King Hiss

24/03/2023 - De kreun, Kortrijk - WildeWesten

Full photo report King Hiss: FB - Dump Magazine

Pics: Cindy Frey

Among The Angels III

18/03/2023, Muziekgieterij - Maastricht

Een all out hardcorefestival? Dat moet al zo’n 10 tot 15 jaar geleden zijn dat we ons daar nog aan gewaagd hadden. We herinneren ons alleszins nog hardcorefestivals in de Platte Zoal. Maar de affiche in Maastricht prikkelde de belangstelling en het is altijd fijn vertoeven in de Muziekgieterij. Het was trouwens al de derde editie van het Among The Angels festival en opnieuw mocht het bordje ‘uitverkocht’ aan de deur gehangen worden. Geen wonder, want er stonden wel wat unieke elementen op het programma, maar toch fijn om te zien dat er nog altijd een publiek voor is. Een ouder wordend publiek, dat wel. Het was een opvallende vaststelling dat we weinig toeschouwers jonger dan 30 konden ontwaren.

Niet alleen de locatie en de affiche waren top, maar ook de organisatie was helemaal in orde. Er waren mooie plekjes afgebakend voor de bandmerch, de hele crew was vriendelijk, er was een mooie keuze om te eten en natuurlijk drinken (maar dat is altijd al het geval hier) en afwisselend speelden er bands in de Grote Zaal en de Kleine Zaal. De eerste bands speelden sets van een half uur, daarna speelden ze telkens 45 minuten en laten wij dat in dit genre een ideale speelduur vinden. Tussen de bands was er ook nog een gat van 15 minuten, zodat je niet hoefde te haasten van de ene band naar de andere en tijd had om een drankje mee te pikken. Petje af, hoor!

Door parkeerperikelen misten we helaas Ammo. We starten dus met Hater in de Kleine Zaal. Het loopt al aardig vol voor deze Nedercore. Ja hoor, Hater brengt groovende hardcore punk met Nederlandse teksten en toegegeven, dat is wel even wennen. De kale(nde) knikkers van 3 van de 4 bandleden verraden al dat we hier niet met jong geweld te maken hebben, het gaat dan ook over leden en ex-leden van Neuk, Born From Pain en Herder. “Kapot, kapot, iedereen moet kapot” klinkt het, en de eerste beweging in de pit komt van de ‘iets minder jonge’ toehoorders. De sfeer zit er al goed in, getuige ook de twee heren die spontaan voor de lens van onze fotograaf poseren en duidelijk al meer dan één biertje ophebben.

Dan is het de beurt aan het Friese Cornered, waar ze zowaar de gitarist van Hater weer zien verschijnen. Hij valt vandaag in en doet dat goed. Ook hier weer groovy hardcore die doet denken aan de New York stijl, door de coole ritmes en riffs dwalen onze gedachten al eens af naar Biohazard. Nadat de pit wat was stilgevallen, spoort de band iedereen aan om er een feestje van te maken, maar dat levert pas bij de laatste nummers echt het gewenste resultaat. Eerlijkheidshalve bekennen we dat ze onze aandacht ook niet de hele tijd konden vasthouden.

Astro Zombies A.D. speelden pas voor het eerst in 20 jaar opnieuw een show. Maurice Gijsbers, organisator van dit feest en ook programmator in de Muziekgieterij zelf, neemt de gitaar ter hand en brengt samen met drie kompanen een heerlijke Misfits cover-set. De ingewijden hadden dat waarschijnlijk al begrepen uit de bandnaam want het is ook een nummer van de legendarische horror- en hardcore / punkband. 13 nummers lang, vanaf opener ‘I want your skulls,’ is het een tribute en een feestje, met singalongs en fingerpoints. ‘Angelfuck’ brengt de ‘Teenagers From Mars’ nog wat meer in de mood. Dansen en springen voor het podium en luid meezingen, ook bij ‘We Bite’ en ‘Return Of The Fly’ en de oh-oh-ooh’s vliegen ons rond de oren. Ook ‘We are 138’ is een hoogtepunt. Het valt op: hoe verder in de set, hoe meer volk er vooraan het podium verschijnt om mee te brullen. Met ‘Where Eagles Dare’ en ‘Last Caress’ komt het feestje knallend maar helaas ook te vroeg ten einde. We durven onszelf absoluut geen kenner van Misfits te noemen, maar we zijn wél iets meer fan geworden. Voor ons het hoogtepunt van de dag!

Violation of Trust kreeg daarna de moeilijke taak om dat energieniveau aan te houden. Deze show is hun afscheid. In het begin blijft het opvallend rustig in de pit al wordt er wel heftig meegeknikt. Voor ons springt deze band er niet echt uit maar het publiek is het daar niet mee eens. Het duurt tot het einde van het tweede nummer “I will make you pay” vooraleer er even beweging komt, maar dan is het wel helemaal los. De zanger gaat even crowdsurfen en afsluiten doen ze met een cover van 'Sex and Violence'.

Terug naar de Kleine Zaal voor onze landgenoten van Coffin Feeder. Mogen we dit een beetje een Belgische metal-supergroep noemen, met (ex-)leden van Aborted, Leng Tch’e en Fleddy Melculy? Zanger Sven van Caluwé grunt, squealt en screamt zich doorheen een set brutale en groovy set die zich ergens situeert tussen death metal, hardcore, metalcore en grind met ook nog wat spoken word samples. Het gaspedaal wordt hard ingeduwd, maar ook afgewisseld met loodzware breakdowns. Het nummer ‘A good supply of body bags’ wordt aangekondigd met ‘more breakdowns than a mental asylum’ en als gitarist Jeroen vraagt om ‘moshing kids’, dan krijgt hij ook zijn zin: er verschijnt almaar meer volk in de pit met zotte moves.

Adversary was voor ons een grote onbekende, maar bestaat uit leden van Redemption Denied en Hawser. We kunnen spreken van een stevige brok metalcore, met roffelende basdrums, harde riffs en zware breakdowns. Dat is ook wat het publiek wil: de pit wordt gretig opgevuld. De band maakt zeker een goede beurt met zijn op death metal geïnspireerde hardcore, maar onze aandacht verslapt toch wat. Het is in dit genre zo moeilijk om ons bij de les te houden.

Dan komen onze landgenoten van Angel Crew de spreekwoordelijke knuppel in het hoenderhok gooien. Al vanaf opener ‘Angel Skin’ zit de sfeer er in. De pit ontploft met dank aan de 2 vocalisten, waaronder Jeroen Camerlynck a.ka. Fleddy Melculy, die zich meteen ontpopten als volksmenners. De snelle hardcore met een metalen randje zorgt er al snel voor dat er veel volk staat mee te brullen aan het podium. Afsluiten doen we met ‘One Life, One Sentence’ en ‘Stand Your Ground’ met loodzware breakdowns aan het einde. Intense set!

No Turning Back is al jaren lang een grote naam in de Europese hardcorescene en vanavond bewijzen ze nog maar eens waarom. Vanaf het eerste moment knalt de strakke, energieke hardcore met metalen randje er stevig in. Hoewel de pit al meteen heftig was, volgt er toch een oproep om er stevig tegenaan te gaan. Achter de drumkit zit vandaag als interim ex-drummer Robin, die 11 jaar geleden gestopt was bij NTB. Hij zou maar één repetitie meegedaan hebben en dat ontlokt de uitspraak ‘en daarom spelen we vandaag alleen maar oude nummers want de rest kent ‘ie niet'. En omdat het een speciale gelegenheid is, werd er spontaan besloten om andere oud-bandleden ‘die toch hier waren’ een nummertje mee te laten spelen, zonder repeteren. Er volgt ook een hartverwarmend eerbetoon aan Backfire!, want zonder hen zou er ook geen NTB zijn.

‘Don’t Cross The Line’ komt nog voorbij, maar het viel opnieuw op dat er best wat gasten in de pit wel over de schreef gaan. Er wordt met vuisten en ellebogen geslagen, getrapt met de intentie om te raken en met een aanloop bovenop mensen gesprongen. We hopen dat de jongedame die afgevoerd moest worden er niets aan over gehouden heeft want dit was niet meer serieus.

Datzelfde patroon zagen we helaas ook bij onze landgenoten van Arkangel. Hun metalcore heeft voor ons altijd nog wat donkerder en gemener geklonken dan veel kompanen en dat werkt ook vandaag weer in hun voordeel. Twee vocalisten zorgen voor afwisseling en jutten het publiek op door hen te laten meebrullen. Ook Ross, gitarist van Angel Crew, komt even vocale ondersteuning bieden. We horen onder andere ‘From Heaven We Fall’ en ‘Behold The Face Of Death’ voorbijkomen. Het gaat er stevig aan toe in de pit en dat zorgt ook hier weer voor vechtpartijen.   

Met ‘Hurt’ van Johnny Cash als intro wordt de toon meteen gezet voor een beladen show. Deze show is de release show van het nieuwe Backfire! album ‘Angry God’ maar het zal meteen het laatste concert in lange tijd zijn en misschien wel het allerlaatste over de hele lijn. De band heeft een bewogen geschiedenis en ook de laatste jaren waren niet makkelijk met verslavingsproblematiek en gezondheidsissues. Qua symboliek kan het natuurlijk tellen dat deze M-Town band weer zo’n belangrijke show speelt in de Muziekgieterij, aan het Ritchie Backfire-plein waar een kunstwerk ter ere van de betreurde drummer staat. ‘Bring It On’, en de stagedives, slamdances en windmills in de gigantische moshpit dwingen onze man met de camera zelfs naar het balkon! Veel mensen worden bedankt en ook het publiek krijgt erkenning van de band om na 30 jaar hardcore nog altijd aanwezig te zijn. Omdat zanger Patrick nog niet helemaal hersteld is na problemen met de gezondheid komen ook een aantal gastzangers van de andere bands vanavond steun bieden. Het wordt een harde set met een (weer te?) wild tekeer gaand publiek, maar ook met veel liefde voor elkaar. ‘Pushing My Fears Away’, met ex-drummer Igor nog eens achter de trommels, wordt opgedragen aan de broederband die de muziek gesmeed heeft door de jaren. Beter kunnen we zelf niet samenvatten waar hardcore voor staat.

Full photo report: Dump-FB

Pics: Istvan Bruggen

Rev: Joris Smeets

Cult of Luna & Russian Circles

21/03/2023, AB - Ancienne Belgique

Full photo report: Fb-Dump

Pics: Cindy Frey - Istvan Bruggen

Bring Me The Horizon & A Day To Remember

Brutus

25/02/2023 @ De Kreun - Wilde Westen Kortrijk

Dyscordia

Patroness - Aeveris

22/02/2023, De Kreun - Wilde Westen Kortrijk

Samen met het Antwerpse Doom/Sludge/Black collectief Patroness en de Brugse moderne melodische thrash band Aeveris werd de avond zwaar op gang gezet. Helaas konden we Patroness niet meepikken maar eerdere ervaringen leren ons dat de band best gezien mag worden. De Brugse band speelde dan weer samen met Dyscordia een West-Vlaamse thuismatch in het Wilde Westen.

Eerder vorige jaar bracht Aeveris al een stevig album op de markt dewelke door veel collega recensenten als positief ervaren werd. Ook onze eigen reviewers waren stevig onder de indruk van de release maar ook live mogen ze er best wezen. De semi-agressieve touch van de zanger brengt een melodieuze indruk over naar het publiek.  Net dat gene wat ze willen bereiken bij het publiek. We zien dan ook menig liefhebbers de horens in de lucht steken en ritmische bewegingen maken. Dat mag trouwens geen verrassing zijn als je weet dat de leden afkomstig zijn van bands als Fields Of Troy, Thorium, Lethal Injury, Always Fallen en Horizons.

Laat daarbij de drummer en gitaristen nog eens lekker actief op de pedalen drukken en de band heeft een gouden combinatie te pakken. Geen wonder dat ze op zondag hun show nog eens mogen overdoen op Alcatraz Hard Rock & Metal Fest 2023.

Het was wachten tot half tien voordat de headliner kon aantreden maar dat vonden we niet erg. Goede bands komen altijd laat op de avond. Het was dan ook een blij weerzien om deze heren samen met de nieuwe drummer in harmonie te zien samenspelen. De elektronische drum werd hierdoor weer vervangen door een puur instrumentale versie wat uiteraard zorgt voor een aangepaste sound.

De cleane vocalen van frontman Piet Overstijns in combinatie het vocale samenspel van de drie gitaristen en bassist waren gewoon een streling voor het oor. De setlist was mooi verdeeld tussen uiteraard nieuwe nummers en de klassiekers uit hun vorige albums met hier en daar een woordje uitleg aangepast aan de hedendaagse problematieken. Het was ook duidelijk dat er een stevige fanbase aanwezig was want menig nummers werden heftig meegezongen. Jong en oud weerstonden niet aan de muzikale klanken die avond.

Full photo report: FB - Dump

Pics: Steven Tjoen

Rev: Tom Vanderghinste

The Ocean + Hippotraktor

Muziekgieterij Maastricht, 12 Feb 2023

The Ocean + Hippotraktor @ Muziekgieterij Maastricht - 12/02/2023

We maken een kleine sprong oostwaarts over de grens, naar de Muziekgieterij. We zijn duidelijk niet de enigen die de weg naar hier gevonden hebben, want de Kleine Zaal is gezellig gevuld voor deze twee progressieve metalbands. Onze landgenoten van Hippotraktor krijgen de eer om de debatten te openen en doen dat met veel overtuiging. Het vijftal uit Mechelen bracht in 2021 ‘Meridian’ uit op Pelagic Records, het label waar The Ocean zelf het vlaggenschip van is en dat intussen een referentie is geworden. Zanger/percussionist Stefan De Graef kennen we ook als gitarist en brulboei van Psychonaut en met zijn herkenbare, afwisselende vocalen tilt hij de progressieve postmetal naar een nog hoger niveau. De zes nummers vanavond wisselen hoekige, technische riffs à la Gojira en Meshuggah en een wall of sound af met ingetogen momenten met ruimte voor melodie en een bijna spirituele vibe. Intens, groovend en complex, met niet altijd voor de hand liggende ritmes en veranderingen, maar toch ook catchy en met veel gevoel. Het epische ‘God is in the Slumber’ springt er voor ons uit met een speciaal donker sfeertje en tempowisselingen. Ook ‘A Final Animation’ blinkt uit in de hard/zacht- dynamiek, met een slopende riff, percussie, gitaarlijnen met veel gevoel.

The Ocean Collective rond Robin Stapps (spil, oprichter, gitarist en songwriter) draait intussen al 20 jaar mee en is door het vele wereldwijde touren uitgegroeid tot een geoliede machine. De progressieve, gevarieerde postmetal blijft altijd evolueren, maar is daardoor niet zo voor de hand liggend. Sludgy metal gekoppeld met het melodieuze van postrock en dat aangevuld met synths en de veelzijdige zang van Loic Rossetti. Je moet er dus moeite voor doen, maar de beloning is groot. De afgelopen maand was het zestal op tour met Karnivool, met tussendoor en aan het einde ook eigen headline-shows om de tourcyclus van de twee Phanerozoic-albums af te sluiten. De nadruk lag dan ook op daarop, want binnenkort krijgen we nieuw plaatwerk voorgeschoteld.

Gelukkig was er geen sprake van vermoeidheid: de band meanderde moeiteloos door een heerlijke, atmosferische set die bol staat van massieve riffs die je als golven omver beuken, maar ook melodieën die kabbelen als een rustige zee. Hoogtepunten zijn bijna te talrijk om te benoemen, vanaf rustige opener ‘Triassic’ met heerlijke elektronica, tribale drums en een oosters gitaarmotief. Het slepende ‘Silurian: Age of Sea Scorpions’ begint nog sludgy, maar ontvouwt zich met veel melodie. Daarna zijn ‘Bathyalpelagic I en II’ van het ‘Pelagial’ album aan de beurt, met de typische afwisseling tussen hardere en snellere passages en melodieuze rustpunten. In het tegendraadse ‘Miocene | Pliocene’ blinkt Loic uit: screams tijdens de doomy passages en dan onweerstaanbaar melodieus  tijdens het refrein. Het rustige ‘Pleistocene’ bouwt de spanning almaar op en slaat naar het einde ineens rond de oren met een kletterende black metal passage. 

Even op adem komen bij ‘Holocene’ dan, met een heuse position switch: Loic neemt even de synths over van Peter Voigtmann zodat die achter de drums kan plaatsnemen en Paul Seidel in deze broeierige song mag bewijzen dat hij geweldig kan roffelen én zingen. ‘Jurassic | Cretaceous’ is een glorieus statement dat bijna een kwartier lang alles samenvat waar The Ocean voor staat: van het pakkende openingsritme over de heerlijke rollende bas en de woeste riffs, de piano en koperblazers en donkere synths en heerlijke zanglijnen om mee te brullen. Daarmee is de reguliere set voorbij maar er is uiteraard ruimte voor een bis. Voor ‘Firmament’ plukken ze Stefan van Hippotraktor uit het publiek om mee te komen zingen en dat doet hij weer uitstekend. Duidelijk opgetogen door de respons en omdat het toch de laatste stop op weg naar huis was, kregen we nog een toegift. In ‘Mesopelagic: Into the Uncanny’ is het deze keer gitarist Sander Rom van Hippotraktor die mag tonen dat hij ook een goed stel longen heeft. Wat een einde van een geweldige concertavond.     

Rev: Joris Smeets

Pics: Istvan Bruggen

Full Photo report: Dump FB

Leprous

Monuments - Kalandra

Muziekgieterij Maastricht, 06/02/2023

Veertig dates spelen om je nieuwste album doorheen heel Europa te promoten en op de een of andere manier er toch nog in slagen om België vakkundig over te slaan? Voor het Noorse Leprous geen enkel probleem! Gelukkig tekende het gezelschap rond zanger/frontman Einar Solberg wel present bij onze noorderburen en zo kwam het dat ondergetekende afgelopen maandag samen met een vierhonderdtal andere gegadigden toch een flinke portie prog metal voor de kiezen kreeg.

Vooraleer Leprous het podium betrad kregen nog twee andere acts de kans om het publiek te overtuigen van hun kunnen. De eerste, het eveneens Noorse Kalandra, deed dat alvast niet slecht, al tapten de drie baardige heren en een frivool ogende jongedame wel uit een heel ander muzikaal vaatje. Geen zware gitaren, bulderende drums en grillige breaks bij Kalandra, maar zweverige en bijwijlen erg beklijvende folk met sterke vocalen (van de frivool ogende jongedame). Lang niet verkeerd en het publiek lustte er duidelijk wel pap van. Een welgemeend applaus viel de act dan ook ten deel. Andere en stevigere koek bij het Britse (en met de komst van kersvers bassist Werner Erkelens ook een klein beetje Nederlandse) Monuments. De progressieve metal(core) van dit viertal leunt al wat dichter aan bij het hoofdprogramma, al trekken deze jongens toch nog wat feller van leer. Erg bekend zijn wij niet met het werk van deze act, maar we waren getuige van een strakke, energieke show die vooral in het teken stond van het laatste wapenfeit 'In Stasis'. Ook de andere platen werden echter niet vergeten en zodoende liet Monuments een meer dan behoorlijke indruk na.

Hoe aardig beide supports echter ook waren, in Leprous moesten ze toch beide hun meerdere erkennen. Uiteraard bestaat de band stuk voor stuk uit ware topmuzikanten (drummer Baard Kolstad spant wat dat betreft helemaal de kroon) en performers, maar ook het songmateriaal is om door een ringetje te halen. Uiteraard kwam er heel wat werk van het meest recente werkstuk 'Aphelion' voorbij (oa. 'Running Low', 'Castaway Angels', 'Out Of Here'), maar ook voorganger 'Pitfalls' was met 'By My Throne', 'Distant Bells' en het voortreffelijke 'Below' ruim vertegenwoordigd. Ook het hitje 'From The Flame' (van 'Malina') en het knappe 'The Price' (van 'The Congregation') kwamen voorbij, maar voor de rest waren fans van het oude(re) werk er toch aan voor moeite. Beetje jammer natuurlijk, maar je kan het de jongens natuurlijk niet kwalijk nemen dat ze met beide voeten stevig in het heden staan. Als laatste nummer van de reguliere set kregen we het fantastische 'Nighttime Disguise' te horen, de befaamde song die de band schreef tijdens een live streaming met de fans en waarin zowat alle kenmerken van de band (dus ook de extremere zang uit de beginperiode) in een dikke zeven minuten voorbij komen. Indrukwekkend! Daarna was het feestje echter nog niet ten einde, want de ultieme klepper 'The Sky Is Red' moest uiteraard ook nog de revue passeren. Nog een laatste maal verblufte Solberg ons met zijn fenomenale falsetto, nog een laatste maal roffelde Kolstad met meer gevoel dan een romantische dichter en nog een laatste maal toonden snarenplukkers Suhrke, Ognedal en Børven (die net als Solberg en live-cellist Raph Weinrot-Browne, allemaal ook geregeld achter een batterij synths plaatsnamen) zich meesters op hun instrument. Knappe show en een erg geslaagde avond!

Pics: Istvan Bruggen

La Muerte

Hemelbestormer - Terrifiant

25/01/2023, Botanique, Brussel

Full photo report: Fb - Dump Magazine

Pics: Istvan Bruggen

Blast From The Past 2022 Pt2

10/12/2022, Kubox - Kuurne

Full photo report: Dump Magazine Fb Page.

Pics: Stefaan Desfossez

Volbeat

Skindred - Bad Wolves

08/12/2022, Sportpaleis - Antwerpen

Full photo report: FB Dump Magazine

Pics: Cindy Frey

High Vis

03/12/2022, Kavka Oudaan - Antwerpen.

Full photo review: FB Dump Magazine

Pics: Cindy Frey

Converge

Vooruit - Gent, 08/11/2022

Full photo report: Fb Dump Magazine

Pics: Cindy Frey

Sepultura - Sacred Reich - Crowbar

'Quadra Tour Europe'

06/11/0222, Trix - Antwerp

Full photo report: FB Dump Magazine

Pics: Cindy Frey

Aeveris

MyGuN - The Curse of Millhaven

Cactus Club - Brugge, 04/11/2022

Pics: Heidi Mares

Swedish House Mafia 

+ Salvatore Ganacci

29/10/2022, Sportpaleis - Antwerpen

Pics: Cindy Frey

Mantah – ‘Evoke’ Release show.

29/10/2022, Club de B – Torhout

Support: Secondhand Saints – Three Times Royal

Full photo report: Mantah 

Pics: Steven Tjoen

Paradise Lost 

+ Hangmans's Chair 

26/10/2022, De Casino - Sint Niklaas.

Full photo report: FB Dump Magazine

Pics: Cindy Frey

Troyfest 2022

22/10/2022,  Club de B - Torhout

Cops on Coke - Lethal Injury - Lost Baron - Temptations for The Weak - Carrion - Fields of Troy - Bear - Thurisaz

Full photo report:  FB - Troyfest

Pics: Steven Tjoen

ALEXISONFIRE

24/10/22, Trix - Antwerpen

Pics: Cindy Frey

Parkway Drive 

Vorst Nationaal, Brussel, 12/09/2022

Full photo report: Fb Dump Parkway Drive

Pics: Cindy Frey (Dump Magazine)

W-Festival, Oostende. 

Full photo report: 

W-Festival - Vrijdag 26/08/22

W-Festival - Zaterdag 27/08/22

Alcatraz Open Air 2022 

When the dust settles 

12/13/14 augustus 2022 - Kortrijk

Wat een weekend. Alcatraz Open Air maakte zijn naam als ruwe diamant der Belgische festivals op verschroeiende wijze wederom waar. Drie dagen lang van ’s morgensvroeg tot ’s avonds laat kregen we een line-up voorgeschoteld die niet de versmaden was. Binnenlands buskruit als Hippotraktor, Temptations For The Weak, Darqo en Cobra The Impaler werden afgelost door internationale kleppers als Ignite, Pro-Pain, Life Of Agony en As I Lay Dying. De nieuwe Helldorado-tent was een schot in de roos en kon goed gevuld op heel wat bijval rekenen. Daarnaast had je de headliners in de Swamp-tent en de Prison stage die deden waarvoor ze geboekt werden.

De sfeer was ongedwongen en uitgelaten. Festivalgangers van Luxemburg, Spanje, Brazilië, Kortrijk en omstreken verbroederden knuffelend onder een zinderende zon. Het stof van de Lange Munte steeg onder het voetengestamp omhoog om zich daarna in onze neus, oren en keel te nestelen. Er werd op tijd en stond gezorgd voor gratis water om het grind door te spoelen en de stembanden te smeren. Wie niet aan het keuvelen of zingen was, had een luchtgitaar of pitcher in de hand. We gingen iedere avond met een brede glimlach op het bestofte gezicht huiswaarts.

Now the dust has settled, blikken we tevreden terug en proberen we niet in het gapend zwarte gat gezogen te worden. De filmpjes op sociale media met David Attenborough-achtig commentaar zijn van het beste beeldmateriaal dat een festival ooit voortbracht.

De ticketverkoop voor editie vijftien is reeds afgetrapt.

Alcatraz u was wederom fantastisch.

Full photo report: 

Alcatraz Friday

Alcatraz Saturday

Alcatraz Sunday

Alcatraz Sfeer

More words & reviews: Dump FB Page

Pics & Words: BG - TV - ST (Dump Magazine) 

Dranouter Festival 2022

Full photo report: 

Dranouter Saturday

Dranouter Sunday

Pics: Koen Timmerman

Rammstein @ Park De Nieuwe Koers, Oostende

Der echte ‘Mannschaft’

Eindelijk was het zover. Na lang aftellen in ons beste Duits konden de lucky few één van de ticketmaster-beleggingen verzilveren. Oostende en de desbetreffende massa-event regelaars waren klaar voor de grootste volkstoestroom in de geschiedenis van de Koningin der Badsteden. Een slordige honderdduizend man, verdeeld over twee dagen tijd, zou komen opdraven én dat tijdens tourist season. Burgemeester Bart had zelfs een infoavond, om de gemoederen in de buurt te bedaren, georganiseerd. Nu het Duitse nationale voetbalteam zijn bijnaam kwijt is, kan die enkel nog weggelegd zijn voor Till Lindemann en zijn Mannschaft. Met de Flammazine in onze achterzak waren we klaar voor een Duitse pensenkermis met veel vuurwerk.

Onder de opgewekte tonen van Music For The Royal Fireworks van Georg Frideric Handel werd het spektakel genaamd Rammstein op gang getrapt. Armee der Tristen en Zick Zack, beide van het laatste album, dienden perfect als eerste luchtige amuses. De vele blije bakkes in het publiek en de gespannen gelaten van de plaatselijke brandweerlui waren het bewijs dat de sfeer goed zat. Met Links 2 3 4 en Sehnsucht schakelde de jukebox een versnelling hoger. Meezingers met een hoog oorwurmgehalte is dan ook sinds jaar en dag één van hun belangrijkste handelsmerken. Zeig Dich en Heirate Mich, twee van onze persoonlijke favorieten, waren ook aan de setlist toegevoegd. Niet de grootste hits uit de catalogus maar wel twee dijken van nummers die de huppelende vaart in het stuk hielden.

Tijdens deel twee werden alle kaarten op tafel gegooid. De Nord Stream gasleiding werd speciaal voor vandaag nog wat extra opengedraaid zodat de vele vlammen gretig het Oostendse luchtruim likten. Tijdens het tweeluik Deutschland en Radio werd er gebruld en gedanst dat het een lieve lust was. Rammstein moet zowat de grootste crowdpleasende band in de business zijn want wat daarna nog volgde was voer voor een voetenstampende fuif deluxe. Du Hast, Sonne, Ausländer, Du Riechst So Gut en Pussy werden tot in puntjes op een zwartgeblakerd dienblaadje afgeleverd en met open armen ontvangen. Bij de gestripte versie van Engel verhuisde de band even naar een eilandje in het midden van de mensenzee om onder oorverdovend applaus  in hun geliefde rubberbootje terug naar de hoofdbühne gedragen te worden. De bisronde liet de laatste twijfelaars, als die er nog waren, overstag gaan. Met de twee lijfliederen Rammstein en Ich Will werd het laatste grassprietje van Park De Nieuwe Koers omver geblazen. Verrückt, begeistert und sehr befriedigt konden we huiswaarts keren. 

Rammstein deed waar ze al vijfentwintig jaar voor geroemd en verketterd worden. Met makkelijke verteerbare tanzmetal een waar volksfeest organiseren.

Bg - Tv

Erik Weiss - Jens Koch

Simple Minds

30/07/2022 - Plaza De Toros, Murcia, Spain

Simple Minds celebrate 40 iconic years by embarking upon a major world tour coupled with the release of a career-spanning compilation ‘40: The Best Of – 1979-2019‘ 

Pics: Nin Fontenai

Rock Zottegem 

8-10 Juli 2022

Full photo report: 

Rock Zottegem - Vrijdag

Rock Zottegem - Zaterdag

Rock Zottegem - Zondag

Grensrock 2022

24/25 Juni, Menen

Full Photo report: 

Grensrock - Vrijdag

Grensrock - Zaterdag

Pics: Steven Tjoen - Tom Van der Stede.

Sinner's Day Summer

26 Juni 2022, Oostende

The Stranglers - Stabbing Westward - Red Zebra - Nosferatu - Merciful Nuns - Aesthetic Perfection

Full Photo Report: Sinner's Day Summer

Pics: Johan Vanparys

Live /S Live

Een nieuwe wind in festivalland.

Met het gloednieuw festival Live /s Live heeft ons Belgenland er alvast terug een topper bij.

Klinkende namen zoals o.a The National , Deus, Bazart en Duran Duran mochten de stempel drukken op deze eerste editie. 

Voor de oude knarren hier bij Dump, was het precies toch echt wel een throwback naar het fantastische Beach-Rock Festival en Belga Beach Festival van weleer. Het is niet evident om een open-air festival op poten te zetten  op eender welk strand aan onze Belgische kust, zowel klimatologisch niet, noch op vlak van logistiek. Menig ‘oudere’ festivalganger zal zich zeker nog de storm van 1993 herinneren die opdoemde vanuit de zee, bij de aanvang en gedurende het optreden van Depeche Mode destijds. Inclusief lichtshow, gedonder en vooral veel nattigheid, op het toenmalig Beach Festival. Het was een waanzinnig schouwspel, geen enkele lichtshow heden ten dage kan daar aan tippen. Door de wind, door de regen… Ingeborg ‘zong’ er een lied over. Gelukkig stond ze toen en nu ook niet op de line-up.

Qua geluid viel er niks op aan te merken, zeker geen sinecure met een zeebries die allerhande tonen naar de andere kant van de Noordzee kan knallen. Topwerk van de hedendaagse geluidstechniek(ers). Een visueel pareltje ook, het oog wilt natuurlijk ook wat.

Het was een enorm leuke, muzikale mengelmoes van genres, voor elk wat wils. Jong en oud kwam er aan zijn trekken. De bands hadden er vooral deftig zin in. De ene had wat meer last dan de andere, qua performance, maar hey… na 2 jaar chaos, heel begrijpelijk.

Kortom: Met glans geslaagd, Live /s Live!

Volgend jaar op dezelfde locatie, met vooral nog meer van dit? Heel graag!

Full photo report: 

Live /s Live - Dag 1

Live /s Live - Dag 2

Live /s Live - Dag 3

Live /s Live - Sfeer

Pics: Heidi Mares

Hellfest

Clisson (FR), 16-19/06/2022

Bienvenue à Hellfest!!

Voor wie de naam nog niet mocht kennen : het moet zowat het grootste metalfestival van Europa zijn, en vooral dit jaar: niet minder dan 350 (!) bands gedurende 2 opeenvolgende weekends en verdeeld over 6 podia werden voor deze editie geprogrammeerd. Waarom 2 weekends, hoor ik U al luidop denken? De uitleg is eenvoudig: edities van 2020 en 2021 werden door de pandemie uitgesteld en verplaatst naar 2022. Bijkomend moest er ook nog een jubileum gevierd worden, want dit jaar werd het festival voor de 15^e keer georganiseerd. Wat doen Ben Barbaud (leading man van de organisatie) en de zijnen dan? Juist, 2 Hellfests op rij. Een mastodont van een project. Denk aan een vreemd liefdeskind van Graspop en Tomorrowland en je krijgt een idee van hoe het hier aangekleed wordt. Kosten noch moeite worden gespaard om het terrein in te kleuren en net die sfeer te geven waardoor festivalgangers blijven terug komen, en ook anderen aansporen om het evenement eens mee te maken. Een lokaal kunstcollectief zorgt voor al dan niet permanente kunstwerken die het terrein een soort Mad Max-feel geven; vooral het vallen van de avond is hier een hele gebeurtenis, want dan wordt alles wat maar enigszins in brand kan gestoken worden, ook daadwerkelijk in brand gestoken. Hell is fire and brimstone, juist?

De lineup is ook dit jaar weer eclectisch te noemen: van publiekstrekkers als Metallica en Guns ‘n’ Roses over gevestigde waarden als Judas Priest en Deep Purple naar de experimentele folk van Heilung, synthwave van Perturbator, doo-wop van Twin Temple en weer terug naar snoeiharde black en death metal als Watain en Death To All.  Werkelijk alles passeert de revue, en dat kan in huidige tijden van diversiteit alleen maar toegejuicht worden. De verschillende podia kregen elk hun eigen naam en subgenre mee en lopen per trio samen in de planning, zodat er niet te veel bands binnen een subgenre op hetzelfde moment spelen. Heel erg pienter uitgewerkt, en dit zorgt ervoor dat je wel altijd iets volgens je smaak vindt om te gaan bekijken.

Eens aangekomen op donderdag bleken er indrukwekkende maatregelen genomen om de festivalganger en vooral de buurtbewoner het zo comfortabel mogelijk te maken. Iedereen in Clisson heeft wel iets met het festival: van vrijwilliger tot zelfs het eigen huis of  de eigen tuin openstellen voor iedereen die het wenst, en dan kan je maar beter hun opmerkingen ter harte nemen. Waar bij vorige edities er een stoet van wildkampeerders en -parkeerders was, bleken de omliggende straten gevrijwaard van dit alles. Een verademing voor velen, kan ik me voorstellen. De winkels in het oude stadscentrum staan helemaal in het  teken van Hellfest. Bakkers maken speciaal brood met het HF-logo in verwerkt, brasserieën bieden speciale menu’s aan en in iedere vitrine is wel iets opgezet wat HF of metal uitademt.

In de late namiddag begint het feest al op het marktplein van het festival. Talloze onbekende beginnende bands spelen hier ten dans, en net voor het mini-podium is zelfs een worstelring opgericht waar lokale Hulk Hogans de show verzorgen. Best vermakelijk allemaal, maar waar iedereen vooral voor komt, is de muziek natuurlijk. Die begint pas echt op vrijdagmorgen. Nog even geduld dus, waarbij men de tijd nuttig kan besteden door langs te gaan bij de barbier, verschillende platenlabels of muziekmagazines. Hier en daar kan je zelfs instrumenten uitproberen, mocht je dat willen. Ik verkies redelijk vroeg onder de wol te gaan om zo vrijdag wat uitgerust aan een drukke dag te kunnen beginnen. Alhoewel, veel wol komt er niet aan te pas; het weerappje op mijn telefoon voorspelt voor het volledige weekend +35°C. Dan is in een tentje slapen best wel een beproeving.

Eindelijk! Dag 1! Het branden in de hel kan aanvangen! Eerlijk zo voelt het ook: mijn weerapp geeft ondertussen 37°C aan. Gelukkig is er verkoeling in verschillende vormen: er is een bosje genaamd Kingdom of Muscadet waar de oververhitten wat schaduw kunnen opzoeken; enorme ventilators geven een deugddoend mistje af en last but not least; de 2 regendouches midden op het terrein. Muzikaal trappen we af bij de Warzone waar IN OTHER CLIMES garant staan voor een vette pot metalcore, ik hoor Slayer en NYHC invloeden, en ik hoor ook dat er leentjebuur gespeeld wordt bij zowel Madball (Set it Off) als Machine Head (Blood for Blood). Dat kan de pret echter niet bederven en ondanks het vroege uur en zengende hitte geeft het publiek alles. Op naar Main Stage 2 waar LAURA COX  potige bluesrock brengt. Ondanks haar jeugdige leeftijd klinkt ze zoals ze zomaar uit de jaren 70 kon geplukt zijn. De spelvreugde spat er vanaf en haar set is wat mij betreft al een eerste hoogtepuntje. We wandelen de Temple binnen waar NUMEN retestrakke black metal de wei aan het inblazen is. Bij nadere inspectie blijkt de wei onder Valley en Temple dit jaar geasfalteerd te zijn. Toeval of niet; waar bij eerdere edities in zowel beide tenten het geluid wat blikkerig aanvoelde, is dit door deze ingreep helemaal verholpen. Een kraakheldere sound; over al de podia trouwens. Over de Altar gesproken; volgende aan de beurt is ENFORCED. Een half nummer ver en je voelt dat de Power Trip sfeer verder leeft in deze band. Moeilijk om niet het volledige optreden te staan headbangen.Terug naar MS2 voor LEPROUS. Hier kan ik niet anders dan lyrisch over worden. De band is ondertussen van progdeath band geëvolueerd naar een meer poppy sound, maar wat een nummers. Wat een muzikanten. Wat een zanger. De thermometer wijst ondertussen een graad of 40 in de zon aan, maar deze Noren doen me een heel optreden kippenvel krijgen. Afgesloten wordt er met het oppermachtige “Slave”, mijn favoriete nummer uit hun oeuvre. Op naar GATECREEPER in Altar. “We live in the desert, we like it this way”, alludeert Chase Mason op de nog stijgende temperaturen. Aan hun deathmetal kan je het alvast niet horen, want de sound lijkt zo weggelopen uit Zweden. Denk aan Dismember en Entombed om een idee te krijgen waar deze heren voor staan.THE GREAT OLD ONES uit Bordeaux in de Temple. Teksten en muziek van deze band is volledig gebaseerd op het werk van HP Lovecraft. Aggressieve black, maar dan met een net iets andere sfeer dan hun Noorse collega’s. “It’s a bit chilly, I know”, nu al legendarische woorden van OPETH-frontman Mikael Akerfeldt. Hij beklaagt zich dat ie zich niet meer in zijn element voelt omdat ze hem blijkbaar opgedragen hadden wat minder te praten, en dus bijgevolg minder grapjes te maken, tussen de nummers door. Geen nood, dan wordt er maar meer muziek gebracht. Er wordt gekozen voor een iets stevigere set met onder andere “Ghost of Perdition” en “The Drapery Falls”, maar climax van de set blijft toch afsluiter “Deliverance” met een ronduit geniale outro. ROTTING CHRIST staat al sinds jaar en dag garant voor een Grieks ùetalfeest. Zonder sirtaki weliswaar. Dat frontman Sakis een halve set lang gitaarproblemen heeft, lijkt de band niet uit hun lood te slaan. Nummers uit de volledige 35-jarige carrière van de band komen aan bod en voorlopig lijkt de band geen ouderdomsverschijnselen te vertonen, integendeel. Alle geluk van de wereld want net voor PRIMORDIAL ren ik een stelletje Ierse vrienden tegen het lijf. Geen toeval, want eerder vernoemde band zijn landgenoten van hen. Opener “Where greater men have fallen” krijgt de tent meteen in beweging, en dit valt niet meer stil gedurende een opzwepende set. Tot en met afsluiter “Empire Falls” blijft zanger Alan Averill, Nemtheanga voor de vrienden, alles inzetten om iedere ziel voor zich te winnen. Schitterende liveband dit. De innerlijke mens dient ook wat versterking te krijgen en zo komt het dat ik pas naar het einde van de BARONESS-set de Valley nader. De tent zit tjokvol maar geen nood, aan de ingangen van iedere tent hangt een groot scherm waar optredens perfect kunnen gevolgd worden. Het beklijvende “Eula” wordt luidkeels meegezongen en topgitariste Gina Gleason is een attractie op zich. De nacht valt en dan komt ook ABBATH piepen. De man lijkt over de jaren een karikatuur van zichzelf geworden, Erg rommelig gespeelde nummers; misschien komt het door ‘s mans vele crabwalks, dit kan me niet bekoren. Gelukkig komen er Immortal klassiekers als “One by One” en “Withstand the Fall of Time” langs of ik was al een tijdje naar iets anders gaan kijken. Ach, het kan niet altijd prijs zijn ook natuurlijk. Mijn afsluiter van de dag is DEATH TO ALL. De tributeband voor de helaas veel te vroeg overleden Chuck Shuldiner krijgt ondanks het late uur en de pokkewarme dag iedereen nog eens in beweging en op de tonen van “Pull the Plug” beslis ik om mijn stekker ook uit deze dag te trekken.

Dag 2. Een snelle blik op mijn weerapp vertelt me dat er in de namiddag 40°C voorspeld worden. Gelukkig is mijn planning deze dag iets rustiger en dat geeft me tijd om wat rond te kuieren door de metal market en ook de eetgelegenheden wat onder de loep te nemen. Waar is de tijd wanneer men op een festival enkel de keuze had tussen frieten of hamburgers? Ik zie Argentijse BBQ, Indische stoofpotjes, raclette, spätziflette, pasta, halve kip+friet, vegetarisch en veganistische opties, eendeborst, moules frites en zelfs een heuse oesterbar. Onmogelijk om hier honger te lijden. Dezelfde wandeling brengt me ook bij de Muscadetbar waar de lokale wijnen verkocht worden. Je kan zelfs de optie nemen om deze in een kannetje (pichet) van 1,4 liter te krijgen. Ondertussen is het al even na de middag krijg ik de melding op mijn Hellfestapp om me naar de Temple te begeven voor de viking blackmetallers van HELHEIM. De sound is opnieuw kraakhelder en best welkom bij aggressieve, complexe extreme metal. Op naar MS2 waar SOEN op ons wacht. Deze Zweden bevestigen plaat na plaat en hebben ex-leden van Opeth in hun rangen. Hun progressieve metal is van topniveau en dat komt me andermaal in kippevel tot uiting, De voet wordt regelmatig van het pedaal genomen om zo de volledige wei muisstil te krijgen. Afsluiter “Lotus” betekent dat er kan gevlucht worden uit de verschroeiende zon, opnieuw richting Temple. EINHERJER is namelijk aan de beurt. Andermaal viking metal, maar deze keer niet van het niveau van hun eerder spelende collega’s. Alle stagegear blijkt ergens in Europe zoek te zijn geraakt en dat vertaalt zich in een band die wel het beste van zichzelf geeft, maar op geleende instrumenten toch niet kan verstoppen dat ze wat onder de indruk zijn van de situatie. Voor we binnen een uurtje hier de volgende viking band mogen verwelkomen, maak ik even een ommetje langs de Valley voor THE VINTAGE CARAVAN. Deze Ijslanders smelten net niet weg in de volle tent, maar steken integendeel de boel nog meer in lichterlaaie met hun proggy 70’s rock. Ook hier is het heel moeilijk om stil te blijven staan. Voor wie nieuwsgierig is: de band speelt eind dit jaar in Le Grand Mix in Tourcoing. Ga dat zien! Terug naar Temple, KAMPFAR blijkt een heel goeie liveband te zijn met een imposant geluid en een nog imposantere show. Wat een backdrop trouwens, die maar net past in de toch niet zo kleine Temple tent. Na een deugddoende pauze, lees: ik probeer het koelste plekje van de wei te zoeken, keer ik terug naar de Temple. Dit keer voor TAAKE. die er, ondanks de temperaturen een ijskoude show van maken. Compromisloze black, met een sound die de ijsblokjes in je rum-cola zo weer doen bevriezen. Ik laat me door mijn vrienden mee leiden naar de Valley waar het voor mij onbekende MESSA gaat beginnen. Deze 4 Italianen waaronder bevallige zangeres Sara beschrijven zichzelf als een mengelmoes van prog, black metal, punk, dark ambient, jazz, blues en doom. Daar is echter geen woord van gelogen en bij de 1e noot van Sara ben ik helemaal in het verhaal. Het publiek eet uit Messa’s hand en ook ik vergeet een 40-tal minuten helemaal waar ik ben. Wat een ontdekking!! Ondertussen blijken de bands die ik wil zien in de tenten zowat opgesoupeerd voor vandaag en mag ik mij voor de rest van de avond buiten begeven, waar de temperaturen tot een acceptabel niveau gezakt zijn. MS1 voorziet MEGADETH op dit moment, en de troepen rond Dave Mustaine, met ook Belg Dirk Verbeuren in de rangen, maken er een greatest hits show van. Van opener “Hangar 18” tot afsluiter “Holy Wars”, alle meezingers zoals “Symphony of Destruction” en zelfs van de “Lost Action Hero”-soundtrack afkomstige “Angry Again”, komen aan de beurt tot groot jolijt van een volledig gevulde wei. De band komt het volgende weekend nog eens terug, benieuwd of die setlist wordt gewijzigd dan. Met wat twijfels verhuis ik naar MS2, daar staat DEEP PURPLE geprogrammeerd. Twijfels, want de bandleden hebben zowat dezelfde leeftijd als mijn vader en die is toch ook niet meer in de vorm van zijn leven. De twijfel blijkt ongegrond: bij opener “Highway Star” blijkt de stem van Ian Gillan blijkt nog altijd stand te houden tegen de strak spelende band.Bij überclassic “Smoke on the Water” merk ik dat het Engels bij sommige Fransen toch beter dan ze durven te beweren. Hierna wordt het idee opgevat om toch nog maar de Valley te gaan, maar daar denkt het publiek van GHOST anders over.Er is werkelijk geen doorkomen meer aan, en dan geef ik maar toe om de set mee te kijken. Ondergetekende is niet echt hun grootste fan, maar de eerste songs, waaronder “Rats” klinken toch aanstekelijk op deze mooie zomeravond. Naar het eind van de set breekt zanger Tobias het feest abrupt af met de boodschap: “My voice is completely fucked, I cannot sing one other song for you”. Dapper; als je het mij vraagt, om dat te doen op waarschijnlijk de grootste show van hun tour. Even nog een gedachte bij het slapen gaan: straks staan Guns ‘n’ Roses en Metallica op hetzelfde podium; geen idee waar ze al dat volk op het trouwens enorme terrein gaan achterlaten. Voor wie dit op tijd leest: zoek tijdig je plaatsje voor bovengenoemde bands.

Ook dag 3 wordt een rustige. Gelukkig heeft het wat geregend tijdens de nacht en komen de temperaturen niet boven de 28 graden. Althans, eens de zon erdoor komt, blijkt het toch weer snikheet te zijn. Toch maar een ander weerappje downloaden. Draaglijker weer betekent ook wat meer tijd voor het hoofdpodium waar Cristina Scabbia met haar bende Italiaanse wolven in LACUNA COIL de middag komt opvrolijken. Cristina deelde een tijd de sponde met Jim Root van Slipknot en dat is zowel visueel als muzikaal merkbaar. Midtempo krakers als “Blood, tears, dust”, “Reckless”, en “Heaven’s a Lie” worden door het flink meewerkende publiek graag gesmuld. Ik maak een tussenpauze in de Valley voor de Amerikanen van INTER ARMA.  Geen idee waarom, maar ik had deze band aangestipt zonder dat ik ze eigenlijk kende. Geen spijt alleszins, ik hoor heel veel Morbid Angel ten tijde van Gateways to Annihilation, maar dan gespeeld door stoners. De vergelijking is vreemd, maar werkt wel en ik amuseer me te pletter met heavy songs en heel veel spelplezier. Doorsteken naar REGARDE LES HOMMES TOMBER in de Temple. Moderne black uit Frankrijk die live een heel goed niveau haalt, en die mede door de hypnotiserende performance van zanger T.C. ook visueel heel aantrekkelijk is. Vreemde eend in de bijt is dit weekend TWIN TEMPLE. Omschreven als satanische doo-wop staat deze band garant voor misschien een van de vreemdste optredens die ik ooit al zag. Ik hoor Phil Spector- songs en zie een zwarte mis met het nodige bloedvergiet op de koop toe. Beluister zeker eens “Lucifer, my love” of “Satan’s a Woman” of nog beter: ga eens kijken wanneer deze kornuiten nog eens in de buurt spelen. Eindelijk kan ik eens BORKNAGAR meepikken live. Zanger ICS Vortex ontgoochelt nooit en het beklijvende “Voices” zorgt voor een hoogtepunt deze namiddag. Mina Caputo blijkt in LIFE OF AGONY nog altijd in opperbeste vorm te verkeren, en dat vertaalt zich naar uitbundig meegebrulde classics “Through and Through” en “Weeds”. Jammer dat de band blijft tappen uit het rijk gevulde verleden, wat nieuwer werk in de set ware welkom. Tijd voor geniale gek DEVIN TOWNSEND dan. Deze kerel brengt een boodschap van liefde en dat zal iedereen geweten hebben. Uiterst grappig moment wanneer een band in de naburige Valley net iets te luid staat te spelen tijdens een rustige ballad van Devin en hij zich na een eerdere “I love this festival, I love all the bands that play here” “F** you, you f***ing f***s” loslaat jegens de Valleyband. Grappig bedoeld natuurlijk, Hevy Devy ziet iedereen graag. O ja, we zwaaien ook mee als waren op een Romeo’s concert. Muzikaal en sonisch blijft dit natuurlijk wel een bom, net zoals afsluiter “Love?” van zijn voormalige band Strapping Young Lad. Laatste band op mijn lijstje voor het festival een eerste keer afsluit is ALCEST. Misschien is deze band beter te bekijken in een klein, rustig zaaltje, want op dit festival is er net iets te veel geroezemoes om de fragiele shoegaze van de Fransen ten volste te appreciëren. Neige en de zijnen stralen echter heel veel rust uit en werken zich door “Sapphire”, “Oiseaux de proie” en de prachtige afsluiter “Déliverance”. Onder engelengezang vertrek ik huiswaarts, voldaan maar ook vermoeid na een door de hitte slopende editie. Sommigen blijven voor het tweede weekend. Daar kan alleen maar respect voor getoond worden.

A la prochaine, Hellfest, tu vas me manquer.

Full photo report: 

Hellfest 2022

Hellfest 2022 - Sfeer

Words: Kristof Dewulf

Pics: 4T6 Photography

Vestrock, 3 - 4 Juni 2022, Hulst - Nl

Festival van de vriendschap.

Vrijdag 3 juni.

Vlot toegekomen in Hulst en de eerste indruk van dit leuke festival is zeer positief. Iedereen super vriendelijk, medewerkers en bezoekers hebben er duidelijk zin in. Na een noodgedwongen pauze van twee jaar, u weet wel, Covid en consoorten …. gaat de 11^de editie van start en de maagdelijk groene weide lacht me toe, de gevarieerde affiche ook.

Eerste band zit er al knal op: October Drift, dit Engelse viertal timmert al 8 jaar aan de weg naar succes en ze staan terecht op Vestrock. De power pop/rock met new-wave invloeden komt stevig binnen. Unieke vocals op een wall of sound. Ik denk direct aan een mooie, rare mix tussen The Cure, Nirvana, Bush. Zanger Kiran Roy is een podiumbeest met een unieke manier van gitaarspelen, gitaar bijna onder de kin, molen wiekend tekeergaand op het podium. Klimt zelfs in de constructie naast het podium à la Eddie Vedder destijds op Lollapalooza 1992.  Hou deze band in het oog!!

De pintjes smaken, de zon is van de partij en er is een leuke, uitgelaten vibe onder het publiek.

Volgende band die ik zie is The Darkness, geen idee wat ik mag verwachten. Zag ze ooit op Rock Werchter in 2004 en ik was toen van mijn sokken geblazen. Ondertussen is de band uit hun woelige dal gekropen en staan ze er terug. Het publiek eerst wat aarzelend, maar frontman Justin Hawkins is nog steeds een flamboyante eersteklas volksmenner en hij weet het publiek snel op zijn hand te krijgen. Stevige rock, die typische falsetstem, een Radiohead cover zowaar en wat vuurwerk … en ja hoor, terug van mijn sokken geblazen.

Veel tijd heb ik niet, want in de tent is Whispering Sons begonnen. Man, deze Belgische post-punk/ post new-wave band is enorm geëvolueerd. De set is strak, de belichting perfect passend op elk nummer. Dit is echt wel DE band van het moment met hun typische, herkenbare sound. Polyritmische drums ( wat een drummer trouwens ), zware baslijnen en die donkere, dreigende stem van zangeres Fenne Kuppens bezorgen me kippenvel. Midden in de set hun grootste hit, Alone, ze durven en zijn zelfzeker. De fluisterende zonen weten het publiek in te pakken, het applaus na de laatste noten is terecht denderend. Top act !!

Tijd om even te bekomen en de foodtrucks op te zoeken. Het is er druk, super druk. De lange wachttijden zijn het enige kleine minpuntje aan dit perfect georganiseerde festival.

Na wat rondslenteren, een paar biertjes en leuke babbels is het tijd om de mannen uit Down Under te bekijken. Wolfmother uit Australië is aan de beurt op de mainstage. Dit drietal staat al jaren garant voor classic hardrock.  Fuzzy gitaren, donderende drums en een jaren zestig/zeventig psychedelisch orgeltje doen me nog steeds denken aan een combi van Black Sabbath en The White Stripes. Die typische herkenbare hoge stem van Andrew Stockdale is echt wel hun handelsmerk. Je houdt er van of niet. Het talrijke publiek in elk geval wel. De heren zijn helaas nogal statisch en voor mij mocht er iets meer te beleven vallen op het podium. Dit neemt niet weg dat het een leuke set was en ik blij ben dat ik ze nog eens mocht zien.

Dag één zit er op voor mij, nog een flinke rit terug. Ik hou vooral een fijn gevoel over. De organisatie van Vestrock weet de verschillende muziekstijlen en bands goed te combineren. De sfeer is er top. Ik kijk alvast uit naar morgen

Zaterdag 4 juni.

Iets te korte nacht, maar toch fris en monter. Op naar dag twee @ Vestrock. Mijn lijstje met te bekijken bands is lang, hopelijk lukt het alles te zien wat ik gepland heb.

Mooi op tijd aangekomen, Sylvie Kreush aan de aftrap voor mij. Originele podiumopstelling, drum dwars aan de rechterkant, percussie links, keyboard en gitaar in het midden achterin. In de ruimte hiertussen beweegt zangeres Sylvie als een bezetene met rare, kronkelende bewegingen. Ze voelt zich, ondanks haar relatief jonge leeftijd, duidelijk enorm thuis op een podium. De songs zijn eclectisch, met vernieuwende ritmes en percussie. Haar stem doet me bij momenten denken aan die van Bea Van der Maat destijds bij Won Won Ton (wie kent die Belpop band nog uit de jaren 80?).

De muziek leunt dicht aan bij de Indie rock van Wolf Alice. Super podium presence, psychedelische beelden op de videowall. De band krijgt een warm applaus en ik ben er zeker van dat er vandaag nieuwe zieltjes gewonnen zijn.

Snel naar de tent, RHEA uit Gent is aan de beurt. Deze rockers hebben goed geluisterd naar de vinyl platen van hun ouders. Ik vermoed dat platenkasten gevuld waren met LP’s van Black Sabbath, Led Zeppelin en andere grote rock bands. Deze band is een mooi uithangbord voor de moderne hardrock. De muziek is retestrak. Drums beuken, gitaren scheuren er op los, frontman Jorge Van De Sande staat vol vertrouwen op de stage. Deze nog jonge Gentenaren willen maar één ding, met volle kracht rechtdoor gaan. ” It’s a long way to the top if you wanna rock’n’roll “ zong wijlen Bon Scott, RHEA is al aardig op weg naar die top!

Tijd om me te verplaatsen naar de andere kant van het terrein, richting de Kapel. En met Ist Ist belooft het een zwarte hoogmis te worden. Dit viertal uit Manchester brengt goeie, vette old school New Wave / Post Punk. Beeld je Joy Division in met een vleugje Sisters of Mercy. De baslijnen à la Peter Hook beuken, de melancholische teksten, dit is pure 80’s nostalgie. Ist origineel ? nee … Ist goed ?  Oooh  jaaa. Leuke ontdekking voor wie van het genre houdt.

Het is vandaag terug aangenaam druk, ik zou uren kunnen mensjes kijken en sfeer opsnuiven. Maar na een lekker broodje “ pulled porc “, leuke foodtrucks trouwens, tijd voor volgend muzikaal avontuur.

The Howl and The Hum, op aanraden slenteren naar de kapel voor een nieuwe, weliswaar andere, misviering. Na het eerste nummer heeft deze band uit York me te pakken. Wauw, wat een ontdekking. De kapel is tot aan de nok gevuld en zweterig, deze band is blijkbaar geliefd in Nederland. Hun muziek zou ik best kunnen omschrijven als lowfi indiepop met stevige uithalen. De songs zijn catchy maar de zang is zo breekbaar en oprecht dat ik er rillingen van krijg. Zanger en songwriter Sam Griffiths zingt over heel erg persoonlijke zaken zoals relaties, dementie … het pakt mij en ook het publiek. Na een knappe performance krijgen deze muzikanten een lang, daverend applaus, ik blijf achter met een warm gevoel. Van deze band gaan we nog horen. Topniveau !

Next, Within Temptation, tijd voor wat gothic metal. Altijd uitkijken naar welke show ze brengen. De opbouw van het podium zag er veelbelovend uit. Een groot beeld van een hoofd in ’t midden, videowall, alle muzikanten op aparte podia. De menigte vulde al snel de weide voor de mainstage. Within Temptation is nog steeds een publiekslieveling alsook frontvrouw Sharon den Adel. Helaas bleek na het tweede nummer, op aangeven van Sharon zelf, dat ze stemproblemen had. But the show must go on en deed dat ook. Een knappe show met perfecte belichting en special effects. Voor mij iets te routineus, maar dat kon het publiek niet schelen. Ze gaven het beste van zichzelf en dat werd gesmaakt.

Einde van de dag voor mezelf. Goh, wat heb ik dit gemist de voorbije twee jaar. De festivalgangers duidelijk ook. De sfeer uitgelaten, de muziek goed. Vestrock is een topfestival met topbands, nieuwe muzikale pareltjes, gezellige sfeer en een aangenaam publiek. Aftellen naar de 12^de editie volgend jaar

Rev: Alain Mares

Pics: Heidi Mares - Tom Van der Stede - Karin Driessens - Mark Missoorten - Gino Van Den Broecke

Full Photo Report: Vestrock 2022 - DUMP FB

Headbanger's Balls Fest 2022 , 7/05 - De Leest Izegem

An Evening With Knives - Sons Of A Wanted Man - LIAR - Carnation - Wiegedood - Fleddy Melculy - Decapitated

Pics: Heidi Mares

Spoil Engine

Support: Coffin Feeder

De Kreun - Kortrijk, 28/04/2022

Full photo report: Spoil Engine - Fb Dump

Divided – HIRO – Cobra the Impaler – Psychonaut  

Zaal De Zwerver - Leffinge,  24 april 2022

Er zit iets in het water of in de lucht in Vlaanderen. Iets wat goeie metal-bands voedt. En daar mocht ik deze avond getuige van zijn en dit in een leuke zaal, De Zwerver in Leffinge

Op de planning vier Vlaamse bands, Divided uit Kortrijk mag openen, H.I.R.O. uit Oostende volgt, Cobra the Impaler uit Gent daarna en als afsluiter Psychonaut uit Mechelen.

Divided, brengt een stevige afwisseling tussen hardcore en doom met een melodieus kantje. Deze vierkoppige band valt vooral op door frontman / zanger / drummer Pepijn. In de Rock – en Metalscene zie je dit niet veel en dat maakt het boeiend om naar te kijken, zeker als je zelf een drummer bent. Voor hun jonge leeftijd klinken ze hecht en strak, bravo! Het is een stevige, energieke set en het publiek is mee, mezelf incluis. Check hun EP “ Riser “ zeker uit, van deze jongens gaan we nog horen.

H.I.R.O., hier keek ik naar uit. Dit vijftal maakt progressieve rock, post nu-metal die heel erg goed in elkaar steekt. Voor sommigen te zacht misschien, maar er zit genoeg power in de opbouw van hun nummers. De songs bestaan uit stevige gitaarstukken gecombineerd met mooie, psychedelische  zanglijnen, ze doen me vooral denken aan Incubus. Als deze muzikanten dit niveau blijven vasthouden dan wacht hun een mooie toekomst. Beluister zeker ook hun EP “ HIRO “, de songs zullen je meenemen op een mooie muzikale rit.

Cobra the Impaler, klassieke, mainstream metal, maar dan niet van dertien in een dozijn. Deze band bulkt van de ervaring. Bandleden haalden hun ervaring bij Soilwork, Megadeth, Aborted en Von Detta. Meer heb je niet nodig en als je dit dan nog eens combineert met een productie van de ervaren Ace Zec hoef ik verder niks meer toe te voegen. Hun sound klinkt vol, super strak en wanneer de twee stemmen van dienst afwisselend apart of samen zingen dan weet je dat dit zestal nog veel goeie, stevige nummers zal componeren. Leuke verrassing, in het laatste nummer speelde er een bariton saxofonist mee. Een aanrader. GMM lonkt !

Psychonaut, dit powertrio is al bezig sinds 2014. Hun stijl doet me denken aan een zalige combi van Amenra, Led Zeppelin en goeie Stoner-rock. Nu, het gaat er bij mij in elk geval in als zoete koek ook al is de muziek zeker geen zoetgevooisde rock. Hun muziek, zware sound en préséance op het podium brachten me in een psychedelische sfeer, zonder gebruik van geestverruimende producten weliswaar. Een waardige afsluiter die jong en oud in de zaal kon bekoren. Hun twee EP’s “ Emerald “ en “ 24 Trips Around The Sun “ en LP “ Unfold the God Man “ zijn zeker het beluisteren waard. Ken je ze niet? Hoog tijd om ze te ontdekken dus!

Full Photo Report: FB Dump.

Rev: Alain Mares

Pics: Heidi Mares

Enzo Kreft - Lebanon Hanover

16/04/2022 - De Casino, St-Niklaas.

Lebanon Hanover onstond in 2010 toen de Berlijnse artieste Larissa Georgiou en William Maybellin uit Newcastle elkaar ontmoetten. Allebei zijn ze bezeten door de postpunk van de jaren tachtig, dat wordt weerspiegeld in hun gespannen, minimale darkwave van platen. Zelden klinkt dit soort donkere eighties-synthpoprevival uitgepuurder dan wat het duo voorschotelt in hun oeuvre. Lebanon Hanover klinkt ijl, kil en wereldvreemd, maar in de best mogelijke manier.

Pics: Heidi Mares

Nervosa - Burning Witches - Systemhouse 33

10/04/22 - De Verlichte Geest, Roeselare.

Pics: FS

Blast From the Past, Part 1

Kubox - Kuurne, 09/04/2022

Blizzen - Kev Riddles Baphomet - Vulture - Butcher - Picture - Praying Mantis - Killer - Cyclone - Sortilege.

Full Photo report: Fb BFTP

Pics: Heidi Mares

Evil Invaders, 02/04/2022, Trix - Antwerpen

Helemaal klaar voor de absolute wereldtop !

Sinds 2017 drukt Evil Invaders  zijn stempel op het speed/thrash metal gebeuren in ons land en ver daarbuiten. Met hun titelloze debuut EP  in 2013 bewezen ze reeds uit het heel goede hout gesneden te zijn, de evolutie werd verder gezet op ‘Pulse of Pleasure’ in 2015. Met opvolger ‘Feed me violence’ (2017) stoten ze door tot de absolute Europese top binnen het metal wereldje. Nu is er ‘Shattering Reflection’, wat weer een ander hoofdstuk inluid. Ze kwamen die plaat op zaterdag 2 april  voorstellen in een bomvolle TRIX in Antwerpen , wij waren daar uiteraard ook bij.

Schizophrenia (***1/2) mocht de avond met een knal openen. De band bracht recent zijn debuut uit ‘Recollections Of The Insane’ – na een EP in 2020 – uit en stond  onwennig op dat grote podium van TRIX. Daardoor had de band een beetje tijd nodig om echt op dreef te komen. Maar eens de motor aansloeg, en Schizophrenia  voelde dat ze het publiek gemakkelijk uit hun hand konden doen eten, vlogen de gensters naar alle kanten en sprak de frontman de aanwezigen zelfs wat meer aan. In TRIX kregen we wellicht de indruk dat dit podium nog net iets te groot is voor hen, maar over dat potentieel beschikken ze zeker en vast. Dat zetten ze in een wervelende finale , door het publiek de teksten mee te laten brullen, stevig in de verf. Kortom: Schizophrenia brengt een ‘old school’ versie van extreme metal waarvan je op elke hoek van de straat wel eentje tegen komt, maar beschikken over genoeg vuurkracht en tonnen energie om binnen dat wereldje menig potten te gaan breken. Om in het oog te houden. 

Over die tonnen ervaring beschikt Cyclone (*****) zeker en vast. Deze legendarische thrash metal band uit Vilvoorde speelde midden jaren '80 al met Metallica, Overkill en Slayer. Met hun debuut Brutal Destruction (Roadrunner) uitgebracht in 1986 drukten ze meer dan hun stempel op het metal gebeuren in ons landje. Cyclone bewees vorig jaar nog op Alcatraz Metal Fest dat er na circa 35 jaar nog steeds geen sleet staat op deze band. Ze bliezen de volledige tent op door het bouwen van een muur van geluid. Ook in TRIX ging de band strak tekeer, en gaan op een wervelend tempo tekeer  waardoor menig dak er compleet afvliegt. Mokerslag na energiebom deelt de band uit, tot niemand meer stil staat. Kortom: Cyclone bewees in de jaren ’80 al een band te zijn van uitzonderlijk kaliber, en doet anno 2022 duidelijk niet aan een routineklus afleveren maar doet er eerder enkele stevige scheppen bovenop. Ondanks die jaren van dienst gaan ze  dus nog steeds wild tekeer, alsof ze nog maar net hun eerste plaat uit hebben. De tonnen ervaring zorgen er echter voor dat ze ook een zaal als TRIX moeiteloos kunnen inpakken, en iedere aanwezige uit hun hand kan doen eten. Met menig mosh en andere pits tot gevolg.

Als je een volle festivalweide van Alcatraz metal fest in vuur en vlam kunt zetten, dan moet een TRIX toch geen overkomelijk probleem zijn. Evil Invaders (****) zet een show op poten, waarbij alles tot de puntjes is uitgewerkt. Uitgekiende lichteffecten, vlammen op het podium en drummer Senne die achteraan hoog boven de rest uitsteekt. De ene vlammende vuurpijl na de andere schiet de band op de aanwezigen af. De muzikanten binnen Evil Invaders zijn ware virtuozen, waardoor je een technisch hoogstaande allegaartje voorgeschoteld krijgt waar geen speld valt tussen te krijgen. Met het nieuwe album boort de band andere bronnen aan, buiten het speed/thrash metal. De donkere kantjes aan die plaat, dreigende klanken en vocalen die de haren op je armen doen recht komen, zorgen daarbij wellicht voor een nieuwe wending maar wel nog steeds met respect voor de roots.  Dat komt ook live ruimschoots aan bod, en  de nieuwe songs worden dan ook door de fans – aan de laaiend enthousiaste reacties te zien – met open armen ontvangen. Frontman Joe beschikt niet alleen over een uiteenlopend stembereik, maar is nog steeds die Duivelse entertainer die met een demonische grijns je doet baden in het angstzweet. Menig gitaar en bas lijn klieven daarbij door je vege lijf, tot je totaal verdooft achterblijft.  De band mag zelfs tot twee keer terugkomen voor een bisronde. En zet een show neer van een kleine twee uur, waarbij je u als metal fan geen seconde verveelt.

Evil Invaders gaat als een bulldozer tekeer, tot geen spaandertje van de zaal nog geheel blijft. Belangrijk daarbij. Ondanks die technische hoogstaande manier waarop ze tekeer gaan, blijft ook het spelplezier van de beginjaren nog steeds overeind staan. Evil Invaders bewees na België en Europa  in TRIX klaar te zijn om nu ook de wereld eindelijk compleet te gaan veroveren. Zoveel is duidelijk!

Organisatie: Biebob + TRIX

Pics: Franky Schutz

Rev: Erik Van Damme

Aeveris

25/02/2022 - Snuffel Hostel, Brugge

Aeveris is a five-piece Belgian metalband that saw first light in 2021. Consisting of members of Fields Of Troy, Thorium, Lethal Injury, Always Fallen and Horizons, these five gentlemen joined forces and combined melodic riffing, technical drumbeats and diverse singing techniques to create something pounding and heavy, yet catchy from the first spin.

Influenced by bands like Lamb Of God, Killswitch Engage, Slipknot, At The Gates and Trivium, Aeveris makes a ferocious leap to grab you in its claws and hang on until you’re raw.

Band link

Pics: Heidi Mares

Laura Cox

03/12/21, La Boite a Musiques - Wattrelos

De Parijse gitariste/ singer-songwriter Laura Cox heeft slechts twee albums uit, maar heeft al een grote status, in Frankrijk [ze speelde o.a. zelfs ook een (prima) live-stream concert voor het fameuze Hellfest (https://youtu.be/FJcSFYlp1Rs ). Maar ook buiten haar thuisland, vooral onder de blues- en  classic rock liefhebbers, heeft ze al behoorlijk haar naam gemaakt; haar stijl zou zeker liefhebbers van (naast de reeds genoemde genres) power-hardrock en southern rock ook sterk moeten aanspreken. Dié invloeden zijn ook zeker voldoende aanwezig!

We zagen een uitstekende Laura Cox aan het werk in Wattrelos(Frankrijk), net aan de grens met België [naast Moeskroen], gesteund door een even schitterende en strakke begeleidingsband. Het was haar tweede bezoek (2018) aan la Boite A Musiques,  waar ze op een heel erg warme ontvangst kon rekenen van het (vooral) lokale publiek, en zoals gewoonlijk in BAM : een kenner publiek!. Er werd zowel geput uit Hard Blues Shot (2017), als uit haar tweede en meest recente album, Burning Bright (2019) en één cover. Een mooie lange setlist werd echt heel strak afgewerkt; liefhebbers van prima zang, mooi gitaarwerk, zelfs ook slide-gitaar, (en de hierboven genoemde genres) die haar nog niet kennen, kan ik zeker aanraden haar twee (prima) albums eens te checken. En live wordt het minstens even goed gebracht. Laura is een prima frontvrouw met talent, zowel op gitaar als zang,  maar ook heel veel charisma!

We kregen als toemaatje een welverdiend bisnummer; kort ervoor kregen we ook al, als afwisseling, een erg mooie, niet té lange drumsolo, die echt elk moment de aandacht van het publiek kon vasthouden en de toeschouwers prima deed participeren. Moeilijk om uitschieters van het concert op te noemen, elk nummer was prima; Good Ol' days uit het debuut viel op omdat het haar langste nummer is. Besluit : dikke vette aanrader, Albums : idem! 

Helaas voor Laura Cox werd haar concert, 's anderendaags in Spirit of 66 in Verviers, om de welbekende redenen geannuleerd, en zo moest ze haar 2-daagse mini-tournee inkorten tot slechts 1 concert.

Als we de venue betraden, waren we net op tijd voor de lokale opener Fat Bottomed Boys; ze deden ons (wat) aan Queen denken; prachtige outfits en blitse gadgets trokken onze aandacht, met wat mij betreft een goede gitarist in hun rangen. Het ontbrak me vooral aan charisma en uitstraling op het podium; als daaraan gewerkt wordt, en tevens wat aan de zang [extra coaching], wil ik ze zeker terugzien!

https://allmylinks.com/janvervaeke1

https://www.lauracoxband.com/

https://fatbottomedboys.fr/

ORGA :

MUZIVOX  https://www.muzivox.com/ 

BAM : Boite A Musiques : https://www.facebook.com/Boite-A-Musiques-Wattrelos-1035303469820160

Ville de Wattrelos : https://www.ville-wattrelos.fr/

Pics / Rev: Jan Vervaeke

The Sore Losers + DeWolff

De Kreun, Kortrijk - 26/11/2022

Pics: Stefaan Desfossez

Béta

O.c De vonke - Heule, 05/11/21

Album launch: Panorama

More info: Béta, the band

Full photo report: Béta

Pics: Stefaan Desfossez

Vestrock

Hulst (NL), 5-6 November 2021

Full photo report: 

Vestrock Vrijdag

Vestrock Zaterdag

Pics: Harrij-stekel van der Burg

Sinner's Day

Heusden-Zolder, 30/10 - 01/11/2021 

A Slice of Life - A Split Second - De Delvers - Dead High Wire - Gary Numan - Gene Loves Jezebel - Ground Nero - I am The Shadow - La Lune Noire - La Muerte -  Red Zebra - She Past Away - Siglo XX - Solitude Within - Struggler - Suicide Commando - The Juggernauts - The Mars Model - This Can Hurt - Your Life On Hold ... 

Full photo report: 

Sinner's Day Saturday

Sinner's Day Sunday

Sinner's Day Monday 

Pics: Heidi Mares

Desertfest 2021

Vooruit - Gent, 30/10/21

HEMELBESTORMER

Deze Belgische doom/sludge/post-rock formatie stond op Canyon Stage. Persoonlijk vond ik deze zaal iets minder qua akoestiek. Maar toch heeft deze band nooit ontgoocheld. Zeer strak en visueel een plezier om mee te maken. De muzikanten leven zich totaal in bij hun muziek. Hun instrumentale songs staan als een huis. Loodzware sludgeriffs doen De Vooruit op zijn grondvesten daveren. Hun muziek is één en al melancholie. Je wordt als het ware meegezogen in het drama. Uitstekend!

IGNATZ

De Belg Bram Devens blijkt Ignatz te zijn en heeft al heel wat albums op zijn naam al dan niet met zijn begeleidingsband “De Stervende Honden”. Hij heeft ook albums uitgebracht in samenwerking met andere artiesten. Op Desertfest verschijnt hij als soloartiest. Zittend met een akoestische gitaar brengt hij eigenzinnige songs gebruik makend van elektronische snufjes. Zijn akoestische gitaar wordt versterkt en allerlei sounds worden gecreëerd door toevoeging van verschillende stompboxes. De gitaarpedalen zorgen wèl dat de akoestische sound nooit verdwijnt. Het geluid van de zangmicrofoon klonk mij te dof. De teksten waren zeer moeilijk te verstaan. Maar toch..Ignatz bracht hier iets speciaals. Vernieuwend.

STONED JESUS

Deze Oekraïners draaien al een tijdje mee en hebben ondertussen een horde fans. Ze spelen op Desert Stage. Dit is de concertzaal zoals we die kennen. Het drietal start hun show met ‘Black Woods’. Een mooi voorbeeld van hoe een eenvoudige melodie of riff een zaal op stelten zet.  Het vraagt lef om een optreden te starten met zo’n traag ritme. Naar het einde versnelt het. Hier komt wat jatwerk bij kijken. Er werd goed geluisterd naar Ozzy’s zanglijn van ‘Children of the Grave’. Daarna is het headbangen geblazen met ‘Thessalia’. Wat een onweerstaanbare riff en dito groove.

Bij ‘Electric Mistress’ wordt enkel het eerste gedeelte gebracht. Het slepende laatste gedeelte van de song haalt het niet. ‘Apathy’ doet de zaal swingen. De sfeer is uitstekend. Uiteraard ontbreekt ‘I am the Mountain’ niet in hun set. Deze song wordt volop meegezongen door het publiek. Dit nummer heeft een groot aandeel in het huidige succes van de band. Hun uithangbord zeg maar. De set wordt afgesloten met ‘Here Come the Robots’. Het gaspedaal wordt ingedrukt en de fans gaan compleet uit de bol. Dit optreden was een feestje.

KING BUFFALO

Corona geeft ook voordelen. King Buffalo moest tijdens hun toer in de USA twee optredens afgelasten wegens covid. Dus hebben de organisators van Desertfest niet getwijfeld, onmiddellijk contact opgenomen en deze superband kunnen strikken. Ze nemen Desert stage in. Er wordt afgetrapt met ‘Silverfish’ uit hun recentste album “The Burden of Restlessness”. De eerste minuut heeft de geluidsman wat problemen met de microfoon van zanger/gitarist Sean McVay. Een hardnekkige feedback stoort nu en dan. Na het wegwerken van dit probleem komt de band helemaal los. Vervolgens klinkt ‘Hebetation’ uit de speakers. Eveneens uit hetzelfde album. Het publiek wordt ingepalmd. Het geluid is schitterend. ‘Red Star part I & II’ wordt tot in het kleinste detail op ons losgelaten. ‘Part II’ zorgt voor heel wat beweging in de zaal. Daarna volgt het meesterlijke ‘Longing to be the Mountain’ uit het gelijknamige album. Muzikale duizendpoot McVay moet zijn gitaar in een andere toonaard stemmen terwijl hij de keyboard bespeelt. De song klinkt fantastisch. Uit ‘Orion’ wordt ‘Drinking from the River Rising’ gebracht. Het publiek wordt meegesleept. De hoofden van het publiek wiegen van voor naar achter op het ritme. Een prachtig spektakel. Uit hun debuut, de mini CD ‘Repeater’, krijgen we ‘Centurion’. Een rustige start en halfweg de onvermijdelijke uitbarsting net zoals op de plaat. Het publiek geniet met volle teugen. Om te eindigen wordt nogmaals uit het uitstekende album ‘The Burden of Restlessness’ getapt met ‘The Knocks’. Er wordt zeer strak gespeeld. Na afloop waagt het publiek zich aan een “We Want More”.  Maar bij een festival als dit, met zo’n drukke programmatie, is dit quasi onmogelijk.

King Buffalo heeft hier laten horen dat zij klaar zijn om de wereld te veroveren. Live staat deze band als een huis. Dit optreden was ongetwijfeld een hoogtepunt van Desertfest. Sean McVay, Dan Reynolds en Scott Donaldson: you guys make me happy!

LILI REFRAIN

Deze jonge Romeinse deerne was voor de eerste maal in België als podiumartieste. Wat dit zou worden was een complete verrassing. Met haar gezicht vol toneel make-up en een kleed tot op de grond zag ze er uit als een figuur uit één of andere fantasy-movie. Het podium lag er bij als een elektronische ravage. Op een tafel voor haar: een mini-keyboard vol met effectpedalen. Naast haar een grote floortom en twee elektrische gitaren op statief. Op de grond een groot pedalboard vol effecten. Ze brengt songs met psychedelische inslag en maakt gretig gebruik van loopers zowel voor stem, trom als gitaarwerk. Ze heeft een stem die je op momenten doet denken aan een jonge Kate Bush. Het ritme met de trom door de looper werkt aanstekelijk. Het gitaarwerk met veel delay en reverb is apart. Ik vond het bijzonder gewaagd maar geslaagd om dit te programmeren voor Desertfest. Een artieste om in de gaten te houden.

ELECTRIC MOON

Deze Duitse band brengt psychedelische instrumentale spacerock. Het geluid zit goed maar hun muziek is wat eentonig. Uiteraard zijn de speciale effecten op de gitaren indrukwekkend maar variatie in de songs ontbreekt. De geweldige drummer en een mooie bassiste kunnen daar geen verandering in brengen. Gevolg: na een dik half uur loopt de zaal half leeg. Inclusief mezelf.

1000 MODS

We bevinden ons terug in de zaal Desert stage waar de soundcheck is begonnen van 1000 MODS. Achter de twee gitaristen van deze Griekse band staan twee torens van het merk Orange. Dus beide kanten van het podium twee cabinets met bovenop de amp. Ik sta naast het mengpaneel in de zaal als de geluidsman letterlijk met de handen in het haar naar zijn apparatuur staart. Enkele cijfertjes in rode kleur staan te flikkeren. Het is duidelijk: het geluid afkomstig van op het podium is te hard. De geluidsman gaat dit dan ook duidelijk maken. Bij aanvang van dit optreden heeft de tussenkomst van de geluidsman weinig opgebracht. Tijdens het openingsnummer verlaat ik de zaal. Zo’n volume is ongezond.

FIRE DOWN BELOW

Mijn maag protesteerde en zo heb ik aan haar eisen moeten voldoen. Daardoor heb ik maar van de laatste twee songs van hun setlist van onze Belgische vrienden Fire Down Below kunnen genieten. En dat was zeer overtuigend. Het was strak en het geluid zat zeer goed. Na afloop zag ik aan de reactie van het publiek dat ik iets gemist had. Jammer voor mij.

Guido Grymonprez.

Pics:  Steven Tjoen

Full photo report:  Dump Fb: Desertfest Gent 2021

Headbanger's Balls Fest 

De Leest - Izegem, 02/10/2021 

Cobra the impaler - Toxic Shock - Signs of Algorithm - Psychonaut - Pestilence - Phill Campbell & The Basterd Sons - Orange Goblin

Pics: Stefaan Desfossez