Festival-report: Alcatraz 2017
Vrijdag 11 augustus
De leukste gevangenis van het land verjaarde in stijl
Hoera! Alcatraz Hardrock & Metal Festival mag tien kaarsjes uitblazen. Om dit te vieren zorgde de organisatie dit jaar voor drie dagen metalplezier in plaats van twee. Vrijdagavond omstreeks 17.30u werd het leukste metalfeest van het land vlammend op gang geschoten door enkele bands van eigen bodem, gevestigde waarden en een nieuwe grote naam in de metalbizz. De splinternieuwe stage, The Swamp, zorgde er dit jaar meteen ook voor dat er bijna dubbel zoveel bands aan de line-up kon toegevoegd worden. Genoeg lekkers om voor een vol huis te zorgen.
De grootste acts van het weekend waren op zaterdag en vooral op zondag geprogrammeerd, edoch werden op de eerste avond al enkele hoogtepunten genoteerd. Met de streekgenoten van Dyscordia (4,5/5) kon Alcatraz niet beter uit de startblokken knallen. Piet, Guy, Stefan, Wouter, Martijn en Wouter kunnen live steevast op een ware army als fanbase rekenen om de eerste tien rijen mee te vullen. Bail Me Out paste perfect in het Alcatraz-thema en verklaarde de prison grounds aan de Lange Munte officieel voor geopend. Harlequin’s Grief, Chthonic Star en Twin Symbiosis werden uit volle borst meegezongen. De zeskoppige formatie voerde de moeilijke progressieve metalcomposities, met passie en een portie West-Vlaamse arbeidsethiek uit. De eerste crowdsurfer was een feit.
Een dik halfuur later mochten Evil Invaders (3,5/5) the Swamp Stage inwijden. Deze thrashers uit Leopoldsburg buigen Limburgse bedaardheid losjes om in berstrakke tracks. Met een snedige snelheid, waar provinciegenoot Anthony Kumpen nog van kon leren, vlogen de riffs driest in het rond. Fast, Loud ‘N’ Rude kan meteen als credo gebruikt worden om deze ferme formatie in drie woorden te omschrijven. Opener As Life Slowly Fades kwam snoeihard binnen. De eerste tonen in de nieuwe festivaltent stonden iets te overdreven afgesteld waardoor ruis in bepaalde gitaargeluiden sloop. Pulse For Pleasure en de nieuwe single Mental Penitentiary, de voorbode van een nieuwe plaat die in september arriveert, deden de zeilen van de tent tot in de nok trillen. Evil Invaders is een band met internationale faam waar we, Belg zijnde, trots op mogen zijn.
Daarna was het de beurt aan Pretty Maids (the Prison Stage) en Hell (Swamp Stage) om uiteenlopende facetten van het metalgenre naar voor te schuiven. Maar het waren vooral de klassiekers van Krokus (3,5/5) die voor een openbloeiend publiek zorgden. De aanstekelijke classic rock van deze zwierige Zwitsers veranderde Alcatraz in een vingerknip in een Amerikaanse roadclub, met het nodige drankverbruik incluis. Classics (Bedside Radio, Heatstrokes…), covers (American Woman, Rockin’ in the Free World…) en nieuwer materiaal (Hoodoo Woman…) volgden elkaar met de nodige kwinkslagen en bindteksten op. Na meer dan veertig jaar is Krokus nog steeds even degelijk, behendig en scherp als een Zwitsers zakmes dat van een gewone tak een speer maakt.
Uiteindelijk was het vooral Ghost (4/5) die met de meeste aandacht ging lopen. Papa Emeritus III en zijn Nameless Ghouls zijn de laatste jaren immens populair geworden. Vooral hun laatste plaat Meliora (2015) kon op heel wat awards (Grammy for best metal performance) en bijval rekenen. From The Pinnacle to the Pit, Cirice en He Is kwamen vlotjes binnen en werden met overgave meegekweeld. Ook Year Zero, Guleh/Zombie Queen en Ritual zorgden voor de kippenvelmomenten waarvoor de organisatie hen geboekt had. Jammer genoeg haalden de soms uitvoerige bindteksten de schwung uit de set. Udo Dirkschneider (3,5/5) kon na middernacht met een zak vol Accept-hits voor het ultieme metaldessert zorgen. De hemelse gitaarakkoorden van Metal Heart, Fast As A Shark en Balls To The Wall zorgde voor een perfect slotakkoord van de eerste avond.
Rev: Bram Gheysen
Pics: Tom Van der stede