: ‘Love, our love! Shoudn’t be thrown away.’ Deze schorpioenensteek zal nog lang nazinderen.

Rev: Bram Gheysen

Pics: Gunther Moens  

School is cool

De kreun, Kortrijk, 30/03/2018

Pics: Steven T'joen

Black Label Society

Trix, Antwerpen, 31/03/2018

Pics: John Scheffers