Astodan – Bathala.
Dit is een Belgische band die uit vijf leden bestaat. Drums, basgitaar en drie(!) gitaren. Wat zeker om heel wat muzikale vernuftigheid vraagt om dit met elkaar te combineren zonder chaos te creëren. En dat lukt hen aardig. Toch zijn er heel wat synths te horen. Deze band brengt instrumentale postrock. Deze plaat is de opvolger van ‘Ameretat’. Hun sound kan je een mix noemen van “If These Trees Could Talk”, Pg.lost, Toundra en AmenRa.
Er staan zes nummers op en duurt ongeveer zesenveertig minuten. De songs zijn één voor één werken die alle typische klanken voor dit genre bevatten. De studio-engineer heeft een prachtproduct afgeleverd. De gitaristen Bert Quinten, Nick Buelens en Tim Moens zorgen voor een muur van geluid die op geen enkel moment het basgitaarwerk van Tom Verryken en de drums van Tom Overloop naar de achtergrond verwijzen.
Je hoort de opbouwende nummers evolueren van atmosferische soundscapes naar explosieve uitbarstingen waarbij je kippenvel krijgt. Opener ‘Hukluban’ start met synths om na een minuut plaats te maken voor gitaargetokkel met basgitaaraanslagen. Na twee minuten valt alles in. ‘Katalonan’ kan je best vanuit je luie zetel beluisteren. Iets kalmer en in de vierde minuut vallen alle instrumenten in.
‘Likha’ is het langste nummer op de schijf. Je bent zoet voor meer dan elf minuten. Alle songs hebben dezelfde kenmerken: opbouwen naar een climax om vervolgens opnieuw te beginnen. Daar is niks mis mee. Het is zeer avontuurlijk. De songs zijn gewoonweg prachtig.
Emotie en drama gaan hand in hand. Dit is topklasse die je volgens mij het best beleeft met een kwalitatieve hoofdtelefoon in een duistere omgeving.
Ik popel om deze band live aan het werk te zien. En het liefst in een zaal.
Ik blijf het herhalen: grote klasse!
Guido Grymonprez.