Obsidian Dust
Botanique, Brussel – 15/05/2025
Rev: Joris Smeets
Pics: Koen Timmerman
Full photo report here!
Le Botanique organiseert al sinds 1988 jaarlijks het eigen festival ‘Les Nuits Botanique’, in 2025 zijn we al aan de 32ste editie toe. Nieuw dit jaar is dat de aftrap van het 11 dagen durende ontdekkingsfestival op 15 mei wordt gegeven door Obsidian Dust, een nieuwe telg in ons festivalland. Nu ja, het festival is nieuw maar Le Botanique sloeg hier de handen in elkaar met Metadrone en die concertorganisatie kennen we ook van het onvolprezen Desertfest Antwerp. Het hoeft niet te verbazen dat er dan meteen een zeer interessante, eclectische en heavy line-up met 9 bands over 3 podia bij elkaar gepuzzeld werd. Het komt natuurlijk goed uit dat verschillende acts beschikbaar zijn door de Desertfest-edities in Oslo, Londen en Berlijn die in deze periode plaatsvinden. Het werd een bijzonder geslaagde avond in Brussel met Zeal & Ardor als absolute uitschieter en we hopen van harte dat dit festival een blijver kan worden!
De hele site van Le Botanique is opengesteld voor de hele duur van het festival en dan stel je toch weer vast wat een wonderlijk mooie oase dit is in de drukke chaos van onze hoofdstad. Ongetwijfeld is deze locatie mee verantwoordelijk voor de relaxte sfeer die er de hele avond voelbaar was. Naast de indoorconcertzalen Museum en Orangerie is er in de tuin, onderaan de trappen, ook de prachtige Fountain Stage aangelegd. Rondom dat podium is er met stellingen een soort balkon gebouwd, inclusief trappen naar beneden, waardoor er zowel beneden voor het podium als ‘boven’ veel volk staat, met allemaal een goed zicht op de bands. Het zorgt voor een knusse sfeer en beleving van de bands. Ook in de zalen binnen bleef de sfeer opperbest en stond het nooit teveel op elkaar gepakt.
Villenoire krijgt als lokale band de eer om het startschot te geven in de Museum. We hadden de naam intussen al enkele keren zien voorbijkomen maar de band zelf nog niet kunnen checken. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we ook geen flauw idee hadden wie er in de band zat, maar vanaf de eerste noot herkennen we zanger Ioan Kaes. We waren in het verleden grote fan van Death Before Disco en ook met electric)noise(machine deed hij mooie dingen. Met deze donker klinkende posthardcore band speelt hij al voor de derde keer in Le Botanique en samen met zijn (al even ervaren) kompanen brengt hij stevige hardcore met zowel melodieuze als zware metalen elementen die ons doet denken aan vooral Thrice en ook wel Cave In.
Op de Fountain Stage, het hoofdpodium zeg maar, is het de beurt aan Elder. Het is dit jaar de 10e verjaardag van het fenomenale album ‘Lore’ en ter ere daarvan spelen ze het volledige album op deze tour. Dat album was toch een scharnierpunt, want de groovende stoner rock werd vanaf dan verrijkt met muzikale elementen uit psychedelische, space en krautrock maar ook sludge, doom en progressieve metal. Het viertal is muzikaal erg onderlegd en tovert met heerlijke grooves, ronkende riffs en technisch gitaarwerk en veel dynamiek. Ze verstaan de kunst om af te wisselen maar ook om verder te bouwen op een riff en dat toch interessant te houden zodat het uur speeltijd zo was omgevlogen!
We haasten ons naar LLNN (Orangerie), want we zagen de band twee keer eerder aan het werk. Het viertal maakte toen een enorme indruk op ons en we omschrijven de sound graag als ‘het muzikale equivalent van een stomp in de maag’. Muzikaal beweegt de band zich tussen hardcore, metal, sludge en industrial of je zou het ook kunnen omschrijven als Converge meets Cult Of Luna meets Godflesh. Maar helaas valt het vandaag… helemaal plat. De slopende, dystopische, intense, bijtende muziek van de Denen komt gewoon niet binnen en dat ligt volgens ons niet aan de band zelf maar aan de slechte sound, die heel dof klinkt, geen bas laat horen en overall power mist.
De een zijn dood is de ander zijn brood, want hierdoor schuiven we snel door naar Rickshaw Billie's Burger Patrol (Museum) die op hetzelfde moment spelen. Hier horen wel meteen een lekker stevige, zompige sound vol fuzz! Op de backdrop lezen we ‘Rickshaw Billie's Burger whatever the fuck’ en dat vat het wel samen: dit Texaanse trio heeft overal schijt aan en doet gewoon lekker zijn eigen ding. De ‘unique selling proposition’ is hier de achtsnarige gitaar van de zanger, wiens zang mogelijk niet voor iedereen weggelegd is. Die klinkt namelijk wat hoger en scherper dan we in dit genre gewoon zijn en doet ons wel wat denken aan Les Claypool (Primus) en dat is gelukkig een van onze favorieten. De combinatie met de lagere, ruwere backing vocals van de bassist werkt echt wel. Big riffs, low end grooves and lots of rumble met een heel aanstekelijke energie: denk aan een mix van Melvins, Dinosaur Jr. en Red Fang.
Het voelt een beetje vreemd aan om al zo vroeg de eigenlijk headliner op de affiche te vinden, maar Zeal & Ardor (Fountain Stage) stijgt in hun 75 minuten speeltijd wel degelijk torenhoog uit boven alles wat er voor en na hen komt vandaag. Manuel Gagneux maakt zijn band al enkele jaren furore met een mix van black/dark metal met ‘zwarte muziek’ zoals blues, negro-spirituals en field hollers, die met elke plaat nog een beetje verfijnd werd. Op het vorig jaar uitgebrachte ‘Greif’ werden er nog enkele alternatieve, grungy en elektro/industrial elementen toegevoegd aan de sound. En ook live staat de zeskoppige band als een huis, want Zeal & Ardor maakte al elke keer een grootse indruk op ons maar vandaag benaderen ze duivelse perfectie. Vanaf opener ‘The Bird, the Lion and the Wildkin’ tot afsluiter ‘Clawing Out’ krijgen we intensiteit, muzikale variatie, onweerstaanbare vocals en meezingmomenten voor het publiek, een strakke band en een grote schare toehoorders die helemaal uit de hand van de band eet. Met vlak na de opener ‘Wake of a Nation’ en ‘Götterdämmerung’, met die fantastische riff, voel je dat Manuel en de zijnen hier iets heel uitzonderlijk neerzetten. Vele kelen brullen mee met en verliezen zich in de donkere, bluesy gospel van onder andere ‘Ship on Fire’, ‘Gravedigger’s Chant’ en uiteraard het duivelse ‘Blood in the River’ en ‘Devil Is Fine’. Er zijn eigenlijk alleen maar uitschieters, maar toch nog een speciale vermelding voor ‘Run’ en ‘Death To The Holy’ !
We moeten eigenlijk toch even bekomen van zoveel klasse, maar haasten ons toch naar Green Milk from the Planet Orange om de laatste 25 minuten van hun set nog mee te pikken. We misten deze Japanners namelijk vorig jaar op Desertfest en er werd ons duidelijk gemaakt dat we daar toch echt iets gemist hadden en dat nu moesten rechtzetten. Wanneer we binnenkomen, is het trio net aan een rustige, sfeervolle, bluesy passage toe en voelt het contrast toch wat te groot. Even later versnellen de groene melkmannen van de oranje planeet wel en ze scheuren langs de muzikale planeten van psych rock, prog rock, classic rock, indie rock, punk en jazz. Ze gaan met momenten lekker hard en we moeten daarbij zelfs al eens denken aan bands als Slift en Karkara, maar ook referenties als King Crimson, Miles Davis en Acid Mothers Temple vallen vaak. Knap.
Hoewel we absoluut geen fan van black metal zijn, was het toch het plan om Liturgy (Orangerie) even te checken. Nog voor we daar geraakten, bereikte ons van diverse kanten dat het absoluut geen hoogvlieger was en het echt voor geen meter klonk.
Dus spaarden we ons nog maar even op voor Wiegedood (Museum) dat vandaag voor een heuse krachttoer gaat: ze zullen een kleine 2 uur spelen en daarbij hun volledige trilogie ‘De Doden Hebben Het Goed’ brengen. Onze landgenoten spelen hun ijskoude, razende black metal werkelijk super strak, maar gelukkig is er ook een hele verstilde passage die voor een adempauze zorgt. Het trio is live altijd indrukwekkend en dat is vandaag absoluut niet anders, maar na een kwartier is het toch niet meer aan ons besteed.
Een groot contrast is er met Pallbearer (Orangerie) en de lang uitgesponnen, melodieuze doom metal nummers. We zijn niet zeker of het 4 of 5 nummers waren in 50 minuten speeltijd, maar feit is dat de band het even goed deed als de vorige keren dat we hen aan het werk zagen. De 4 heren spelen en zingen de nummers uitstekend en sfeervol en deze keer is de sound wel helemaal in orde. Gelukkig maar, want dat is toch wel een must voor deze band. Tegelijkertijd overvalt ons wel opnieuw een beetje het gevoel dat het niet echt onze volle aandacht kan vasthouden, we genieten doorgaans meer en langer van Pallbearer als we thuis in onze zetel zitten. Dat neemt niet weg dat de Amerikaanse band zowel heavy en sludgy als melodieus en proggy blijft klinken en een zeer sterke show neerzet.