Preoccupations – Preoccupations (4,5/5)
Andere naam, zelfde kwaliteit
Begin 2015 werden we van onze sokken geblazen door de debuutplaat van het relatief onbekende Viet Cong. Duistere post-rock badend in noise en industrial rechtstreeks uit Calgary (Canada) dompelden ons onder in een soort 80s-waas. De controverse omtrent de bandnaam bleef niet uit en frontman Matt Flegel en zijn bijzondere bende werden onterecht beticht van racisme en culturele toe-eigening – what’s in a name – waardoor er zelfs concerten gecanceld werden. Datzelfde jaar nog moest de rebelse naam plaats ruimen voor een nieuwe; Preoccupations was geboren en het betere lied kon weer zegevieren. De nieuwe plaat kreeg meteen dezelfde titel aangemeten en zonder overdrijven kunnen we stellen dat het terug een ongewoon meesterstuk geworden is.
Anxiety zet de zintuigen bij aanvang op scherp. Dwarse dreunen zorgen voor een bevreemdend gevoel tot Flegel zijn korrelige stembanden laat trillen. Na twee minuten voelen we ons thuis door hun gekende grensverleggende sound die nog steeds aanwezig is. Ook Monotony en Zodiac dragen het oude Viet Cong-label dat garant staat voor kwaliteit en eigenzinnigheid. Het gedoe rond de naamsverandering heeft hen niet verzwakt. Integendeel; Preoccupations staat er en gaat niet zomaar uit de weg. Bewijs daarvan is Memory, dat zich met de volle elf minuten als een hongerig roofdier op ons werpt. Deel één van deze song verslindt ons tot de laatste vezel met een Joy Division-achtige sfeer. Wijlen Ian Curtis zou trots zijn op zijn volgelingen. Deel twee van Memory heelt de wonden met opgewekte indie van het bovenste schap. Ook Degraded haalt het niveau van deze schijf niet naar beneden. De mysterieuze intro die doet denken aan futuristische films uit de seventies gaat vlot over in een potige rocksong. Het opzwepende ritme van het refrein zal live zeker voor dansende lijven zorgen. Het daaropvolgende Sense en Forbidden zijn twee korte intermezzo’s die beide niet boven de anderhalve minuut geraken. Nogmaals een bewijs dat Flegel en co lekker eigenwijs doen waar ze zin in hebben en zich niet aan de ongeschreven regeltjes van een tracklist houden. Stimulation is een snedige song met een drummer die in overdrive gaat. Een betere titel voor deze prikkelende brok testosteron hadden we zelf niet kunnen bedenken. Dat Preoccupations geen grote massa’s op de been zal brengen, is aan de ene kant misschien wel een goede zaak. Want onontgonnen diamanten die niet elk uur van de dag via de radio rond onze oren worden gedraaid zijn er om te koesteren.
‘Preoccupations is a piece of work’ waar we met veel graagte in graven.
(BG)