In Flames @ Betizfest, Cambrai (5/5)
Pas de bêtises en Cambrai
Cambrai – ofte Kamerijk voor de historici onder ons – is centraal gelegen in Hauts-de-France, de hel van het Noorden, ook wel de graanschuur van Frankrijk. In deze charmante stad van om en bij de 33.000 inwoners, vergelijkbaar met het gezellige Izegem, vindt midden april al 16 jaar Betizfest plaats, genoemd naar de bekende snoepjes ‘Les Bêtises de Cambrai’ (letterlijk: ‘dommigheden uit Kamerijk’). Dit festival dat zich vooral op het brede spectrum van hardrock en metal richt, vindt plaats in Palais des Grottes in het grootste park van de stad. Deze mastodont van een gebouw – you love it or hate it – die vooral uit grote glaspartijen en afbladerende betonbogen bestaat, werd in de jaren zeventig in opdracht van het stadsbestuur opgetrokken om het tekort aan evenementen (shows, concerten, beurzen…) in de buurt op te voeren. Betizfest zorgde met een zootje ongeregeld van binnenlandse en buitenlandse acts ook dit jaar voor een vol huis.
Voor het groot geschut aan zet was konden vooral Bukowski en Pogo Car Crash Control met hun uiteenlopende genres bij momenten een glimlach op onze headbangende hoofden toveren. De eerste is vooral een lichte versie van Gojira waarnaast de tweede vooral gezien kan worden als de Franse versie van Stake. Jong en wat ouder geweld wisselde elkaar af om het talrijk opgedaagde vooral Noord-Franse publiek op te warmen voor wat nog komen zou.
Om 21.15u stipt was het de beurt aan In Flames om de boel nog wat op te poken. We schoven gemakkelijk enkele rijen op naar voor zonder trek- en duwwerk. Voices kon als opener ook live het gewenst effect teweeg brengen. De openingstrack van de laatste plaat I, The Mask heeft het ideale ritme voor de start van een toertje stevig doorjoggen. Ook de oudere krakers Everything’s Gone, Pinball Map en Where the Dead Ships Dwell voerden de harslaggemiddelden gewillig op. Kolkende moshpits en le murs de la mort onstonden spontaan en op aanvraag. Frontman Anders Fridèn zat goed bij stem en liet zijn rauwe vocals over de massa resoneren. Ook gitarist Björn Gelotte genoot duidelijk van de sfeer en liet met een brede smile zijn snedige riffs de grote kille ruimte van Palais de Grottes vullen met warme gezelligheid. The Chosen Pessimist was als langste loeder van de set het hoogtepunt van de avond. Perfect uitgebalanceerd en laag per laag werd er met gevoel naar een gebald summum toegewerkt. Vele collega’s uit het genre zouden dit soort tracks live links laten liggen. In Flames doet dit dus niet en dat siert hen. De combo van een classic in wording I Am Above gevolgd door de oerklassieker Cloud Connected was de spreekwoordelijke Bêtise de Cambrai op de tarte. De rode loper voor Mass Hysteria, die door het aantal aanwezige t-shirts en hoodies duidelijk een thuismatch speelden, kon niet beter uitgerold worden.
Pas de bêtises en Cambrai, maar wel enkele edelmetalen steekvlammen ambachtelijk afgeleverd door enkele routiniers uit het vak.
(BG)