Satan Takes A Holiday – Aliens (3,5/5)
We gaan op reis en nemen mee… verduiveld goeie rock
Stockholm is niet alleen de bakermat van de betere nordic-noir, maar ook de uitvalsbasis van menig fameuze formatie met internationale allure. Satan Takes A Holiday is daar één voorbeeld van. Als ruwe diamant komen ze na een carrière van een dikke tien jaar beetje bij beetje piepen aan de oppervlakte van de mainstreame muziekvijver. Aliens is de vierde schijf dat het drietal het universum instuurt.
Neem een korreltje QOTSA en een vleugje Royal Blood samen op een bedje van Jesse ‘The Devil’ Hughes en je krijgt Satan Takes A Holiday. Het trio schuwt de rockclichés niet, maar de combinatie met een eigen sound zorgt hier en daar wel voor het nodige vuurwerk. Met de opener Good Cop Bad Cop is het meteen raak. De gitaarriffs worden gretig aan elkaar geschroeid en het bezeten mondharmonica-momentje maakt deze eerste track volledig af. Het daaropvolgende The Beat werd een maand geleden al als voorbode erop uit gestuurd. De catchy riff is van het zelfde pluimage als de fladderende gitaarlijnen die bij Eagles Of Death Metal aan de lopende band gesmeed worden. De videoclip met een Animal-achtig muppetfiguurtje in de hoofdrol is zeker ook de moeite om even te checken. Ladder To Climb swingt er ook lekker op los. Driftig gesnaar en vocals in overdrive zorgen voor een uiterst meekweelbare crowdpleaser. Iron Pipe en Born At Night zijn op hun beurt ook met zekerheid in een Stockholmse garage verwekt. De groezelige smerigheid gutst bij momenten met bakken uit de boxen. Love Me Like I Love Me en Why Don’t We Do It In The Road zouden onze laatste schifting niet overleefd hebben. Deze twee songs halen het niveau van de rest niet. Afsluiter Wrinklay is dan wel weer een stuk beter. Met goesting en overgave wordt er snedig afgesloten zoals ze een halfuur eerder begonnen zijn, rockend zonder kapsones.
Wij gingen mee op reis en hoorden een verduiveld goeie portie rock & roll.
(BG)