SJOCK FESTIVAL
Poeyelhei, Gierle – 08/07/2023
De Kempen vormen al lang een zeer vruchtbare bodem voor alternatieve festivals. Uiteraard denken we dan meteen aan bijvoorbeeld Graspop, Retie Rockt, Na Fir Bolg, Reggae Geel, Gladiolen, Rock Olmen, Down The Hill en vroeger Groezrock en Yellowstock. Maar het oudste festival is zonder twijfel Sjock, dat de eerste keer georganiseerd werd in 1976. Het kan dus ook pronken met de rijkste geschiedenis en het festivalmotto ‘Your rock ‘n’ roll highlight of the year’ mogen ze hier met trots uitspreken.
En toch… Hoewel het dit jaar al de 46e editie van dit festival is, bezoeken we het zelf pas voor de eerste keer. Al jaren op het verlanglijstje maar om diverse redenen nooit geraakt op de festivalweide aan Poeyelhei, Gierle. En zelfs dit jaar werkten de goden van de planning niet mee want van de drie festivaldagen lukte het helaas alleen om de zaterdag mee te pikken. Als je weet dat Sjock drie podia biedt met het beste van punkrock, rockabilly, country, garagerock en surf en aanverwanten, dan hoeft het niet te verbazen dat we met spijt in het hart bands als Bob Wayne, The Sha-la-lees, The Hellacopters, Legendary Shack Shakers, No Fun At All, The Bronx, Cock Sparrer en The Seatsniffers moesten missen.
Maar niet getreurd, op één dag stond er al meer dan voldoende op het menu. Het ene slikte wat lichter weg dan het andere, want sommige bands zorgden voor zomerse feel good vibes, het andere liet ons achter met zand dat tussen de tanden knarste. Al bedoelen we dat in beide gevallen zonder meer positief! En niets dat niet doorgespoeld kan en moet worden met voldoende (gerste)nat, want dat is nodig op deze andermaal tropisch hete festivaldag.
De liefhebber van het stevige garage, rock ‘n’ roll en punk werk moet aan de Bang Bang Stage zijn, terwijl de liefhebbers van rockabilly, surf, blues enzovoort At The Titty Twister (geweldige naam toch!) hun hart kunnen ophalen. Op de Main Stage kan je beiden verwachten, hoewel de balans toch wat meer richting het hardere werk doorslaat. Kiezen is verliezen, dus helaas moesten we soms bands links laten liggen of de set halverwege verlaten omdat er op de Bang Bang Stage en At The Titty Twister tegelijk gespeeld werd.
Truck Stop Cutie (At the titty twister)
We pikken nog net het einde van de set mee. We wanen ons meteen in een saloon in de Far West, want onze landgenoten ‘shoot from the hip’ met een heerlijke mix van americana en outlaw country. Het gaat vooruit en de heren zien er tip-top uit, de boots, shirts en hoeden zorgen voor het perfecte plaatje bij de muziek!
Crooked Steps (Main Stage)
Zelf omschrijft het Gentse viertal zich als ‘Vintage 60's surfrock as if taken from Tarantino's next blockbuster’. Dat is een straffe claim die ze wat ons betreft toch nog niet echt kunnen waarmaken. De band won in 2020 de ‘Nieuwe Lichting’ van Studio Brussel en scoorde daar al met ‘Sugar’ en ‘Daiquiri’. De feelgood factor is aanwezig en de mix van surf en rock is zeker genietbaar, zonder meer.
TankZilla (Bang Bang Stage)
De zon brandt en de temperatuur loopt hoog op maar in Eindhoven Rock City weten ze daar wel weg mee: het duo omschrijft zichzelf namelijk als ‘nageslacht van Satan en een Panzer’. Pure lava stroomt dus door de aderen en iedereen platwalsen zit in het DNA, al laten we in het midden wat nu van vaders- of moederszijde is. Wie zijn wij tenslotte om te beweren of het ‘zijne’ of ‘hare’ duistere majesteit is? TankZilla is drummer Marcin Hurkmans (Wolfskop) en Peter van Elderen (Peter Pan Speedrock) en dan heb je meteen een referentie hoe het klinkt. Rauwe, ronkende rock 'n' roll met weliswaar een iets tragere groove en bluesy, stoner vibe en die heerlijke korrel in de stem. ‘Good to see you, brother from another mother’, dat kunnen we alleen maar beamen!
Lovesick Duo (At The Titty Twister)
Met moeite onttrekken we ons halverwege de set van TankZilla omdat we absoluut deze Italiaanse band aan het werk willen zien. We zullen het ons niet beklagen. Het tweetal is voor de gelegenheid uitgebreid tot een trio met een gastmuzikant die op de trommel borstelt en viool speelt. Het is onmogelijk om stil te staan bij de swingende country and western en rock ‘n’ roll en we wanen ons meteen op een barn dance in de jaren ’40 en ’50. Niet alleen de sound is vintage, ook de outfits en de instrumenten zorgen voor een themafeestje. Opvallend is dat zanger/gitarist (elektrisch, akoestisch, lap steel, dobro) Paolo een uitstekende, zelfs authentiek Amerikaans klinkende uitspraak heeft. Contrabassiste Francesca zorgt mee voor de harmonieën waardoor er velen mee zingen en de beentjes laten gaan.
The Spits (Main Stage)
Aangekondigd als ‘legendes die vuil, smerig en luid klinken’, en daar kunnen we eigenlijk niet zo gek veel aan toevoegen. Erg bekend zijn we zelf niet met dit old school viertal, maar deze punkers bestaan al sinds 1991 en we lazen al referenties als Devo, The Ramones en The Misfits. Het gaat in een razend tempo vooruit, bijna zonder pauzes, en de gitarist begint elk nummer in dezelfde wijdbeense pose. Als je de nummers niet kent, lijken ze nogal hetzelfde te klinken omdat de echte catchy hooks zoals bijvoorbeeld bij de Ramones hier achterwege blijven. Na een 15-tal minuten wilden we er de brui aan geven, maar toen kwamen de songs die duidelijk wel blijven hangen. Het publiek reageert duidelijk ook meer en we zien stevige circle pits. The Spits blijven er nog enkele keren 'one more song' achteraan smijten en daar lijkt niemand rouwig om.
The Jimmy Dale Surf Trio (At The Titty Twister)
The Prince of the Surf Guitar speelt voor de eerste keer in Europa! Niemand anders dan de zoon van de grote Dick Dale komt hier even laten zien hoe je surf moet spelen. Drummer Dusty Watson en bassist Ron Eglit speelden allebei nog met de vader van Jimmy en hij groeide dus letterlijk en figuurlijk met hen en de nalatenschap van zijn vader op. Vanaf het begin krijgen we die heerlijke, typische ‘twang’ van echte surf, zonder aan power in te boeten. De man betoont ook eer aan de groten der rock ‘n’ roll door andere 'Foxy Lady' (Jimi Hendrix), ‘Rumble’ (Link Wray), ‘Hey! Bo Diddley’ (waarbij de muzikanten hun kunnen tonen) en het luid meegezongen ‘House Of The Rising Sun’ (The Animals) een surfpak aan te trekken. 'Shake ‘n’ Stomp' krijgt ook spontaan medewerking van een enthousiaste menigte. Jimmy Dale brengt ook een eigen nummer: snelle surf die meteen 'klassiek' klinkt, met een stevige rock 'n' roll uitbarsting op het einde. De onvermijdelijke afsluiter is uiteraard 'Misirlou' en wat een stomende versie van deze klassieker krijgen we!
Zeke (Main Stage)
Waar we Zeke muzikaal moeten plaatsen? Wel, ergens tussen punk, hardcore, rock ‘n’ roll, thrash, heavy metal en eigenlijk alles wat snel, luid en smerig klinkt. Idioot snel en smerig, om precies te zijn. Drums als donderslagen, pulserende bas en scheurende gitaren met een niet-aflatende energie. Volgens ons is Zeke rechtstreeks aangesloten op een kerncentrale. In een razend tempo verjaagt het viertal de regenbuien die even over het festivalterrein waaiden.
La Perra Blanco (At The Titty Twister)
Bij de aankondiging van dit trio krijgen we de boodschap dat ze over de hele wereld rockabilly-festivals headlinen en dat ‘the little lady packs a whole lot a punch’. Daar is geen letter van overdreven. Drummer Jesus en bassist Guillermo dragen een leuk ‘uniform’ (zwarte broek, rood-met-wit hemd) en schitteren vandaag allebei, zeker Guillermo is een attractie op zichzelf met zijn energie en expressieve mimiek. Maar het is de kleine dame Alba Blanco die de spil en de ster van de show is. Met de sigaret bijna achteloos in de mond komt ze het podium op en geeft het startschot voor een van de absolute hoogtepunten van de dag. Alba komt bij wijze van spreken amper achter haar prachtige, grote gitaar uit maar ze bespeelt die wel zoals de groten uit de rock ‘n’ roll dat deden, met hevige bewegingen en gekke bekken erbij. Al snel springt ze ook op een van de grote luidsprekers die voor het podium staan, en nog wat later springen zij en Guillermo mét instrument letterlijk in het publiek om daar verder te spelen. Volksmennerij eerste klas, waardoor de temperatuur en het enthousiasme nog de hoogte ingejaagd worden.
Marky Ramones Blitzkrieg (Main Stage)
Er zullen niet veel festival line-ups bestaan waar Marky Ramone níet als morele winnaar uit de bus komt. De man blijft de wereld rond gaan met de schatkist van The Ramones en wij zijn wel de laatsten om daar over te klagen. Vanaf opener ‘Do You Wanna Dance’ is duidelijk dat het terrein voor de Main Stage volgelopen is en dat er uit vele kelen meegezongen en enthousiast gesprongen en gecrowdsurft wordt. Marky zit nonchalant achter de drum, kauwgum in de mond, maar houdt er een strak tempo op na en we vliegen van de ene hit naar de andere. Naast onder andere ‘Sheena Is A Punk Rocker’, ‘Rockaway Beach’, ‘Beat On The Brat’, ‘Pet Semetary’, ‘I Wanne Be Sedated’, ‘Rock ‘n’ Roll High School’ en ‘Pinhead’ krijgen we ook een hoop gekende covers: ‘Let’s Dance’, een knallende versie van ‘Surfin’ Bird’, ‘Have You Ever Seen The Rain’ en ‘What A Wonderful World’. Afsluiter is uiteraard het magistrale ‘Blitzkrieg Bop’: ‘Hey ho, let’s go’!
Boogie Beasts (At The Titty Twister)
Hoewel het merendeel van de Sjock-scene schatplichtig is aan de blues, zien wij er vandaag maar één die er nog zo dichtbij staat. De half Limburgse, half Waalse alternatieve bluesband mocht jaren geleden eens openen op het festival, nu staan ze op een oververdiende mooie plek later op de avond. Drum, twee gitaren, een virtuoze mondharmonica en drie stemmen zorgen voor een energieke, elektrische, fuzzy en lekker vuil klinkende boogie blues en rock set. De meerstemmige zang geeft het geheel ook een catchy gehalte en wij begrijpen meteen waarom Boogie Beasts graag geziene gasten zijn in binnen- en buitenland. ‘Here Comes Trouble’!
Fu Manchu (Main Stage)
De stoner rock helden uit uit het zuiden van California waren speciaal overgevlogen voor deze exclusieve Europese show. Misschien een risico maar ook en vooral een gok die goed lijkt uit te pakken want er staat toch heel wat volk te kijken dat enthousiast meegaat in de sfeer. Frontman Scott Hill spreekt daar ook enkele keren zijn oprechte dankbaarheid voor uit. De aanwezigen hebben ook allemaal gelijk want Fu Manchu is in grote vorm vandaag en strooit weer met crunchy en fuzzy riffs. In vergelijking met vele stoner-collega’s biedt Fu Manchu een net iets meer levendige sound met wat meer branie, al blijven ze uiteraard met beide voeten in die traditie staan. Een dik uur lang stevige, fuzzy, groovende rock ‘n’ roll, met op de setlist o.a ‘Squash That Fly’, ‘Cyclone Launch’, ‘In My Head’, ‘Eatin' Dust’, ‘Mongoose’, ‘Strange Plan’, de aan de Eagles Of Death Metal opgedragen stamper ‘California Crossing’, ‘King Of The Road’ en afsluiter ‘Pigeon Toe’. Groove on!
Eagles Of Death Metal (Main Stage)
De grote headliner vanavond komt ook uit California en heeft ook zijn roots in de hele ‘desert scene’. EODM werden destijds in de spotlight gekatapulteerd dankzij Josh Homme omdat hij vond dat frontman Jesse ‘The Devil’ Hughes een grote ster moest zijn. De rosse snormans heeft natuurlijk tonnen charisma en is een goede frontman en ook zijn huidige band mag er zijn, met de zwoele fashionista Jennie Vee op bas en coole drumster Leah Bluestein. Fotogeniek is de band dus zeker. Hoewel we op zich gerust kunnen genieten van een streepje rock ‘n ‘roll van Eagles Of Death Metal, ontbreken naar ons gevoel de echt goede songs om van een headliner te mogen spreken. We kregen ook het gevoel dat er minder mensen stonden te kijken dan bij de twee voorgangers op de Main Stage. We kunnen zeker niets verkeerd zeggen over de show, maar besluiten om toch maar eerder door te gaan en de drukte voor te zijn.
We bedenken bij het verlaten van het terrein dat dit wel de eerste maar waarschijnlijk niet de laatste keer Sjock was voor ons. Topfestival!
Full photo report: Sjock 2023
Rev: Joris Smeets
Pics: Istvan Bruggen