FESTIVAL REPORT – HELLMOND OPEN AIR 2024 @ De Cacaofabriek, Helmond

We trokken nog eens de grens over voor het gloednieuwe festival Hellmond Open Air. Het is een samenwerking van Loud Noise (je kent ze wel van Dynamo Metal Fest, Into The Void, Into The Grave, …) en De Cacaofabriek, het cultureel centrum met poppodium van Helmond. De baseline van het festival is ‘Party like it’s 1993’ en dat is helemaal naar onze zin. Ook al geloven wij die mensen niet die zeggen dat dit al 30 jaar geleden is, wij zijn er nog altijd rotsvast van overtuigd dat de jaren 90 nog maar 10 jaar achter ons liggen! Je begrijpt dat dit festival dus volledig op ons lijf geschreven was: gezellig en niet te groot, 8 bands die allemaal op hetzelfde podium spelen en met een gevarieerde line-up.

Hellmond Open Air vindt plaats op het terrein achter De Cacaofabriek en dat ziet er alleszins een prachtig gebouw uit, eentje dat we zeker nog eens komen bezoeken. Het terrein is gezellig, licht hellend en niet te groot, zodat de afstanden niet te groot worden, iedereen dicht genoeg bij het podium staat en een goed zicht heeft. De gemiddelde leeftijd van het publiek lag dus wat hoger, maar er werd vanaf het begin van de dag duidelijk genoten, geknikt en vooral veel bier gedronken! Aan het begin van de festiviteiten krijgen we nog enkele korte buitjes over ons heen, maar daarna werd het nog zonnig en aangenaam. Met de stijgende temperaturen én alcoholconsumptie kwam het publiek in de loop van de dag almaar meer in the mood en dat zag je aan de interactie met de bands. 

Eerste band Fatburger moesten we helaas aan ons voorbij laten gaan, zodat we inpikken bij Vengeance. Deze Nederlandse bands is al sinds begin jaren 80 bezig, al was dat met enkele onderbrekingen. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat de naam ons vooral bekend klinkt door beroemde ex-leden als Arjen Lucassen, die met o.a Ayreon geniale muziekprojecten op de wereld loslaat, en Oscar Holleman, die als producer in zijn RS29-studio werkte met bands als The Gathering, Heideroosjes, After Forever, Gorefest, Krezip en Within Temptation. Muzikaal zitten we in het straatje van de traditionele hardrock met een licht, steviger heavy metal-randje. Dat klinkt absoluut lekker om er in te komen en bij ‘Take me to the limit’ zien we een eerste keer vuisten in de lucht gaan in het publiek.

Daarna is het meteen de beurt aan veel steviger werk. Met Pro-Pain krijgen we een portie snoeiharde, groovende crossover van New York HardCore en thrash metal. Vanaf het begin van de band en de release van het klassieke debuutalbum ‘Foul Taste of Freedom’ dwong de band veel respect af en al die jaren later gaat Gary Meskill onvermoeibaar verder met zijn band. Al ruim 10 jaar beroert onze landgenoot Jonas Sanders (die volgens ons zo’n 20 bands speelt!) trouwens de drumvellen en dat doet hij indrukwekkend. Pro-Pain zet vroeg op de dag een knappe set neer met soms van die heerlijke thrash grooves waar alle kopjes onwillekeurig op mee bewegen en soms van die beukende passages waarin je hoort dat deze band een van de wegbereiders voor de Hatebreeds van deze wereld was. Deze band is misschien niet meer ‘The shape of things to come’ maar Gary vatte het zelf goed samen: ‘Godverdoeme, motherfucker’!

Een elite uit de Nederlandse harde scene heeft zich verzameld voor Dio: The Memorial Concert, waarmee ze plukken uit het oeuvre van Ronnie James Dio, zowel met zijn eigen band als met Rainbow en Black Sabbath. Een indrukwekkende line-up tekent present om eer te betonen aan een van de allergrootste zangers in ons aller geliefde metalgenre. Met drummer Stef Broks (Textures), bassist Johan van Stratum (Blind Guardian, VUUR, The Gentle Storm, Stream of Passion, Ayreon), gitaristen Ruud Jolie (Within Temptation) en Menno Gootjes (Focus), toestenist Martijn Spierenburg (Within Temptation) en zangeres Lisette van den Berg (Scarlet Stories / Ayreon) staat er heel wat talent en ervaring. Dé grote blikvanger is toch de formidabele, charismatische zanger John Jaycee Cuypers. Met zijn présence en energie en vooral fantastische stem zou deze man eigenlijk een wereldster moeten zijn. We krijgen knallende versies van onder andere ‘Neon Knights’, ‘Children Of The Sea’ en het grandioze ‘Heaven and Hell’.

Als je een feelgood factor wil binnenhalen, kan je altijd rekenen op Dog Eat Dog. De cross-over van punk, hardcore en hiphop met saxofoon klonk vanaf het prille begin even origineel als aanstekelijk. Met de onsterfelijke nummers van vooral hun debuutalbum ‘All Boro Kings’ en al in iets mindere mate van het tweede album ‘Play Games’ kan je altijd een feestje bouwen. Toch moeten we daar een kanttekening bij maken, want een live-performance van deze bende uit New Jersey is niet altijd fantastisch. Het is niet de strakste band en bovendien kunnen ze soms de vaart uit hun optredens halen door teveel bullshit en DJ intermezzo’s tussen de nummers. Gelukkig valt dit vandaag allemaal prima mee, omdat de band een relatief korte speeltijd van 50 minuten heeft. En dus spelen ze vooral gewoon die fantastische nummers. Tussen opener ‘If these are good times’ en ‘Think’ vat frontman John het perfect samen: ‘We are Dog Eat Dog and we come from the 90's’. ‘Isms’ van de tweede plaat wordt opgedragen aan de ladies in het publiek. De band is intussen een internationaal collectief en gitarist Roger uit Zwitserland krijgt even de spotlight bij ‘Pull My Finger’ en hetzelfde gebeurt bij de Tsjechische saxofonist vooraleer ze de oerknal ‘Who’s The King?’ over de wei laten knallen. Nodeloos te zeggen dat het publiek superveel energie teruggeeft en meebrult! Na ‘In The Doghouse’ halen ze herinneringen op aan de eerste keren dat ze in Nederland speelden, in ’93 en 94’ op tour met Biohazard. Wij steunen trouwens volledig de suggestie om volgend jaar hier een reünie te houden met alle bands van de legendarische Dynamo uit ’95! Tussen een eerbetoon voor respectievelijk originele maar helaas overleden gitarist Sean Kilkenny en zanger Lou Koller van Sick Of It All (waarvan ze ook een nummer spelen) die tegen kanker vecht, neemt bassist Dave het voortouw voor een supersnelle uitvoering van zijn theme song ‘Rocky’. Met ‘No Fronts’ zet Dog Eat Dog de kroon op het werk, wat een vette show!

Daarna is het tijd voor iets heel anders. Met Destruction krijgen we rasechte, Teutoonse thrash metal. De band bestaat ook al sinds 1982 maar was altijd al wat melodieuzer dan bijvoorbeeld landgenoten Kreator en Sodom. De band lijkt wel een dresscode te hanteren, de vier heren zien er uniform uit en dat heeft wel iets: wapperende, lange haren, gezichtsbeharing, ontblote en getatoeëerde armen, zwarte kledij, kogelriemen en Flying V-gitaren. Vanaf de eerste noten geven de Duitsers vol gas en zetten een strakke set neer met nummers als ‘Nailed To The Cross’ en ‘Mad Butcher’, de eerste riff die ze ooit schreven als band. Onder andere ‘No Kings – No Masters’, ‘Diabolical’ en ‘Bestial Invasion’ komen ook nog voorbij.

We kregen het gevoel dat er best wat volk speciaal voor Living Colour was afgezakt naar Helmond. Dat begrijpen we volkomen, want ze zagen de band eind vorig jaar nog een ronduit fantastische show spelen in Het Depot in Leuven en keken ook reikhalzend uit naar de legendarische band uit (alweer) New York. Op het geplande startuur zien we zanger Corey Glover, in een geel trainingspak, gitarist Vernon Reid, in een afschuwelijke outfit met ruiten, drummer Will Calhoun in een hemd met felle, Afrikaanse patronen en bassist Doug Wimbish, volledig in het zwart maar wel met glitters op zijn shirt, een beetje verveeld staan kijken en heen en weer lopen. Er is blijkbaar nog een technisch probleem. Met 7 minuten vertraging kunnen de heren, die nog altijd een enorme cool uitstralen, er toch aan beginnen maar de geluidsmix zit zo fout dat we het nummer amper herkennen. De crossover van classic rock, funk (die slappende bas!), blues, soul en alternatieve rock komt totaal niet over en we weten dat dit niet aan deze topmuzikanten en -zanger kan liggen. Bij ‘Go Away’ lijkt het stilaan beter te gaan, tot ineens alles, maar dan ook echt alles, uitvalt op het podium. Zo’n dingen kunnen helaas gebeuren en het duurt een kleine 10 minuten voor dat euvel verholpen is. Met een cover van ‘Should I Stay Or Should I Go’ met snelle, punky passages herneemt Living Colour, maar het lijkt alsof er toch iets gebroken is. Dat ligt niet aan de inzet of kwaliteit van de band en zeker niet aan de coole groove van ‘Ignorance Is Bliss’,. Met ook nog ‘Auslander’ en ‘Leave It Alone’ komt het album ‘Stain’ ruim aan bod. Met nog een cover van ‘Kick Out The Jams’ lijkt het alsof de band op dit festival vooral voor hardere nummers kiest, maar het geluid is vaak wat overstuurd en luid waardoor de rijkheid en nuance van de band deels verloren gaan. We hadden zelf immers nog gehoopt op topnummers als ‘Glamour Boys’, ‘What’s Your Favorite Color?, ‘Love Rears Its Ugly Head’, ‘Solace Of You’, ‘Bi’ of ‘Nothingness’. Met ‘Type’ en vooral een stevige versie van ‘Cult Of Personality’ krijgen we gelukkig nog een sterke finale.

Een van onze absolute favoriete bands uit de jaren 90 is Life of Agony. Debuutalbum ‘River Runs Red’ is een absolute klassieker, met energieke, groovy hardcore, thrashy metalriffs en de unieke, dramatische en melodieuze vocalen van toen Keith/nu Mina Caputo. Opvolger ‘Ugly’ voegde daar melodie en melancholie aan toe en viel misschien niet bij iedereen in de smaak, maar blijft voor ons een geniaal album. Dit viertal uit New York heeft dus een karrenvracht aan tijdloze topsongs en rechtvaardigt daarmee de status als headliner. Het is de laatste show van de tour, dus heeft Life Of Agony er duidelijk zin in om nog een laatste keer te knallen. Zangeres Mina blijft de eerste nummers nog verstopt onder een kap en zonnebril en ondanks de opening met kleppers ‘Through And Through’ en ‘River Runs Red’, overvalt ons meteen hetzelfde gevoel als toen we de band vorig jaar aan het werk zagen. Zangeres Mina heeft nog altijd de neiging om regelmatig naast en onder de oorspronkelijke zanglijnen te zingen en andere klemtonen te leggen. Dat is geen probleem als dat eens gebeurt, maar je moet het erbij nemen dat dit voortdurend gebeurt. Daarnaast klinkt de zang ons vaak wat te schreeuwerig en schor, niet zoals we die horen op de albums. Misschien heeft het te maken met vermoeidheid aan het einde van de tour of is dit, net zoals dat aanpassen van de zanglijnen, een kwestie van voortdurend variatie te willen leggen. Nog een pijnpunt voor ons is dat de effectieve bandsound en vooral de gitaren eigenlijk klinken zoals die vanaf het derde album deden en dat valt vooral op bij ‘Weeds’. Dat is toch jammer als je vooral nummers van die eerste twee platen speelt. ‘Scars’ van het meest recente album is wel aardig, maar moet het toch afleggen tegen die klassiekers. We zijn trouwens zeer blij met de aandacht voor ‘Ugly’, waar zelfs vier prachtige nummers van aan bod komen: ‘I Regret’, ‘Let’s Pretend’, ‘Other Side Of The River’ en ‘Lost At 22’. Tussendoor kwam ook ‘Bad Seed’ nog aan bod en we worden naar het absolute hoogtepunt geleid met ‘Underground’, het anthem voor onze geliefde muziekgenres dat ons telkens weer kippenvel bezorgt en voor veel interactie met het publiek zorgt, vooraleer ‘This Time’ finaal de overwinning binnen haalt. Wij zijn intussen op het punt dat we de band liever op plaat dan op het podium horen maar als je geen probleem hebt met de genoemde elementen, blijft Life Of Agony een topband live.
 

Het was een zeer geslaagde editie en goed bezochte, eerste editie van Hellmond Open Air. Hopelijk volgend jaar gewoon opnieuw? 

Full photo report: Hellmond Open Air

Rock Zottegem

12/13/14 Juli 2024

Met oa: Toto - Bizkit Park - Daan - Helmut Lotti - Brutus...

Full photo report: 

Day 1  - Day 2 - Day 3

Pics: Steven Tjoen

FESTIVAL REPORT – SJOCK 48

5, 6 en 7 JULI 2024 – GIERLE

Nadat we vorig jaar eindelijk een eerste keer kennis mochten maken met Sjock, was de knoop snel doorgehakt: we zouden er dit jaar opnieuw bij zijn. Bleef ons eerste bezoek beperkt tot één festivaldag, dan waren we er dit jaar drie dagen om te genieten van een heerlijk gevuld muzikaal buffet met heel veel lekkere varianten om ervoor te zorgen dat het festival ook dit jaar zijn slagzin kon waarmaken: ‘Your rock ‘n’ roll highlight of the year!’.

Alle factoren waren aanwezig voor opnieuw een zeer geslaagde, 48^e editie van het oudste festival van ons land: een sterke en gevarieerde programmatie verspreid over drie podia (met een opvallende invasie van Down Under dit jaar), 500 vrijwilligers die in gekende, sympathieke Kempische stijl alles mee in goede banen leiden, dankbare bands en zeker ook mooi weer. Geen hitte zoals vorig jaar, maar gewoon een fijn zonnetje en temperaturen rond een graad of 20, met maar twee hele korte buitjes op drie dagen tijd. En de bezoekers van het festival in alle geuren, kleuren, stijlen en subculturen natuurlijk, want alle combitickets en ook de dagtickets voor zondag waren helemaal uitverkocht. Persoonlijke hoogtepunten waren The Pine Box Boys, Batmobile en Ray Collins Hot Club op vrijdag, Agnostic Front, Jenny Don’t and the Spurs, Ty Segall en Si Cranstoun op zaterdag en The Sadies, Bacon Fat Louis, Fifty Foot Combo, Madball en Bad Religion op zondag.

Dag 1 – Vrijdag 5 Juli

We pikken eerst een stukje van The Jesters (Main Stage) mee. Als we het accent correct hoorden, lijkt het ons een lokale band te zijn, 6 man sterk. Ze brengen stevige punk die zich leent tot meebrullen en de saxofoon zorgt wel voor iets extra. Met een goed gebrachte cover van ‘Teenage Kicks’, een van de beste nummers aller tijden, scoren ze extra punten.

Toch blijven we niet hangen, want we zijn veel te benieuwd naar Thee Scarecrows AKA (Bang Bang Stage). We zien effectief 5 vogelverschrikkers, want de bandleden hebben allen een jutezak met gezichten over hun hoofd getrokken. Met 2 man op drum en percussie, contrabas, mondharmonica, banjo en gitaar produceren de 5 stromannen een speciale, moderne countrysound waar duidelijk invloeden van blues maar ook rockabilly en pyschobilly in doorklinken. Het is vreemd maar ook heel plezant om te zien en te horen. Als er dan ook nog een gitaar bovengehaald wordt die gemaakt is uit een spade, dan kan er maar één nummer gespeeld worden: ‘Ace Of Spades’.

Vorig jaar verloren we meteen en voor altijd ons hart aan de Titty Twister-tent en ook dit jaar ontdekten we er weer heerlijke orkestjes. Enter The Rhythm Shakers, 3 heren en een dame uit Los Angeles die een mix van stevige rockabilly, psychobilly, soul en blues uit de jaren 50 en 60 op ons loslaten. Pompende ritmes met dank aan de drum en contrabas, snerpende maar precieze gitaarklanken en de krachtige zang van de roodharige Marlene. Haar vocalen zijn ideaal bij dit soort muziek, soms haalt ze zelfs zo krachtig uit dat het op het randje van té schel wordt maar het geeft de set alleen maar extra energie. Na een zinderende finale komt de band nog eens terug voor een nog sneller bisnummer!

Al meer dan 50 jaar gaat Cock Sparrer (Main Stage) stevig tekeer. Niets minder dan oi!/punk royalty met een vettig Cockney accent, kun je wel stellen. Gewoon good old fashioned er voor gaan. Met veel goesting en energie spelen ze zelfs nummers van hun nieuwe album. De leeftijd is natuurlijk niet hun vriend qua looks, want de skinheads van weleer zien er nu gewoon uit als kale(nde) grootvaders. Voor het podium is er wel wat animo maar het valt op dat het grote deel van het publiek er nog wat in moet komen op deze eerste festivalavond, er is veel gebabbel. De band maakte voor Sjock een uitzondering en staat er voor het tweede jaar op rij omdat het zo goed was meegevallen en er is dankbaarheid naar de festivalorganisatie en de bezoekers.

Opnieuw is de lokroep van het andere podium sterk en we checken The Pine Box Boys (Big Bang Stage), want beschrijvingen als ‘horrorbilly’ en ‘bloodgrass’ prikkelen de verbeelding. We zien een stel rare cowboys met gitaren, banjo en rauwe zang die een mix van rockabilly, bluegrass en (outlaw) country met een donker jasje en morbide teksten brengen. Met ook nog Tuvaanse keelzang en trompet klinkt het allemaal heel intrigerend. Alsof Primus met Hank Williams III ergens op een stel strobalen samen staan te spelen, of zoiets? We houden vooral nog het zeer plezante nummer ‘Mr. Skeleton’!

De tent loopt goed vol voor de terugkeer van Batmobile (Titty Twister). De invloedrijke Nederlandse band geeft in de intro al aan 'the fastest mobile in the world ' te zijn. Het gaspedaal wordt dan ook goed ingetrapt voor een stomende pot heerlijke, felle psychobilly. De sfeer zit er goed in en de samenzang van de bassist en gitarist geeft nog extra schwung. Heerlijke nummers als ‘Rock & roll and Alcohol’ en de cover ‘Ballroom Blitz’ zorgen er voor dat de beentjes rondom ons niet kunnen blijven stilstaan!  

Nog zo’n legendarische naam is Reverend Horton Heat (Main Stage) uit Texas, onder leiding van de eerwaarde die zijn naam aan de band gaf. In de klassieke trio-opstelling zang/gitaar, contrabas en drum swingt de mix van rockabilly en psychobilly met snuifjes country, surf, punk en swingt, als de spreekwoordelijke tiet. Reverend Horton Heat, met zijn witte hemd en blauwe strikje, predikt al 35 jaar rock ‘n’ roll met hulp van zijn bassist Jimbo, aan wie hij ook een nummer opdraagt. Er wordt soms stevig gerockt, waarbij de band klinkt als op hol geslagen paarden of een denderende stoomtrein. We krijgen nog eens ‘Ace of Spades’ te horen en deze versie klinkt meer zoals het origineel en verrassend stevig. Zeer fijne set!

Voor heerlijke rockabilly moeten we bij The Delta Bombers (Titty Twister) zijn en ze worden dan ook enthousiast ontvangen. De catchy samenzang overtuigt het publiek om mee te zingen, zeker bij het bisnummer: een cover van ‘I’m On Fire’. We hoorden ook een country and western toets en hebben ons uitermate goed geamuseerd.

De klok heeft intussen middernacht geslagen en ons ineens ook 70 jaar terug in de tijd geflitst bij Ray Collins’ Hot Club (Main Stage). We hadden eerlijk gezegd nog nooit gehoord van dit 8-koppig, ouderwets rock 'n' roll orkest, inclusief piano en 3 blazers, met de haren al even strak in de plooi als hun mooie pakken. Hoewel er aanvankelijk niet overdreven veel volk voor het podium staat, zit de sfeer er van in het begin goed in. Er wordt gedanst en geswingd en dat lokt steeds meer mensen, vooral dames die hun (dans)partner naar voren sleuren. We horen vroege rock ‘n’ roll, maar ook big band en swing jazz en dat klinkt allemaal heel herkenbaar maar vooral erg aanstekelijk. Je wordt er spontaan vrolijk van en zo sluiten we de eerste dag heerlijk af.

Dag 2 – Zaterdag 6 Juli

We zijn nog net op tijd om een stukje Black Leather Jacket (Main Stage) mee te pikken. We horen een plezante mix van razende garagerock en classic rock waar gitaren ouderwets in de kijker staan. Typisch een band die het best tot zijn recht komt in een live-setting en ook voor enthousiasme en meezingen zorgt voor het podium.

Met een bandnaam als The Honkabillies (Titty Twister), cowboyhoeden en een drumster met vlechten hoef je niet verbaasd te zijn dat we een mix van rockabilly en country horen. De Engelse band covert ook zeer verdienstelijk ‘Get Rhythm’ van Johnny Cash en we horen die invloed ook in eigen enkele nummers. Ook een nummers als ‘Freight Train Boogie’ kon absoluut bekoren.

Er lijkt een nieuwe generatie vrouwelijke rock en punk-bands opgestaan te zijn. Ook Nobro (Main Stage) uit Montreal, Canada bestaat uit 4 jonge vrouwen met euh…ballen. De bandnaam mag je dus ook letterlijk nemen: ‘no bro’s’. De bassiste is de leadzangeres, de gitariste zorgt voor de riffs, de drums voor een stevige beat en de toetseniste zorgt met ook nog tamboerijn en vooral bongo’s voor een extra touch. Dat geeft de punkrock van deze dames wel wat variatie. De zang is best wel catchy, maar met momenten ook wat teveel aan de schreeuwerige kant. Door de frequente samenzang is dat echter geen euvel. ‘Marianna’ doet ons wat aan The Beaches maar dan steviger denken. Subtiel of gelaagd is de band niet altijd, getuige songs als ‘Let's do drugs’ (muzikaal wel heel sterk, meer mid-tempo), ‘Set your pussy free’ en ‘Don't feel like it’, maar hun jeugdige enthousiasme werkt wel aanstekelijk. ‘I'm not dead’ klinkt als een echt anthem door driedubbele zang en een lekkere groove.

Ongetwijfeld een van de meest vertederende momenten van het festival zien we bij Toxic Shock (Bang Bang Stage). Nochtans knalt de energie van de hardcore thrash crossover zoals gewoonlijk meteen van het podium, ook al lijkt de sound niet helemaal juist te zitten (of is de stevige wind de schuldige?). De kinderen van de zanger komen plots even het podium op om te kijken wat er allemaal aan de hand is, een zalig momentje. Nadat de kinderen de weg naar de zijkant getoond werden, speelt de zanger zijn trui, bril en pet uit en zijn blote torso is precies het sein om nog harder te gaan.

Een van de minst voor de hand liggende bands dit jaar is Carrie Nation and the Speakeasy (Titty Twister). Met 6 muzikanten op het podium gebeurt er muzikaal heel veel. Met drum, contrabas, accordeon, gitaar, banjo, trompet en rauwe, doorleefde zang creëren ze een speciale sfeer. Country, bluegrass, (balkan) folk, jazz en punk, dat zit er allemaal ergens in. In tragere nummers geeft dat het gevoel van een sfeervolle, donkere saloon. In de nummers waar het tempo de hoogte in gaat, horen we vooral Gogol Bordello. Dat is de eerste 25 minuten echt fantastisch om te horen. We moeten echter ook bekennen dat het daarna een beetje teveel wordt, die georkestreerde chaos en dat volle, muzikale palet.

We moesten even bekomen en pikten pas terug in bij de tweede helft van The Domestic Bumblebees (Titty Twister). Het swingend rockabilly-trio uit Zweden zorgt voor heel wat animo, dansjes en meezingen, zeker met het bisnummer. Meer moet dat soms niet zijn.  

Met Agnostic Front (Main Stage) staat er eigenlijk al een headliner redelijk vroeg op de affiche. De New York HardCore-legenden lokken veruit het meeste volk tot nu toe naar het podium. We zien jong en oud, man en vrouw en fans van allerlei muzikale stijlen helemaal opgaan in de sing-a-longs, fingerpoints en actie in moshpit. Bij ‘My Life My Way’ zetten de crowdsurfers de security serieus aan het werk. ‘For My Family’ is natuurlijk altijd een emotioneel hoogtepunt, en frontman Roger benadrukt nogmaals dat familie op de eerste plaats komt en dat die hem in leven hield tijdens zijn 2,5 jaar durende strijd met kanker. Vinnie Stigma duikt met gitaar en al in het publiek en er wordt een circle pit rond hem gevormd. De sterke band tussen de zanger en de gitarist van het eerste uur is bijna tastbaar wanneer die laatste een liedje mag zingen. ‘Gotta Go’ geeft ons altijd weer kippenvel en dat is deze keer niet anders. Het wordt uiteraard massaal meegezongen en verspreidt de boodschap die in deze tijden nog altijd actueel is: ‘United we stand, divided we fall’. Eindigen doen ze met ‘Blitzkrieg Bop’ van The Ramones, als eerbetoon aan de band die iedereen in NY deed geloven dat het mogelijk was om iets te bereiken met punk, hardcore of metal. Moet het nog gezegd dat deze massaal meegebruld werd?

Het verschil kan nauwelijks groter zijn met Jenny Don’t and the Spurs (Titty Twister). Het viertal uit  Portland, Oregon speelt country rock, die in het begin van de set nog wat trager, duister en sferisch klinkt maar al snel een tempo hoger schakelt en meer opgetogen klinkt. Qua look is deze band echt country and western, waarbij Jenny en de andere gitarist cowboyhoeden dragen en we hemden met ruches en sterren zien. Jenny zelf draagt een jurk met glitterende rozen en sterren en witte boots daaronder en huppelt en kronkelt op bepaalde momenten over het podium. De lead gitaar klinkt heerlijk scherp met die typische country ‘twang’ en we horen soms ook stevige (garage) rock en honky tonk-invloeden. Wat een heerlijke set, die ook mooi opgebouwd is met een afwisseling tussen snellere en tragere, melancholische nummers.

Het is een ‘Nice Day To Go To The Pub’ maar gelukkig kunnen we Cosmic Psychos (Main Stage) gewoon hier aan het werk zien. De ervaren rotten brengen stevige power punk rock en eens het rock ’n’ roll trio het gaspedaal heeft ingeduwd, wordt dat niet meer losgelaten. Een sterke performance van deze Australische helden.

What's in a name? The Country Side of Harmonica Sam (Titty Twister) geeft al weg dat we pure country voor de kiezen zullen krijgen. De 4 muzikanten in mooie rode pakken en witte hoeden leggen de basis voor Sam zelf in zijn groene pak en brengen een heerlijke sfeer naar de saloon…euh, tent.

Wanneer Ty Segall (Main Stage) aangekondigd wordt, verwoordt de presentator het mooi: ‘afwachten wat het zal worden, je weet het nooit bij deze man’. Ty Segall, een begenadigd gitarist, is muzikaal namelijk niet voor één gat te vangen en schrijft veel muziek en neemt die ook voortdurend op. Laten we het gemakshalve onder de noemer gitaarrock plaatsen, want fuzzy gitaren zijn toch overwegend aanwezig. Naar verluidt speelde de band Black Sabbath tijdens de soundcheck en dat deed toch het beste verhopen. De band stelt zich in een halve kring naar elkaar gedraaid op en dat versterkt het groepsgevoel. Gelukkig wordt er ook echt stevig gerockt, in de traditie van classic en stoner rock. Niet voortdurend uitgesponnen passages, maar een strakke en groovende set die ons echt wel kon bekoren – en dat was in het verleden zeker niet altijd het geval. Hier en daar hoorden we echo’s van garage rock en een band als Dinosaur Jr.

Een energiebom ontploft en die draagt de naam Si Cranstoun (Titty Twister)! De Londense zanger heeft een drummer, bassist, gitarist en saxofonist bij en brengt daarmee een formidabele mix van rock ‘n’ roll uit de jaren 50 en 60, soul, rhythm and blues, boogie en ska. Met veel energie, zotte danspasjes en veel expressie in het gezicht zorgt de zanger ervoor dat de bomvolle tent massaal staat te shaken met een grote glimlach op het gezicht. Denk aan heerschappen als Jackie Wilson, Fats Domino, Sam Cooke of Jools Holland’s Rhythm and Blues Orchestra en je krijgt een idee van het muzikale plaatje. Er is maar één klein minpuntje en dat is dat de nummers veelal op hetzelfde ritme swingen, maar het blijft onweerstaanbaar.

De eer is aan The Chats (Main Stage) om deze festivaldag af te sluiten. Het lijkt alsof er 3 eenvoudige, Australische boerenzonen met kattenkwaad in de zin op het podium staan. Deze gasten zijn nog jong maar worden terecht een grote toekomst toegedicht. Het valt meteen op dat er voor het podium ook heel wat jonge bezoekers hebben plaatsgenomen om hun helden van dichtbij te zien en horen. Op zich doet het trio niets nieuws: stevige, voortrazende punkrock waar we soms de invloeden van pubrock en AC/DC ontwaren, maar de heren doen dat gewoon heel goed. Hier gaan we echt nog meer van horen.

Dag 3 – Zondag 7 Juli

Wanneer we het terrein op wandelen, valt het meteen op dat er vandaag een heel ander publiek aanwezig en dat er sowieso al meer volk is. Deze festivaldag is dan ook volledig uitverkocht en dat lijkt te danken aan de combinatie van enkele straffe namen uit de punk en hardcore scene. 

We waren benieuwd naar Black Djangos (Titty Twister), die omschreven worden als psychedelic rock en spooky surf, maar hebben hen helaas gemist. Dan maar Death Lens (Main Stage) nog even meepikken. Ook hier zagen we beloftevolle omschrijvingen en het klopt wel dat de band punkrock met invloeden uit posthardcore en indie rock speelt. Het klonk zeker niet onaardig maar het maakte ook niet echt veel indruk op ons.

Met Lambrini Girls (Titty Twister) stond er een vreemde eend in de bijt (of tent), toch wat de keuze van podium betreft. Want dit is zeker wel een echte Sjock-band: stevige, chaotische Riot Grrl-punk en noise met feministische en queer-thema’s, die zonder enige terughoudendheid verkondigd worden. Dit is zowat de definitie van ‘in your face’.

Bij Dune Rats (Main Stage), een van de vele Aussie-bands dit jaar, is er visueel meteen een sterk contrast. We zien een trio jonge punkrockers met lange haren die onder hun petjes uitkomen. Maar de zanger/gitarist en drummer zien er uit als skaters/surfers, terwijl de aanstekelijk energieke bassist er uit ziet als een stoner met een Spinal Tap-vibe. Alsof twee gasten samen een bandje vormden en een repetitiekot introkken, daar een verwaaid figuur op de zetel zagen liggen en hem dan maar vroegen om mee te komen spelen! De gitarist, die ons voortdurend doet denken aan de jonge Whitfield Crane van Ugly Kid Joe, is de leadzanger maar ook zijn twee kompanen zingen vaak mee en dat geeft hun set een catchy en hoog meezinggehalte. Hoewel zeker niet alle songs even sterk zijn, horen we rammelende gitaren, wat surf-invloeden en toch wat afwisseling in tempo’s en dat houdt het amusant. Net als de vorige dag bij The Chats stellen we vast dat vele jongere fans voor het podium postvatten: punkrock blijft duidelijk de ‘gateway drug’ voor velen naar alle alternatieve muziek.

Als je de band ziet opkomen en de smooth soul intro hoort, verwacht je je niet aan de ongebreidelde energie die Detroit Cobra's (Titty Twister) de tent in blazen. We zien een schijnbaar piepjonge drummer waarvan we ons afvragen of dit zijn vakantiejob is en een coole, groovy bassist. De twee gitaristen daarentegen, een man en een vrouw van ergens in de 50 jaar, zien er eigenlijk uit als leerkrachten geschiedenis. Hey, geen slecht woord over leerkrachten geschiedenis want het zijn vaak onze favorieten geweest maar een hoog rock ‘n’ roll-gehalte kan je hen doorgaans niet toedichten. En dan hebben we het nog niet gehad over de boomlange zanger, die eruit ziet als een kruising tussen Lurch van The Addams Family en Tim Burton maar wel de ziel uit zijn longen zingt en schreeuwt. Wat een heerlijke, rockende, stomende set vol 50’s en 60’s rock en soul krijgen we hier rond de oren gekletst door de vijfkoppige band. We denken aan de befaamde sounds van Motown maar door het hoge volume en tempo zeker ook aan Stax Records – je weet wel: Booker T. & The M.G.’s, Otis Redding, Sam & Dave en Wilson Pickett enzovoort. Uitstekende referenties voor een te gekke, swingende show, waarbij we vergeven dat de muziek en zang soms zo hard gaan dat het wat schel en overstuurd dreigt te klinken en sommigen wat verder naar achter trekken. Wat.Een.Feest!

Intussen nemen de local heroes van The Priceduifkes de Main Stage in. Deze Kempense trots timmert al meer dan 20 jaar lang aan de weg en lijkt recent ook vaker en breder erkenning te krijgen daarvoor. Ze spelen – terecht - op fijne festivals, trokken op tour naar Japan met Equal Idiots en volgend jaar staan ze mooi in de AB! De intro alleen maakt al duidelijk dat fun het codewoord is voor deze punkrockers: een hillbilly country song over ‘a little bit of moonshine’ met ook nog de intussen wereldbefaamde ‘Hawk Tuah girl’ ertussendoor. Het vijftal lokt met zijn catchy songs en strakke set een pak volk naar het podium en krijgt een enthousiaste respons die zelfs niet voor elke headliner weggelegd was.

We verhuizen even later naar de moerassen die Bacon Fat Louis (Bang Bang Stage) eigenhandig naar boven getoverd lijkt te hebben. Het trio speelt zompige, smerige, ‘swamp blues’ en verandert de Kempen even in een groezelige divebar. Eenvoudige maar hamerende drumritmes geven de puls aan, de gierende mondharmonica neemt eigenlijk de plaats in van leadgitaar en de zanger bespeelt verschillende minder conventionele maar prachtige gitaren en tovert er vettige bluesriffs uit. Met een kleine Tina Turner-medley (‘Proud Mary’ en ‘Nutbush City Limits’) krijgen ze iedereen mee! Bij het laatste nummer worden er nog vijf enthousiaste dames uit het publiek gevraagd om mee op het podium te komen dansen en die zorgen voor extra feelgood en entertainment.

The Gories (Titty Twister) is een cult-band en ze worden vaak genoemd als een voorbeeld voor The White Stripes, ook al is de band al een tijd van een duo tot een trio uitgegroeid. We snappen wel waar de vergelijking vandaan komt: een vrouwelijke drummer die de cool van pakweg Kim Gordon uitstraalt en zich ook beperkt tot redelijk basic ritmes en twee gitaristen die beiden vocalen voor hun rekening nemen. De noisy, rammelende, bluesy garage rock klinkt voor ons vaak iets te schreeuwerig en het ontbreekt in onze ogen en oren vooral aan de goede songs en hooks die Jack en Meg White wél wisten te schrijven.

Tijd voor sympathieke punkrock uit Arizona. Authority Zero (Main Stage) gaat in een flinke vaart vooruit, al durven ze het tempo af en toe ook net iets trager te houden om niet als louter skatepunk benoemd te worden. Het viertal brengt het er goed van af en heeft dat deels ook te danken aan de zanger. De man heeft een coole stem, iets minder ‘standaard punkrock’ , maar met een beetje een rauwer randje af en toe.

We kunnen dan wel weer een ‘palate cleanser’ gebruiken, doorgaans een portie voedsel of drank die voedselresten van de tong verwijdert waardoor men een nieuwe smaak nauwkeuriger kan beoordelen. The Sadies (Titty Twister) brengen ons van een skateboard naar een paardentocht in de Far West met hun heerlijke mix van country and western en rock ‘n’ roll. Soms pakt het trio (drum, contrabas, gitaar/zang) zelfs verrassend stevig uit, met hard rockende gitaren. De heerlijke ritmes en typische twang van de gitaren roepen echo’s op van de theme song van Bonanza en ‘Ghost Riders In The Sky’. Yihaa!  

Normaal stond Sick Of It All vandaag op de affiche. Helaas werd er een tumor op de slokdarm gevonden bij zanger Lou Koller en hiervoor moet hij uiteraard meteen intensieve behandeling voor ondergaan. De Europese tour moet dus volledig geannuleerd worden. Daar heeft werkelijk iedereen alle begrip voor. Maar je zal het als festivalorganisatie maar aan de hand hebben, ongeveer 10 dagen voor de start. Hoe vervang je een New York HardCore-legende als SOIA, wetende dat je Agnostic Front een dag eerder al had?

Petje af dus dat de best mogelijke vervanger gevonden werd in de vorm van Madball (Main Stage), die andere NHYC-grootheid die bereid werd gevonden om nog een extra dag vast te breien aan hun tour om het grote gat te vullen dat hun broeders achterlaten. We zagen Freddy en co recent nog aan het werk op Among The Angels in Maastricht en wisten dus dat het wel snor zit met de drive van de heren en dat ze live nog altijd ijzersterk zijn. Met klassieke hardcorenummers als ‘Hold It Down’ en ‘Set It Off’, die net als de obligate The Animals-cover ‘It’s My Life’ niet mogen ontbreken, zweep je het publiek moeiteloos op. De moshpit is een en al activiteit en de band moedigt iedereen ook aan om de security aan het werk te zetten. Binnen de kortste keren zien we een zwerm crowdsurfers richting podium gaan. ‘Pride’ wordt opgedrogen aan ‘family, first and foremost’ en ontlokt de man voor ons de krachtterm ‘godmiljaardenondedju’. We hadden het eigenlijk niet beter kunnen samenvatten. ‘Down By Law’ zet nog eens een uitroepteken achter een uitstekende show!

Nog meer legenden krijgen we in de vorm van New Bomb Turks (Titty Twister). Wij kunnen en zullen geen enkel verkeerd woord zeggen over de stevige garage punk rock, die het gaspedaal helemaal intrapte en niet meer los liet. Voor de niet-ingewijden is er wel het risico dat het op den duur wat eenvormig gaat klinken.
 

De grote headliner van deze Sjock-editie, die duidelijk ook eigenhandig heel wat volk naar het festival gelokt, was Bad Religion (Main Stage). Intussen is de band zo’n 44 jaar actief en we mogen hen zonder twijfel bestempelen als een van de grootste punkrockbands aller tijden. De band haalt zelf aan dat ze 34 jaar geleden de eerste keer in ons land speelden, in Hasselt meer bepaald. Ze bewijzen vandaag echter dat ze dan wel een hele historiek hebben, maar ook dat ze nog altijd fris en relevant klinken. Ze staken namelijk altijd boven hun concullega’s uit omdat ze betere songs kunnen pennen, het tempo al eens wat durven temperen en - dankzij vocale harmonieën - refreinen hebben die dagen in je hoofd blijven wonen. Met songs als ‘The New Dark Ages’, ‘You’, ‘I Want To Conquer The World’ win je al, en dan moeten sommige klassiekers nog komen. Met onder andere ‘Infected’,  ‘Sorrow’ en ‘21st Century Digital Boy’ komen we aan het einde van de reguliere set. Tijdens bisnummers ‘Punk Rock Song’ en ‘American Jesus’ en het stukje outro ‘The Boys Are Back In Town’ gaat iedereen helemaal loos, inclusief verschillende muzikanten van bands die hier vandaag ook speelden.

Kan je na zo’n headliner nog wel indruk maken? Is dat geen ondankbare taak? Welnee, je kan dat gerust overlaten aan onze landgenoten Fifty Foot Combo (Titty Twister) die een bom van luide, stevig pompende, instrumentale surfrock laten ontploffen in de tent. Met drum, percussie, toetsen, theremin, bas en twee gitaren kan je duidelijk heel veel heerlijk lawaai produceren en het zestal gaat hard vooruit. Pas in het laatste nummer wordt er ook gezongen en dat mag eigenlijk wel vaker gebeuren van ons.

Na al die jaren weten ze bij Sjock heel goed waar ze mee bezig zijn en dat bewijst ook de slogan die naast de Main Stage ophangt: ‘Sjock, Rock 'n' roll is here to stay!’. Volgend jaar gewoon opnieuw voor editie nummer 49: shake, rattle and roll.

Rev: Joris Smeets

Pics Lise Lynen

Full photo report: 

Saturday

Sunday

Garbage

Support: Lucia & The Best Boys

29/06/2024 – Poppodium 013, Tilburg

De Amerikaanse rockband Garbage werd begin jaren ‘90 opgericht door Shirley Manson, Duke Erikson, Steve Marker en Butch Vig, die onder andere Nirvana's 'Nevermind' produceerde. Sinds hun opvallende debuut in 1995 hebben ze fans over de hele wereld in hun ban gehouden, met meer dan 20 miljoen verkochte albums op hun naam. Garbage wordt gezien als een van de meest invloedrijke bands van hun tijd, die constant de grenzen van alternatieve rock verleggen en de essentie ervan opnieuw bepalen. Hun zevende album ‘NO GODS NO MASTERS’, uitgebracht onder BMG Records, werd met open armen ontvangen door critici en bevestigde hun status als iconen in het genre.

Lucia & The Best Boys is een energieke band uit Glasgow, aangevoerd door de charismatische frontvrouw Lucia Fairfull. Ze mixen moeiteloos de rauwe kracht van post-punk met de etherische klanken van synth-pop, wat resulteerde in een betoverende muzikale ervaring.

Pics: Eline Dresselaerts

Rammstein

Support Act: Abélard

28/06/2024 – Park De Nieuwe Koers, Oostende

Op de dag van het langverwachte Rammstein-concert besloot ik om de speciale Rammstein-bus te nemen, zodat ik me geen zorgen hoefde te maken over het verkeer. Hoewel de bus een half uur vertraging had, begon de reis naar Oostende uiteindelijk. Na een bewogen rit van 2 uur en 40 minuten arriveerden we op wandelafstand van het concertterrein.

Bij aankomst zag ik enthousiaste fans toestromen en zonder problemen door de ticketcontrole gaan. De zon scheen, er waaide een aangename bries en het terrein stroomde vol met een menigte die bijna geheel in zwart gehuld was. Lachende gezichten, gezellige gesprekken en fans in diverse outfits - van jong tot oud - zorgden voor een geweldige sfeer.

Aan de rechterkant van het terrein bevond zich de half gevulde zittribune. Voordat het voorprogramma begon, besloot ik nog snel wat te eten en drinken. Ondertussen klonk zachtjes de muziek van Rammstein uit de luidsprekers.

Het voorprogramma werd verzorgd door Abélard, twee jonge dames die ons verwelkomden met heldere pianonoten vanaf het middenplatform. Ze speelden prachtige instrumentale versies van Rammstein-nummers, wat zorgde voor een aangename en serene start van de avond.

Na nog wat rondgewandeld te hebben, begaf ik me naar de Golden Circle, waar ik meedeed met de talrijke fans die vol ongeduld wachtten. De spanning steeg, en toen de band eindelijk op het podium verscheen, barstte het concert los met een knal. De menigte zong luidkeels mee met “Rammstein” terwijl rookwolken over de weide trokken.

Met "Links 2-3-4" sprong het publiek op de krachtige gitaarriffs en bonkende bass drums. De toetsenist liep ritmisch op een loopband in zijn glitterpak, wat de show een extra dynamisch element gaf. Een gemaskerde man met een helm greep de microfoon en de beats van “Keine Lust” deden de menigte verder headbangen.

De vlammenwerpers kwamen tevoorschijn bij “Sehnsucht” en het publiek klapte vol overgave mee. De sfeer bleef intens met "Asche zu Asche," waar wapperende haren en zwaaiende armen de energieke performance versterkten.

Zanger Till Lindemann charmeerde het publiek met zijn heupbewegingen en bracht iedereen in vervoering met "Mein Herz Brennt," wat een vurige prestatie opleverde die door talloze telefoons werd vastgelegd.

Een korte rustpauze werd ingeluid met een filmpje en een brandende kinderwagen op het podium voor “Puppe,” gevolgd door “Wiener Blut” dat de grond deed daveren. Het publiek zong enthousiast mee met "Zeit" terwijl de zonsondergang achter het podium voor een magische sfeer zorgde.

Elke song ging gepaard met een apart lichtspektakel. Bij “Deutschland” verschenen lichtgevende figuren op het podium. Ik besloot om van een andere kant te kijken en genoot van “Radio” en “Mein Teil,” waarbij de chef-kok het vuur letterlijk in de pan sloeg. Het podium vloog in brand onder de klanken van "Mein Teil."

De finale van “Sonne” maakte de set compleet, waarna het publiek zich vermaakte met een intermezzo van “spicy naked boobies” op de schermen. Dit gaf de bandleden tijd om naar het middenpodium te verhuizen.

Voor de encores werd het publiek gevraagd de lichtjes van hun camera's aan te zetten. Abélard speelde een pianoversie van “Engel” op het B-Stage, waarna de band met bootjes terugkeerde naar het hoofdpodium. Bij avondschemering knalde “Ausländer” door de luidsprekers en het publiek ging uit hun dak.

“Du riechst so gut” bracht een kleurenpracht van groen, wit en blauw, gevolgd door de bombastische intro van “Pussy” waarbij een spuitende penis de Golden Circle besproeide. De show eindigde met “Ich Will,” waarbij vuurwerk de weide verlichtte en de temperatuur hoog bleef ondanks de koelte van de nacht.

Met “Rammstein” vloog bijna de hele weide in brand, wat het signaal was voor de finale. Het concert werd afgesloten met “Adieu,” een passend afscheid van een meer dan geslaagde avond.

Tevreden en voldaan verlieten de fans de festivalweide, klaar om naar huis terug te keren na een onvergetelijke ervaring.

Rev & Pics: Astrid Callens  / Astrid Callens Photography

Full photo report: Rammstein 2024

Mr. Bungle

24/06/2024 – Poppodium 013 - Tilburg

Support Acts: Spotlight + OXBOW

Rev & Pics: Astrid Callens / @Astrid Callens Photography

Na een lange rit, aangekomen in Tilburg. We waren net op tijd voor de afsluiter van Spotlight, maar ik kan helaas niet veel zeggen over hun optreden, omdat ik het gemist heb. Gelukkig was ik wel op tijd om Oxbow, de tweede band van de avond, te zien.

Oxbow, het gedurfde kwartet uit San Francisco, begon in de late jaren '80 en staat bekend om hun unieke mengeling van schreeuwende elementen, free jazz en musique concrète. Met albums als "Fuckfest" en "The Narcotic Story" hebben ze een provocatieve en grensverleggende muzikale stijl neergezet. Hun zevende studioalbum, "Thin Black Duke," uitgebracht na een decennium, blijft getuigen van hun uitdagende en onvoorspelbare geluid.

Zanger Eugene Robinson betrad het podium in een goudkleurig pak met afgeplakte oren. Het drum- en gitaarwerk waren uitstekend, maar de zang vond ik wat minder. Het klonk saai en levenloos, maar dat is slechts mijn persoonlijke mening. Zijn bindteksten waren moeilijk te begrijpen omdat ze vrij stil waren. Tijdens het optreden wisselde Eugene van outfit naar een gouden Brazilian short en blazer, wat bijdroeg aan de excentrieke sfeer. De belichting droeg bij aan de intensiteit van de muziek en het publiek reageerde enthousiast tussen de nummers door. Hoewel het optreden van Oxbow niet helemaal mijn ding was, leek de rest van het publiek er echt van te genieten.

Na een korte podiumombouw was het tijd voor Mr. Bungle, die met wat vertraging aan hun optreden begonnen. Wat volgde was een grandioze show die alle verwachtingen overtrof. Mr. Bungle, de Amerikaanse experimentele rockband opgericht in 1985, is bekend om hun eclectische en grensverleggende muziekstijl, waarbij ze rock vermengen met metal, funk, jazz en meer. Na hun debuutalbum 'Mr. Bungle' in 1991, volgden 'Disco Volante' (1995) en 'California' (1999), die de veelzijdigheid van de band verder toonden. Na een pauze herenigden ze zich in 2020, wat leidde tot een reeks optredens en het uitvoeren van hun demoalbum 'The Raging Wrath of the Easter Bunny'.

Van het moment dat Mike Patton het podium betrad en begon te experimenteren met zijn speelgoedtafel vol fluitjes, samples en dierengeluiden, werd duidelijk dat we een unieke show zouden beleven. De setlist bestond voornamelijk uit nummers van "Raging Wrath of the Easter Bunny Demo" en een groot aantal covers, allemaal voorzien van Mr. Bungle's eigen pittige, excentrieke metalmake-overs. De avond begon met een vervormde versie van Strauss's “Also sprach Zarathustra, op. 30”, wat direct de toon zette voor een spectaculaire show.

De thrash van de Easter Bunny-nummers was indrukwekkend, vooral dankzij Scott Ian en Dave Lombardo. Ian leverde razendsnelle riffs, terwijl Lombardo met kracht drumde. Hoogtepunten van de avond waren de diverse covers, waaronder een perfecte uitvoering van ‘I’m not in Love’. Mike Patton zong op speelse, theatrale wijze, met een knipoog naar het publiek. Een groot plezier was "My Ass is on Fire" met grappige integraties van Lipps Inc’s “Funkytown” en “Pepto Bismol”, wat zorgde voor een verrassende en leuke ervaring.

Eugene Robinson werd door Mike Patton verwelkomd op het podium voor een versie van “World Up My Ass”, waarbij hij weer in zijn gouden outfit schitterde. Patton's vocale veelzijdigheid kwam volledig tot zijn recht in een excentrieke cover van 'Hopelessly Devoted to You'. Ondanks de ongewoon opgewekte toon, bleef hij trouw aan zijn kenmerkende stijl. Zijn humoristische bindteksten, woordspelingen en Dad Jokes voegden een speelse draai toe aan de show.

Het hoogtepunt was een krachtige uitvoering van Slayer's 'Hell Awaits' door Scott Ian en Dave Lombardo, waarbij Ian's unieke touch de klassieke thrash-anthem naar nieuwe hoogten tilde. De show was speels en ongelooflijk goed uitgevoerd. Na een krachtig applaus van het publiek volgden toegiften met een chaotische cover van Sepultura's 'Territory' en een hilarische interpretatie van 'All by Myself' als 'Go Fuck Yourself'.

Mr. Bungle was gewoonweg fantastisch. Hun creativiteit en speelse benadering van muziek zorgden voor een onvergetelijke avond.

Full photo report: Mr Bungle.

#mrbungle #mikepatton #trevordunn #treyspruance #davelombardo #scottian #Poppodium031

Megadeth

25-06-2024 - Poppodium 013 – Tilburg

Welkom in de wereld van Megadeth, waar dynamische riffs en meesterlijke muzikaliteit samenkomen. Megadeth, opgericht door de legendarische Dave Mustaine, heeft decennialang de metalwereld gedomineerd en is uitgegroeid tot een van de meest invloedrijke en gerespecteerde bands in het genre.

Met een indrukwekkende discografie die klassiekers bevat zoals "Peace Sells... But Who's Buying?", "Rust in Peace" en "Countdown to Extinction", heeft Megadeth zich gevestigd als pionier van de thrash metal. De band staat bekend om zijn scherpe teksten en virtuoze instrumentale uitvoeringen die metal-liefhebbers wereldwijd blijven inspireren.

De erfenis van Megadeth gaat verder dan de muziek alleen; het is een cultureel fenomeen dat generaties van fans heeft beïnvloed. Met hun voortdurende toewijding aan artistieke excellentie en innovatie blijft Megadeth evolueren, waardoor ze relevant blijven in een steeds veranderende muziekscene.

Full photo report: Megadeth

Pics: Bas Gijsel

Sweden Rock Festival 2024

4-5-6-7 juni 2025, Sölvesborg

Biohazard - Five Finger Death Punch - Megadeth - Michael Schenker - RIVAL SONS - Winger , Alice Cooper - Avantasia - Beast In Black - Carcass - Evanescence - HammerFall - Dimmu Borgir - Judas Priest - PAIN - Steel Panther - Thy Art Is Murder and more...

Full photo report:

Part 1

Part 2

Pics: Gunther Moens

VESTROCK 2024

Zaterdag 01/06/2024 @ HULST - NL

Vestrock is intussen al lang een gevestigde waarde in onze Dump-agenda, maar voor de fotograaf van dienst en mezelf was het toch het eerste bezoek aan het gezellige boutique festival. De locatie is ronduit prachtig, want het terrein ligt op een eiland midden in de oude vestingstad Hulst. De gevarieerde affiche, waar naar goede gewoonte een mooie mix van grote beloften en gevestigde waarden uit Nederland, België en het buitenland in allerlei muzikale genres op staan te blinken, een uitgekiende selectie foodtrucks en speciale bieren zorgen voor een aangename, familiale sfeer en doen het festival op beide dagen vollopen. De uitblinkers van dag zijn Pommelien Thijs, Nova Twins, Dinosaur Jr. en Son Mieux.

Dat betekent ook dat er 2 dagen na elkaar zo’n 10.000 bezoekers goed opgevangen moeten worden. Daar moeten we de organisatie oprecht voor feliciteren, want de onophoudelijke regen van de voorbije maanden had het eilandje omgevormd tot iets dat meer leek op rijstvelden. Letterlijk tonnen boomschors, massaal veel ijzeren platen en plastic staptegels zorgden er voor dat er toch een begaanbaar festivalterrein en backstage waren en dat je niet voortdurend in modderplassen trapte als je een beetje uitkeek. Desondanks leek de ondergrond soms te dansen onder je voeten maar dat hielp sommigen alleen maar om de benen los te gooien en op en neer te springen! Onze fotograaf was er ook al op dag één om wat plaatjes te schieten, onze impressie van de muzikale exploten op de vier verschillende podia is er alleen van dag 2.   

Het is een grijze dag en dat zal het ook de hele dag blijven, geen opklaring te bespeuren. We mogen al blij zijn dat het de hele dag droog blijft en dat enkele artiesten vandaag voor energie en zonnestralen zorgen. Pommelien Thijs (Main Stage) zorgde bijvoorbeeld meteen voor een aangename verrassing voor ons. Uiteraard zijn we bekend met het fenomeen en enkele van haar hits, je moet al onder een steen gewoond hebben de voorbije jaren om de zangeres en actrice te ontlopen. Als grumpy old man zijn we van nature echter nogal sceptisch tegenover hypes, dus stonden we al klaar om te fronsen en afkeurend het hoofd te schudden. De zangeres en haar band, allemaal voornamelijk in wit/beige tinten gekleed, pakken echter alles en iedereen in vanaf de eerste noot. Er gaat enorm veel energie uit van het optreden en Pommelien staat gewoon uitstekend te zingen, gesteund door een band die mooi de balans tussen hard en zacht vindt. De pop/rock-songs zitten ook prima in elkaar. De zangeres heeft ook een hele sympathieke, bereikbare, girl-next-door uitstraling en dat verkiezen wij altijd boven divastreken! Grote hits ‘Het beste moet nog komen’ en de straffe afsluiter ‘Erop of eronder’ plaatsen een uitroepteken achter een sterke performance. Wij moeten onze mening bijstellen, Pommelien is nu al een sterke artieste die alleen nog zal groeien!

Het contrast met Another Sky (Tent) is groot. Bij dit Londense viertal is het duidelijk de zangeres die het meeste aandacht trekt met haar vocale bereik en haar hoge stem klinkt soms engelachtig en dromerig. In de nummers horen we soms rustige, folky en alt-country invloeden, maar ook een meer rockende sound met echo's van 90's gitaarrock. Ook de lijntjes van de bassiste trekken wel regelmatig onze aandacht. Toch blijft voor ons het gevoel dat die losse elementen wel leuk zijn maar dat het als geheel nog niet mooi samen komt. Voor ons lijkt de band nog zoekende naar de juiste formule maar als ze die vindt, kan het in de toekomst hele mooie dingen opleveren.

Nog zo’n band die experimenteert door allerlei muziekstijlen in een reageerbuis te mengen tot een explosief mengsel, is Nova Twins (Main Stage). De band uit London bestaat uit het power-duo Amy Love (zangeres/gitariste) en Georgia South (bassiste), aangevuld met een drummer en beats en sounds van de tapes die meelopen. Een soundtrack voor deze woelige tijden? De dames razen door een set die elementen uit punk, grime, rock, rap, pop en nu metal fuseert tot een funky, groovy crossover mix. Opvallend is dat het vooral bassiste Georgia is die de sound bepaalt met vele pedalen en effecten die voor een heerlijke, zwaar vervormd geluid zorgen maar zeker ook met haar manier van spelen en de riffs, die schatplichtig zijn aan de grote Tom Morello – de invloed van Rage Against The Machine en Prophets Of Rage is ook zeker aanwezig. Dat geeft zangeres Amy de kans om zich meer te focussen op soms melodieuze zang die het geheel verteerbaar maakt, maar evengoed horen we ferme uithalen en scherpe raps. Qua présence doet ze ons ook regelmatig denken aan Skin (Skunk Anansie) en dat is zeker een compliment. Stevige afsluiter ‘Choose your fighter’ krijgt begeleidende visuals uit de fantastische videoclip, die eer betoont aan games als ‘Street Fighter’ en ‘Mortal Kombat’.  

Robert Grace (Tent) zou een nieuwe, Ierse popsensatie zijn, maar helaas volgen wij sociale media- kanalen als TikTok niet en dus kwamen de naam en de man zelf ons volkomen onbekend in de oren. Hij zou nogal een stevige hit gescoord hebben met het nummer ‘Casper’ maar dat hebben wij niet gehaald, helaas gaven we het op na 3 nummers. Robert ziet er een sympathieke kerel uit en hij kan aardig zingen, maar zijn muziek maakt niet meteen indruk. De popmuziek die sterk leunt op synths klinkt wel erg vertrouwd, maar ook wel als dertien in een dozijn.

Nog een artiest waarbij wij helemaal uit de lucht kwamen vallen, is Yade Lauren (Main Stage). Niet wetend wat we mogen verwachten, oogt het begin veelbelovend: een mooie podium setup, met een drummer, bassist, gitarist en toetsenist op een verhoogd podium en grote, blinkende ballonnen. Na het intro komt de zangeres energiek het podium op met twee danseressen en twee dansers in haar zog. Helaas zakt de pudding dan al in elkaar: er staat er al meteen een stuk mannelijke zang/rap op tape en dat voelt toch wat flauw aan als er 9 mensen op podium staan. De dansers komen en gaan doorheen het optreden maar de Nederlandstalige mix van R'n'B en urban (hiphop zouden we het niet durven noemen) klinkt erg flets. Toegegeven, wij houden sowieso niet van dit genre maar erkennen wel wanneer iets goed gebracht is. De echte overtuiging en connectie ontbrak, hoewel de kleine, frêle Yade een fraaie verschijning is en overduidelijk kan zingen. Het hielp niet dat haar outfit bestond uit een zeer kort rokje en truitje waar ze dan wel het hele optreden lang een dikke donsjas over aan hield mét de kap op en dat zag er wat clownesk uit.  

Top of the bill voor vele oudere knarren in het publiek vandaag, is zonder twijfel Dinosaur Jr. (Main Stage). De presentatrice geeft in de aankondiging al mee dat de band dit jaar al 40 jaar bestaat en speelt daar ook op in door te vragen wie er voor het podium ook die leeftijd gepasseerd is. Er gaan maar weinig handen nièt de lucht in. Vanaf opener ‘What Else Is New’ is het een heerlijk, scheurend gitaarfeest zoals we van het powertrio gewoon zijn. Al bij het tweede nummer neemt bassist Lou Barlow de gitaar en zang van J Mascis even over, terwijl drummer Murph de songs voortjaagt. Naar goede gewoonte knalt de band voort, in een eigen wereld en weinig interactie zoekend met het publiek, maar dat hebben ze ook niet nodig. Zeker niet als je kleppers als ‘Out There’ en ‘Feel The Pain’ na elkaar kan spelen! Met onder andere ‘Start Choppin’ en de obligate The Cure-cover ‘Just Like Heaven’ komt er einde aan een lekker gitaaruurtje.

The Reytons (Tent) pakt het helemaal anders aan: van meet af aan is er een erg hoog energiegehalte bij deze vijf Britten, die ook voortdurend contact met het publiek zoeken en ze opzwepen om samen een feestje te bouwen. De aanstekelijke, dansbare Indie post-punk is daar uitermate geschikt voor,  zorgt voor een glimlach op vele gezichten en trekt vele mensen helemaal mee in de uitbundige sfeer.

De grote publieksfavoriet van de dag is duidelijk Son Mieux (Main Stage), een naam die we wel al eens zagen passeren maar waar we niet meteen muziek of verwachtingen aan konden verbinden. Het werd een uitbundig feest waar muzikale genres als soul en funk de dansbare indie-pop bijkleuren. Op het podium lijkt Eurosong nooit veraf als je de extravagante outfits en stage act bekijkt. Maar er staat hier wel een echt goede, gerouleerde band op podium die blijkbaar ook wel al wit hits gescoord heeft. We zien naast de traditionele instrumenten en synths ook nog viool, saxofoon, trompet en diverse percussie voorkomen om de nummers met veel smaak en variatie in te kleden. Het geheel klinkt meeslepend, de sfeer zit er goed in en heel veel volk gaat aan het zingen,  dansen en springen. We worden ook aangespoord om even alle zorgen achter te laten en het moment allemaal samen te vieren en het veld te vullen met liefde: missie geslaagd.

Toch blijven wij niet tot het einde hangen, want we zijn erg benieuwd naar Master Peace (Kapel). De zanger/rapper brengt, met hulp van tapes, een toetseniste en een gitarist, een funky mix van post en indie punk en zware (hiphop) beats. De beste beschrijving die wij kunnen bedenken, is een iets stevigere en militantere versie van Bloc Party, met scheurende gitaren en opgehitste ritmes maar zeker even dansbaar. De beentjes gaan in beweging en de tent loopt langzaam toch mooi vol voor deze cross-over van allerlei muzikale genres, waar op bepaalde momenten ook (techno)beats in opduiken en een nummer dat leunt op een hele heavy versie van de gitaren uit Bob Marleys ‘Iron Lion Zion’!

Onze landgenote Amber Broos (Tent) zorgt intussen in de grote tent voor andere, maar ook stampende beats. Muzikaal ligt dit absoluut niet in ons straatje, maar we maken wel een diepe buiging voor wat deze jongedame intussen al allemaal gepresteerd en gerealiseerd heeft. Haar mix van dance, house en techno met hier en daar classics door gemixt, zorgde tot buiten de tent voor dansende mensen.

Dé grote headliner van vandaag is Oscar and the Wolf (Main Stage). We zijn zelf geen fan, maar de hits en het succes zijn natuurlijk niet te ontkennen. Na een moeilijke periode van zanger/frontman Max Colombie is de band terug, maar verveld tot een nieuwe incarnatie. Aanvankelijk zagen we zelfs enkel de zanger met veel dramatiek opkomen en zingen in een zilveren outfit, inclusief een kap waaronder hij volledig verborgen bleef, begeleid door zware beats. Via de camerabeelden langs het podium zagen we uiteindelijk toch dat er links achteraan een drummer en rechts achteraan een keyobardspeler in het donker verstopt zaten. We hielden het zelf maar vol tot halverwege het vierde nummer, omdat het muzikale aspect lijkt uitgekleed te zijn tot voornamelijk die harde beats en synths, die op een bepaald moment wel erg 80’s klonken. Dat kan ons nog minder bekoren dan de muzikale invulling voorheen.

Na een grauwe, frisse maar gevarieerde dag besluiten we dat het toch een zeer fijne eerste kennismaking met het Vestrock-festival was! We komen hier in de toekomst vast nog wel eens terug langs.

Rev: Joris Smeets

Pics: Istvan Bruggen

Full photo report: Vestrock 2024 Dag 1

Full photo report: Vestrock 2024 Dag 2

Kerry King (Slayer)

03/06/2024 – Poppodium 013, Tilburg

Kerry King maakt niet alleen heavy metal, hij leeft en ademt het ook.

Met zijn kenmerkende gitaarspel is zijn geluid gelijk terug te herleiden naar hem. King, afkomstig uit Californië, staat voornamelijk bekend als gitarist en mede-oprichter van het iconische Slayer. Zijn gitaarwerk is door meerderen erkend als technisch sterk en divers: van meer gericht op snelheid en chaos, zoals hoorbaar op de Slayer albums tot en met ‘South of Heaven’, tot meer melodisch en ritmisch sterk, wat hoorbaar is op Slayer albums vanaf ‘Seasons In The Abyss’.

Deze technicaliteit en diversiteit heeft er dan ook voor gezorgd dat Kerry King is uitgegroeid tot een rechtvaardig boegbeeld van de thrash metal, en zijn invloed op het genre is hoorbaar in talloze thrash- en death metalbands. In februari is de single ‘Idle Hands’ uitgekomen – de eerste single die King onder zijn eigen naam heeft uitgebracht. Deze single was de voorloper van zijn debuutalbum ‘From Hell I Rise’ wat straks in mei 2024 uit zal komen.

Alvast boenk erop in de Main van de 013!

Pics: Eline Dresselaerts

Pennywise - Get Dead - Total Chaos

30/05/2024 - Poppodium 013 – Tilburg

Pics: Koen Polfliet

Full photo report: Pennywise

Vended - The Gloom In The Corner - Profiler

21/05/2024 Kavka Zappa - MCLX

Pics: Lise Lynen

Full photo report: VENDED

Photo report:

Dunk!festival 2024

9/10/11 Mei 2024, Kunstencentrum VIERNULVIER – Gent

Dunk!festival, HET Belgisch festival voor liefhebbers van postrock, postmetal, drone, ambient, experimental en alternatieve muziek.

Dunk!festival werd van 2005 tot 2021 in Zottegem georganiseerd en vanaf 2022 in Gent in de De Vooruit.

Dit jaar was alweer een editie om U tegen te zeggen. Hoogmis voor de fans van het genre.

Pics: Steven T'joen

Full photo report: Dunk!Fest

Teddy Swims

10/05/2024, 013 - Tilburg

Teddy Swims, geboren in Atlanta als Jaten Dimsdale, werd bekend door het plaatsen van covers op TikTok en Instagram, zoals 'Blinding Lights' (The Weeknd), 'You’re Still The One' (Shania Twain) en 'Don’t Stop Believin’ (Journey), allemaal vanuit zijn slaapkamerstudio. Met zijn EP 'Unlearning' uit 2020 maakte hij de overstap naar originele nummers en kreeg hij erkenning van platforms als Billboard, Rolling Stone en The Late Show met Stephen Colbert.

Met meer dan 500 miljoen wereldwijde streams en 8 miljoen volgers op sociale media is Teddy, die soul, rock en pop mengt, een rijzende ster geworden, mede dankzij samenwerkingen met Meghan Trainor, Armin van Buren en Elley Duhé. De 31-jarige singer-songwriter releaste kortgeleden zijn debuutstudioalbum 'I've Tried Everything But Therapy (Part 1).' Ondanks het feit dat hij sinds 2019 aan het toeren is, heeft Teddy vier jaar besteed aan het schrijven van dit emotioneel resonerende album, waarin hij zijn eigen problemen aanpakt en genezing omarmt. Het album, dat in delen wordt uitgebracht, weerspiegelt zijn eigen reis van zelfontdekking en nodigt luisteraars uit om zich te verbinden met zijn worstelingen.

Full photo report: Teddy Swims

Pics: Istvan Bruggen

Mr Big

Support: Jared James Nichols

14/04/2024, Muziekgieterij - Maastricht

Legendarisch, dat is de Amerikaanse hardrockband Mr Big wel. Ruim een kwart eeuw zijn ze onderweg en, op enkele aanpassingen in de bezetting na, nog altijd alive ‘n kicking!

Full photo report: Mr Big

Pics: Istvan Bruggen

Myrkur en Jonathan Hultén betoveren Gent met hun Magische Optredens

Myrkur,  06/04/2023 - Viernulvier Gent

Support: Jonathan Hultén

Op een stralende lentedag waar de temperatuurrecords werden verbroken, verzamelden muziekliefhebbers zich voor een betoverende avond in Viernulvier Gent, met Myrkur als headliner en Jonathan Hultén als supportact.

Bij aankomst stonden de deuren nog gesloten, maar dit weerhield niemand ervan om buiten te genieten van het aangename weer en elkaars gezelschap. Zodra de deuren opengingen, stroomde het publiek naar binnen, op zoek naar een perfect plekje voor de magie die komen zou.

Jonathan Hultén uit Zweden opende de avond, gehuld in zwarte gewaden en omgeven door een bloemrijke sfeer. Zijn muziek, geïnspireerd door een breed scala aan genres, nam het publiek mee op een reis van kunst en poëzie. De toevoeging van wierook zorgde voor een mystieke sfeer, terwijl zijn akoestische gitaarspel en betoverende stem emoties losmaakten bij het publiek. De combinatie van natuurgeluiden en etherische synthesizers creëerde een sfeer van ontspanning en introspectie, waardoor de luisteraars zich volledig konden onderdompelen in zijn muziek.

Na een kort maar krachtig optreden werd het podium heringericht voor Myrkur, het muzikale project van Amalie Bruun. Myrkur's unieke mix van Deense folk en black metal kwam tot leven met nummers van haar recente album "Spine". Haar zwoele stem en hoge tonen namen het publiek mee op een emotionele reis, terwijl de diepe bas, dreunende drums en melodieuze gitaarriffs zorgden voor een krachtige en dynamische sound. Hoogtepunten waren onder meer de betoverende harmonieën en het gebruik van accenten zoals de tamboerijn en de cymbalen, die de nummers extra diepte gaven.

Echter, niet alles was perfect, sommige zware tonen leken overgemoduleerd, wat een kleine teleurstelling was voor sommige luisteraars. Ondanks dit kleine minpuntje, genoot het publiek volop van de avond, en bij het verlaten van de zaal werd al snel duidelijk dat de optredens van zowel Jonathan Hultén als Myrkur veel te kort waren.

Al met al was het een fantastische avond vol magische muziek en betoverende optredens, waarbij de belichting een extra dimensie toevoegde aan de algehele ervaring. Zowel Myrkur als Jonathan Hultén wisten het publiek te boeien en te betoveren met hun unieke muzikale stijlen, en het was duidelijk dat de avond nog lang in de herinnering van de concertgangers zou blijven hangen.

Pics & Rev: Astrid Callens

PAASPOP 2024

29-31 Maart – Schijndel, NL

The Greatest Show On Earth : 115.00 bezoekers, 300+ shows, 17 podia & area’s

De Perfecte Editie. Zo laat Paaspop, de traditionele opener van het Nederlandse festivalseizoen, zich dit jaar kort en bondig het beste omschrijven.

Verdeeld over drie lentedagen (veel zon, nagenoeg geen regen) lieten 115.000 bezoekers zich overrompelen door alles wat Paaspop het mooiste festival van Europa maakt: de fenomenale decors van de 17 podia & area’s; het overweldigende aanbod van food & drinks uit alle windstreken; het bruisende campingstadje Paradise City en uiteraard het duizelingwekkende programma met 300+ nonstop shows waaronder kleppers als: Anouk, Die Antwoord,  Editors en Dj Tiësto die het knettergekke weekend kwam afsluiten.

Een geslaagde editie als opener van het festivalseizoen.

More pics: Paaspop 2024

Pics: Bart Heemskerk – Stef Geraets – Marcel Krijgsman

PIERCE THE VEIL

DAYSEEKER – HOLDING ABSENCE

30/03/2024 – Poppodium 013, Tilburg

Full photo report: Pierce The Veil

Pics: Eline Dresselaerts

Avatar

17/03/2024 - La Condition Publique, Roubaix

Pics: Cindy Frey

Full photo report: Avatar

24/02/2024 - INTO THE VOID Eindhoven

In 2023 hadden we een fantastische eerste ervaring op het Into The Void-festival en dus moesten we geen seconde nadenken over de vraag of we er dit jaar opnieuw bij wilden zijn. Het initiatief voor dit fijne festival in Eindhoven Rock City kwam er vanuit de Effenaar zelf, Loud Noise en Peter van Elderen, frontman van Peter Pan Speedrock, TankZilla en Fire Horse en biedt een staalkaart van alles wat zich ergens op het spectrum tussen ‘stofzuigerstoner’ en ‘funeral doom’ bevindt. ‘Obey the riff’ dus, op deze geslaagde festivaldag. Als de enige minpunten die we kunnen aanhalen gaan over de ietwat beperkte keuze voor het eten en het feit dat er na 20.00 uur al geen eten meer te krijgen was, dan is er weinig reden tot klagen. Genoeg variatie op het muzikale vlak, bands die genoeg speeltijd krijgen, een topzaal met gezellig café/restaurant, uitstekende geluid en gezellige hoekjes met merchandise. Uitschieters van de dag vonden wij vooral in de vorm van Ter Ziele, Gaupa en headliners Truckfighters en Graveyard die hun naam en faam waarmaakten.

Ter Ziele (Second Stage) doorbreekt meteen de geluidsmuur met zware, desolate post metal met een sludge en (vooral qua vocalen) black metal randje. De invloed van bands als Amenra, Cursed, Sumac en Cult Of Luna is onmiskenbaar en dit hakt er dus hard in, maar heeft ook die voortdurende ongemakkelijke sfeer van hel en verdoemenis. Coole projecties versterken die duistere sfeer nog verder, waardoor deze opener meteen als een pletwals alle licht en leven uit de toehoorders lijkt te persen. Het laatste nummer kent halverwege een break waarbij een herhalende baslijn voor een hypnotiserend effect zorgt, waarna de gitaar terug invalt. De ingehouden dreiging houdt een tijd aan tot het nummer uiteindelijk loeihard terug open barst.

Het Italiaanse 1782 (Main Stage) brengt klassieke doom, niet meer en niet minder. Het trio produceert een heerlijk ronkende maar ook stevige sound met wortels in de doom-traditie. De zeer expressieve drummer en energieke bassist doen hun publiek om de vlam in de pan te krijgen, terwijl de zanger-gitarist zich zeer degelijk van zijn taak kwijt. Er springt nooit echt iets uit, zowel vocaal als muzikaal blijven verrassingen uit, maar genietbaar is het zeker.

Een verrassende ‘Swing Low, Sweet Chariot’, een Afro-Amerikaanse spiritual, loopt als intro voor Endomonos (Second Stage). We worden serieus op het verkeerde been gezet, want muzikaal krijgen we heel wat stevigers voor de kiezen. We denken al eens aan Ahab als vergelijkingspunt. Deze Oostenrijkse band is op tour met Ter Ziele en dat is een package deal met impact, want we krijgen hier heftige doom, death en sludge, met af en toe wat melodieuze, progressieve en epische momenten van de hand van de leadgitarist. Die zorgen soms voor een beetje ademruimte in de loodzware basis. Ook vocaal is er die afwisseling tussen een lage death grunt en wat melodieuzere passages. Interessante band.

Een vertrouwde naam in deze scene is Black Rainbows (Main Stage) en dat bewijzen ze hier meteen met verve. Deze Italiaanse band samenvatten in enkele woorden? Fuzz, groove, psych, space, desert en Orange amps! De gashendel wordt opengedraaid en de muziek klinkt alsof we het ene moment zalig cruisen door de woestijn met de haren wapperend in de wind, om dan weer op te stijgen voor een ‘lift up into space’. Het powertrio strooit met stevige, spacey stoner rock die af en toe doet denken aan Monster Magnet, Fu Manchu en Hawkwind en dan weer eer betuigt aan MC5 met een cover.

Onhou (Second Stage) is een band uit Groningen die ook voor zware sludge, doom en post metal met referenties aan Amenra, Cult Of Luna en Neurosis gaat. De synths/electronica zorgen wel voor een aparte toets en hoewel dat niet altijd even goed past, kunnen we alleen maar waarderen dat de band een eigen hoekje probeert te vinden. Ook de afwisseling tussen de rasperige strot van de bassist en de meer black metal scream van de zanger helpt daarbij.

Dé revelatie van de dag is zonder twijfel Gaupa (Main Stage). De Zweedse band timmert al enkele jaren aan de weg met een eigenzinnige mix van fuzzy classic rock en stoner rock met heel wat psychedelische, progressieve en folky invloeden. Muzikaal uitdagend en dus nooit saai of voorspelbaar en toch spelen de vier muzikanten met een enorm gemak en een achteloze cool. Heerlijk rockend en groovend maar ook met klaterend heldere gitaar leads en solo’s. De blikvanger van Gaupa, dat trouwens een Zweeds dialectwoord is voor lynx, blijft toch zangeres Emma. Deze kleine energiebom op blote voeten stuitert alle kanten uit, met bewegingen die het midden houden tussen dansjes van hippie flower girls, balletvormen en sjamanistische rituelen. En vooral: intussen zingt ze de sterren van de hemel met vocale capriolen die we eigenlijk alleen kunnen vergelijken met Björk. De psychedelische projecties, sci-fi animatie en toepasselijke natuurbeelden van een lynx in de sneeuw maken het plaatje helemaal af!

Voor stevige riffs en stoner met een pyschedelische en spacey inslag kan je terecht bij Skraeckoedlan (Second Stage). De melodieuze zang en spoken word-samples tussendoor kunnen ons zeker bekoren, maar door de grote drukte en het feit dat we niet op tijd waren om een goede plek te bemachtigen houden we het toch wat eerder voor bekeken.

We willen immers zeker op tijd zijn voor Mars Red Sky (Main Stage). Het trio uit Bordeaux kon ons in het verleden absoluut bekoren, maar je moet hun muziek soms wel de tijd geven om aan te slaan. De sympathieke heren hebben niet echt een stoere rock ‘n’ roll uitstraling maar koken wel een eigenzinnig, gevarieerd muzikaal stoofpotje. Het is melodieuze, psychedelische stoner die barst van fuzz en spacey effecten die uit een batterij aan pedalen worden getoverd. Van heerlijke riffs over ‘very low end grooves’ en bezwerende, hoge zanglijnen slagen de heren erin om muziek te maken die beelden in je hoofd oproept als je even de ogen sluit.  
 

Het is moeilijk om veel te schrijven over deze band, niet omdat het niet goed is maar wel omdat je bij een optreden van Acid Mammoth (Second Stage) weet je wat je mag verwachten: lompe riffs en vette grooves, zonder technische hoogstandjes. De Grieken weten hoe ze gewoon keihard moeten rocken in de beste Black Sabbath-traditie!

Een van de grote namen in deze scene is natuurlijk Truckfighters (Main Stage). Hoewel we zelf nooit echt overtuigd geraakten of fan werden, konden we altijd begrijpen waarom ze zoveel fans hebben. De drie heren geven altijd alles voor een energieke show vol melodieuze, groovy stoner met veel fuzz en hooks. Vooral de gitarist stuitert over het podium, ook al verraadt het knieverband dat dit doorheen de jaren zijn tol geëist heeft. Het valt op dat de sound vandaag ronduit uitstekend is, des te meer in de bluesy rustmomenten. Het Zweedse trio kwam, zag en overwon en de grote zaal leek de enige keer vandaag echt helemaal volgepakt. De sfeer zit er dan ook goed in, de kopjes bewegen heftig op en neer, er wordt meegebruld en een stagediver geraakt op het podium om mee te zingen. Zeer straffe show.

RRRAGS (Second Stage) bestaat uit met zeer ervaren Belgische en Nederlandse muzikanten die eerder het mooie weer maakten in onder andere Bliksem, Astrosoniq, The Lords Of Altamont en The Devil’s Blood. Het powertrio komt meestal hard rockend uit de hoek, maar soms ook erg swingend en dan weer spacey of met een bluesy boogie. En dat allemaal gespeeld met een gemak en cool waaruit de ervaring van de band spreekt. Invloeden uit classic, hard en stoner rock worden opgesmukt met soul en psychedelica en de set vliegt voorbij.

Dé absolute headliner van deze Into The Void is Graveyard (Main Stage) en dat is wat ons betreft volkomen terecht. De Zweden bewijzen dat vandaag ook overvloedig en spelen voor ons uiteindelijk – samen met Gaupa – de beste set van de dag. Het viertal lijkt muzikaal en visueel weggelopen uit de vroege jaren ’70 en brengt archetypische, soulvolle classic rock. Het fantastische album van de grote doorbraak ‘Hisingen Blues’ uit 2011 komt gelukkig nog altijd ruim aan bod, met het titelnummer, ‘Uncomfortably Numb’ en in de bisnummers ‘Ain’t Fit To Live Here’ en ‘The Siren’ uiteraard als fantastische afsluiter. Het album ‘Peace’ is nog beter vertegenwoordigd in de set, met ‘Bird Of Paradise’, ‘Cold Love’, ‘Please Don’t’, ‘It Ain’t Over Yet’ en ‘Walk On’. Ook van het vorig jaar uitgebrachte album ‘6’ krijgen we een drietal nummers voor de kiezen. De band bestaat eerder uit rustige en introverte karakters en zal nooit uitblinken in communicatie met het publiek. Zanger/gitarist Joakim Nilsson lijkt er ook nu weer vermoeid en getormenteerd uit te zien, al biedt bassist wel tegenwicht met zijn wit-en-zwarte outfit. Maar woorden zijn niet nodig als je zoveel sterke nummers in je arsenaal hebt én vier onderlegde muzikanten die een ronduit heerlijke ronkende, fuzzy rocksound tot leven brengen!

Full photo report: Into The Void
 

Rev: Joris Smeets

Pic: Istvan Bruggen Photography

Frank Carter & The Rattlesnakes

27/02/2024 - Poppodium 013 – Tilburg

Enfant terrible Frank Carter staat al jarenlang bekend als een van de meest aanstekelijke en charismatische frontmannen in de punkrock community.

Als wildebras van Gallows, verkondiger van Pure Love en nu als Frank Carter & the Rattlesnakes, gaat het podium na podium los. Met een geluid dat deed denken aan het krachtige geluid van Gallows, debuteerden Frank Carter & the Rattlesnakes in 2015, en in datzelfde jaar brachten ze meteen hun eerste volledige album, ‘Blossom’, uit.

Met "Dark Rainbow", een album dat volgens de band ontstaan is uit zelfreflectie, herinnering en dankbaarheid laten ze alweer een parel op ons los. Frank Carter & The Rattlesnakes zit stevig in het kamp van boze snauwen en woestheid, maar heeft binnen dat kader een duidelijke verschuiving in stijl. Ze zijn de afgelopen jaren geëvolueerd van punk naar een meer alt-rock geluid, hoewel de luidruchtigheid er niet minder om is geworden.

Pics: Bas Gijsel

Full photo report: Frank Carter

Dragonforce - Amaranthe

25-02-2024 Poppodium 013 Tilburg.

Gisteren daverde de main van Poppodium 013 in Tilburg met een exclusieve co-headlining show van Dragonforce en Amaranthe.

Special guest voor de opening van deze geweldige avond was Infected Rain.

Pics: Istvan Bruggen Photography

Napalm Records - Nuclear Blast

Full photo report 

NOTHING MORE met support van SiM en Siamese

22-02-2024 - Trix, Antwerp - Biebob Concerts

Pics Istvan Bruggen Photography

Full photo report: Nothing More

THRICE

´The Artist In The Ambulance 20th Anniversary´ @ Tix – Antwerp, 16/02/2024

De grote zaal van de Trix is opnieuw volgelopen, minder dan anderhalf jaar geleden sinds de vorige doortocht van Thrice hier. Het moet hen toen dus even goed bevallen zijn als het aanwezige publiek, want we herkennen heel wat vertrouwde gezichten die er eind 2022 ook bij waren. Het bordje ‘uitverkocht’ hing ook nu al een tijdje aan de deur en het was dus weer ‘gezellig druk’ in Antwerpen.

In 2022 kon je nog spreken van een all-star line-up met Touche Amore en Coheed And Cambria in het voorprogramma, deze keer had het minder bekende Town Portal de eer maar zeker ook de moeilijke taak om de diehard-fans van Thrice op te warmen. Het Deense trio werd vroeger eerder in het vakje van mathrock geduwd. Na hun tweede plaat kwam er een muzikale wending en ze spelen sindsdien een boeiende mix van prog, sludge en postrock. In hun volledig instrumentale muziek hangt er een heel sferische en soms wat dreigende toon die het vroeg opgekomen publiek van begin tot eind wist te boeien.

´The Artist In The Ambulance 20th Anniversary´, het concept is ondertussen welbekend. Thrice haalt het album van de definitieve doorbraak 20 jaar geleden opnieuw van onder het stof en speelt het fantastische album van begin tot einde. Het was de periode waarin ‘screamo’, posthardcore en metalcore echt op de voorgrond kwamen en Thrice was zeker een van de vaandeldragers van posthardcore. Dat zorgt meteen voor de nodige nostalgie, maar het kan ook snel ontsporen in een gevoel van “vroeger was het toch een pak beter”.

Niets is minder waar, Thrice is doorheen de jaren gegroeid als band maar vooral zanger Dustin Kensrue steelt de show en zingt de hele set op hoog niveau. Het viertal bracht vanaf sterke opener ‘Cold Cash and Colder Hearts’ de zaal in een mum van tijd terug naar de nillies: “Feeling alright, Here at the top of the world”. Ok, het publiek was misschien bij voorbaat gemakkelijk in te pakken, maar Thrice deed er toch een mooie strik rond want met nostalgie alleen red je het nooit. De band staat bekend om zijn mix van hardcore, punk, emo en metal met scherpe riffs en catchy zanglijnen die erom vragen om veelvuldig mee te brullen. Hoogtepunten volgen elkaar op, met onder meer ‘All That’s Left’, ‘Stare At The Sun’, ‘Paper Tigers’ – tja, eigenlijk staan er alleen goede songs op deze plaat! Meer kan een mens zich op een vrijdagavond niet wensen. Zeker niet als ze de set ook nog aanvullen met andere klassiekers en als extraatje nog 3 bisnummers (o.a. ‘Of Dust And Nations’ en ‘The Earth Will Shake’). 

KP - JS

Peyton Parrish - 06/02/2024, Trix - Antwerpen.

Peyton Parrish is een zanger, internetpersoonlijkheid en een heuse TikTok-ster, nadat hij zijn korte zangvideo's op het platform begon te plaatsen.

Hij staat bekend om zijn rauwe Viking-geïnspireerde countrymetal, maar ook om zijn inventieve covers. Op 6 februari 2024 kwam hij naar Trix om zijn nieuwste plaat 'Skalds of Metal' te presenteren.

Pics: CINDY FREY

Full photo report: Peyton Parrish

Biebob Concerts

Periphery – Crooked Royals

31.01.2024 - @Poppodium 013 - Tilburg

Op een avond doordrenkt met intense metal vibes, betrad Crooked Royals het podium als het jonge geweld dat de taak had om het publiek op te warmen voor de headliner, Periphery. Deze 5-koppige Metalcore/Post-Hardcore band uit Auckland, New Zealand, liet er geen gras over groeien en beet met volle overgave het spits af.

Het podium trilde van hun actieve performance, en het viel meteen op hoe goed de connectie tussen de twee zangers, Lee & Keane, was. Ze vulden elkaar niet alleen naadloos aan, maar creëerden samen een dynamiek die het publiek meteen meenam. De gitaristen bewezen hun technische vaardigheden en volgden perfect het ritme van de enthousiaste drummer. De variatie aan beats, tonen, harde en zachte momenten, adembenemende riffs en het controlerende slagwerk vormden een samensmelting van geluiden die het publiek in de ban hielden.

Na deze krachtige opening was het de beurt aan de langverwachte headliner, Periphery. Het was duidelijk dat het even geleden was dat ze voor het nederlandse publiek stonden, maar hun blijdschap om daar te zijn was voelbaar.

Periphery nam het publiek mee op een avontuurlijke reis met adembenemende en duidende songs, gekenmerkt door eigenzinnige djent-riffs en melodieuze, woeste zanglijnen. De overgangen van romantisch melodieus naar tergend hard waren naadloos, en de zanger schakelde moeiteloos tussen kraakheldere zang en vette grunts. De eerste drie songs van hun European Wildfire Tour 2024, "Dracul Gras," "Wildfire," en "Atropos", openden de show op een fantastische wijze, waarbij het publiek werd meegesleept in avontuurlijke en meeslepende composities.

"Marigold" ontketende een laaiend enthousiaste reactie van het publiek, uitgenodigd om mee te zingen en actief deel te nemen aan de moshpits. "Satellites" bracht een sfeervol moment met de lichtjes van de gsm's en het handgeklap op de heldere tonen van het klavier, terwijl de bonkende bas de intensiteit van het nummer versterkte. "This is us, this is life, Suicide" bracht dan weer de overgang naar het zwaardere geluid met scherpe vocalen en ritmisch drumwerk.

De energie van het publiek was te voelen toen de zanger Spencer Sotelo iedereen liet meebrullen met “Suck my balls”.
De interactie tussen bandleden en publiek was zalig, met een energieke cameraman die zowel de band als de fans op de eerste rij en de dynamiek van de moshpits vastlegde. De afsluiting “Open this shit up. Show me your gymnastics!” met "Blood Eagle" bracht nogmaals een golf van energie teweeg, met wapperende haren van de bangende hoofden en de energie van de moshpit.

De avond was zonder twijfel fantastisch, een muzikaal pareltje waarin ik kon genieten van het buitengewoon talent van Periphery. De veelzijdigheid van Periphery, gecombineerd met hun indrukwekkende live performance, maakte deze avond een onvergetelijke ervaring. De filmende telefoons in de zaal waren getuige van de memorabele momenten die deze avond werden vastgelegd. Deze avond in Poppodium 013 was niet alleen het wachten waard, het was zalig moment om te genieten van wat Periphery te bieden heeft in deze muzikale wereld alsook wat Crooked Royals voor ons in petto had.

Rev and Pics: Astrid Callens

Full photo report: Periphery

TesseracT

Trix Antwerpen, 26.01.2024

Support:

The Callous Daoboys

Unprocessed

In een aangename Trix, startte ik vanuit de fotopit deze heftige en intense avond. Op het programma vanavond stond TesseracT bovenaan te pronken. Maar er werd tevens gezorgd voor 2 waardige supports. De aftrap werd genomen door The Callous Daoboys.

The Callous Daoboys brachten niet zomaar een concert; ze brachten een muzikale storm. Hun meest recente optreden was een meedogenloze aanval op de zintuigen, waarbij ze hun unieke mix van chaotische hardcorepunk en experimentele noise lieten schitteren.

Vanaf het allereerste moment van het optreden grepen The Callous Daoboys het publiek bij de kraag en weigerden ze los te laten. De intensiteit van hun muziek was voelbaar in elke gitaarriff, elke donderslag van het drumwerk en elke keelklank die fungeerde als een sonische strijdkreet. Het vermogen van de band om naadloos over te schakelen tussen elementen van punk, metal en noise getuigt van hun indrukwekkende muzikale vaardigheden en hun vastberadenheid om zich niet te laten beperken door genregrenzen.

De enthousiaste uitvoering van de band was doordrenkt van hart en ziel. De energie spatte als vuurwerk van het podium en overspoelde het publiek, dat op zijn beurt meegesleept werd in de ontembare kracht van de muziek. Het was duidelijk dat The Callous Daoboys niet alleen op het podium stonden om nummers te spelen; ze leverden een intense ervaring.

Als voorprogramma voor Unprocessed en het optreden van TesseracT, slaagden The Callous Daoboys erin de toon te zetten voor een avond vol muzikale ontdekkingen en ongebreidelde energie.

Daarna was het de beurt aab de Duitse vierkoppige band Unprocessed die een onvergetelijke show naar de stad bracht, waarbij het publiek werd getrakteerd op een explosie van energie en muzikaliteit. De zaal werd gevuld met gejuich, headbangende fans en oplichtende smartphones die de intensiteit van het optreden vastlegden.

De leden van Unprocessed brachten een actieve en dynamische show, die het publiek meenam op een muzikale reis vol uitdagende riffs en meeslepende melodieën.

De kracht van het optreden lag niet alleen in de indrukwekkende muzikale vaardigheden van de bandleden, maar ook in hun vermogen om een ongelofelijke hoeveelheid energie over te brengen naar het publiek. De aanstekelijke performance zorgde ervoor dat de hele zaal in beweging kwam, met fans die enthousiast meededen door te headbangen en mee te zingen.

Het visuele aspect van het optreden werd versterkt door de zee van smartphones die als lichtjes fungeerden in de duisternis van de zaal.

Unprocessed leverde een fantastisch optreden af dat het publiek met een glimlach op het gezicht achterliet. De band bewees dat ze niet alleen technisch briljant zijn, maar ook in staat zijn om een onvergetelijke live-ervaring te creëren.

En toen bevond ik me in een muzikale dimensie vol met progressieve klanken en overweldigende energie, allemaal dankzij de headliner van de avond - TesseracT. Deze Britse progressieve metalband slaagde erin om een meeslepende en gedenkwaardige ervaring te creëren die zeker nog lang in mijn geheugen zal blijven hangen.

Wat de sfeer betreft, kon je de opwinding bij het publiek haast voelen. Het enthousiasme en de energie die de zaal vulden, gaven de avond een extra dimensie. Het was duidelijk dat zowel de band als het publiek volledig in sync waren, wat resulteerde in een symbiotische relatie tussen het podium en de dansende menigte.

Een speciale vermelding verdient de drummer van TesseracT, wiens aanstekelijke glimlach de hele avond niet van zijn gezicht week. Zijn vakkundige drumwerk was niet alleen een lust voor het oor, maar zijn positieve uitstraling voegde ook een extra laag plezier toe aan de al bruisende atmosfeer.

En laten we het hebben over de wapperende haren. Zowel op het podium als in het publiek waren er overal wapperende manen die perfect synchroon bewogen met de krachtige muziek. Het was een visueel spektakel dat de intensiteit van de muziek alleen maar versterkte.

De toegiften van de avond waren ronduit explosief. Frontman Daniel Tompkins nodigt ons uit met: "I Wanna Go Nasty". Daarmee bereikte de energie haar hoogtepunt, waardoor het publiek spontaan begon te springen en te headbangen. Het was een uitbarsting van vrijheid en plezier die de band en het publiek nader tot elkaar bracht.

Echter, het absolute hoogtepunt van de avond was het nummer "Deception". De bonkende bassen en dreunende gitaren raakten recht in het hart. Het was een moment dat de muzikale genialiteit van TesseracT op zijn best liet zien en ongetwijfeld een van de vele redenen was waarom het publiek zo tevreden en voldaan de zaal verliet.

De avond met TesseracT was een ervaring die alle zintuigen prikkelde en het publiek achterliet met een gevoel van vervulling. Met goeie zang, een enthousiast publiek, een goedlachse drummer en wapperende haren was deze avond er een om te koesteren.

Genoten van deze muzikale avond.

Pics & Rev: Astrid Callens

Full photo report: TesseracT

Fleddy Melculy

20/01/2024 – De Casino, Sint Niklaas

Fleddy Melculy delivers cult hits, vintage hardcore and social-critical lyrics with a fat wink!

Het gekke verhaal van Fleddy Melculy stuitert alle kanten uit. De groep werd opgericht in 2016 uit liefde voor hardcore, metal en een kwinkslag hier en daar. Sindsdien rijgt het illustere gezelschap rond brulboei Jeroen Camerlynck de indrukwekkende prestaties aan elkaar.

Hun platen ‘Helgië’ en ‘De Kerk van Melculy’ kwamen bij release bovenaan de charts binnen, de band sloopte grote festivals zoals Pukkelpop en Graspop en speelde de support voor Guns ’n Roses. ‘T-Shirt van Metallica’, ‘Pinker’ en ‘Ik Ben Kwaad’ werden Stubru-classics en met Fleddypalooza creëerde de groep zelfs een eigen festival.

Culthits, vintage hardcore en maatschappijkritische teksten met een vette knipoog.

Hard en catchy as fuck!

Pics: Cindy Frey

Full photo report: Fleddy Melculy

Extreme

Support: The Last Internationale

14/12/2023, Trix – Antwerp

Biebob Concerts

Full photo report: Extreme

Pics: Istvan Bruggen

Blast from the Past Festival 

02.12.2023 - Kubox, Kuurne

Als er één ding is dat Blast from the Past Festival in Kubox in Kuurne kan, dan is het je terugvoeren naar de gouden eeuw van rock en metal. Met een line-up die het hart van elke headbanger zou doen overslaan, was dit festival een meedogenloze aanval van power akkoorden en high-octane optredens.

De locatie was een toevluchtsoord voor muziekliefhebbers en verzamelaars, met een scala aan platenkraampjes met vintage cd's en memorabilia. De verschillende drankkaarten en betaalmogelijkheden maakten het voor iedereen gemakkelijk om probleemloos van hun favoriete drankjes te genieten. En laten we het vriendelijke personeel niet vergeten - altijd aanwezig met een glimlach en snelle service aan de bar.

De overgangen tussen de optredens waren naadloos, waardoor de adrenaline bleef pompen zonder een slag te missen. Wat betreft de bezoekers, baarden en langharige kapsels leken het onofficiële uniform te zijn - overal waar je je omdraaide waren er mannen die trots hun gezichtsbeharing en zwierige lokken lieten zien. De energie werkte aanstekelijk, headbangen werd een soort onuitgesproken taal die iedereen verenigde.

Maar naast de muziek was Blast from the Past een reünieterrein. Het was hartverwarmend om te zien hoe vrienden zich herenigden en levendige gesprekken voerden in de gezellige hoekjes, waardoor een sfeer ontstond die aanvoelde als een samenkomst van geestverwanten.

Voor degenen die een adempauze nodig hadden van de niet aflatende energie, bood het festival comfortabele zithoeken waar je kon ontspannen en opladen. En als de honger toesloeg, was de geur van friet en pasta van de eetkraampjes onweerstaanbaar. De ruimte van de locatie zorgde ervoor dat er ondanks de drukte altijd voldoende bewegingsruimte was.

Maar bovenal maakten de kameraadschap en de warmte van de mensen dit festival echt speciaal. Van de mensen achter de schermen tot de mede-festivalgangers, er was een gevoel van verwantschap dat de hele ervaring onvergetelijk maakte. Blast from the Past Festival ging niet alleen over de muziek, het was een viering van een gedeelde passie, een plek waar vreemden vrienden werden en waar de geest van rock en metal bloeide.
 

En wat een spectaculaire reeks optredens! Laten we er doorheen gaan:

**Toledo Steel (UK):** - High Energy Heavy Metal

Het middagmaal was nog niet volledig verteerd en Toledo Steel trapte het festival af met een energiek optreden dat het publiek meteen in de juiste stemming bracht. De muziek was aangenaam en het publiek toonde zich luisterend enthousiast. Tijdens het optreden werd er volop geknikkebold en de aanmoedigende roep "The Beast is Back" gaf de sfeer een extra boost.

**Steelover (BE):**

Steelover wist het publiek te betoveren met meeslepende en rokkende songs. Naast de charismatische zanger stalen de zilverharige gitarist en bassist de show met intense grimassen en bonkende sounds. De interactie met het publiek was geweldig, met handgeklap en enthousiast meezingen. Het gebruik van champagneballonnen voegde een extra “Rock Bottom”-element toe aan de show.

**Existance (FR):** - Underground Heavy Metal

De Franse band maakte indruk met hun uitstraling in zwarte leren jacks en metalen accessoires. Terwijl ze snijdende riffs speelden en je betoverden met onvergetelijke, harmonieuze zang, namen ze je mee in een krachtige muzikale reis? Hun wapperende lange haren zorgden voor een extra dimensie.

**Hitten (ES):** Heavy metal met een mix van Hard Rock en 80’s sounds.

De lancering van hun nieuwe album "While Passion Lasts," zorgde voor een explosief optreden onder de roze lichten. De band sprong van links naar rechts en nam het hele podium in beslag met hun enthousiaste rocksongs en uitdagende riffs.

**Witchfende (UK):** - British Heavy Metal New Wave

De enige band met een vrouwelijke touch in de opstelling. Stevige rock en gitaarspel betrokken het publiek actief. Enkele onder hen gingen stevig headbangen en meezingen, wat extra sfeer creëerde.

**Vengeance (NL):** - Hard Rock with the H of Humor

Vengeance leverde stevige rock met een juichend publiek. De amusante interacties tussen de bandleden en het dankwoord aan het team voegden een persoonlijk tintje toe. Het publiek genoot van de stevige beats, rockgitaren en de interactieve sfeer. Ze zongen met volle borst mee op Rock ’n Roll Shower, en na het optreden werd enthousiast gefluit, gejuicht en geklapt voor de band!
De band hield ook een signeersessie achteraf voor de fans die hun singles of platenhoezen nog van een extra touch willen voorzien.

**Exumer (DE):** Thrash-metal Band

Dit optreden was een explosie van energie met headbangen, moshpits en publieksinteractie op de krachtige nummers zoals "Catatonic" en "Fallen Saint". Het publiek ging helemaal op in het optreden, met moshpits, crowdsurfen en enthousiast meezingen.
Special request: “Iron Darkstar’.

Het publiek werd uitgedaagd bij “I dare You”. Do you guys wanna dance with us? Build a wall and dance!

**Onslaught (UK):** Thrash Metal / Hardcore Punk

Onslaught opende met een indrukwekkende intro van sirenes en kathedraalmuziek, gevolgd door schreeuwende songs, krachtige gitaarriffs, oorverdovende, galmende tonen van een mix van cymbalen en een stevige basdrum. Hoewel het misschien niet mijn smaak was, kon het enthousiaste publiek de vertoning waarderen.

**Angel Witch (UK):** Heavy Metal

Een grillige opening met een hoge stem sloot die de avond perfect af. Publiek met swingende heupen onder de hypnose van het intense gitaarwerk en een aanstekelijke scherpe stem van de zanger. Het publiek leefde intens mee en genoot zichtbaar. Verschillende luisteraars waren zo in de muziek verzonken en speelde hun eigen luchtgitaar optreden.

Elk optreden had zijn eigen unieke sfeer en impact op het publiek, variërend van passief luisterend, interactief en meeslepend tot intens en krachtig. Er was voor elk wat wils, waardoor het een geweldige serie concerten zijn geweest voor liefhebbers van stevige rock & metal muziek!

Pics & rev: Astrid Callens

Full photo report.

Shaka Ponk

02/12/2023 - Zénith Toulouse Métropole (FR)

Pics: Gwenn Gwenaële (Dump Magazine)

Full photo report: Shaka Ponk

Fear Factory

30/11/2023 - Trix, Antwerp.

Full photo report: Fear Factory

Pics: Cindy Frey

Cory Taylor

24/11/2023 – Poppodium 013, Tilburg.

Een indrukwekkende show met de frontman van Slipknot die de main van de 013 op zijn kop zette.

Corey Taylor met support van OXYMORRONS in een uitverkocht Poppodium 013.

Full photo report: Corey Taylor + Oxymorrons

Pics: © Istvan Bruggen Photography

HELLDORADO @ Klokgebouw, Eindhoven

18 November 2023

Het was een fantastisch en goed gevuld festivaljaar en een bijzonder goed gevuld concertnajaar. Vooraleer we een versnelling lager schakelen in de concertagenda, sluiten we de festivals dit jaar af met nog een zeer stevige uitsmijter in de vorm van Helldorado. In Eindhoven Rock City wacht weer een lekkere, gevarieerde line-up met een mooie vertegenwoordiging van alles op de waaier tussen rock ‘n’ roll, hardcore en metal en dat smaakt ons verdorie even goed als een fris pintje en een pak frieten.

Met drie podia met overlappende sets, moesten we opnieuw keuzes maken. Dat betekent dat we op één uitzondering na alle bands op de Tarantula Stage, het kleinste podium van de drie, aan ons voorbij lieten gaan. Er was nu eenmaal een te sterke line-up op de Lion Stage (de Main Stage in de grootste zaal, zeg maar) en de Cobra Stage.

Bij onze aankomst zijn de thrashers van Angelus Apatrida (Lion Stage) al van katoen aan het geven. Wat we horen, klinkt zeker prima maar we zijn eigenlijk nog vooral bezig om ons te oriënteren en vooral het hoognodige drankje te halen.

Psychonaut (Cobra Stage) houdt vanaf de eerste tot de laatste noot de aandacht vast met hun spiritueel getinte, dynamische postmetal. Muzikaal springen ze sowieso uit de toon op de affiche die vandaag vooral uitblinkt in snelheidsduivels en meer rechttoe-rechtaan knallers. Het trio is sinds de release van tweede album ‘Violate Consensus Reality’ bijna voortdurend live aan het spelen en dat voel je, het niveau dat ze halen ligt intussen erg hoog. Groovend, melodieus, meeslepend maar ook knallend. Net als bij ons lijkt de altijd indrukwekkende afsluiter ‘The Fall Of Consciousness’ de status van ‘klassieker’ verworven te hebben. Thumbs up!

Het is al de derde keer dat we dit jaar Prong (Lion Stage) aan het werk zien maar de dag dat we daarover klagen, mag je ons meteen een kogel door het hoofd jagen. Het trio van bandleider Tommy Victor, de immer sympathieke en energieke zanger/gitarist, bewees in de zomer al op Dynamo dat er geen sleet zit op hun groovende, hoekige crossover thrash en daarvoor hoorden ze op Alcatraz al tot de toppers van het weekend. De liefde van de band voor Nederland en ook dit festival is duidelijk, maar die is geheel wederzijds. De grote zaal staat helemaal vol en gaat hard op nummers uit de fijne recente plaat ‘State Of Emergency’ maar uiteraard ook klassiekers als ‘Unconditional’, ‘Broken Peace’ en ‘Snap Your Fingers, Snap Your Neck’.

Een van de grote onbekenden waarmee het prettig kennismaken was, kwam in de vorm van Blood Command (Cobra Stage), hoewel de band al sinds 2008 bestaat. Visueel is het op zijn zachtst gezegd een vreemd plaatje: de band uit Noorwegen met een pittige, Australische zangeres is volledig uitgedost in Adidas-sportkledij, waaronder zelfs korte shorts en een hoofddeksel dat doet denken aan jaren ’80 RUN DMC. Denk er nog de foute kapsels bij en je krijgt ook wel een New Kids-gevoel. Muzikaal is het gelukkig een pak interessanter, met een mix van groovy, hardcore met catchy punk-, pop- en metalinvloeden. Zangeres Nikki is klein van gestalte, maar haar vocale prestatie is wel groots: schreeuwen én zingen kan ze en dat zorgt voor melodieuze refreinen die schreeuwen voor sing-a-longs. Haar podiumprestatie trekt alle aandacht naar zich toe, het ene moment is het typisch hardcore, het andere moment lijkt ze een popprinsesje en heel vaak balanceert het op het randje van sexy en pornografisch. We waren in ieder geval geamuseerd.

De old school thrashers van Sacred Reich (Lion Stage) kennen de kneepjes van het vak uiteraard, de band werd al bijna 40 jaar geleden opgericht. In de late jaren ’80 behoorde deze band tot de second wave of thrash metal en op een split tussen 2000 en 2006 na, blijft het een gewaardeerde band. Niet moeilijk, met zo’n goedlachs, gemotiveerd en goed ingespeeld kwartet. Het plezier spat er vanaf en de band leidt ‘Lead Us Through Damnation’ in met een dankwoord voor de fans die dit mogelijk blijven maken. ‘Who’s To Blame’, met die afwisseling tussen midtempo groove en snellere passages, wordt luid meegezongen, net als ‘The American Way’ dat zorgt voor onweerstaanbaar headbangen en horns in the air! Afsluiten doen de heren uiteraard met ‘Surf Nicaragua’, een echte klassieker in het genre.

De 5 jonge snaken van Bad Nerves (Cobra Stage) rammen er op los. De tijd is beperkt en dat voel je aan de snedige, korte songs die zich bewegen tussen garage-punk en powerpop. De punks denderen maar voort en ze stralen veel energie uit op het podium. De puntige songs kunnen vaak bogen op een melodieus refrein en liggen lekker in het oor, maar blijven eerlijk gezegd toch niet echt hangen en halverwege hadden we het er wel mee gehad.

Dat gaf ons de kans op Speedmobile (Tarantula Stage) mee te pikken. Eigenlijk weet je alles wat je moet weten over deze band bij hun ontstaansgeschiedenis: op een ‘memorial’ show voor de grote Lemmy kwamen de ritmesectie van Peter Pan Speedrock (drummer Bart Nederhand en bassist Bart Geevers) samen met zanger/gitarist Jeroen Haamers van Batmobile (wereldwijd bekende en invloedrijke psychobilly-band) om Motörhead-covers te spelen. Dat beviel zo goed, dat het een fulltime band met eigen materiaal geworden is. Voeg aan de genoemde ingrediënten nog wat kruiding van The Ramones en Chuck Berry toe, en voila: een stomende pot rock ‘n’ roll!

Nadat Sacred Reich de lat al hoog gelegd had, was het aan hun tourgenoten Death Angel (Lion Stage) om daar nog overheen te gaan. Ook al lid van die second wave of thrash metal, bewijzen de 5 heren dat leeftijd maar een nummer is en doen ze wat ons betreft nog net een tikje beter dan de voorgangers. We krijgen een heerlijke pot strakke thrash, met veel groove, knappe vocale uithalen en  gierend gitaarwerk. Ook hier een oprecht dankwoord voor het publiek, want de band heeft al vaak in Eindhoven gestaan. Ze geven ook aan dat een concert gaat over het connecteren met elkaar en energie uitwisselen. Dat gebeurt in overvloed met nummers als ‘The Dream Calls For Blood’ en ‘Thrown To The Wolves’.

De zaal staat zowat volledig volgepakt voor Brutus (Cobra Stage) en vanaf de eerste noot van ‘War’ bewijzen ze waarom dat volkomen terecht is. De zang van Stefanie klinkt krachtig en breekbaar tegelijk, wat de emotionele lading van de nummers ten volle overbrengt. Brutus muzikaal omschrijven is erg moeilijk, want er zitten elementen van (post)hardcore, metal, rock, punk en indie in, maar het trio toont zich vooral meesterlijk in de hard-zacht dynamiek en heeft een geweldige, gevarieerde bandsound ontwikkeld. Intiemere, sferische passages wisselen af met scheurende en beukende momenten, wat bij ‘What Have We Done’ en epische afsluiter ‘Sugar Dragon’ nog eens voor hoogtepunten zorgt. Diepe buiging voor zoveel klasse!

Regelrechte legenden vinden we ook terug in de line-up in de vorm van Carcass (Lion Stage). De extreme metal-pioniers leggen vandaag de nadruk op het album ‘Heartwork’, de melodieuze en invloedrijke death metal klassieker. Technisch hoogstaand is het zonder twijfel. Toch valt het op dat, hoewel er best veel volk staat, de zaal minder vol is dan bij de thrash bands. Aan de kwaliteit van de set zal het nochtans niet gelegen hebben.  

Als er één band symbool staat voor Eindhoven Rock City en dit festival, dan moet het Peter Pan Speedrock (Cobra Stage) zijn! Onvervalste, knallende rock ‘n’ roll met de gashendel opengetrokken, dat is waar het trio nog altijd voor staat. Ook Dikke Dennis is weer van de partij, om de band te introduceren en onderweg ook Motörhead-nummers mee te komen zingen: eerst ‘R.A.M.O.N.E.S.’ en later ook ‘Schoppenaas’. In een razend tempo blijft het drietal keihard ronkende en rockende nummers op ons afvuren, en iedereen loopt met een grote smile rond.

De grote headliner vandaag is Life Of Agony (Lion Stage). Het debuutalbum ‘River Runs Red’ en opvolger ‘Ugly’ rekenen we tot onze favoriete albums aller tijden, maar het was intussen al erg lang geleden dat we ze live aan het werk zagen. Het was zelfs nog voor de transitie van frontvrouw Mina Caputo, te lang geleden dus. De band viert vandaag de laatste dag van de tour om ’30 years River Runs Red’ te vieren en dat was dus iets om naar uit te kijken. Maar we hielden wel een slag om de arm: in het verleden kon de zanger nog al eens om de oorspronkelijk zanglijnen heen dansen en andere klemtonen leggen waardoor die heel anders klonken. Helaas bleek Mina vandaag tijdens de eerste nummers in hetzelfde bedje ziek: misschien stoort niet iedereen er zich aan, maar voor ons zette het toch een serieuze domper op absolute klassiekers ‘This Time’ en ‘Underground’. Gelukkig ging het vanaf ‘River Runs Red’ beter, hoewel het voor ons toch lijkt dat de herkenbare, dramatische zang niet meer klinkt zoals het verleden. Vooral in de eerste helft van de show klinkt de stem af en toe wat scherp en geforceerd. Gelukkig staat het album vol klassieke nummers en daardoor blijft een Life Of Agony-concert altijd een feest. Er wordt nog een verjaardagstaart aangebracht voor gitarist Joey Z en de zaal zingt ‘lang zal hij leven’ voor hem. We worden dan nog getrakteerd op stomende versies van ‘Lost At 22’ en ‘Numbered Days’ om dan af te sluiten met hitje ‘Weeds’.

Een groot onderdeel van rock ‘n’ roll is ‘swagger’, een beetje gezonde arrogantie zo je wil. Gluecifer (Cobra Stage) toont dat meteen door hun backdrop, waar in het groot 'kings of rock' op staat. Dat is al van in de beginperiode van de band zo en dat kunnen we wel appreciëren, maar je moet het wel kunnen waarmaken. Helaas is de grote uittocht al begonnen, waardoor de band voor een amper halfvolle zaal speelt. De swingende mix van hard, garage en punk rock klinkt wel lekker, maar de vlam lijkt toch niet echt in de pan te slaan.
 

Rev: Joris Smeets

Pics: Istvan Bruggen - Cindy Frey
 

Full photo report Helldorado

Concert review : Max & Iggor Cavalera - Morbid Devastation Tour

16.11.23 – de Vooruit Concertzaal

Teruggaan naar het begin. Ieder van ons maakt dat wel eens mee in zijn leven, of iets wat daarop lijkt. Ook voor muzikanten is het niet anders. Zij gaan ook graag eens terug naar de goede oude tijd waarmee het voor hen allemaal begon. Max en Iggor Cavalera, de oorspronkelijke oprichters van Sepultura zitten midden in een tournee met de naam Morbid Devastation. De tournee is een mix van twee debuutalbums Morbid Visions en Bestial Devastation. Beide werden opnieuw opgenomen door Max en Iggor en zijn dit jaar uitgebracht.

Een enthousiast publiek verzamelde zich onder het blauwe licht van de zaal voor het podium. Met ongeduld en een pint in de hand, wachtend op Max & Iggor, ging iedereen nog voor een gezellige babbel.

Onder groot gejuich werden de kerels op het podium onthaald. Het spektakel kon beginnen.

Max & Iggor Cavalera staan natuurlijk bekend om hun energieke shows en ook in Gent hebben ze dit helemaal waargemaakt. De mix van daverende songs, een opzwepende moshpit, crowdsurfing en het meezingen met de muziek heeft een ongelooflijke sfeer gecreëerd. In geen mum van tijd hadden ze het publiek mee en werd het een waar feest zowel vooraan (waar de de heftigste actie was) als achteraan in de zaal. We werden heen en weer geslingerd en nu een dan eens samen geperst, en dat maakt de ervaring toch zoveel intenser en leuker. De talrijke crowdsurfers werden enthousiast op het podium onthaalt en meegezweept door het publiek.

Het was geweldig om te horen dat het publiek zo enthousiast was en dat de vriendelijke sfeer van het publiek echt bijdroeg aan de ervaring.

Na een geslaagd optreden op weg naar de finale song…

Het publiek werd aangemoedigd om samen in koor te roepen: "We are Sepultura", tot 3 maal toe. Het magische moment waarbij iedereen één werd.

Het plaatje was compleet. Blije gezichten verlieten de zaal en konden nog nagenieten van de intense ervaring tijdens het naar huis rijden.

Pics & review: Cindy Frey - Astrid Callens

Full photo report: Cavalera

Hells Balls Belgium

Xpo, Kortrijk, 11/11/2023

De eerste editie van Alcatraz’ Hell’s Balls Belgium in Kortrijk Expo was direct boenk erop. Ideale locatie, weinig tot geen overlast naar de omliggende bewoners toe, voldoende parking, gemakkelijk bereikbaar, allemaal ingrediënten voor een toegankelijk festival voor de talrijke bezoekers uit de verschillende hoeken van ons Belgenlandje maar ook van buiten onze landsgrenzen. En ook binnen was er voldoende ruimte, wat essentieel is voor een confortabele festivalervaring.

Een zeer diverse en aantrekkelijke line-up voor metal-liefhebbers van verschillende genres mocht de affiche sieren. Met namen als Temptations for the Weak, BARK, Carnation, SUICIDAL ANGELS, Asphyx, Sonata Arctica, peter pan speedrock, Stratovarius, Carcass en als headliner Epica lijkt het een goede mix te zijn, wat bijdraagt aan de veelzijdigheid van het evenement.

Tijdens de optredens heerste er een leuke sfeer met momenten van enthousiast meezingen, handgeklap en crowdsurfing. De festivalgangers hebben met volle teugen kunnen genieten.

Er werd voor deze eerste editie niet enkel gezorgd voor een portie stevige oorverwennerij, maar ook voor heel wat food- and drink trucks om het energielevel op peil te houden. Nabij de trucks kon men ook gezellige eethoekjes vinden waar men eventjes kon bijpraten. De bezoekers konden genieten van vlotte drankbediening nabij de optredens, en het gebruik van eco-coins wijst op een doordachte organisatie wat bijdraagt aan het comfort van de bezoekers en getuigt van aandacht voor duurzaamheid.

Hoed af voor de organisatie. Dit nieuwe indoor metal festival dat plaatsvond op Wapenstilstand was een indrukwekkende ervaring met aandacht voor zowel de muzikale als organisatorische aspecten. Het puike aanbod van bands, de goede locatie, faciliteiten en positieve reacties dragen bij aan dit nieuw festival. Een geslaagde editie dus.

Full photo report: Hell's Balls

Pics: Steven Tjoen

VILLAGERS OF IOANNINA CITY + DORRE @ Muziekgieterij, Maastricht – 01/11/2023

Rev: Joris Smeets

Pics: Istvan Bruggen

De eclectische rock met Griekse folk-elementen van Villagers Of Ioannina City was voor ons een van de absolute ontdekkingen op Desertfest 2021. We betreurden meteen dat we hun eerste passage daar in 2018 gemist hadden en wachtten ongeduldig op een nieuwe kans om hen aan het werk te zien. We twijfelden dan ook geen seconde om nog eens de grens over te steken naar de immer gezellige Muziekgieterij, dat maar blijft uitpakken met pareltjes en daarmee een uitdijend publiek aantrekt.

DORRE uit Leuven kreeg de eer om ons op te warmen. Het was al zo lang geleden dat we de heren nog eens aan het werk gezien hadden dat we er niet eens een jaartal op durven plakken. Toen spraken we nog over een volledig instrumentale band, maar vorig jaar is er een zanger bijgekomen. Muzikaal gezien vertrekt Dorre vanuit stoner rock met psychedelische invloeden, maar verstevigt die basis met zwaardere invloeden uit doom en post metal. De meer stoner geïnspireerde momenten en riffs liggen lekker in het oor, zonder zich echt te onderscheiden. We waarderen absoluut de momenten dat de band andere zaken probeert, qua tempo, intensiteit en sound, maar die ideeën werken voor ons niet altijd even goed. Toch een fijn weerzien met onze landgenoten.

Een erg goed gevulde zaal verwelkomt op zeer enthousiaste wijze VILLAGERS OF IOANNINA CITY. Enkele jaren geleden namen ze een live-album ‘Through Space & Time (Alive in Athens 2020)’ op en dat presenteren ze nu op deze tour door Europa met dezelfde naam. De opstelling van het vijftal op het podium voelt wat onorthodox aan: vooraan van links naar rechts de drummer, de zanger/gitarist en de bassist, op de tweede rij staan de toetsenist en de man die de doedelzak en klarinet bespeelt. Het sublieme album ‘Age Of Aquarius’ uit 2019 vormt de hoofdmoot van het live-album met daartussen enkele oudere nummers en dat stramien houdt de Griekse band ook vandaag aan.

Van begin tot einde nemen ze ons mee, onder andere met ‘Age Of Aquarius’, op een fantastische muzikale trip, sferisch, melancholisch, bezwerend maar altijd rockend en groovend. Die psychedelische stoner is de heerlijke basis, die verder gekruid wordt met keyboards en Griekse folkinstrumenten die zorgen voor een aparte klankkleur zonder de overhand te nemen. Op zich volgen de meeste nummers hetzelfde stramien, altijd uitgesponnen en opbouwend – sneller, harder, groovier – maar toch gaat dit nooit vervelen omdat het gewoon échte, goede songs zijn. Qua stijl zijn er ook nummers die iets meer naar prog rock neigen, soms hoor je wat new wave/post punk ondertonen en dan weer een krautrock verwijzing.

Ook wij gaan onwillekeurig mee in de trip en worden meegesleurd in de kosmische energiewisselwerking tussen band en publiek, zoals bij ‘Millennium Blues’ en ‘Cosmic Soul’. Enthousiaste fans springen en zingen mee en te oordelen naar de verschillende talen die we rond ons hoorden, lijkt de hele Griekse diaspora uit de omringende landen afgezakt te zijn naar Maastricht! Dat komt nog meer tot uiting bij de bisronde, waar de oudere nummers ‘Zvara’ en ‘Karakolia’ worden onthaald als ware het volksliederen. Vele fans brullen de anthems woord voor woord en luidkeels mee. En een absoluut nieuwe ervaring voor ons: we zagen een circle pit, maar niet zoals je die normaal verwacht. Tientallen fans dansen Zorba The Greek-gewijs deze set van Villagers Of Ioannina City naar een absolute climax. We hopen deze Griekse goden nog vaak aan het werk te mogen zien want dit was een heerlijke show!

Full Photo Report here! 

Desertfest 2023

20-22/10/2023 - Trix, Antwerp

Rev: Joris Smeets - Pics: Istvan Bruggen

Full photo report here.

Er zijn zekerheden in het leven en één daarvan is dat we al sinds de eerste editie van Desertfest Antwerp in 2014 trouw van de partij zijn. Hoewel we nooit teleurgesteld waren op het Woestijnfeest, waren er edities die sterker waren dan anderen. Het jaar 2023 mag in de annalen bijgeschreven worden als een grand cru, waar we oren, ogen en tijd te kort te kwamen om alles mee te pikken!

Ook deze editie was trouwens op voorhand volledig uitverkocht en dat is een teken dat de affiche zeker in de smaak viel. Aan hokjesdenken doen ze sowieso niet op Desertfest en we zagen vele genres al voorbij komen, maar het viel wel op dat er dit jaar méér bands op de affiche stonden die buiten de ‘typische Desertfest-scene’ vallen. Die konden evenzeer op bijval rekenen en dat stemt hoopvol voor de toekomst: het publiek is breed en ruimdenkend genoeg.

Zoals altijd: ‘kiezen is verliezen’. Dus konden we niet elke band op de drie traditionele podia meepikken, maar het niveau lag enorm hoog. Wij zagen zeer sterke prestaties van landgenoten Astodan, La Muerte, Gnome, Fire Down Below en Black Mirrors. Ook invloedrijke veteranen als Quicksand, Nebula, The Obsessed, Eyehategod, Enslaved, Yawning Man, The Atomic Bitchwax en Shellac toonden aan dat ze het nog helemaal in de vingers hebben. The Ocean legde vrijdag de lat al onwaarschijnlijk hoog met – zoals altijd - een fantastische show maar Cult Of Luna ging daar toch nog boven met een fantastische, intense set die niet in woorden te vatten valt en waar wij eerlijk gezegd nog altijd niet goed van zijn!

Vrijdag 20/10

Verkeersperikelen doen ons de eerste 10 à 15 minuten van Margarita Witch Cult (Vulture Stage) missen maar gelukkig kunnen we nog lang genoeg genieten van de officiële opener van Desertfest 2023. Het Engelse drietal verenigt een voorliefde voor Black Sabbath en Iron Maiden met een cocktail van garage rock, stoner en doom. Door de in fuzz gedrenkte riffs, lekkere grooves, vocale harmonieën en catchy refreinen komt het trio op het terrein waar ook Uncle Acid and the Deadbeats rondzwerft. Heerlijke sound, tonnen energie en een leuke cover van Billy Idols ‘White Wedding’ op de koop toe!

Siena Root (Canyon Stage) catapulteert ons terug naar de heerlijke sound van de 60’s en 70’s. Een groovy mengelmoes van classic, blues en psychedelische rock met die classic vibe. Met meer dan 20 actieve jaren op de teller weet deze band wel van wanten en ze put dan ook uit ouder werk. Uiteraard is de uitstekende en energieke zangeres Zubaida met haar soulvolle stem de grote blikvanger bij wederom een fijne set van deze Zweden.

This Will Destroy You (Desert Stage) is de eerste band in de grote zaal en dat heeft het grote voordeel dat de sound helemaal op punt staat. Dat is mooi meegenomen voor deze postrock-veteranen uit Texas, die op tour zijn met The Ocean en daardoor duidelijk al goed gerodeerd zijn. TWDY draait intussen ook al een twintigtal jaar mee en deelt heel wat muzikale kenmerken met mede-Texanen Explosions In The Sky maar put ook invloeden uit shoegaze: instrumentale muziek met een langzame opbouw naar stevige crescendo’s die daardoor grote impact hebben. De prachtige, uitgesponnen nummers met een filmische kwaliteit vormen meteen de soundtrack bij de beelden in je hoofd.

De 4 dames van Blackwater Holylight (Canyon Stage) zijn nog maar kort geleden geland en hebben 30 uren niet geslapen. Dat is er absoluut niet aan te merken, want ze betoveren ons helemaal met een unieke mix van alternatieve metal, doom pop en shoegaze. Duistere grooves, dromerige vocalen en keyboards die zorgen voor een bezwerende sfeer. Bovendien zorgen de zangeres/bassiste, helemaal in het wit, en de gitariste, in het zwart gekleed, ook visueel voor een mooi contrast dat het donkere en het melodieuze in hun sound weergeeft.

We gaan er niet om liegen: The Ocean (Desert Stage) is al jarenlang een van onze absolute favorieten en we zien hen doorheen de jaren steeds evolueren en naar een nog hoger niveau groeien. De  Duitsers behoren zonder de twijfel tot de top van de postmetal en tonen zich grootmeesters van de hard-zacht dynamiek. Op hun fantastische plaat ‘Holocene’ die eerder dit jaar uitkwam, is er naast de opbouwende postrock, de loeiharde postmetal en de afwisselend melodieuze vocals en felle screams nog meer ruimte voor electronica. In het eerste deel van set ligt dan ook de nadruk daarop en zijn er ook meer rustige passages. Loïc blijft bewijzen dat hij een van de beste zangers in de scene blijft en duikt zoals gewoonlijk ook weer het publiek in, zonder een noot te missen. Met ‘Jurassic|Cretaceous’ krijgen we een intussen vertrouwde en oh zo overweldigende finale. Grote klasse.

Een vreemde eend in de bijt is dit jaar Quicksand (Canyon Stage). De post-hardcore uit de vroege jaren 90 was zeer belangrijk en invloedrijk voor vele bands die er na kwamen. Samen met bands als Fugazi en Helmet hebben ze het hardcoregenre opengebroken. Zanger/gitarist Walter Schreiffels (zie ook Gorilla Biscuits, Youth Of Today, CIV, Rival Schools), Sergio Vega (maakte ook jarenlang het mooie weer als bassist bij Deftones) en drummer Alan Cage worden tegenwoordig bijgestaan door gitarist Stephen Brodsky (zie Cave In en Mutoid Man), waardoor we hier echt wel van een all star band kunnen spreken. Ronkende bas, groovende gitaren en die typische sound uit de alternatieve scene van begin jaren 90 zorgen voor enthousiast meezingen en -springen. ‘Dine Alone’ komt al vroeg in de set en wij beleefden een uur lang onze jeugd opnieuw. ‘Thorn in my side’ zorgt voor een ijzersterke finish!

Truckfighters (Desert Stage) is de headliner van de eerste dag, maar in het verleden kon het trio ons nooit echt overtuigen. Nochtans brengen de Zweden al sinds het begin van de eeuw catchy stoner rock volgens het boekje en dat doen ze ook vandaag weer. We kunnen er niets verkeerd van zeggen, want de heren spelen en springen met enorm veel energie rond. De gitarist is van de prettig gestoorde variant en huppelt in enkel een sportshort rond maar toch blijft ook vandaag het wauw-gevoel achterwege. Anderzijds: wie kan afsluiten met een klepper als ‘Desert Cruiser’ heeft natuurlijk het laatste woord op Desertfest.

Een zeer geslaagde eerste dag krijgt met Nebula (Canyon Stage) een uitermate toepasselijke afsluiter. Dit is namelijk een van de oer-stonerrockbands die deel uitmaakt van de Palm Desert Scene, waar we onder andere ook Kyuss, Yawning Man, Fatso Jetson en Unida in terugvinden. Dat geeft meteen aan wat je mag verwachten: desertrock met elementen van psychedelica, blues, heavy metal en punk/hardcore. Groovende stoner die eer betoont aan de grootmeesters, met een stevig tempo en veel energie.

Zaterdag 21/10

Het was helaas al een tijd geleden dat we Astodan (Canyon Stage) aan het werk zagen. De intense, postrock met stevige postmetal-stukken wordt sinds het derde album ‘Evora’ ook vergezeld door hoge zang, maar ongeveer de helft van de set vandaag bestaat nog altijd uit instrumentale nummers, waar wij toch nog een voorkeur voor hebben. Met referenties aan bands als Mogwai en Isis brengen ze een sound die zowel ingehouden als bezwerend is, melodieus maar heavy, gelaagd en atmosferisch en afwisselend tussen spanning opbouwend en furieus uitbarstend.
 
We hadden de afgelopen tijd al enkele keren het geluk om Year Of No Light (Desert Stage) aan het werk te mogen zien, maar vandaag was misschien wel de beste show. Deze ervaren rotten in het postrock/metal-vak moet je niks meer leren over spanningsbogen en bezwerende, uitgesponnen instrumentale nummers. Het Franse collectief bouwt laag na laag op met naast de drummer en drie gitaristen nog de bassist die ook elektronica bedient en een zesde man die afwisselend keyboards en drums speelt. Coole projecties ondersteunen de heerlijke en volle sound, donker en meeslepend, uitmondend in een zinderende finale.

Een stomp in de maag kregen we van LLNN (Canyon Stage). Deze band staat op het rooster van Pelagic Records (The Ocean) en past daar absoluut, maar verwacht je niet aan ‘gewone postmetal’. Deze band klinkt ronduit intens, schurend en bijtend. De sludgy mix van beukende postmetal à la Cult Of Luna, noisy post-hardcore à la Converge en een industriële toets door samples en keys à la Godflesh klinkt verontrustend als de soundtrack bij het einde van de wereld. Slopende passages die langzaam alle hoop uit je persen, dat klinkt misschien niet aangenaam maar het is wel een emotionele catharsis.

Daarna hadden we wel behoefte aan een opkikker en die kwam er in de vorm van THE VINTAGE CARAVAN (Desert Stage). Dit trio lijkt zo uit de jaren 70 gelopen en tovert altijd een grote glimlach op onze gezicht met hun bluesy, classic rock, vintage outfits en gekke bekken en moves. Een show van de drie IJslandse heren barst altijd van energie, riffs en solo's zoals de gitaarhelden van weleer. Geen wonder dus dat ze hier al voor de derde keer mogen aantreden. De podiumbeesten doen precies waar ze goed in zijn: de hoofden doen meeswingen en de kelen doen meezingen. Heerlijk, precies wat rock ‘n’ roll moet zijn!

Zonder twijfel een van de meest unieke bands is LA MUERTE (Canyon Stage). Dat bewijzen ze opnieuw nadat ze hier in 2016 ook al mochten aantreden na hun reünie, met ook een eerste nieuw album in 2 decennia op zak. Een concert van deze legendarische landgenoten lijkt eerder een bevreemdend ritueel waar wij toch ook wat tijd en enkele concerten voor nodig hadden om het te vatten. De zak over het hoofd van zanger Marc (die eerder verbeten declameert en teksten spuwt), de rock 'n roll cool cool van gitarist Dee-J en de niet voor de hand liggende, zwartgallige mix van (post)punk, hardcore, new wave, noise met tegenwoordig ook een metalen randje, mogelijk door de invloed van gitarist Kirby (Deviate, Length of Time, Arkangel, Wolvennest) en bassist Tino (Channel Zero): easy listening is het niet. Dat merk je ook aan het feit dat redelijk wat toehoorders afhaken. Het klinkt donker, luid en smeriger dan ooit tevoren, net zoals wij dat wél graag hebben.

 
De rijzende ster van de stoner en psych-scene is zonder twijfel KING BUFFALO (Desert Stage). De grote zaal staat dan ook helemaal vol om de nieuwe troonpretendenten te aanschouwen en alle verwachtingen worden moeiteloos ingelost. De psychedelische, melodieuze mix van stoner rock, psychedelische rock en alternatieve metal (bespeuren we af en toe een Tool-invloed?) klinkt loepzuiver en helder, maar toch fuzzy en altijd spannend genoeg. De nummers blijven ondanks de pulserende baslijnen meestal rustiger en midtempo en bouwen de spanning op, maar dit trio uit New York neemt je echt wel mee in de muzikale trip. Wanneer ze dan toch eens losbreken, maakt het ook grote indruk en rocken en grooven ze er op los!

De Duitsers van MANTAR (Desert Stage) maken een stevige bak herrie die we gemakshalve omschrijven als blackened sludge metal. Drum en gitaar, meer hebben ze daar niet voor nodig. Het duo staat wat ons betreft verrassend hoog geprogrammeerd in de grote zaal, maar in het begin staat die wel bomvol met nieuwsgierigen. Halverwege is er echter al veel volk vertrokken want dit is duidelijk niet licht te verteren en niet voor iedereen weggelegd. Muzikaal kunnen wij dit meer dan pruimen maar de rasperige, black metal-achtige vocalen zijn niet altijd onze smaak.

Bij het Australische KHAN (Canyon Stage) gaan er best veel toehoorders mee in de lage, repetitieve en ronkende, sludgy grooves, met rustigere psychedelische passages tussendoor. We zien vele knikkende hoofden die meegaan in de trip van het trio van Down Under. Toch kan de band zich nog niet echt onderscheiden van de massa.

Sinds eerst Isis en dan Neurosis er mee op gehouden zijn, blijft CULT OF LUNA (Desert Stage) over als onbetwiste heerser van de postmetal. Met meer dan 20 ervaring in de vingers, merk je van bij de intro dat we hier naar een ‘next level’ gaan: omineuze, ijle geluiden weerklinken terwijl grote witte doeken achter het podium wapperen, waar lichteffecten het doen lijken alsof er een vlam achter brandt. We hebben deze Zweden al vele keren live aan het werk mogen zien en altijd indruk weten maken. Wat we vandaag te horen krijgen van het zestal, tart echter alle verbeelding. Zoals gewoonlijk weten de 2 drummers, 2 gitaren, bas en keys een tsunami van geluid te veroorzaken die op ons inbeukt. Prachtige, rustigere, melodieuze momenten lokken je mee in hun sfeer, om je dan weer plat te walsen. Dit is verzengende, intense kunst die enkele trappen hoger staat dan de concurrentie.  Wanneer je denkt dat het niet meer kan, gaat Cult Of Luna toch nog enkele keren harder en intenser. En dan was bandleider/gitarist/vocalist Johannes Persson naar verluidt doodziek. Hij liet dus werkelijk alles achter op het podium en daar kunnen wij alleen maar het hoofd voor buigen. Dit was onwaarschijnlijk intens en fantastisch en zonder twijfel een van de beste optredens die we ooit zagen!

Na een geslaagde passage vorig jaar mocht GNOME (Canyon Stage) dag twee afsluiten. Te elfder ure opgeroepen, samen met labelgenoten Atomic Culture, omdat de tour van The Great Machine en support Ruff Majik geannuleerd werd door de oorlog tussen Israël en Palestina. Ongetwijfeld het best verkochte merchandise-item van de dag was de puntmuts van Gnome, we zagen er de hele dag tientallen rondlopen en hier ook voor het podium opduiken. De catchy, swingende, hard groovende stoner rock met veel humoristische knipogen is misschien ook het enige dat nog kan werken om de sfeer er in te houden na de knockout van Cult Of Luna. Spijtig genoeg moet je helemaal vooraan staan om een goede sound te horen. Dat neemt niet weg dat deze kabouters met uitstekende liveshows als deze hard aan de weg omhoog timmeren en ze ongetwijfeld snel boven het, euh, woestijngras zullen uitsteken.

Zondag 22/10

MONKEY 3 (Desert Stage) is al jarenlang een van meest interessante, instrumentale bands en een graag geziene gast op Desertfest – ze staan hier volkomen terecht al voor de vijfde keer. De Zwitsers spelen een avontuurlijke mix van classic, stoner, prog, alt en space rock, soms etherisch en meeslepend maar vooral ook hard rockend met riffs vol fuzz en groove. Bij het gloedvolle gitaarwerk dwalen de gedachten al eens af naar Pink Floyd terwijl de keys soms refereren aan Deep Purple. De echte ‘magic touch’ bleef deze keer achterwege, maar zelfs dan was dit nog een uitstekend optreden waar vele andere bands alleen van kunnen dromen.

Nog zeer mooi volk uit eigen land: FIRE DOWN BELOW (Canyon Stage) kon ons al bekoren op vorige edities maar lijkt met het gloednieuwe album ‘Low Desert Surf Club’ nog een serieuze stap vooruit te zetten. De energieke stoner rock met een stevig Kyuss-gehalte (zowel vocaal als muzikaal) en soms een ‘feelgood surf vibe’ klinkt catchy en toegankelijk, maar zeker niet glad of gepolijst. We hopen oprecht dat het viertal kan doorstoten naar een hoger niveau want dat verdienen ze. Heerlijke grooves, gierende gitaren en uitstekende zang bewijzen dat er ook een woestijn in België is. Daar refereren ze zelf al naar met een echt surfnummer waarop de kopjes heftig op en neer gaan. Groovy, baby!

THE OBSESSED (Desert Stage) is natuurlijk een levende legende in deze scene. De rol van frontman Wino in de doom en stoner scene, zowel in Saint-Vitus als in deze band, is niet te onderschatten en dus belichaamt hij de roots van Desertfest. Hij staat scherp met een gedreven band in goede vorm rond hem. Waar wij stonden, was de sound helaas niet ideaal door iets teveel bas waardoor de melodie van de classic doom er niet echt uitkwam.

HEAVY TEMPLE (Vulture Stage) bezigt zowat de archetypische Desertfest-sound, Sabbath worship via Electric Wizard. Het trio kwijt zich zeer bekwaam van zijn taak zonder zich hier echt te kunnen onderscheiden, of het moet dankzij het concept en de stagenames van de drie bandleden zijn: High Priestess Nighthawk, Rattlesnake, and Bearadactyl.

De proto-metalmannen van DUEL (Canyon Stage) stonden hier ook al eerder op het podium en zorgen opnieuw voor een riff-festijn. We horen ook classic rock riffs met een bluesy boogie feel en een psychedelische touch. Een heerlijke set met bakken energie en een rock ‘n’ roll feel die velen bleef boeien.

Nog meer legenden op de affiche: EYEHATEGOD (Desert Stage) dompelt Antwerpen even onder in de sound van de swamps in New Orleans. Samen met verwante bands als Crowbar en Down staat de band van oprichter Jimmy Bower aan de wieg van de ‘Southern sludge metal’. Een zompige mix van Black Sabbath riffs, de blues, punk/hardcore attitude en Southern rock waar Mike Willams zijn onverstaanbare, rasperige schreeuwen overheen gooit. De stem is een kwestie van smaak (wij hebben het er zelf soms moeilijk mee), maar gelukkig leek de man wel scherper en meer aanwezig te zijn dan bij vorige passage. Het is de laatste show van de tour met The Obsessed en dus is het viertal duidelijk goed gerodeerd en we worden getrakteerd op een uitstekende, stevige set met afwisselend slepende en snellere songs.

Op basis van de beschrijving dat HOWLING GIANT (Vulture Stage) ‘scifi themes and cosmic psych metal’ en progressieve riffs zou spelen, waren we erg benieuwd. Dat kwam er helaas niet uit, al kan het ook aan het verre van optimale geluid liggen. De brede smiles van de drie bandleden en hun aanstekelijke energie doen ons toch genieten van enkele lekkere grooves zonder ons echt te overtuigen om te blijven kijken.

We mogen in ons Belgenlandje toch wel trots zijn op hoeveel fantastische bands er hier aan de slag zijn. Daar mogen we BLACK MIRRORS (Canyon Stage) na vandaag zeker ook bij rekenen. De band brengt een heerlijke mix van 60’s en 70’s classic en garage rock, blues en soul met een stonerrock-jasje aan. Hoe goed de 4 muzikanten ook staan te spelen, het is toch zangeres Marcella die de aandacht naar zich toetrekt. Ze is een magnetische frontvrouw, die ondanks het feit dat ze zes maanden zwanger is, het podium beheerst en met haar krachtige vocalen de aandacht trekt. In haar zang, altijd met veel gevoel gebracht, horen wij invloeden van grootheden uit de rock ‘n’ roll. Het is een heerlijke show waar band en publiek energie naar elkaar overbrengen.  

De grote zaal is intussen ingenomen door de Noormannen van ENSLAVED (Desert Stage) en hun progressieve black metal. Wij zijn notoir géén fan van het genre, maar deze heren kunnen ons wel telkens bekoren. We horen zowel meer rockende als progressieve passages en de keyboards en melodieuze backing vocals maken het wat epischer en makkelijker verteerbaar. We horen een folky, sferisch intro bij een nummer uit de laatste plaat ‘Heimdal’, dat openbarst. Maar ook uit oudere platen zoals ‘Below The Lights’ worden nummers geplukt. We vinden het zowaar jammer dat we de set niet kunnen uitkijken!

We zijn immers erg benieuwd naar YAWNING MAN (Vulture Stage), een van de ‘originals’ uit de Palm Desert scene en door Brant Bjork himself weleens ‘de beste liveband die hij ooit zag’ genoemd. Deze show is een ode aan de traagheid, met lage grooves van de bas en zeer ijle, spacy gitaarklanken. Als je door woestijn trekt, zal het nu eenmaal niet snel gaan en zou je op den duur wel eens rare dingen kunnen horen en zien.

Hoe groot kan het contrast zijn met THE ATOMIC BITCHWAX (Canyon Stage)? De stomende stoner rock knalt letterlijk door de zaal met punky energie. Hoewel alle drie de leden in Monster Magnet spelen of gespeeld hebben, horen we die sound vandaag niet terug. De band speelt ook oude nummers van bijna 30 jaar oud, zoals ‘Birth To The Earth’ en ‘Kiss The Sun’, maar ook nummers over kung fu en dat zorgt voortdurend voor veel beweging aan het podium. De enthousiaste fans geven de energie van de band dubbel terug, waardoor die nog harder het gaspedaal intrappen zonder ooit uit de bocht te vliegen!   

De grootste ‘claim to fame’ voor SHELLAC (Desert Stage) zal altijd zijn dat zanger/gitarist Steve Albini naam maakte als producer en dan vooral van ‘Surfer Rosa’ van Pixies en daardoor ook ‘In Utero’ van Nirvana. Dat had hij te danken aan zijn vorige band Big Black en daarna deze band, die zich met zijn minimalistische sound op het kruispunt van punk, post-hardcore, alternatieve rock en vooral noise rock bevindt. Vaak dissonant, off beat en hoekig en met scherpe satirische teksten en af en toe toch eens een catchy riff of hook. Wanneer Albini tussen de nummers moet stemmen, beantwoordt bassist Bob Weston als een volleerde komiek vragen uit het publiek. Ook Albini laat zich niet onbetuigd met hilarische anekdotes of scherpe, sociale commentaren. Aparte band maar wel een geslaagde show.

We gaan er dit jaar uit met DOPELORD (Canyon Stage) en voor wie de band niet kent, zegt de naam al veel: in marihuana gedrenkte, zompige doom/sludge met bezwerende vocalen. Altijd lekker en zeer gepast om weer een topeditie van Desertfest af te sluiten.

Wij zeggen nu al graag ‘tot volgend jaar’! En als we de organisatie nog een tip mogen geven, dan is het wel dat we hopen om ook nog eens echte ‘desert blues’ op de affiche te zien. Artiesten als Tinariwen, Bombino, Mdou Moctar en aanverwanten zouden zeker een mooie aanvulling zijn.

Holly Johnson (Frankie Goes To Hollywood)

01/10/2023, Ab – Brussel

Full photo Report

Pics: Bas Gijsel

James Blake op zijn 35ste verjaardag in een uitverkocht Poppodium 013 in Tilburg 26-09-2023.

Pics: Bas Gijsel

Full Photo report: 

https://www.facebook.com/photo?fbid=790006283125457&set=pcb.790009773125108

AYREON – Live Beneath The Waves @ 013 – Tilburg

Een Ayreon-live-concert is een zeer zeldzame gebeurtenis en een overweldigend, muzikaal feest! Het project van Arjen Lucassen was immers nooit bedoeld om naar het podium te brengen, niet in het minst omdat de boomlange Nederlander niet zo van optreden houdt en liever meesterwerken knutselt in zijn studio. De man liet intussen 9 formidabele rock opera’s los op de wereld sinds 1995 en dat leverde hem een schare fanatieke Ayreonauts over de hele wereld op. Als bewijs daarvan: de 5 shows van deze concertreeks ‘Live Beneath The Waves’ waren elk uitverkocht in ongeveer 5 minuten, goed voor 15.000 concertbezoekers uit 64 landen! En er hadden waarschijnlijk gemakkelijk nog 10.000 extra tickets verkocht kunnen worden.

01011001

Na de albums ‘Into The Electric Castle’ (4 uitverkochte ‘Electric Castle Live & other Tales’ shows in de 013 in 2019), ‘The Human Equation’ (4 uitverkochte ‘The Theater Equation’ shows in Rotterdam) en de 3 uitverkochte ‘Ayreon Universe’ shows in 013 in 2017 (met nog een formidabele extra show op Graspop in 2018) was het nu de beurt aan ‘01011001’. Een dubbelalbum dat zo overdadig is op muzikaal en vocaal vlak dat omschrijvingen eigenlijk tekort schieten. Arjen Lucassen graaide gretig in de ton van zijn muzikale invloeden uit pop, classic rock, glam rock, heavy metal, prog rock/metal en folk, gebracht met een heel arsenaal aan verschillende instrumenten en een klein leger aan topzangers en -zangeressen.

Het album vertelt een uitgebreid science fiction-verhaal over ‘Planet Y’, waar het alienras ‘Forever’ technologisch zo ver gevorderd is dat het geheim van het lange leven gevonden werd. Alleen zijn de waterwezens zo afhankelijk van machines geworden dat ze hun emoties verliezen. Een passerende komeet, die op ramkoers ligt met de Aarde, geeft de ‘Forever’ de kans om hun ras nieuw leven in te blazen door hun DNA mee te nemen naar een nieuwe thuisplaneet. Door de catastrofale clash tussen komeet en aarde worden de dinosaurussen uitgeroeid maar ontstaat de mens. Aanvankelijk lijkt het experiment met verspreid DNA succesvol: via de mensen herbeleeft 'Forever' plaatsvervangend de emoties die ze voor het machinetijdperk ervoeren. Maar de evolutie loopt uiteindelijk erg gelijk met die op ‘Forever’…

Live Beneath the Waves

Het hele concept van het album ‘01011001’ en de concertreeks is ‘more is more’, zeker niet ‘less is more’ dus. Een andere of beter geschikte term dan ‘rock opera’ kunnen wij niet bedenken voor dit spektakel. Zie ook het kader met de volledige cast die bij elkaar gehaald werd. Het podium is ingenomen door een indrukwekkende constructie met stellingen, die helemaal past bij het verhaal. De gitaristen en bassist staan op het podium zelf, voor de stellage. Er is een soort grote toegangspoort waarlangs de zangers het podium kunnen betreden en aan beide zijden is er een ‘eerste verdieping’, die rechts ingenomen wordt door de drummer en links door de violist, cellist en fluitist. Op de tweede verdieping zien we rechts de uitermate sterke backing vocals en links is het terrein van Joost, keyboardwizard, orkestleider en rechterhand van Arjen. In het midden daarvan is er ook nog een platform dat regelmatig door zangers ingenomen wordt.

Je komt met andere woorden ogen te kort, want er gebeurt overal vanalles tegelijk. De grote led-schermen naast en achter het podium ondersteunen de voortgang van het verhaal, het vuurwerk vooraan het podium geeft extra knallen, de verlichting op de stellingen geeft veel sfeer en de lasershow geeft je echt het onderwatergevoel.

Maar natuurlijk gaat het eerst en vooral over de muziek en die is fenomenaal. Hard (metal), zacht, inventief, groovend (rock) en gevoelig. Technisch (prog) en bombastisch het ene moment, simpel melodieus (pop) en betoverend (folk) het andere. We kunnen alleen maar diep ons hoofd buigen voor het muzikale meesterschap van de gehele band in de verschillende muzikale stijlen! Wie had ooit gedacht dat dit complexe werk zo goed live gebracht kon worden? Bovendien zorgde de surround sound in de 013 ervoor dat we helemaal ondergedompeld werden in het verhaal.

De plaat wordt van begin tot einde gespeeld en de ene fenomenale zanger na de andere steelt de show, soms alleen maar soms ook met velen na en door elkaar, allesbehalve eenvoudig! Lucassen zelf wordt terecht razend enthousiast ontvangen bij de 2 nummers die hij voor zijn rekening neemt. Hij mag zichzelf dan altijd bescheiden een ‘beperkte zanger en hippie dude’ noemen, hij heeft wel een zeer fijne stem en hij is natuurlijk de mastermind die dit allemaal gecreëerd heeft.

Als we er dan toch één ster mogen uitlichten die nog wat harder fonkelde dan de anderen, dan toch Anneke Van Giersbergen. Letterlijk, met haar glitterpak, maar vooral met haar stem die gloedvol klonk en ons het vaakst van al ontroerde. We krijgen aan het einde nog oprechte en dankbare speeches van Arjen en Joost, met nog drie bisnummers erbovenop – waarbij afsluiter ‘The Day That The World Breaks Down’ nog een laatste keer voor kippenvel zorgt. Beste Arjen, mister Genius, je hebt zoveel mensen blij gemaakt en ontroerd, dus laten we gewoon afspreken dat er nog live-shows van Ayreon in de toekomst volgen? Dankjewel, uit de grond van ons hart.

Pics: Istvan Bruggen

Rev: Joris Smeets

Full photo report: Ayreon Fb

The Levellers

 Pukema Rock festival in Puurs, 16.09.2023

Pics: Cindy Frey

'T Hof Van Commerce  - 25 Jaar 'En in Izzegem'.

02/09/2023, Nelson Mandelaplein – Kortrijk

Full photo report: 'T Hof Van Commerce

Pics: Cindy Frey

Dynamo Metal Fest 2023

19-20/08/2023, ijssportcentrum - Eindhoven

In het weekend van 19 en 20 augustus trokken we nog eens de grens over voor het legendarische Dynamo, dat sinds de doorstart in 2015 weer uitgegroeid is tot een vaste waarde. Het Ijssportcentrum blijft een coole locatie, met bovendien parking er vlak naast. Het werd een zeer aangenaam weekend met een gemoedelijke sfeer, zomers weer, een talrijke opkomst en uiteraard weer een goede, gevarieerde line-up met tal van topshows verspreid over twee podia. Die bewijzen dat ons aller geliefde harde muziekscene - in allerlei subgenres - nog springlevend is. De democratische ticketprijzen maken er precies ook een familiefestival van, waar alle leeftijden tussen 7 en 77 jaar vertegenwoordigd zijn.

Met naar verluidt 9000 bezoekers op zaterdag is de limiet wat ons betreft wel bereikt in de huidige opzet. Op zondag zouden er zo’n 7000 bezoekers geweest zijn en dat gaf toch wat meer ademruimte. Ondanks de vele positieve punten, is er wat ons betreft nog marge voor verbetering voor de organisatie. Voor het eten waren de prijzen niet alleen buitensporig hoog voor erg kleine porties, maar door de lange wachtrijen stonden wij bijna elke keer meer dan een kwartier aan te schuiven. We misten ook wel een tafeltje en bankje om even rustig te zitten en wat te eten en/of drinken. Meer kraampjes en verschillende opties lijken een must.

Ook voor een drankje moest je erg lang aanschuiven, tenzij je soms helemaal naar de andere kant van de venue liep waar het dan even rustiger was. Ondanks de fijne ‘betaal contactloos en tap je eigen biertje’ mogelijkheid zorgde het cashless systeem aan de drankstanden toch voor vertraging door het afrekenen en ook hier waren wachttijden van minstens 10 minuten geen uitzondering (ook wel omdat er veel grote pitchers met bier gevuld moesten worden)! Geef ons dan toch maar de good old munten of coins. Dat er op bepaalde momenten geen frisdrank of plat water meer te krijgen was of dat die drank niet koud was, is voor ons toch een no-go op warme festivaldagen.

We waren bij het warme weer wel heel blij met de schappelijke prijs van 1 euro voor water (plat en bruis). De Metal Market had ook een fijn en uitgebreid aanbod. En naast de Main Stage was er dit jaar een tweede podium, de Kink Distortion Stage aan de andere kant van de venue. Tussen die twee podia in stond een uitgebreide VIP-deck met daaronder drankstanden. We zijn er zelf nog niet uit of we dat een goede zaak vinden: enerzijds zorgt het voor wat afscheiding, anderzijds moest je altijd naar de andere kant lopen als je de volgende band wilde zien en fatsoenlijk horen. En omdat de bands echt wel op elkaar aansloten, was er eigenlijk geen adempauze. Enkele bands minder en wat pauze tussen de bands op de twee podia zouden de oren en benen wel deugd doen.

ZATERDAG 19/08

We komen aan wanneer onze landgenoten van FLEDDY MELCULY (Main Stage) al voor behoorlijk wat animo zorgen. Bij ‘Geen vlees, wel vis’ en de onvermijdelijke afsluiter ‘T-shirt van Metallica’ zorgt de strak gespeelde metalcore meteen voor sfeer voor het podium.

GROZA (Kink Stage) wordt vaak afgedaan als een goedkopen Mgla-kloon. Er zijn natuurlijk slechtere voorbeelden dan de Poolse black metal-furie maar de grens tussen imitatie en inspiratie is soms dun. We zijn zelf geen fan noch kenner van het genre, maar in alle eerlijkheid kunnen we deze in zwarte kappen gehulde Duitsers (niet origineel, visueel toch leuk) best pruimen. Af en toe zit er wat muzikale ademruimte binnen hun zwartgeblakerde metaal en dat maakt het toch verteerbaar.

De brute deathcore van SHADOW OF INTENT (Main Stage) hakt er stevig in en zorgt voor een enthousiaste, vooral jongere fanbase vooraan. Ze laten zich de zware riffs en breakdowns welgevallen, aangevuurd door een indrukwekkende vocalist, die afwisselend klinkt als een betonmolen en een varken dat gemarteld wordt en dat nog afwisselt met een rasperige scream.

De volgende BABYMETAL? Er gebeurt vanalles en veel tegelijk in een half uur bij HANABIE (Kink Stage). Deze 4 Japanse dames in onorthodoxe outfits pakken stevig uit met een basis van metalcore met breakdowns maar vermijden om al te cliché te klinken en weten de aandacht van vele nieuwsgierigen vast te houden. Hun sterkte is tegelijk ook hun zwakte: het is spannend en best origineel maar het is ook een beetje een ongeleid projectiel. We horen diverse metalinvloeden, maar de drums doen soms aan punk en zelfs aan drum ‘n’ bass denken en we horen ook stukjes hiphop en EDM. De zangeres heeft zo'n typisch ‘Japans schoolmeisje’ stemmetje maar kan ook serieus schreeuwen en grunten. Entertainend.

Een week geleden zorgde PRONG (Main Stage) op Alcatraz nog voor een van de absolute topconcerten van het festival. Dat doen ze gelukkig vandaag gewoon nog eens over. De kleine maar immer sympathieke Tommy Victor en zijn twee kompanen staan duidelijk gedreven en met veel plezier op het podium. De hoogtijdagen van de jaren ’90 mogen dan al ver achter ons liggen, de hoekige, pompende, alternatieve metal klinkt nog altijd relevant. ‘Beg to differ’ en ‘Unconditional’ zijn eerste hoogtepunten, net als ‘Broken Peace’. Afsluiter is uiteraard de onvervalste klassieker ‘Snap your fingers, snap your neck’!

Het lijkt op het eerste zicht grappig dat een band uit het broeierige Texas zichzelf FROZEN SOUL (Kink Stage) noemt en alles in het teken van ijzige koude zet. Tot de aan Bolt Thrower verwante death metal als een mokerslag op je gezicht timmert. Letterlijk en figuurlijk zwaargewichten zijn het, die een heerlijke portie old school doodsmetaal in de schaal leggen.

GLORYHAMMER (Main Stage) is de andere band van Alestorm-frontman Christopher Bowes. Ook hier is het vooral dolle pret en parodie wat de klok slaat. We krijgen typische power metal waar wij eerlijk gezegd koud noch warm van krijgen, maar het zorgt duidelijk voor meezingen, vuisten in de lucht en brede smiles op gezichten in 'The land of unicorns'.

Deze Europese festivalzomer wordt gekleurd door de terugkeer van hardcore meets metal meets hiphop grootheden BIOHAZARD (Main Stage) in de originele line-up van Evan Seinfeld, Bobby Hambel, Billy Graziadei en Danny Schuler. Enig voorbehoud was onnodig: we hoorden niets dan lof over hun passage op de Lokerse Feesten en zagen met eigen ogen een fantastische show op Alcatraz. Ook vandaag spat de goesting er van af, de band staat scherp en de energie slaat vanaf openers ‘Urban discipline’ en ‘Shades of grey’ over naar het meebrullende, moshende en crowdsurfende publiek. Gitarist Billy springt en loopt over het podium, bespeelt het publiek en zoekt het letterlijk op, zanger/bassist Evan leeft zich opvallend sterk in, Danny knalt er op los en Bobby houdt er de groove in en draait regelmatig om zijn as. ‘Down for life’ wordt opgedragen aan Tommy Victor van Prong en ‘Tales from the hard side’ is een tribute aan originele drummer Anthony Meo die nog maar enkele weken geleden overleed. De band benadrukt het belang van Dynamo in hun geschiedenis met ‘Wrong side of the tracks’ en draagt ‘Black and white and red all over’ op aan de betreurde Onno Cro-Mag. Ook de Bad Religion-cover ‘We’re only gonna die’ mag niet ontbreken om dan definitief de genadeklap uit te delen met klassiekers ‘Punishment’ en ‘Hold my own’. Overweldigend.

DRAIN (Kink Stage) staat misschien wat ongelukkig geprogrammeerd, zo net na de knalshow van Biohazard. Zeker omdat het de band is die er vandaag muzikaal het meest bij aanleunt. Maar de heren uit Santa Cruz laten het niet aan hun hart komen en brengen tonnen energie. Hun afkomst kunnen ze niet verloochenen, je hoort de skate / surf vibe doorschijnen in hun groovy hardcore met een metalen rand. Omdat het de laatste show van de tour is, geeft het viertal nog alles wat ze in zich hebben. Met sterke afsluiter ‘California cursed’ dagen ze het publiek uit om hetzelfde te doen: de security aan het werk zetten en het podium bestormen. Binnen de kortste keren staat het hele podium vol!

We voorspelden TRIVIUM (Main Stage) al een grote toekomst toen we destijds hun tweede album ‘Ascendancy’ hoorden, een melodieus metalcore-meesterwerk. Die grote toekomst is er zeker gekomen want de band staat hoog op festivalaffiches en heeft een grote fanbase opgebouwd. Wij zijn de band zelf wel redelijk snel kwijtgeraakt op muzikaal vlak, maar dat doet niets af aan de kwaliteiten van frontman Matt Heafy en de zijnen. De coole podium-set-up als een Japanse tempel mag er zijn, net als de mix van metalcore, thrash metal en melodie. ‘A gunshot to the head of trepidation’ klinkt nog altijd fantastisch als afsluiter van de reguliere set, waarna ‘In waves’ het laatste uitroepteken zet.

De dwergen komen uit de mijnen gekropen en zijn klaar om power metal te smeden! De ‘dwarven metal’ van WIND ROSE (Kink Stage) blijft groeien in populariteit. Op zich is dat niet vreemd: de epische, melodieuze metal gaat vooruit aan een flink tempo, leent zich tot meezingen/meebrullen en de outfits – gebaseerd op het immer geliefde Lord Of The Rings – zien er heel knap uit. De enthousiaste fanbase laat zich horen op ‘To Erebor’ en ‘King Under The Mountain’ maar het hoogtepunt komt natuurlijk aan het einde in de vorm van hun virale hit ‘Diggy Diggy Hole’. We zouden ons zeker geen fan noemen, maar we dagen je uit om ‘I am a dwarf and I'm digging a hole. Diggy diggy hole, diggy diggy hole’ niet mee te kwelen, een oorwurm die nog dagenlang nagalmt in je hoofd.

Absolute headliner op deze festivaldag is MEGADETH (Main Stage), een van de ‘big four’. Helaas zijn we zelf nooit echt fan geweest van de band rond Dave Mustaine. Dat de heren er zonder een woordje uitleg meer dan 15 minuten te laat aan beginnen, helpt ook al niet om ons open te stellen. Muzikaal zit het uiteraard meer dan snor, de band staat strak te spelen en we hoorden ook lovende woorden over eerdere optredens deze tour. Op de tonen van ‘Sweating Bullets’, een eerste hoogtepunt dat duidelijk meer reactie krijgt, houden wij het voor bekeken.

ZONDAG 20/08

Er staat nog niet zo veel volk te kijken bij BLEED FROM WITHIN (Main Stage) maar iedereen voor het podium is wel meteen mee. De vuisten gaan vanaf het eerste nummer de lucht en de metalcore knalt er meteen in, met hier en daar ruimte voor melodieus gitaarwerk. Het heerlijk vettige accent ‘from Glasgow motherfookin' Scotland’ bij de bindteksten is zalig. Het is de laatste show van de tour, dus nodigt de band de toehoorders uit om samen nog eens voluit te gaan in de pit op onder andere 'Pathfinder' en ‘Killing time’.

Het contrast is daarna helaas groot bij ENEMY INSIDE (Kink Stage). Zo energiek en opwindend de metalcore  bij Bleed From Within klonk, zo vlakjes blijft het bij deze Duitse band. Ze proberen er wat meer melodie en donkere sfeer in te brengen en de catchy, melodieuze zang van Nastassja helpt wel om anders te klinken dan vele andere bands in het genre. De zang is op zich niet slecht, maar de songs ontbreken om de aandacht vaste te houden.

Wat kunnen we nog zeggen over OBITUARY (Main Stage) dat in de afgelopen 39 jaar nog niet verteld is? De old school death metal veteranen laten zich niet afschrikken door de blakende zon (ze zijn natuurlijk wel wat gewoon in Florida) en smijten zich. Van in begin krijgen we een heerlijke smerige, stevige sound. Ook recenter werk wordt goed ontvangen en het valt ook niet uit de toon vandaag. Afsluiten doet het vijftal uiteraard met ‘Slowly we rot’ en daarmee plaatsen ze meteen het eerste uitroepteken van dag!

Onze landgenoten van COBRA THE IMPALER (Kink Stage) kunnen aanvankelijk niet al te veel volk overtuigen om in de blakende zon plaats te nemen voor het podium, maar laten zich niet kennen. We moeten er niet flauw over doen: de band is vooral door Mastodon geïnspireerd en dat vinden wij toevallig prima. Maar net als het grote voorbeeld is die sound op festivals vaak moeilijk, de complexe en melodieuze details gaan wat verloren. De juiste aanpak is dan: stevig gas geven en de tactiek van ‘Scorched earth’ toepassen.

Wat keken wij er al maandenlang naar uit om RUDEBOY plays URBAN DANCE SQUAD (Main Stage) aan het werk te zien. We waren altijd grote fan van de Nederlandse crossover-band maar hadden nooit het geluk hen live te zien. Helaas worden we vandaag geconfronteerd met de keerzijde van de medaille: grote verwachtingen worden niet altijd ingelost. Begrijp ons niet verkeerd: zanger Rudeboy is nog altijd bewonderenswaardig energiek en op niveau en hij haalde ook origineel lid DJ DNA er terug bij. Daarnaast verzamelde hij op drum, bas en gitaar enkele jongere, zeer kundige en bezielde muzikanten om zich heen. Maar eerlijk gezegd slaat de vonk niet echt over, het mist op een of andere manier wat ‘soul’, dat scherpe kantje, wat peper in de reet. Eigenlijk zijn we al halverwege bij ‘Good grief’ vooraleer we in de buurt komen van het verwachte niveau, maar bij ‘Grand black citizen’ zakt het alweer wat weg. ‘No honestly’ en ‘Fast lane’ zitten gelukkig ook op een goed niveau. Maar zelfs ‘Demagogue’, een nummer waarvan je zou denken dat het net op Dynamo zou knallen, blijft onder de verwachtingen en dat is erg jammer.

De vreemde eend in de bijt, dat zijn vandaag THE BONELESS ONES (Kink Stage). Stevige punkrock, waarbij de heren vooral gas geven, niet te veel melodie proberen te verweven, geen tijd willen verliezen en hun speeltijd van 30 minuten ten volle benutten.

Ook al ligt de succesperiode van SEPULTURA (Main Stage) eigenlijk al 27 jaar achter ons, toch blijft de band terecht een graag geziene gast op de festivals. Het viertal speelt veel songs van hun laatste album ‘Quadra’ maar ook veel klassiekers. Vanaf de eerste noot zit het geluid goed in balans, met een opvallend scherpe gitaarsound. Als tweede nummer kletst ‘Territory’ er meteen op, de pit kolkt als lava. De roffelende drummer Eloy Casagrande blijft trouwens een attractie op zich maar ook bij ‘Propaganda’ druipt duidelijk de spelvreugde er van af bij oudgedienden Andreas Kisser en Paulo Jr. De herkenning en het enthousiasme zijn huizengroot bij oudjes ‘Dead Embryonic Cells’ en ‘Arise’, en bij ‘Refuse/Resist’ ontploft de keet. En dan moeten bisnummers ‘Ratamahatta’ en ‘Roots Bloody Roots’ nog komen, waarbij die laatste toch een van de grootste hits uit de hele metalscene moet zijn en oerkreten en gebrul met zich meebrengt. Wat een feest.

De snoeiharde deathcore van BRAND OF SACRIFICE (Kink Stage) wordt zéér heftig en goed gebracht, daar valt niets tegen in te brengen. Veel brutale power, loodzware breakdowns en hier en daar wat elektronische elementen. Helaas kunnen we er zelf niet veel mee, dus gunnen we onze oren al snel wat rust.

De koningen van de metalcore tekenen ook present. Vanaf opener ‘My Curse’ pakt KILLSWITCH ENGAGE (Main Stage) ieders aandacht en zingt een groot deel van het publiek gretig mee. Meteen daarna is ook ‘Rise Inside’ een melodieus anthem over verbondenheid. Er zijn zekerheden bij een show van deze band: strak gespeeld, bakken energie, gekke outfits, fratsen en bekken van gitarist Adam D en zijn ‘duels’ met andere gitarist Joel, de postieve en betekenisvolle (bind)teksten en uiteraard de fenomenale zang van Jesse Leach, zowel in de cleane passages als bij de screams. ‘In Due Time’ zorgt nog eens voor een extra opleving en ’Rose Of Sharyn’ stuurt een elektrische schok door het publiek, dat voor 2 circle pits zorgt. ‘The End Of Heartache’ en ‘My Last Serenade’ worden indrukwekkend en massaal meegebruld. Met hun meesterlijke versie van ‘Holy Diver’ gaat het dak er helemaal van af!  

Als laatste band van het festival op het tweede podium mag WARBRINGER (Kink Stage) nog een paar torpedo’s afvuren. De band uit Los Angeles speelt explosieve thrash en zegt het eigenlijk zelf in simpele bewoordingen: ‘You already know why we are here, we came to crush’.

Ultieme afsluiter van deze Dynamo-editie en een straffe headliner zijn de melodieuze death metal veteranen IN FLAMES (Main Stage). Vanaf de eerste noot hebben de Zweden hebben een zeer opvallende, moeilijk te definiëren sound: ‘crunchy’, stevig, maar toch met veel definitie. De gulden middenweg tussen de melodeath van de vroege jaren en de groovy, meer naar nu-metal leunende sound van de jaren 2000? Het klinkt alleszins indrukwekkend en zoals altijd ziet er ook weer fantastisch uit. Je kan immers altijd rekenen op een coole lichtshow en visuele extra’s bij In Flames. De band plukt uit allerlei albums, oud en nieuw, en wisselt die mooi af. Met ‘Behind Space’ komt een hard nummer van de eerste plaat voorbij, maar opener ‘The Great Deceiver’ is gloednieuw. De afwisseling houdt er de vaart goed in en zorgt ervoor dat de tijd simpelweg voorbij vliegt. Klasse.

Rev: Joris Smeets - Pics: Istvan Bruggen

Full photo report: Dag 1

Full photo report: Dag 2

ALCATRAZ OPEN AIR 2023

11-13/08/2023, Kortrijk

Strakke organisatie

Alcatraz is op praktisch vlak een zeer goed georganiseerd festival en scoort op inhoudelijk vlak met een gevarieerd aanbod en veel aandacht voor Belgische bands. De sfeer was ook het hele weekend uitermate gezellig met nochtans een recordaantal bezoekers, er waren ongeveer 45.000 bezoekers over het hele weekend en dat is toch een pak meer dan de 32.000 van vorig jaar. Dat hoeven er niet méér te worden, want dan zal de gezelligheid verdwijnen. Nu al was het op zondag soms wat vol, duurde het lang om van de ene kant naar de andere te geraken en moest je tussen mensen door wurmen.

Een van de enige verbeterpuntjes op het festivalterrein zelf is dat het, zeker aan de Helldorado -stage, geen overbodige luxe zijn om meer toiletten (en faciliteiten zoals toiletpapier en handzeep) te voorzien. Verder hoorden of zagen wij geen problemen met parkeren en de festivalshuttle, geen te lange rijen en wachttijden aan de inkom of aan de standen om coins voor eten en drinken aan te kopen. We blijven voorstander van dit systeem ten opzichte van de optie om telkens cashless te betalen aan de standen, de coins werken zoveel vlotter. Het systeem van de eco-coin, die je gratis kreeg bij het binnenkomen en waarmee je een herbruikbare beker (of frisdrank-flesje) kreeg, werkte ook vlot en zorgde er in ieder geval voor dat de wei niet vol bekers lag.

Ondanks de uitgebreide regenval in de periode voorafgaand aan het festival, lag het festivalterrein er prima bij. Alleen in de nacht van vrijdag op zaterdag had het zoveel geregend dat er toch plassen en modder waren ontstaan op enkele plaatsen. Daar werd gelukkig aan verholpen door te proberen het water in de diepere grondlagen te laten wegsijpelen en door stro te gooien op erg zompige plekken, al had er misschien op een paar extra plekken stro mogen komen. Anderzijds scheen de zon verder de hele dag en dus zorgde het niet echt voor problemen.

Met 4 podia en biertent El Presidio die allemaal niet te ver uit elkaar liggen, blijft alles goed bereikbaar zonder kilometers af te moeten leggen. Méér podia zijn wel uit den boze, dat zou teveel voor het terrein zijn (nog los van het feit dat er dan teveel keuzes gemaakt en bands gemist moeten worden).

Alcatraz kan trouwens rekenen op een schare sympathieke medewerkers. We werden over het algemeen zoals altijd zeer vriendelijk behandeld. Opvallend was trouwens ook het respect van bands en bezoekers voor de security, die de job dan ook prima deed. Heel vaak met hun ernstige ‘game face on’ maar even goed grappend en dollend met elkaar en het publiek.

Post-apocalyptische gevangenissfeer

Bij de ingang naar het festival worden de festivalbezoekers al verwelkomd door 2 muzikanten en een demonische zanger-met-ferme-bierbuik met hoorns en een staf met een raaf, die je binnen loodsen op de tonen van ‘God of Thunder’. Ook de agentes in hun strakke ‘uniformen’ letten er aan de ingang op dat iedereen de juiste weg volgt, daarbij niet te beroerd om een tik op de billen uit te delen maar evenzeer om mee op de foto te gaan, al dan niet onder toezicht van festivalmascotte Officer Nice. Een andere agente blaast en zwaait enthousiast schuim op de bezoekers die binnengaan. De glimlach was al verzekerd voor je het festivalterrein op liep!

De 4 podia en de biertent hebben allemaal hun eigen stijl en thema, waarbij de echte wagens tegen de El Presidio wel erg opvielen. Maar ook het vurige in de Helldorado, het groezelige in The Swamp (met het houten beeld van een Plague Doctor tussen de tent en drankenstand ‘De Vuilen Hoek’) en natuurlijk de ronduit indrukwekkende, massieve gevangenismuur aan de grote Prison Stage die de toon voor het gevangenisthema zet, zorgen voor het juiste gevoel en de eenheid.

De coole post-apocalyptische aankleding met metalen constructies, de toren op het terrein van de Prison Stage met vuurkorven, de gigantische, vuurspuwende metalen vogel en camouflagenetten zorgen voor een Mad Max meets Burning Man-festival sfeer. Het street performance-gezelschap The Pyromaniacs zorgt met motorshows (met motor, tricycle en zelfs een soort dune buggy), acts met vuur en acrobatische shows – allemaal in aangepaste stijl – voor extra beleving. ’s Avonds bleek het terrein zeer sfeervol verlicht (bv. Groen aan The Swamp) en vuur was wel een weerkerend thema.

Aanbod

Complimenten delen we ook uit voor de gevarieerde keuze aan eten en drinken. Naast uiteraard de obligate frieten (al dan niet met extra’s) en diverse hamburgers, de pizza en pasta, waren er ook zeer drukbezochte foodtrucks voor koffie, vegetarische / veganistische opties, specialere keuzes en cocktails. Buitengewoon aangenaam was dat er veel zitplaatsen voorzien waren als je rustig wilde eten en drinken, niet alleen in de tent met tafels en banken maar ook rondom waren er met paletten verschillende fijne zitplekken gemaakt om even te verpozen.  

Aanbod slaat ook op de muzikale line-up. Hier en daar zijn er stemmen die zeggen dat Alcatraz weinig echte grote namen als headliners had, maar dat wordt tegensproken door de vele extra bezoekers die naar de Lange Munte trokken. Er is een uitgebreid aanbod en we zagen in vele subgenres echte toppers uitblinken en moesten zelf enkele keren met pijn in het hart bands overslaan, je kan nu eenmaal niet overal tegelijk zijn. De variatie en bands die misschien (nog) niet de grootste naam (meer) zijn, maken het net interessant. Klein werkpunt, zeker met het oog op de liefhebbers van de zwaardere bands op de affiche: in The Swamp was het geluid niet altijd en overal aangenaam, soms moest je echt helemaal vooraan staan om de brutale sound tegen de oren gekletst te krijgen.

Die variatie zag je ook terug in het publiek waar old school metalheads met jassen vol patches en pins, punkers met hanenkam, vrolijke fransen met Hawaï-hemden of gevangenisplunjes, hardcoreliefhebbers en schijnbaar zelfs ‘ravers’ broederlijk met elkaar omgaan. Die laatste groep is volgens ook trouwens volledig te danken aan de aanwezigheid van Electric Callboy, waarbij de vreemde outfits en fluo-kleuren van de fans soms weggelopen lijken uit de jaren 90.

Volgend jaar terug naar Alcatraz? De data staan al rood omcirkeld in onze agenda, wat had je gedacht!

Rev: Joris Smeets

Pics: Steven Tjoen

Full photo report: 

- Friday

- Saturday

- Sunday 1

- Sunday 2

Placebo 

08/08/2023 - Poppodium 013, Tilburg

Je zal ons nooit horen zeggen dat de 013 een ‘kleine zaal’ is, integendeel. Het blijft met afstand een van onze favoriete locaties (Fantastische akoestiek! Parkeergelegenheid! Vriendelijke medewerkers!) en met plaats voor 3000 bezoekers is het zelfs een groot poppodium. Maar voor een band als Placebo is dit wel effectief een ‘kleine club show’, want de Britse band speelt doorgaans op grote festivalweides of grote hallen zoals een Sportpaleis. Een unieke kans dus om ze hier in ‘intieme’ setting mee te kunnen pikken.

In het voorprogramma mocht Cameron Hayes zich voorstellen, nog maar hun tweede internationale show volgens de kleine, Engelse zangeres/songwriter. Met behulp van een gitarist en drummer bracht ze een half uurtje een mix van alternatieve pop en moody gitaarrock. Zingen kan de jongedame zeker en het enthousiasme, de dankbaarheid en de oprechtheid spreken in het voordeel. De songs zijn helaas voor ons niet meeslepend genoeg en de zangeres mist voorlopig uitstraling om onze aandacht vast te houden. Tijdens de set denken we al eens onwillekeurig aan PJ Harvey, Blood Red Shoes, St. Vincent en Gossip, maar er missen weerhaakjes en scherpe randjes en het is voor ons misschien nog te clean.

Standaard bij een concert van Placebo is de oproep van de band om vooral niet de hele show te filmen of foto’s te maken met de smartphone omdat het de ervaring voor zowel de band zelfs als de andere fans verstoort en het moeilijk maakt om de connectie te krijgen. Er is niks mis met een foto als aandenken maar dat is verder wel een oproep waar we volledig achter kunnen staan: niets zo erg als een show op iemands smartphonescherm te moeten volgen. Laat het maar aan de fotografen over!

Ook een weerkerend thema, maar eentje waar we op voorhand onze bedenkingen bij hadden: Placebo laat een aantal hits links liggen en focust op het laatste album ‘Never Let Me Go’ dat vorig jaar uitkwam. Maar liefst 9 van de 19 nummers vanavond worden daar uit geplukt. Maar vanaf opener ‘Forever Chemicals’ mag alle voorbehoud de kast in, deze band haalt een hoog niveau! We krijgen meteen een heerlijke, volle, donkere rocksound voorgeschoteld, naast de drums zijn er nog twee gitaristen en een toetseniste/violiste om de sound op te vullen. Schitterende visuals, met 2 rijen van schermen maken het plaatje compleet.

‘Beautiful James’ is met zijn pulserende bas en ijle synths meteen een hoogtepunt en ‘Happy Birthday In The Sky’ ontplooit zich telkens verder. Ook ‘Sad White Reggae’ bewijst met die venijnige keyboardriff dat alle lof voor de laatste plaat terecht was. Tussendoor gaan we met ‘Bionic’ nog eens terug naar het debuutalbum, maar iets over halverwege wordt een blik kleppers opengetrokken. Achtereenvolgens krijgen we een stomende versie van ‘For What It’s Worth’ , ‘Slave To The Wage’ en het melancholische ‘Song To Say Goodbye’. We gaan van het ene hoogtepunt naar het andere aan het einde van de reguliere set: bij ‘The Bitter End’ is opnieuw een glansrol weggelegd voor Angela Chan op de elektrische viool. Het sterke ‘Infra-red’ zet nog eens een uitroepteken achter een vlekkeloze set.

Dan krijgen we in de bisnummers nog een heerlijk heftige cover van ‘Shout’ (Tears For Fears), ‘Fix Yourself’ van het laatste album en als traditionele afsluiter de cover van ‘Running Up That Hill’ (Kate Bush). En dan te bedenken dat we pakweg ‘Meds’, ‘Nancy Boy’, ‘Every You, Every Me’, ‘Special Needs’, ‘Pure Morning’ en 'Special K' niet eens te horen kregen. Straffe kost hoor.

Full concert review: Placebo

Pics: Istvan Bruggen

Rev: Joris Smeets

RAMMSTEIN

Koning Boudewijnstadion, Brussel - 04.08.2023

In 2022 verkocht Rammstein al twee keer het nieuwe evenemententerrein De Nieuwe Koers in Oostende uit, goed voor 100.000 bezoekers in totaal. Je kon dat toen nog toeschrijven aan de ‘knaldrang’ (hoe toepasselijk is deze term hier?) na de magere Corona-jaren, maar dat zou al te makkelijk zijn. Die concerten waren namelijk in 2020 voorzien en in een mum van tijd uitverkocht. En dat was ook voor dit jaar het geval: eerst één, dan twee en dan zelfs drie concerten op rij in het Koning Boudewijnstation in Brussel uitverkocht, voor 150.000 enthousiaste concertbezoekers aan het einde van de zomertournee langs grote stadions.

Het succes van Rammstein is te danken aan een jarenlange hoge standaard van de concerten, die altijd een theatraal totaalspektakel zijn en op alle zintuigen inwerken. Natuurlijk is de grens tussen metalshow en slapstick soms erg dun en is er geen ruimte voor improvisatie, maar saai wordt het nooit. Er is altijd iets te beleven en de ‘tanzmetal’ wordt uitermate strak gebracht en meegebruld door fans van ‘all walks of life’: alle leeftijden, alle geslachten, proper uitgedoste mensen maar ook uitzinnig en opvallend geklede en opgemaakte figuren. Boekhouders én BDSM naast en door elkaar, het is een bont gezelschap. Nog opvallend: naar ruwe schatting draagt ongeveer 80% van de bezoekers ook Rammstein-merchandise, dat is enorm hoog.

Hoewel het Teutoonse zestal altijd al flirtte met controverse, is de context natuurlijk veranderd ten opzichte van vorig jaar. Intussen barstte een heus schandaal los rond zanger Till Lindemann en de onfrisse praktijken die backstage gebeurd zouden zijn met vrouwelijke fans die geplukt werden uit de befaamde ‘row zero’. Het lijkt de band voorlopig niet te deren en wij bekijken het, met het merendeel van de fans, nog vooral als ‘onschuldig tot het tegendeel bewezen is’ en ‘de band is meer dan de zanger alleen’. Toch heeft dat voor enkele aanpassingen gezorgd: het ‘peniskanon’ maakt geen deel meer uit van de show en ‘Pussy’ en ‘Dicke Titten’ horen er niet bij, dat laatste vinden we persoonlijk wel jammer. Maar goed, je kan makkelijk een fantastische setlist maken met alle nummers die níét gespeeld werden.

Over het voorprogramma Abelard kunnen wij niet teveel vertellen. We vonden het eerlijk gezegd al overkill dat de uren voor het concert al voortdurend Rammstein door de stadionspeakers galmde, maar dan kregen we ook nog dit duo Franse concertpianistes. Ze brengen pianoversies van Rammstein-nummers. Misschien kan dit in een intiemere setting nog effect hebben, maar in een stadion waait dit toch echt weg en kan het ons geen seconde boeien.

Zoals gewoonlijk start heel toepasselijk ‘Music for the Royal Fireworks’ van Händel de Rammstein-show. De podium-set-up is dezelfde al vorig jaar maar nog altijd even indrukwekkend: het lijkt wel een raketlanceerstation. Vanuit de hoge, centrale toren komt zanger Till met een lift naar beneden, met een soort lichtgevend bit voor de mond, terwijl intussen de andere bandleden op het podium zijn verschenen met opvallende outfits en excentrieke haardos. Niet alleen het vuur zorgde trouwens voor de inkleding, want elke song kreeg zowat een eigen kleur mee dankzij de knappe lichtshow.

Het stampende ‘Rammlied’ wordt ingezet, met vijf vooraan op het podium en drummer Christoph Schneider achteraan. De eerste luide knallen zijn te horen en die brengen ook meteen de typische ‘industriële’ geur van een Rammstein-concert mee. Geen tijd om te ademen, want oude kraker ‘Links 2-3-4’ marcheert onweerstaanbaar binnen. Toetsenist Flake, gekleed in iets dat het midden houdt tussen een glitterend, gouden trainingspak en narrenkostuum, speelt als vanouds terwijl hij op de loopband loopt. Met ‘Bestrafe Mich’ maakt nog een ouder nummer een welgekomen comeback.

 ‘Giftig’, het eerste van vier nummers van het meest recente album ‘Zeit’ van vorig jaar, wordt vanaf de eerste toon ook zeer enthousiast onthaald. ‘Sehnsucht’ wordt begeleid met opnieuw luide knallen en de verticale, rode spandoeken op het podium (referentie naar de Nazi’s) vallen naar beneden. Bij ‘Mein Herz Brennt’ komt Oliver Riedel, de lange bassist, nu zonder zijn coole space-kostuum maar als een zwart geverfde demon het podium op. Het is niet alleen het hart dat vuur vat, want langs alle kanten wordt er vuur gespuwd. Dat geldt ook bij ‘Puppe’, dat toch even voor een rustpunt zorgt, waarbij een grote kinderwagen in de fik gezet wordt. Het nummer bouwt langzaam op en aan het einde schiet er zoveel zwarte confetti uit de kanonnen dat het gitzwart voor de ogen wordt en we even niets meer van het podium zien.

Helaas komen we dan bij het overbodige element van de show. Gitarist Richard Z Kruspe verschijnt ineens hoog in de toren als DJ in een witte jas en brengt zijn zeer onfortuinlijke, platte remix van ‘Deutschland’. De redelijk kinderachtige choreografie van de 4 andere muzikanten in zwarte outfits met led-strips maakt het er ook niet beter op. Hoe groot is het contrast met de reguliere, heerlijke beukende versie van ‘Deutschland’, mede dankzij Kruspe en collega-gitarist Paul Landers. Volledig terecht en begrijpelijk uitgegroeid tot een absolute publieksfavoriet! ‘Radio’ gaat er uiteraard ook altijd vlot in en dan krijgen we bij ‘Mein Teil’ weer een vertrouwde act: Flake verdwijnt in de grote kookpot, zanger Till in slagerstenue steekt het vuur onder de pot aan met een vlammenwerper. Als Flake hem een beetje uitlacht en uitdaagt, komt er nog een groter wapen maar ook dat volstaat niet. Het sein om zijn volledig brandwerende pak aan te trekken, want daarna komt er een formidabel kanon uit het podium omhoog en dat spuwt vlammen over de breedte van het podium. Verrassend? Niet meer. Plezant? Zeker weten.

‘Du Hast’ luidde de grote doorbraak van de band in en blijft toch een verplicht onderdeel van de show, zo bewijst ook het luid gejoel van het publiek. Dat neemt ook gretig de zang over wanneer de band even stopt. Knetterend vuurwerk boven onze hoofden en de uitbundig knallende vlammenwerpers zorgen voor het zoveelste hoogtepunt. En dan komt ‘Sonne’ nog als afsluiter van de reguliere set: we voelen door het veelvuldige vuur letterlijk de hitte van de zon!

De eerste bisronde start op het B-stage. Samen met de dames van Abélard krijgen we een ingetogen pianoversie met a capella zang van ‘Engel’. Niet onaardig, maar we hadden een van onze persoonlijke favorieten toch liever in de full band-versie gehoord. De vijf muzikanten stappen aan het tweede podium in rubberbootjes en varen letterlijk over het publiek terug naar het grote podium, waar zanger Till ze als een veerman opwacht aan een soort aanlegsteiger. ‘Ausländer’ is weer zo’n heerlijke kraker met een vette beat en overduidelijk ook een nieuwe favoriet bij de fans. Met ‘Du Riechst So Gut’ keren we terug naar het debuut van de band en ‘Ohne Dich’ zorgt voor een gloedvol meezingmoment om de eerste encore af te sluiten.

De tweede bisronde start met ‘Rammstein’, waarbij Till een geweldig vlammenwerpend toestel op zijn rug draagt. Het zorgt toch telkens weer voor het meest iconische beeld van de show! ‘Ich Will’ is natuurlijk de hymne bij uitstek om de relatie tussen artiest en publiek op te roepen en aan te vuren, en krijgt nu nog een symbolische laag bij ‘Wir woll'n, dass ihr uns vertraut’. De brullende meute geeft aan dat dit nog helemaal goed zit, wat een uppercut van een nummer blijft dit ook. Toepasselijk zwaait Rammstein ons uit met een zinderend ‘Adieu’, waarna de leden met de grote lift naar boven gaan en met een laatste, luide ontploffing in rook lijken op te gaan. Indrukwekkend.

Rev: Joris Smeets

Pics: Istvan Bruggen

Full photo report: Rammstein 2023

Biohazard

06/08/2023 - Lokerse Feesten

Pics: Cindy Frey

Full photo report: Biohazard

Rock Herk

14-15 Juli 2023, Herk-de-stad

Day 1:

Naar jaarlijkse traditie trekken we naar Rock Herk. Niet alleen een van de oudste alternatieve festivals, maar zonder twijfel een van de gezelligste met telkens 10.000 bezoekers op vrijdag en zaterdag. Net als de voorbije jaren verkocht RH enkele weken op voorhand uit en dat is niet vreemd, want elk jaar weten ze hier – verspreid over 4 podia - een straffe en zeer gevarieerde affiche neer te zetten.

Het Dansbaar podium laten wij zonder probleem links liggen, het steekt echter wel dat we dit jaar door een gevuld programma op Main Stage en Club niet eens aan de Street geraakten. Strikt genomen is dat geen podium, want de bands speler er letterlijk op de straat en op ooghoogte van het publiek spelen. De Street had een nieuwe plek, grotere tribunes en een overkapping gekregen.

En toch bleven we dit jaar onverwacht een beetje op onze honger zitten op dag 1, maar dat werd dan weer ruim goed gemaakt op dag 2 waar het niveau belachelijk hoog lag en we van het ene naar het andere hoofdpunt gezwierd werden. Volgend jaar zijn we gewoon weer van de partij, er zijn nog zekerheden in het leven!

CROUCH (Club)

We laten onze gehoorgang vakkundig open blazen door Crouch, een nieuwe band van zanger/gitarist Levy Seynaeve en drummer Wim Coppers (met Jasper Hollevoet op bas) die hier een ander pad kiezen dan dat van Wiegedood. Nog altijd pikdonker maar een trage, vermorzelende pletwals van sludgy en doomy post-metal. Ook al is het nooit makkelijk als opener, deze heren hebben genoeg ervaring en talent om meteen een zeer stevige indruk na te laten. 

JACK VAMP & THE CASTLE OF CREEP (Main Stage)

Je komt ze veelvuldig tegen op affiches te lande, en dat begrijpen we wel: het is echt een band om op een zonnige namiddag op een festival te spelen. Naar eigen zeggen is de band beïnvloed door Prince, Bowie, Marvin Gaye en waarschijnlijk ook The Police en The Talking Heads. In de betere momenten klinkt het catchy maar de nogal platte cover ‘I Could Never Take the Place of Your Man’ voelde voor ons toch niet als een ode aan Prince. Slecht is het zeker niet, storend ook niet, maar we merken rondom ons dat ze voor velen de achtergrond niet kunnen overstijgen, zelfs niet met een zwoel bedoelde song.

OI BOYS (Club)

Dit Noord-Franse kwartet zoekt ergens de middenweg tussen punk, new wave (synths!) en no wave. Dat de teksten in het Frans zijn, stoort ons niet. De vocalen daarentegen kunnen ons helaas niet bekoren, ook al worden ze met veel verbetenheid en bitterheid uitgespuwd. Af en toe horen we wel coole sounds, ritmes en hooks, maar in het geheel is het voor ons toch te weinig interessant.
 

THE SHA-LA-LEE'S (Main Stage)
Ah, de huismuzikant van Rock Herk is uiteraard ook weer van de partij! We kunnen ons niet meteen herinneren of we al ooit een festivaleditie zónder Cedric Maes meegemaakt hebben. Deze keer stond de lokale gitaarheld en Willy radio-dj er weer met The Sha-la-lee’s, het bluesy rock ‘n’ roll meets punky garage rock kwartet. Ze brachten onlangs een nieuwe plaat uit en we zagen hen de voorbije maanden daardoor ook al enkele keren optreden. Ook vandaag is het een feest, van opener ‘Rumble’ (Link Wray) en nieuwe single ‘Born To Lose’ over het oudere ‘Sonny’. Gejaagde drums, ronkende bas, scheurende gitaar en een frontman die de show steelt: je festivalzomer is niet geslaagd als je dit viertal nergens meegepikt hebt.
 

HEMELBESTORMER (Club)
Buiten schijnt de zon, maar binnen de tent opent dit Limburgse viertal de ‘Portals To The Universe’. Ruim tien jaar palmt Hemelbestormer binnen en vooral buiten de landsgrenzen podia in met een eigen kijk op instrumentale post metal, met streepjes sludge, black en doom metal en welgekozen samples, die vaak langzaam opbouwt naar een immense climax. Normaal gebeurt dit in quasi duisternis met 2 mysterieuze, lichtgevende symbolen en adembenemende visuals van buitenaardse landschappen. Maar vandaag is er te veel licht en daardoor zijn de prachtige visuals niet zichtbaar en een festival is toch anders dan een clubshow. Gelukkig maakt HMBSM een gedurfde keuze die ongelofelijk goed uitpakt: weinig meanderende opbouw maar een knalharde set die met momenten naar adem doet happen. Extra scoren doen de heren met een zeer verrassende cover van ‘Blue Monday’: je moet het durven, zo’n klassieker aanpakken, maar het slaagt wonderwel. Fantastische set en zonder twijfel een absoluut hoogtepunt.

DEADLETTER (Club)
Londen zendt nog enkele zonen en een dochter uit. Zes stuks in totaal, om precies te zijn, die samen Deadletter vormen en al behoorlijk wat los blijken te maken over het Kanaal. Energie is er genoeg en referenties zijn er aan Gang Of Four, The Fall en LCD Soundsystem. Gejaagde post-punk, met de doordringende saxofoonklanken die soms voor een chaotisch noise effect zorgen en soms voor catchy elementen. Vreemd genoeg doet het ons soms denken aan een punky new wave versie van Kaiser Chiefs en dat bedoelen we hier positief. 
 

THE HICKEY UNDERWORLD (Main Stage)
De terugkeer van The Hickey Underworld in de originele bezetting juichen we zeker toe. Het was intussen al 7 jaar geleden dat de band de pijp aan Maarten gaf, maar toen hadden ze ook al erg veel bereikt, met succesvolle platen en singles en vele optredens in binnen- en buitenland. De band grossiert in spannende, snedige rock met een donker randje maar ook heerlijke hooks. Toch moeten we zeggen dat het optreden niet echt uitzonderlijk was. Zeker een fijne set, al kwam het toch niet helemaal van de grond. Grote hit ‘Future Words’ – dat blijft toch een fantastisch nummer - komt al relatief vroeg in de set en zorgt even voor een opstoot maar die elektriciteit kan niet tot het einde vastgehouden worden.

MELTHEADS (Club)
Er staat behoorlijk veel volk in en rond de tent om deze vier jonge, opgefokte wolven uit Antwerpen te aanschouwen. Nu moeten we daar niet flauw over doen: dat heeft vooral te maken met de gigantische radiohit die ze gescoord hebben. Wie alleen iets in die richting verwachtte, kwam van een koude kermis thuis: een zeer energieke mix van garage rock, postpunk en new wave, aangevuurd door een gejaagde ritmesectie. En gewoon in het Engels gezongen. Dat leek dus allemaal niet op grote hit ‘Naïef’, die de heren nochtans niet opspaarden tot het einde maar net over halverwege al de tent in slingerden en die het publiek uiteraard luidkeels meebrulde. Een welgekomen afwisseling maar dus ook het mid-tempo buitenbeentje in een voor de rest voortrazende set.

STIKSTOF (Main Stage)
We pikken ook nog enkele nummers mee van de boegbeelden van de Brusselse hiphop-scene, met Zwangere Guy als bekendste figuur. Ze vertellen over het soms mooie, maar ook rauwe leven in een multiculturele hoofdstad, tegelijkertijd zeggend waar het op staat maar toch ook charmant en met een knipoog. We kunnen hier niets verkeerds over zeggen, maar het is wel al snel genoeg geweest voor ons.

WARHAUS (Main Stage)
Net als bij de voorgangers zal je ons niet betrappen op een slecht woord over Warhaus. Al drie albums lang melancholische, soulvolle pop met een randje en de donkere, kenmerkende stem van Maarten Devoldere (zie ook: Balthazar). Alleen hebben we het, na een gat in het programma en in afwachting van wat nog komen moet, moeilijk om er in te komen en vooral te blijven. Als je niet in de juiste mood bent, lijkt deze set al snel wat teveel te kabbelen en is de aandacht zo verdwenen.

FRONT 242 (Club)
Echte legenden en buitengewoon invloedrijke trendsetters, dat is de afsluiter in de Club vanavond. Front 242 zijn natuurlijk al sinds het begin van de jaren ’80 pioniers van de Electronic Body Music, ergens op het kruispunt van post punk, new wave, synthwave en industrial en worden wereldwijd hoog aangeslagen. In het donker komen de heren op met enkel zaklampen en projecties op het scherm. We worden dus meteen in de duistere en militante sfeer gezogen en enig voorbehoud over de leeftijd en het energieniveau van de heren mag meteen van tafel. Vanaf het begin gaan we met ‘First In/First Out’ full force ahead en stampt het viertal ongenadig door. De vocalen zijn gelukkig op niveau en worden gedeclameerd en ons bijna toegebeten. Ook ‘No Shuffle’ is een uitschieter, en grootste hit ‘Headhunter’ wordt uiteraard door de hele tent meegezongen. Wat een klassieker toch! Dan krijgen we ook nog het onvolprezen ‘U-Men’ en uiteindelijk als toegift nog ‘Welcome To Paradise’. Vele benen konden niet stilstaan en de kelen werden nog een laatste keer wijd open gegooid. Terechte headliners, dat is de enige juiste vaststelling.

Day 2: 

WE CAME AS DIRT (Club)
Als opener op zaterdagmiddag krijgen we een viertal dat al heel wat kilometers in de punk, hardcore en metal scene op de teller heeft staan. TroubleLovesUs behoort tot dat verleden en geeft misschien wel de beste indicatie van wat je mag verwachten: technische metalcore met veel groove in de tragere momenten, maar ook veel tempowisselingen die het geheel niet altijd even toegankelijk maken. Het is net de afwisseling die werkt en we houden deze heren in de gaten, potentieel is er zeker.

AFFAIRE (Main Stage)
We zijn altijd voorstander van bands die hun eigen ding doen en iets nieuws proberen te creëren. Dit jonge Limburgs duo mengt electronica en punk/rock. De ene zorgt voor de drum(computer)s en synths, de andere voor snerpende gitaren en vocalen. In de praktijk horen wij soms vreemde beats en bleeps en hier en daar ook wel wat funky ritmes en daarnaast punky gitaren en declamerende zang (à la post punk). Het geheel maakt helaas toch nog niet veel indruk en de pogingen tot melodieuze zang gaan redelijk de mist in. Verder werken en groeien, dat is wat deze gasten moeten doen en dan zien we ze misschien wel terug.

HURACAN (Club)
Wat een energie, wat een kopstoot van jewelste! Huracán brengt een mix van stoner rock, sludge en post metal met een serieuze punkattitude en rock ‘n’ roll energie. Het tempo ligt meestal erg hoog en het energieniveau knalt door het dak van de tent, maar we krijgen ook veel grooves en tempowisselingen. Door de twee zangers, de bassist met een meer hardcore scream en de gitarist met een meer lijzig, melodieus geluid, moeten we in het begin wel al eens denken aan Red Fang. De bassist neemt duidelijk de rol van frontman op zich en zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. De band is duidelijk blij om hier te zijn en die energie krijgen ze terug van het steeds talrijker binnenstromende publiek dat voortdurend verder opgehitst wordt. Hoogtepunt.

MAYORGA (Main Stage)
Mayorga is de band rond gitariste Helena Mayorga Paredes die dit jaar De Nieuwe Lichting van Studio Brussel won. Heerlijke lofi-gitaarmuziek die als gegoten past op een zonnige festivalnamiddag. Je voelt meteen dat de muziek gebaseerd is op het gitaarspel van de frontvrouw en in de songs hoten we echo’s van PJ Harvey, Wet Leg en Courtney Barnett. Melancholisch, niet te gepolijst, maar toch zeer catchy. Als ze nog songs schrijven zoals ‘Girl Crush’ voorspellen we een grote toekomst.

HIPPOTRAKTOR (Club)
Wat gaat het hard voor deze band sinds de release van hun debuutalbum ‘Meridian’ op het gerenommeerde label Pelagic Records eind 2021. Telkens we het vijftal aan het werk zien, lijkt het niveau nog wat omhoog gegaan te zijn. De sound is indrukwekkend, alles wordt bijzonder strak en intens gebracht en er is een opvallende connectie met het publiek. De sfeer zit er goed in voor het podium met circle pits en crowdsurfers. Dat is nochtans niet eenvoudig met de complexe, hoogtechnische, progressieve post metal van Hippotraktor. Maar de set is perfect opgebouwd: nummers met monsterlijke grooves, tempowisselingen en screams worden afgewisseld met iets rustigere, sferische ‘post’ nummers met meeslepende zang. Afsluiter ‘Beacons’ verenigt alle elementen van de band in deze ene dynamische, monumentale song – referenties: The Ocean, Cult Of Luna. Je herkende ons aan de verbeten grimas bij het headbangen en de haren op onze armen die omhoog stonden!

HIDEOUS (Main Stage)
We pikken nog de laatste nummers mee van de nieuwe band van Guillaume Lamont (RHEA) en Tim Leyman (Ramkot). We horen stevige rock met een alternatieve 90’s (grunge) touch die best lekker smaakt. Van de occasionele hoge stemmetjes worden we iets minder enthousiast maar als deze band blijft verder doen, is er alleszins een basis om nog fijne dingen te verwezenlijken.

TRAMHAUS (Club)
Een van de absolute uitschieters van het festival! Tramhaus schudt schijnbaar moeiteloos snedige postpunk én fijne hooks uit de mouw, geen navelstaarderij dus. Een afwisseling tussen gejaagde en opgefokte nummers en rustigere momenten met melodieën die zelfs wat aan 90's slacker rock doen denken en af en toe echt richting new wave gaan. Een uitstekende live-band met tomeloze energie en veel branie en bakken vol potentieel. Doe jezelf een plezier en ga deze heren en dames checken wanneer je kan.

ADMIRAL FREEBEE (Main Stage)
De Antwerpse Admiraal staat eigenlijk al verrassend vroeg op de affiche, want is dit eigenlijk geen headliner? Dat zegt veel over de line-up natuurlijk. Geen wonder dat er in en rond de tent veel volk staat voor dit tijdstip van de dag en dat is niet meer dan logisch voor deze vaste waarde. De rootsy en bluesy rock haalde inspiratie bij de groten der aarde en leverde al heel wat hits op. Wanneer we halverwege de set aankomen, krijgen we net een erg laid-back versie van ‘Always On The Run’ mee, waarna ‘Oh Darkness’ uiteraard veelvuldig en luid wordt meegezongen. Kers op de taart is een mooie versie van ‘Rags and Run’. 

STAKE (Club)
Al bijna 20 jaar laat Stake (eerst nog Steak Number Eight) heerlijk lawaai op de wereld los en ook in het buitenland is het intussen een grote naam in het post-metalgenre. Verrassend vroeg op de affiche, maar de heren rijden nog door naar het Dour-festival. Sinds de reïncarnatie in Stake is er nog een stevige portie noise en punkattitude toegevoegd aan de al indrukwekkende sound, maar ze beginnen vandaag toch met de machtige klassieker ‘The Sea Is Dying’. Dat is dan game, set and match en we zijn nog maar begonnen! Buiten de tent steekt een stevige wind de kop op, maar die gaat al snel liggen in het besef dag er op het podium een veel krachtigere wervelwind aan het werk is. Er wordt intensief gesprongen, gebruld, gemosht en gecrowdsurft op andere ‘Dickhead’. Wat een show, wat een band. Opnieuw een hoogtepunt. 

THE HAUNTED YOUTH (Main Stage)
Nog een band waar je deze festivalzomer niet naast kan kijken. Het is verdomd snel gaan voor Joachim Liebens (afkomstig uit het niet veel verderop gelegen Alken) en co zijn als een komeet de hoogte in geschoten sinds ze De Nieuwe Lichting op Studio Brussel wonnen. Vandaag aanschouwen wij voor de eerste keer live hoe terecht dat is: The Haunted Youth beweegt ergens tussen alternatieve en pyschedelische pop-rock). Wij moeten vaak denken aan The War On Drugs maar dan minder ‘heartland rock’ in de sound en meer 90’s alternative en shoegaze en soms zelfs wat ijle synthklanken die echo’s van de jaren ’80 oproepen. Mooie songs die het niet te moeilijk maken maar je wel meetrekken in hun sfeer, met teksten die verhalen over hoe moeilijk het soms is om je weg te vinden in deze wereld. De grote hits ‘Teen Rebel’ en ‘Coming Home’ worden uiteraard zeer warm onthaald en tonen aan dat deze Limburgers een grote toekomst voor zich hebben.

CIRCLE (Club)
‘Landen calling’, dat is de mooie woordspeling op de website van Rock Herk om de comeback van de hardcoreveteranen aan te kondigen. Of zoals de heren zelf zeggen: ‘Wij zijn Circle uit 1999’ en ‘De Circle is rond’. Voor wie een introductie nodig heeft: dit vijftal uit Landen stond tot 2004 op zowat elke show en festival met een meezingbare mix van hardcore, punk en rock ‘n’ roll met hier en daar nog uitstapjes naar andere muziekgenres. Referenties? Denk aan Refused, Fugazi, Snapcase. Na die zeer intense jaren werd het stil, tot er nog 2 shows volgden in 2009 en toen leek het verhaal helemaal voorbij. De leden zwermden uit naar andere muzikale projecten en tot nu voelde het blijkbaar nooit als juiste moment om terug samen het podium op te stappen. De EP met de geweldige titel ‘The Day Elvis Shook His Ass’ (waarvan vandaag 4 nummers aan bod komen) kreeg recent een nieuwe release op vinyl en dat was de aanleiding om die nog eens live te presenteren op Ieperfest. En daar kwam gelukkig een uitnodiging van Rock Herk bij, twee festivals die de band warm aan het hart liggen en vice versa. We begrijpen dat Circle een beetje weigerachtig stond tegenover het idee om hun nalatenschap en de goede herinneringen te bezoedelen, maar eigenlijk maakten wij ons daar nooit zorgen over. Als het concert op Rock Herk vandaag iets bewijst, dan is het wel dat deze band fantastische nummers maakte die vandaag nog altijd fris en relevant klinken, dat de band energiek en strak speelt, dat de sfeer er vooraan in de tent goed in zit met talloze mosh en circle (!) pits, stagedives, crowdsurfers en sing-a-longs. En niet te vergeten: dat de charismatische zanger Dries Olemans toch wel een held is. Wat een pech voor de frontman dat hij net nu zijn arm in het gips en mitella had, al hield hem dat niet tegen om toch veel energie uit te stralen. Hij predikt ook tussen de nummers door belangrijke boodschappen van positiviteit en samenhorigheid. Die voelen vast vertrouwd als een warm dekentje voor de vele oude, vertrouwde gezichten in het publiek, maar inspireren hopelijk ook de talloze frisse gezichten die Circle nooit eerder gezien (kunnen) hebben. Raap elkaar op, niet alleen in de pit maar ook in het leven (‘some Nice Guys Wear Black’). Vraag hoe het met iemand gaat. Geloof in de kracht van een positieve attitude en de verbinding die muziek maken met zich meebrengt. Een ode aan de hardcore scene ook, waar ook een band als Brutus uit voortkomt en die nu de wereld verovert (‘Waving Curtains’ en het swingende ‘Miles Ahead’). Ook het geweldige ‘Radiostation Infiltration’, dat zoveel deuren opende, mag niet ontbreken. ‘Con Art’, met die heerlijke scherpe riff en ‘Mantra’ sluiten het feest af. Going out in style!

ECHO & THE BUNNYMEN (Main Stage)
Toch een grote naam uit de jaren ’80 die ze hier hebben gestrikt. Echo & The Bunnymen werd bekend om zijn donkere mix van postpunk, psychedelische pop en new wave en scoorde grote hits. Er vallen meteen enkele zaken op: de zes bandleden blijven allemaal mooi op hun toegewezen plekje aan de zijkanten van het podium staan en bewegen amper, ook in de muziek zelf klinkt niet veel urgentie door (zeker in vergelijking met andere bands in de postpunksfeer die op de affiche staan), er is zeer weinig interactie met het publiek en we begrijpen dat mensen het saai kunnen vinden. Wat krijg je vanavond wél: sterke songs, die vakkundig en met veel gevoel en warmte worden gespeeld en zanger Ian McCulloch die uitstekend bij stem is. Je merkt meteen dat de frontman zowel qua look als attitude een voorbeeld voor de Britpop van de jaren ’90 was: een beetje onderkoeld en afstandelijk. Maar als ‘Walk On The Wild Side’ in de set verwerkt wordt, reageert het publiek enthousiast en dat geldt ook bij ‘Seven Seas’. Als je dan een set kunt afwerken met een trio klassiekers, dan scoor je uiteraard zwaar: ‘Bring On The Dancing Horses’ wordt gevolgd door ‘The Killing Moon’, waarvan McCulloch zelf zegt dat het een van de beste songs aller tijden is. Wij spreken hem niet tegen! ‘The Cutter’ sluit het fijne concert af.

SLIFT (Club)
We zagen dit Franse trio vorig jaar al enkele keren optreden en waren telkens zwaar onder de indruk. Zou Slift dat vandaag evenaren? Absoluut. Kunnen we de sound van de band correct beschrijven? Joker. Als we zeggen dat de band psychedelische stoner rock speelt, dan zou dat een te eng beeld geven. Want dit is geen laidback groovy muziek, maar een mix van stoner en krautrock met psychedelica en veel effecten maar dan met een niet-aflatende, tomeloze punky energie waar Lemmy himself trots op zou zijn. Het is progressief maar vooral ook hard, soms gaan de heren zo hard dat je denkt dat ze uit de bocht vliegen maar daar zijn ze te beslagen en getalenteerd voor. Het is enerverend en fuzzy en scherp, een reis door space, niet in het minst geholpen door de trippy, hypnotiserende visuals op het scherm achter de band. Scheurende gitaren, ronkende bas en roffelende drums, gespeeld alsof ze achterna gezeten worden door een horde aliens. Wow!

CHARLOTTE ADIGERY & BOLIS PUPUL (Main Stage)
Dit Gentse duo leerde elkaar kennen in de stal van Soulwax / Deewee Records en laat zich sindsdien door niets of niemand inperken, zeker niet door muzikale grenzen. Nu bekennen wij grif dat we niet zo thuis zijn in de genres die Charlotte & Bolis door elkaar gooien, maar wij horen onder andere techno en andere dance beats, funk, pop, R&B en soul. We kunnen maar één minpuntje bedenken en dat is dat het podium misschien toch wat leeg aanvoelt met alleen hun tweetjes, maar dat maken ze ruimschoots goed met opvallende outfits, een ontwapende spontaniteit en een oprecht enthousiasme. Vooral Charlotte valt natuurlijk op, met rode lederen laarzen en aanvankelijk een flashy, rode jas waaronder later een strak pakje blijkt te zitten. Dat de zangeres ternauwernood hersteld is van een keelontsteking (het ontlokt hen de uitspraak ‘dit concert kwam er dankzij paracetamol’) en ze nog koortsig is, merken we niet op. We moeten wel zeggen dat er rond ons enthousiast geknikt en geswingd wordt, maar dat het bredere publiek waarschijnlijk nog niet bekend genoeg is met het werk van het duo. ‘Haha’ zorgt wel voor wat herkenning. ‘Cold as ice’ klinkt het in ‘Ceci n'est pas un cliché‘ maar het tegenovergestelde is waar! Met ‘Thank You’ zwaaien wij Rock Herk uit voor dit jaar met een glimlach op het gezicht.

Full photo report: Rock Herk - Day 1

Full photo report: Rock Herk - Day 2

Rev: Joris Smeets

Pics: Istvan Bruggen

SJOCK FESTIVAL

Poeyelhei, Gierle – 08/07/2023

De Kempen vormen al lang een zeer vruchtbare bodem voor alternatieve festivals. Uiteraard denken we dan meteen aan bijvoorbeeld Graspop, Retie Rockt, Na Fir Bolg, Reggae Geel, Gladiolen, Rock Olmen, Down The Hill en vroeger Groezrock en Yellowstock. Maar het oudste festival is zonder twijfel Sjock, dat de eerste keer georganiseerd werd in 1976. Het kan dus ook pronken met de rijkste geschiedenis en het festivalmotto ‘Your rock ‘n’ roll highlight of the year’ mogen ze hier met trots uitspreken.

En toch… Hoewel het dit jaar al de 46^e editie van dit festival is, bezoeken we het zelf pas voor de eerste keer. Al jaren op het verlanglijstje maar om diverse redenen nooit geraakt op de festivalweide aan Poeyelhei, Gierle. En zelfs dit jaar werkten de goden van de planning niet mee want van de drie festivaldagen lukte het helaas alleen om de zaterdag mee te pikken. Als je weet dat Sjock drie podia biedt met het beste van punkrock, rockabilly, country, garagerock en surf en aanverwanten, dan hoeft het niet te verbazen dat we met spijt in het hart bands als Bob Wayne, The Sha-la-lees, The Hellacopters, Legendary Shack Shakers, No Fun At All, The Bronx, Cock Sparrer en The Seatsniffers moesten missen.

Maar niet getreurd, op één dag stond er al meer dan voldoende op het menu. Het ene slikte wat lichter weg dan het andere, want sommige bands zorgden voor zomerse feel good vibes, het andere liet ons achter met zand dat tussen de tanden knarste. Al bedoelen we dat in beide gevallen zonder meer positief! En niets dat niet doorgespoeld kan en moet worden met voldoende (gerste)nat, want dat is nodig op deze andermaal tropisch hete festivaldag.

De liefhebber van het stevige garage, rock ‘n’ roll en punk werk moet aan de Bang Bang Stage zijn, terwijl de liefhebbers van rockabilly, surf, blues enzovoort At The Titty Twister (geweldige naam toch!) hun hart kunnen ophalen. Op de Main Stage kan je beiden verwachten, hoewel de balans toch wat meer richting het hardere werk doorslaat. Kiezen is verliezen, dus helaas moesten we soms bands links laten liggen of de set halverwege verlaten omdat er op de Bang Bang Stage en At The Titty Twister tegelijk gespeeld werd.

Truck Stop Cutie (At the titty twister)

We pikken nog net het einde van de set mee. We wanen ons meteen in een saloon in de Far West, want onze landgenoten ‘shoot from the hip’ met een heerlijke mix van americana en outlaw country. Het gaat vooruit en de heren zien er tip-top uit, de boots, shirts en hoeden zorgen voor het perfecte plaatje bij de muziek!

Crooked Steps (Main Stage)

Zelf omschrijft het Gentse viertal zich als  ‘Vintage 60's surfrock as if taken from Tarantino's next blockbuster’. Dat is een straffe claim die ze wat ons betreft toch nog niet echt kunnen waarmaken. De band won in 2020 de ‘Nieuwe Lichting’ van Studio Brussel en scoorde daar al met ‘Sugar’ en ‘Daiquiri’. De feelgood factor is aanwezig en de mix van surf en rock is zeker genietbaar, zonder meer.

TankZilla (Bang Bang Stage)
De zon brandt en de temperatuur loopt hoog op maar in Eindhoven Rock City weten ze daar wel weg mee: het duo omschrijft zichzelf namelijk als ‘nageslacht van Satan en een Panzer’. Pure lava stroomt dus door de aderen en iedereen platwalsen zit in het DNA, al laten we in het midden wat nu van vaders- of moederszijde is. Wie zijn wij tenslotte om te beweren of het ‘zijne’ of ‘hare’ duistere majesteit is? TankZilla is drummer Marcin Hurkmans (Wolfskop) en Peter van Elderen (Peter Pan Speedrock) en dan heb je meteen een referentie hoe het klinkt. Rauwe, ronkende rock 'n' roll met weliswaar een iets tragere groove en bluesy, stoner vibe en die heerlijke korrel in de stem. ‘Good to see you, brother from another mother’, dat kunnen we alleen maar beamen!

Lovesick Duo (At The Titty Twister)

Met moeite onttrekken we ons halverwege de set van TankZilla omdat we absoluut deze Italiaanse band aan het werk willen zien. We zullen het ons niet beklagen. Het tweetal is voor de gelegenheid uitgebreid tot een trio met een gastmuzikant die op de trommel borstelt en viool speelt. Het is onmogelijk om stil te staan bij de swingende country and western en rock ‘n’ roll en we wanen ons meteen op een barn dance in de jaren ’40 en ’50. Niet alleen de sound is vintage, ook de outfits en de instrumenten zorgen voor een themafeestje. Opvallend is dat zanger/gitarist (elektrisch, akoestisch, lap steel, dobro) Paolo een uitstekende, zelfs authentiek Amerikaans klinkende uitspraak heeft. Contrabassiste Francesca zorgt mee voor de harmonieën waardoor er velen mee zingen en de beentjes laten gaan.

The Spits (Main Stage)

Aangekondigd als ‘legendes die vuil, smerig en luid klinken’, en daar kunnen we eigenlijk niet zo gek veel aan toevoegen. Erg bekend zijn we zelf niet met dit old school viertal, maar deze punkers bestaan al sinds 1991 en we lazen al referenties als Devo, The Ramones en The Misfits. Het gaat in een razend tempo vooruit, bijna zonder pauzes, en de gitarist begint elk nummer in dezelfde wijdbeense pose. Als je de nummers niet kent, lijken ze nogal hetzelfde te klinken omdat de echte catchy hooks zoals bijvoorbeeld bij de Ramones hier achterwege blijven. Na een 15-tal minuten wilden we er de brui aan geven, maar toen kwamen de songs die duidelijk wel blijven hangen. Het publiek reageert duidelijk ook meer en we zien stevige circle pits. The Spits blijven er nog enkele keren 'one more song' achteraan smijten en daar lijkt niemand rouwig om.
 

The Jimmy Dale Surf Trio (At The Titty Twister)

The Prince of the Surf Guitar speelt voor de eerste keer in Europa! Niemand anders dan de zoon van de grote Dick Dale komt hier even laten zien hoe je surf moet spelen. Drummer Dusty Watson en bassist Ron Eglit speelden allebei nog met de vader van Jimmy en hij groeide dus letterlijk en figuurlijk met hen en de nalatenschap van zijn vader op. Vanaf het begin krijgen we die heerlijke, typische ‘twang’ van echte surf, zonder aan power in te boeten. De man betoont ook eer aan de groten der rock ‘n’ roll door andere 'Foxy Lady' (Jimi Hendrix), ‘Rumble’ (Link Wray), ‘Hey! Bo Diddley’ (waarbij de muzikanten hun kunnen tonen) en het luid meegezongen ‘House Of The Rising Sun’ (The Animals) een surfpak aan te trekken. 'Shake ‘n’ Stomp' krijgt ook spontaan medewerking van een enthousiaste menigte. Jimmy Dale brengt ook een eigen nummer: snelle surf die meteen 'klassiek' klinkt, met een stevige rock 'n' roll uitbarsting op het einde. De onvermijdelijke afsluiter is uiteraard 'Misirlou' en wat een stomende versie van deze klassieker krijgen we!  

Zeke (Main Stage)
Waar we Zeke muzikaal moeten plaatsen? Wel, ergens tussen punk, hardcore, rock ‘n’ roll, thrash, heavy metal en eigenlijk alles wat snel, luid en smerig klinkt. Idioot snel en smerig, om precies te zijn. Drums als donderslagen, pulserende bas en scheurende gitaren met een niet-aflatende energie. Volgens ons is Zeke rechtstreeks aangesloten op een kerncentrale. In een razend tempo verjaagt het viertal de regenbuien die even over het festivalterrein waaiden.

La Perra Blanco (At The Titty Twister)

Bij de aankondiging van dit trio krijgen we de boodschap dat ze over de hele wereld rockabilly-festivals headlinen en dat ‘the little lady packs a whole lot a punch’. Daar is geen letter van overdreven. Drummer Jesus en bassist Guillermo dragen een leuk ‘uniform’ (zwarte broek, rood-met-wit hemd) en schitteren vandaag allebei, zeker Guillermo is een attractie op zichzelf met zijn energie en expressieve mimiek. Maar het is de kleine dame Alba Blanco die de spil en de ster van de show is. Met de sigaret bijna achteloos in de mond komt ze het podium op en geeft het startschot voor een van de absolute hoogtepunten van de dag. Alba komt bij wijze van spreken amper achter haar prachtige, grote gitaar uit maar ze bespeelt die wel zoals de groten uit de rock ‘n’ roll dat deden, met hevige bewegingen en gekke bekken erbij. Al snel springt ze ook op een van de grote luidsprekers die voor het podium staan, en nog wat later springen zij en Guillermo mét instrument letterlijk in het publiek om daar verder te spelen. Volksmennerij eerste klas, waardoor de temperatuur en het enthousiasme nog de hoogte ingejaagd worden.  

Marky Ramones Blitzkrieg (Main Stage)
Er zullen niet veel festival line-ups bestaan waar Marky Ramone níet als morele winnaar uit de bus komt. De man blijft de wereld rond gaan met de schatkist van The Ramones en wij zijn wel de laatsten om daar over te klagen. Vanaf opener ‘Do You Wanna Dance’ is duidelijk dat het terrein voor de Main Stage volgelopen is en dat er uit vele kelen meegezongen en enthousiast gesprongen en gecrowdsurft wordt. Marky zit nonchalant achter de drum, kauwgum in de mond, maar houdt er een strak tempo op na en we vliegen van de ene hit naar de andere. Naast onder andere ‘Sheena Is A Punk Rocker’, ‘Rockaway Beach’, ‘Beat On The Brat’, ‘Pet Semetary’, ‘I Wanne Be Sedated’, ‘Rock ‘n’ Roll High School’ en ‘Pinhead’ krijgen we ook een hoop gekende covers: ‘Let’s Dance’, een knallende versie van ‘Surfin’ Bird’, ‘Have You Ever Seen The Rain’ en ‘What A Wonderful World’. Afsluiter is uiteraard het magistrale ‘Blitzkrieg Bop’: ‘Hey ho, let’s go’!  

Boogie Beasts (At The Titty Twister)
Hoewel het merendeel van de Sjock-scene schatplichtig is aan de blues, zien wij er vandaag maar één die er nog zo dichtbij staat. De half Limburgse, half Waalse alternatieve bluesband mocht jaren geleden eens openen op het festival, nu staan ze op een oververdiende mooie plek later op de avond. Drum, twee gitaren, een virtuoze mondharmonica en drie stemmen zorgen voor een energieke, elektrische, fuzzy en lekker vuil klinkende boogie blues en rock set. De meerstemmige zang geeft het geheel ook een catchy gehalte en wij begrijpen meteen waarom Boogie Beasts graag geziene gasten zijn in binnen- en buitenland. ‘Here Comes Trouble’!

Fu Manchu (Main Stage)
De stoner rock helden uit uit het zuiden van California waren speciaal overgevlogen voor deze exclusieve Europese show. Misschien een risico maar ook en vooral een gok die goed lijkt uit te pakken want er staat toch heel wat volk te kijken dat enthousiast meegaat in de sfeer. Frontman Scott Hill spreekt daar ook enkele keren zijn oprechte dankbaarheid voor uit. De aanwezigen hebben ook allemaal gelijk want Fu Manchu is in grote vorm vandaag en strooit weer met crunchy en fuzzy riffs. In vergelijking met vele stoner-collega’s biedt Fu Manchu een net iets meer levendige sound met wat meer branie, al blijven ze uiteraard met beide voeten in die traditie staan. Een dik uur lang stevige, fuzzy, groovende rock ‘n’ roll, met op de setlist o.a ‘Squash That Fly’, ‘Cyclone Launch’, ‘In My Head’, ‘Eatin' Dust’, ‘Mongoose’, ‘Strange Plan’, de aan de Eagles Of Death Metal opgedragen stamper ‘California Crossing’, ‘King Of The Road’ en afsluiter ‘Pigeon Toe’. Groove on!

Eagles Of Death Metal (Main Stage)
De grote headliner vanavond komt ook uit California en heeft ook zijn roots in de hele ‘desert scene’. EODM werden destijds in de spotlight gekatapulteerd dankzij Josh Homme omdat hij vond dat frontman Jesse ‘The Devil’ Hughes een grote ster moest zijn. De rosse snormans heeft natuurlijk tonnen charisma en is een goede frontman en ook zijn huidige band mag er zijn, met de zwoele fashionista Jennie Vee op bas en coole drumster Leah Bluestein. Fotogeniek is de band dus zeker. Hoewel we op zich gerust kunnen genieten van een streepje rock ‘n ‘roll van Eagles Of Death Metal, ontbreken naar ons gevoel de echt goede songs om van een headliner te mogen spreken. We kregen ook het gevoel dat er minder mensen stonden te kijken dan bij de twee voorgangers op de Main Stage. We kunnen zeker niets verkeerd zeggen over de show, maar besluiten om toch maar eerder door te gaan en de drukte voor te zijn.

We bedenken bij het verlaten van het terrein dat dit wel de eerste maar waarschijnlijk niet de laatste keer Sjock was voor ons. Topfestival!

Full photo report: Sjock 2023

Rev: Joris Smeets

Pics: Istvan Bruggen