ARCH ENEMY + AD INFINITUM + HALIPHRON
013, Tilburg – 14/06/2023
Alle meisjes aan de macht! Nu ja, je mag eerder ‘power ladies’ gebruiken, want 3 zeer straffe frontvrouwen (en een bassiste) bewijzen op deze zwoele zomeravond in Tilburg dat ‘female fronted metal’ verschillende verschijningsvormen heeft. En ze bevielen ons alle drie uitstekend.
De zeskoppige band Haliphron speelt een thuiswedstrijd. Hoewel de (ex-)leden van onder andere Izegrim, Bleeding Gods en God Dethroned pas in 2021 de handen in elkaar sloegen, mochten ze onlangs al hun album uitbrengen via het Franse label Listenable Records. Na een bombastische, symfonische intro, wordt al snel duidelijk dat we met doorgewinterde professionals te maken hebben. De stevige, op death metal gebaseerde sound overtuigt meteen: ondanks de bombast (voornamelijk door de toetsen) en brute kracht, zit er ook veel melodie in de songs die we te horen krijgen. Zangeres Marloes bestrijkt het hele podium en zorgt met haar aanstekelijke energie en gevarieerde zang voor de kers op de taart en wisselt moeiteloos tussen brute grunts en rasperige screams. Heavy maar toch vlot in het oor liggend, dus perfect op zijn plaats in het voorprogramma van de headliner vanavond.
Dan is het de beurt aan het Duitse Ad Infinitum, aangevoerd door de betoverende zangeres Melissa Bonny. Ook hier kunnen we spreken van symfonische metal maar dan toch weer helemaal anders. De drie muzikanten zorgen voor een modernere insteek, met ook laaggestemde grooves en hooky riffs. De symfonische, orkestrale elementen lopen helaas op tape, maar dat doet geen afbreuk aan de catchy set.
Ondanks de kwaliteiten van de band is het absoluut geen schande dat het toch de charismatische frontvrouw is die alle aandacht naar zich toetrekt. Melissa bewijst dat ze niet alleen een wonderschone verschijning is, maar vooral een uitstekende zangeres die het podium inpalmt en het publiek bespeelt, eentje die er met haar eigen klankkleur ook uit springt. Vanaf opener ‘Eternal Rains’ krijgen we catchy songs met veel afwisseling rond de oren waarbij de frontvrouw afwisselt tussen prachtige, melodieuze zang – ze heeft een mooie, volle popklank – en kwaadaardige grommen en diepe grunts. ‘Seth’, een single van het nieuwe album, valt op met wat Oosters en mysterieuze samples en melodieuze gitaarlijnen. Afsluiter ‘Animals’ toont ook aan dat Ad Infinitum gewoon zijn eigen ding doet: bij het begin zou je denken dat het over een Disney-soundtrack gaat, maar het ontplooit zich als een song die mooi het midden vindt tussen heavy en melodieus. Het zou ons niet verbazen als deze band zelf doorgroeit naar headliner-status.
Als intro ‘Ace Of Spades’ door de speakers van de 013 knallen, dat is wat wij noemen ‘meteen de lat hoog leggen’. Maar Arch Enemy deinst daar niet voor terug, want met ruim 25 jaar ervaring en 11 albums onder de arm is het een understatement om te zeggen dat ze het klappen van de zweep kennen. De melodieuze death metal maakt vanaf de aftrap met ‘Deceiver, Deceiver’ veel indruk op het gretige publiek en zal anderhalf uur lang vlammen. Het knappe daaraan is dat het technisch meesterschap van de muzikanten en de vele hooks in de songs ervoor zorgen dat het toch nooit saai wordt. De donderende ritmesectie met bassist Sharlee D’Angelo en drummer Daniel Erlandsson speelt al zo lang samen dat ze waarschijnlijk in hun slaap nog strak speelt en dat laat bandleider Michael Amott en collega-gitarist Jeff Loomis toe om solo’s en ‘twin’ gitaarlijnen rond te strooien.
De nadruk lag met 6 nummers vanavond natuurlijk op ‘Deceivers’, het meest recente album dat vorig jaar uitkwam. Dat album werd ook weer overal goed ontvangen, dus het was hoegenaamd geen straf om die nummers voorgeschoteld te krijgen. Het is ook het derde album alweer met zangeres Alissa White-Gluz, de indrukwekkende frontvrouw die ook hier de aandacht naar zich toe zuigt. Ze blijft dan ook een opvallende verschijning met haar blauwe haren en opvallende podiumoutfit, maar vooral haar vocale capaciteiten en intense performance. De brutale grunts en felle screams blijven indruk maken, terwijl ze het podium inneemt, benen en armen de lucht in gooit, de haren in het rond zwaait, met een vlag zwaait (‘In The Eye Of Every Storm’), bezwerende bewegingen maakt als een ware banshee (het snedige ‘House Of Mirrors’) en het publiek opzweept (de knaller ‘War Eternal’). Ook bij ‘My Apocalypse’ houdt ze de interactie aan, door iedereen aan te sporen om de smartphones te doen oplichten. Het ontlokte ons een cynische glimlach omdat we moesten denken aan ‘The revolution will not be televised. The revolution will be live’ en de hele wereld waarschijnlijk de apocalyps ook zou aanschouwen via het scherm van hun telefoon. Het veelvuldig meegebrulde The Eagle Flies Alone’ knalde alle bedenkingen weer moeiteloos uit het hoofd, waarna Alissa ons verraste met de knappe, melodieuze zang in ‘Handshake With Hell’. Met de snelheidsduivel ‘As The Pages Burn’ en de call-to-arms ‘We Will Rise’ komt een einde aan de reguliere set. Geen nood, want al snel komt de band terug voor een toegift van 5 nummers, waarbij ‘Burning Angel’ werd opgedragen aan ‘all the girls’ en de gitaristen in ‘Snowbound’ kunnen tonen dat het niet alleen maar hard hoeft te gaan. Een band die dan nog kan afsluiten met het verschroeiende ‘Nemesis’ (we are one!) en ‘Fields of Desolation’, dat bewijst dat Arch Enemy op het allerhoogste niveau meespeelt.
Rev: Joris Smeets
Pics: Istvan Bruggen