Metallica - 72 Seasons
Therapy? - Hard Cold Fire
For The Fallen Dreams
Story Of The Year
Steel Panther - On The Prowl.
Avantasia
Agenda
03 JUN
Alter Bridge
03 JUN
Vestrock 2023 (NL)
10 JUN
Disturbed (Download)
13 JUN
Slipknot
14 JUN
Arch Enemy
15 JUN
The Hickey Underworld
18 JUN
The Veils
18 JUN
Hellfest 2023
18 JUN
Graspop 2023
21 JUN
Incubus
21 JUN
Amon Amarth
23 JUN
Mercury Rev
24 JUN
Grensrock 2023
24 JUN
Jera on Air 2023
25 JUN
Genk On Stage 2023
25 JUN
Live Is Live 2023
28 JUN
Airbourne
02 JUL
Gojira
02 JUL
Rock Werchter 2023
09 JUL
Rock Zottegem
09 JUL
Sjock 2023
09 JUL
Mad Cool 2023
15 JUL
Rock Herk 2023
04 AUG
Rammstein 2023
05 AUG
Brakrock 2023
06 AUG
Dranouter 2023
06 AUG
Lokerse feesten 2023
08 AUG
Placebo
11 AUG
Black Eyed Peas
13 AUG
Alcatraz 2023
20 AUG
Dynamo Metal Fest
21 AUG
Cypress Hill
27 AUG
W-Fest 2023
02 SEPT
Crammerock 2023
22 OKT
Desertfest - Antwerp 2023
29 OKT
Samhain 2023
18 NOV
Helldorado 2023
18 NOV
Starsailor
19 NOV
Perturbator
10 DEC
Till Lindemann

The odd man

...


 

See ya this summer! 

 

 

Meer lezen...

Photo report: Lagwagon

23 MEI 2023

 

Lagwagon

 

22/05/2023, Trix - Antwerpen

 

Full photo report: Lagwagon

 

Pics: Cindy Frey

 

Meer lezen...

Concert report: Mono

21 MEI 2023

 

MONO + GGGOLDDD @ Muziekgieterij, Maastricht – 19/05/2023

 

Maandenlang stond deze datum al rond omcirkeld op de kalender en de gezellig gevulde Muziekgieterij was bewijs dat dit bij vele fans het geval was. Mono nam op zijn Europese tournee het Nederlandse GGGOLDDD mee als voorprogramma en dus wist je op voorhand dat dit een muzikale avond om in te lijsten zou worden. Maar ook eentje om je emotioneel op voor te bereiden, want dit zijn twee bands die emotioneel wel heel wat losmaken.

 

GGGOLDDD (voorheen gekend als ‘gewoon’ Gold) is een postrockband die al jaren gestaag aan de weg timmert met kwalitatieve albums. De grote doorbraak kwam er echter 2 jaar geleden, als gevolg van de Covid-pandemie. Het Roadburn-festival was in 2020 niet kunnen doorgaan en toen bleek dat het in 2021 ook niet zou lukken, werd Roadburn Redux ingevoerd: een online festival waar je enkele dagen lang naar diverse videoclips (vaak in première) en live-registraties kon kijken. Zonder twijfel een van de meest spraakmakende én meest bekeken live-sets was ‘This Shame Should Not Be Mine’ van GGGOLDDD.

 

Het was een van de zogenaamde ‘commissioned pieces’, waarbij een band gevraagd wordt nieuwe muziek te maken, speciaal voor het festival. Zangeres Eva Milena legde vanavond voor het slotnummer ook uit waar het over gaat: een persoonlijke ervaring met seksueel geweld en de schaamte en pijn en heel veel andere, vervelende zaken die daarmee gepaard gingen. Een muur waar ze tegen aan botste tijdens de pandemie en die ze probeert af te breken door het van haar af te schrijven. De muziek als therapeutisch redmiddel om de posttraumatische stress van zich af te schudden en opnieuw te beginnen dus. De live-registratie voor een lege zaal mocht GGGOLDD vorig jaar ook effectief live op Roadburn brengen, met overdonderend succes – de band en performance met uitgebreide band werd enorm warm ontvangen. Het kon dus niet anders: ‘This Shame Should Not Be Mine’ werd het nieuwe album van de band en daar lag vanavond dan ook de focus op.

 

Muzikaal evolueerde de band de voorbije jaren al sterk naar een andere sound waar elektronica steeds prominenter op de voorgrond treden. Die evolutie is doorgetrokken en liet de band toe om vandaag in een afgeslankte samenstelling met 4 evenveel indruk te maken. Denk naast post rock/metal ook aan alternatieve rock, triphop, avantgarde, new wave en veel synths, verstilde momenten die naar adem doen happen en op tijd en stond felle gitaaruitbarstingen. Uiteraard trekt vooral frontvrouw Milena de aandacht en dat wil nochtans wat zeggen met de straffe muzikale omlijsting. Haar gevarieerde, intense zang en bijhorende, bezwerende bewegingen zuigen je in haar wereld, je voelt vanaf opener ‘Beat By Beat’ de pijnlijke ervaringen die ze op tafel legt.

 

‘Strawberry Supper’ is een van onze favorieten, bij de start duidelijk refererend naar Portishead maar daarna dreigend en losbarstend. ‘Spring’ blijft hangen in die dreigende sfeer die de elektronica oproepen terwijl ‘I Won’t Let You Down’ start met dream pop en shoegaze met erg hoge zang, om daarna weer te ontplooien met donkere, dreunende en overstuurde elektronica. Met ‘I Let My Hair Grow’ komt ook de gloednieuwe single voorbij en die trekt de lijn van het vorige album perfect door.  Het iets oudere nummer ‘Old Habits’ springt er uit met het hardere, hypnotiserende ritme van de elektronische drums. In de intense, ongemakkelijke afsluiter ‘On You’, met een schaarse muzikale ondersteuning en veel effect op de stem, spreekt Milena haar belager rechtstreeks aan en dat snijdt elke keer in ons vel. Daarmee komt na 45 minuten een einde aan deze indrukwekkende set en maken wij een diepe buiging voor zoveel intensiteit en schoonheid.  



Mono uit Japan bestaat intussen bijna 25 jaar en mag zich tot de absoute top van de postrock rekenen. Beetje ironisch, omdat de bandleden zelf dit label (en alle andere labels) verwerpen en zeggen dat muziek dit net overstijgt en ze niet in muzikale hokjes denken. Ze laten zich inspireren door zowel experimentele, avant-garde als klassieke muziek. Dat kunnen we alleen maar toejuichen en beamen, maar anderzijds is het soms toch wel handig om een beetje richting te geven. In het begin van hun carrière werd Mono dan ook in één adem genoemd met bijvoorbeeld Explosions In The Sky, Godspeed You! Black Emperor en Mogwai. En net als die bands geven ze fantastische, intense, emotionele live shows en is er geen sprake van zang. Die is ook absoluut niet nodig want het classy en moeiteloos coole viertal slaagt erin om anderhalf uur lang probleemloos de aandacht vast te houden met de solide ritmesectie van bassiste Tamaki en drummer Dahm en het inventieve, complexe gitaarwerk dat Taka en Hideki uit hun instrumenten en uitgebreide boards vol effectenpedalen weten te toveren.

 

De band heeft intussen al tientallen releases uitgebracht, zowel full albums, (split) EP’s, soundtracks als live albums en heeft nog geen enkele keer ontgoocheld. Mono beheerst immers de kunst van de dynamische aanpak en charmeert in de rustige, betoverende passages maar maakt ook indruk met golven van gitaren. Zonder woorden weten ze zo toch zowel positieve gevoelens van vreugde als negatieve emoties van verdriet op te roepen. De nadruk ligt deze Europese tournee op de twee meest recente albums, met 3 nummers uit ‘Pilgrimage Of The Soul’ en 2 uit ‘Nowhere, Now Here’ maar ook enkele oudere kleppers. 

‘Riptide’ kent een zeer rustig, bijna pastoraal begin maar barst dan meteen open met luide gitaren. ‘Imperfect Things’ bouwt enkele minuten lang rustig op, tot de ronkende bas, swingende drums en  specifieke gitaarsound (die zowel sferisch als scherp klinkt) de hemel openscheuren. Ook het lang uitgesponnen ‘Nowhere, Now Here’ leunt op een rustige start en klaterende gitaarlijnen waarin je toch hoort dat alle postrock schatplichtig is aan Pink Floyd. Het nummer plooit telkens verder open en blijft de spanning opbouwen en opdrijven, zowel qua tempo als volume door de knallende drums en een machtige gitaarmuur. Ook ‘Innocence’ toont aan dat Mono niet alleen de kunstjes van het genre beheerst maar gewoon meegeschreven heeft aan het rulebook: een typische opbouw tot een stevige uitbarsting, waarbij roffelende drums voor dynamiek zorgen. ‘Sorrow’ is zo’n nummer dat met zijn filmische sound beelden oproept van hoog vliegende adelaars over weidse toendra en bergtoppen. Met ‘Halcyon (Beautiful Days)’ en ‘Ashes in the Snow’ krijgen we oudere publieksfavorieten voorgeschoteld. ‘Ashes’ begint met klanken die aan een muziekdoos doen denken maar bouwt weer heerlijk op, temporiseert en barst dan nog sneller en harder open om af te sluiten met een slag tegen een gigantische gong. Als bisnummer zijn we uitermate gelukkig met ‘Com(?)’, dat nog eens alle elementen van de bandsound laat zien en heerlijk knalt, om ons uiteindelijk uitgeleide te doen met een heerlijke bak feedback en noise.

 

Absolute topklasse!

 

Full photo report: Mono + GGGOLDDD

 

Rev: Joris Smeets

Pics: Istvan Bruggen

 

Meer lezen...

Photo report: Selah Sue

21 MEI 2023

 

 

Selah Sue + Ar-Jane

 

20/05/2023, Muziekgieterij - Maastricht

 

Full photo report: Selah Sue

 

Pics: Istvan Bruggen

Meer lezen...

Photo report: Dirk

19 MEI 2023

 

Dirk & Ronker

 

19/05/2023, De Kreun - Kortrijk

 

Pics: Stefaan Desfossez

Meer lezen...

Photo report: Channel Zero

19 MEI 2023

 

Channel Zero & Temptations for The Weak

 

De Casino, Sint Niklaas - 18/05/2023

 

Full photo report: Channel Zero

 

Pics: Sven Dullaert

 

Meer lezen...

Concert report: The Datsuns

05 MEI 2023

 

The Datsuns & The Sha-la-lee’s

 

Muziekgieterij, Maastricht – 01/05/2023

 

Een verlengd weekend afsluiten met een onvervalst potje rock ‘n’ roll? Daar zeggen we natuurlijk nooit neen tegen. The Datsuns sluiten hun Europese tour vandaag af in Maastricht en dus trekken we met plezier weer naar de Muziekgieterij.

 

En omdat ze in Maastricht het al gewoon zijn dat ze op Belgische feestdagen overspoeld worden met landgenoten, konden ‘onze’ The Sha-la-lee’s er gerust bij! Al moeten we daar tegenwoordig een kanttekening bij maken: nieuwe drummer Ries Doms (The Kik) komt uit Tilburg en vervangt David Schroyen (Evil Superstars, Peuk). Ook bassist Kevin Maenen (The Sore Losers, The Love) is een nieuwkomer en komt Toon Aerts vervangen. Zijn wel nog gebleven uit de oorspronkelijke line-up: Limburgs eigenste rockheld Cedric Maes (The Sore Losers, The Love, El Guapo Stuntteam, radio-dj bij Willy) en Christophe Vaes op de heerlijke ‘blues harp’, de mondharmonica die de mix van classic, blues en garage rock toch altijd een speciaal randje geeft.

 

Het titelloze debuut van dit rockende combo dateert alweer van 2015 en sindsdien waren er sporadische opstoten van activiteit. Niet in het minst door het succes van The Sore Losers, waarschijnlijk. Nu daar de pauzeknop even ingedrukt wordt, komt er tijd vrij om, naast The Love, ook The Sha-la-lee’s terug in te pluggen. Die twee bands brengen binnenkort ook nieuwe albums uit, dus leek het wel een goed idee om te komen opwarmen voor oude bekenden The Datsuns. En eerlijk: als je een show begint met een ultieme klassieker als Link Wray’s ‘Rumble’, dan tover je meteen een smile van oor tot oor op ons gezicht. Meteen gevolgd door nieuwe single ‘Born To Lose’ die pas werd gelanceerd en in minder dan 3 minuten bewijst dat goede rock ‘n’ roll een swing en een groove heeft en de voetjes doet meetappen. En als de gitaar geen gierende solo speelt, dan krijgen we die wel op mondharmonica. Heerlijk!

 

Een half uur is helaas veel te kort voor de rockende riffs, afwisselende garage en swingende ritmes, rake drums en ronkende bas die in elkaar klikken en uiteraard de uitspattingen van de gitaarmaestro Cedric himself. Het spelplezier is onmiskenbaar. We herkennen nog het groovy ‘Sonny’ maar krijgen ook het gejaagde titelnummer van de nieuwe plaat, ‘Garbage Dreams’ met snerpende mondharmonica. Afsluiten doen we zoals we begonnen zijn: vanuit een snelle, fuzzy rocker plots terug naar Link Wray!

 

The Datsuns zetten vandaag een punt achter deze Europese tour, maar de Nieuw-Zeelanders bewijzen dat ze bijlange nog niet moe zijn. Ze braken in het begin van de jaren 2000 door bij de rock revival die ons ook bands als The White Stripes, Jet en Wolfmother gaf, maar ook The Hellacopters kan je als referentie zien. Energieke rock ‘n’ roll die al meer dan 20 jaar lang zowel qua sound als qua look zorgt voor een flashback naar de 70’s: dat is het gekende recept. En dat blijft altijd even goed smaken, zeker met een drummer als Adam Lindmark die zoveel cool en plezier uitstraalt en in ‘So Long’ zelfs even naar John Bonham lonkt.

 

Deze kiwi’s doen niet moeilijk; they came to rock and they came to rock hard! Het begin van de set toont wel wat variatie: een typische rocker, iets melodieuzere zang in ‘Other People’s Eyes’, het lekker hoekige ritme van ‘Harmonic Generato’ dat zich mooi ontplooit, lekkere solo’s maar ook de heerlijke riff die van ‘Brain To Brain’ een catchy song maakt. In het midden van de set zitten enkele persoonlijke uitschieters. ‘Caught In The Silver, Grey’ heeft een onweerstaanbare groove, ronkende bas en melodieuze gitaren er overheen. Ook ‘Axethrower’ bekoort ons en ‘Stuck Here For Days’ leunt op slide gitaar en een aanstekelijk shuffle ritme.

 

Daarna wordt vooral het gaspedaal diep ingeduwd en krijgen we snellere, meer garage rockers – zanger / bassist Dolf geeft zijn bas zelfs even door naar een van de gitaristen om zijn handen vrij te hebben. Bij ‘Helping Hands’ maant hij iedereen in het publiek neer om even te hurken en op zijn teken op te springen en dat lukte mooi. En dan moest die verschroeiende finale komen, want we eindigen met het trio ‘Dehumanise’ (dat ons wat aan Motörhead doet denken), de grote doorbraakhit ‘MF From Hell’ en tenslotte ‘Who Are You Stamping Your Foot For?’.

 

Hail, hail, rock ‘n’ roll!

 

Full photo report: The Datsuns

 

 

Meer lezen...
Page 1 of 118
Goto page: 1, 2, 3 ...