50th Anniversary Tour, 19-10/2024, De kreun – Kortrijk

Op een kille zaterdagavond verzamelde een enthousiaste menigte zich in een uitverkochte Kreun in Kortrijk, waar de Amerikaanse hardrockband Y&T op het podium stond. Ondanks het triestig weer was er niets dat de sfeer binnen kon dempen. De zaal was gevuld met fans van alle leeftijden die klaar waren voor een avond pure rock-'n-roll. Y&T is inmiddels een icoon in de rockscene en staat bekend om hun energieke liveshows en dit concert stelde zeker niet teleur.

Voor de show begon, hing er een sfeer van opwinding en nostalgie in de lucht. Precies een flashback naar de jaren '80, toen Y&T naam maakte in de hardrockscene.

Zodra de band het podium betrad, barstte de zaal los in gejuich. Frontman Dave Meniketti, die al eeuwig het gezicht en de stem van Y&T is, zag er ontspannen en energiek uit. Met een krachtige inzet openden ze met "Hurricane", een uptempo nummer dat meteen de toon zette voor de rest van de avond. De gitaren klonken strak en de drums dreunden door de ruimte – precies wat je verwacht van een klassieke rockband die nog steeds vol vuur speelt.

Hoewel Y&T vooral bekend is om hun hits uit de jaren '80, was er ook ruimte voor nieuwer werk. Ze speelden ook een paar nummers van hun meest recente albums. Hoewel deze nummers niet dezelfde reactie opriepen als hun oudere werk, wist de band ze met dezelfde passie te brengen.

Het hoogtepunt van de avond kwam toen ze hun grootste hits speelden. “Rescue Me” en “Mean Streak” klonken even fris en krachtig als toen ze voor het eerst werden uitgebracht. De solo van Meniketti tijdens “Forever” als bisnummer was ronduit indrukwekkend. Hij weet nog altijd de perfecte balans te vinden tussen technische beheersing en emotie.

Meniketti, altijd al een charismatische frontman, had ook regelmatig interactie met het publiek. Hij deelde anekdotes uit de glorietijd van de band en sprak zijn waardering uit voor de fans, die hen door dik en dun blijven steunen. Deze persoonlijke momenten gaven het concert een intieme sfeer, zelfs in een uitverkochte zaal.

Pics: Steven T'joen

Full photo report here! 

RISING FROM THE NORTH: ARCH ENEMY

+ IN FLAMES + SOILWORK

13/10/2024 @ MAINSTAGE, DEN BOSCH

Pics: Istvan Bruggen

Rev: Joris Smeets

Full photo report here

Zweden heeft ons op muzikaal vlak al heel wat moois geleverd doorheen de jaren. Als grootheden uit hun melodieuze death metalscene de handen in elkaar slaan en Europa komen veroveren met de straffe ‘Rising From The North’ tour, dan is dat een no-brainer: daar moeten we bij zijn! Arch Enemy, In Flames en Soilwork doen liefst 25 steden en podia op deze tour maar daar zat geen datum op Belgische bodem bij. Dus trekken we in noordelijke richting de grens over voor de tourhalte in de Mainstage in Den Bosch. Het is onze eerste kennismaking met deze locatie en het is meteen duidelijk dat we hier niet meer over een zaal spreken maar wel over een mooie, grote hal met een tribune achteraan, een groot podium en een goed geluid. Zo goed als alle 6000 tickets waren verkocht voor een zeer sterke avond met dit stel Zweedse veteranen, die een tiental dagen na de start van de tour duidelijk warmgedraaid waren.  
 

Met Arch Enemy en In Flames kan je eigenlijk spreken van twee headliners die het klappen van de zweep kennen. Wie zet je daar dan bij als headliner? Een stelletje jonge wolven die zich willen bewijzen? Nee, er werd gekozen voor de al even ervaren collega’s van Soilwork, die intussen toch ook al zo’n 25 jaar meedraaien en muzikaal veel raakvlakken hebben. Een keuze die ons op voorhand al verheugde en de band bevestigde de hoge verwachtingen.
Klokslag 19 uur weerklinken pianoklanken als intro voor Soilwork. Het zestal, met drummer en toetsenist op een verhoog achteraan het podium en twee gitaristen, de bassist en zanger Bjorn Strid die de voorkant van het podium bestrijken, toont zich de ideale opener. Vanaf het begin met 'Stabbing The Drama' zien en horen we een hele gave prestatie. Recentere nummers als ‘Arrival’, de gloednieuwe single ‘Spirit Of No Return’ en afsluiter ‘Stålfågel’ komen wat meer symfonisch en melodieus uit de hoek. Toch ging onze voorkeur uit naar iets oudere nummers als ‘Exile’, ‘Distortion Sleep’ met die lagere, groovende riff en pompend ritme en het meer midtempo, catchy en afwisselende ‘Death Diviner’. We zien vele kopjes goedkeurend meeknikken.

Het zegt wat over de immense status van Arch Enemy dat een band met het palmares en aanzien van In Flames geen headliner is op deze tour. De band bestaat zelfs 5 jaar langer dan de collega’s en mag zich samen met At The Gates en Dark Tranquility de peetvaders van de Gothenburg sound noemen, de melodieuze variant van death metal die begin jaren ’90 furore maakte. De band rond zanger Anders Fridén en gitarist Björn Gelotte leverde eerst een hoop klassiekers in dat genre af om dan aan de start van het nieuwe millennium meer groove, ronkende bas en nu metal-elementen in hun sound te verwerken. Dat werd niet op gejuich onthaald bij de puristen maar zorgde er wel voor dat de band populairder dan ooit werd, ook in de States. In recentere jaren werd de beweging richting de roots terug ingezet, zodat de band nu het beste van beide werelden verenigt. Dat blijkt ook uit hun fenomenale live shows, die de hele carrière van de band vertegenwoordigen. Opvallend is dat de band intussen voor de helft uit Amerikaanse muzikanten bestaat, met Tanner Wayne (drums, ex-Chiodos/Underoath), Chris Broderick (gitaar, ex-Megadeth) en de fantastische Liam Wilson (bassist, ex-The Dillinger Escape Plan).

Eén voor één komen de muzikanten het podium op met een spotlight op hen gericht terwijl de intro loopt. Ook hier vinden we weer de drummer en toetsenist op een platform achteraan, maar ook zanger Andres bevindt zich af en toe tussen die twee in. Het zestal klinkt vanaf het openingssalvo met ‘Cloud Connected’ en ‘Take This Life’, beiden uit de eerste helft van de nillies, meteen erg gedreven. De sound is uitstekend, gebalanceerd tussen power, groove en veel melodie. Deze geroutineerde band haalt altijd een hoog niveau maar speelt zeker nooit routineus: de energie en goesting zijn overduidelijk aanwezig. Regelmatig moeten ze het publiek een beetje oppeppen, want het zondagavondgevoel is er wel – of ligt het gewoon aan het feit dat het zo’n grote zaal is? Vanaf ‘Paralyzed’ komt de eindeloze gang crowdsurfers wel op gang, meteen gevolgd door de lekker groovende riff  en soulvolle melodie van het recente ‘In The Dark’ en het luid meegezongen ‘Voices’. Met droge humor in de mededeling dat ‘als je met deze setlist niet tevreden naar huis gaat, dan is er iets mis met jou’ krijgen de old school liefhebbers ‘Food for the Gods’, ‘Coerced Coexistence’ en het heerlijk pompende ‘Only For The Weak’ voor de kiezen, waarop vele hoofden onweerstaanbaar meebewegen! Eigenlijk zijn er alleen maar topnummers in deze set, met nog een grote circle pit bij ‘The Mirror’s Truth’, het luid meegezongen ‘I Am Above’ en afsluiter ‘My Sweet Shadow’.

We zagen Arch Enemy vorig jaar nog een licht fantastische show weggeven in de 013 in Tilburg en de verwachtingen waren dus hooggespannen. Dat komt ook omdat de ervaren band rondom oprichter/gitarist Michael Amott, drummer Daniel Erlandsson en bassist Sharlee D'Angelo sinds het toetreden van de blauwharige zangeres Alissa White-Gluz 10 jaar geleden alleen maar sterker en populairder lijkt te worden. Zelfs het vertrek van Jeff Loomis (ex-Nevermore) werd weer vlot opgevangen met Joey Concepcion, die in het verleden de band al eens tijdelijk uit de nood hielp en met Amott in Armageddon speelde. Het recept is gekend: ‘Ace Of Spades’ als intro en dan een stevige set knallende death metal overgoten met melodie van de hand van de ervaren rotten, met de opmerkelijke verschijning en stevige grunts van de Amerikaanse frontvrouw Alissa. Ze draagt vandaag weer haar opvallende, strakke witte podiumoutfit maar helaas voor de fotografen: ze blijft opvallend achteraan het podium en op de verhoogde delen zolang er foto’s genomen worden, pas daarna komt ze naar voren om het contact te zoeken met de fans.

Opener ‘Deceiver, Deceiver’ duwt meteen het gaspedaal in, het geluid is prima en de zangeres is goed bij stem: alle elementen zijn aanwezig voor een topshow. ‘The World Is Yours’ blijft gas geven en kan rekenen op twin gitaarlijnen en dat is niet voor het laatst vanavond. Bij het iets meer groovende ‘My Apocalypse’ doen de rookkanonnen hun werk en steekt iedereen een aansteker of lampje van de gsm in de hoogte op vraag van de zangeres. De band kondigde onlangs een nieuw album aan voor volgend jaar en ‘Dream Stealer’ (met erg coole vocalen) en ‘Liars & Thieves’ (met een beklijvende, melodieuze gitaarlijn aan het begin, een stevig ritme, epische cleane zang en diepe grunts) beloven alvast veel goeds. ‘War Eternal’ schudt het publiek nog eens écht goed wakker en ook ‘The Eagle Flies Alone’ wordt vanaf de eerste nooit op luid applaus onthaald. Met het indrukwekkende trio ‘No Gods, No Masters’, ‘Nemesis’ en ‘Fields of Desolation’ maakt Arch Enemy het weer helemaal af! Weer een uitstekende show, al roepen wij In Flames vanavond toch nipt als winnaar op punten uit.

Joris Smeets

Powerwolf

Support: Hammerfall - Windrose 

06-10-2024 - Lotto Arena Antwerpen

Pics: Eline Dresselaerts

Full Photo Report here!

Live Naton Belgium - Biebob Concerts

Within Temptation

Support: annisokay

04/10/2024 - Lotto Arena, Antwerpen

Pics: Steven T'joen

Full photo report here!

Live Nation Belgium

Visions of Atlantis

ILLUMISHADE - SERAINA TELLI

02/10/2024 - Poppodium 013 Next, Tilburg

Full photo report HERE

Pics: Eline Dresselaerts

Photo report:

Battle Beast & Serenity

25/09/2024 - Kavka Zappa, Antwerp

Pics: Lise Lynen - Lise Lynen Photography

Full photo report: Battle Beast & Serenity here

WITHIN TEMPTATION

21/09/2024 @ 013 – Tilburg

Rev: Joris Smeets

Pics: Istvan Bruggen

Full photo report: Within Temptation

Within Temptation bracht eerder dit jaar voor het eerst in vijf jaar een nieuw album uit, ‘Bleed Out’. Dat is natuurlijk ook een goede aanleiding om op een uitgebreide tour door heel Europa en het Verenigd Koninkrijk te vertrekken. Die tour kreeg dan ook dezelfde naam, ‘Bleed Out’en de show op deze zaterdag (en die van de dag erna in Groningen) kan je een beetje beschouwen als generale repetitie voor de toer van start gaat. Als twee van je bandleden uit Tilburg komen en je terecht kan in een zaal als de 013 om de puntjes op de ‘i’ te zetten, is het zeker niet gek om het zo te doen. Within Temptation is  de voorbije jaren uitgegroeid tot een internationale topper in het metalgenre en vanavond bewezen ze hun klasse opnieuw. 

De support act vanavond is Green Lizard, dat een thuiswedstrijd speelt. En dat mag je letterlijk nemen, want 4 van de 5 bandleden zijn geboren en getogen in Tilburg. In de jaren ’90 was deze band rond de drie broers Tjong Ajong alomtegenwoordig en de band speelde op vele mooie (festival)podia. Nu maken ze een comeback en dat kunnen we alleen maar toejuichen! De zeer typerende alternatieve 90’s rock met grungy en lichte stoner invloeden kan ons van de eerste tot de laatste noot opnieuw bekoren. Met dank aan de 3 gitaren en de meerstemmige backing vocals klinkt ‘Walk Over Water’ als een indie radiohit, terwijl de slepende groove van ‘Closer’ echo’s van Alice In Chains meedraagt. ‘Wrong’ en ‘Mouthful’ rocken lekker weg, terwijl het tragere, melancholische ‘Autumn’ aangekondigd wordt als het nummer dat voor de doorbraak zorgde.

Within Temptation heeft sinds het ontstaan van de band in 1996 hard aan de weg getimmerd. Dat heeft een oververdiende plek aan de top van de internationale metalscene opgeleverd en dat succes verdien je niet zomaar. Op het podium zien we een prachtig decor met metershoge antieke zuilen en een boog en achter het podium hangt een enorm groot scherm voor de visuals. Die spelen een belangrijke rol om het verhaal van elk van de 17 nummers vanavond kracht bij te zetten, variërend tussen beelden van oorlog, cartoon/anime, onheilspellende kerken, propaganda, jachtige steden, met soms een industriële toets, dan een apocalyptische of eentje met een steampunk look.

Opener ‘We Go To War’ wordt bijvoorbeeld ingeleid met beelden van het logo dat in brand staat, een standbeeld, een koppel in een veld met gloeiende zonnebloemen en dan beelden van grafstenen, waarna ‘Bleed Out’ op het scherm verschijnt en de band op het podium komt, alles badend in een rode gloed. Het valt meteen op dat alle muzikanten in het zwart gekleed zijn en echt in een hoek blijven (al wisselen de gitaristen al eens van kant), om de ruimte te laten aan de visuals. Uiteraard kan de spotlight zo ook op zangeres Sharon Den Adel die toch de fonkelende ster blijft met haar fenomenale vocale kwaliteiten en hoge uithalen. Haar zwarte jurk is weer prachtig en tijdens het eerste nummer draagt ze ook nog een masker. De zang in ‘Bleed Out’ is ronduit geweldig en de break met thrashy riffs kan op goedkeuring rekenen. Bij ‘And We Run’ gaan de handen meteen op elkaar en ook het catchy ‘Shot In The Dark’ springt er uit met een ander, vlot tempo.

Vooraleer het zestal het sterke en luidkeels meegezongen ‘Stand My Ground’ inzet, neemt Sharon de regenboogvlag aan van een Duitse fan. Ze geeft mee dat een social media post van de band ter ondersteuning van de LGBTQ-community ervoor zorgde dat ze volgers verloren maar ‘good riddance, want je moet kunnen staan voor wie je bent’! Helaas lukte het niet om de Oekraïense zanger Alex Yarmak op tijd hier te krijgen om ‘A Fool’s Parade’ te brengen met de band, maar je voelt de overtuiging en het vuur. Lekkere riffs en breaks, operazang, coole synths: we krijgen het allemaal. ‘Paradise’, met beelden en zang van Tarja op scherm, wordt enthousiast onthaald, al komt ze er misschien net niet genoeg door. Met publieksfavoriet ‘Faster’, waarbij zelfs de  gitaarsolo op gejuich onthaald wordt, eindigt de reguliere set. Met bisnummers ‘Our Solemn Hour’, de trage en romantische ballad ‘All I Need’ (dat zorgde voor allerhande lichtjes die in de lucht gestoken werden) en uiteraard ‘Mother Earth’ eindigt een zeer sterke show.

En het goede nieuws voor wie in de Lotto Arena gaat kijken: we hebben zo het gevoel dat het dan nog sterker zal zijn als de band meer gerodeerd is!

The Plot In You

12/09/2024 – Poppodium 013, Tilburg (NL)

Het uit Ohio afkomstige The Plot In You kijkt recht in de ogen van jaren van negativiteit, verzuurde vriendschappen, teleurstellingen en fouten, om het allemaal weg te spoelen in een golf van meedogenloze distortion, verheven melodieën, cinematografische productie en onverschrokken cathartische teksten. Deze Amerikaanse metalcoreact, onder leiding van zanger Landon Tewers, heeft de afgelopen jaren hard gewerkt om hun stempel te drukken. Hoewel ze in Europa aanvankelijk genoegen moesten nemen met support slots, heeft de band een indrukwekkende stijging in populariteit doorgemaakt, met als bewijs miljoenen streams.

De opener deze avond is de post-hardcore band Acres, afkomstig uit Portsmouth. Begin 2023 keerde Acres terug met hun nieuwe album 'Burning Throne', een verpletterende en cathartische tweede poging die enkele van de zwaarste, melodische en meest aangrijpende nummers van de band tot nu toe laat zien.

Invent Animate als support, das aardig meegenomen.  In het midden van een generatie gegrepen door eenzaamheid, angst, en een wanhopige bezorgdheid over de staat van de wereld, grijpt Invent Animate fans bij de hand en kiest ervoor om met hen mee te lopen. Met hun ambient metalcore, djent en prog mixen vult Invent Animate de avond perfect aan.

Full photo report: The Plot In You + Support

Pics: Eline Dresselaerts

Soulfly is op tour en dat zal ook DC geweten hebben.

30/08/2024 - De Casino, Sint Niklaas

De Amerikaanse metalband die in 1997 werd opgericht in Phoenix Arizona en voor Max Cavalera na het verlaten van Sepultura een nieuwe muzikale en spirituele uitlaatklep vormde, hield tijdens haar Superstition Euro Totem Tour halt in Sint-Niklaas. Een invasieve show vol death- en trashmetal, tribal sounds, supersonisch snelle gitaarriffs, snoeihard drumwerk en legendarische grunt vocals die door merg en been sneden.

Soulfly bracht doorheen de jaren 12 albums uit en de band puurt live geheid uit haar rijk gevuld oeuvre. De thema’s? Spiritualiteit, angst, agressie, boosheid, politieke onrust en revolutie.

Pics: Lise Lynen

PELAGIC LABEL FEST 2024 @ Muziekgieterij, Maastricht

Full photo report

Rev: Joris Smeets

Pics: Eline Dresselaerts - Bert Gysemans

Soms is het oprecht moeilijk om de juiste woorden te vinden om een concert of festival te beschrijven. Dat is ook wat we voelen na het Pelagic Label Fest in Maastricht ter ere van het 15-jarige bestaan van het label. We kunnen niet genoeg superlatieven bedenken voor deze ervaring: uitstekende locatie en logistieke organisatie, indrukwekkende line-up, onverantwoorde hoeveelheid aan interessante merchandising en een hele fijne sfeer tussen fans en bands het hele weekend lang. Met ongeveer 1000 aanwezigen op zaterdag en misschien enkele tientallen minder op zondag bleef het ook comfortabel op elk moment. Een divers en respectvol kennerspubliek trouwens, want we hoorden allerlei talen en zagen mannen en vrouwen van alle leeftijden genieten van de eerste tot de laatste band. Dit kwam gevaarlijk dicht bij perfectie!

---

Ons hart maakte al een sprong van opwinding bij de gedachte aan een Pelagic Label Fest. Aanvankelijk vooral opgericht voor de altijd zeer speciale uitgaven van The Ocean-releases, is het intussen uitgegroeid tot een internationaal gekend en gerespecteerd platenlabel. Het betekent meteen een kwaliteitslabel voor bands die tot de Pelagic-familie horen, in allerlei muziekgenres waar je combinaties van omschrijvingen als post, prog, metal, rock, hardcore, elektronisch of experimenteel op kan plakken.  In september 2021, toen de Corona-maatregelen even versoepeld waren, was er al eens een gesmaakte Pelagic Label Night in Trix in Antwerpen, met de 4 Belgische bands van het label Hippotraktor, Bear, Psychonaut en Briqueville met uiteraard The Ocean als top of the bill.

Het idee voor een nieuwe editie begon te rijpen toen labelbaas Robin Staps begin 2023 met zijn band The Ocean een uitermate geslaagde show weggaf in de Muziekgieterij. Ook bij Pelagic was er weinig twijfel dat de dit de ideale locatie was. In hun thuisbasis Berlijn zijn er momenteel geen geschikte concertzalen voor hetgeen ze voor ogen hadden. Bovendien is Maastricht niet alleen een prachtige, historische stad en de Muziekgieterij een passend poppodium, het ligt ook nog centraal en goed bereikbaar vanuit Duitsland, Nederland, België en Frankrijk. En uit die drie laatste landen komen meer bands op het labelrooster dan uit eigen land.

In de Muziekgieterij bieden zowel de Grote Zaal (capaciteit: 1100) als de Kleine Zaal (capaciteit: 420) heel wat mogelijkheden in ideale omstandigheden, dat bleek zowel op het vlak van geluid als belichting. Artiesten komen er ook heel graag en spreken dat ook uit op het podium, omdat ze er goed verzorgd worden. Bezoekers kunnen in de gezellige foyer genieten van een breed gamma aan dranken, waaronder een uitgelezen selectie aan bieren! In de grote inkomhal stonden meterslange standen met de merchandise van de bands, van de Muziekgieterij, van Dunk! Records en uiteraard van Pelagic Records zelf, om zo in de foyer ook ruimte maken voor enkele optredens. Volgens ons zijn er hier voor vele duizenden euro’s merchandise verkocht.

Robin en de verantwoordelijke voor de programmatie in de Muziekgieterij mikten uiteindelijk op een indoor-festival aan het einde van de zomer en konden daarvoor samen een uitermate sterke line-up in elkaar boksen. We zagen alleen maar sterke optredens. Voor alle fans van The Ocean en het label wereldwijd was er bovendien een voortdurende live stream voorzien. Onze eigen chef hoorde en zag vanuit zijn eigen zetel, met enkele kameraden en Duvels erbij, dat de geluids- en beeldkwaliteit uitstekend was zonder de minste hapering en perfect weergaf hoe het publiek aan het meegenieten was.

Nog meer goed nieuws? Het is de bedoeling om van het Pelagic Label Fest voortaan elk jaar te organiseren in Maastricht. Robin Staps kondigde het zondagavond na de show van The Ocean zelf al aan dat er in 2025 een nieuwe editie volgt, same time, same place en dat is intussen ook officieel bevestigd: volgend jaar op 23 en 24 augustus staan alvast Bear, A Burial At Sea, Psychonaut en Ihsahn op de affiche. We twijfelen er niet aan dat er velen opnieuw de pelgrimstocht naar Maastricht zullen maken en dat weekend staat ook op onze kalender al in het rood omcirkeld!

DAG 1 - ZATERDAG 24/08/2024

Onze landgenoten THOT (Grote Zaal) mogen de aftrap geven voor een nog niet zo gevulde zaal. Het Brusselse vijftal was ons nog volkomen onbekend tot ze hun laatste album bij Pelagic uitbrachten en na deze set gaan we zeker verder op ontdekkingstocht. Muzikaal is het moeilijk in een hokje te duwen: we horen nerveuze, pulserende ritmes, felle synthesizerklanken, postpunk, typische postmetal, ijle en soms zelfs spookachtige klinkende postrock en melodieuze zang van zowel de frontman/gitarist als de toetseniste. Zij speelt vandaag haar laatste show met de band en dat vinden we nu al jammer. Meanderende nummers met een unieke sound, dit is een knappe opener.

Er speelt altijd maar één band tegelijk, maar het einduur van de ene is ook het startuur van de volgende. We moeten ons dus wel telkens haasten, ook om WuW (Kleine Zaal) vanaf de start mee te pikken. Met drum, bas en 3 gitaren (en een van gitaristen die ook op een Moog speelt) houdt deze doomy Franse band het vooral laag gestemd, donker en traag vooruit kruipend terwijl ze laag per laag opbouwen. Net wanneer je denkt dat een beetje dynamiek toch welkom zou zijn, krijg je een psychedelisch moment dat Pink Floyd oproept of een lichte versnelling en chuggende gitaren. We horen ook breaks en iets rustigere momenten met typische postrock gitaren waar melodielijnen overheen gespeeld worden.

Een van de bands waar we erg naar uitkeken, was LOST IN KIEV (Grote Zaal). Je zou de band kunnen wegzetten als typische, instrumentale postrock maar het Franse viertal doet dit uitstekend en weet altijd veel melancholie, drive en dynamiek in de relatief compacte nummers te verwerken. Het klinkt glashelder, met een cinematische sound die nog versterkt wordt door de spoken word samples die zelf gemaakt hebben. Wanneer de twee gitaristen de synths erbij halen, verandert de sfeer van weidse panorama’s in de bergen naar een jachtige, adrenalinerush in een donkere stad. Als extra kwam Loic Rosetti van The Ocean ook live meezingen op het geweldige ‘Prison Of Mind’!

PLAYGROUNDED (Kleine Zaal) is een internationaal gezelschap met één been in Rotterdam en het andere in Athene. Qua sound is het vijftal moeilijk anders te omschrijven als alternatieve metal maar dat zegt natuurlijk niet veel. Met drum, bas, gitaar, electronica en zang maken ze meeslepende, langzaam beukende metal die ons aan Deftones doen denken, maar dan met een licht industriële toets dankzij de elektronische geluiden. We denken ook al eens aan Massive Attack, Karnivool, The Ocean en Tool en dat zijn straffe referenties.

Met OH HIROSHIMA (Grote Zaal) gaan we terug naar eerder typische postrock maar dan wel met zang. De typische opbouw van rustig naar epische crescendo’s is natuurlijk regelmatig aanwezig, maar er zijn ook hardere passages die voor dynamiek zorgen. We horen ook al eens een 90's gitaarriff met veel echo, een eerder alternatief rocknummer met wel de typische postrock sound en een afsluiter die stevig dronend opbouwt naar een finale climax. In december gaat de band rond de twee Zweedse broers Jakob Hemström en Oskar Nilsson op Europese tour en wij proberen er zeker opnieuw bij te zijn!

HIPPOTRAKTOR doet de (Kleine Zaal) helemaal vollopen. Na Alcatraz en Dynamo is het al het derde weekend op rij dat we de Mechelaars het werk zien en de heren vliegen er zoals altijd stevig in vanaf de eerste noot. Brulboei Stefan geeft met zowel intense schreeuwen als melodieuze zang handvaten aan de complexe, progressieve postmetal en weet altijd op gepaste momenten publiek op te jutten. De backing vocals zorgen voor een extra episch element. Wie de band nog niet kent, mag referenties als The Ocean, Meshuggah, Gojira, Amenra en Psychonaut opschrijven. Er is veel variatie en dynamiek en de vette, groovende, hakkelende, hoekige riffs zorgen voor headbangen, stampen en springen bij het publiek. Met fantastische nummers als ‘Mover Of Skies’, het titelnummer van hun nieuwe plaat ‘Stasis’ en afsluiter ‘Beacons’ wint de band steeds meer fans voor zich en dat is volkomen terecht.

Scandinavië is een rijpe voedingsbodem voor postrock en postmetal en dat bewijst A SWARM OF THE SUN ook al een hele tijd. De band bestaat uit 6 muzikanten, waarbij de zanger ook elektronica (en de theremin) voor zijn rekening neemt. Niet de meest dynamische band op het podium, maar muzikaal weten ze meer dan onze aandacht vast te houden. De nummers kennen vooral een trage opbouw en een kenmerkende sound, opgebouwd uit mokerslagen op de drums, onheilspellende synth-klanken,  melancholische en warm klinkend melodieuze zang, ronkende bas en gitaren, die met behulp van E-Bow zorgen voor die kenmerkende sound. De term ‘slow burn’ past misschien nog het beste bij deze Zweden die schipperen tussen broeierige postrock en slepende postmetal. Er zijn uitbarstingen maar die zijn eerder traag en bedwelmend, nooit zo hard als bij pakweg Cult Of Luna. Helaas kende de band 10 minuten voor het einde van de set technische problemen bij een van de gitaristen. Toch leverden ze na de onderbreking van 8 lange minuten nog een zeer sterk slotnummer af!   

Omdat het ook dringend tijd was voor een strooptocht langs de merchandise, sloegen we
GLASSING (Kleine Zaal) over. Een moeilijke keuze moest gemaakt worden en dan valt die op de band die black metal-elementen in zijn intense sound opneemt en dat is toch niet de smaak van ondergetekende.

AND SO I WATCH YOU FROM AFAR (Grote Zaal) draait intussen ook al 15 jaar mee. Wij waren van vanaf opener ‘Set Guitars to Kill’ van de eerste plaat helemaal mee met de ‘high octane’ postrock van deze Ieren. Toch waren we de band een beetje uit het oog verloren, tot ze een tweetal weken geleden hun nieuwste, zevende album ‘Megafauna’ uitbrachten op Pelagic. Daarom presenteerde het nonchalant uitziende viertal vandaag zijn nieuwe album volledig van begin tot einde. En dat was een groot feest want ASIWYFA is back-to-basics gegaan: een instrumentale mix van postrock, alternatieve gitaarrock en complexere mathrock die vooral volle gas vooruit gaat. Uiteraard zijn er hier en daar rustige passages met melodieus gitaarwerk maar geen typische trage opbouw naar postrock crescendo's. De nieuwe plaat wordt warm ontvangen en de hoofden, armen en benen in het publiek blijven in beweging. We zien brede smiles en voelen soms euforie.

De muzikale aanval LLNN (Kleine Zaal) kunnen wij enkel omschrijven als een stomp in de maag. De mix van brutale (post)metal, (post)hardcore en elektronica lokt eerst een stampvolle zaal maar is misschien toch wat aan de extreme kant voor vele toehoorders, want er haken ook redelijk wat mensen weer af. We kunnen het misschien nog best omschrijven als Converge met een industriële toets. Meedogenloos, intens, schurend, rauw, verstikkend, dystopisch: je kan er geen positieve draai aan geven. Maar wat een heerlijke catharsis!

Een special extraatje krijgen we met NYOS (Foyer), een Engels-Fins duo met drum en gitaar.  Ze brengen instrumentale, noisy math rock gebaseerd op loops dat we niet direct kunnen vergelijken met een andere band. Het klinkt alleszins erg verrassend en we gaan toch eens de tijd nemen om wat dieper in het werk van deze twee gasten te duiken.

Hét evenement van de avond is natuurlijk het feit dat THE OCEAN (Grote Zaal) zijn fantastische conceptalbum ‘Pelagial’ in zijn geheel zal spelen. Het album dateert intussen uit 2013, werd in allerlei fantastische vormgegeven en verpakte edities uitgebracht en wordt vandaag gepresenteerd met de originele film die er destijds voor gemaakt werd op de achtergrond. De nummers op dit mijlpaalalbum presenteerden de reis van de oppervlakte van de oceaan naar de diepste oceaanbodem. Muzikaal bevat dit alle gekende elementen van de postmetal-meesters: melodie en glasheldere gitaarlijnen, maar ook donkere, dreigende en onheilspellende sferen, bulderende riffs en zelfs een keer blastbeats. Uiteraard eist zanger Loic weer een hoofdrol op met zijn vocalen maar ook zijn obligate sprong in het publiek die iedereen verder opjut. Het is een triomfantelijke prestatie die terecht luid enthousiast onthaald wordt. Met ‘Firmament’ en ‘Silurian: Age of Sea Scorpions’ krijgen we zelfs nog twee bisnummers die al even goed scoren. Klasse, pure klasse!

De uitsmijter is weggelegd voor ARMS AND SLEEPERS (Foyer), een band waarvan wij de naam al lang kennen maar die we nog nooit gehoord hadden. Hebben we daar toch even de bal misgeslagen. Dit is het project van producer Mirza Ramic die nu in Berlijn resideert en vandaag alleen muziek komt maken. We horen een intrigerende, donkere mix van elektronica, hiphop en triphop. Het had even tijd nodig voor we er inkwamen maar dan waren we ook helemaal mee in de beats en sounds van deze sympathieke artiest. Ook hier gaan we ons in de uitgebreide catalogus onderdompelen.

DAG 2 - ZONDAG 25/08/2024

Helaas waren er enkele artiesten die moesten afzeggen. Een kleine 2 weken voor het festival moest JeGong al afzeggen, waardoor The Devil’s Trade de plaats mocht innemen. Vrijdag net voor het festival moesten helaas ook onze landgenoten Psychonaut afzeggen omdat zanger/bassist Thomas afscheid moest nemen van zijn geliefde vader. We drukken graag onze steun en medeleven uit bij dit grote verlies. The Ocean nam de plek in met een volledige andere set. En op het nippertje moest ook headliner Ihsahn voor het eerst afzeggen omdat de band hopeloos vastzat op de luchthaven. Er werd geschoven met de settijden en plaatsen, zodat The Ocean headliner werd en Cobra The Impaler daarna nog mocht afsluiten op het tweede podium.

Een geluk bij een ongeluk is dat de settijd van SPURV (Grote Zaal) uitgebreid werd van een half uur naar 45 minuten. De band bestaat uit een drummer, bassist, twee gitaristen, een gitarist die ook een keer de slide gitaar en trompet speelt en een zesde man die trombone, xylofoon en ook een nummer gitaar speelt. De instrumentale postrock gaat stevig van start en de trombone neemt met momenten als het ware de rol van de ijle postrockgitaren over. Het eerste nummer, dat kan bogen op enerverende riffs, duurt meteen 10 minuten en wordt ook enthousiast onthaald. In de volgende nummers krijgt de typische rock toch andere accenten dankzij het gebruik van de verschillende instrumenten. De laatste nummers gaan steviger van leer en komen op postmetal territorium.

BIPOLAR ARCHITECTURE (Kleine Zaal) uit Berlijn brengt postmetal met een zwartgeblakerde rand, vooral door de rauwe vocalen en blastbeats, maar ook met wat invloeden uit progressieve metal/djent en typische postrock en shoegaze-invloeden. Het klinkt allemaal prima, maar de blackened elementen steken helaas snel tegen.

De vorige keren dat we EF (Grote Zaal) live aan het werk zagen, konden ze ons niet echt bij de keel grijpen. Nochtans draaien deze Zweden al lang mee en zijn ze synoniem voor de archetypische postrocksound (denk ook aan Explosions In The Sky, Mogwai, Godspeed You! Black Emperor). De zeskoppige band voegt dankzij de cello wat extra weemoedige klanken toe en de melodieuze zang wordt spaarzaam toegevoegd. En kijk, wanneer afsluiter ‘Alp Lugens and Beyond’ langzaam opbouwt naar een stevig hoogtepunt zijn we nu wél helemaal overtuigd!

Bij LOVE SEX MACHINE (Kleine Zaal) mag het er wat meer sludgy aan toe gaan. Ergens tussen dat genre en postmetal brengen deze Fransen weinig subtiliteit en finesse maar ze beuken wel gewoon lekker op je in. We horen daarbij niet echt iets vernieuwend of echt onderscheidend, al blijft het tempo meestal meer aan de slepende, groovende kant. De gitaarrifffs lijken soms inspiratie uit black metal te halen en die invloed komt ook naar voor wanneer ze het gaspedaal eens induwen.

Bij onze landgenoten van BRIQUEVILLE (Grote Zaal) weerklinkt enkele minuten voor het officiële startuur al de intro met mysterieuze, akoestische gitaarklanken. Al van bij de start dragen de vijf bandleden maskers en gewaden om hun identiteit te verhullen en zo de focus te leggen op de muziek en sfeer, zonder focus op personen. De psychedelische post metal met typische, soms hakkelende riffs sorteert een hypnotiserende effect. De ‘aktes’, zoals de heren uit Steendorp hun nummers noemen, meanderen meestal, bouwen voort op herhalende motieven en krijgen extra kleur door de keyboards en vocale klanken (want zang kan je het niet altijd noemen, al zorgt de klaagzang wel voor effect). Ze krijgen de hele zaal weer enthousiast mee, zeker met de triomfantelijke, iets melodieuzere riff van het slotnummer.  

Hoewel KARIN PARK (lKleine Zaal) in Noorwegen een erg bekende naam en artieste is, blijft ze daarbuiten eerder cult en bekend bij een nichepubliek. Er staat zelfs erg weinig volk in de zaal voor een artiest zo hoog op de affiche. Ligt dat aan het feit dat het voor velen etenstijd is of valt dit toch wat buiten het palet van de gemiddelde Pelagic-fan? Karen staat helemaal alleen op het podium in een witte outfit die het midden houdt tussen een trainingspak en een ruimtepak, volledig omringd door elektronica, synths en een Moog. Ze draait aan de knoppen en dat zorgt vooral voor zompige basklanken, toetsen die doen denken aan de jaren ’80 en ’90 en techno-beats en daar drapeert ze haar intense zang overheen. Want haar zangkwaliteiten staan buiten kijf, denk aan Kate Bush en Björk. We kunnen het zelf niet goed thuisbrengen, maar we horen echo’s van de Berlijnse clubscene maar ook Faithless, Everything But The Girl en Robyn. Niet echt ons ding, in tegenstelling tot labelbaas Robin die naast ons de dansbeentjes losgooit.

YEAR OF NO LIGHT (Grote Zaal) zagen we de voorbije jaren verschillende keren aan het werk en dat hebben we ons geen enkele keer beklaagd. Het Franse zestal evolueerde naar een fantastische, donkere post rock/metalband en klinkt gedreven en stevig, niet alleen met de typische opbouw en  crescendo's. Ze zorgen voor veel dynamiek met de afwisseling tussen snellere nummers en trage, slepende, bijna doomy nummers. Of nummer die dat combineren. Lekker veel gitaren maar ook toetsen en elektronica, zoals in het laatste nummer dat met sferische synths een spooky 80’s vibe opbouwt naar een hele luide en snelle climax. Heerlijk.

Karin Park heeft haar pak omgeruild voor een soort traditionele witte jurk  als ze samen met haar man en hun drummer het podium betreedt als ÅRABROT (Kleine Zaal). Ze neemt weer de zang en elektronica voor haar rekening terwijl echtgenoot Kjetil Nernes, ook helemaal in het wit en getooid met zijn vertrouwde hoed, zang en gitaar voor zijn rekening neemt. De zang klinkt dramatisch, soms bijna huilerig of schreeuwerig. Helaas kan de band ons ook deze keer niet echt bekoren en ook nu is de zaal niet erg goed gevuld. We hebben wel altijd veel appreciatie gehad voor hun originele sound die moeilijk te categoriseren is. We horen psychedelische, stoner geïnspireerde riffs, met elektronische elementen en speciale zang en elementen uit alternatieve rock, blues, new wave en gothrock. Dat geeft hele coole momenten maar ook zaken waar we op af haken. Smaken verschillen.

THE DEVIL’S TRADE (Foyer) is Dávid Makó, een Hongaarse singer-songwriter. Alleen met een akoestische gitaar, galmende effecten en zijn dragende stem, brengt hij nummers die een weids gevoel van hoge bergen oproepen maar ook dramatisch kunnen klinken. Het klinkt prachtig maar het is ook goed dat hij maar een half uur speelt, omdat het anders iets te eenvormig zou kunnen klinken.  

Hoewel er samen met ons velen uitkeken naar Psychonaut, kunnen we niet zeggen dat er veel ontevredenheid was over het feit dat THE OCEAN (Grote Zaal) de leeggekomen plek invulde. Ze beloofden dat deze set van een uur uit volledige andere nummers zou bestaan dan de Pelagial-set een dag eerder. De eerste vier nummers en het voorlaatste nummer zijn afkomstig van het fantastische album ‘Holocene’ dat vorig jaar uitkwam. De elektronische invloeden zijn veel meer uitgesproken op die plaat maar is verder ‘vintage The Ocean’: drumbreaks, nummers die open breken, versnellen of ontploffen, sfeervolle elektronica, straffe riffs en zanger Loic die de sterren van de hemel zingt. ‘Oligocene’ blijft rustig en gloedvol als rustpunt, om zo de overgang te maken naar het slepende ‘Miocene | Pliocene’, dat langzaam het tempo en volume opdrijft en iedereen laat headbangen bij het epische refrein aan het einde. ‘Pleistocene’ is een heerlijk, afwisselend nummer met z’n dreunende geluiden, zang die het nummer doet openbreken en razende blastbeats. Afsluiter ‘Jurassic | Cretaceous’ wordt onthaald op een donderend applaus, niet alleen voor de weeral straffe prestatie maar ook uit waardering voor het hele festival dat Robin, zijn band en zijn crew hebben georganiseerd. Robin dankt op zijn beurt alle bezoekers om te komen, de bands te checken en babbeltjes te slaan.

COBRA THE IMPALER (Kleine Zaal) krijgt de op het eerste zicht weinig denkbare taak om dan nog af te sluiten. Onze landgenoten zitten niet op het label, maar gitarist James wél met zijn andere band Bear en zo is er toch een sterke connectie. Blijkbaar waren 3 van de 5 bandleden nog op vakantie toen ze zondag een telefoontje kregen met de vraag of ze konden invallen voor Ihsahn. Wat een toewijding en drive om dan snel op een vliegtuig te springen om toch gewoon present te zijn. Natuurlijk leunt de band zwaar op de invloed van  Mastodon, maar er zijn weinig betere voorbeelden wat onze persoonlijke smaak betreft en bovendien is het vooral heel goed. De heren zijn vastbesloten om zich te smijten en de laatste restjes energie uit het publiek te persen. Een strakke ritmesectie en lekkere, technische riffs, af en toe melodieuzer (solo)werk en een veelzijdige zanger zorgen bij nummers als ‘Colossal Gods’ en ‘Bloodeye’ nog voor een laatste energieopstoot.

Rev: Joris Smeets

Pics: Bert Gysemans

DYNAMO METALFEST 2024 @ IJSSPORTCENTRUM, EINDHOVEN

Pics: Istvan Bruggen

Rev: Joris Smeets

Full photo report - Day 1

Full photo report - Day 2

Never change a winning team, zo luidt de bekende slogan. Die is wel toepasselijk voor een festival dat doorgaat in een ijssportcentrum en omdat we hier vorig jaar een topeditie meemaakten zijn wij ook opnieuw van de partij in Eindhoven in het weekend van 17 en 18 augustus. Waar het Dynamo Metal Fest vorig jaar op dag 1 uitverkocht was en daar op dag 2 redelijk dicht bij in de buurt kwam, viel de publieksopkomst dit jaar tegen. Op beide dagen waren er deze keer maar ruim 4000 van de beschikbare 8000 tickets verkocht. Eerlijk gezegd vonden wij dat niet jammer voor onze festivalervaring omdat er letterlijk en figuurlijk meer ruimte was en we nergens moesten aanschuiven. Maar we kunnen ons uiteraard wel inbeelden dat de organisatie dat minder leuk vond. Gelukkig krijgen we volgend jaar toch gewoon een nieuwe editie, de 10^e al onder de nieuwe naam!

De sterke punten van vorig jaar bleven behouden: de originele locatie, mét parking vlakbij, twee podia aan weerszijden van de ruimte die elkaar afwisselden, de redelijke ticketprijzen, de VIP-deck en de gemoedelijke sfeer. Ook het weer zat mee, met volop zon en warme temperaturen op zaterdag en iets meer bewolking en enkele graden minder op zondag. Op de Metal Market kon je uiteraard weer terecht voor een uitgebreide keuze aan vinyl, cd’s, shirts en andere merchandise.

De line-up kon dit jaar iets minder rekenen op grote namen, maar muzikaal ging het wel breder dan vorig jaar en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Jammer dat dit een beetje afgestraft leek te worden door de mindere publieke opkomst. We zagen vooral veel minder jonge(re) bezoekers dan vorig jaar, mogelijk werden die vorig jaar meer gelokt door de grote namen en een hoger aantal metalcore-bands. De grote schermen aan beide zijden van het hoofdpodium waren wel een echte meerwaarde en de soms vervelende vertraging bij die beelden van vorig jaar werd duidelijk verholpen! De prijzen voor eten en drinken blijven we aan de hoge kant vinden maar er waren gelukkig wel genoeg lekkere opties wat dat betreft. Op het eerste zicht leken er ons iets meer tafeltjes en bankjes te staan om even te verpozen of te eten en drinken, maar het is ook mogelijk dat dit vooral zo leek omdat er minder festivalgangers waren. De pauze van 5 minuten tussen het einde van de band op het ene podium en de start op het andere podium was ook altijd welkom omdat je zo altijd op tijd kon zijn.

De eerste festivaldag op vrijdag 16 augustus was gericht op black metal maar lieten we aan ons voorbijgaan. Op zaterdag waren we vooral enthousiast over Blackbriar, Forbidden, Clutch en Amaranthe. Zondag was naar onze smaak nog veel sterker, met straffe shows van Hippotraktor, Green Lung, Carnation, Bay Area Interthrashional, Igorr en Nestor.

ZATERDAG 17 AUGUSTUS

De eerste band die we meepikken, is Warkings (Main Stage). We zien een drummer als Spartaanse krijger, een gitarist als Tempelier, een bassist als Viking en een zanger als Romeinse soldaat, en even later komt ook  Morgana LeFay meezingen. Het concept is duidelijk en het ziet er leuk uit maar de power metal en de teksten komen zo onorigineel en zelfs flauw over dat onze aandacht snel verslapt. We moesten wel nog even lachen met de gimmick waarbij ze een grote rubberen band introduceren en de opblaasbare bootjes of draken bij andere bands parodiëren: ze hebben de draak gedood en een Shield Maiden mag met deze ‘grote drakenpenisring’ over het schaarse publiek crowdsurfen.

Hele jonge snaken staat er op het podium bij Nakkeknaekker (Kink Distortion Stage), we betwijfelen of de heren al 20 jaar oud zijn. Met een naam die ‘nekbreker’ betekent, presenteren deze Denen de gepaste muzikale begeleiding: stevige death metal, vooral geworteld in de old school traditie. Doodsmetaal maar toch met veel spel- en levensvreugde en hier en daar toch opgesmukt met een melodieuze gitaarlijn en modernere groove.  

De grootste claim to fame voor Flotsam and Jetsam (Main Stage) is misschien nog altijd het feit dat Jason Newsted er de bas bespeelde tot zijn vertrek naar Metallica. Dat is jammer, want deze thrashers gaan al mee sinds 1981 en verdienen daar zeker respect voor. Het grote succes is altijd uitgebleven, ook al maken ze toch deel uit van de tweede golf van thrash bands met collega’s als Testament, Death Angel en Forbidden. De band zet een fijne set neer maar we bekennen dat we toch niet echt tot het einde geboeid blijven, er ontbreekt toch net een overslaande vonk.

Met zware beats als intro en strandballen die het publiek ingetrapt worden, kondigt Distant (Kink Distortion Stage) zijn komst aan. De Rotterdamse band brengt deathcore, die soms een beetje rommelig overkomt in de snellere passages. We vinden hen veel beter in de hen typerende, langzame en midtempo passages met het effect van een pletwals. Ze gaan er wel heel hard voor en dat zorgt ook voor een stevige mosh en circle pit.

Whitechapel (Main Stage) vernoemde zich naar de Londense buurt waar Jack The Ripper zijn 'beste' werk leverde, dus wisten we van bij de start dat dit geen feelgood muziek ging worden. We zagen de band al eens live in de beginperiode, toen deathcore als genre net opkwam. We zijn niet de grootste fans van het genre, zeker in die beginperiode klonk het soms ‘alsof een varken in een betonmolen gegooid werd’. Er is wel een muzikale evolutie naar meer progressieve en groove metal maar dat horen we niet echt terug. De riffs en breakdowns vliegen ons rond de oren en het klinkt zeer competent, maar het geheel blijft toch een beetje vlak en komt niet echt binnen. Ook al beseffen we dat dit heel vreemd klinkt bij zulke intense muziek en vocalen die variëren tussen pig squeals, death grunts en ruwe screams.

Een van de grote verrassingen van de dag was Blackbriar (Kink Distortion Stage). Female fronted metal is in principe geen genre-aanduiding, maar Nederlandse topbands als Within Temptation, After Forever en Epica hebben eigenlijk toch bewerkstelligd dat dit synoniem staat met symfonische metal. Dit zestal wil duidelijk in de voetsporen treden en de kans dat dit zal lukken, lijkt ons niet onbestaande op basis van wat we gehoord hebben. Het gaat hier dan ook over een band die al ruim 10 jaar aan de weg timmert en het spelplezier druipt er van af. Frontvrouw Zora Cock is de blikvanger. De charmante, roodharige zangeres, in een opvallend mooie zwart jurk, klinkt zowel lieflijk en romantisch als krachtige, soms als Kate Bush, soms zelfs als Myrkur, altijd als een bekoorlijke maar gevaarlijke sirene die het publiek doet meezingen, klappen en vuisten in de lucht steken.

Forbidden (Main Stage) is weer helemaal terug sinds de reünieshows die ze vorig jaar speelden, onder andere op Alcatraz. Alleen gitarist, oprichter en bandleider Craig Locicero en bassist Matt Camacho bleven een constante tijdens de drie incarnaties van de band en zij hebben nu Norman Skinner op zang, Chris Kontos op drum en Daniel Mongrain op gitaar rond zich verzameld. De technisch onderlegde thrash klinkt nog altijd heerlijk en de band is ook duidelijk blij om hier te zijn, ze verwijzen ook naar hun verleden op Dynamo met andere (thrash) metal bands. De setlist bestaat volledig uit nummers van de eerste twee albums, ‘Forbidden Evil’ en ‘Twisted Into Form’.

Met Dynazty (Kink Distortion Stage) krijgen we iets volledig anders voorgeschoteld dan tot nu toe het geval was. Als intro weerklinken nog de licht mysterieuze klanken van Era’s ‘Ameno’ maar die worden direct doorbroken door een band die er vol in knalt, de lange haren wapperend in de wind. De sound en energie zijn meteen in your face en de songs en muzikale stijl situeren zich ergens halverwege tussen hard rock,  heavy metal en power metal. Deze muziek lijkt gemaakt voor stadions en arenas' en zo spelen ze ook, ook al staan ze hier op het ‘kleine’ podium. Het is allemaal catchy, vlot in het oor liggend en met gierende gitaarsolo's, waarmee het niet moeilijk is om het publiek op te jutten en aan te sporen om mee te zingen en de vuisten in de lucht te steken. Met Nils Molin beschikt de band over een ronduit uitstekende zanger, die soms nog ondersteuning krijgt in de vorm van backing vocals van de 2 gitaristen en de bassist.

Tussendoor treffen we ook Heavy Hoempa aan ergens voor het hoofdpodium, die regelmatig met blazers en drum eigenzinnige coverversies brengen van onder andere ‘Chop Suey’ en ‘Run To The Hills’.

Er zijn zekerheden in het leven en eentje daarvan is dat Clutch (Main Stage) een zeer sterke liveshow zal neerzetten en dat intro ‘We need some money’ altijd meteen voor een brede glimlach op onze tronie zorgt. Zanger, rock ‘n’ roll prediker en allround coole frontman Neil Fallon vertelt tussendoor dat ze de eerste keer op Dynamo speelden in 1993 en dat ze duidelijk nog geen dag ouder geworden zijn. Dat klopt niet helemaal, want de muzikanten achter hem zien er intussen toch wel als opa’s uit. In het geval van drummer Jean-Paul Gaster is dat nog een coole opa, maar gitarist Tim Sult en bassist Dan Maines zijn eerder brave mannen op leeftijd. Dat is allemaal niet erg als ze samen zoveel coole songs, riffs en grooves op ons loslaten. Fallon blijft met zijn korrelige stem, opvallende manier van vertellend zingen, fantastische teksten en natuurlijke charisma een attractie op zich. Vanaf opener ‘X-Ray Visions’ tot afsluiter ‘A Shogun Named Marcus’ toont het viertal aan nog niks aan klasse ingeboet te openen. Een heerlijke show, met een setlist die plukte uit verschillende periodes maar tijd tekortkwam om alle albums eer aan te doen. Wij onthielden  nog favorieten als ‘Burning Beard’, ‘Profits Of Doom’, ‘Thre Mob Goes Wild’, ‘Earth Rocker’ en ‘D.C. Sound Attack’.

Mental Cruelty (Kink Distortion Stage) schiet als razende gekken uit de blokken, met dubbele basdrums, vlammende gitaren en intense schreeuwen. Maar al snel volgt een tempo-wisseling, waarbij de band trager en slepend maar evengoed slopend te werk gaat. De band brengt hevige deathcore/slam met symfonische en black metal invloeden. Het is zeker heel goed gedaan en er zullen ongetwijfeld grote liefhebbers zijn. Er komt vooral véél tegelijkertijd op je af, het hele audiospectrum is volgepompt en dat kan al snel (te) overweldigend zijn. Voor liefhebbers van het hele brute werk.  

Amaranthe (Main Stage) is intussen een gevestigde waarde, we verschoten zelf toen we zagen dat de band al 7 albums meegaat. Lang geleden zagen we ze al eens live en dat kon ons niet echt bekoren, op uitzondering van de op alle vlakken knappe zangeres Elize Ryd. De poppy mix van symfonische metal en metalcore gaat er erg vlot in, niet in het minst door de wisselwerking tussen de drie geweldige zangers die hun lange haren in het rond zwieren: naast de melodieuze, hoge en bijwijlen opera-achtige stem van sopraan Elize Ryd horen we ook de melodieuze en epische zang van Dynazty-zanger Nils Molin en de rauwere zang, growls en screams van Mikael Sehlin. Het overgrote deel van bands zou al blij zijn met één zanger die in de buurt komt. Elize draagt in begin nog een lange, zwarte jas maar halverwege het derde nummer blijkt dat ze daaronder een knappe podium outfit draagt met een strak zwart pakje met ontblote rug, kanten doorzichtige mouwen en dito broek. Het is allemaal heel catchy en gepolijst maar wel heel strak en professioneel. Het blijft plezant om naar te kijken en luisteren, niet in het minst door de dynamiek en samenzang van de 3 zangers die ruim hun kunsten mogen tonen.

We weten niet of het ligt aan de DJ van dienst of dat dit als intro voor Paleface Swiss (Kink Distortion Stage) geldt, maar we horen gabber house gevolgd door een schlager/levenslied net voor de band opkomt. Een heel ander verhaal krijgen we dan, met furieuze deathcore. We horen razende death metal, de energie van hardcore, de slopende breakdowns van metalcore en een zeer actieve pit. De band vraagt zelf om meer party en chaos. Tijdens de set moeten we zowel denken aan pure death metal als pakweg Hatebreed en soms zelfs Slipknot. Intens.

Met Dimmu Borgir (Main Stage) treedt er ook black metal royalty aan want de band viert het 30-jarig jubileum. Toegegeven, niet het genre waar ondergetekende mee uit de voeten kan. Na een bombastische intro krijgen we een melodieuze en midtempo start vooraleer het gaspedaal ingeduwd wordt. Ook al staan er 6 heren op het podium, lijkt het vaak alsof de man achter de toetsen de belangrijkste rol speelt met melodieuze toevoegingen. De black metal blijft hierdoor redelijk verteerbaar voor ons als niet-liefhebber maar we kunnen ons inbeelden dat de purist dit wel te soft zal vinden. Dat geeft dan toch een dubbel gevoel. Ook al houden we er zelf niet van, zou black metal niet imposant en duister moeten klinken? Bij zoveel gezelligheid hoort een vuurtje, dus spuwt er regelmatig vuur uit een podiumbrede installatie die de fotografen vervloekten omdat die hen de hele dag het leven zuur maakte.

ZONDAG 18 AUGUSTUS

Op de eerste festivaldag bleven we soms nog wat op onze honger zitten en weinig bands konden ons echt een hele set konden boeien. Met onze landgenoten Hippotraktor (Kink Distortion Stage) mogen we meteen knallend deze tweede dag aftrappen. Het is nog vroeg, dus er staat aanvankelijk nog niet zoveel vol voor het podium, maar dat houdt het vijftal niet tegen om er vol in te gaan. De progressieve, technische post metal lokt dan ook steeds meer volk. De titeltrack van het nieuwe album ‘Stasis’ voegt gloedvol melodieus gitaarwerk toe in rustige passages. Op andere momenten kan de band hard, harder, hardst gaan en lijkt het alsof het podium zal opstijgen. Denk aan The Ocean meets Tool meets Meshuggah en alle bands uit de Pelagic Records-stal waar Hippotraktor trots deel van uitmaakt. Afsluiter ‘Beacons’, waar wij altijd de invloed en erfenis van Amenra in horen, zet een sterk orgelpunt neer. Straf, telkens weer!

Met Left To Die (Main Stage) krijgen we een ode aan de muziek van Death en bezieler Chuck Schuldiner, die veel te vroeg van ons is heen gegaan. Op het podium staat regelrechte (death) metal royalty: voormalig Death- en Obituary bassist Terry Butler, voormalig Death-gitarist Rick Rozz, Gruesome-gitarist en Exhumed-zanger Matt Harvey en voormalig Malevolent Creation-drummer Gus Rios. Ze noemen deze tour ‘Scream Bloody Leprosy Across Europe’ en daarmee weet je eigenlijk alles wat je moet weten: brute, technische death metal van de allerhoogste plank!

Martyr (Kink Distortion Stage) wordt voorafgegaan door 2 mannen in een bruine priesterpij, met vreemde groene maskers en lantaarns. We zagen Daniel Mongrain een dag eerder al aan de slag als tweede gitarist bij Forbidden, nu is het tijd voor zijn eigen band. Het vijftal uit Canada brengt technisch onderlegde death / thrash metal, met een zanger die qua klank en stijl neigt naar heavy en thrash metal. Dat maakt het vlot verteerbaar maar het is helaas ook iets teveel een kwestie van ‘het ene oor in en het andere oor uit’.

Een band die er qua stijl helemaal uit springt, is Green Lung (Main Stage). We zagen ze niet zo lang geleden al eens als voorprogramma voor Clutch en we vonden het toen al goed te pruimen, zonder meer. Vandaag zijn we heel wat meer onder de indruk want deze band heeft duidelijk vooruitgang geboekt, getuige ook hun meest recente album ‘This Heathen Land’ dat bedolven wordt met lovende recensies. Enkele kernwoorden om deze band te begrijpen: ze spreken van Albion, Old English, zwerven door de bossen, Black Sabbath, riffs en occulte zaken. Het coole, grote voodoo-achtige masker op het podium geeft de sfeer al mee. Het vijftal op het podium heeft in zijn toverketel ingrediënten uit classic 70’s rock, mystieke folk, New Wave Of British Heavy Metal, stoner rock, psychedelica en vooral veel Black Sabbath tot een kookpunt gebracht en daar een episch klinkend, groovy, mysterieus heavy rock- en metalbrouwsel uit getrokken. De gitarist strooit naast heerlijke Sabbath-riffs ook regelmatig lekkere solo’s uit en de bassist blijkt in ‘Songs Of The Stones’ ook over een sterke, melodieuze zangstem te beschikken, waarna de sterke leadzanger (vooral een heavy metal-stem) invalt en een knappe harmonie zingt terwijl de man achter de toetsen met ijle klanken de mysterieuze sfeer verhoogt. Dit was echt veel te snel voorbij!

Nog landgenoten die mogen bewijzen dat ze aan de top van hun genre behoren, zijn de 5 mannen van Carnation (Kink Distortion Stage). Het is een wonder dat dit de eerste keer is dat we hen aan het werk zien, want hun ster is rijzende en zeker sinds de release van hun nieuwe album ‘Cursed Mortality’ eerder dit jaar. Die plaat komt dan uiteraard ook aan bod. We horen keihard knallende old school death metal, zonder moderne franjes.  ‘Gewoon gaan’, dat is de boodschap, met af en toe wat grooves en maar spaarzame melodieuze gitaarlijnen, en dat maakt verdorie een goede indruk.

Een beetje een vreemde eend in de bijt, samen met Hippotraktor, is Soen (Main Stage). We waren heel blij dat we deze heren eindelijk live aan het werk konden zien, maar waren ook vergeten dat wij hen eigenlijk niet meer gevolgd hebben sinds het album ‘Lykaia’ uit 2017. We waren destijds erg onder de indruk van de progressieve, alt-metal die ons deed denken aan pakweg Tool, Deadsoultribe, Opeth en A Perfect Circle. Op de drie volgende albums is de band geëvolueerd en wat meer de alternatieve rock/metal kant opgegaan, we hoorden zelfs af en toe wat ‘stadion rock’ invloeden. Er was dus sprake van persoonlijke ontgoocheling, maar dat betekent absoluut niet dat de band het liet afweten. De progressieve, moody elementen zijn gewoon meer naar de achtergrond verdreven in de bandsound. Af en toe horen we wel nog zo’n groove. Over de performance valt weinig verkeerd te zeggen; het blijven uitstekende muzikanten, inclusief de zanger. Slotnummer ‘Violence’ maakte in ieder geval veel indruk.

Op de backdrop achter het podium staat de hoes van het album ‘The Armor Of Ire’, en dan denken we meteen aan Conan The Barbarian en Manowar. Eternal Champion (Kink Distortion Stage) draagt dus trots het imago en de sound van heavy metal uit de jaren ’80 uit. De zanger komt zelfs op met een maliënkolder waarbij alleen zijn ogen niet bedekt zijn en waaronder het warm en zwaar moet zijn, maar halverwege het nummer gaat die dan ook al uit. De zang is minder hoog dan de typische zangers in het genre en dat is eigenlijk zeer genietbaar.
 

Duidelijk een van de grote publiekstrekkers is Bay Area Interthrashional (Main Stage). Twee jaar geleden had de organisatie aan Craig Locicero van Forbidden gevraagd om iets speciaals te doen om de thrash bands uit de Bay Area en gevallen helden als Cliff Burton en Paul Baloff te eren. We zijn heel blij dat er dit jaar opnieuw zo’n tribute was want het was een heerlijk old school feestje op, naast en voor het podium. Net voor de muzikanten het podium betreden, worden er op de grote schermen foto’s uit de oude doos getoond. Het concept: Craig nodigde muzikanten uit om samen nummers te spelen en hij was zelf ook de enige die constant op het podium stond en als orkestmeester fungeerde. Hij zei zelf dat iedereen zich vooral moest amuseren: ‘We’re here to fucking party, so lower your expectations’. Er stonden vele verschillende muzikanten op het podium, sommigen kenden we niet of vergeten we misschien op dit moment. Meestal stonden er 3 gitaristen op het podium, maar tijdens sommige nummers waren er dat zelfs 4 en er stonden zelfs 2 bassisten tegelijk op het podium. Naast zijn Forbidden-maten Matt Camacho (bas) en Chris Kontos (drum, ex-Machine Head) stonden ook gitaristen Daniel Dekay (Exciter) en Ted Aguilar (Death Angel) vaak op het podium. Alle Flotsam and Jetsam-leden kwamen ook aan de beurt, evenals de heren van Left To Die. Ook gitarist Mikey Dowling (Channel Zero, ex-Snot), bassiste Becky Baldwin (Mercyful Fate) en Forbidden-zanger Norman Skinner maakten hun opwachting. Op de setlist: nummers van de eerste platen van Metallica (‘Kill ‘em All’) en Exodus (‘Bonded By Blood’) met ook één nummer van de tweede plaat van beide bands. Nummers als ‘Into The Light’, ‘Lesson In Violence’, ‘Motorbreath’, ‘Bonded By Blood’, ‘Jump In The Fire’, ‘Metal Militia’, ‘Braindead’, ‘Seek and Destroy’, ‘Piranha en afsluiter ‘Strike Of The Beast’ zorgen natuurlijk voor een groot thrashfestijn van herkenning!

Het is voor niemand een makkelijke opdracht om na zo’n speciaal evenement indruk te maken en dat lukte helaas ook niet echt voor Unto Others (Kink Distortion Stage). We moeten het hen wel nageven dat de band met zijn NWOBHM meets new wave wel redelijk uniek klinkt. De donkere grafstem en typische, dramatische zanglijnen klinken op zich lekker donker, maar de bijwijlen te vrolijke leadgitaar (die soms klinkt als een synthesizer) en upbeat tempo past er niet echt bij voor ons.

Het was al een eeuwigheid geleden dat we Skindred (Main Stage) nog eens aan het werk hadden gezien en we keken dus heel erg uit naar deze show. Er staat een klein extra podium vooraan, zodat de kleine, gedreadlockte en even excentrieke als energieke zanger Benji Webbe voor iedereen zichtbaar is. Aanvankelijk is de springbal gekleed in een lange, zwarte jas en een zonnebril met studs, maar doorheen de set zien we allerlei kledingstukken en attributen die er op wijzen dat de kleerkast van Elton John geplunderd werd. Webbe is een echte volksmenner en hij laat niet los tot hij vindt dat er genoeg respons komt, maar wij noemen dat nog al eens ‘overdreven, opgepompt en erg Amerikaans’ (hoewel het Britten zijn). Het publiek laten meezingen, springen, metal horns in de lucht, meeklappen, woop-woop’en, publiekshelften tegen elkaar uitspelen, ‘when I say skin, you say dred, skin dred’, intermezzo’s met stukjes Van Halen, House Of Pain en Busta Rhymes, de obligate sitdown en iedereen met zijn of haar t-shirt laten zwaaien: het hoeft voor ons allemaal niet. Bay Area Interthrashional bewees nog dat gewoon goede nummers volstaan en dat je altijd nummers extra kan spelen als je die flauwekul tussendoor weglaat (een band als Dog Eat Dog is in hetzelfde bedje ziek). Want begrijp ons niet verkeerd: de cross-over mix van nu-metal, groove, ragga, hardcore en hiphop klinkt loeihard, ijzersterk en zeer aanstekelijk in nummers als ‘World On Fire’, ‘Kill The Power’, ‘Nobody Gets Down Tonight’ en ‘Warning’. De band kent al 25 jaar dezelfde bezetting en dat zie en voel je aan de kwaliteit van dit optreden, we hadden dan ook graag een paar nummers meer gehoord!

Alle feelgood vibes worden al snel verdreven door Bodysnatcher (Kink Distortion Stage), een band die ons nog volledig onbekend was en waarvan we ons afvroegen hoe die zo hoog op de affiche geraakt waren. De zware metalcore/deathcore is duidelijk gemaakt voor hevige mosh en circle Pits. Veel groove, breakdowns en donderende dubbele basdrums: dit gaat hard en brutaal. Dik in orde dus.

Een van de vreemdste en meest originele bands in de hedendaagse heavy scene is zonder twijfel Igorr (Main Stage). De klassieke pianomuziek in de intro wordt al snel overdonderd met drum ‘n ‘ bass, Nintendo-actige bliepjes en dubstep zodra Gautier Serre, dé man achter dit zotte muzikale geweld, plaatsneemt achter de draaitafels/samples/elektronica (en soms ook gitaar) en aan de knoppen begint te draaien. Wanneer de indrukwekkende, bulderende dubbele basdrums en zware death metalgitaren invallen en de zanger met zwartgeverfd hoofd en armen met gouden streep in het midden zijn rauwe vocalen in de microfoon blaft, worden we overdonderd door de sound. Tot er een break in het nummer volgt en mezzo-sopraan Marthe Alexandre in een volledige rode jurk het podium op dartelt en haar opera-vocalen etaleert, die samen met de intussen industrial toets in de muziek een ‘Björk goes death metal’-gevoel geven. In volgende nummers horen we eerst een klassiek, barok kamerorkest waar laag na laag meer lawaai aan toegevoegd wordt, in andere nummers horen we Oosterse motieven. Dubstep met knallende gitaren (soms neigend naar black metal), sfeervolle triphop maar ook knappe opera met klavecimbelgeluiden en zelfs even een blokfluit. Beukende death metal die iedereen aan het headbangen brengt of een intro met typische Franse accordeongeluiden, met steeds meer verhakkelde breakcore-beats onder: niets is te gek voor dit gezelschap. We eindigen met snoeiharde dubstep, waarbij alle muzikanten en crew komen meespringen en headbangen. Wat een unieke band!

Schijnbaar vanuit het niets, verschijnt Nestor als headliner op de Kink Distortion Stage. We kunnen ons niet herinneren ooit iets gezien of gehoord te hebben over deze Zweedse rockband dus we zijn wel benieuwd. De backstory gaat dat de band al in 1989 opgericht werd maar nooit echt iets klaargemaakt heeft en in 2020 terug bijeen gekomen is om het leed van de wereldwijde pandemie te verlichten. We weten niet of we daar iets van moeten geloven, want van op afstand lijken deze heren toch te jong om al in 1989 een band opgericht te hebben. Maar het scenario maakt eigenlijk niet veel uit, wat veel belangrijker is dat er 5 getalenteerde muzikanten (hoeveel lopen er zo eigenlijk rond in Zweden, de bron droogt gelukkig niet op!) uit Falköping op het podium staan die zomaar het beste uit (hard) rock uit de jaren ’70 en ’80 combineren. ABBA zit uiteraard in het DNA maar denk ook aan een mix van Europe, Toto, Journey en vooral ‘Danger Zone’ van Kenny Loggins van de Top Gun-soundtrack. De songs zitten prima in elkaar en zijn zeer aanstekelijk, de toetsen zorgen voor de juiste toevoeging zonder te overheersen, de gitarist mag regelmatig lekkere solo's uit de mouwen schudden, de zanger haalt moeiteloos hoge noten en wordt dan nog eens ondersteund met sterke backing vocals van de bassist en gitarist. Nummers als ‘Kids In a Ghost Town’, ‘Unchain My Heart’, ‘Caroline’ en afsluiter ‘1989’ zorgen voor een brede smile en een nieuwe fan.

De absolute headliner van deze editie van Dynamo is Saxon (Main Stage). Eigenlijk hoeven deze legenden van de New Wave Of British Heavy Metal geen introductie. Na 46 jaar, waarin de band altijd is blijven gaan, 24 studio albums, miljoenen verkochte platen en ontelbare optredens over de hele wereld, zou niemand nog mogen zeggen dat Saxon hen niet bekend is. In al die jaren is Biff Byford de enige constante factor en kapitein van het schip geweest (al zou originele gitarist Paul Quinn nog wel deel uitmaken van de band, maar alleen niet meer touren sinds 2022). Klassiekers als ‘Strong Arm of the Law’, ‘Motorcycle Man’, ‘Denim and Leather’, ‘Princess of the Night’ en ‘Wheels of Steel’ konden dus niet ontbreken om een passend einde te breien aan een geslaagde editie van Dynamo Metalfest.

Loud Noise Productions

Alcatraz Open Air 2024

9/10/10 Augustus - Lange Munte Kortrijk

Photo report Day 1

Photo report Day 2 

Photo report Day 3

Photo report - The People 1

Photo report - The People 2

Photo report - Alcatraz From The Sky

FESTIVAL RECAP

Een verslag van Alcatraz 2024? Het was weeral een fantastisch geslaagde editie en we zijn er volgend jaar zeker graag opnieuw bij. Voila, klaar! Niet voldoende? Tja, als je aandringt dan gaan we er graag nog iets dieper op in en doen we ons best om niet gewoon alles van vorig jaar te herhalen. We onthouden kleine bedenkingen en één grotere, maar vooral veel uitstekende zaken van een festival dat de bezoekers écht centraal stelt en blijft inzetten op een sterke en gevarieerde muzikale line-up, een vriendschappelijke sfeer en gezelligheid en een goede bereikbaarheid. Met de upgrade van een eigen app werd dit jaar nog een knappe troef toegevoegd aan een al winnende hand.

Mijn eerste kennismaking met Alcatraz als reviewer vorig jaar (ik weet het, dat had veel te lang geduurd) was een zeer aangename. Het zorgde er dan ook voor dat de beslissing om dit jaar opnieuw aanwezig te zijn heel snel en eenvoudig gemaakt werd. Het werd dan ook veel makkelijker om de mega-evenementen Graspop en AC/DC in Dessel dit jaar links te laten liggen. De gevangenis aan de terreinen van de Lange Munte in Kortrijk wordt elk jaar aantrekkelijker om er enkele dagen opgesloten te worden en dat was dit jaar niet anders.

Logistiek en terrein

De opbouw van het terrein verliep dit jaar blijkbaar zó vlot dat alles ruim op tijd klaar was. Dus niet tot de laatste minuut moeten doorwerken om alles klaar te krijgen, maar zelfs vrijwilligers naar huis kunnen sturen omdat werkelijk alle werk al gedaan was: dat wijst op een gesmeerde organisatie en een team dat intussen het klappen van de zweep kent. Echt grote veranderingen aan het terrein waren er dit jaar niet, behalve dan dat de hekken hier en daar enkele meters naar achter geschoven waren om het terrein subtiel wat groter te maken en de capaciteit te vergroten. Toch bleef de stelregel van Alcatraz overeind: alles dichtbij zonder te grote afstanden en zonder zot lange rijen of wachttijden.

De 4 podia en de El Presidio-bar lagen op dezelfde plek, al was die laatste dit jaar nog wat uitgebreid met een terras, extra toog en soort serre vanbinnen. Die bleek helaas toch niet bestand tegen het geweld van het enthousiaste publiek en moest in de loop van vrijdag toch ontmanteld worden en de Presidio moest daarvoor ook even ontruimd worden. De halfliterbar kreeg een upgrade tot La Hacienda (tussen The Swamp en de Market) en er was zelfs een heus theater met allerhande shows.

De zitplaatsen naast de Helldorado-tent hadden wel plaats moeten ruimen voor extra eetstanden en foodtrucks. Die werd deels gecompenseerd door mooie, extra zitplaatsen in de doorgang naast de El Presidio en her en der geplaatste tafels en banken. Die zijn uiteraard altijd welkom, maar aan The Morgue stonden enkele van die tafels echt tot vlak aan de tent en dat was niet bevorderlijk voor de doorgang en doorstroming. Maar misschien hadden festivalgangers die zelf wel tot daar gesleept, om uit de zon te zitten. Ook aan de eetkramen naast The Swamp waren er extra zitplaatsen en bovendien onder een zeil, zodat je er fijn beschut tegen regen en zon kon zitten.

Daarnaast blijft de vlotte bereikbaarheid, met de gratis parking aan Kortrijk Xpo en pendelbussen naar het festivalterrein, een ongelofelijk pluspunt. We zagen ook heel wat mensen te voet en met de fiets of bezoekers die zich met taxi’s lieten afzetten.

Wat toiletgelegenheden betreft, durven we niet zeggen of die er dit jaar méér voorzien waren dan vorig jaar. Soms waren de wachtrijen eigenlijk toch te lang. We hadden vooral medelijden met de dames, die toch zeker een kwartier op voorhand al moesten weten of ze naar het toilet moesten. Zowel aan de Helldorado als aan The Swamp was het soms erg druk.

Opvallend was dat het festivalterrein er eigenlijk overal goed bij lag, ondanks de overvloedige regenval van de voorbije 9 à 10 maanden. De meeste festivals hadden daardoor wat praktische problemen dit jaar, maar hier in Kortrijk bleek dat goed mee te vallen. Er lagen heel wat ijzeren platen op cruciale plaatsen en verder was het opvallend dat we vooral ín de Helldorado aan de zijkant zompige plekken aantroffen maar eigenlijk nergens anders.

Bezoekers

Na de succesvolle editie met zo’n 45.000 bezoekers van vorig jaar besliste de organisatie om de capaciteit te vergroten tot 18.000. Dat bleek gerechtvaardigd, want op donderdag waren er al 8.000 festivalgangers, vrijdag waren er ruim 16.000 bezoekers, op zaterdag mocht het bordje ‘uitverkocht’ uitgehangen worden en ook op zondag waren er nog altijd ruim 14.000 bezoekers. Een geluk bij een ongeluk dat die laatste dag iets minder druk was, want door de hitte lagen vele festivalgangers letterlijk onderuit. Zo namen ze meer plaats in en werd het alsnog soms slalommen omdat een doorgang moeilijker te vinden werd.

Het lijkt ons dat de maximale grootte voor het festivalterrein bereikt is en dat er zeker niet méér bezoekers toegelaten moeten worden. Dan verlies je immers de charme van het middelgrote festival dat Alcatraz is. Teveel gevangenen op korte ruimte zorgen ervoor dat het minder gezellig wordt. Er is al een mega-metalfestival in ons land, laat deze Prison dus maar op deze grootte blijven. We willen tenslotte geen schrik krijgen als we ons moeten bukken om onze zeep op te rapen!

Die vele festivalgangers zorgden trouwens weer voor heel wat kleur en variatie. We zagen een waaier aan stijlen en outfits, bij jong(er) en oud(er), bij man, vrouw of x en bij de liefhebbers van de verschillende subgenres. Soms met een hoog rock ‘n’ roll of metalgehalte, soms met grappige shirts en soms eerder met een ‘dad rock’ vibe alias bravere klederdracht en ook dat is helemaal prima. En uiteraard die zotten die zich in een of ander zot pak hijsen, waar we alleen bewondering kunnen hebben voor het feit dat ze zich te pletter willen zweten en dat volhouden!

Animatie

We hebben aan de Tomorrowlands van deze wereld te danken dat festivals een ‘beleving’ moeten zijn. Nu, zolang muziek de hoofdzaak blijft, vinden wij dat prima want de aankleding en invulling van het festival is een lust voor het oog. Althans, voor ons, waarschijnlijk niet zo voor de dancefanaten! Het post-apocalyptische thema bleef uiteraard behouden en werd gewoon nog aangevuld met allerlei coole elementen. De Prison Stage, The Swamp, de Helldorado en La Morgue bleven vertrouwd, alleen waren er meer vuurkorven, meer autowrakken en meer animatie. Het genoemde nieuwe theater met onder andere burleske shows was er daar een van, maar het Canal Metal zorgde er opnieuw voor dat je voortdurend iets te zien had ook waar en wanneer je het niet verwachtte: steltlopers, vuurspuwers, dune buggy’s met (water)kanonnen, de Alcatraz-politie, spellen en wedstrijden enzovoort. De Market was ook uitgebreid en er was een ruim aanbod van shirts, patches, pins, platen en cd’s en allerhande merchandise.

Daarnaast waren er nog heel wat activiteiten waar we zelf niet meteen over mee kunnen praten: op de Graveyard-camping, die vlak naast het terrein ligt, en de Eagle Plaza-glamping zijn we zelf niet verbleven. Maar we hoorden geen enkel onvertogen woord over de camping, die vorig jaar al een serieuze upgrade had gekregen. De foodtrucks, shelters, friend en chill zones, yoga, bijlwerpen, belly sliding en uitgebreid ontbijt werden aangevuld met een airguitar-wedstrijd en oplaadpunten voor gsm’s die volledig op zonne-energie werkten. Op de glamping mag het nog meer zijn met een bar en ontbijt en een eigen lodge, tent of hut, voorzien van stroom, strandstoelen, oordopjes en andere leuke extra’s. Ook over de VIP-ervaring kunnen we ons niet uitspreken maar het feit dat die tickets ruim op voorhand allemaal uitverkocht waren, bewijst dat velen het de moeite waard vinden.

Ruimdenkend en vooruitstrevend als ze zijn op Alcatraz, was er dit jaar ‘The Metal Verse: metal- en rockbeleving 2.0’. We hebben het zelf aan ons voorbij laten gaan maar het werd aangekondigd als ‘een belevingszone waarin je een digitale versie van jezelf kan creëren, het Alcatraz festival op het iconische gevangeniseiland kan beleven en nog veel meer’.

Catering en crew

Helaas blijft de prijs voor eten en drinken stijgen. Dat is een feit waar we het nu eenmaal moeilijk blijven hebben, maar goed, met de prijs van 3,30 euro per bonnetje (en nog wat goedkoper in voorverkoop) blijft Alcatraz toch onder die van vele andere concullega’s. Je krijgt er ook heel wat keuze voor terug, want er was zeker nog meer variatie dan vorig jaar. Naast de usual suspects als frieten, pizza en pasta, kon je Aziatisch eten, nacho’s krijgen, allerhande burgers, vegan food, cocktails, koffie, ijs, pannekoeken en nog veel meer krijgen. Het was soms moeilijk om keuzes te maken, maar we hebben liever dit luxeprobleem dan elke dag in een lange rij staan voor frieten. Het systeem van de herbruikbare beker of frisdrankflesje, waarvoor je aan het begin van je festival(dag) 2 eco-coins kreeg, bleef uiteraard behouden. Het moet nu eenmaal zo, maar het zorgt er ook wel echt voor dat er weinig tot geen bekers en flesjes op het festivalterrein liggen en dat juichen we alleen maar toe.

Opnieuw viel op dat het gros van de medewerkers, zowel professionals als vrijwilligers, erg vriendelijk en begripvol waren. Bands roemden de ontvangst, met vooral een uitstekende catering, en ook meermaals het goede werk van de security die goed aanvoelt waar het om gaat. Ze zorgen er voor dat alles vlot verloopt voor de crowdsurfers, met begrip voor het feit dat dit er nu eenmaal bij hoort. Niet zoals op andere festivals, waar crowdsurfen, stagediven en moshen niet meer mogen.

Gevarieerde line-up

Een uitgebreid muzikaal verslag van Alcatraz 2024 gaan we niet opdienen. Het was alleszins opnieuw een zeer geslaagd weekend met een waarlijk buffet aan opties in zowat alle hardere genres. Vorig jaar was de affiche misschien nog net iets sterker in functie van persoonlijke voorkeuren maar dat zorgde toen vaak voor zware keuzes. Er stonden ruim 110 bands geprogrammeerd en we juichen daarbij vooral toe dat er ook oog is voor talent van eigen bodem: er was een plaatsje op de affiche ingeruimd voor maar liefst 26 Belgische bands! Fantastisch dat die zo ook een duwtje in de rug krijgen en zich kunnen presenteren aan een groter publiek.

Uiteraard zagen we niet al die landgenoten aan het werk maar we stelden wel vast dat elke band die we checkten het prima deed, zoals Mantah, The Killbots, Fire Down Below, Hippotraktor, Arson, Rituals Of The Dead Hand, Pothamus, Cobra The Impaler, Mordkaul. Channel Zero en Funeral Dress blijken ook nog altijd een grote aanhang te hebben, net als Fleddy Melculy. Bij Bizkit Park stond misschien wel het meeste volk dat wij het hele weekend aan de Helldorado gezien hebben! Onze noorderburen deden het trouwens ook niet slecht op zaterdag: eerst trok Epica, met de immer ravissante en de sterren van de hemel zingende Simone Simons, een massa volk naar het hoofdpodium met symfonische metal, daarna ontstond er een ware volksverhuizing naar de Helldorado die helemaal volgepakt stond voor punkrockhelden Heideroosjes.

Je kan bijna geen ‘heavy’ genre bedenken of je kon het checken op een van de 4 podia. Classic, hard, glam of stoner rock, heavy, power, thrash, death, doom, black, prog, symfonische, nu, folk of post metal, sludge, grindcore, punk, punkrock, hardcore, metalcore of deathcore en mogelijke varianten of combinaties daarvan. Persoonlijke uitschieters: The Killbots, Fire Down Below, Hippotraktor, The Ocean, Monkey3 en Paradise Lost op vrijdag. Op zaterdag genoten we van Pro-Pain, Rituals Of The Dead Hand, Pothamus, Testament, Red Fang en Crippled Black Phoenix, dé ontdekking van deze editie voor ons. Zondag blonken Cobra The Impaler, Mordkaul, Conan, Exodus, Baroness en Opeth uit.

Alcatraz 2025

Tijdens het festival werden ook al de eerste namen voor volgend jaar bekendgemaakt. Met headliners als Machine Head, Emperor en Dimmu Borgir kan je al meteen uitpakken natuurlijk. Met Obituary, The Black Dahlia Murder en Suffocation komen de fans van het doodsmetaal al aan hun trekken, terwijl de old school rockers Michael Schenker en Phil Campbell & the Bastard Sons krijgen. Met Ministry en Static-X krijgen we industrial, dat ene genre dat dit jaar ontbrak. Prong mag nog eens terugkomen na hun ijkersterke passage vorig jaar en ook Dope, Fit For A King, Thrown en Crystal Lake komen volgen jaar langs. See you there!

Pics: Steven Tjoen

Rev: Joris Smeets

Opeth

07/08/2024 – Poppodium 013, Tilburg

Opeth, De band die in 1990 is ontstaan had destijds als doel om de “most evil band in the world” te zijn en muziek een heavy lading te geven. Heavy betekent voor de band meer dan zware gitaren en vocals; de muziek moet een diepe betekenis en emotie met zich meedragen die wordt ondersteund door zware riffs en composities die het gevoel tot in de puntjes uitstralen. Inmiddels heeft de band dertien albums uitgebracht waarmee zij door de tijd heen flink zijn geëvolueerd. Zo was bijvoorbeeld het album ‘Heritage’ uit 2011 het beginpunt van een nieuw tijdperk voor de band waarin een nieuwe stilistische sfeer werd aangenomen. Het nieuwste album ‘In Cauda Venenum’ neemt iedereen mee op een emotievolle reis met als doel om een zo episch mogelijke ervaring mee te geven wat zeker terug te zien is in de energieke liveshow.

Supportact Green Lung is in alle opzichten een cultband te noemen. Ontstaan in Londen in 2017, brachten ze met hun eerste twee albums een folkhorror-element naar occulte rock, wat een gepassioneerde fanbase in hun thuisland en daarbuiten aantrok. Dit resulteerde in internationale tours met grootheden als Clutch, optredens op festivals van Roadburn tot Bloodstock tot Download, en uiteindelijk een platencontract bij Nuclear Blast Records, 's werelds grootste onafhankelijke heavy metal label.

Pics: Eline Dresselaerts

FESTIVAL REPORT – HELLMOND OPEN AIR 2024 @ De Cacaofabriek, Helmond

We trokken nog eens de grens over voor het gloednieuwe festival Hellmond Open Air. Het is een samenwerking van Loud Noise (je kent ze wel van Dynamo Metal Fest, Into The Void, Into The Grave, …) en De Cacaofabriek, het cultureel centrum met poppodium van Helmond. De baseline van het festival is ‘Party like it’s 1993’ en dat is helemaal naar onze zin. Ook al geloven wij die mensen niet die zeggen dat dit al 30 jaar geleden is, wij zijn er nog altijd rotsvast van overtuigd dat de jaren 90 nog maar 10 jaar achter ons liggen! Je begrijpt dat dit festival dus volledig op ons lijf geschreven was: gezellig en niet te groot, 8 bands die allemaal op hetzelfde podium spelen en met een gevarieerde line-up.

Hellmond Open Air vindt plaats op het terrein achter De Cacaofabriek en dat ziet er alleszins een prachtig gebouw uit, eentje dat we zeker nog eens komen bezoeken. Het terrein is gezellig, licht hellend en niet te groot, zodat de afstanden niet te groot worden, iedereen dicht genoeg bij het podium staat en een goed zicht heeft. De gemiddelde leeftijd van het publiek lag dus wat hoger, maar er werd vanaf het begin van de dag duidelijk genoten, geknikt en vooral veel bier gedronken! Aan het begin van de festiviteiten krijgen we nog enkele korte buitjes over ons heen, maar daarna werd het nog zonnig en aangenaam. Met de stijgende temperaturen én alcoholconsumptie kwam het publiek in de loop van de dag almaar meer in the mood en dat zag je aan de interactie met de bands. 

Eerste band Fatburger moesten we helaas aan ons voorbij laten gaan, zodat we inpikken bij Vengeance. Deze Nederlandse bands is al sinds begin jaren 80 bezig, al was dat met enkele onderbrekingen. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat de naam ons vooral bekend klinkt door beroemde ex-leden als Arjen Lucassen, die met o.a Ayreon geniale muziekprojecten op de wereld loslaat, en Oscar Holleman, die als producer in zijn RS29-studio werkte met bands als The Gathering, Heideroosjes, After Forever, Gorefest, Krezip en Within Temptation. Muzikaal zitten we in het straatje van de traditionele hardrock met een licht, steviger heavy metal-randje. Dat klinkt absoluut lekker om er in te komen en bij ‘Take me to the limit’ zien we een eerste keer vuisten in de lucht gaan in het publiek.

Daarna is het meteen de beurt aan veel steviger werk. Met Pro-Pain krijgen we een portie snoeiharde, groovende crossover van New York HardCore en thrash metal. Vanaf het begin van de band en de release van het klassieke debuutalbum ‘Foul Taste of Freedom’ dwong de band veel respect af en al die jaren later gaat Gary Meskill onvermoeibaar verder met zijn band. Al ruim 10 jaar beroert onze landgenoot Jonas Sanders (die volgens ons zo’n 20 bands speelt!) trouwens de drumvellen en dat doet hij indrukwekkend. Pro-Pain zet vroeg op de dag een knappe set neer met soms van die heerlijke thrash grooves waar alle kopjes onwillekeurig op mee bewegen en soms van die beukende passages waarin je hoort dat deze band een van de wegbereiders voor de Hatebreeds van deze wereld was. Deze band is misschien niet meer ‘The shape of things to come’ maar Gary vatte het zelf goed samen: ‘Godverdoeme, motherfucker’!

Een elite uit de Nederlandse harde scene heeft zich verzameld voor Dio: The Memorial Concert, waarmee ze plukken uit het oeuvre van Ronnie James Dio, zowel met zijn eigen band als met Rainbow en Black Sabbath. Een indrukwekkende line-up tekent present om eer te betonen aan een van de allergrootste zangers in ons aller geliefde metalgenre. Met drummer Stef Broks (Textures), bassist Johan van Stratum (Blind Guardian, VUUR, The Gentle Storm, Stream of Passion, Ayreon), gitaristen Ruud Jolie (Within Temptation) en Menno Gootjes (Focus), toestenist Martijn Spierenburg (Within Temptation) en zangeres Lisette van den Berg (Scarlet Stories / Ayreon) staat er heel wat talent en ervaring. Dé grote blikvanger is toch de formidabele, charismatische zanger John Jaycee Cuypers. Met zijn présence en energie en vooral fantastische stem zou deze man eigenlijk een wereldster moeten zijn. We krijgen knallende versies van onder andere ‘Neon Knights’, ‘Children Of The Sea’ en het grandioze ‘Heaven and Hell’.

Als je een feelgood factor wil binnenhalen, kan je altijd rekenen op Dog Eat Dog. De cross-over van punk, hardcore en hiphop met saxofoon klonk vanaf het prille begin even origineel als aanstekelijk. Met de onsterfelijke nummers van vooral hun debuutalbum ‘All Boro Kings’ en al in iets mindere mate van het tweede album ‘Play Games’ kan je altijd een feestje bouwen. Toch moeten we daar een kanttekening bij maken, want een live-performance van deze bende uit New Jersey is niet altijd fantastisch. Het is niet de strakste band en bovendien kunnen ze soms de vaart uit hun optredens halen door teveel bullshit en DJ intermezzo’s tussen de nummers. Gelukkig valt dit vandaag allemaal prima mee, omdat de band een relatief korte speeltijd van 50 minuten heeft. En dus spelen ze vooral gewoon die fantastische nummers. Tussen opener ‘If these are good times’ en ‘Think’ vat frontman John het perfect samen: ‘We are Dog Eat Dog and we come from the 90's’. ‘Isms’ van de tweede plaat wordt opgedragen aan de ladies in het publiek. De band is intussen een internationaal collectief en gitarist Roger uit Zwitserland krijgt even de spotlight bij ‘Pull My Finger’ en hetzelfde gebeurt bij de Tsjechische saxofonist vooraleer ze de oerknal ‘Who’s The King?’ over de wei laten knallen. Nodeloos te zeggen dat het publiek superveel energie teruggeeft en meebrult! Na ‘In The Doghouse’ halen ze herinneringen op aan de eerste keren dat ze in Nederland speelden, in ’93 en 94’ op tour met Biohazard. Wij steunen trouwens volledig de suggestie om volgend jaar hier een reünie te houden met alle bands van de legendarische Dynamo uit ’95! Tussen een eerbetoon voor respectievelijk originele maar helaas overleden gitarist Sean Kilkenny en zanger Lou Koller van Sick Of It All (waarvan ze ook een nummer spelen) die tegen kanker vecht, neemt bassist Dave het voortouw voor een supersnelle uitvoering van zijn theme song ‘Rocky’. Met ‘No Fronts’ zet Dog Eat Dog de kroon op het werk, wat een vette show!

Daarna is het tijd voor iets heel anders. Met Destruction krijgen we rasechte, Teutoonse thrash metal. De band bestaat ook al sinds 1982 maar was altijd al wat melodieuzer dan bijvoorbeeld landgenoten Kreator en Sodom. De band lijkt wel een dresscode te hanteren, de vier heren zien er uniform uit en dat heeft wel iets: wapperende, lange haren, gezichtsbeharing, ontblote en getatoeëerde armen, zwarte kledij, kogelriemen en Flying V-gitaren. Vanaf de eerste noten geven de Duitsers vol gas en zetten een strakke set neer met nummers als ‘Nailed To The Cross’ en ‘Mad Butcher’, de eerste riff die ze ooit schreven als band. Onder andere ‘No Kings – No Masters’, ‘Diabolical’ en ‘Bestial Invasion’ komen ook nog voorbij.

We kregen het gevoel dat er best wat volk speciaal voor Living Colour was afgezakt naar Helmond. Dat begrijpen we volkomen, want ze zagen de band eind vorig jaar nog een ronduit fantastische show spelen in Het Depot in Leuven en keken ook reikhalzend uit naar de legendarische band uit (alweer) New York. Op het geplande startuur zien we zanger Corey Glover, in een geel trainingspak, gitarist Vernon Reid, in een afschuwelijke outfit met ruiten, drummer Will Calhoun in een hemd met felle, Afrikaanse patronen en bassist Doug Wimbish, volledig in het zwart maar wel met glitters op zijn shirt, een beetje verveeld staan kijken en heen en weer lopen. Er is blijkbaar nog een technisch probleem. Met 7 minuten vertraging kunnen de heren, die nog altijd een enorme cool uitstralen, er toch aan beginnen maar de geluidsmix zit zo fout dat we het nummer amper herkennen. De crossover van classic rock, funk (die slappende bas!), blues, soul en alternatieve rock komt totaal niet over en we weten dat dit niet aan deze topmuzikanten en -zanger kan liggen. Bij ‘Go Away’ lijkt het stilaan beter te gaan, tot ineens alles, maar dan ook echt alles, uitvalt op het podium. Zo’n dingen kunnen helaas gebeuren en het duurt een kleine 10 minuten voor dat euvel verholpen is. Met een cover van ‘Should I Stay Or Should I Go’ met snelle, punky passages herneemt Living Colour, maar het lijkt alsof er toch iets gebroken is. Dat ligt niet aan de inzet of kwaliteit van de band en zeker niet aan de coole groove van ‘Ignorance Is Bliss’,. Met ook nog ‘Auslander’ en ‘Leave It Alone’ komt het album ‘Stain’ ruim aan bod. Met nog een cover van ‘Kick Out The Jams’ lijkt het alsof de band op dit festival vooral voor hardere nummers kiest, maar het geluid is vaak wat overstuurd en luid waardoor de rijkheid en nuance van de band deels verloren gaan. We hadden zelf immers nog gehoopt op topnummers als ‘Glamour Boys’, ‘What’s Your Favorite Color?, ‘Love Rears Its Ugly Head’, ‘Solace Of You’, ‘Bi’ of ‘Nothingness’. Met ‘Type’ en vooral een stevige versie van ‘Cult Of Personality’ krijgen we gelukkig nog een sterke finale.

Een van onze absolute favoriete bands uit de jaren 90 is Life of Agony. Debuutalbum ‘River Runs Red’ is een absolute klassieker, met energieke, groovy hardcore, thrashy metalriffs en de unieke, dramatische en melodieuze vocalen van toen Keith/nu Mina Caputo. Opvolger ‘Ugly’ voegde daar melodie en melancholie aan toe en viel misschien niet bij iedereen in de smaak, maar blijft voor ons een geniaal album. Dit viertal uit New York heeft dus een karrenvracht aan tijdloze topsongs en rechtvaardigt daarmee de status als headliner. Het is de laatste show van de tour, dus heeft Life Of Agony er duidelijk zin in om nog een laatste keer te knallen. Zangeres Mina blijft de eerste nummers nog verstopt onder een kap en zonnebril en ondanks de opening met kleppers ‘Through And Through’ en ‘River Runs Red’, overvalt ons meteen hetzelfde gevoel als toen we de band vorig jaar aan het werk zagen. Zangeres Mina heeft nog altijd de neiging om regelmatig naast en onder de oorspronkelijke zanglijnen te zingen en andere klemtonen te leggen. Dat is geen probleem als dat eens gebeurt, maar je moet het erbij nemen dat dit voortdurend gebeurt. Daarnaast klinkt de zang ons vaak wat te schreeuwerig en schor, niet zoals we die horen op de albums. Misschien heeft het te maken met vermoeidheid aan het einde van de tour of is dit, net zoals dat aanpassen van de zanglijnen, een kwestie van voortdurend variatie te willen leggen. Nog een pijnpunt voor ons is dat de effectieve bandsound en vooral de gitaren eigenlijk klinken zoals die vanaf het derde album deden en dat valt vooral op bij ‘Weeds’. Dat is toch jammer als je vooral nummers van die eerste twee platen speelt. ‘Scars’ van het meest recente album is wel aardig, maar moet het toch afleggen tegen die klassiekers. We zijn trouwens zeer blij met de aandacht voor ‘Ugly’, waar zelfs vier prachtige nummers van aan bod komen: ‘I Regret’, ‘Let’s Pretend’, ‘Other Side Of The River’ en ‘Lost At 22’. Tussendoor kwam ook ‘Bad Seed’ nog aan bod en we worden naar het absolute hoogtepunt geleid met ‘Underground’, het anthem voor onze geliefde muziekgenres dat ons telkens weer kippenvel bezorgt en voor veel interactie met het publiek zorgt, vooraleer ‘This Time’ finaal de overwinning binnen haalt. Wij zijn intussen op het punt dat we de band liever op plaat dan op het podium horen maar als je geen probleem hebt met de genoemde elementen, blijft Life Of Agony een topband live.
 

Het was een zeer geslaagde editie en goed bezochte, eerste editie van Hellmond Open Air. Hopelijk volgend jaar gewoon opnieuw? 

Full photo report: Hellmond Open Air

Rock Zottegem

12/13/14 Juli 2024

Met oa: Toto - Bizkit Park - Daan - Helmut Lotti - Brutus...

Full photo report: 

Day 1  - Day 2 - Day 3

Pics: Steven Tjoen

FESTIVAL REPORT – SJOCK 48

5, 6 en 7 JULI 2024 – GIERLE

Nadat we vorig jaar eindelijk een eerste keer kennis mochten maken met Sjock, was de knoop snel doorgehakt: we zouden er dit jaar opnieuw bij zijn. Bleef ons eerste bezoek beperkt tot één festivaldag, dan waren we er dit jaar drie dagen om te genieten van een heerlijk gevuld muzikaal buffet met heel veel lekkere varianten om ervoor te zorgen dat het festival ook dit jaar zijn slagzin kon waarmaken: ‘Your rock ‘n’ roll highlight of the year!’.

Alle factoren waren aanwezig voor opnieuw een zeer geslaagde, 48^e editie van het oudste festival van ons land: een sterke en gevarieerde programmatie verspreid over drie podia (met een opvallende invasie van Down Under dit jaar), 500 vrijwilligers die in gekende, sympathieke Kempische stijl alles mee in goede banen leiden, dankbare bands en zeker ook mooi weer. Geen hitte zoals vorig jaar, maar gewoon een fijn zonnetje en temperaturen rond een graad of 20, met maar twee hele korte buitjes op drie dagen tijd. En de bezoekers van het festival in alle geuren, kleuren, stijlen en subculturen natuurlijk, want alle combitickets en ook de dagtickets voor zondag waren helemaal uitverkocht. Persoonlijke hoogtepunten waren The Pine Box Boys, Batmobile en Ray Collins Hot Club op vrijdag, Agnostic Front, Jenny Don’t and the Spurs, Ty Segall en Si Cranstoun op zaterdag en The Sadies, Bacon Fat Louis, Fifty Foot Combo, Madball en Bad Religion op zondag.

Dag 1 – Vrijdag 5 Juli

We pikken eerst een stukje van The Jesters (Main Stage) mee. Als we het accent correct hoorden, lijkt het ons een lokale band te zijn, 6 man sterk. Ze brengen stevige punk die zich leent tot meebrullen en de saxofoon zorgt wel voor iets extra. Met een goed gebrachte cover van ‘Teenage Kicks’, een van de beste nummers aller tijden, scoren ze extra punten.

Toch blijven we niet hangen, want we zijn veel te benieuwd naar Thee Scarecrows AKA (Bang Bang Stage). We zien effectief 5 vogelverschrikkers, want de bandleden hebben allen een jutezak met gezichten over hun hoofd getrokken. Met 2 man op drum en percussie, contrabas, mondharmonica, banjo en gitaar produceren de 5 stromannen een speciale, moderne countrysound waar duidelijk invloeden van blues maar ook rockabilly en pyschobilly in doorklinken. Het is vreemd maar ook heel plezant om te zien en te horen. Als er dan ook nog een gitaar bovengehaald wordt die gemaakt is uit een spade, dan kan er maar één nummer gespeeld worden: ‘Ace Of Spades’.

Vorig jaar verloren we meteen en voor altijd ons hart aan de Titty Twister-tent en ook dit jaar ontdekten we er weer heerlijke orkestjes. Enter The Rhythm Shakers, 3 heren en een dame uit Los Angeles die een mix van stevige rockabilly, psychobilly, soul en blues uit de jaren 50 en 60 op ons loslaten. Pompende ritmes met dank aan de drum en contrabas, snerpende maar precieze gitaarklanken en de krachtige zang van de roodharige Marlene. Haar vocalen zijn ideaal bij dit soort muziek, soms haalt ze zelfs zo krachtig uit dat het op het randje van té schel wordt maar het geeft de set alleen maar extra energie. Na een zinderende finale komt de band nog eens terug voor een nog sneller bisnummer!

Al meer dan 50 jaar gaat Cock Sparrer (Main Stage) stevig tekeer. Niets minder dan oi!/punk royalty met een vettig Cockney accent, kun je wel stellen. Gewoon good old fashioned er voor gaan. Met veel goesting en energie spelen ze zelfs nummers van hun nieuwe album. De leeftijd is natuurlijk niet hun vriend qua looks, want de skinheads van weleer zien er nu gewoon uit als kale(nde) grootvaders. Voor het podium is er wel wat animo maar het valt op dat het grote deel van het publiek er nog wat in moet komen op deze eerste festivalavond, er is veel gebabbel. De band maakte voor Sjock een uitzondering en staat er voor het tweede jaar op rij omdat het zo goed was meegevallen en er is dankbaarheid naar de festivalorganisatie en de bezoekers.

Opnieuw is de lokroep van het andere podium sterk en we checken The Pine Box Boys (Big Bang Stage), want beschrijvingen als ‘horrorbilly’ en ‘bloodgrass’ prikkelen de verbeelding. We zien een stel rare cowboys met gitaren, banjo en rauwe zang die een mix van rockabilly, bluegrass en (outlaw) country met een donker jasje en morbide teksten brengen. Met ook nog Tuvaanse keelzang en trompet klinkt het allemaal heel intrigerend. Alsof Primus met Hank Williams III ergens op een stel strobalen samen staan te spelen, of zoiets? We houden vooral nog het zeer plezante nummer ‘Mr. Skeleton’!

De tent loopt goed vol voor de terugkeer van Batmobile (Titty Twister). De invloedrijke Nederlandse band geeft in de intro al aan 'the fastest mobile in the world ' te zijn. Het gaspedaal wordt dan ook goed ingetrapt voor een stomende pot heerlijke, felle psychobilly. De sfeer zit er goed in en de samenzang van de bassist en gitarist geeft nog extra schwung. Heerlijke nummers als ‘Rock & roll and Alcohol’ en de cover ‘Ballroom Blitz’ zorgen er voor dat de beentjes rondom ons niet kunnen blijven stilstaan!  

Nog zo’n legendarische naam is Reverend Horton Heat (Main Stage) uit Texas, onder leiding van de eerwaarde die zijn naam aan de band gaf. In de klassieke trio-opstelling zang/gitaar, contrabas en drum swingt de mix van rockabilly en psychobilly met snuifjes country, surf, punk en swingt, als de spreekwoordelijke tiet. Reverend Horton Heat, met zijn witte hemd en blauwe strikje, predikt al 35 jaar rock ‘n’ roll met hulp van zijn bassist Jimbo, aan wie hij ook een nummer opdraagt. Er wordt soms stevig gerockt, waarbij de band klinkt als op hol geslagen paarden of een denderende stoomtrein. We krijgen nog eens ‘Ace of Spades’ te horen en deze versie klinkt meer zoals het origineel en verrassend stevig. Zeer fijne set!

Voor heerlijke rockabilly moeten we bij The Delta Bombers (Titty Twister) zijn en ze worden dan ook enthousiast ontvangen. De catchy samenzang overtuigt het publiek om mee te zingen, zeker bij het bisnummer: een cover van ‘I’m On Fire’. We hoorden ook een country and western toets en hebben ons uitermate goed geamuseerd.

De klok heeft intussen middernacht geslagen en ons ineens ook 70 jaar terug in de tijd geflitst bij Ray Collins’ Hot Club (Main Stage). We hadden eerlijk gezegd nog nooit gehoord van dit 8-koppig, ouderwets rock 'n' roll orkest, inclusief piano en 3 blazers, met de haren al even strak in de plooi als hun mooie pakken. Hoewel er aanvankelijk niet overdreven veel volk voor het podium staat, zit de sfeer er van in het begin goed in. Er wordt gedanst en geswingd en dat lokt steeds meer mensen, vooral dames die hun (dans)partner naar voren sleuren. We horen vroege rock ‘n’ roll, maar ook big band en swing jazz en dat klinkt allemaal heel herkenbaar maar vooral erg aanstekelijk. Je wordt er spontaan vrolijk van en zo sluiten we de eerste dag heerlijk af.

Dag 2 – Zaterdag 6 Juli

We zijn nog net op tijd om een stukje Black Leather Jacket (Main Stage) mee te pikken. We horen een plezante mix van razende garagerock en classic rock waar gitaren ouderwets in de kijker staan. Typisch een band die het best tot zijn recht komt in een live-setting en ook voor enthousiasme en meezingen zorgt voor het podium.

Met een bandnaam als The Honkabillies (Titty Twister), cowboyhoeden en een drumster met vlechten hoef je niet verbaasd te zijn dat we een mix van rockabilly en country horen. De Engelse band covert ook zeer verdienstelijk ‘Get Rhythm’ van Johnny Cash en we horen die invloed ook in eigen enkele nummers. Ook een nummers als ‘Freight Train Boogie’ kon absoluut bekoren.

Er lijkt een nieuwe generatie vrouwelijke rock en punk-bands opgestaan te zijn. Ook Nobro (Main Stage) uit Montreal, Canada bestaat uit 4 jonge vrouwen met euh…ballen. De bandnaam mag je dus ook letterlijk nemen: ‘no bro’s’. De bassiste is de leadzangeres, de gitariste zorgt voor de riffs, de drums voor een stevige beat en de toetseniste zorgt met ook nog tamboerijn en vooral bongo’s voor een extra touch. Dat geeft de punkrock van deze dames wel wat variatie. De zang is best wel catchy, maar met momenten ook wat teveel aan de schreeuwerige kant. Door de frequente samenzang is dat echter geen euvel. ‘Marianna’ doet ons wat aan The Beaches maar dan steviger denken. Subtiel of gelaagd is de band niet altijd, getuige songs als ‘Let's do drugs’ (muzikaal wel heel sterk, meer mid-tempo), ‘Set your pussy free’ en ‘Don't feel like it’, maar hun jeugdige enthousiasme werkt wel aanstekelijk. ‘I'm not dead’ klinkt als een echt anthem door driedubbele zang en een lekkere groove.

Ongetwijfeld een van de meest vertederende momenten van het festival zien we bij Toxic Shock (Bang Bang Stage). Nochtans knalt de energie van de hardcore thrash crossover zoals gewoonlijk meteen van het podium, ook al lijkt de sound niet helemaal juist te zitten (of is de stevige wind de schuldige?). De kinderen van de zanger komen plots even het podium op om te kijken wat er allemaal aan de hand is, een zalig momentje. Nadat de kinderen de weg naar de zijkant getoond werden, speelt de zanger zijn trui, bril en pet uit en zijn blote torso is precies het sein om nog harder te gaan.

Een van de minst voor de hand liggende bands dit jaar is Carrie Nation and the Speakeasy (Titty Twister). Met 6 muzikanten op het podium gebeurt er muzikaal heel veel. Met drum, contrabas, accordeon, gitaar, banjo, trompet en rauwe, doorleefde zang creëren ze een speciale sfeer. Country, bluegrass, (balkan) folk, jazz en punk, dat zit er allemaal ergens in. In tragere nummers geeft dat het gevoel van een sfeervolle, donkere saloon. In de nummers waar het tempo de hoogte in gaat, horen we vooral Gogol Bordello. Dat is de eerste 25 minuten echt fantastisch om te horen. We moeten echter ook bekennen dat het daarna een beetje teveel wordt, die georkestreerde chaos en dat volle, muzikale palet.

We moesten even bekomen en pikten pas terug in bij de tweede helft van The Domestic Bumblebees (Titty Twister). Het swingend rockabilly-trio uit Zweden zorgt voor heel wat animo, dansjes en meezingen, zeker met het bisnummer. Meer moet dat soms niet zijn.  

Met Agnostic Front (Main Stage) staat er eigenlijk al een headliner redelijk vroeg op de affiche. De New York HardCore-legenden lokken veruit het meeste volk tot nu toe naar het podium. We zien jong en oud, man en vrouw en fans van allerlei muzikale stijlen helemaal opgaan in de sing-a-longs, fingerpoints en actie in moshpit. Bij ‘My Life My Way’ zetten de crowdsurfers de security serieus aan het werk. ‘For My Family’ is natuurlijk altijd een emotioneel hoogtepunt, en frontman Roger benadrukt nogmaals dat familie op de eerste plaats komt en dat die hem in leven hield tijdens zijn 2,5 jaar durende strijd met kanker. Vinnie Stigma duikt met gitaar en al in het publiek en er wordt een circle pit rond hem gevormd. De sterke band tussen de zanger en de gitarist van het eerste uur is bijna tastbaar wanneer die laatste een liedje mag zingen. ‘Gotta Go’ geeft ons altijd weer kippenvel en dat is deze keer niet anders. Het wordt uiteraard massaal meegezongen en verspreidt de boodschap die in deze tijden nog altijd actueel is: ‘United we stand, divided we fall’. Eindigen doen ze met ‘Blitzkrieg Bop’ van The Ramones, als eerbetoon aan de band die iedereen in NY deed geloven dat het mogelijk was om iets te bereiken met punk, hardcore of metal. Moet het nog gezegd dat deze massaal meegebruld werd?

Het verschil kan nauwelijks groter zijn met Jenny Don’t and the Spurs (Titty Twister). Het viertal uit  Portland, Oregon speelt country rock, die in het begin van de set nog wat trager, duister en sferisch klinkt maar al snel een tempo hoger schakelt en meer opgetogen klinkt. Qua look is deze band echt country and western, waarbij Jenny en de andere gitarist cowboyhoeden dragen en we hemden met ruches en sterren zien. Jenny zelf draagt een jurk met glitterende rozen en sterren en witte boots daaronder en huppelt en kronkelt op bepaalde momenten over het podium. De lead gitaar klinkt heerlijk scherp met die typische country ‘twang’ en we horen soms ook stevige (garage) rock en honky tonk-invloeden. Wat een heerlijke set, die ook mooi opgebouwd is met een afwisseling tussen snellere en tragere, melancholische nummers.

Het is een ‘Nice Day To Go To The Pub’ maar gelukkig kunnen we Cosmic Psychos (Main Stage) gewoon hier aan het werk zien. De ervaren rotten brengen stevige power punk rock en eens het rock ’n’ roll trio het gaspedaal heeft ingeduwd, wordt dat niet meer losgelaten. Een sterke performance van deze Australische helden.

What's in a name? The Country Side of Harmonica Sam (Titty Twister) geeft al weg dat we pure country voor de kiezen zullen krijgen. De 4 muzikanten in mooie rode pakken en witte hoeden leggen de basis voor Sam zelf in zijn groene pak en brengen een heerlijke sfeer naar de saloon…euh, tent.

Wanneer Ty Segall (Main Stage) aangekondigd wordt, verwoordt de presentator het mooi: ‘afwachten wat het zal worden, je weet het nooit bij deze man’. Ty Segall, een begenadigd gitarist, is muzikaal namelijk niet voor één gat te vangen en schrijft veel muziek en neemt die ook voortdurend op. Laten we het gemakshalve onder de noemer gitaarrock plaatsen, want fuzzy gitaren zijn toch overwegend aanwezig. Naar verluidt speelde de band Black Sabbath tijdens de soundcheck en dat deed toch het beste verhopen. De band stelt zich in een halve kring naar elkaar gedraaid op en dat versterkt het groepsgevoel. Gelukkig wordt er ook echt stevig gerockt, in de traditie van classic en stoner rock. Niet voortdurend uitgesponnen passages, maar een strakke en groovende set die ons echt wel kon bekoren – en dat was in het verleden zeker niet altijd het geval. Hier en daar hoorden we echo’s van garage rock en een band als Dinosaur Jr.

Een energiebom ontploft en die draagt de naam Si Cranstoun (Titty Twister)! De Londense zanger heeft een drummer, bassist, gitarist en saxofonist bij en brengt daarmee een formidabele mix van rock ‘n’ roll uit de jaren 50 en 60, soul, rhythm and blues, boogie en ska. Met veel energie, zotte danspasjes en veel expressie in het gezicht zorgt de zanger ervoor dat de bomvolle tent massaal staat te shaken met een grote glimlach op het gezicht. Denk aan heerschappen als Jackie Wilson, Fats Domino, Sam Cooke of Jools Holland’s Rhythm and Blues Orchestra en je krijgt een idee van het muzikale plaatje. Er is maar één klein minpuntje en dat is dat de nummers veelal op hetzelfde ritme swingen, maar het blijft onweerstaanbaar.

De eer is aan The Chats (Main Stage) om deze festivaldag af te sluiten. Het lijkt alsof er 3 eenvoudige, Australische boerenzonen met kattenkwaad in de zin op het podium staan. Deze gasten zijn nog jong maar worden terecht een grote toekomst toegedicht. Het valt meteen op dat er voor het podium ook heel wat jonge bezoekers hebben plaatsgenomen om hun helden van dichtbij te zien en horen. Op zich doet het trio niets nieuws: stevige, voortrazende punkrock waar we soms de invloeden van pubrock en AC/DC ontwaren, maar de heren doen dat gewoon heel goed. Hier gaan we echt nog meer van horen.

Dag 3 – Zondag 7 Juli

Wanneer we het terrein op wandelen, valt het meteen op dat er vandaag een heel ander publiek aanwezig en dat er sowieso al meer volk is. Deze festivaldag is dan ook volledig uitverkocht en dat lijkt te danken aan de combinatie van enkele straffe namen uit de punk en hardcore scene. 

We waren benieuwd naar Black Djangos (Titty Twister), die omschreven worden als psychedelic rock en spooky surf, maar hebben hen helaas gemist. Dan maar Death Lens (Main Stage) nog even meepikken. Ook hier zagen we beloftevolle omschrijvingen en het klopt wel dat de band punkrock met invloeden uit posthardcore en indie rock speelt. Het klonk zeker niet onaardig maar het maakte ook niet echt veel indruk op ons.

Met Lambrini Girls (Titty Twister) stond er een vreemde eend in de bijt (of tent), toch wat de keuze van podium betreft. Want dit is zeker wel een echte Sjock-band: stevige, chaotische Riot Grrl-punk en noise met feministische en queer-thema’s, die zonder enige terughoudendheid verkondigd worden. Dit is zowat de definitie van ‘in your face’.

Bij Dune Rats (Main Stage), een van de vele Aussie-bands dit jaar, is er visueel meteen een sterk contrast. We zien een trio jonge punkrockers met lange haren die onder hun petjes uitkomen. Maar de zanger/gitarist en drummer zien er uit als skaters/surfers, terwijl de aanstekelijk energieke bassist er uit ziet als een stoner met een Spinal Tap-vibe. Alsof twee gasten samen een bandje vormden en een repetitiekot introkken, daar een verwaaid figuur op de zetel zagen liggen en hem dan maar vroegen om mee te komen spelen! De gitarist, die ons voortdurend doet denken aan de jonge Whitfield Crane van Ugly Kid Joe, is de leadzanger maar ook zijn twee kompanen zingen vaak mee en dat geeft hun set een catchy en hoog meezinggehalte. Hoewel zeker niet alle songs even sterk zijn, horen we rammelende gitaren, wat surf-invloeden en toch wat afwisseling in tempo’s en dat houdt het amusant. Net als de vorige dag bij The Chats stellen we vast dat vele jongere fans voor het podium postvatten: punkrock blijft duidelijk de ‘gateway drug’ voor velen naar alle alternatieve muziek.

Als je de band ziet opkomen en de smooth soul intro hoort, verwacht je je niet aan de ongebreidelde energie die Detroit Cobra's (Titty Twister) de tent in blazen. We zien een schijnbaar piepjonge drummer waarvan we ons afvragen of dit zijn vakantiejob is en een coole, groovy bassist. De twee gitaristen daarentegen, een man en een vrouw van ergens in de 50 jaar, zien er eigenlijk uit als leerkrachten geschiedenis. Hey, geen slecht woord over leerkrachten geschiedenis want het zijn vaak onze favorieten geweest maar een hoog rock ‘n’ roll-gehalte kan je hen doorgaans niet toedichten. En dan hebben we het nog niet gehad over de boomlange zanger, die eruit ziet als een kruising tussen Lurch van The Addams Family en Tim Burton maar wel de ziel uit zijn longen zingt en schreeuwt. Wat een heerlijke, rockende, stomende set vol 50’s en 60’s rock en soul krijgen we hier rond de oren gekletst door de vijfkoppige band. We denken aan de befaamde sounds van Motown maar door het hoge volume en tempo zeker ook aan Stax Records – je weet wel: Booker T. & The M.G.’s, Otis Redding, Sam & Dave en Wilson Pickett enzovoort. Uitstekende referenties voor een te gekke, swingende show, waarbij we vergeven dat de muziek en zang soms zo hard gaan dat het wat schel en overstuurd dreigt te klinken en sommigen wat verder naar achter trekken. Wat.Een.Feest!

Intussen nemen de local heroes van The Priceduifkes de Main Stage in. Deze Kempense trots timmert al meer dan 20 jaar lang aan de weg en lijkt recent ook vaker en breder erkenning te krijgen daarvoor. Ze spelen – terecht - op fijne festivals, trokken op tour naar Japan met Equal Idiots en volgend jaar staan ze mooi in de AB! De intro alleen maakt al duidelijk dat fun het codewoord is voor deze punkrockers: een hillbilly country song over ‘a little bit of moonshine’ met ook nog de intussen wereldbefaamde ‘Hawk Tuah girl’ ertussendoor. Het vijftal lokt met zijn catchy songs en strakke set een pak volk naar het podium en krijgt een enthousiaste respons die zelfs niet voor elke headliner weggelegd was.

We verhuizen even later naar de moerassen die Bacon Fat Louis (Bang Bang Stage) eigenhandig naar boven getoverd lijkt te hebben. Het trio speelt zompige, smerige, ‘swamp blues’ en verandert de Kempen even in een groezelige divebar. Eenvoudige maar hamerende drumritmes geven de puls aan, de gierende mondharmonica neemt eigenlijk de plaats in van leadgitaar en de zanger bespeelt verschillende minder conventionele maar prachtige gitaren en tovert er vettige bluesriffs uit. Met een kleine Tina Turner-medley (‘Proud Mary’ en ‘Nutbush City Limits’) krijgen ze iedereen mee! Bij het laatste nummer worden er nog vijf enthousiaste dames uit het publiek gevraagd om mee op het podium te komen dansen en die zorgen voor extra feelgood en entertainment.

The Gories (Titty Twister) is een cult-band en ze worden vaak genoemd als een voorbeeld voor The White Stripes, ook al is de band al een tijd van een duo tot een trio uitgegroeid. We snappen wel waar de vergelijking vandaan komt: een vrouwelijke drummer die de cool van pakweg Kim Gordon uitstraalt en zich ook beperkt tot redelijk basic ritmes en twee gitaristen die beiden vocalen voor hun rekening nemen. De noisy, rammelende, bluesy garage rock klinkt voor ons vaak iets te schreeuwerig en het ontbreekt in onze ogen en oren vooral aan de goede songs en hooks die Jack en Meg White wél wisten te schrijven.

Tijd voor sympathieke punkrock uit Arizona. Authority Zero (Main Stage) gaat in een flinke vaart vooruit, al durven ze het tempo af en toe ook net iets trager te houden om niet als louter skatepunk benoemd te worden. Het viertal brengt het er goed van af en heeft dat deels ook te danken aan de zanger. De man heeft een coole stem, iets minder ‘standaard punkrock’ , maar met een beetje een rauwer randje af en toe.

We kunnen dan wel weer een ‘palate cleanser’ gebruiken, doorgaans een portie voedsel of drank die voedselresten van de tong verwijdert waardoor men een nieuwe smaak nauwkeuriger kan beoordelen. The Sadies (Titty Twister) brengen ons van een skateboard naar een paardentocht in de Far West met hun heerlijke mix van country and western en rock ‘n’ roll. Soms pakt het trio (drum, contrabas, gitaar/zang) zelfs verrassend stevig uit, met hard rockende gitaren. De heerlijke ritmes en typische twang van de gitaren roepen echo’s op van de theme song van Bonanza en ‘Ghost Riders In The Sky’. Yihaa!  

Normaal stond Sick Of It All vandaag op de affiche. Helaas werd er een tumor op de slokdarm gevonden bij zanger Lou Koller en hiervoor moet hij uiteraard meteen intensieve behandeling voor ondergaan. De Europese tour moet dus volledig geannuleerd worden. Daar heeft werkelijk iedereen alle begrip voor. Maar je zal het als festivalorganisatie maar aan de hand hebben, ongeveer 10 dagen voor de start. Hoe vervang je een New York HardCore-legende als SOIA, wetende dat je Agnostic Front een dag eerder al had?

Petje af dus dat de best mogelijke vervanger gevonden werd in de vorm van Madball (Main Stage), die andere NHYC-grootheid die bereid werd gevonden om nog een extra dag vast te breien aan hun tour om het grote gat te vullen dat hun broeders achterlaten. We zagen Freddy en co recent nog aan het werk op Among The Angels in Maastricht en wisten dus dat het wel snor zit met de drive van de heren en dat ze live nog altijd ijzersterk zijn. Met klassieke hardcorenummers als ‘Hold It Down’ en ‘Set It Off’, die net als de obligate The Animals-cover ‘It’s My Life’ niet mogen ontbreken, zweep je het publiek moeiteloos op. De moshpit is een en al activiteit en de band moedigt iedereen ook aan om de security aan het werk te zetten. Binnen de kortste keren zien we een zwerm crowdsurfers richting podium gaan. ‘Pride’ wordt opgedrogen aan ‘family, first and foremost’ en ontlokt de man voor ons de krachtterm ‘godmiljaardenondedju’. We hadden het eigenlijk niet beter kunnen samenvatten. ‘Down By Law’ zet nog eens een uitroepteken achter een uitstekende show!

Nog meer legenden krijgen we in de vorm van New Bomb Turks (Titty Twister). Wij kunnen en zullen geen enkel verkeerd woord zeggen over de stevige garage punk rock, die het gaspedaal helemaal intrapte en niet meer los liet. Voor de niet-ingewijden is er wel het risico dat het op den duur wat eenvormig gaat klinken.
 

De grote headliner van deze Sjock-editie, die duidelijk ook eigenhandig heel wat volk naar het festival gelokt, was Bad Religion (Main Stage). Intussen is de band zo’n 44 jaar actief en we mogen hen zonder twijfel bestempelen als een van de grootste punkrockbands aller tijden. De band haalt zelf aan dat ze 34 jaar geleden de eerste keer in ons land speelden, in Hasselt meer bepaald. Ze bewijzen vandaag echter dat ze dan wel een hele historiek hebben, maar ook dat ze nog altijd fris en relevant klinken. Ze staken namelijk altijd boven hun concullega’s uit omdat ze betere songs kunnen pennen, het tempo al eens wat durven temperen en - dankzij vocale harmonieën - refreinen hebben die dagen in je hoofd blijven wonen. Met songs als ‘The New Dark Ages’, ‘You’, ‘I Want To Conquer The World’ win je al, en dan moeten sommige klassiekers nog komen. Met onder andere ‘Infected’,  ‘Sorrow’ en ‘21st Century Digital Boy’ komen we aan het einde van de reguliere set. Tijdens bisnummers ‘Punk Rock Song’ en ‘American Jesus’ en het stukje outro ‘The Boys Are Back In Town’ gaat iedereen helemaal loos, inclusief verschillende muzikanten van bands die hier vandaag ook speelden.

Kan je na zo’n headliner nog wel indruk maken? Is dat geen ondankbare taak? Welnee, je kan dat gerust overlaten aan onze landgenoten Fifty Foot Combo (Titty Twister) die een bom van luide, stevig pompende, instrumentale surfrock laten ontploffen in de tent. Met drum, percussie, toetsen, theremin, bas en twee gitaren kan je duidelijk heel veel heerlijk lawaai produceren en het zestal gaat hard vooruit. Pas in het laatste nummer wordt er ook gezongen en dat mag eigenlijk wel vaker gebeuren van ons.

Na al die jaren weten ze bij Sjock heel goed waar ze mee bezig zijn en dat bewijst ook de slogan die naast de Main Stage ophangt: ‘Sjock, Rock 'n' roll is here to stay!’. Volgend jaar gewoon opnieuw voor editie nummer 49: shake, rattle and roll.

Rev: Joris Smeets

Pics Lise Lynen

Full photo report: 

Saturday

Sunday

Garbage

Support: Lucia & The Best Boys

29/06/2024 – Poppodium 013, Tilburg

De Amerikaanse rockband Garbage werd begin jaren ‘90 opgericht door Shirley Manson, Duke Erikson, Steve Marker en Butch Vig, die onder andere Nirvana's 'Nevermind' produceerde. Sinds hun opvallende debuut in 1995 hebben ze fans over de hele wereld in hun ban gehouden, met meer dan 20 miljoen verkochte albums op hun naam. Garbage wordt gezien als een van de meest invloedrijke bands van hun tijd, die constant de grenzen van alternatieve rock verleggen en de essentie ervan opnieuw bepalen. Hun zevende album ‘NO GODS NO MASTERS’, uitgebracht onder BMG Records, werd met open armen ontvangen door critici en bevestigde hun status als iconen in het genre.

Lucia & The Best Boys is een energieke band uit Glasgow, aangevoerd door de charismatische frontvrouw Lucia Fairfull. Ze mixen moeiteloos de rauwe kracht van post-punk met de etherische klanken van synth-pop, wat resulteerde in een betoverende muzikale ervaring.

Pics: Eline Dresselaerts

Rammstein

Support Act: Abélard

28/06/2024 – Park De Nieuwe Koers, Oostende

Op de dag van het langverwachte Rammstein-concert besloot ik om de speciale Rammstein-bus te nemen, zodat ik me geen zorgen hoefde te maken over het verkeer. Hoewel de bus een half uur vertraging had, begon de reis naar Oostende uiteindelijk. Na een bewogen rit van 2 uur en 40 minuten arriveerden we op wandelafstand van het concertterrein.

Bij aankomst zag ik enthousiaste fans toestromen en zonder problemen door de ticketcontrole gaan. De zon scheen, er waaide een aangename bries en het terrein stroomde vol met een menigte die bijna geheel in zwart gehuld was. Lachende gezichten, gezellige gesprekken en fans in diverse outfits - van jong tot oud - zorgden voor een geweldige sfeer.

Aan de rechterkant van het terrein bevond zich de half gevulde zittribune. Voordat het voorprogramma begon, besloot ik nog snel wat te eten en drinken. Ondertussen klonk zachtjes de muziek van Rammstein uit de luidsprekers.

Het voorprogramma werd verzorgd door Abélard, twee jonge dames die ons verwelkomden met heldere pianonoten vanaf het middenplatform. Ze speelden prachtige instrumentale versies van Rammstein-nummers, wat zorgde voor een aangename en serene start van de avond.

Na nog wat rondgewandeld te hebben, begaf ik me naar de Golden Circle, waar ik meedeed met de talrijke fans die vol ongeduld wachtten. De spanning steeg, en toen de band eindelijk op het podium verscheen, barstte het concert los met een knal. De menigte zong luidkeels mee met “Rammstein” terwijl rookwolken over de weide trokken.

Met "Links 2-3-4" sprong het publiek op de krachtige gitaarriffs en bonkende bass drums. De toetsenist liep ritmisch op een loopband in zijn glitterpak, wat de show een extra dynamisch element gaf. Een gemaskerde man met een helm greep de microfoon en de beats van “Keine Lust” deden de menigte verder headbangen.

De vlammenwerpers kwamen tevoorschijn bij “Sehnsucht” en het publiek klapte vol overgave mee. De sfeer bleef intens met "Asche zu Asche," waar wapperende haren en zwaaiende armen de energieke performance versterkten.

Zanger Till Lindemann charmeerde het publiek met zijn heupbewegingen en bracht iedereen in vervoering met "Mein Herz Brennt," wat een vurige prestatie opleverde die door talloze telefoons werd vastgelegd.

Een korte rustpauze werd ingeluid met een filmpje en een brandende kinderwagen op het podium voor “Puppe,” gevolgd door “Wiener Blut” dat de grond deed daveren. Het publiek zong enthousiast mee met "Zeit" terwijl de zonsondergang achter het podium voor een magische sfeer zorgde.

Elke song ging gepaard met een apart lichtspektakel. Bij “Deutschland” verschenen lichtgevende figuren op het podium. Ik besloot om van een andere kant te kijken en genoot van “Radio” en “Mein Teil,” waarbij de chef-kok het vuur letterlijk in de pan sloeg. Het podium vloog in brand onder de klanken van "Mein Teil."

De finale van “Sonne” maakte de set compleet, waarna het publiek zich vermaakte met een intermezzo van “spicy naked boobies” op de schermen. Dit gaf de bandleden tijd om naar het middenpodium te verhuizen.

Voor de encores werd het publiek gevraagd de lichtjes van hun camera's aan te zetten. Abélard speelde een pianoversie van “Engel” op het B-Stage, waarna de band met bootjes terugkeerde naar het hoofdpodium. Bij avondschemering knalde “Ausländer” door de luidsprekers en het publiek ging uit hun dak.

“Du riechst so gut” bracht een kleurenpracht van groen, wit en blauw, gevolgd door de bombastische intro van “Pussy” waarbij een spuitende penis de Golden Circle besproeide. De show eindigde met “Ich Will,” waarbij vuurwerk de weide verlichtte en de temperatuur hoog bleef ondanks de koelte van de nacht.

Met “Rammstein” vloog bijna de hele weide in brand, wat het signaal was voor de finale. Het concert werd afgesloten met “Adieu,” een passend afscheid van een meer dan geslaagde avond.

Tevreden en voldaan verlieten de fans de festivalweide, klaar om naar huis terug te keren na een onvergetelijke ervaring.

Rev & Pics: Astrid Callens  / Astrid Callens Photography

Full photo report: Rammstein 2024

Mr. Bungle

24/06/2024 – Poppodium 013 - Tilburg

Support Acts: Spotlight + OXBOW

Rev & Pics: Astrid Callens / @Astrid Callens Photography

Na een lange rit, aangekomen in Tilburg. We waren net op tijd voor de afsluiter van Spotlight, maar ik kan helaas niet veel zeggen over hun optreden, omdat ik het gemist heb. Gelukkig was ik wel op tijd om Oxbow, de tweede band van de avond, te zien.

Oxbow, het gedurfde kwartet uit San Francisco, begon in de late jaren '80 en staat bekend om hun unieke mengeling van schreeuwende elementen, free jazz en musique concrète. Met albums als "Fuckfest" en "The Narcotic Story" hebben ze een provocatieve en grensverleggende muzikale stijl neergezet. Hun zevende studioalbum, "Thin Black Duke," uitgebracht na een decennium, blijft getuigen van hun uitdagende en onvoorspelbare geluid.

Zanger Eugene Robinson betrad het podium in een goudkleurig pak met afgeplakte oren. Het drum- en gitaarwerk waren uitstekend, maar de zang vond ik wat minder. Het klonk saai en levenloos, maar dat is slechts mijn persoonlijke mening. Zijn bindteksten waren moeilijk te begrijpen omdat ze vrij stil waren. Tijdens het optreden wisselde Eugene van outfit naar een gouden Brazilian short en blazer, wat bijdroeg aan de excentrieke sfeer. De belichting droeg bij aan de intensiteit van de muziek en het publiek reageerde enthousiast tussen de nummers door. Hoewel het optreden van Oxbow niet helemaal mijn ding was, leek de rest van het publiek er echt van te genieten.

Na een korte podiumombouw was het tijd voor Mr. Bungle, die met wat vertraging aan hun optreden begonnen. Wat volgde was een grandioze show die alle verwachtingen overtrof. Mr. Bungle, de Amerikaanse experimentele rockband opgericht in 1985, is bekend om hun eclectische en grensverleggende muziekstijl, waarbij ze rock vermengen met metal, funk, jazz en meer. Na hun debuutalbum 'Mr. Bungle' in 1991, volgden 'Disco Volante' (1995) en 'California' (1999), die de veelzijdigheid van de band verder toonden. Na een pauze herenigden ze zich in 2020, wat leidde tot een reeks optredens en het uitvoeren van hun demoalbum 'The Raging Wrath of the Easter Bunny'.

Van het moment dat Mike Patton het podium betrad en begon te experimenteren met zijn speelgoedtafel vol fluitjes, samples en dierengeluiden, werd duidelijk dat we een unieke show zouden beleven. De setlist bestond voornamelijk uit nummers van "Raging Wrath of the Easter Bunny Demo" en een groot aantal covers, allemaal voorzien van Mr. Bungle's eigen pittige, excentrieke metalmake-overs. De avond begon met een vervormde versie van Strauss's “Also sprach Zarathustra, op. 30”, wat direct de toon zette voor een spectaculaire show.

De thrash van de Easter Bunny-nummers was indrukwekkend, vooral dankzij Scott Ian en Dave Lombardo. Ian leverde razendsnelle riffs, terwijl Lombardo met kracht drumde. Hoogtepunten van de avond waren de diverse covers, waaronder een perfecte uitvoering van ‘I’m not in Love’. Mike Patton zong op speelse, theatrale wijze, met een knipoog naar het publiek. Een groot plezier was "My Ass is on Fire" met grappige integraties van Lipps Inc’s “Funkytown” en “Pepto Bismol”, wat zorgde voor een verrassende en leuke ervaring.

Eugene Robinson werd door Mike Patton verwelkomd op het podium voor een versie van “World Up My Ass”, waarbij hij weer in zijn gouden outfit schitterde. Patton's vocale veelzijdigheid kwam volledig tot zijn recht in een excentrieke cover van 'Hopelessly Devoted to You'. Ondanks de ongewoon opgewekte toon, bleef hij trouw aan zijn kenmerkende stijl. Zijn humoristische bindteksten, woordspelingen en Dad Jokes voegden een speelse draai toe aan de show.

Het hoogtepunt was een krachtige uitvoering van Slayer's 'Hell Awaits' door Scott Ian en Dave Lombardo, waarbij Ian's unieke touch de klassieke thrash-anthem naar nieuwe hoogten tilde. De show was speels en ongelooflijk goed uitgevoerd. Na een krachtig applaus van het publiek volgden toegiften met een chaotische cover van Sepultura's 'Territory' en een hilarische interpretatie van 'All by Myself' als 'Go Fuck Yourself'.

Mr. Bungle was gewoonweg fantastisch. Hun creativiteit en speelse benadering van muziek zorgden voor een onvergetelijke avond.

Full photo report: Mr Bungle.

#mrbungle #mikepatton #trevordunn #treyspruance #davelombardo #scottian #Poppodium031

Megadeth

25-06-2024 - Poppodium 013 – Tilburg

Welkom in de wereld van Megadeth, waar dynamische riffs en meesterlijke muzikaliteit samenkomen. Megadeth, opgericht door de legendarische Dave Mustaine, heeft decennialang de metalwereld gedomineerd en is uitgegroeid tot een van de meest invloedrijke en gerespecteerde bands in het genre.

Met een indrukwekkende discografie die klassiekers bevat zoals "Peace Sells... But Who's Buying?", "Rust in Peace" en "Countdown to Extinction", heeft Megadeth zich gevestigd als pionier van de thrash metal. De band staat bekend om zijn scherpe teksten en virtuoze instrumentale uitvoeringen die metal-liefhebbers wereldwijd blijven inspireren.

De erfenis van Megadeth gaat verder dan de muziek alleen; het is een cultureel fenomeen dat generaties van fans heeft beïnvloed. Met hun voortdurende toewijding aan artistieke excellentie en innovatie blijft Megadeth evolueren, waardoor ze relevant blijven in een steeds veranderende muziekscene.

Full photo report: Megadeth

Pics: Bas Gijsel

Sweden Rock Festival 2024

4-5-6-7 juni 2025, Sölvesborg

Biohazard - Five Finger Death Punch - Megadeth - Michael Schenker - RIVAL SONS - Winger , Alice Cooper - Avantasia - Beast In Black - Carcass - Evanescence - HammerFall - Dimmu Borgir - Judas Priest - PAIN - Steel Panther - Thy Art Is Murder and more...

Full photo report:

Part 1

Part 2

Pics: Gunther Moens

VESTROCK 2024

Zaterdag 01/06/2024 @ HULST - NL

Vestrock is intussen al lang een gevestigde waarde in onze Dump-agenda, maar voor de fotograaf van dienst en mezelf was het toch het eerste bezoek aan het gezellige boutique festival. De locatie is ronduit prachtig, want het terrein ligt op een eiland midden in de oude vestingstad Hulst. De gevarieerde affiche, waar naar goede gewoonte een mooie mix van grote beloften en gevestigde waarden uit Nederland, België en het buitenland in allerlei muzikale genres op staan te blinken, een uitgekiende selectie foodtrucks en speciale bieren zorgen voor een aangename, familiale sfeer en doen het festival op beide dagen vollopen. De uitblinkers van dag zijn Pommelien Thijs, Nova Twins, Dinosaur Jr. en Son Mieux.

Dat betekent ook dat er 2 dagen na elkaar zo’n 10.000 bezoekers goed opgevangen moeten worden. Daar moeten we de organisatie oprecht voor feliciteren, want de onophoudelijke regen van de voorbije maanden had het eilandje omgevormd tot iets dat meer leek op rijstvelden. Letterlijk tonnen boomschors, massaal veel ijzeren platen en plastic staptegels zorgden er voor dat er toch een begaanbaar festivalterrein en backstage waren en dat je niet voortdurend in modderplassen trapte als je een beetje uitkeek. Desondanks leek de ondergrond soms te dansen onder je voeten maar dat hielp sommigen alleen maar om de benen los te gooien en op en neer te springen! Onze fotograaf was er ook al op dag één om wat plaatjes te schieten, onze impressie van de muzikale exploten op de vier verschillende podia is er alleen van dag 2.   

Het is een grijze dag en dat zal het ook de hele dag blijven, geen opklaring te bespeuren. We mogen al blij zijn dat het de hele dag droog blijft en dat enkele artiesten vandaag voor energie en zonnestralen zorgen. Pommelien Thijs (Main Stage) zorgde bijvoorbeeld meteen voor een aangename verrassing voor ons. Uiteraard zijn we bekend met het fenomeen en enkele van haar hits, je moet al onder een steen gewoond hebben de voorbije jaren om de zangeres en actrice te ontlopen. Als grumpy old man zijn we van nature echter nogal sceptisch tegenover hypes, dus stonden we al klaar om te fronsen en afkeurend het hoofd te schudden. De zangeres en haar band, allemaal voornamelijk in wit/beige tinten gekleed, pakken echter alles en iedereen in vanaf de eerste noot. Er gaat enorm veel energie uit van het optreden en Pommelien staat gewoon uitstekend te zingen, gesteund door een band die mooi de balans tussen hard en zacht vindt. De pop/rock-songs zitten ook prima in elkaar. De zangeres heeft ook een hele sympathieke, bereikbare, girl-next-door uitstraling en dat verkiezen wij altijd boven divastreken! Grote hits ‘Het beste moet nog komen’ en de straffe afsluiter ‘Erop of eronder’ plaatsen een uitroepteken achter een sterke performance. Wij moeten onze mening bijstellen, Pommelien is nu al een sterke artieste die alleen nog zal groeien!

Het contrast met Another Sky (Tent) is groot. Bij dit Londense viertal is het duidelijk de zangeres die het meeste aandacht trekt met haar vocale bereik en haar hoge stem klinkt soms engelachtig en dromerig. In de nummers horen we soms rustige, folky en alt-country invloeden, maar ook een meer rockende sound met echo's van 90's gitaarrock. Ook de lijntjes van de bassiste trekken wel regelmatig onze aandacht. Toch blijft voor ons het gevoel dat die losse elementen wel leuk zijn maar dat het als geheel nog niet mooi samen komt. Voor ons lijkt de band nog zoekende naar de juiste formule maar als ze die vindt, kan het in de toekomst hele mooie dingen opleveren.

Nog zo’n band die experimenteert door allerlei muziekstijlen in een reageerbuis te mengen tot een explosief mengsel, is Nova Twins (Main Stage). De band uit London bestaat uit het power-duo Amy Love (zangeres/gitariste) en Georgia South (bassiste), aangevuld met een drummer en beats en sounds van de tapes die meelopen. Een soundtrack voor deze woelige tijden? De dames razen door een set die elementen uit punk, grime, rock, rap, pop en nu metal fuseert tot een funky, groovy crossover mix. Opvallend is dat het vooral bassiste Georgia is die de sound bepaalt met vele pedalen en effecten die voor een heerlijke, zwaar vervormd geluid zorgen maar zeker ook met haar manier van spelen en de riffs, die schatplichtig zijn aan de grote Tom Morello – de invloed van Rage Against The Machine en Prophets Of Rage is ook zeker aanwezig. Dat geeft zangeres Amy de kans om zich meer te focussen op soms melodieuze zang die het geheel verteerbaar maakt, maar evengoed horen we ferme uithalen en scherpe raps. Qua présence doet ze ons ook regelmatig denken aan Skin (Skunk Anansie) en dat is zeker een compliment. Stevige afsluiter ‘Choose your fighter’ krijgt begeleidende visuals uit de fantastische videoclip, die eer betoont aan games als ‘Street Fighter’ en ‘Mortal Kombat’.  

Robert Grace (Tent) zou een nieuwe, Ierse popsensatie zijn, maar helaas volgen wij sociale media- kanalen als TikTok niet en dus kwamen de naam en de man zelf ons volkomen onbekend in de oren. Hij zou nogal een stevige hit gescoord hebben met het nummer ‘Casper’ maar dat hebben wij niet gehaald, helaas gaven we het op na 3 nummers. Robert ziet er een sympathieke kerel uit en hij kan aardig zingen, maar zijn muziek maakt niet meteen indruk. De popmuziek die sterk leunt op synths klinkt wel erg vertrouwd, maar ook wel als dertien in een dozijn.

Nog een artiest waarbij wij helemaal uit de lucht kwamen vallen, is Yade Lauren (Main Stage). Niet wetend wat we mogen verwachten, oogt het begin veelbelovend: een mooie podium setup, met een drummer, bassist, gitarist en toetsenist op een verhoogd podium en grote, blinkende ballonnen. Na het intro komt de zangeres energiek het podium op met twee danseressen en twee dansers in haar zog. Helaas zakt de pudding dan al in elkaar: er staat er al meteen een stuk mannelijke zang/rap op tape en dat voelt toch wat flauw aan als er 9 mensen op podium staan. De dansers komen en gaan doorheen het optreden maar de Nederlandstalige mix van R'n'B en urban (hiphop zouden we het niet durven noemen) klinkt erg flets. Toegegeven, wij houden sowieso niet van dit genre maar erkennen wel wanneer iets goed gebracht is. De echte overtuiging en connectie ontbrak, hoewel de kleine, frêle Yade een fraaie verschijning is en overduidelijk kan zingen. Het hielp niet dat haar outfit bestond uit een zeer kort rokje en truitje waar ze dan wel het hele optreden lang een dikke donsjas over aan hield mét de kap op en dat zag er wat clownesk uit.  

Top of the bill voor vele oudere knarren in het publiek vandaag, is zonder twijfel Dinosaur Jr. (Main Stage). De presentatrice geeft in de aankondiging al mee dat de band dit jaar al 40 jaar bestaat en speelt daar ook op in door te vragen wie er voor het podium ook die leeftijd gepasseerd is. Er gaan maar weinig handen nièt de lucht in. Vanaf opener ‘What Else Is New’ is het een heerlijk, scheurend gitaarfeest zoals we van het powertrio gewoon zijn. Al bij het tweede nummer neemt bassist Lou Barlow de gitaar en zang van J Mascis even over, terwijl drummer Murph de songs voortjaagt. Naar goede gewoonte knalt de band voort, in een eigen wereld en weinig interactie zoekend met het publiek, maar dat hebben ze ook niet nodig. Zeker niet als je kleppers als ‘Out There’ en ‘Feel The Pain’ na elkaar kan spelen! Met onder andere ‘Start Choppin’ en de obligate The Cure-cover ‘Just Like Heaven’ komt er einde aan een lekker gitaaruurtje.

The Reytons (Tent) pakt het helemaal anders aan: van meet af aan is er een erg hoog energiegehalte bij deze vijf Britten, die ook voortdurend contact met het publiek zoeken en ze opzwepen om samen een feestje te bouwen. De aanstekelijke, dansbare Indie post-punk is daar uitermate geschikt voor,  zorgt voor een glimlach op vele gezichten en trekt vele mensen helemaal mee in de uitbundige sfeer.

De grote publieksfavoriet van de dag is duidelijk Son Mieux (Main Stage), een naam die we wel al eens zagen passeren maar waar we niet meteen muziek of verwachtingen aan konden verbinden. Het werd een uitbundig feest waar muzikale genres als soul en funk de dansbare indie-pop bijkleuren. Op het podium lijkt Eurosong nooit veraf als je de extravagante outfits en stage act bekijkt. Maar er staat hier wel een echt goede, gerouleerde band op podium die blijkbaar ook wel al wit hits gescoord heeft. We zien naast de traditionele instrumenten en synths ook nog viool, saxofoon, trompet en diverse percussie voorkomen om de nummers met veel smaak en variatie in te kleden. Het geheel klinkt meeslepend, de sfeer zit er goed in en heel veel volk gaat aan het zingen,  dansen en springen. We worden ook aangespoord om even alle zorgen achter te laten en het moment allemaal samen te vieren en het veld te vullen met liefde: missie geslaagd.

Toch blijven wij niet tot het einde hangen, want we zijn erg benieuwd naar Master Peace (Kapel). De zanger/rapper brengt, met hulp van tapes, een toetseniste en een gitarist, een funky mix van post en indie punk en zware (hiphop) beats. De beste beschrijving die wij kunnen bedenken, is een iets stevigere en militantere versie van Bloc Party, met scheurende gitaren en opgehitste ritmes maar zeker even dansbaar. De beentjes gaan in beweging en de tent loopt langzaam toch mooi vol voor deze cross-over van allerlei muzikale genres, waar op bepaalde momenten ook (techno)beats in opduiken en een nummer dat leunt op een hele heavy versie van de gitaren uit Bob Marleys ‘Iron Lion Zion’!

Onze landgenote Amber Broos (Tent) zorgt intussen in de grote tent voor andere, maar ook stampende beats. Muzikaal ligt dit absoluut niet in ons straatje, maar we maken wel een diepe buiging voor wat deze jongedame intussen al allemaal gepresteerd en gerealiseerd heeft. Haar mix van dance, house en techno met hier en daar classics door gemixt, zorgde tot buiten de tent voor dansende mensen.

Dé grote headliner van vandaag is Oscar and the Wolf (Main Stage). We zijn zelf geen fan, maar de hits en het succes zijn natuurlijk niet te ontkennen. Na een moeilijke periode van zanger/frontman Max Colombie is de band terug, maar verveld tot een nieuwe incarnatie. Aanvankelijk zagen we zelfs enkel de zanger met veel dramatiek opkomen en zingen in een zilveren outfit, inclusief een kap waaronder hij volledig verborgen bleef, begeleid door zware beats. Via de camerabeelden langs het podium zagen we uiteindelijk toch dat er links achteraan een drummer en rechts achteraan een keyobardspeler in het donker verstopt zaten. We hielden het zelf maar vol tot halverwege het vierde nummer, omdat het muzikale aspect lijkt uitgekleed te zijn tot voornamelijk die harde beats en synths, die op een bepaald moment wel erg 80’s klonken. Dat kan ons nog minder bekoren dan de muzikale invulling voorheen.

Na een grauwe, frisse maar gevarieerde dag besluiten we dat het toch een zeer fijne eerste kennismaking met het Vestrock-festival was! We komen hier in de toekomst vast nog wel eens terug langs.

Rev: Joris Smeets

Pics: Istvan Bruggen

Full photo report: Vestrock 2024 Dag 1

Full photo report: Vestrock 2024 Dag 2

Kerry King (Slayer)

03/06/2024 – Poppodium 013, Tilburg

Kerry King maakt niet alleen heavy metal, hij leeft en ademt het ook.

Met zijn kenmerkende gitaarspel is zijn geluid gelijk terug te herleiden naar hem. King, afkomstig uit Californië, staat voornamelijk bekend als gitarist en mede-oprichter van het iconische Slayer. Zijn gitaarwerk is door meerderen erkend als technisch sterk en divers: van meer gericht op snelheid en chaos, zoals hoorbaar op de Slayer albums tot en met ‘South of Heaven’, tot meer melodisch en ritmisch sterk, wat hoorbaar is op Slayer albums vanaf ‘Seasons In The Abyss’.

Deze technicaliteit en diversiteit heeft er dan ook voor gezorgd dat Kerry King is uitgegroeid tot een rechtvaardig boegbeeld van de thrash metal, en zijn invloed op het genre is hoorbaar in talloze thrash- en death metalbands. In februari is de single ‘Idle Hands’ uitgekomen – de eerste single die King onder zijn eigen naam heeft uitgebracht. Deze single was de voorloper van zijn debuutalbum ‘From Hell I Rise’ wat straks in mei 2024 uit zal komen.

Alvast boenk erop in de Main van de 013!

Pics: Eline Dresselaerts

Pennywise - Get Dead - Total Chaos

30/05/2024 - Poppodium 013 – Tilburg

Pics: Koen Polfliet

Full photo report: Pennywise

Vended - The Gloom In The Corner - Profiler

21/05/2024 Kavka Zappa - MCLX

Pics: Lise Lynen

Full photo report: VENDED

Photo report:

Dunk!festival 2024

9/10/11 Mei 2024, Kunstencentrum VIERNULVIER – Gent

Dunk!festival, HET Belgisch festival voor liefhebbers van postrock, postmetal, drone, ambient, experimental en alternatieve muziek.

Dunk!festival werd van 2005 tot 2021 in Zottegem georganiseerd en vanaf 2022 in Gent in de De Vooruit.

Dit jaar was alweer een editie om U tegen te zeggen. Hoogmis voor de fans van het genre.

Pics: Steven T'joen

Full photo report: Dunk!Fest

Teddy Swims

10/05/2024, 013 - Tilburg

Teddy Swims, geboren in Atlanta als Jaten Dimsdale, werd bekend door het plaatsen van covers op TikTok en Instagram, zoals 'Blinding Lights' (The Weeknd), 'You’re Still The One' (Shania Twain) en 'Don’t Stop Believin’ (Journey), allemaal vanuit zijn slaapkamerstudio. Met zijn EP 'Unlearning' uit 2020 maakte hij de overstap naar originele nummers en kreeg hij erkenning van platforms als Billboard, Rolling Stone en The Late Show met Stephen Colbert.

Met meer dan 500 miljoen wereldwijde streams en 8 miljoen volgers op sociale media is Teddy, die soul, rock en pop mengt, een rijzende ster geworden, mede dankzij samenwerkingen met Meghan Trainor, Armin van Buren en Elley Duhé. De 31-jarige singer-songwriter releaste kortgeleden zijn debuutstudioalbum 'I've Tried Everything But Therapy (Part 1).' Ondanks het feit dat hij sinds 2019 aan het toeren is, heeft Teddy vier jaar besteed aan het schrijven van dit emotioneel resonerende album, waarin hij zijn eigen problemen aanpakt en genezing omarmt. Het album, dat in delen wordt uitgebracht, weerspiegelt zijn eigen reis van zelfontdekking en nodigt luisteraars uit om zich te verbinden met zijn worstelingen.

Full photo report: Teddy Swims

Pics: Istvan Bruggen

Mr Big

Support: Jared James Nichols

14/04/2024, Muziekgieterij - Maastricht

Legendarisch, dat is de Amerikaanse hardrockband Mr Big wel. Ruim een kwart eeuw zijn ze onderweg en, op enkele aanpassingen in de bezetting na, nog altijd alive ‘n kicking!

Full photo report: Mr Big

Pics: Istvan Bruggen

Myrkur en Jonathan Hultén betoveren Gent met hun Magische Optredens

Myrkur,  06/04/2023 - Viernulvier Gent

Support: Jonathan Hultén

Op een stralende lentedag waar de temperatuurrecords werden verbroken, verzamelden muziekliefhebbers zich voor een betoverende avond in Viernulvier Gent, met Myrkur als headliner en Jonathan Hultén als supportact.

Bij aankomst stonden de deuren nog gesloten, maar dit weerhield niemand ervan om buiten te genieten van het aangename weer en elkaars gezelschap. Zodra de deuren opengingen, stroomde het publiek naar binnen, op zoek naar een perfect plekje voor de magie die komen zou.

Jonathan Hultén uit Zweden opende de avond, gehuld in zwarte gewaden en omgeven door een bloemrijke sfeer. Zijn muziek, geïnspireerd door een breed scala aan genres, nam het publiek mee op een reis van kunst en poëzie. De toevoeging van wierook zorgde voor een mystieke sfeer, terwijl zijn akoestische gitaarspel en betoverende stem emoties losmaakten bij het publiek. De combinatie van natuurgeluiden en etherische synthesizers creëerde een sfeer van ontspanning en introspectie, waardoor de luisteraars zich volledig konden onderdompelen in zijn muziek.

Na een kort maar krachtig optreden werd het podium heringericht voor Myrkur, het muzikale project van Amalie Bruun. Myrkur's unieke mix van Deense folk en black metal kwam tot leven met nummers van haar recente album "Spine". Haar zwoele stem en hoge tonen namen het publiek mee op een emotionele reis, terwijl de diepe bas, dreunende drums en melodieuze gitaarriffs zorgden voor een krachtige en dynamische sound. Hoogtepunten waren onder meer de betoverende harmonieën en het gebruik van accenten zoals de tamboerijn en de cymbalen, die de nummers extra diepte gaven.

Echter, niet alles was perfect, sommige zware tonen leken overgemoduleerd, wat een kleine teleurstelling was voor sommige luisteraars. Ondanks dit kleine minpuntje, genoot het publiek volop van de avond, en bij het verlaten van de zaal werd al snel duidelijk dat de optredens van zowel Jonathan Hultén als Myrkur veel te kort waren.

Al met al was het een fantastische avond vol magische muziek en betoverende optredens, waarbij de belichting een extra dimensie toevoegde aan de algehele ervaring. Zowel Myrkur als Jonathan Hultén wisten het publiek te boeien en te betoveren met hun unieke muzikale stijlen, en het was duidelijk dat de avond nog lang in de herinnering van de concertgangers zou blijven hangen.

Pics & Rev: Astrid Callens

PAASPOP 2024

29-31 Maart – Schijndel, NL

The Greatest Show On Earth : 115.00 bezoekers, 300+ shows, 17 podia & area’s

De Perfecte Editie. Zo laat Paaspop, de traditionele opener van het Nederlandse festivalseizoen, zich dit jaar kort en bondig het beste omschrijven.

Verdeeld over drie lentedagen (veel zon, nagenoeg geen regen) lieten 115.000 bezoekers zich overrompelen door alles wat Paaspop het mooiste festival van Europa maakt: de fenomenale decors van de 17 podia & area’s; het overweldigende aanbod van food & drinks uit alle windstreken; het bruisende campingstadje Paradise City en uiteraard het duizelingwekkende programma met 300+ nonstop shows waaronder kleppers als: Anouk, Die Antwoord,  Editors en Dj Tiësto die het knettergekke weekend kwam afsluiten.

Een geslaagde editie als opener van het festivalseizoen.

More pics: Paaspop 2024

Pics: Bart Heemskerk – Stef Geraets – Marcel Krijgsman

PIERCE THE VEIL

DAYSEEKER – HOLDING ABSENCE

30/03/2024 – Poppodium 013, Tilburg

Full photo report: Pierce The Veil

Pics: Eline Dresselaerts

Avatar

17/03/2024 - La Condition Publique, Roubaix

Pics: Cindy Frey

Full photo report: Avatar

24/02/2024 - INTO THE VOID Eindhoven

In 2023 hadden we een fantastische eerste ervaring op het Into The Void-festival en dus moesten we geen seconde nadenken over de vraag of we er dit jaar opnieuw bij wilden zijn. Het initiatief voor dit fijne festival in Eindhoven Rock City kwam er vanuit de Effenaar zelf, Loud Noise en Peter van Elderen, frontman van Peter Pan Speedrock, TankZilla en Fire Horse en biedt een staalkaart van alles wat zich ergens op het spectrum tussen ‘stofzuigerstoner’ en ‘funeral doom’ bevindt. ‘Obey the riff’ dus, op deze geslaagde festivaldag. Als de enige minpunten die we kunnen aanhalen gaan over de ietwat beperkte keuze voor het eten en het feit dat er na 20.00 uur al geen eten meer te krijgen was, dan is er weinig reden tot klagen. Genoeg variatie op het muzikale vlak, bands die genoeg speeltijd krijgen, een topzaal met gezellig café/restaurant, uitstekende geluid en gezellige hoekjes met merchandise. Uitschieters van de dag vonden wij vooral in de vorm van Ter Ziele, Gaupa en headliners Truckfighters en Graveyard die hun naam en faam waarmaakten.

Ter Ziele (Second Stage) doorbreekt meteen de geluidsmuur met zware, desolate post metal met een sludge en (vooral qua vocalen) black metal randje. De invloed van bands als Amenra, Cursed, Sumac en Cult Of Luna is onmiskenbaar en dit hakt er dus hard in, maar heeft ook die voortdurende ongemakkelijke sfeer van hel en verdoemenis. Coole projecties versterken die duistere sfeer nog verder, waardoor deze opener meteen als een pletwals alle licht en leven uit de toehoorders lijkt te persen. Het laatste nummer kent halverwege een break waarbij een herhalende baslijn voor een hypnotiserend effect zorgt, waarna de gitaar terug invalt. De ingehouden dreiging houdt een tijd aan tot het nummer uiteindelijk loeihard terug open barst.

Het Italiaanse 1782 (Main Stage) brengt klassieke doom, niet meer en niet minder. Het trio produceert een heerlijk ronkende maar ook stevige sound met wortels in de doom-traditie. De zeer expressieve drummer en energieke bassist doen hun publiek om de vlam in de pan te krijgen, terwijl de zanger-gitarist zich zeer degelijk van zijn taak kwijt. Er springt nooit echt iets uit, zowel vocaal als muzikaal blijven verrassingen uit, maar genietbaar is het zeker.

Een verrassende ‘Swing Low, Sweet Chariot’, een Afro-Amerikaanse spiritual, loopt als intro voor Endomonos (Second Stage). We worden serieus op het verkeerde been gezet, want muzikaal krijgen we heel wat stevigers voor de kiezen. We denken al eens aan Ahab als vergelijkingspunt. Deze Oostenrijkse band is op tour met Ter Ziele en dat is een package deal met impact, want we krijgen hier heftige doom, death en sludge, met af en toe wat melodieuze, progressieve en epische momenten van de hand van de leadgitarist. Die zorgen soms voor een beetje ademruimte in de loodzware basis. Ook vocaal is er die afwisseling tussen een lage death grunt en wat melodieuzere passages. Interessante band.

Een vertrouwde naam in deze scene is Black Rainbows (Main Stage) en dat bewijzen ze hier meteen met verve. Deze Italiaanse band samenvatten in enkele woorden? Fuzz, groove, psych, space, desert en Orange amps! De gashendel wordt opengedraaid en de muziek klinkt alsof we het ene moment zalig cruisen door de woestijn met de haren wapperend in de wind, om dan weer op te stijgen voor een ‘lift up into space’. Het powertrio strooit met stevige, spacey stoner rock die af en toe doet denken aan Monster Magnet, Fu Manchu en Hawkwind en dan weer eer betuigt aan MC5 met een cover.

Onhou (Second Stage) is een band uit Groningen die ook voor zware sludge, doom en post metal met referenties aan Amenra, Cult Of Luna en Neurosis gaat. De synths/electronica zorgen wel voor een aparte toets en hoewel dat niet altijd even goed past, kunnen we alleen maar waarderen dat de band een eigen hoekje probeert te vinden. Ook de afwisseling tussen de rasperige strot van de bassist en de meer black metal scream van de zanger helpt daarbij.

Dé revelatie van de dag is zonder twijfel Gaupa (Main Stage). De Zweedse band timmert al enkele jaren aan de weg met een eigenzinnige mix van fuzzy classic rock en stoner rock met heel wat psychedelische, progressieve en folky invloeden. Muzikaal uitdagend en dus nooit saai of voorspelbaar en toch spelen de vier muzikanten met een enorm gemak en een achteloze cool. Heerlijk rockend en groovend maar ook met klaterend heldere gitaar leads en solo’s. De blikvanger van Gaupa, dat trouwens een Zweeds dialectwoord is voor lynx, blijft toch zangeres Emma. Deze kleine energiebom op blote voeten stuitert alle kanten uit, met bewegingen die het midden houden tussen dansjes van hippie flower girls, balletvormen en sjamanistische rituelen. En vooral: intussen zingt ze de sterren van de hemel met vocale capriolen die we eigenlijk alleen kunnen vergelijken met Björk. De psychedelische projecties, sci-fi animatie en toepasselijke natuurbeelden van een lynx in de sneeuw maken het plaatje helemaal af!

Voor stevige riffs en stoner met een pyschedelische en spacey inslag kan je terecht bij Skraeckoedlan (Second Stage). De melodieuze zang en spoken word-samples tussendoor kunnen ons zeker bekoren, maar door de grote drukte en het feit dat we niet op tijd waren om een goede plek te bemachtigen houden we het toch wat eerder voor bekeken.

We willen immers zeker op tijd zijn voor Mars Red Sky (Main Stage). Het trio uit Bordeaux kon ons in het verleden absoluut bekoren, maar je moet hun muziek soms wel de tijd geven om aan te slaan. De sympathieke heren hebben niet echt een stoere rock ‘n’ roll uitstraling maar koken wel een eigenzinnig, gevarieerd muzikaal stoofpotje. Het is melodieuze, psychedelische stoner die barst van fuzz en spacey effecten die uit een batterij aan pedalen worden getoverd. Van heerlijke riffs over ‘very low end grooves’ en bezwerende, hoge zanglijnen slagen de heren erin om muziek te maken die beelden in je hoofd oproept als je even de ogen sluit.  
 

Het is moeilijk om veel te schrijven over deze band, niet omdat het niet goed is maar wel omdat je bij een optreden van Acid Mammoth (Second Stage) weet je wat je mag verwachten: lompe riffs en vette grooves, zonder technische hoogstandjes. De Grieken weten hoe ze gewoon keihard moeten rocken in de beste Black Sabbath-traditie!

Een van de grote namen in deze scene is natuurlijk Truckfighters (Main Stage). Hoewel we zelf nooit echt overtuigd geraakten of fan werden, konden we altijd begrijpen waarom ze zoveel fans hebben. De drie heren geven altijd alles voor een energieke show vol melodieuze, groovy stoner met veel fuzz en hooks. Vooral de gitarist stuitert over het podium, ook al verraadt het knieverband dat dit doorheen de jaren zijn tol geëist heeft. Het valt op dat de sound vandaag ronduit uitstekend is, des te meer in de bluesy rustmomenten. Het Zweedse trio kwam, zag en overwon en de grote zaal leek de enige keer vandaag echt helemaal volgepakt. De sfeer zit er dan ook goed in, de kopjes bewegen heftig op en neer, er wordt meegebruld en een stagediver geraakt op het podium om mee te zingen. Zeer straffe show.

RRRAGS (Second Stage) bestaat uit met zeer ervaren Belgische en Nederlandse muzikanten die eerder het mooie weer maakten in onder andere Bliksem, Astrosoniq, The Lords Of Altamont en The Devil’s Blood. Het powertrio komt meestal hard rockend uit de hoek, maar soms ook erg swingend en dan weer spacey of met een bluesy boogie. En dat allemaal gespeeld met een gemak en cool waaruit de ervaring van de band spreekt. Invloeden uit classic, hard en stoner rock worden opgesmukt met soul en psychedelica en de set vliegt voorbij.

Dé absolute headliner van deze Into The Void is Graveyard (Main Stage) en dat is wat ons betreft volkomen terecht. De Zweden bewijzen dat vandaag ook overvloedig en spelen voor ons uiteindelijk – samen met Gaupa – de beste set van de dag. Het viertal lijkt muzikaal en visueel weggelopen uit de vroege jaren ’70 en brengt archetypische, soulvolle classic rock. Het fantastische album van de grote doorbraak ‘Hisingen Blues’ uit 2011 komt gelukkig nog altijd ruim aan bod, met het titelnummer, ‘Uncomfortably Numb’ en in de bisnummers ‘Ain’t Fit To Live Here’ en ‘The Siren’ uiteraard als fantastische afsluiter. Het album ‘Peace’ is nog beter vertegenwoordigd in de set, met ‘Bird Of Paradise’, ‘Cold Love’, ‘Please Don’t’, ‘It Ain’t Over Yet’ en ‘Walk On’. Ook van het vorig jaar uitgebrachte album ‘6’ krijgen we een drietal nummers voor de kiezen. De band bestaat eerder uit rustige en introverte karakters en zal nooit uitblinken in communicatie met het publiek. Zanger/gitarist Joakim Nilsson lijkt er ook nu weer vermoeid en getormenteerd uit te zien, al biedt bassist wel tegenwicht met zijn wit-en-zwarte outfit. Maar woorden zijn niet nodig als je zoveel sterke nummers in je arsenaal hebt én vier onderlegde muzikanten die een ronduit heerlijke ronkende, fuzzy rocksound tot leven brengen!

Full photo report: Into The Void
 

Rev: Joris Smeets

Pic: Istvan Bruggen Photography

Frank Carter & The Rattlesnakes

27/02/2024 - Poppodium 013 – Tilburg

Enfant terrible Frank Carter staat al jarenlang bekend als een van de meest aanstekelijke en charismatische frontmannen in de punkrock community.

Als wildebras van Gallows, verkondiger van Pure Love en nu als Frank Carter & the Rattlesnakes, gaat het podium na podium los. Met een geluid dat deed denken aan het krachtige geluid van Gallows, debuteerden Frank Carter & the Rattlesnakes in 2015, en in datzelfde jaar brachten ze meteen hun eerste volledige album, ‘Blossom’, uit.

Met "Dark Rainbow", een album dat volgens de band ontstaan is uit zelfreflectie, herinnering en dankbaarheid laten ze alweer een parel op ons los. Frank Carter & The Rattlesnakes zit stevig in het kamp van boze snauwen en woestheid, maar heeft binnen dat kader een duidelijke verschuiving in stijl. Ze zijn de afgelopen jaren geëvolueerd van punk naar een meer alt-rock geluid, hoewel de luidruchtigheid er niet minder om is geworden.

Pics: Bas Gijsel

Full photo report: Frank Carter

Dragonforce - Amaranthe

25-02-2024 Poppodium 013 Tilburg.

Gisteren daverde de main van Poppodium 013 in Tilburg met een exclusieve co-headlining show van Dragonforce en Amaranthe.

Special guest voor de opening van deze geweldige avond was Infected Rain.

Pics: Istvan Bruggen Photography

Napalm Records - Nuclear Blast

Full photo report 

NOTHING MORE met support van SiM en Siamese

22-02-2024 - Trix, Antwerp - Biebob Concerts

Pics Istvan Bruggen Photography

Full photo report: Nothing More

THRICE

´The Artist In The Ambulance 20th Anniversary´ @ Tix – Antwerp, 16/02/2024

De grote zaal van de Trix is opnieuw volgelopen, minder dan anderhalf jaar geleden sinds de vorige doortocht van Thrice hier. Het moet hen toen dus even goed bevallen zijn als het aanwezige publiek, want we herkennen heel wat vertrouwde gezichten die er eind 2022 ook bij waren. Het bordje ‘uitverkocht’ hing ook nu al een tijdje aan de deur en het was dus weer ‘gezellig druk’ in Antwerpen.

In 2022 kon je nog spreken van een all-star line-up met Touche Amore en Coheed And Cambria in het voorprogramma, deze keer had het minder bekende Town Portal de eer maar zeker ook de moeilijke taak om de diehard-fans van Thrice op te warmen. Het Deense trio werd vroeger eerder in het vakje van mathrock geduwd. Na hun tweede plaat kwam er een muzikale wending en ze spelen sindsdien een boeiende mix van prog, sludge en postrock. In hun volledig instrumentale muziek hangt er een heel sferische en soms wat dreigende toon die het vroeg opgekomen publiek van begin tot eind wist te boeien.

´The Artist In The Ambulance 20th Anniversary´, het concept is ondertussen welbekend. Thrice haalt het album van de definitieve doorbraak 20 jaar geleden opnieuw van onder het stof en speelt het fantastische album van begin tot einde. Het was de periode waarin ‘screamo’, posthardcore en metalcore echt op de voorgrond kwamen en Thrice was zeker een van de vaandeldragers van posthardcore. Dat zorgt meteen voor de nodige nostalgie, maar het kan ook snel ontsporen in een gevoel van “vroeger was het toch een pak beter”.

Niets is minder waar, Thrice is doorheen de jaren gegroeid als band maar vooral zanger Dustin Kensrue steelt de show en zingt de hele set op hoog niveau. Het viertal bracht vanaf sterke opener ‘Cold Cash and Colder Hearts’ de zaal in een mum van tijd terug naar de nillies: “Feeling alright, Here at the top of the world”. Ok, het publiek was misschien bij voorbaat gemakkelijk in te pakken, maar Thrice deed er toch een mooie strik rond want met nostalgie alleen red je het nooit. De band staat bekend om zijn mix van hardcore, punk, emo en metal met scherpe riffs en catchy zanglijnen die erom vragen om veelvuldig mee te brullen. Hoogtepunten volgen elkaar op, met onder meer ‘All That’s Left’, ‘Stare At The Sun’, ‘Paper Tigers’ – tja, eigenlijk staan er alleen goede songs op deze plaat! Meer kan een mens zich op een vrijdagavond niet wensen. Zeker niet als ze de set ook nog aanvullen met andere klassiekers en als extraatje nog 3 bisnummers (o.a. ‘Of Dust And Nations’ en ‘The Earth Will Shake’). 

KP - JS

Peyton Parrish - 06/02/2024, Trix - Antwerpen.

Peyton Parrish is een zanger, internetpersoonlijkheid en een heuse TikTok-ster, nadat hij zijn korte zangvideo's op het platform begon te plaatsen.

Hij staat bekend om zijn rauwe Viking-geïnspireerde countrymetal, maar ook om zijn inventieve covers. Op 6 februari 2024 kwam hij naar Trix om zijn nieuwste plaat 'Skalds of Metal' te presenteren.

Pics: CINDY FREY

Full photo report: Peyton Parrish

Biebob Concerts

Periphery – Crooked Royals

31.01.2024 - @Poppodium 013 - Tilburg

Op een avond doordrenkt met intense metal vibes, betrad Crooked Royals het podium als het jonge geweld dat de taak had om het publiek op te warmen voor de headliner, Periphery. Deze 5-koppige Metalcore/Post-Hardcore band uit Auckland, New Zealand, liet er geen gras over groeien en beet met volle overgave het spits af.

Het podium trilde van hun actieve performance, en het viel meteen op hoe goed de connectie tussen de twee zangers, Lee & Keane, was. Ze vulden elkaar niet alleen naadloos aan, maar creëerden samen een dynamiek die het publiek meteen meenam. De gitaristen bewezen hun technische vaardigheden en volgden perfect het ritme van de enthousiaste drummer. De variatie aan beats, tonen, harde en zachte momenten, adembenemende riffs en het controlerende slagwerk vormden een samensmelting van geluiden die het publiek in de ban hielden.

Na deze krachtige opening was het de beurt aan de langverwachte headliner, Periphery. Het was duidelijk dat het even geleden was dat ze voor het nederlandse publiek stonden, maar hun blijdschap om daar te zijn was voelbaar.

Periphery nam het publiek mee op een avontuurlijke reis met adembenemende en duidende songs, gekenmerkt door eigenzinnige djent-riffs en melodieuze, woeste zanglijnen. De overgangen van romantisch melodieus naar tergend hard waren naadloos, en de zanger schakelde moeiteloos tussen kraakheldere zang en vette grunts. De eerste drie songs van hun European Wildfire Tour 2024, "Dracul Gras," "Wildfire," en "Atropos", openden de show op een fantastische wijze, waarbij het publiek werd meegesleept in avontuurlijke en meeslepende composities.

"Marigold" ontketende een laaiend enthousiaste reactie van het publiek, uitgenodigd om mee te zingen en actief deel te nemen aan de moshpits. "Satellites" bracht een sfeervol moment met de lichtjes van de gsm's en het handgeklap op de heldere tonen van het klavier, terwijl de bonkende bas de intensiteit van het nummer versterkte. "This is us, this is life, Suicide" bracht dan weer de overgang naar het zwaardere geluid met scherpe vocalen en ritmisch drumwerk.

De energie van het publiek was te voelen toen de zanger Spencer Sotelo iedereen liet meebrullen met “Suck my balls”.
De interactie tussen bandleden en publiek was zalig, met een energieke cameraman die zowel de band als de fans op de eerste rij en de dynamiek van de moshpits vastlegde. De afsluiting “Open this shit up. Show me your gymnastics!” met "Blood Eagle" bracht nogmaals een golf van energie teweeg, met wapperende haren van de bangende hoofden en de energie van de moshpit.

De avond was zonder twijfel fantastisch, een muzikaal pareltje waarin ik kon genieten van het buitengewoon talent van Periphery. De veelzijdigheid van Periphery, gecombineerd met hun indrukwekkende live performance, maakte deze avond een onvergetelijke ervaring. De filmende telefoons in de zaal waren getuige van de memorabele momenten die deze avond werden vastgelegd. Deze avond in Poppodium 013 was niet alleen het wachten waard, het was zalig moment om te genieten van wat Periphery te bieden heeft in deze muzikale wereld alsook wat Crooked Royals voor ons in petto had.

Rev and Pics: Astrid Callens

Full photo report: Periphery

TesseracT

Trix Antwerpen, 26.01.2024

Support:

The Callous Daoboys

Unprocessed

In een aangename Trix, startte ik vanuit de fotopit deze heftige en intense avond. Op het programma vanavond stond TesseracT bovenaan te pronken. Maar er werd tevens gezorgd voor 2 waardige supports. De aftrap werd genomen door The Callous Daoboys.

The Callous Daoboys brachten niet zomaar een concert; ze brachten een muzikale storm. Hun meest recente optreden was een meedogenloze aanval op de zintuigen, waarbij ze hun unieke mix van chaotische hardcorepunk en experimentele noise lieten schitteren.

Vanaf het allereerste moment van het optreden grepen The Callous Daoboys het publiek bij de kraag en weigerden ze los te laten. De intensiteit van hun muziek was voelbaar in elke gitaarriff, elke donderslag van het drumwerk en elke keelklank die fungeerde als een sonische strijdkreet. Het vermogen van de band om naadloos over te schakelen tussen elementen van punk, metal en noise getuigt van hun indrukwekkende muzikale vaardigheden en hun vastberadenheid om zich niet te laten beperken door genregrenzen.

De enthousiaste uitvoering van de band was doordrenkt van hart en ziel. De energie spatte als vuurwerk van het podium en overspoelde het publiek, dat op zijn beurt meegesleept werd in de ontembare kracht van de muziek. Het was duidelijk dat The Callous Daoboys niet alleen op het podium stonden om nummers te spelen; ze leverden een intense ervaring.

Als voorprogramma voor Unprocessed en het optreden van TesseracT, slaagden The Callous Daoboys erin de toon te zetten voor een avond vol muzikale ontdekkingen en ongebreidelde energie.

Daarna was het de beurt aab de Duitse vierkoppige band Unprocessed die een onvergetelijke show naar de stad bracht, waarbij het publiek werd getrakteerd op een explosie van energie en muzikaliteit. De zaal werd gevuld met gejuich, headbangende fans en oplichtende smartphones die de intensiteit van het optreden vastlegden.

De leden van Unprocessed brachten een actieve en dynamische show, die het publiek meenam op een muzikale reis vol uitdagende riffs en meeslepende melodieën.

De kracht van het optreden lag niet alleen in de indrukwekkende muzikale vaardigheden van de bandleden, maar ook in hun vermogen om een ongelofelijke hoeveelheid energie over te brengen naar het publiek. De aanstekelijke performance zorgde ervoor dat de hele zaal in beweging kwam, met fans die enthousiast meededen door te headbangen en mee te zingen.

Het visuele aspect van het optreden werd versterkt door de zee van smartphones die als lichtjes fungeerden in de duisternis van de zaal.

Unprocessed leverde een fantastisch optreden af dat het publiek met een glimlach op het gezicht achterliet. De band bewees dat ze niet alleen technisch briljant zijn, maar ook in staat zijn om een onvergetelijke live-ervaring te creëren.

En toen bevond ik me in een muzikale dimensie vol met progressieve klanken en overweldigende energie, allemaal dankzij de headliner van de avond - TesseracT. Deze Britse progressieve metalband slaagde erin om een meeslepende en gedenkwaardige ervaring te creëren die zeker nog lang in mijn geheugen zal blijven hangen.

Wat de sfeer betreft, kon je de opwinding bij het publiek haast voelen. Het enthousiasme en de energie die de zaal vulden, gaven de avond een extra dimensie. Het was duidelijk dat zowel de band als het publiek volledig in sync waren, wat resulteerde in een symbiotische relatie tussen het podium en de dansende menigte.

Een speciale vermelding verdient de drummer van TesseracT, wiens aanstekelijke glimlach de hele avond niet van zijn gezicht week. Zijn vakkundige drumwerk was niet alleen een lust voor het oor, maar zijn positieve uitstraling voegde ook een extra laag plezier toe aan de al bruisende atmosfeer.

En laten we het hebben over de wapperende haren. Zowel op het podium als in het publiek waren er overal wapperende manen die perfect synchroon bewogen met de krachtige muziek. Het was een visueel spektakel dat de intensiteit van de muziek alleen maar versterkte.

De toegiften van de avond waren ronduit explosief. Frontman Daniel Tompkins nodigt ons uit met: "I Wanna Go Nasty". Daarmee bereikte de energie haar hoogtepunt, waardoor het publiek spontaan begon te springen en te headbangen. Het was een uitbarsting van vrijheid en plezier die de band en het publiek nader tot elkaar bracht.

Echter, het absolute hoogtepunt van de avond was het nummer "Deception". De bonkende bassen en dreunende gitaren raakten recht in het hart. Het was een moment dat de muzikale genialiteit van TesseracT op zijn best liet zien en ongetwijfeld een van de vele redenen was waarom het publiek zo tevreden en voldaan de zaal verliet.

De avond met TesseracT was een ervaring die alle zintuigen prikkelde en het publiek achterliet met een gevoel van vervulling. Met goeie zang, een enthousiast publiek, een goedlachse drummer en wapperende haren was deze avond er een om te koesteren.

Genoten van deze muzikale avond.

Pics & Rev: Astrid Callens

Full photo report: TesseracT

Fleddy Melculy

20/01/2024 – De Casino, Sint Niklaas

Fleddy Melculy delivers cult hits, vintage hardcore and social-critical lyrics with a fat wink!

Het gekke verhaal van Fleddy Melculy stuitert alle kanten uit. De groep werd opgericht in 2016 uit liefde voor hardcore, metal en een kwinkslag hier en daar. Sindsdien rijgt het illustere gezelschap rond brulboei Jeroen Camerlynck de indrukwekkende prestaties aan elkaar.

Hun platen ‘Helgië’ en ‘De Kerk van Melculy’ kwamen bij release bovenaan de charts binnen, de band sloopte grote festivals zoals Pukkelpop en Graspop en speelde de support voor Guns ’n Roses. ‘T-Shirt van Metallica’, ‘Pinker’ en ‘Ik Ben Kwaad’ werden Stubru-classics en met Fleddypalooza creëerde de groep zelfs een eigen festival.

Culthits, vintage hardcore en maatschappijkritische teksten met een vette knipoog.

Hard en catchy as fuck!

Pics: Cindy Frey

Full photo report: Fleddy Melculy

Extreme

Support: The Last Internationale

14/12/2023, Trix – Antwerp

Biebob Concerts

Full photo report: Extreme

Pics: Istvan Bruggen

Blast from the Past Festival 

02.12.2023 - Kubox, Kuurne

Als er één ding is dat Blast from the Past Festival in Kubox in Kuurne kan, dan is het je terugvoeren naar de gouden eeuw van rock en metal. Met een line-up die het hart van elke headbanger zou doen overslaan, was dit festival een meedogenloze aanval van power akkoorden en high-octane optredens.

De locatie was een toevluchtsoord voor muziekliefhebbers en verzamelaars, met een scala aan platenkraampjes met vintage cd's en memorabilia. De verschillende drankkaarten en betaalmogelijkheden maakten het voor iedereen gemakkelijk om probleemloos van hun favoriete drankjes te genieten. En laten we het vriendelijke personeel niet vergeten - altijd aanwezig met een glimlach en snelle service aan de bar.

De overgangen tussen de optredens waren naadloos, waardoor de adrenaline bleef pompen zonder een slag te missen. Wat betreft de bezoekers, baarden en langharige kapsels leken het onofficiële uniform te zijn - overal waar je je omdraaide waren er mannen die trots hun gezichtsbeharing en zwierige lokken lieten zien. De energie werkte aanstekelijk, headbangen werd een soort onuitgesproken taal die iedereen verenigde.

Maar naast de muziek was Blast from the Past een reünieterrein. Het was hartverwarmend om te zien hoe vrienden zich herenigden en levendige gesprekken voerden in de gezellige hoekjes, waardoor een sfeer ontstond die aanvoelde als een samenkomst van geestverwanten.

Voor degenen die een adempauze nodig hadden van de niet aflatende energie, bood het festival comfortabele zithoeken waar je kon ontspannen en opladen. En als de honger toesloeg, was de geur van friet en pasta van de eetkraampjes onweerstaanbaar. De ruimte van de locatie zorgde ervoor dat er ondanks de drukte altijd voldoende bewegingsruimte was.

Maar bovenal maakten de kameraadschap en de warmte van de mensen dit festival echt speciaal. Van de mensen achter de schermen tot de mede-festivalgangers, er was een gevoel van verwantschap dat de hele ervaring onvergetelijk maakte. Blast from the Past Festival ging niet alleen over de muziek, het was een viering van een gedeelde passie, een plek waar vreemden vrienden werden en waar de geest van rock en metal bloeide.
 

En wat een spectaculaire reeks optredens! Laten we er doorheen gaan:

**Toledo Steel (UK):** - High Energy Heavy Metal

Het middagmaal was nog niet volledig verteerd en Toledo Steel trapte het festival af met een energiek optreden dat het publiek meteen in de juiste stemming bracht. De muziek was aangenaam en het publiek toonde zich luisterend enthousiast. Tijdens het optreden werd er volop geknikkebold en de aanmoedigende roep "The Beast is Back" gaf de sfeer een extra boost.

**Steelover (BE):**

Steelover wist het publiek te betoveren met meeslepende en rokkende songs. Naast de charismatische zanger stalen de zilverharige gitarist en bassist de show met intense grimassen en bonkende sounds. De interactie met het publiek was geweldig, met handgeklap en enthousiast meezingen. Het gebruik van champagneballonnen voegde een extra “Rock Bottom”-element toe aan de show.

**Existance (FR):** - Underground Heavy Metal

De Franse band maakte indruk met hun uitstraling in zwarte leren jacks en metalen accessoires. Terwijl ze snijdende riffs speelden en je betoverden met onvergetelijke, harmonieuze zang, namen ze je mee in een krachtige muzikale reis? Hun wapperende lange haren zorgden voor een extra dimensie.

**Hitten (ES):** Heavy metal met een mix van Hard Rock en 80’s sounds.

De lancering van hun nieuwe album "While Passion Lasts," zorgde voor een explosief optreden onder de roze lichten. De band sprong van links naar rechts en nam het hele podium in beslag met hun enthousiaste rocksongs en uitdagende riffs.

**Witchfende (UK):** - British Heavy Metal New Wave

De enige band met een vrouwelijke touch in de opstelling. Stevige rock en gitaarspel betrokken het publiek actief. Enkele onder hen gingen stevig headbangen en meezingen, wat extra sfeer creëerde.

**Vengeance (NL):** - Hard Rock with the H of Humor

Vengeance leverde stevige rock met een juichend publiek. De amusante interacties tussen de bandleden en het dankwoord aan het team voegden een persoonlijk tintje toe. Het publiek genoot van de stevige beats, rockgitaren en de interactieve sfeer. Ze zongen met volle borst mee op Rock ’n Roll Shower, en na het optreden werd enthousiast gefluit, gejuicht en geklapt voor de band!
De band hield ook een signeersessie achteraf voor de fans die hun singles of platenhoezen nog van een extra touch willen voorzien.

**Exumer (DE):** Thrash-metal Band

Dit optreden was een explosie van energie met headbangen, moshpits en publieksinteractie op de krachtige nummers zoals "Catatonic" en "Fallen Saint". Het publiek ging helemaal op in het optreden, met moshpits, crowdsurfen en enthousiast meezingen.
Special request: “Iron Darkstar’.

Het publiek werd uitgedaagd bij “I dare You”. Do you guys wanna dance with us? Build a wall and dance!

**Onslaught (UK):** Thrash Metal / Hardcore Punk

Onslaught opende met een indrukwekkende intro van sirenes en kathedraalmuziek, gevolgd door schreeuwende songs, krachtige gitaarriffs, oorverdovende, galmende tonen van een mix van cymbalen en een stevige basdrum. Hoewel het misschien niet mijn smaak was, kon het enthousiaste publiek de vertoning waarderen.

**Angel Witch (UK):** Heavy Metal

Een grillige opening met een hoge stem sloot die de avond perfect af. Publiek met swingende heupen onder de hypnose van het intense gitaarwerk en een aanstekelijke scherpe stem van de zanger. Het publiek leefde intens mee en genoot zichtbaar. Verschillende luisteraars waren zo in de muziek verzonken en speelde hun eigen luchtgitaar optreden.

Elk optreden had zijn eigen unieke sfeer en impact op het publiek, variërend van passief luisterend, interactief en meeslepend tot intens en krachtig. Er was voor elk wat wils, waardoor het een geweldige serie concerten zijn geweest voor liefhebbers van stevige rock & metal muziek!

Pics & rev: Astrid Callens

Full photo report.

Shaka Ponk

02/12/2023 - Zénith Toulouse Métropole (FR)

Pics: Gwenn Gwenaële (Dump Magazine)

Full photo report: Shaka Ponk

Fear Factory

30/11/2023 - Trix, Antwerp.

Full photo report: Fear Factory

Pics: Cindy Frey

Cory Taylor

24/11/2023 – Poppodium 013, Tilburg.

Een indrukwekkende show met de frontman van Slipknot die de main van de 013 op zijn kop zette.

Corey Taylor met support van OXYMORRONS in een uitverkocht Poppodium 013.

Full photo report: Corey Taylor + Oxymorrons

Pics: © Istvan Bruggen Photography

HELLDORADO @ Klokgebouw, Eindhoven

18 November 2023

Het was een fantastisch en goed gevuld festivaljaar en een bijzonder goed gevuld concertnajaar. Vooraleer we een versnelling lager schakelen in de concertagenda, sluiten we de festivals dit jaar af met nog een zeer stevige uitsmijter in de vorm van Helldorado. In Eindhoven Rock City wacht weer een lekkere, gevarieerde line-up met een mooie vertegenwoordiging van alles op de waaier tussen rock ‘n’ roll, hardcore en metal en dat smaakt ons verdorie even goed als een fris pintje en een pak frieten.

Met drie podia met overlappende sets, moesten we opnieuw keuzes maken. Dat betekent dat we op één uitzondering na alle bands op de Tarantula Stage, het kleinste podium van de drie, aan ons voorbij lieten gaan. Er was nu eenmaal een te sterke line-up op de Lion Stage (de Main Stage in de grootste zaal, zeg maar) en de Cobra Stage.

Bij onze aankomst zijn de thrashers van Angelus Apatrida (Lion Stage) al van katoen aan het geven. Wat we horen, klinkt zeker prima maar we zijn eigenlijk nog vooral bezig om ons te oriënteren en vooral het hoognodige drankje te halen.

Psychonaut (Cobra Stage) houdt vanaf de eerste tot de laatste noot de aandacht vast met hun spiritueel getinte, dynamische postmetal. Muzikaal springen ze sowieso uit de toon op de affiche die vandaag vooral uitblinkt in snelheidsduivels en meer rechttoe-rechtaan knallers. Het trio is sinds de release van tweede album ‘Violate Consensus Reality’ bijna voortdurend live aan het spelen en dat voel je, het niveau dat ze halen ligt intussen erg hoog. Groovend, melodieus, meeslepend maar ook knallend. Net als bij ons lijkt de altijd indrukwekkende afsluiter ‘The Fall Of Consciousness’ de status van ‘klassieker’ verworven te hebben. Thumbs up!

Het is al de derde keer dat we dit jaar Prong (Lion Stage) aan het werk zien maar de dag dat we daarover klagen, mag je ons meteen een kogel door het hoofd jagen. Het trio van bandleider Tommy Victor, de immer sympathieke en energieke zanger/gitarist, bewees in de zomer al op Dynamo dat er geen sleet zit op hun groovende, hoekige crossover thrash en daarvoor hoorden ze op Alcatraz al tot de toppers van het weekend. De liefde van de band voor Nederland en ook dit festival is duidelijk, maar die is geheel wederzijds. De grote zaal staat helemaal vol en gaat hard op nummers uit de fijne recente plaat ‘State Of Emergency’ maar uiteraard ook klassiekers als ‘Unconditional’, ‘Broken Peace’ en ‘Snap Your Fingers, Snap Your Neck’.

Een van de grote onbekenden waarmee het prettig kennismaken was, kwam in de vorm van Blood Command (Cobra Stage), hoewel de band al sinds 2008 bestaat. Visueel is het op zijn zachtst gezegd een vreemd plaatje: de band uit Noorwegen met een pittige, Australische zangeres is volledig uitgedost in Adidas-sportkledij, waaronder zelfs korte shorts en een hoofddeksel dat doet denken aan jaren ’80 RUN DMC. Denk er nog de foute kapsels bij en je krijgt ook wel een New Kids-gevoel. Muzikaal is het gelukkig een pak interessanter, met een mix van groovy, hardcore met catchy punk-, pop- en metalinvloeden. Zangeres Nikki is klein van gestalte, maar haar vocale prestatie is wel groots: schreeuwen én zingen kan ze en dat zorgt voor melodieuze refreinen die schreeuwen voor sing-a-longs. Haar podiumprestatie trekt alle aandacht naar zich toe, het ene moment is het typisch hardcore, het andere moment lijkt ze een popprinsesje en heel vaak balanceert het op het randje van sexy en pornografisch. We waren in ieder geval geamuseerd.

De old school thrashers van Sacred Reich (Lion Stage) kennen de kneepjes van het vak uiteraard, de band werd al bijna 40 jaar geleden opgericht. In de late jaren ’80 behoorde deze band tot de second wave of thrash metal en op een split tussen 2000 en 2006 na, blijft het een gewaardeerde band. Niet moeilijk, met zo’n goedlachs, gemotiveerd en goed ingespeeld kwartet. Het plezier spat er vanaf en de band leidt ‘Lead Us Through Damnation’ in met een dankwoord voor de fans die dit mogelijk blijven maken. ‘Who’s To Blame’, met die afwisseling tussen midtempo groove en snellere passages, wordt luid meegezongen, net als ‘The American Way’ dat zorgt voor onweerstaanbaar headbangen en horns in the air! Afsluiten doen de heren uiteraard met ‘Surf Nicaragua’, een echte klassieker in het genre.

De 5 jonge snaken van Bad Nerves (Cobra Stage) rammen er op los. De tijd is beperkt en dat voel je aan de snedige, korte songs die zich bewegen tussen garage-punk en powerpop. De punks denderen maar voort en ze stralen veel energie uit op het podium. De puntige songs kunnen vaak bogen op een melodieus refrein en liggen lekker in het oor, maar blijven eerlijk gezegd toch niet echt hangen en halverwege hadden we het er wel mee gehad.

Dat gaf ons de kans op Speedmobile (Tarantula Stage) mee te pikken. Eigenlijk weet je alles wat je moet weten over deze band bij hun ontstaansgeschiedenis: op een ‘memorial’ show voor de grote Lemmy kwamen de ritmesectie van Peter Pan Speedrock (drummer Bart Nederhand en bassist Bart Geevers) samen met zanger/gitarist Jeroen Haamers van Batmobile (wereldwijd bekende en invloedrijke psychobilly-band) om Motörhead-covers te spelen. Dat beviel zo goed, dat het een fulltime band met eigen materiaal geworden is. Voeg aan de genoemde ingrediënten nog wat kruiding van The Ramones en Chuck Berry toe, en voila: een stomende pot rock ‘n’ roll!

Nadat Sacred Reich de lat al hoog gelegd had, was het aan hun tourgenoten Death Angel (Lion Stage) om daar nog overheen te gaan. Ook al lid van die second wave of thrash metal, bewijzen de 5 heren dat leeftijd maar een nummer is en doen ze wat ons betreft nog net een tikje beter dan de voorgangers. We krijgen een heerlijke pot strakke thrash, met veel groove, knappe vocale uithalen en  gierend gitaarwerk. Ook hier een oprecht dankwoord voor het publiek, want de band heeft al vaak in Eindhoven gestaan. Ze geven ook aan dat een concert gaat over het connecteren met elkaar en energie uitwisselen. Dat gebeurt in overvloed met nummers als ‘The Dream Calls For Blood’ en ‘Thrown To The Wolves’.

De zaal staat zowat volledig volgepakt voor Brutus (Cobra Stage) en vanaf de eerste noot van ‘War’ bewijzen ze waarom dat volkomen terecht is. De zang van Stefanie klinkt krachtig en breekbaar tegelijk, wat de emotionele lading van de nummers ten volle overbrengt. Brutus muzikaal omschrijven is erg moeilijk, want er zitten elementen van (post)hardcore, metal, rock, punk en indie in, maar het trio toont zich vooral meesterlijk in de hard-zacht dynamiek en heeft een geweldige, gevarieerde bandsound ontwikkeld. Intiemere, sferische passages wisselen af met scheurende en beukende momenten, wat bij ‘What Have We Done’ en epische afsluiter ‘Sugar Dragon’ nog eens voor hoogtepunten zorgt. Diepe buiging voor zoveel klasse!

Regelrechte legenden vinden we ook terug in de line-up in de vorm van Carcass (Lion Stage). De extreme metal-pioniers leggen vandaag de nadruk op het album ‘Heartwork’, de melodieuze en invloedrijke death metal klassieker. Technisch hoogstaand is het zonder twijfel. Toch valt het op dat, hoewel er best veel volk staat, de zaal minder vol is dan bij de thrash bands. Aan de kwaliteit van de set zal het nochtans niet gelegen hebben.  

Als er één band symbool staat voor Eindhoven Rock City en dit festival, dan moet het Peter Pan Speedrock (Cobra Stage) zijn! Onvervalste, knallende rock ‘n’ roll met de gashendel opengetrokken, dat is waar het trio nog altijd voor staat. Ook Dikke Dennis is weer van de partij, om de band te introduceren en onderweg ook Motörhead-nummers mee te komen zingen: eerst ‘R.A.M.O.N.E.S.’ en later ook ‘Schoppenaas’. In een razend tempo blijft het drietal keihard ronkende en rockende nummers op ons afvuren, en iedereen loopt met een grote smile rond.

De grote headliner vandaag is Life Of Agony (Lion Stage). Het debuutalbum ‘River Runs Red’ en opvolger ‘Ugly’ rekenen we tot onze favoriete albums aller tijden, maar het was intussen al erg lang geleden dat we ze live aan het werk zagen. Het was zelfs nog voor de transitie van frontvrouw Mina Caputo, te lang geleden dus. De band viert vandaag de laatste dag van de tour om ’30 years River Runs Red’ te vieren en dat was dus iets om naar uit te kijken. Maar we hielden wel een slag om de arm: in het verleden kon de zanger nog al eens om de oorspronkelijk zanglijnen heen dansen en andere klemtonen leggen waardoor die heel anders klonken. Helaas bleek Mina vandaag tijdens de eerste nummers in hetzelfde bedje ziek: misschien stoort niet iedereen er zich aan, maar voor ons zette het toch een serieuze domper op absolute klassiekers ‘This Time’ en ‘Underground’. Gelukkig ging het vanaf ‘River Runs Red’ beter, hoewel het voor ons toch lijkt dat de herkenbare, dramatische zang niet meer klinkt zoals het verleden. Vooral in de eerste helft van de show klinkt de stem af en toe wat scherp en geforceerd. Gelukkig staat het album vol klassieke nummers en daardoor blijft een Life Of Agony-concert altijd een feest. Er wordt nog een verjaardagstaart aangebracht voor gitarist Joey Z en de zaal zingt ‘lang zal hij leven’ voor hem. We worden dan nog getrakteerd op stomende versies van ‘Lost At 22’ en ‘Numbered Days’ om dan af te sluiten met hitje ‘Weeds’.

Een groot onderdeel van rock ‘n’ roll is ‘swagger’, een beetje gezonde arrogantie zo je wil. Gluecifer (Cobra Stage) toont dat meteen door hun backdrop, waar in het groot 'kings of rock' op staat. Dat is al van in de beginperiode van de band zo en dat kunnen we wel appreciëren, maar je moet het wel kunnen waarmaken. Helaas is de grote uittocht al begonnen, waardoor de band voor een amper halfvolle zaal speelt. De swingende mix van hard, garage en punk rock klinkt wel lekker, maar de vlam lijkt toch niet echt in de pan te slaan.
 

Rev: Joris Smeets

Pics: Istvan Bruggen - Cindy Frey
 

Full photo report Helldorado

Concert review : Max & Iggor Cavalera - Morbid Devastation Tour

16.11.23 – de Vooruit Concertzaal

Teruggaan naar het begin. Ieder van ons maakt dat wel eens mee in zijn leven, of iets wat daarop lijkt. Ook voor muzikanten is het niet anders. Zij gaan ook graag eens terug naar de goede oude tijd waarmee het voor hen allemaal begon. Max en Iggor Cavalera, de oorspronkelijke oprichters van Sepultura zitten midden in een tournee met de naam Morbid Devastation. De tournee is een mix van twee debuutalbums Morbid Visions en Bestial Devastation. Beide werden opnieuw opgenomen door Max en Iggor en zijn dit jaar uitgebracht.

Een enthousiast publiek verzamelde zich onder het blauwe licht van de zaal voor het podium. Met ongeduld en een pint in de hand, wachtend op Max & Iggor, ging iedereen nog voor een gezellige babbel.

Onder groot gejuich werden de kerels op het podium onthaald. Het spektakel kon beginnen.

Max & Iggor Cavalera staan natuurlijk bekend om hun energieke shows en ook in Gent hebben ze dit helemaal waargemaakt. De mix van daverende songs, een opzwepende moshpit, crowdsurfing en het meezingen met de muziek heeft een ongelooflijke sfeer gecreëerd. In geen mum van tijd hadden ze het publiek mee en werd het een waar feest zowel vooraan (waar de de heftigste actie was) als achteraan in de zaal. We werden heen en weer geslingerd en nu een dan eens samen geperst, en dat maakt de ervaring toch zoveel intenser en leuker. De talrijke crowdsurfers werden enthousiast op het podium onthaalt en meegezweept door het publiek.

Het was geweldig om te horen dat het publiek zo enthousiast was en dat de vriendelijke sfeer van het publiek echt bijdroeg aan de ervaring.

Na een geslaagd optreden op weg naar de finale song…

Het publiek werd aangemoedigd om samen in koor te roepen: "We are Sepultura", tot 3 maal toe. Het magische moment waarbij iedereen één werd.

Het plaatje was compleet. Blije gezichten verlieten de zaal en konden nog nagenieten van de intense ervaring tijdens het naar huis rijden.

Pics & review: Cindy Frey - Astrid Callens

Full photo report: Cavalera

Hells Balls Belgium

Xpo, Kortrijk, 11/11/2023

De eerste editie van Alcatraz’ Hell’s Balls Belgium in Kortrijk Expo was direct boenk erop. Ideale locatie, weinig tot geen overlast naar de omliggende bewoners toe, voldoende parking, gemakkelijk bereikbaar, allemaal ingrediënten voor een toegankelijk festival voor de talrijke bezoekers uit de verschillende hoeken van ons Belgenlandje maar ook van buiten onze landsgrenzen. En ook binnen was er voldoende ruimte, wat essentieel is voor een confortabele festivalervaring.

Een zeer diverse en aantrekkelijke line-up voor metal-liefhebbers van verschillende genres mocht de affiche sieren. Met namen als Temptations for the Weak, BARK, Carnation, SUICIDAL ANGELS, Asphyx, Sonata Arctica, peter pan speedrock, Stratovarius, Carcass en als headliner Epica lijkt het een goede mix te zijn, wat bijdraagt aan de veelzijdigheid van het evenement.

Tijdens de optredens heerste er een leuke sfeer met momenten van enthousiast meezingen, handgeklap en crowdsurfing. De festivalgangers hebben met volle teugen kunnen genieten.

Er werd voor deze eerste editie niet enkel gezorgd voor een portie stevige oorverwennerij, maar ook voor heel wat food- and drink trucks om het energielevel op peil te houden. Nabij de trucks kon men ook gezellige eethoekjes vinden waar men eventjes kon bijpraten. De bezoekers konden genieten van vlotte drankbediening nabij de optredens, en het gebruik van eco-coins wijst op een doordachte organisatie wat bijdraagt aan het comfort van de bezoekers en getuigt van aandacht voor duurzaamheid.

Hoed af voor de organisatie. Dit nieuwe indoor metal festival dat plaatsvond op Wapenstilstand was een indrukwekkende ervaring met aandacht voor zowel de muzikale als organisatorische aspecten. Het puike aanbod van bands, de goede locatie, faciliteiten en positieve reacties dragen bij aan dit nieuw festival. Een geslaagde editie dus.

Full photo report: Hell's Balls

Pics: Steven Tjoen

VILLAGERS OF IOANNINA CITY + DORRE @ Muziekgieterij, Maastricht – 01/11/2023

Rev: Joris Smeets

Pics: Istvan Bruggen

De eclectische rock met Griekse folk-elementen van Villagers Of Ioannina City was voor ons een van de absolute ontdekkingen op Desertfest 2021. We betreurden meteen dat we hun eerste passage daar in 2018 gemist hadden en wachtten ongeduldig op een nieuwe kans om hen aan het werk te zien. We twijfelden dan ook geen seconde om nog eens de grens over te steken naar de immer gezellige Muziekgieterij, dat maar blijft uitpakken met pareltjes en daarmee een uitdijend publiek aantrekt.

DORRE uit Leuven kreeg de eer om ons op te warmen. Het was al zo lang geleden dat we de heren nog eens aan het werk gezien hadden dat we er niet eens een jaartal op durven plakken. Toen spraken we nog over een volledig instrumentale band, maar vorig jaar is er een zanger bijgekomen. Muzikaal gezien vertrekt Dorre vanuit stoner rock met psychedelische invloeden, maar verstevigt die basis met zwaardere invloeden uit doom en post metal. De meer stoner geïnspireerde momenten en riffs liggen lekker in het oor, zonder zich echt te onderscheiden. We waarderen absoluut de momenten dat de band andere zaken probeert, qua tempo, intensiteit en sound, maar die ideeën werken voor ons niet altijd even goed. Toch een fijn weerzien met onze landgenoten.

Een erg goed gevulde zaal verwelkomt op zeer enthousiaste wijze VILLAGERS OF IOANNINA CITY. Enkele jaren geleden namen ze een live-album ‘Through Space & Time (Alive in Athens 2020)’ op en dat presenteren ze nu op deze tour door Europa met dezelfde naam. De opstelling van het vijftal op het podium voelt wat onorthodox aan: vooraan van links naar rechts de drummer, de zanger/gitarist en de bassist, op de tweede rij staan de toetsenist en de man die de doedelzak en klarinet bespeelt. Het sublieme album ‘Age Of Aquarius’ uit 2019 vormt de hoofdmoot van het live-album met daartussen enkele oudere nummers en dat stramien houdt de Griekse band ook vandaag aan.

Van begin tot einde nemen ze ons mee, onder andere met ‘Age Of Aquarius’, op een fantastische muzikale trip, sferisch, melancholisch, bezwerend maar altijd rockend en groovend. Die psychedelische stoner is de heerlijke basis, die verder gekruid wordt met keyboards en Griekse folkinstrumenten die zorgen voor een aparte klankkleur zonder de overhand te nemen. Op zich volgen de meeste nummers hetzelfde stramien, altijd uitgesponnen en opbouwend – sneller, harder, groovier – maar toch gaat dit nooit vervelen omdat het gewoon échte, goede songs zijn. Qua stijl zijn er ook nummers die iets meer naar prog rock neigen, soms hoor je wat new wave/post punk ondertonen en dan weer een krautrock verwijzing.

Ook wij gaan onwillekeurig mee in de trip en worden meegesleurd in de kosmische energiewisselwerking tussen band en publiek, zoals bij ‘Millennium Blues’ en ‘Cosmic Soul’. Enthousiaste fans springen en zingen mee en te oordelen naar de verschillende talen die we rond ons hoorden, lijkt de hele Griekse diaspora uit de omringende landen afgezakt te zijn naar Maastricht! Dat komt nog meer tot uiting bij de bisronde, waar de oudere nummers ‘Zvara’ en ‘Karakolia’ worden onthaald als ware het volksliederen. Vele fans brullen de anthems woord voor woord en luidkeels mee. En een absoluut nieuwe ervaring voor ons: we zagen een circle pit, maar niet zoals je die normaal verwacht. Tientallen fans dansen Zorba The Greek-gewijs deze set van Villagers Of Ioannina City naar een absolute climax. We hopen deze Griekse goden nog vaak aan het werk te mogen zien want dit was een heerlijke show!

Full Photo Report here!