Groezrock 2016
Moddergeweld met een hoek af
Groezrock 2016 was een jubileum-editie – ze maken al 25 jaar ons land onveilig, daar kan IS nog een puntje aan zuigen (or is this too much ?) – en dat mag ook blijken uit de programmatie.
Op de 1e dag stond al meteen Rancid als headliner in de Monster Energy Stage, voorafgegaan door Hatebreed. Rancid viert ook hun 25-jarig bestaan, dus een betere aanleiding was er niet om hen op de bill te plaatsen.
Op de 3 andere podia een exquis allegaartje van (reggae- of ska- of regelrechte-) punk, hardcore en metalcore bands, tot zelfs een punk-singer-songwriter toe : Frank Turner, bijgestaan door The Sleeping Souls.
Niet dat ik hierover veel kan zeggen, want de onmenselijke avondspits op vrijdag richting Antwerpen liet mij meer dan 3 uur “rijden” om 150 km te overbruggen. Enkele ongevallen, veel accordeon-fileleed en loads of toeters en sirenes (ziekenwagen, MUG, brandweer, politie) later, kom ik eindelijk aan in Meerhout op het festivalterrein.
Ik rep mij naar het enige openluchtpodium met uitsluitend Belgische bands, de “Watch Out-stage”, waar Tangled Horns (vroeger : The Stitch) nog de laatste 20 minuten van hun set afwerken. Doodjammer dat ik niet alles kon zien, want wat ik hier meemaakte, schudde mij meteen fors wakker. Wat een energie en drive hebben die mannen, vooral zanger Tim van de Plas jaagt het podium op en neer en jut het publiek op. Tangled Horns komt hier hun nieuwe album “Unstoppable Force” voorstellen en doet dat met verve. De groep fans brult gretig mee, deze stonergrunge valt zeker in de smaak.
Ze sluiten hun set af met een Beatles-cover van “Come Together”, en ook hier zingt iedereen volop mee, maar meer zit er ondanks de vraag van het publiek niet in. Wanneer “It must be love” van Madness door de boxen schalt, weten we dat er niet aan het strakke tijdsschema getornd mag worden.
Ik heb dus noodgedwongen een kleine helft van mijn wishlist moeten schrappen, maar ik neem mij voor om zeker alle volgende Belgische bands op deze openlucht Watch Out-stage te komen bekijken.
Want het is duidelijk dat hier veel talent zit, klaar om aan de poort van buitenlands succes te kloppen.
Snel naar de tent van Impericon Stage nu, want daar is Walls of Jericho al gestart en die viriele frontvrouw wil ik zeker zien. Blijkt moeilijker dan gedacht, want de tent zit tsjokvol en ik geraak niet veel verder dan de achterste regionen. Super jammer, want daardoor is het zicht niet je dat, maar de beleving is er gelukkig wel.
Ik zie nog net het vuurrode haar van zangeres (of is het schreeuweres) Candace boven het publiek uitkomen, en die felrode dot vliegt van links naar rechts en schreeuwt luidkeels alle nummer erdoor.
De tent staat op zijn kop, wat een verwoestende gig is dit !
De nummers van het nieuwe album “No One can save You from Yourself” worden afgewisseld met hun bekendere nummers als “Relentless”, “Forever Militant”, “Reign Supreme” of “There’s no I in Fuck You”. Afsluiter van deze energieke set was “Revival never goes out of Style”, we gingen nog een laatste keer los !
Daarna terug naar de buitenlucht voor de volgende Belgische rockcore band We’rewolves, met leden uit diverse andere bands met een hardcore-verleden, ervaring zat dus.
Met hun identieke jeansjekker met bandlogo op en hun volle baarden, zien ze er vervaarlijk uit en zo klinken ze ook. Voor de fans van rechttoe-rechtaan rock ‘n’ roll à la Motörhead.
Deze keer laat ik me echter niet verrassen, dus verlaat ik tijdig deze gig om te proberen vooraan in de tent van de Monster Energy Stage te geraken, want daar begint om 21u15 Hatebreed, de beruchte metalcore band uit New Haven, Connecticut.
Zij starten furieus en dat doet ook het publiek, want ik moet mij in zeven haasten een 20-tal meter achteruit reppen om niet in een verwoestende moshpit te verzwelgen. Frontman Jamey Jasta zweept de massa verder op en de bende stampende stieren gaat wild tekeer.
Muzikaal te veel van hetzelfde voor mij, maar een feest is het wel. Nummers als “This Is Now”, “Live For This” en “I Will Be Heard” stonden op de setlist en dat zijn toch hun bekendste nummers.
Dan heb ik nog de afsluiter op de Watch Out-stage tegoed, de voor mij onbekende garagerock-band Double Veterans.
Bij het opkomen onstage doet de zanger Lee Swinnen (ook bekend van Tubelight) mij meteen denken aan de frontman van één of ander soft indiebandje, maar niets blijkt wat het lijkt.
Met een lef en branie van een jonge Joey Ramone zuigt hij meteen alle aandacht naar zich toe en de pinten vliegen al direct richting podium. “Geen probleem” vindt hij “als ze maar niet op de pedalen belanden”. Nummers als “Cocktail” en “Graveyard” of “Leave me alone” uit hun nieuwe plaat spreken voor zich en dus is dit optreden een hell of a party om u tegen te zeggen.
Die gasten gaan het zeker nog ver schoppen, ze hebben alleszins de juiste attitude.
Volgens Knack was dit zelfs “veruit het beste wat Groezrock dit jaar te bieden had”, dat betekent toch al wat !
Rancid… volle gas, de pen weg en gaan met de Jules!
Stefaan Delagrange
Jules:
Laat me beginnen met me te verontschuldigen voor deze korte, wazige review. Van mij zal u deze keer geen gedetailleerde setlists, songkeuzes of beschrijvingen van gitaarsolo’s krijgen.
It was all a blur, één grote aaneenschakeling van hoogtepunten. Toegegeven, de dag beginnen met een fles Eristoff heeft mijn geheugen een tikkeltje aangetast. Maar kunt u het mij kwalijk nemen? Na onze winterslaap mochten we de spits afbijten van het nieuwe festivalseizoen op de 25ste verjaardag van Groezrock. Noch de koude, noch de overvloed aan neerslag kon dit zilveren huwelijk verpesten. De killer line-up in combinatie met een feilloos georganiseerde chaos, en een paar Jägermeisters, maken Groez steeds één van de hoogweekends van het jaar. Zoals dat hoort op een verjaardag, was ook deze editie pure waanzin. Een muur van lawaai, breakdowns en dubbele basdrums. Moshpits waar de ledematen in het rond vlogen alsof we ons op een middeleeuws slagtafereel bevonden.
Met bands als Northlane, Despised Icon, Walls of Jericho, Bury Your Dead, Terror, Emmure en Hatebreed kan het ook moeilijk anders dan een ultra gewelddadig klopfestijn zijn. Doch vergis u niet, hoewel de muziek op z’n agressiefst is, zijn er weinig evenementen waar zo veel liefde heerst, zo veel respect voor schoonheid, poëzie en het leven.
Ik heb meer mensen zien knuffelen, lachen en dansen dan op eender welk ander festival. Meer kameraadschap en verbroedering dan om het even waar op dat moment. Honor never dies! Alles draait om respect. Voor de hardcore leek zal dit bizar klinken, tot het hypocriete toe, maar eenieder die een beetje thuis is in het genre kan, en zal, dit beamen.
Kortom, als u editie 2016 gemist hebt, zorg dan dat u er volgend jaar wel bij bent!
Jules Maeyens