Cd-review: Gojira – Fortitude (5/5)
Rispel raspel
‘Hoera, hoera, de stroper uit het Amazonewoud is gevat…’ zou misschien hetgeen zijn dat frontman Joe Duplantier met zijn gevolg uit volle borst zou willen chanten. Hun kakelverse schijf is, naast een statement voor meer duurzaam bewustzijn, een regelrechte uithaal naar het onrecht dat ’s werelds grootste woud nog steeds moet ondergaan. Zonder de doorsnee metalhead een geweten te willen schoppen wordt er met Gojiraanse overtuigingskracht, hun handelsmerk, van jetje gegeven. Fortitude betekent standvastigheid en laat het nu dat zijn waar onze geteisterde globe naar snakt.
Gojira kan dan al uit een Sepultura-vatje van een goed jaar tappen, deze franke Fransozen brouwen vooral verder met wat ze ons op Magma (2016) en L’Enfant Sauvage (2012) met grote gulpen inschonken. Hun nieuwe album is tegelijk tegendraads en vernieuwend maar komt wel lekker golvend binnen. Ook Randy Blythe (Lamb Of God) liet zich lovend uit over Fortitude. Volgens het metalboegbeeld ‘the bar has just been raised again’. De verwachtingen van deze release waren even hoog als onze vooruitzichten van dit kalenderjaar na een anno horribilis. Maar het stond reeds maanden in de sterren geschreven dat er potten zouden gebroken worden. Haal de toeters en vuvuzela’s boven, deze plaat schreeuwt om versoepelingen en volle festivalweides.
Opener Born For One Thing was de tweede single die ons als zoethoudertje werd toe geworpen. Met tromgeroffel trappelend vol ongeduld wordt Fortitude hier op gang getrapt. De videoclip heeft trouwens een Belgisch decor, de opnames gebeurden in het Afrikamuseum in Tervuren. Zoals ook de andere clips zijn ze jouw kostbare kijktijd in tijden van content overload zeker waard. Amazonia houdt er de vaart goed in. Deze loeier van formaat gaat binnen als zoete koek ook al ligt er wat Roots Bloody Roots-mosterd op. In deze open brief aan Jair Messias (say what!) Bolsonaro en zijn abominabel bosbeheer wordt de covid-ontkenner bij uitstek bij de ballen gegrepen en krijgen ze daarbij nog eens een stevige twist toegediend. Another World kan al sinds de zomer van 2020 gedwee Spotify-streams verzamelen. We konden ons geen betere songtitel inbeelden voor de eerste vette streep Gojira sinds lang, in een periode waar het verlangen naar een ‘andere wereld’ regelmatig in ons coronavermoeide hoofd ronddoolde.
Ook Hold On en New Found laten het niveau amper zakken. Mede dankzij drummer Mario, broer van frontman Joe, die momenteel gezien kan worden als de Wout Van Aert onder de trommelaars, een alleskunner die verrassend uit de hoek blijft komen. Ook op dit album is de jongste Duplantier de backbone van de band, le métronome de maître. Halfweg is de titeltrack de inleidende instrumental voor The Chant. In vergelijking met de andere tracks een relatief rustig en ingetogen orgelpunt dat live, hopelijk ooit, en masse zal meegekeeld worden. Het bezwerende refrein blijft hangen en dat vinden we allesbehalve vervelend.
Naar het einde toe hebben les gars de Bayonne nog enkele metalparty poppers van het zuiverste allooi in hun mouw zitten. Sphinx en Into the Storm zullen samen met de rest de tand des tijds met zekerheid overleven. Maar luister vooral door tot helemaal op het einde. Grind, de laatste in de rij, gooit er nog eens ruw de beuk in, ook al groeit deze boomsoort niet in het Amazonewoud.
Rispel raspel, Gojira was al enige tijd bij de beste woudlopers van het bos en neemt anno 2021 met gemak de leiding der protagonisten. Met het plectrum als strijdwapen voor een iets betere wereld.
(BG)