Carneia – Voices Of The Void (5/5)
This is Carneia!
Drie jaar na hun vorige EP Symmetry of Mind worden we bij Voices Of The Void op een uitgebreider rondje Carneia getrakteerd en wat voor één. De band bestaat tien jaar en kon doorheen de jaren en positiewissels een stevige live-reputatie opbouwen. Ook bij de release van deze schijf worden de optredens binnen en buiten de West-Vlaamse provinciegrenzen opgevoerd. De kansen om hen in levende lijve aan het werk te zien, liggen voor het grijpen, wat ons betreft een absolute aanrader. Zoals Carnea 2500 jaar geleden een groot festival was voor de Spartanen, is deze nieuwe verschroeiende schijf van Carneia een feest voor de zintuigen, met het gehoorkanaal voorop, van iedere metalliefhebber.
Voices Of The Void begint strakker dan de getuite lippen van Daniel Craig (aka James Bond). The Making Of The Universe is een ware metal-opus die inslaat als een bom. De gebalde kracht die ervan uit gaat is als een oorverdovende oerknal, conservatieve creationisten zouden ons durven tegenspreken maar tot op vandaag nog steeds dé nummer 1 in het maken van universa. Frontman Jan Coudron gromt als nooit tevoren en heft zijn stem naar een nog hoger niveau. Blood & Candy werd enkele weken terug al gelost als zoethoudertje voor de vele ongeduldige Carneianen onder ons. De pompende drumpartijen van Joppe Vandewalle doen ons bloed sneller stromen dan dat het geval was bij de sprint van ene van der Poel in de enige Nederlandse voorjaarsklassieker. Black Coffee is op zijn beurt dan weer helemaal iets anders maar minstens even goed. Het zwarte goud dat ons dagelijks bij het ochtendgloren mens maakt, wordt hier vervangen door onheilspellende sounds met prikkelende effecten. Uit goede bron vernamen we dat deze Twin Peaks-achtige tonen gestreamd worden uit het grote Thomas Combes-brein, ook wel de brede schouders waar het moederbord van Carneia op rust. Deze dreigende klanken luiden een drieste brok ongebreidelde energie in die gelijk staat aan een ad fundum van tien espresso’s. Daarna is The Hangman misschien nog de grootste shot cafeïne van de plaat. De riffs van Jille Vandromme houden hier op hun heerlijke hoogtepunt ergens het midden tussen Meshuggah en Tool. Na vier loeiers van tracks hebben ze bij Shadow Man wat rust verdiend in de lommer van een wiegende palmboom met een frisse pint bij de hand. Er wordt wat vaart geminderd om na deze goed afgemeten bocht bij Alter Ego nog eens, met het gaspedaal diep ingedrukt, verschroeiend uit te halen. We hebben nog gezocht in onze fichebak maar hier houden alle mogelijke gelijkenissen en parallellen met eender welke concullega of genregenoot op. We zouden nog een kaarsje willen branden in een Notre Dame naar keuze voor Jan want deze tour de force kan niet gezond zijn voor de stembanden. Op het einde krijgen we nog de meest atypische streep Carneia voorgeschoteld bij Anthem For The Wasted. Maar het zou niet de eerste keer zijn dat een solide song waarbij de band zich zijn comfortzone laat hijsen, kan laten uitstijgen boven zichzelf. Voices Of The Void is een dikke kanshebber op metalplaat van het jaar dat nog niet eens halverwege is.
‘This is not Sparta, this is Carneia!’ (bij voorkeur te lezen met een stoere koning Leonidas-stem met bijhorende gebleachte tanden en stoere plak-hipsterbaard)
(BG)