Airbourne + The Dirty Denims
28/06/2023 @ Poppodium 013, Tilburg
We hebben een tijdje op deze show en tour moeten wachten want door de stijgende kosten van het touren werden een aantal concerten van Airbourne naar dit jaar verplaatst. Helaas zorgde dat er eerst voor dat de beardo’s van Crobot moesten afzeggen voor de tour en recent gaf ook Blues Pills verstek omdat zangeres Elin intussen zwanger is. Jammer, want we keken zeker uit naar beide voorprogramma’s.
Enter The Dirty Denims. Toegegeven, ons nog volkomen onbekend en dus erg verrassend om dan vast te stellen dat het hier over een Nederlandse band gaat die al sinds 2005 bestaat en al 4 albums, enkele ep’s en 7-inches uitbracht. Het kan natuurlijk altijd aan ons liggen maar dan stellen we ons toch vragen. Gelukkig worden we al snel gerustgesteld door dit viertal dat zichzelf omschrijft als ‘happy hardrock’ en het ziet er meteen prima uit: het spelplezier druipt er al bij opener ‘Ready, Steady, Go’ vanaf – er wordt gehuppeld, gesprongen en gelopen over het podium - en ook visueel klopt het plaatje met o.a. een leren vestje, een rockabilly hemd en legging met luipaardprint. Met zangeres/gitariste Mirjam en drumster Suzanne in de gelederen zijn verwijzingen naar The Donnas, Blondie en Joan Jett natuurlijk niet veraf, maar ook KISS, Danko Jones, The Romantics en The Ramones zijn duidelijk inspiratiebronnen. En zeker een stevige lik AC/DC, waardoor de band zeker past bij de headliner vanavond. Dolblij waren ze dan ook om voor Airbourne te mogen openen.
We kunnen eigenlijk weinig verkeerd zeggen over deze catchy mix van rock ‘n’ roll, punkrock en powerpop, die alle elementen bevat die je zou verwachten en met veel plezier en interactie overgebracht wordt naar het publiek. Het enige minpuntje is dat niet alle songs even sterk zijn en we eigenlijk wel het gevoel blijven behouden dat de band niet meer zal doorgroeien naar een hoger niveau. Als tweede nummer was een ‘Last Call For Alchol’ misschien wat vroeg, maar gelukkig trekt het rockende ‘Creatures Of The Night’ (dat over de Gremlins zou gaan) het terug op gang. Soms zijn de titels en teksten wel iets te voor de hand liggend, maar de lijn tussen cliché en eerbetoon is nu eenmaal vaak erg dun in dit genre. ‘Hit Me With Your Best Shot’ (geen cover!) en ‘Let’s Roll The Dice’ leunen iets meer op de AC/DC-invloed maar zijn net als ‘Scream Out Loud’ wel uitschieters. Zeker genietbaar.
Uiteraard is de 013 weer erg goed volgelopen voor de Australische energiebom Airbourne. Iedereen moet intussen weten dat deze snaken al jarenlang eer betonen aan de harde, in alcohol gedrenkte pubrock van grote voorbeelden en landgenoten Rose Tattoo en vooral AC/DC – en laten we daar Motörhead nog maar bijnemen. Ze bewijzen nu al lang dat rock ‘n’ roll allesbehalve op sterven ligt maar integendeel springlevend is en harde klappen uitdeelt. Wie het viertal nog nooit live aan het werk zag, heeft wat gemist: ze brengen smerige, voortdenderende hardrock zoals die klonk in de jaren ’70 en ‘80 maar dan met de energie van Tasmaanse duivels! Eigenlijk kan je deze show kort samenvatten: ‘high octane rock’ met de gekende fratsen van de frontman en een clusterbom die 13 bommen uitgooit die eigenlijk allemaal klinken als een rock-klassieker. Indrukwekkend.
Het vierkoppige, langharig monster zet achter zich zo’n lekker ouderwetse muur van Marshall-versterkers en al snel wordt duidelijk dat dit publiek van alle leeftijden ‘Ready To Rock’ is. Zanger Joel O’Keeffe heeft zelfs niet de moeite gedaan om een shirt aan te trekken en in zijn broek zit een groot gat ter hoogte van de knie: het toont eigenlijk meteen de attitude van een band die nergens meer acht op slaat als er gerockt moet worden. ‘Too Much, Too Young, Too Fast’ wordt uiteraard al meteen luidkeels meegebruld want zoals het volgende nummer al meegeeft zijn ze ‘Rock ’n’ Roll for Life’. Het is duidelijk ‘Good To Be Back In The Game’ in Tilburg, je ziet dat ze het oprecht menen. Tijdens de ode aan de ‘Girls in Black’, nochtans een snelle stamper, gaat Joel crowdsurfen terwijl hij intussen gewoon verder gitaarspeelt. Het blik bier dat hij aangereikt krijgt, slaat hij op zijn hoofd tot al het bier er uit spuit. Niet de laatste keer dat het publiek gedoopt wordt in alcohol trouwens. ‘Bottom Of The Well’ is voor ons nog een extra uitschieter: de rustige intro is een welgekomen rustpunt al duurt het natuurlijk niet lang vooraleer het nummer het gaspedaal induwt. Halverwege wordt het ‘Ghostbusters’ theme naadloos verwerkt! Met een straf trio nummers komt een einde aan de reguliere set. De snelheidsduivel ‘Breakin' Outta Hell’, het aan Lemmy opgedragen ‘It's All for Rock 'n' Roll’ (waarbij de frontman vooraan op het podium wat drankjes mixt met behulp van een fles Jack Daniels) en ‘Stand Up for Rock 'n' Roll’ brengen de hoofden helemaal op hol. De bisnummers worden aangekondigd door drummer Ryan O’ Keeffe die een ouderwets luchtalarm aanzwengelt, waarna Joel verschijnt bovenop de muur van versterkers. We kregen al het ene rock ‘n’ roll anthem na het andere en dan sluiten ‘Live It Up’ en ‘Runnin’ Wild’ het feest nog af!
Full photo report: Airbourne
Rev: Joris Smeets
Pics: Istvan Bruggen