Review Bent Van Looy – Stadsschouwburg Kortrijk – donderdag 09/02/2017
(H)eerlijke ballades van een wijze bard
Bent Van Looy, nog bekend als ex-frontman van Das Pop, toert deze winter in de theaterzalen
te lande en brengt er zijn beste en intiemste solo-werk, begeleid door een uitgebreide band,
met o.a. vaste bassist Niek Meul (ook bij Das Pop) en met David Poltrock (Hooverphonic, De Mens, Arid, e.a.) op toetsen. Sinds zijn terugkeer uit Parijs, waar hij 10 jaar woonde, neemt hij hier terug de draad op en komt hij vertellen over de dingen des levens onder de titel “Pyjama Days”.
Als voorprogramma stond Tim Knol voor een half uurtje op het podium. Deze atypische Nederlander brengt solo op akoestische gitaar enkele ballades en levensliedjes. Atypisch omdat hij – naar eigen zeggen – teveel binnensmonds praat en daardoor in Nederland niet verstaan wordt ; in Vlaanderen daarentegen… Atypisch ook omdat hij niet verwaand overkomt, eerder bedeesd en verlegen.
Toch heeft hij in Nederland al 3 albums uit, in België nog geen enkele, al hoopt ie daar verandering in te brengen. Niet dat het snel zal lukken, vrees ik, want deze boerenknol graast in dezelfde weide als een Joost Zweegers bvb. en dat raspaardje haalt duidelijk een veel hoger niveau dan deze Knol.
Toch was hij vereerd om “door de best geklede man in de Vlaamse showbizz” als opwarmer gevraagd te zijn.
Zonder tussenpauze kwamen dan Bent Van Looy en zijn band op en begonnen aan hun set.
Bent speelde afwisselend op zijn orgeltje en de vleugelpiano en zijn band speelde sober een eerder ondersteunende rol. De focus lag duidelijk op de singer-songwriter en de verhalen die hij te vertellen had. Dat Bent geen uitbundige vertolker is, hoeft geen betoog. Hij blijft immer rustig en vriendelijk en bedankt na elk liedje zijn publiek. Regelmatig krijgen we wel als bindtekst wat historiek over hoe een bepaald nummer tot stand is gekomen of wat de trigger was om er iets over te schrijven.
Veel inspiratie deed hij op tijdens zijn lange wandelingen door Parijs of alleen op het strand van Oostende. Sinds zijn huwelijk vorig jaar is hij ook veel rustiger geworden.
De setting van het theater is ook de plek bij uitstek waar Van Looy zich het best voelt om zijn werk aan het publiek te presenteren. Zo brak hij op een festival ooit eens zijn set af omdat het geluid van een ander concert het zijne overstemde. Begrijpelijk dus dat hij hier veel meer plezier aan beleefde.
Hij speelt ook duidelijk met veel meer zelfvertrouwen, zoals hij vertelt in “My Escape”,
maar evengoed over de twijfels en verwachtingen van het nakende vaderschap in “Wind is Blowing”.
In “High & Dry” bezingt hij zijn liefde voor Parijs en de dualiteit van deze grootstad (schoon en lelijk).
Halfweg de set verlaat de band het podium en brengt Bent solo op piano enkele gevoelige nummers, maar al snel voelt hij zich eenzaam en roept hij zijn begeleiders terug.
Slechts enkele nummers uit zijn ouder en meer bekender werk vullen de setlist aan : “Shadow of a man”, “Words” (over zijn verloren maar gelukkig teruggevonden tekstboekje) en “Shoulders” (uit zijn eerste solo-album Round the Bend).
Op het einde van de reguliere set volgen nog 3 nummers uit de nieuwe LP : de titelsong “Pyjama Days”, “Sink or Swim” (een ballade over hoe je moet leren tevreden zijn met minder) en “My Escape”
Daarna komt Bent nog terug voor 2 solo-bisnummers op piano en zo beantwoordt hij meteen de vraag “Why I’m leaving”.
Als afsluiter komt de voltallige band weer op, inclusief Tim Knol, en brengen ze “Little Star”.
Foto + review : Stefaan Delagrange