De Amerikaanse glam/hardrock band Steel Panther brengt op vrijdag 24 februari 2023 zijn gloednieuwe (6e) studio-album ‘On The Prowl’ uit, de opvolger van het album ‘Heavy Metal Rules‘ uit 2019.

HET NIEUWE STUDIO-ALBUM ‘ON THE PROWL’

‘On The Prowl‘ will be released digitally and on CD, Cassette, and 2 different color variant records. Purple/Blue Marble is wide and Pink/Purple Marble will be a limited edition signed. All versions will be the entire 13 song album.

History falls on two sides of one line. There was the age before Steel Panther—but let’s be honest, no one cares about any of that. And then, there was the age after Steel Panther, which is all that matters. Since Steel Panther clawed their way out of the Sunset Strip and onto the global stage, rock ‘n’ roll has kicked ass once again. For the uninitiated, Steel Panther was formed in 2000. Hailing from Los Angeles, the epicenter for rock n’ roll in all its debauchery and glamour, Steel Panther has established themselves as the world’s premier party band, melding hard rock virtuosity with parody and criminally good looks.

They have continuously flown the flag for heavy metal higher than anybody this century. 2009’s Feel The Steel announced their arrival as saviors of rock, showing guests such as Corey Taylor of Slipknot and Stone Sour, M. Shadows of Avenged Sevenfold, Justin Hawkins of The Darkness, and Scott Ian of Anthrax how it’s done! On its heels, Balls Out [2011] boasted collaborations with everyone from Chad Kroeger of Nickelback and Nuno Bettencourt to Dane Cook. The group unleashed a string of banging LPs, namely All You Can Eat [2014], Lower The Bar [2017], and Heavy Metal Rules [2019]. Meanwhile, they earned ink from Billboard, Classic Rock, Consequence, Metal Hammer, and more, tallying hundreds of millions of streams views in the process. They’ve logged countless miles on the road (and stolen groupies from) Aerosmith and Stone Sour in addition to leaving festivals such as Download begging for more.

Modern Symphonic Metal Icons KAMELOT to Release New Album, The Awakening, on March 17, 2023 via Napalm Records

One of the most innovative and prestigious bands in modern symphonic metal, heavy icons KAMELOT, are thrilled to announce the upcoming release of their most introspective, uplifting, vital release to date - their first full-length in five years, 2023’s aptly titled The Awakening, out March 17, 2023 via Napalm Records.

Having reigned supreme with the release of internationally top-charting melodic metal pinnacles such as The Fourth Legacy (1999), The Black Halo (2005), Silverthorn (2012), Haven (2015, #1 US Hard Rock Albums), and most recently 2018’s acclaimed The Shadow Theory (#2 US Hard Music Albums), The Awakening enters the KAMELOT legacy as their most massive and diverse offering yet - mixing symphonic, gothic, melodic, progressive and power metal styles while yielding some of the heaviest tracks in the band's history.

Today, alongside the announcement of The Awakening, KAMELOT have gifted fans with the first single from the album - the unforgettably huge, radio-ready anthem “One More Flag in the Ground”. The track proves the band's unwavering skill of balancing rock and metal potency, and explores important lyrical themes of fighting physical or mental disease, illness or strife.

KAMELOT vocalist Tommy Karevik offers:

"The main focus on this video and song was to have a metaphor for the struggles of fighting disease or illness, whether it being physical or mental. Each step of healing and recovery is another Flag in the Ground. With every little step, one more victory won…"

Pre order HERE

First Single "One More Flag in the Ground" Out Now

Watch the Music Video HERE

The Mars Model – Primal Urge 

Bands die hun eigen ding doen, hun identiteit koesteren, dat siert hen. The Mars Model is zo’n band. Ze trekken zich niks aan van wat er muzikaal rond hen gebeurt. Ze maken songs en werken die af naar hùn gevoel en ideeën. Hun stijl kan je omschrijven als dark/new wave. Na hun EP “Francobelgica” is hier “Primal Urge”. Een schijf met zes songs. Er wordt afgetrapt met een snijdende synth waarna een donkere gitaarriff weerklinkt en ondersteund wordt door een bonkende drum. Je wordt meegesleurd in een sfeer dat later typerend blijkt te zijn voor de band. “Baby Paria is cold, so cold”. Het is dansen geblazen bij ‘Ultramega’. Stilstaan is onmogelijk. Een cathy refrein pakt u bij uw nekvel. ‘Man of the Year’ is iets trager maar niet minder aanstekelijk. Het diepe stemgeluid van zanger Hans Verbeke geeft een bijzondere toets aan de song. Het strakke drumwerk van Tim Jult werkt opzwepend. De gitaarriff van ‘Showdown’ is pure rock. Een rechttoe-rechtaan song. Het baswerk van Fred Dufour stuwt tijdens het refrein de song de hoogte in.

‘Atrocity’ is een song vol roffelende drums en krachtige samenzang. De dreigende synths van Olivier Moulin komen goed tot zijn recht. Het typische gitaargeluid van Dominique De Candt drukt zijn stempel op afsluiter ‘F.D.M.’ . “Yes Sir, Yes Sir, i’m gonna be a Fascist Destroyer Machine”

The Mars Model heeft een sterk product afgeleverd en ik heb het niet enkel over de songs. De opnames zijn uitstekend en de verhouding onder de instrumenten is top.  De synths van Olivier zorgen voor een vol geluid en de ritmesectie Dufour/Jult brengen de songs zo strak dat het live een feest is. Ik spreek uit ervaring.

Lees ook: Concert report - The Mars Model Cd/Lp Release

Guido Grymonprez.

De Nederlandse symfonische metalband Epica heeft vandaag het toepasselijk getitelde mini-album 'The Alchemy Project' uitgebracht, dat zeven nieuwe nummers bevat die samen met dertien gastartiesten geschreven en opgenomen werden: Fleshgod Apocalypse, Kamelot, Uriah Heep, Shining, Delain, Myrkur, MaYaN, Soilwork, God Dethroned, Aborted, Wintersun, Insomnium en Powerwolf.

Voor deze speciale gelegenheid presenteert Epica bovendien ook nog een waar muzikaal juweeltje in de vorm van de nieuwe single-video 'Sirens - Of Blood And Water'. Het is een angstaanjagend donkere track met een majestueus refrein, en werd mede geschreven en uitgevoerd met melodic metal koningin Charlotte Wessels en folk/black metal pionier Myrkur. Samen met Simone Simons vormen deze 3 leading ladies van de heavy muziek de meest spectaculaire drie-eenheid van deze winter.

Simone Simons: "Charlotte en ik gaan al lang terug, maar we hebben nooit echt samen aan muziek gewerkt. Sinds ze haar solonummers begon uit te brengen, werd ik een bewonderaar van haar werk en nam ik contact met haar op om een nummer te maken voor 'The Alchemy Project'. Die samenwerking resulteerde in het prachtige beklijvende lied 'Sirens - Of Blood And Water'. We hebben allebei een fascinatie voor zeemeerminnen, voor het sprookje van H.C. Andersen, en wilden een lied schrijven vanuit het perspectief van de zusjes van de kleine zeemeermin. Ik vond het geweldig hoe onze creatieve geesten in het nummer stroomden en dat Myrkur - die toevallig Deens is net als de auteur van het verhaal, haar unieke stem aan het nummer toevoegde - de perfecte match was die we nodig hadden om het verhaal compleet te maken."

Tracklist
1) The Great Tribulation feat. Fleshgod Apocalypse
2) Wake the World feat. Phil Lanzon (Uriah Heep) & Tommy Karevik (Kamelot)
3) The Final Lullaby feat. Shining
4) Sirens - Of Blood and Water feat. Charlotte Wessels & Myrkur
5) Death is not the End feat. Frank Schiphorst (MaYaN) & Björn "Speed" Strid (Soilwork)
6) Human Devastation feat. Henri Sattler (God Dethroned), Sven de Caluwé (Aborted)
7) The Miner feat. Asim Searah (Damnation Plan), Niilo Sevänen (Insomnium), Roel van Helden (Powerwolf)

Europese tour 2023 (met APOCALYPTICA + WHEEL)
27/01/23 - AFAS | Amsterdam (NL)
29/01/23 - AB | Brussels (BE)
06/02/23 - Atelier | Luxemburg (LU)

Legendary classic doom icons CANDLEMASS recently announced the release of their new album, Sweet Evil Sun, out November 18, 2022 via Napalm Records. With this top-notch offering, recorded at NOX studio in Stockholm, the Swedish force centered around Leif Edling continue their unmatched legacy, following the inimitable The Door to Doom (2019) and proving once more that they reign as one of the heaviest metal bands on earth, bringing epic doom to the world of metal.

After releasing the hammering first single, “Scandinavian Gods”, CANDLEMASS have now unveiled the title track from their upcoming album, carrying the torch of heavy doom to the next level and showcasing that, after almost 40 years of existence, their creativity sees no bounds! “Sweet Evil Sun” kicks in with warning guitar feedback before sludging a heavy-as-hell riff as Johan Langquist deftly warbles through melancholic, beckoning passages and a hooky chorus. His imposing vocals fit each riff and tone perfectly, emerging as an instrument in itself. A brand new official music video underlines this massive wall of sound the appropriate way, heating up the anticipation for everything that is about to come!

Leif Edling on “Sweet Evil Sun”:      
"It took me only an hour or so to write, but it turned out to be not only the title track of Sweet Evil Sun, but also one of the best songs on it!
Nice riff, great chorus and one heck of a guitar solo from Lars! Immediate, epic, heavy, catchy! It kicks ass!!"

Watch Sweet Evil Sun here

Review: The Dead Daisies - Radiance

The Dead Daisies is een hard-rock bedrijf van Amerikaans-Australische makelij. Het heeft zes albums op zijn naam staan en onderging zeventien (!) muzikantenwissels. De oorzaak van deze wissels zijn mij onbekend maar zeker is dat kwaliteit niet aan de basis zal liggen. Ik denk dat we het meer moeten zoeken bij “ego’s” en “karakters”. Hun muziek kan je omschrijven als stevige bluesy hard rock. De band met huidige bezetting: Glenn Hughes (bas-zang), Doug Aldrich (gitaar), Brian Tichy (drums) en David Lowy (gitaar) heeft met dit zesde album ‘Radiance’ een klasseplaat afgeleverd. Tenminste voor de liefhebbers van het genre. Voor sommigen misschien oubollig, voor anderen een topplaat. Laat mij eerlijk zijn: ik hield mijn hart vast toen ik de naam “Glenn Hughes” zag staan. Zijn soloprojecten vind ik maar zus en zo en bij live-gigs is het ego belangrijker dan zijn performance. Maar op ‘Radiance’ is hij gewoonweg verbluffend. Zijn zangstijl en stem zit werkelijk gegoten in de songs. Nooit overdreven uithalen en nodeloos rekken. Wat een controle. De gitaristen zijn om vingers en duimen af te likken. En het slagwerk is super. Een zeer goede productie. Uiteraard hoor je gitaarriedeltjes die je eerder hoorde maar hey..Dit is het genre én het is zeer goed gebracht. Op ‘Radiance’ staan tien songs.

Opener ‘Face Your Fear’ is een meestamper van formaat met heerlijk gitaarwerk. ‘Hypnotize Yourself’ is een bluesy mid-tempo song met zeer mooie zangpartijen. Hughes haalt hier moeiteloos de hoge noten maar gelukkig wordt dit niet uitgemolken over de gehele song. Een iets snellere song is ‘Shine On’ . Titeltrack ‘Radiance’ is traag en heeft gedubte zang in het refrein. ‘Born To Fly’ is een ambiancemaker. Heerlijk swingend. Synths zijn goed geplaatst. ‘Kiss The Sun’ wordt ingeleid met een talkbox. Doug Aldrich ontbindt zijn duivels. Het refrein is een earworm. Afsluiter ‘Roll On’ is een schitterend gezongen bluessong dat langzaam wordt opgebouwd met strijkers (synths) op de achtergrond.

RADIANCE is schitterende hard-rockplaat geworden. Hun beste tot nu toe als je het mij vraagt. Het genre is met deze plaat ‘veilig’ gesteld.  Hopelijk doet de jonge generatie metalheads eens de moeite om hier (aandachtig) naar te luisteren.

Guido Grymonprez.

Review: KING BUFFALO – Regenerator

Een pandemie kan zijn voordelen hebben. ‘Regenerator’ is het derde werkstuk in een anderhalf jaar van deze New-Yorkse band. Na de albums ‘The Burden of Restlessness’ en ‘Acheron’ heeft KB alweer zeven songs opgenomen en worden als vijfde full album op ons losgelaten. ‘Regenerator’ staat bol van moderne psychedelische songs op progressieve ritmes. De opener ‘Regenerator’ zorgt al meteen voor een verrassing. Een permanent snel ritme en een ondersteunende strakke baslijn vormen de basis voor een psychedelische trip die we al een lange tijd niet meer gehoord hebben.  Gitarist Sean McVay laat zich hier gaan dat het een lust voor het oor is. ‘Mercury’ heeft een nerveus jazzy ritme.  Hier is een hoofdrol weggelegd voor bassist Dan Reynolds. De gitaar maakt gretig gebruik van een looper om daarop volop te kunnen variëren. ‘Hours’ werd ons voorgesteld een tijdje terug via YouTube. Er wordt opnieuw voor een snel ritme geopteerd. Een riff in vette distortion zet ons op weg. De zanglijn is een echte earworm. Dito gitaarmelodie. Je krijgt dit niet meer meteen uit uw hoofd.

Enkel synths, gitaar en zang is er nodig om aan te tonen dat een song niet ingewikkeld hoeft te zijn . ‘Interlude’ wordt door Sean gebracht.  Geen beat, geen bas. Bij ‘Mammoth’ worden we halfweg getrakteerd op mokerslagen gevolgd door een imponerende gitaarsolo. Kippenvel!

Opvallend: gedubde zanglijnen naar het einde toe ondersteund door een Hammond.

Een cleane gitaarsound vol delay zet ‘Avalon’ in. Deze song is een speeltuin voor Dan. De basloopjes zijn om van te smullen. De zang in het refrein, dat trouwens maar tweemaal in de song voorkomt, wordt in harmonie gebracht. Bij afsluiter ‘Firmament’ zijn we voor meer dan negen minuten zoet. Voor mij het hoogtepunt van de schijf. Het nummer bouwt langzaam op met een gevoelige zanglijn. Het drumwerk is top. Na drie minuten krijg de song vorm. De mokerslagen zijn terug. Vette sound met korte gitaarsolo. Sean krijgt hier alle ruimte. Zijn gitaar huilt als nooit tevoren. En alweer mokerslagen. De finale is indrukwekkend. Wat een song.

Waar King Buffalo het blijft halen is een raadsel. Ze blijven trouw aan hun stijl maar toch merk je veranderingen op in de afwerking. De synths zijn meer aanwezig. Er wordt duchtig geëxperimenteerd met gitaarklanken die altijd de song ten goede komen. Mooie herkenbare gitaarmelodieën in een effectensaus. Er zit altijd een groeiproces in de nummers en KB heeft goed begrepen dat eenvoud siert qua structuur…als het maar varieert en strak wordt gebracht. Dit product is af. Een echte aanrader!

Guido Grymonprez.

Review: MY SLEEPING KARMA – Atma

MY SLEEPING KARMA is een Duitse band die reeds zes albums op zijn naam heeft inclusief een live registratie. Hun vorig werk ‘Moksha’ dateert reeds uit 2015. Deze lange stilte heeft uiteraard te maken met de pandemie maar ook met gezondheidsproblemen van een lid van de band. Die problemen lijken nu onder controle. MSK brengt instrumentale psychedelische rock. Hun muziek is zo herkenbaar door de eenvoudigheid van de basisriff zeg maar. Officieel staan er zes songs op het album maar er zijn ook een tweetal bonussen te vinden. Alle songs hebben hun specifieke MSK ingrediënten. Ritmevertragingen, uitbarstingen, opbouwend tot een climax.. En uiteraard een reverb en delay die permanent aanwezig is. Wat opvalt is dat de toetsen slechts sporadisch naar de voorgrond treden. ‘Avatara’ krijgt hier Hammond ondersteuning. In de songs blijft de gitaar heer en meester. De productie, in handen van de drummer, is af. De plaat aan één stuk beluisteren kan vervelend worden. Mede omdat er weinig geopteerd wordt voor snelle ritmes. De song ‘Prema’ vormt hier een uitzondering. Alle songs hebben een herkenbare structuur en eenvoud siert maar te veel is te veel. Indien MSK u onbekend is moet u dit album zeker een luisterbeurt geven.

Guido Grymonprez.

Review: MOTORPSYCHO – Ancient Astronauts

De Noormannen zijn terug. Bijna jaarlijks brengt het drietal een album uit. Dit is nummer vierentwintig. Hun sound is zo origineel dat er moeilijk een stempel kan opgezet worden. Hun mix van psychedelica, jazz, ambient en bij vlagen stonerrock blijft avontuurlijk. Er staan vier songs op de plaat. De schijf opent met ‘The Ladder’ . Na wat introgeluiden worden we onmiddellijk getrakteerd op een verbluffend samenspel van gitaar, bas en drums. Daar hoor je hoe goed de heren op elkaar ingespeeld zijn. De cleane stem met enkel wat reverb als effect heeft een gevoelige trilling. Verder in de song ferm gitaarwerk met een zware fuzz. ‘The Flower of Awareness’ zijn wat mysterieuze angstaanjagende geluiden. Gelukkig van korte duur. Ze zijn echter geen intro voor de volgende song ‘Mona Liza Azrael’ Een treurig nummer op een zeer traag ritme. De synths en belletjes zetten de treurnis nog meer in de verf. We krijgen vier minuten een ritme op één snaar met synths op de achtergrond. Dan plots alle remmen los  en er volgt een ingewikkeld ritme met sterke solo. De song wordt een psychedelische trip die eindigt net zoals hij was gestart: met geluiden.

Een ree dartelt door het bos. Zonnestralen dringen zich tussen de bladeren van de bomen. De oogjes van de ree worden op onregelmatige wijze verblind. Alles is peis en vree. (mooie akkoorden op een cleane gitaar ondersteund door synths en achtergrond backings)

Plots verschijnen donkere wolken voor de zon, de wind steekt op en stemt het dier onrustig. De ree wordt opgejaagd. Door wat? Door wie? Ze slalomt tussen de bomen door. Het wordt precies een race tegen de tijd. Na een tiental minuten wordt bruusk gestopt. Is de ree gegrepen? Is het gevaar geweken? Heeft ze het gered? De wind gaat liggen, de zon verschijnt opnieuw…

‘Chariot of the Sun – To Phaeton On The Occasion Of Surrise (Theme of an inmagined movie) is een geweldige song. Een tweeëntwintig minuten durende psychedelische trip met in het midden een hoogtepunt dat lang nazindert.

MOTORPSYCHO is en blijft speciaal. De muzikale put waaruit zij hun songs halen is duidelijk nog niet leeg. Deze muzikale genieën blijven verrassen.

Guido Grymonprez.

Review: The Howl & The Hum - Human Contact 

Na hun eerste single Godmanchester Chinese Bridge bleek snel dat Yorkshire, niet bepaald the place be voor muzikanten, te klein zou worden voor deze jongens. Maar je kan pech hebben wanneer je als band een langverwachte debuutplaat uitbrengt net voor een pandemie. Dit overkwam The Howl & The Hum in 2020.

Human Contact is muzikaal eclectisch gaande van bombastische indierock tot breekbare pop en alles daar tussen. De getalenteerde singer/songwriter Sam Griffiths weet perfect hoe hij het omgaan met menselijke gevoelens in prachtige songs moet omzetten.

Op opener Love You Like a Gun kan je al direct kennis maken met zijn uitzonderlijke, herkenbare stem. De muziek simpel en rustig opbouwend, bij momenten gospelachtig. Titelsong Human Song is dan zeer dansbaar, totaal anders dan de openingssong. Een nummer over de “ honger “ naar menselijk contact in een grote metropool, over eenzaamheid in de grote stad. Hall Of Fame, wauw ! Kan dit aub airplay krijgen ? Er is duidelijk naar The Killers geluisterd, maar ik vind dit beter. Het is een perfect nummer waar alles in zit, pakkende tekst, prachtig refrein. Mijn favoriet Hostages bezorgt me bij elke luisterbeurt kippenvel. Muzikaal heel veel invloeden van Coldplay. En weer die stem, melancholisch, gevoelig. Koppels gaan uit elkaar met alle bijhorend hartzeer, perfect verwoord.

Murmur sleept en heeft terug iets gospelachtig. The Only Boyracer Left On The Island, een poppy nummer over tienerherinneringen, opkijken naar oudere jongens en uiteindelijk volwassen worden. Dit is mijn tweede favoriete song. Is trouwens hun recente single in the UK. Got You On My Side, eenvoudig arrangement, catchy beat, zeer dansbaar. Until I found a Rose, idem. Doe je ogen dicht bij dit nummer en beeld je de band in op een groot festivalpodium, volle weide aan het dansen en meezingen. Chris Martin eat your heart out, je bent niet alleen om goeie gevoelige, dansbare popsongs te schrijven.

Hotel Song, een nummer over hoe een tanende tienerster zich voelt in een eenzame hotelkamer tussen optredens door. Muzikaal uptempo, prachtige productie, nog een hoogtepunt in dit album. Smoke, Fading Silver, Pigs en 27 sluiten perfect af. Alle vier prachtig geproducet.

Twee jaar na zijn release staat dit album voor mij als een huis. Hun sound die tegelijkertijd episch en intiem aanvoelt, opbeurend bij momenten en toch melancholisch. Maar de rode draad zit in de titel, prachtige nummers over alle mogelijke intermenselijke sociale contacten, op muziek die zweeft tussen rock, Indie en pop.

Het beluisteren meer dan waard!

The Howl & The Hum - Spotify 

Alain Mares.

QUAILS – Interact

‘Interact’ is het tweede full-album van Quails. Wie is Quails? Wel, Quails is een duo die een mix van rock en metal brengen dat in de progressieve hoek kan worden ondergebracht. ‘Interact’  is de opvolger van ‘Mechanical Principles’ dat in 2016 werd uitgebracht.

Gitarist Jaan Claeys en drummer Stephan Spriet hebben acht instrumentale nummers in elkaar gebokst waarbij je eventjes moet gaan zitten. Deze topmuzikanten geven het beste van zichzelf en hoe. Alles is met grote precisie tot in de puntjes afgewerkt en klinkt super. Deze kerels kennen zichzelf op muzikaal vlak door en door. Dit loopt als een trein. Iedere song is een avontuur op zich. Uiteraard zal dit duo vele uurtjes in de studio hebben doorgebracht om tot zo’n resultaat te komen. Maar hey..een product moet af zijn vóór je het op de wereld loslaat. En dat hebben deze heren goed begrepen. Bepaalde songs hebben een speciale eigenschap. ‘Wacky’ grijpt u bij de keel terwijl ‘Kickshaw’ u meesleept op een rollercoaster vol verrassende wendingen.

‘Gallop’ laat u headbangen. (hoor ik wat MIAVA invloeden?) Maar één ding hebben alle songs gemeen: strak!

Fans van Godsticks en Haken moeten dit werk zeker beluisteren. Tip: luister met een on-ear hoofdtelefoon.

Guido Grymonprez

Review  OCTOBER DRIFT - Forever Whatever (2020)

Deze keer een cd – bespreking met ietsje meer. Reden? Deze Britse band is al sinds 2014 aan de “ long way to the top “ aan het timmeren en zou veel meer airplay mogen krijgen op onze nationale en regionale radiozenders.

Al vanaf hun start hangt er in het Verenigd Koninkrijk een positieve, mysterieuze buzz rond dit viertal. Hun shows, waar ik een kleine maand geleden getuige van was, zijn energiek met een wall of sound om u tegen te zeggen. Maar begrijp me niet verkeerd, deze jonge muzikanten weten perfect power en melancholie te combineren. En zanger / gitarist Kiran Roy is een rasecht podiumbeest.

Na een vijftal succesvolle singles die ze, notabene volledig in eigen beheer en eigen studio opnamen, brachten ze in 2020 hun langverwachte debuutalbum uit, Forever Whatever. Maar helaas zat touren en optreden er daarna niet in … één of ander Chinees virus stak daar, zoals voor vele bands, een stokje tussen.

Op Forever Whatever staan een aantal van hun eerste singles samen met nieuw werk. Wat mag je verwachten?  10 goeie songs, die heel divers zijn. Waar vooral heel veel gitaargeweld in zit in combinatie met perfect passende drumritmes en zang waar redelijk wat distortion op zit. Een genre kan ik er moeilijk op plakken, hun muziek laat zich niet in spreekwoordelijke hokjes onderbrengen. Bij momenten hoor ik Bush om bij het volgende nummer aan Echo & the Bunnymen te denken. Het zijn vooral tien originele en goed gecomponeerde songs.

Uitschieters voor mij zijn Losing My Touch, man dat nummer blijft gewoon in je hoofd plakken zo goed vind ik het. De intro alleen al is er zo knal op en wanneer het nummer losbreekt komt die fragiele zang op de achtergrond. In de auto kan dit zo op repeat. Dan On the Silence, omdat het zo zalig ontploft na de rustig opgebouwde intro. Machtige song! En titelsong Forever Whatever omdat het een enorm meeslepend nummer is met een refrein om u tegen te zeggen. Dit zou zo op de radio moeten komen.

Ik zou zeggen, ontdek ze zelf. Beluister hun tracks op Spotify of op een ander digitaal platform. Hou je van een stem die ergens tussen Ian McCulloch en Gavin Rossdale ligt? Stevig gitaarwerk à la Bush en ja hoor, zelfs een beetje Nirvana, dan is dit de perfecte band voor jou. Een absolute aanrader en voor mij een 9 op 10!

https://open.spotify.com/album/6THxCKuJ3IA3BC3Ib9XgxS?si=GMgv5hBHRqaNj8fB4ExViA

Alain Mares

Review: VALLEY OF THE SUN - The Chariot

De band VOTS trekt de lijn door van hun vorig album ‘Old Gods’ (2019).

‘The Chariot’ telt tien songs waarvan er opnieuw échte pareltjes tussen steken.

Bij opener ‘Sweet Sands’ wordt de song ingeleid door een wah-wah pedaal gevolgd door een riff waarbij uw nekspieren serieus op de proef worden gesteld. De samenzang bezorgt u kippenvel.

Bij ‘Images’ wordt het basisritme, aangegeven door de drums, versneld op gitaar. Dat is een combinatie die de song optilt.

De songs ‘Devil I Become’ en ‘Sunblind’ hebben een hoog punk-rock‘n’roll gehalte maar de zangpartij houdt de teugels stevig in handen. De ‘rock’n’roll drive blijft sterk aanwezig.

Titeltrack ‘The Chariot’ is de eerste knipoog naar het album ‘Old Gods’. Melodieus en mooi opgebouwd. De zangstijl is zo herkenbaar. ‘Headlights’ heeft een snelle start en de zanglijnen worden meer in de verf gezet door de octaafverschillen.

‘As We Decay’ pakt u bij uw nekvel. Een trage song gekenmerkt door een bottleneck gitaar, een ijzersterke riff én sterke zanglijnen in harmonie. Top!

‘Running Out of Love’ is een opbouwende rock’n’roll song zonder moeilijkdoenerij. Verre van origineel maar into your face! Idem bij ‘The Flood’: old skool met sterke zang. Ietwat cliché maar who cares..

‘Colosseum’ mag afsluiten. Riffs in een Sabbath gitaargeluid, Alice in Chains-achtig ‘AAaa..’ koortje.

VALLEY OF THE SUN heeft enkele grote troeven in de hand. Ze kunnen van een simpele song iets groots maken. Hun riffs worden omgebouwd tot écht “wall of sound” geluid. Goosebumps! Nagenoeg iedere song heeft een opbouwend karakter voor zowel muziek als voor zang. De productie is zeer goed en schakelt nooit in overdrive. De muziekstijl laat dat trouwens niet toe. VALLEY OF THE SUN maakt steengoede rock met sterke stonerinvloeden en verliest nooit de kracht van melodie. Het leven kan mooi zijn.

Guido Grymonprez.

ERNST – Sad Seasons

Hier is de zomer… met de rest van de seizoenen. Alles is verzameld tot een geheel. De songs van hun voorgaande EP’s “Autumn”,”Winter” en “Spring” vind je ook op deze “Sad Seasons”. Met zes nieuwe songs trekt ERNST de lijn door. Hun jazzy kamermuziek is nog steeds goed gekruid. Deze klassebakmuzikanten blijven boeien en verrassen tegelijkertijd.

Het langste nummer op de schijf is een cover. De eigen bewerking van ‘Besame Mucho’ duurt 3’19”. Verder wordt het zomergevoel geaccentueerd door toevoeging van geluidjes van o.m. spelende kinderen aan de waterkant. Ze mogen zelfs hun kunnen laten horen op ‘Summer Moonlight’ en ‘All My Love’ . Twee echte zomersongs met zuiderse ritmes en trompetgeschal. De (zomer)blues komt om de hoek kijken bij ‘Let Me Go’. De stem van Debby Termonia geeft u alweer kippenvel. ‘Eldorado’  heeft wat weg van de song ‘Bang Bang’ maar dan in de versie van Nancy Sinatra. ‘Eldorado’ heeft ook meer western-inslag.

Afsluiter ‘Gold’ is opwekkender door een sneller ritme (goud gevonden?) Zelfs een haan laat zich horen.

ERNST moet en zal hoge ogen gooien. Je kan er niet omheen. De klasse is er. Nu de radio en streaming nog.

Releasedatum: 21/06/2022

Guido Grymonprez.

Review: Bear’s Den - Blue Hours.

Bear’s Den hoef ik niet uitgebreid voor te stellen denk ik. Deze folkrock band uit London is populair in België. Met hun derde album “So That You Might Hear Me” braken ze in 2019 echt door in ons landje. Dit resulteerde in fel gesmaakte optredens op diverse festivals. Ik was alvast benieuwd hoe hun vijfde studioalbum “ Blue Hours “ klinkt.

Opener New Ways is er direct, zoals we als eens durven te zeggen “ kloef op “. Prachtige samenzang mooi neergevlijd op een zacht bedje van piano en strakke drums. Niks teveel, niks te weinig aan dit knap nummer. Titeltrack Blue Hours start met elektronisch klinkende drumtrack, niet wat ik verwacht, maar het nummer breekt mooi open. De folkrock is ver zoek, maar je vindt een mooi, typisch Bear’s Den nummer in de plaats. Frightened Whispers, elektronische, breekbare popmuziek, beter kan ik het niet omschrijven. Een gevoelige song over een relatiebreuk. Zo zijn er veel, maar Andrew Davie en Kevin Jones weten dit perfect te bezingen. Gratitude, gaat verder op het elan van Frightened Whispers, voor mij iets te middelmatig, iets te veel autopilot. Shadows begint veelbelovend maar kan niet echt bekoren. Dit kan wel zo door de speakers knallen in een, door liefdesverdriet gekwelde, tienerkamer.

Track nummer zes, All That You Are, ze hebben mijn aandacht terug te pakken. Knappe compositie, weet je zachtjes mee te nemen om naar het einde toe, zoals een rozenknop, mooi open te bloeien. Dit zou wel eens hun eerste single kunnen worden. Met Spiders maken ze een ommezwaai naar een minimalistische uptempo song, zeer herkenbare sound, zou zo ook een single kunnen zijn. Selective Memories klinkt nogal Coldplay – achtig, vooral de zangstijl doet me denken aan Chris Martin. Simpele drumtrack, keyboard riedeltje er boven op, voeg nog wat zachte trompetten op de achtergrond toe en voilà, je hebt een nummer. On Your Side gaat, denk ik toch, over alcohol en vooral wat dit kapot maakt in een relatie. Muzikaal geen hoogvlieger, maar de zang maakt veel goed. Laatste nummer All The Wrong Places kabbelt rustig naar het einde van dit album toe, geen hoogvlieger.

Tien jaar en vijf albums verder blijft Bear’s Den doen wat ze goed doen, rustig opbouwende songs over hartzeer en liefdesperikelen componeren. Maar voor mij is dit, op een viertal liedjes na, minder verrassend, minder vernieuwend dan hun eerste LP’s. Mocht ik een score moeten geven, krijgen ze een welverdiende zes op tien.

Alain Mares

Review: SILVERSTEIN – Misery Made Me 

Canada,  daar komen deze jongens vandaan.. Als het over rockmuziek gaat staan ze meestal in de schaduw van The United States of America.  Onterecht. Vergis je niet, Canadezen kunnen rocken. Denk maar aan Rush, Arcade Fire, Bryan Adams, Neil Young, etc …

Silverstein is minder bekend dan de hierboven vermelde artiesten, maar kan toch rekenen op een stevige achterban. Een kleine 2 miljoen volgers op Spotify. In 2000 opgericht, na negen albums is er eindelijk hun tiende album, “ Misery Made Me “.

Ken je deze band nog niet ? Verwacht dan een rare mix van punkrock, pop en nu-metal, melodieus en bij momenten stevig en agressief uit de hoek komend.

Opener Our Song maakt direct duidelijk wat je mag verwachten. Stevig gitaarwerk, slappy bass, en een tekst over het leren uit je fouten en sterker worden.  Die Alone  , uptempo, pure punkrock, en zanger Shane Told is kwaad, zeer kwaad, op wie ?  Ik denk op een ex, “ whithout me you’re nothing, you’re gonna die all alone “ … duidelijk ! Ultraviolet verrast me, klinkt poppy met een aanstekelijk gitaarriedeltje. Dit zou zo op StuBru gedraaid kunnen worden. Deze muzikanten kunnen een degelijk cathy nummer schrijven, dit lust ik wel. Cold Blood borduurt verder op de catchy tunes van Ultraviolet, maar klinkt voor mij minder verfijnd.

It’s Over, ook hier weer eerder nu-metal, is best te vergelijken met Blink 128, Puddle of Mud, etc… zware, stevige gitaarakkoorden, vette baslijnen, de pauzes op de goeie momenten om dan weer te ontploffen in een wolk van kwaadheid. Ideaal om in de auto te beluisteren, en vooral… vergeet de cruise control niet op te zetten want voor je het weet rij je veel te snel. The Altar_Mary, een mengelmoes van alles wat ik al beschreef over dit album, maar met net iets teveel “ brulboei “ voor mij. Maar dan helemaal op het einde …. super rustig en Justin Bieber – achtig. Raar!

Slow Motion, Don’t Wait Up, meer van ’t zelfde, kan helaas niet bekoren, er gebeurd weinig verrassends. Fast Forward dan maar naar Bankrupt, is een DIKKE middenvinger naar het establishment, politics en macht met creepy gitaarwerk en vrolijke deuntjes gecombineerd. Dit vind ik wel goed. En neem dan de tekst, die staat al een tang op een varken in dit nummer. “The world is a cancer coming for you… “ vrolijk deuntje en deprimerend tekst terzelfdertijd. Knap nummer. Live like this, klinkt helaas weer routineus,  hier verlies ik de aandacht.

Afsluiter Misery, een ballad zowaar. Beter nog, een knappe ballad. Dit is gedurfd. Shane kan veel meer dan kwaad brullen, hij kan ook degelijk zingen. Dit nummer is een “ vreemde eend in de bijt “ maar een mooie afsluiter.

Silverstein hun tiende album is degelijk, knap geproducet, en zal de fans zeker bekoren. Voor mij is het net iets te routineus en middelmatig, te weinig afwisselend. Een paar knappe songs, maar teveel van dezelfde trukendoos.  Tja, een oude rocker als mezelf denkt bij Canada nog steeds aan Rush.

Alain Mares

Uncle Ted (73!) weet van geen ophouden. ‘Detroit Muscle’ is zijn zestiende studio-album. Albums met Amboy Dukes en Damn Yankees niet meegerekend. Bij zijn eerste solo-album ‘Ted Nugent’ werden de vocals verzorgd door Derek St Holmes maar op de daaropvolgende albums nam Ted zelf de zang voor zijn rekening. Idem op ‘Detroit Muscle’. Het is een typische Nugent schijf geworden doordrenkt met rock’n’ roll. Het gaspedaal wordt stevig ingedrukt gehouden. Korte swingende songs met heftige gitaarsolo’s. Hier en daar een bottleneck en een vet choruseffect zijn typerend. Bij ‘Drivin’ Blind’ wordt het gaspedaal wat gelost en begeeft hij zich in ZZ Top land. Bluesy getint. Met iets meer dan vier minuten is dit trouwens het langste nummer op de schijf.

Bij ‘Alaska’ hoor je een andere Ted Nugent. De veranderingen in zijn stemgeluid komen duidelijk naar voor. Een mens wordt nu eenmaal ouder. Die song is radiovriendelijk. ‘WinterSpring SummerFall’ is zo’n echte instrumentale Nugent song. Eentje zoals ‘Homebound’ op het album Cat Scratch Fever.

‘Leave The Lights On’ is een ietwat sentimentele rockpopsong. Zou Ted mellow worden? Vergeet het: er volgt pure rock ‘n’ roll met ‘FeedBack Grindfire’ . Zijn typisch geschreeuw is ook terug.

De schijf wordt afgesloten met het Amerikaanse volkslied à la Nugent. Zijn versie van ‘Star Spangled Banner’ moet bewijzen dat hij nog steeds patriot is van het eerste uur én hij het gitaarspel nog lang niet is verleerd.

‘Detroit Muscle’ is een plaat voor de die-hard Nugent fans. Ze worden verwend met elf songs. Benieuwd hoe die schijf het in Europa zal doen.

Guido Grymonprez.

Glastonbury, we kennen het festival allemaal. Maar er is daar meer te doen dan jaarlijks wat koeien naar een andere weide loodsen, grote stalen constructies neerpoten en 100.000 man ontvangen. Nee, er is ook een goeie Rock & Roll scene. Reef, deze jongens zijn geen lokale veehouders, maar offspring van topmuzikanten. Onder andere Jesse Woods, zoon van Ron Woods op  gitaar en Luke Bessant ( ex-drummer van Bryan Ferry en Joe Strummer ). Dit album werd geproduced door niemand minder dan Andy Taylor, die trouwens ook gitaar speelt op dit album en live wanneer ze touren. Zegt genoeg, me dunkt.

De nummers doen me denken aan mix tussen Airbourne en Greta Von Fleet, gekruid met een snuifje country en mooi gepresenteerd op een bedje van Led Zeppelin . Niet de minste referenties. De songs pakken je direct mee op een ouderwetse Rock & Roll trip. Je staat direct in een zaal waar de stevige beats, coole riffs en nummers met een groot hart je zo meepakken. Geen tijd om de bar op te zoeken, na een paar nummers sta je al in het zweet mee te brullen en te headbangen.

Als je op zoek bent naar pure rock, met een vleugje Bon Jovi, waar Hold Back The Morning me aan doet denken, dan ben je aan het juiste adres. Wil je iets meer countryrock, wat ik trouwens ook wel kan smaken, dan is Right On de juiste keuze.

Deze mannen zijn geen jonkies om het op zijn Hollands te zeggen,  dit zijn ervaren, doorwinterde rockers die al sinds 1995 bezig zijn. En vergeet niet dat deze “ oudere jongeren “ destijds het voorprogramma speelden van The Rolling Stones, Paul Weller, Soundgarden. Ervaring troef dus.

Shoot Me Your Ace, hun zesde studioalbum, mag er zijn. Puur sang Rock, songs met een groot  “anthem” gehalte, pittige riffs en een apart stemgeluid. Rock kan zo mooi zijn!

Release 29 April.

Alain Mares

Zo af en toe stuit je per toeval op een pareltje. Met Wolf Alice is dit niet anders, toevallig één nummer gehoord op de radio, band opgezocht ... en wat een ontdekking. Deze Londense band opgericht als akoestische indieband in 2010 is ondertussen uitgegroeid tot een viertal. En wat voor een viertal, deze groep muzikanten zijn buiten categorie.

Opener The Beach pakt je rustig mee om te eindigen in een meerstemmig engelengezang. Delicious Things, ook hier direct die stemmen, man dit is echt van een ongewoon niveau, het refrein zweeft en pakt je mee naar LA. Simpel muzikaal arrangement, niks teveel, niks te weinig, gewoon perfect. De toon is gezet, de lat op olympisch niveau gplaatst, wat brengt Lipstick On The Glass ? Breekbaar gitaartje, breekbare stem, wat een gevoel legt componiste Ellie Rowsell in deze song. Ook nu weer mooiheid in de eenvoud. Dit is top shelf Indierock, of zoals ik het wil noemen, Dream Pop.

Smile, hun eerste Europese single, knalt direct door de speakers, zet maar luid, wat een machtige intro à la Simple Minds, en dan gaat Ellie zowaar rappen. De baslijn stuwt dit nummer vooruit. Dit is een muzikale attractie; prachtig !!  Safe From Heartbreak, terug meerstemmig gezang, blijft rustig opbouwen.Als je kan beluister dit met een koptelefoon, zo kan je genieten van de vele “ laagjes “ in deze song. How Can I Make It OK, Mijn persoonlijke favoriet, fragiel, melancholisch en op 1 minuut 58 seconden die baslijn en zang, die komen zo uit Rumours. Deze song benadert het niveau van Fleetwood Mac,een mooier compliment kan ik niet geven Play The Greatest Hits, hahahaha speel de greatest hits maar in de keuken Ellie, dit is compleet anders, up-tempo surfrock, tegenmaats gitaartje, leuk. Feeling Myself, gedurfd arrangement, zang die uit het ijle komt, ontploft lekker in het midden. The Last Man on Earth, als je een nummer als dit kan schrijven dan sta je als band op een bijna eenzaam hoog niveau. Doet me denken aan Pink Floyd, had zo op The Wall kunnen staan. Zelfs het koortje op het einde kon bedacht zijn door Gilmour en Waters. No Hard Feelings, no drums needed, simpel, bas en gitaar, meer hebben ze niet nodig om een pareltje componeren. The Beach II, mooie, rustige  afsluiter.

Blue Weekend van Wolf Alice neemt je mee op een muzikale rollercoaster en dan bedoel ik zo eentje waar je na het ritje terug voor gaat aanschuiven, ook al moet je een uur in de rij staan. Beluister zeker ook “ My Love is Cool “ uit 2015  en “ Visions of a Life “ uit 2017. Dit is pure verwennerij voor het oor.

Alain Mares. 

Er was een tijd dat instrumentale bands een uitzondering waren of toch tenminste apart. De dag van vandaag is dit de normaalste zaak. En dat in verschillende genres. De meeste bands vind je in alle varianten van de stonerrock. Wat opvalt is dat er vele bands teruggrijpen naar de seventies en het vanzelfsprekend vinden om ook seventies te klinken. Dat vind ik fout. Met de middelen die nu voorhanden zijn qua instrumenten en studiomateriaal kan je véél meer uit uw songs halen. Automatisch komen de composities meer tot hun recht. En dat hebben de heren van Fuzz Meadows begrepen. Zelfs de songwriting is mee geëvolueerd. Deze EP opent met ‘You Are The Void’ . Een trip die verrassende wendingen neemt en harde paden betreedt. Heavy metal gitaarklank die overgaat naar een avontuurlijk geluid met veel reverb. De gitaarmelodieën blijven zich in uw hersenpan nestelen. Dat is kunst. ‘Reach’ start met rustig gitaargetokkel terwijl op de achtergrond huilende klanken met veel echo passeren. De song kabbelt rustig verder tot ongeveer halfweg. Daar krijg je een muilpeer van jewelste. Mooi gitaarspel op een traag ritme.

De titelsong ‘Orange Sunshine’ klinkt bij aanvang als post-rock. De band Hawkwind komt even om het hoekje kijken. Eventjes zorgen de zonnestralen voor een geluidschaos.

Bij ‘Death Echo’ komt onze Belgische trots MIAVA dicht in de buurt. Verschillende boeiende riffs volgen elkaar op. De psychedelica komt er aan bij afsluiter ‘Benji’. Een intro van een jankende gitaar kondigt roffelende drums aan. Het gitaarwerk leunt aan bij King Buffalo tot een dreunende bas een doomriff door de speakers jaagt. De psychedelische gitaar stuwt de song de hoogte in.

FUZZ MEADOWS is niet zomaar de zoveelste instrumentale band in een rij. Er worden opvallende zijsprongetjes gemaakt zeker bij aanvang van de schijf. Bepaalde nummers zijn iets té lang naar het einde toe. Dat neemt uw aandacht weg. Goed dat de schijf maar vijf songs telt anders werd het iets van het goede teveel. Dit Australische trio heeft hier een mooi product afgeleverd.

Guido Grymonprez.

HEISA – Outliar (EP)

Dit Limburgse trio brengt een soort aparte garagerock. Bij de eerste tonen van de openingstrack ‘Chant’ valt onmiddellijk de gewaagde zangpartij op. Niet door de melodielijn maar hoe die wordt gebracht. Net samenzang door een stam uit een nog ongerepte Afrikaanse rimboe die samen met vingervlug gitaarspel de toon zet.  

‘Burn Your Bridges’ start eveneens met fast fingerpicking. Na een tijdje gaan de roffelende drums over naar een gedreven ritme. De stemmen klinken nooit als een koortje. ‘80’s Song’ klinkt inderdaad als eighties new wave. Een Sisters of Mercy stem wordt in de chorus  weggezet door een punk refrein. Een geweldige riff en zang die precies ondersteund wordt door didgeridoos trekt ‘Ally’ op gang. Dit is duidelijk het zwaarste nummer van de EP.

Het gaspedaal wordt ingeduwd bij afsluiter ‘Keep It (Bonehead version)’ . Het gaat vooruit . De zang klinkt chaotisch zoals de song zelf.

Deze EP met vijf songs trekt uw aandacht of je het nu wil of niet. Gewaagd, gedurfd en goed klinkend. U wordt overdonderd door een mix van harde, alternatieve opzwepende songs. Live zal dit knallen. Geen twijfel mogelijk.

Ep-release: 08 april

Showkalender: oa Ment (Slovenië), ArcTanGent (Bristol, UK), Campo Solar, Rock Olmen, Trix, Noisefest @Wilde Westen,...

Guido Grymonprez.

Tusky -  “What's For Dinner”

Toen de internationaal bekende Nederlandse punkrockband John Coffey het voor bekeken hield in 2016 ontstond uit hun as deze frisse punkrockband Tusky. Laat u niet misleiden door de naam van de band, enige gelijkenis met Fleetwood Mac is totaal niet aan de orde, noch de alom bekende poolhonden. Tusky brengt nu na hun eerste album “ Rated Gnar “ uit 2018 deze langverwachte opvolger uit

Post Apocalyptic Raftlovers, wat een binnenkomer, niks intro, direct vol er tegenaan. Stevig, de gitaarriff lijkt op Last Resort van Papa Roach. Niet slecht, en dan, wow, het breekt helemaal open. Zware gitaren, melodieuze zanglijnen. Emotie in de stem, de nodige agressiviteit. Sterk  We’re Going Out Again,  de vaart blijft er in, dit is prima punkrock, netjes geproducet, en terug die agressieve zang met mooie melodieuze zanglijnen. Doet me weerom denken aan Papa Roach. Lemonparty,  Oké, er kan nog een streepje op de toerenteller bij. Dit gaat vooruit. Speedrock en dan leuke percussiestukjes er tussen, kort krachtig. Trail Terror, we gaan het wat rustiger aan doen ….. euh, nee, toch niet. Ik hou echt wel van die stem en melodietjes. Maakt het allemaal wat lichter verteerbaar. Altijd “ Oi Oi Oi !!” roepen gaat snel vervelen. Dit helemaal niet. Klinkt Amerikaans en toch is het van om de hoek. The Diamond Burden, oooh, dit had ik niet verwacht. Mooie intro, traag met veel power, zelfs een orgeltje zowaar. Tusky weet van afwisselen en vooral van de aandacht van de luisteraar vasthouden. Top ! There’s No Pain, helaas zoals bij zoveel albums valt het in het midden een beetje stil, trage punkrock, weinig origineel vind ik. Neigt naar metal toe, maar kan me helaas niet bekoren. Nightstalker, klinkt poppy, effect op de stem laat de zang klinken zoals Lenny Kravitz, wisselt lekker af tussen traag melodieus en stevige rock. Klinkt terug zeer Amerikaans vind ik. Het kan me wel bekoren. Mooi  Conversation Street, hahahahaha, leuk, ze hebben goed geluisterd naar Blink 182 en Peter Pan Speedrock, ik hou van de zanger zijn stem die tegen de zware gitaren vecht. Bliss, we gaan serieus wat gas terugnemen, dit is zowaar een slow. Maar dan een powerslow, wat een machtige gitaren die plots overgaan in licht gitaargepingel, knap nummer What’s For Dinner, Lenny Kravitz meets The Offspring, terug mooie melodieën gecombineerd met het stevige snarenwerk.

Tusky, wat een aangename verrassing. Amerikaans klinkende melodieuze postpunkrock, ik kan het alvast pruimen. En wie dacht dat Nederland alleen maar tulpen, klompen, kaas en waterwerken kan exporteren is er aan voor de moeite, ze voeren zowaar ook goeie bands uit. Deze band wil ik wel eens live zien op een festival. Gegarandeerd moshpit materiaal

Alain Mares

Website: https://www.tusky.nl/
Facebook: https://www.facebook.com/Tuskynl/
Instagram: https://www.instagram.com/tusky_band/
Twitter: https://twitter.com/tuskynl

De nieuwe Placebo onder de loep nemen, altijd leuk. Never Let Me Go, de fans zullen Brian niet laten gaan, zeker weten. Wel niet simpel 9 jaar na hun laatste studioalbum Loud Like Love. De verwachtingen, en niet alleen die van mij, zijn hoog gespannen. Kunnen ze het nog na die lange periode ? Die vraag ligt op menige fan zijn lippen

Forever Chemicals  is direct een goeie opener, de dissonante keyboard of is het een gitaarklank, doet het voor mij in de intro, ik ben direct geboeid. Het nummer bouwt traag op, sleept, dreigt, en dan breekt het los met die gekende gitaarsound en hun Placebo-power. De 80’s keyboard sound op de achtergrond doet me denken aan Gary Numan live. Meer van dit Beautiful James, hun eerste single. Dit is Molko ten voeten uit. De sound brengt me terug naar de 80’s, tof !  Die frisse keyboard gecombineerd met die typische melancholische, op het randje af zeurderige nasale stem, het werkt. Terechte eerste single. Dit is de Placebo zoals we ze inmiddels bijna 25 jaar kennen. Hugz, zware drum, bas met veel distortion. Intro, Brian parlando zang, en dan, ontploffen. Ze zijn hier echt wel op dreef. De tekst ….   “ a joke is just another way of telling the truth “, toffe tekst. Ze klinken echt wel “ zwaar “ in dit nummer, love this. Midden het nummer, pauze, rustig en dan knallen ze weer vooruit richting einde nummer. Ik ben nog steeds mee met deze 9^de plaat. Happy birthday In The Sky, de sound, het gevoel, 80’s. Zeer goeie productie, veel klankjes op de achtergrond, bij momenten doet het me, in de steviger stukken, aan White Lies denken.  Hier is hard aan gesleuteld denk ik. Naar het einde toe gaat het echt zweven op zalige gitaarklanken. The Prodigal, intro met violen, bouwt rustig op. Maar voor mij verder niks. Het kabbelt een beetje verder, richting … ? Er gebeurt helaas weinig. ik snap dat ze een rustig nummer, atypisch Placebo willen maken. Maar nee, naar mijn bescheiden mening nogal plat. Jammer .

Surrounded By Spies, we zitten ongeveer halverwege het album. Het start met een soort tik-tok, daarna gebeurt er niet veel verrassends, maar in het midden gaat de drum richting drum’n bass en dat kan ik echt wel pruimen. Stevige “outro”. Na vorig nummer komt er terug schot in het album. Try Better Next Time, zalig nummer in al zijn simpliciteit. Dit doet me aan de “ oude “ Placebo denken. Het refrein, “ wake up, wake up, try better next time “, ik zing het al mee na de tweede beluistering. Dit wordt een single die hoog zou kunnen scoren. Sad White Reggae, voor mij geen hoogvlieger, Placebo op safe. Klinkt hedendaags, maar het kan me niet bekoren. Te weinig variatie. Klassiek opgebouwd nummer. Twin Demons, start veelbelovend, stevige recht-toe-rechtaan drum en bas. Gitaar sleurt tegen de maat aan dit nummer. Klinkt een beetje industrial in de strofes, refrein kan me hier ook niet echt bekoren. Chemtrails, er zit een goeie “ drive “ in dit nummer, Pink Floyd – achtige synthesizer in het begin. Leuk met de rustige pauzes in deze song. Maar ik mis een beetje de melancholie EN de dreiging. This Is What You Wanted, “ hey hey, there’s no need to panic “, enkel piano, achtergrond soundscapes. De tekst pakt je wel bij de keel. Ontgoocheling, verwachtingen, uiteindelijk eenzaamheid. Dit nummer moet het niet hebben van het muzikale arrangement, maar van een, voor mij, pakkende tekst. Mooi ! Went Missing, muzikaal terug niet verrassend, maar volgens mij, een zeer persoonlijke tekst die gaat over de voorbije 9 jaar, over de verleidingen, het entourage die alle leven uit je zuigt. Ik kan verkeerd zijn, maar als dit het geval is, mooi verwoord. Fix Yourself, beetje jammer als afsluiter, ik had liever een steviger nummer als “ bommetje “ om te eindigen

9 jaar, is lang wachten. Vervult dit album de hoge verwachtingen ? Ja en nee. Er staan een paar pareltjes op deze plaat, een paar typische Placebo songs en helaas ook weinig bekorende nummers. Ik mis het frisse en vernieuwende van hun eerste albums.

Never Let Me Go, ervaren vakmanschap!

Alain Mares.

DOODSESKADER – Gabos

Talent. Niet iedereen kan daar over meespreken. Sommigen onder ons hebben het in overvloed. Neem nu Tim De Gieter en Sigfried Burroughs (alter ego van Bert Minnaert) . Dit duo vormt de band DOODSESKADER. Bert verzorgt het slagwerk en vocalen, Tim vocalen en (bas)gitaar. Tim is tevens lid van Amenra en een meester achter de knoppen in de studio.

‘GABOS’ is een single. (GABOS staat voor “Game Ain’t Based On Sympathy”) Of die plaat op het nieuwe verwachte full album 'MMXX; YEAR ONE' verschijnt is mij niet duidelijk. De muziek bevindt zich in post-rock regionen, Amenra en de hel. Vocalen gevoed met effecten die klinken alsof je een conversatie hebt met een beer. Een intelligente dan. De explosies in de muziek zijn geweldig. De vocalen wisselen af van schanderen naar geschreeuw. Een plotse stop brengt u in de war. Na een cleane zanglijn “do you practice what you preach? I’m an angel losing feathers as we speak” worden we terug naar de riff geslingerd. Die riff komt van een basgitaar vol effect. De schreeuwzang gaat door merg en been. Het geluid is schitterend.

‘GABOS’ is een ferme mep in het volle gezicht. Het is uitkijken naar ‘MMXX: Year One’

Guido Grymonprez.

Socials

Facebook https://smarturl.it/doodseskader_fbook

Instagram https://smarturl.it/doodseskader_insta

Spotify https://smarturl.it/doodseskader_spotify

Bandcamp https://smarturl.it/doodseskader_bandcmp

ERNST – Sad Seasons – Spring

Een nieuw seizoen , een nieuwe plaat. Zo komt ERNST zijn beloften na. Na ‘Autumn’ en ‘Winter’ is hier ‘Spring’. Dit Belgisch kwartet doet het opnieuw. De kamermuziek neemt u mee naar buiten. De opener heet “Varen” maar met een Noorse “a”. Mijn klavier kan deze letter niet weergeven zoals het hoort. Je moet de “a” zien met een piepklein cirkeltje erop. En wat dacht je: de song wordt, vermoedelijk, in het Noors gebracht. Mijn Scandinavische taalkennis laat te wensen over om uit te maken welke taal dit precies is. Als het Noors is dan betekent de titel ‘Lente’.

Over de muziek kan ik meer zeggen. De song is een mooie inleiding wat de schijf verder brengt. De prachtige stem van zangeres Debby Termonia bezorgt u kippenvel. Ze wordt begeleid door gitaar en een rustige roffelende drum. Daarna wordt de lente ingezet. Een dwarsfluit op een mooi basloopje en getik op de snarerand én ride brengt u naar de zanglijn. ‘In Spring’ is een typische ERNST-song.

‘Horreur Sympathique’ is een in het Frans gezongen up-tempo nummer. Een chanson in een zuiders ritme. Mooi achtergrondkoortje naar het einde toe.

 In ‘Didah Dida’ wordt er verder getimmerd op de snarerand. Een jazzy song met geïmproviseerde zang zonder tekst. De basgitaar eist hier een hoofdrol op evenals de fantastische stem van Debby.

De schijf eindigt met ‘Uphill’. Een voorzichtig nummer met akoestische gitaar en borstels op de snaredrum. De song groeit. Een echte climax komt er echter niet. Maar dat wordt goed gemaakt door de leadzangeres.

ERNST blijft verbazen. Dit is een lente zonder neerslag. Dit belooft voor de aankomende zomer.

Guido Grymonprez

SAXON – Carpe Diem

De new wave of British heavy metal heeft al die jaren met verve alle muzikale concurrentie aangekund. Mede dankzij gevestigde waarden als Judas Priest, Iron Maiden en dit machtige Saxon. Dit is het drieëntwintigste studio-album van deze metalheads, verzamelalbums NIET meegeteld.

De enige originele leden in de band, die in 1976 (!) werd opgericht, zijn Biff Byford (zang) en Paul Quinn (gitaar). Hun muziek is nog steeds zo herkenbaar. De typische riffs en het stemgeluid van Biff staan er nog altijd. Biff is hier zeer goed bij stem. Zijn toonbereik blijft verrassend hoog. Met alle respect maar als 71-jarige is dit niet evident.

De plaat dan. ‘Carpe Diem’ start met de titelsong. Na een rustige intro van zestig seconden wordt in heavymetalstijl gestart aan hoge snelheid met een hakkende riff zoals het hoort. Een typische Saxon-opener. Biff zing de pannen van het dak. Een refrein dat meer een slogan is nestelt zich vast in de bovenkamer. Live zal dit mokerslag geven. De snelheid wordt aangehouden bij ‘Age of Steam’ . Het refrein heeft een Priest-stempel.

‘The Pilgrimage’ is een vette knipoog naar Hells Bells van AC/DC. Het ritme en de getokkelde akkoorden zijn de basis. Het is vollen bak bij ‘Dambusters’ . Na ieder refrein vliegen de gitaarsolo’s rond de oren. ‘Remember the Fallen’ heeft opnieuw zo’n Saxon-riff. (waar blijven ze die halen?)

Het gaspedaal blijft ingedrukt bij ‘Super Nova’ . Een clichésong. Snel nummer met de nodige vertragingen die ingekleurd worden door melodieuze gitaarsolo’s.

‘Lady in Grey’ is een trage song met een hakkende riff. De zang van Biff wordt constant gedubd.

‘All for One’ is Saxon ten voeten uit. Gitaren zijn de hoofdnoot: riffs en solo’s. Het is smullen.

Headbangen geblazen bij ‘Black is the Night’. Wel in een trager ritme met opnieuw een ballade-achtige gitaarsolo halfweg om er dan opnieuw in te vliegen. Bij afsluiter ‘Living on the Limit’ worden nog eens alle registers opengegooid. Snelle song die duidelijk bestemd is voor het podium.

SAXON bevestigt met ‘Carpe Diem’ dat de band nog stevig in de schoenen staat. Ze blijven trouw aan hun sound zoals zij dat enkel kunnen. En dat is mooi. Zanger Biff Byford legt de lat zeer hoog voor zichzelf. Als hij dàt niveau op een live optreden kan aanhouden dan beschikt hij over uitzonderlijke kwaliteiten. De plaat staat bol van riffs, solo’s en tweestemmige zang. Nostalgie voor de ene, een ontdekking voor de andere.

Guido Grymonprez.

KORN – Requiem

Sommige dingen of zaken worden beter bij het verouderen. Echt, van REQUIEM hebben de heren van KORN werk gemaakt. Opener ‘Forgotten’ neemt je direct bij uw strot. Een krachtige tot in de puntjes afgewerkte gitaarriff in een geweldige productie laat u vermoeden waar de band heen wil met deze schijf. Zanger Jonathan Davis zingt zeer melodieus vanaf de eerste noot. Geen gewauwel of gekreun/gefluister. ‘Let The Dark Do The Rest’ is ietsje sneller. De zangstem wordt gedubd. Het refrein lijkt precies gezongen door William Duvall (Alice In Chains). Het stemgeluid is bijna identiek.

In ‘Penance To Sorrow’ hoor je typische Korn-ingrediënten. De o zo kenmerkende gitaarriedeltjes met vervolgens de uitbarsting van woede (zang).

Idem voor ‘Hopeless and Beaten’. Zo herkenbaar. Zelfs met een brullende achtergrondstem maar nooit storend. Met ‘My Confession’ grijpt men terug naar een vroege Korn.

Afsluiter ‘Worst Is On His Way’ kent een speciale start met een gebroken ritme. Dan is dat zeer melodieuze refrein terug. Davis brengt zijn typische ritmische geluidjes. Precies een one- man-band.

REQUIEM telt negen songs. Ze zijn perfect opgenomen. De productie is een uithangbord voor de man achter de knoppen. De songs hebben een gemiddelde duur van 3’40”.

Davis zingt uitstekend. De gitarentandem James “Munky” Schaffer en Brian “Head” Welch draait mooi rond zonder een spoor van hapering. Het is duidelijk: KORN is nog lang niet uitgeteld.

Guido Grymonprez.

RECKLESS LOVE - Turborider

Dit is geen full album maar een voorloper van hun vijfde worp die de naam ‘Turborider’ zal meekrijgen. Op deze maxi-single staan drie songs + bonustrack.

Meer en meer bands kunnen hun sympathie voor de eightiessound niet opzij zetten.  Synths, de typische metalgitaarklank en drumklank zijn volop aanwezig. Het geluid van deze hairmetalband is zo opgepoetst dat de rock ‘n’ roll verdwenen is. De cleane zang is braaf en komt er nog bij dat de muziek zeer radiovriendelijk is. Wat niets wegneemt van de klasse dat de individuele muzikanten van deze band hebben. Geweldige leadgitarist trouwens. De betreurde Eddie Vanhalen zal wel één van zijn voorbeelden zijn. De plaat opent met ‘Turborider’. Een Klaus Shulze synth wordt al snel bijgestaan door gitaar én drumaccenten. Na wat studiotruukjes valt de zang in. Waarom de andere instrumenten direct moeten inboeten is mij een raadsel. De song stuikt in elkaar. Onmiddellijk wordt er opnieuw vol gas gegeven. Helaas, het simpele refreintje kan de song niet redden. Bij ‘Eyes of a Maniac’ gaat het er trager aan toe. Een meezingertje op een zeer eenvoudige drumbeat.

‘Outrun’ is top of the pops song anno 1983. Koorzang en Moogsynths…Het roept herinneringen op. We worden getrakteerd op een bonustrack: ‘Gone With a Smile’. Om het in mijn moeder’s taal te verwoorden: “van het zelfde laken een broek.” Soft poprock met meezingrefrein. Deze band klinkt als een mix van de Britse hitmachines uit de jaren tachtig en de glamourbands uit de USA.  

Dit is voer voor fans van de eightiessounds die de spirit niet kunnen loslaten.

Guido Grymonprez.

THE RG’s – Your Head On A Stick

Jaren terug zag ik dit trio een soort ‘try-out’ gig uitvoeren op een zonnige namiddag tijdens het familiefestival Textival te Kortrijk. Het werd al snel duidelijk dat deze band potentieel had. Hun mix van stoner grungy noise-rock werd gesmaakt. Hun half uurtje volstond om het publiek in te pakken. Iedereen was het er over eens: hier horen we meer van. En kijk, na een demo (2013), full albums The RG’s  (2015) en The Cricket Sound (2018) brengen Jens Vanhee (bas), Wouter Vandaele (gitaar/zang) en Stijn Decoene (drums)  ‘Your Head On A Stick’ uit.

Met de intro ‘Death In Paradise’ en de afsluiter ‘Dip’ (dat vermoedelijk op een maandagmorgen is opgenomen) meegerekend telt dit album 11 songs.

‘Divided’ start met een logge bas op een traag roffelend ritme. De distortiongitaar valt in met een powerchordriff . Het eenvoudige refrein blijft hangen. De tekst gaat over de vaststelling van het gedrag van de kiezer bij politieke verkiezingen.

‘Low Sky’ gaat een stuk sneller. Er wordt afgetrapt met heftige afterpunk . Bij het refrein wordt het gaspedaal gelost om dan headbanged verder te gaan. Zo gaat de song verder van de ene snelheidsmodus in de andere.

‘Miss Parker’ heeft het moeilijk in deze wereld. Ze leeft op haar eentje. Stevige gitaarsong.  

In ‘Loud Love’ wordt heftig tekeer gegaan. Er wordt uitgeschreeuwd dat je geen meeloper moet zijn of worden in deze maatschappij.

‘Slave Patrol’ is een noisesong met grungestempel. ‘Hyperplastic’ heeft een mooie zangmelodie. Een verademing maar het refrein is alweer een uitbarsting. Ja, alcohol doet wat met een mens. De song ‘Head On A Stick’ heeft dan wél een verademing . Een terugkerend melodieus tussenstuk met meerstemmige zang. ‘Bubblelife’ is een alternatieve rocksong met punkinvloeden en heeft vele ritmeveranderingen.

The RG’s slaan de richting in van de alternatieve noise met punkinvloeden op enkele uitzonderingen na. Soms hebben de nummers iets teveel aan variëteit en zijn daardoor moeilijk te volgen.  De veranderende ritmesnelheden zijn hierbij niet echt een pluspunt.  De zang is meestal schanderend en heeft niet de melodielijn die blijft hangen.  ‘Hyperplastic’ is hier een uitzondering in tegenstelling tot het refrein. De teksten zijn meestal een aanklacht en to the point . Benieuwd hoe dit live zal overkomen.

Guido Grymonprez.

ERNST – Sad Seasons: Winter

Herfst hebben we gehad. Hier komt Winter. De wind huilt. Je voelt de kou op uw huid. Een akoestische gitaar brengt wat warmte. Die warmte neemt toe wanneer zangeres Debby Termonia het heft in handen neemt. Wat een stem. En met welk gemak zij die gebruikt. Enfin, zo komt het over. De uithalen van de hoge en lage tonen vormen geen enkel probleem. De koude neemt weer toe wanneer de koorzang het overneemt in ‘What Would I Give’. Precies of je naast een Russisch koor staat, voeten in de sneeuw. In ‘Eternity’ hoor je hoe getalenteerd Debby is. Het is ongelooflijk hoe zij speelt met de toonladders en hoe hoog haar bereik is. Aan de backings is ook serieus gewerkt. ‘The Winter of Discontent’ heeft een rustige bluesy start. De song groeit, wordt heviger en heeft een mooie climax. De sfeer wordt iets vrolijker bij ‘Bygone Snow’ .

Verrassend: de afsluiter is een cover. ‘California Dreamin’’ (The Mamas & The Papas). De leadzang wordt enkel ondersteund door gitaarwerk,  backing én wat gefluit. Zeer mooi gebracht.

ERNST heeft op nieuw topwerk afgeleverd. Uiteraard gaat zangeres Debby Termonia met de bloemen lopen maar laten we niet vergeten hoe goed de begeleidingsband en de man achter de knoppen zijn. Gewoonweg vakwerk. Laat die Lente maar komen.

Guido Grymonprez.

KILLTHELOGO – Reset

We herinneren ons nog zeer goed de hardcoreband .Calibre. Hun live prestaties waren vol energie en explosief. Bijna twintig jaar later vormen zanger Daniël Mies en gitarist Niko Poortmans de band “KILLTHELOGO”. Tevens de titel van het enige album dat .Calibre in 2002 uitbracht. Bijgestaan door Sven Leyemberg (gitaar), Herwig Scheck (bas) en Jonas Sanders (drums) laten ze de schijf ‘Reset’ op ons los. De plaat telt elf songs. De stevige groove is nog steeds aanwezig maar de zanglijnen verschillen en dat is goed. Dat maakt de songs sterker qua structuur en agressief én melodieus tegelijk.  De songteksten zijn niet bepaald vriendelijk voor de leiders en bewindvoerders van deze wereld. Ook de multinationals moeten er aan geloven. De song “Boutique Pharma” zal menig apotheker de wenkbrauwen doen fronsen. Muzikaal neemt deze song een rustige start en heeft wisselende ritmes. “Taxes” hoeft geen uitleg wat lyrics betreft. Hier komt de hardcore boven drijven. Ondertussen zijn de songs ‘But More Sh!t’, ‘Riot As One’ en ‘The Warehouse Moguls’ op YouTube verschenen. Bij ‘Buy More Sh!t’ is de zanglijn totaal verschillend aan de muziek. Schanderend zonder melodie.

Verrassend is ‘The Deep State’. Hier krijgen we een andere Daniël te horen. Mooie zangpartij. ‘In The Factory’ is ook apart. Een opbouwende song waarbij van start tot einde niet wordt afgeweken van de basismelodie. (“What happend to he factory?)

‘Iconoclast’ is alweer mooi melodieus gezongen met ferme uitbarstingen.

KILLTHELOGO heeft een sterke plaat uitgebracht. De teksten gaan over de falende politiek en maatschappelijke thema’s. De songs hebben een stevige groove en de productie is super. De band stond reeds op Werchter. Hopelijk zien we KILLTHELOGO in 2022 op het podium.

Guido Grymonprez.

MASTODON – Hushed and Grim

De “mighty Mastodon” brengen hun achtste officiële studioalbum uit. Het is een dubbelaar geworden. Brent Hinds, Bill Kelliher, Bran Dailor en Troy Sanders zijn uitstekende muzikanten en zingen kunnen ze allemaal. Hun mix van progressieve, groovy sludgemetal is nog steeds hun kenmerk. Het album telt vijftien songs waarvan ‘Pain With An Archor’ de opener is. Een meer eenvoudige song met een riff die zich onmiddellijk in uw bovenkamer nestelt.

‘Sickle and Peace’ en ‘The Crux’ zijn typische Mastodon songs. Roffelende drums op melodieuze gitaren en synths. ‘More Than I Could Chew’ heeft een trager ritme en hakt er goed in. ‘The Beast’ is een rocknummer op een traag ritme. Zeer melodieus en zelfs wat radiovriendelijk.

Met ‘Skeleton Of Splendor’ trekt men de lijn door. Een mooie kennismaking voor de nieuwe Mastodon-fan. Een eerste hoogtepunt blijkt ‘Teardrinker’ te zijn. Bran Dailor laat hier nogmaals zijn zangkwaliteiten horen. En dit alles tijdens zijn uitstekend en apart drumwerk. Klasse.

Bij ‘Pushing The Tides’ kennen we Mastodon als vanouds. Zo herkenbaar. In ‘Peace and Tranquility’ worden de gitaren in de verf gezet.

‘Dagger’ creëert dan weer een totaal andere sfeer. Troy neemt deze keer de volledige leadzang voor zijn rekening. Mastodon heeft vele gezichten. Op ‘Had It All’ wordt dit duidelijk. Meer ingetogen op enkele uitschieters na. Hakkende gitaren op een snel ritme in ‘Savage Lands’ . Weer zo’n typische Mastodon song.

‘Gobblers of Dregs’ zit vol dramatiek. Slepend ritme, synths en een verrassend tussenstuk die neigt naar symfo-rock met alweer uitstekend zangwerk. Gitaarwerk om duimen en vingers af te likken in ‘Eyes of Serpents’. Nog een hoogtepunt.

Hushed and Grim is opnieuw een avontuur geworden. Minder toegankelijk dan het album ‘The Hunter’ maar dat was een uitzondering. Er steekt veel variatie in de nummers. Mastodon fans worden met dit album flink verwend. Voor alle anderen: zeker beluisteren.

Guido Grymonprez.

BÈTA – Panorama

Krijgen we hier een lel rond de oren zeg! Dit West-Vlaamse viertal levert hier een schijf af om ‘U’ tegen te zeggen. Bèta werd geboren in 2017. Bram Villez (bas), Jon Huyghe (drums), Joris Waegebaert (zang) en Jonas Cottyn (gitaar) brachten een eerste album uit in 2019. Om familiale redenen nam Bram afscheid van de band in 2020. Zijn plaats werd ingenomen door Gerbrand Desnouck, een ervaren bassist die we kennen uit o.m. show-coverband Green Onions.

De plaat dan: we worden al onmiddellijk meegesleurd met de uitstekende drive in ‘Desert Suburb’. De klankman in de studio is something special. De symbalen van het drumstel stuwen als het ware de song vooruit. Dit is stevige garagerock.

Bij ‘Echoes of a Heart Attack’ krijgen we zelfs een nu-metaltouch. Een apart klinkend gitaarakkoord knalt door de speakers. Het ritme doet u headbangen.

Een hoogtepunt van het album is, naar mijn gevoel, ‘Torn’. Een subtiel gitaargetokkel met heel veel delay wordt opgevangen door een sterk bas-en drumritme. De zanglijn is uitstekend. De leadzang krijgt gezelschap van een mooie vrouwenstem. Deze komt van een zekere Elli Mac. Geslaagde combinatie. Zeer mooi opbouwend en onvoorspelbaar. Deze song wekt emotie op. Grote klasse! Het gaspedaal wordt ingeduwd bij aanvang van ‘Infected’. Een gitaarriff a la Channel Zero steekt het vuur aan de lont. “We can kill the virus….”

‘Oceans’ is een trager nummer. Een gitaarmelodie sleept u mee samen met een gevoelige zangpartij. Zeer boeiend.

Het volgende hoogtepunt van de schijf bestaat uit drie delen. ‘The Mountain Pt I – The Ascent‘ heeft een twee minuten durende intro waarbij je je eerder in de ruimte waant dan bij een berg. Maar dan start een psychedelisch avontuur. De muziek geeft je een duw in de rug om de berg te beklimmen. Bij ‘The Mountain Pt II – The Revelation’ heb je het ritme goed te pakken. Je klimt probleemloos de berg op. De muziek met de alweer de emotionele touch in de zanglijn is werkelijk top. Je lijkt tijdens de beklimming op een hindernis te stoten maar het hevige gitaarspel en de adrenaline die de wall of sound voorbrengt overwint alles. Bij de afdaling ‘The Mountain Pt III – The Descent’ , start je met enige voorzichtigheid want je wil niet dat het misgaat. Het gitaarwerk brengt drama. Na anderhalve minuut loopt het vlotjes. Het ritme krijgt een drive en daarna brengen het uitstekende gitaarspel en de vocale uitbarstingen je naar een het einde van deze avontuurlijke trip vol verrassingen. 

Bèta brengt hier met tien songs dé plaat uit. Een mix van rock, hard-rock en garagerock… én met een ziel. Zanger Joris Waegebaert heeft een eigen stijl en brengt de zangpartijen vol overgave. Emoties worden niet opzij geschoven. Kracht en fragiliteit gaan hand in hand. De songs zijn zeer goed opgebouwd. De bas en drum zijn een tandem en zorgen voor een strakke sound. Het gitaarwerk is geweldig. Wat een debuut. En kijk wie achter de knoppen zat: Kristof Maes. (Channel Zero, King Hiss..) Dit moet goed aflopen.

Guido Grymonprez.

Full photo report album launch: Hier

Hippotraktor – Meridian (5/5)

Hippotraktaat

Kom dat zien, kom dat horen, een nieuw edelmetalen bondgenootschap van eigen bodem is geboren.

Hippotraktor, een kwintet uit Mechelen, heeft zich op een korte tijd met het nodige enthousiasme en noeste paardenkracht – wink wink – aan het Belgische metalfirmament gehesen. Met Meridian hebben ze niet zomaar een opmerkelijk debuut op een koele vrijdagochtend in oktober uitgebracht. Na drie luisterbeurten blijven de nummers nu al in een loopke door ons hoofd dreunen. Dit is zo’n plaat waarvan de meridiaan terecht door het achterwerk van de band in kwestie mag lopen.

Als het Duitse Pelagic Label (The Ocean, Hypno5e, Psychonaut, Briqueville, Bear…) voor de nodige wind in de zeilen zorgt, krijg je natuurlijk iets meer gedaan dan de doorsnee beginnende muziekband. Maar oorverdovende oorwurmen van songs schrijven en nemen zichzelf niet op. Met 7 loeiers van formaat, goed voor een kleine veertig minuten vertier, neemt Hippotraktor ons mee op hun eerste (en hopelijk niet laatste) tour de force. Manifest the Mountain is de eerste machtsontplooiing die afgelopen zomer als voorbode uit het niets als digitale kanonskogel werd afgevuurd. Deze opener in er ééntje om in te kaderen en op te hangen in de vaderlandse eregalerij. Mover Of Skies vliegt iets minder bruut uit de startblokken maar de lijvige lyrics en gelaagde opbouw laten ons niet lang op onze honger zitten. God is in the Slumber is een technisch hoogstandje met alles erop en eraan. Als je enkel met je drie vooraf geloste tracks op Spotify een kleine tienduizend maandelijkse luisteraars kan bekoren is er genoeg potentieel aanwezig voor een ontluikende headliner. Op de b-side van de LP is er geen ruimte voor een mindere beurt. Hier krijgen we de drie langste Hippo-granieten voorgeschoteld. Zowel Juncture als Beacons werden besprenkeld met een snuifje zout van het merk Opeth. Ze gaan geen seconde vervelen en de meerstemmige vocals Stefan De Graef (ook brulboei van dienst bij Psychonaut) en Sander Rom worden mooi in de gitzwarte verf gezet. Daarnaast zorgt De Graef met vier toms binnen handbereik naast het microstatief op gezette tijden voor extra percussie. A Final Animation is een laatste gebalde vuist, de koffie mét dreupel bij het dessert. Beter zal het dit jaar niet meer worden.

Alcatraz, Graspop… ? Zijn deze lieden al geboekt?

(BG)

REDSCALE – The Old Colossus

Na hun EP “Under The Spell” en hun full albums “Set In Stone” en “Feed Them to the Lions” is hier hun derde full album “The Old Colossus”. Christian Reuter (gitaar), Henning Claussen (zang/gitaar), Martin Stabler (drums) en Grant Price (bas) brengen stonerrock.

Opener ‘On The Run’ heeft een beetje alles wat het genre typeert: de Orange Amp gitaarklanken,  ritmeveranderingen en stevig drumwerk. Bij de titeltrack ‘The Old Colossus’ denk je aanvankelijk dat je een doomsong voorgeschoteld krijgt maar na een minuut barst het los. Een stuwend ritme trekt alles op gang. ‘It’s A Deathcult, Baby’ is rock ’n roll. Vollen bak vooruit.

Bij ‘Tabula Rasa’ wordt het gaspedaal gelost. Een sterke rock-bluesy song waar zanger Henning zijn strot teistert. Een opbouwend sterke nummer. REDSCALE trekt de lijn door wat ritme betreft in ‘Hard To Believe’. Hier kunnen de zangpartijen beter. Verveling loert om de hoek.

‘Wall Of Bricks’ is een instrumentaal nummer. De ritmesectie gaat voluit. Melodieuze fuzz gitaren en een zingende gitaarsolo die blijft hangen. ‘Of Wealth and Taste’ start als een doom song maar al gauw wordt de snelheid opgedreven om dan terug te vallen tijdens de zangpartijen. Vreemd. Een akoestische gitaar begeleidt zanger Henning in ‘At The End’. Toch mag het volledige gezelschap naar het einde toe nog eens alle remmen los gooien maar heel kort maar. Afsluiter The Lathe of Heaven’ komt niet van de grond door het tegenritme van de drum. En de eentonige zang maakt het geheel wat lastig.

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat REDSCALE die plaat te vroeg heeft gemaakt. Dit product kan niet concurreren met soortgenoten. Slecht is dit zeker niet maar we worden verwend op stonerrock gebied. De eerste helft van de schijf is best te pruimen maar dan slaat wat verveling toe. De zingende gitaar op de achtergrond is bij de meeste songs er te veel aan. Misschien had hier meer ingezeten met een duurdere producer. Wie weet..

Guido Grymonprez

ERNST - Sad Seasons: Autumn

België barst van het muzikaal talent. En dit in alle genres. Hier is de tweede EP van ERNST in hun bestaan. De eerste van een vierluik. Volgend jaar wordt nog elk seizoen een EP uitgebracht. ERNST brengt een soort alternatieve kamermuziek. Soms in een jazzy-sausje.

Bij ‘Eldorado’ loop je door een bos in een vroege ochtend. De vogels ontwaken en stilaan worden ze bijgestaan door de stem van leadzangeres Debby Termonia. Haar prachtige stem wordt bij aanvang begeleid door een flangergitaar en verderop een roffelende snaredrum en chorusgitaar. In ‘Gold’ wordt Debby bijgestaan door een tweede stem: een bas. Een swingend ritme en knipperende duimen en vingers brengen u in een dansmood. Haar stem wordt bij momenten gedubd. ‘When i’m dead my dearest’ blijft zowat in hetzelfde ritme maar wordt niet nadrukkelijk door de drums geaccentueerd. Er wordt op de snaredrumrand getikt. Een fluit brengt extra avontuur. ‘Unmindful of the Roses’ sleept zich vooruit als een typische Vaya Con Dios song. Benieuwd wie daar zijn lippen op elkaar tuit en een melodietje ten gehore brengt. Er wordt afgesloten met ‘Remember Me’ . Debby’s stem wordt nu begeleid door een akoestische gitaar. Tijdens het refrein worden blijkbaar meer dan alle stemmen ingezet.

ERNST brengt ernstige muziek. De songs zijn uitstekend afgewerkt. De zangeres is een nachtegaal. Nooit vervelend. De herfstnummers staan er. Benieuwd wat de winter brengt.

www.ernst.band

Guido Grymonprez.

Cd Review: THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA – Aeromantic II

Van een band met leden van o.m. Soilwork en Arch Enemy verwacht je stevig metaalwerk. Niet, dus. ‘Aeromantic II’ is de opvolger van ‘Aeromantic’ uit 2020 en brengt een mix van pop-rock, AOR en veel eighties stuff. Doe er dan nog wat eenvoudig klinkend drumwerk bij en hun muziek kan zó in een Amerikaanse hitlijst belanden. Deze achtkoppige band heeft reeds vijf albums uitgebracht en nu is er dus ‘Aeromantic II’.

Dit album kwam tot stand nadat hun tour in 2020 abrupt werd afgebroken door Covid. Ieder bandlid werd ziek. Er werd dan maar geschreven en gecomponeerd. Een nummer als bijvoorbeeld ‘White Jeans’ heeft een opzwepend ritme maar de synths zwaaien de plak. En dat geldt voor zowat elk nummer. Deze plaat brengt tot in de puntjes afgewerkte popmuziek met alle gekende ingrediënten: koortjes, voorspelbare wendingen en andere clichés. Als je goed luistert komt er soms ook wat jatwerk aan te pas.

Bij ‘Chardonnay Nights’ denk je onmiddellijk aan de band ‘Survivor’. ‘Genesis’ komt ook aan de beurt bij de song ‘Change’.  

Er staan twaalf songs op deze plaat. Ik heb geen enkele song volledig (kunnen) beluisteren tot op het einde. Zanger Björn Strid kan onmiddellijk aan de slag bij ‘Toto’. Hij heeft dezelfde stijl en stemgeluid. Hou je van Amerikaanse bands uit vervlogen tijden zoals Styx, GTR, Asia en Grand Prix? 

Dan zeg ik: föhn uw haar, trek uw blinkende legging aan en hol naar de platenshop.

Guido Grymonprez.

Cd - review: GREY SKIES FALLEN – Cold Dead Lands

Het New-Yorkse trio GREY SKIES FALLEN bestaat sinds 1997. Ze brengen hun vijfde album uit. Het album telt zes songs.  ‘Cold Dead Lands’ staat bol van doommetal met nogal ingewikkelde songstructuren en een knipoog naar typische twin-gitaren uit een vervlogen progressief tijdperk.

‘Visions From The Last Sunset’ heeft alle eerder genoemde ingrediënten. Een zeer traag nummer met over het algemeen cleane zang, soms meerstemmig. De song blijft zeer melodieus dit toch terwijl de drummer ieder accent van de gitaren in de verf zet door zowel zijn symbalen of toms er van langs te geven.

Titelsong ‘Cold Dead Lands’ is zeer eigenaardig. Precies of verschillende songs tot één nummer zijn gesmeed. Cleane en brulzang wisselen af. Na twee minuten volgt een volledige stilte en wordt een rustige gitaarmelodie uitgewerkt tot een heftige uitbarsting.

‘Procession To The Tombs’ is heavy doom met brulzang die toch melodieus tracht te klinken. Na drie minuten sluipt een gedreven ritme binnen. De brulzang houdt aan. Na vijf minuten vervalt alles terug in het oude. Een trage gitaarsolo sleept ons naar het einde.

Een Iron Maiden melodie trekt ‘Picking Up The Pieces’ op gang. Er wordt gestart met melodieuze cleane zang. Alweer verschillende ritmes volgen mekaar op.

‘Ways Of The World’ is een zwaar doomy hard rock nummer met brulzang. Verder wordt opnieuw afgewisseld met cleane zang. Jammer dat de song niet verder werd uitgewerkt zoals bij aanvang.

‘After The Summer Comes The Fall’ heeft een Sabbath-riff in huis. Helaas valt de drive weg door de vele accenten van de drummer. Weg ‘swing’.

GREY SKIES FALLEN schrijft geen gemakkelijke songs. Wel wordt er voor gezorgd dat hun typische kenmerken in elke song terug te vinden zijn. Twin-gitaren, meerstemmige cleane zang, een drummer die zijn kit niet enkel als basisritme gebruikt maar als een evenwaardig hoofdinstrument en de onvermijdelijke brulzang die toch melodie inhoudt. Doomliefhebbers moeten deze band zeker een kans geven.

Guido Grymonprez

Valley of The Sun - Old Gods

Hun debuut ‘Electric Talons of The Thunderhawk’ uit 2013 verraste iedereen en was veelbelovend.

Opvolger ‘Volume Rock’ uit 2016 ontgoochelde mede door de hoge verwachtingen maar ook kwalitatief. Maar kijk, hier is ‘Old Gods’ weliswaar met enige vertraging bij het uitgeven en verspreiding door de alom bekende reden. Het album dateert al van 2019 maar niettemin: dit album kan een internationale doorbraak betekenen voor dit viertal uit Cincinnati. Ryan Ferrier - guitar, vocals, Chris Sweeney - bass, keyboards, Josh Pilot – guitar en Lex Vegas – drums hebben een dijk van een plaat gemaakt.

Titeltrack ‘Old Gods’ opent met een cleane gitaarmelodie die iets later met ritme wordt bijgestaan door een voetpedaal van Lex. De distortionpedaal wordt ingedrukt en een sterke riff weerklinkt. De cleane zang past perfect in het stonerrockplaatje. 

‘All We Are’ wordt ingeluid door een basgitaar en is een stuk sneller. Een laag stemgeluid bijgestaan door een aanstekelijk gitaarlickje klinkt als een mix van punkrock met new wave.

‘Gaia Creates’ is een kort instrumentaaltje dat ‘Dim Vision’ moet inleiden. Dit is een ongecompliceerde snelle rechttoe rechtaan rock n’ roll song.

‘Shiva Destroys’ bestaat uit drumgeroffel op de floortoms. Een inleiding voor ‘Firewalker’, een korte snelle rocksong volgens het boekje. Daarna worden we getrakteerd op een formidabele song dat de band typeert. ‘Into The Abyss’  is een trage opbouwende song in een zeer sterke melodie. Als na een dikke twee minuten de distortionpedaal wordt bediend krijg je het koud zweet. Die song bijt in uw trommelvlies. Dit is een echt meesterwerkje.

En het niveau blijft stijgen. ‘Faith Is For Suckers’ is alweer een sterke rocksong en toch zo simpel. Een cleane gitaarlick met droog drumritme (cowbell) trekt het boeltje op gang. De eenvoudige zang wordt ondersteund door stevig strak gitaarwerk. ‘Buddha Transcends’ is opnieuw een inleiding ditmaal voor ‘Means The Same’ . Een droge gitaarriff zet u op verkeerd (punk)spoor. Zeer melodieuze stonerrock met dito zanglijn benadrukt nogmaals de stijl waar de band voor staat.

Als afsluiter van de schijf krijgen we nogmaals een meesterwerkje voorgeschoteld. ‘Dreams Of Sand’ is wederom een traag opbouwende song met een ijzersterke melodie die U van de eerste seconde niet meer loslaat. De gitaren geven je een lel van jewelste. Van een oorwurm gesproken.

Wie VALLEY OF THE SUN niet kent moet hiermee zeker aan de slag. Dit is een geweldige mix van (psychedelische) rock, stonerrock en punky gitaarriffjes. Neem de soms aparte zanglijnen er bij en het pakket is compleet. ‘Old Gods’ is veel meer dan een aanrader.

Guido Grymonprez.

THE CALICOS – The Soft Landing

Muzikaal nieuws uit ons Belgenland. Dit zestal uit regio Antwerpen won Humo’s Rock Rally in 2018. Als je luistert naar hun eerder werk begrijp je al snel waarom. Die kerels kunnen songs schrijven die onmiddellijk uw aandacht vasthouden. Laat dan nog die songs onder handen nemen door de juiste perso(o)n(en) in de studio en dan weet je het wel. ‘The Soft Landing’ is hun eerste full album en meteen een schot in de roos.

Quinten Vermaelen (guitars vocals), Aäron Koch (guitars pedalsteel), Sander Smeets (guitars keys), Maximilian Dobbertin (keys), Guido Op de Beeck (bass) en Olivier Penu (drums) brengen uitstekende songs die je in de muzikale richting van The War On Drugs en Wilco moet zoeken. Quinten heeft een gouden stem. De instrumenten klinken echt top. (wat een gitaarsound) De productie is subliem.

De schijf start met ‘How Was I To Know’. Een mooie opbouwende song met naar het einde toe gitaarwerk die zo van David Gilmour kon zijn.

'Heartbreaker’ is een luisterpopsong gedragen door mooie vioolklanken (synths?).

Bij ‘Follow You Down’ denk je bij aanvang aan Extreme en hun verschrikkelijke hitsingle maar die gedachte wordt direct teniet gedaan wanneer Quinten zijn zang start. De gitaarmelodie is een oorwurm.'Desire’ is alweer een prachtige opbouwende song met een steelguitar als hoofdrolspeler. Bij ‘Nova’ waait er een andere wind. Het ritme wordt opgedreven en je wordt opgenomen in de gecreëerde sfeer.

‘Cruel’ is een traag slepend nummer. We worden verwend met een tweetal minuten durend gitaarspel om duimen en vingers af te likken. 'I Don’t Need It’ is ietwat een vreemde eend in de bijt. De stijl blijft herkenbaar, dat wel.  

‘Day By Day’ geeft ons het gevoel op een Caraïbisch eiland te vertoeven waarbij de rust regelmatig verstoord wordt, zeker naar het einde toe.

De titelsong ‘The Soft Landing’ is de laatste van negen songs op deze schijf die we zeker regelmatig op de radio zullen horen.

The Calicos hebben topwerk afgeleverd. En dat geldt niet enkel voor de songs maar ook voor de productie.

Ik vermoed dat er hier sterk voorbereidend werk is aan vooraf gegaan, om een eindproduct van topniveau als dit te bekomen.

Grote klasse!

Guido Grymonprez.

DESTROY HUMANITY – Hypnopompia

Uit Beerzel (B) komt dit trio als een pletwals in volle vaart onze richting uit. Koen Vlerick (Guitar, Vocals) - Sander Bellekens  (Bass) en Thierry Verstraeten (Drums) brengen moderne metal die tot in de puntjes is afgewerkt. Alle ingrediënten zijn aanwezig. Een sterke ritmesectie, geweldige hakkende gitaren en typische zang, precies waar het genre om vraagt. Het stemgeluid moet je zoeken in een mix van o.a. Phil Anselmo, in zijn Pantera tijdperk, Randy Blythe (Lamb Of God) en Bjorn Strid (Soilwork). Opener ‘Saint Of Killers’ is een headbanger van formaat. Opzwepend en catchy beginriff. Daarna wordt een versnelling hoger geschakeld. De strot van Koen brult de ziel uit zijn lijf. Halfweg valt het stil. Een mooie gitaarmelodie en zanglijn brengen u in een andere sfeer. Niet voor lang. Een lekkere gitaarsolo in een ander arrangement verrast ons. Naar het einde toe wordt opnieuw versneld.

Bij ‘Grabbing The Cow By Its Tail’ pakken ze onmiddellijk de koe bij de horens. Een sterke gitaarriff wordt bijgestaan door een heftige ritmesectie. Hier hoor je hoe goed die kerels op mekaar ingespeeld zijn. In de zeer agressieve zangpartij hoor je een melodieuze twist die net niet clean wordt gebracht. (Ik vermoed dat Koen over een mooi clean stemgeluid beschikt.) Verder in het nummer krijgen we een knipoog naar RATM.

Een rustige intro van twee minuten brengt ons naar ‘Broken’. Een opbouwende heavy song met ietwat nu-metal in een zware uitvoering en met een verrassende versnelling.

De songs ‘Crossroads’, ‘ Hereditary’ en ‘Killing Yourself To Live’ (nee, geen cover) zijn hoofdzakelijk snelle nummers met veel variërende ritmes. ‘Hereditary’ start met een snelle bas waarbij het ritme wordt vertraagd wanneer de hakkende gitaar invalt.

‘Frozen Windows’ start als een ballade maar na anderhalve minuut wordt in zesde versnelling geschakeld. ‘Hypnopompic Hallucinations’ heeft iets minder schreeuwzang en is goed opgebouwd.

DESTROY HUMANITY zal potten breken in Belgisch metalmiddens. De productie is top. De muzikanten zijn top. Hun stijl is harde metal met typische hakkende gitaren (Core?) en trashy drumwerk met heel veel ritmeveranderingen. Persoonlijk vind ik dat de zangstijl meer mocht variëren. Maar het kenmerkt naar wie deze kerels opkijken op muzikaal gebied.

Guido Grymonprez.

Luisterlink Destroy Humanity

SIMON VANHAUTE – Overload.

Multi-instrumentalisten. Het is iets aparts. De meesten maken met hun werk duidelijk dat ze de instrumenten beheersen maar daarmee ben je nog geen songwriter. Daar kunnen jaren overgaan. Deze jonge snaak blijkt daar geen last van te hebben. SIMON VANHAUTE liep al muziekschool vanaf zijn zevende levensjaar. Daar volgde hij tien jaar lang pianoles. Op zijn veertiende begon hij met gitaar en sinds een paar jaar neemt hij ook plaats achter het drumstel.

Op het instrumentale ‘Overload’ krijgen we ongeveer vierentwintig minuten lang iets voorgeschoteld om vingers en duimen af te likken. Dit éénentwintigjarig talent heeft ook de skills om zijn opnames met precisie te mixen zodat de songs niets van hun kwaliteit verliezen. De intro ‘The Arrival’ geeft wat geluiden weer, vermoedelijk uit de kosmos, waarbij op een laag volume een gitaar met een sterke distortion passeert. Die geluiden worden verder gezet in ‘Extraterrestrial March’ tot ze abrupt worden overmeesterd door een geweldige gitaarriff met uitstekend geluid. De riff wordt ondersteund, eerst nog met een trage beat en basgitaar maar daarna wordt de beat verdubbeld voor vijftien seconden lang om weer over te gaan naar een traag gedeelte waarbij een soort elektronische sitar weerklinkt. Hier zou in deze song perfect een zanglijn kunnen worden geplaatst maar moet dat?

‘Inferno’ trapt af met gitaargeweld op een traag ritme. Er komt een kerkorgel aan te pas. De synths vormen een muzikale muur. Deze song is een mix van post-rock en hakkende headbangende riffs.

’73 Days’ heeft een rustige intro waarbij de basgitaar een sterke melodie naar voor brengt. De hakkende gitaar keert terug op een traag ritme. Een gitaarsolo volgt naar het einde toe.

‘New Plan’ heeft een gitaarintro met drums in tegenritme. Hier is alles opnieuw aanwezig. Synths, rustige passages en mooie melodieën. Veel variatie in deze song.

Titeltrack ‘Overload’ is een melodieus avontuur met sterke gitaar en de typische ondersteunende synths. Hoor ik daar een Moog?  Alweer een prachtige muzikale trip met een knipoog naar MIAVA.

Afsluiter ‘Gravity Flaw’ is de langste song op de schijf. De intro doet mij denken aan ‘The King Will Come’ (Wishbone Ash) Deze melodie keert verrassend terug in de song. Het drumwerk krijgt een post-rock stempel. Deze song eindigt met een spacey hammond sound.

De gitaren op ‘Overload’ klinken laag gestemd en terecht. Deze soort muziek vraagt daar om. De slimme synths passen perfect in deze songs vol gevoel. De gitaarklank is geweldig. De songs hebben drama, gemixt met post-rock en een stoner-metal ziel. Het zijn geen uitgesponnen nummers en er steekt geen enkele miskleun tussen. Dit is een ijzersterk debuut. Benieuwd wat de toekomst brengt voor dit groot talent.

Guido Grymonprez.

Luisterlink :  Simon Vanhaute - Overload op Spotify

YAWNING SONS – Sky Island

Yawning Sons is eigenlijk ontstaan in een studio (Joshua Tree). Producer GARY ARCE werkte er aan een album met de band Sons of Alpha Centauri. Er ontstond een muzikale klik en er werden meerdere muzikanten aangetrokken zoals Scott Reeder (van o.m. Kyuss), Mario Lally (van o.m. Desert Sessions) en Wendy Rae Fowler (van o.m. Mark Lanegan Band).

Yawning Sons wordt als stonerrock bestempeld. Daar ben ik het niet mee eens. De band brengt zeer melodieuze muziek waarbij het gitaarwerk clean blijft maar toch bewerkt wordt met allerhande effecten zoals delay. De band brengt een mix van post-rock en alternatieve rock met progressieve invloeden. De zanglijnen zijn niet van de poes. Het stemgeluid heeft met momenten iets weg van Bowie.

‘Adrenaline Rush’ start met een stevige baslijn. De song mixt wat new wave en progrock.

‘Low In The Valley’ heeft iets doomy maar met cleane gitaren.

‘Cigarette Footsteps’ spiegelt zich aan de openingstrack.

‘Passport Beyond The Tides’ en afsluiter ‘Limitless Artifact’ zijn instrumentale nummers. De delaygitaren en synths stelen de show. Om bij weg te dromen.

‘Shadows And Echoes’ is een up-tempo song waarbij de zang zweeft op een gedreven ritme. Wendy Rae Fowler mag hier haar gang gaan. De song heeft een sterke new wave touch.

De zangpartijen zijn het belangrijkste ingrediënt bij ‘Digital Spirit’. De opeengeplakte stemmen klinken van begin tot einde zeer harmonieus. De drummer wordt het hier niet lastig gemaakt. Er wordt enkel gebruik gemaakt van de basdrum.

‘Gravity Underwater’ is een trage song waarbij uitstekend gezongen wordt. Na twee minuten komt de gitaar helemaal vooraan met een eenvoudige sterke melodie, een earwurm. Hier hoor je flarden Alice In Chains en Opeth maar zwaar gitaargeluid wordt gemeden. Zeer sterke song. 

Yawning Sons brengt zweverige, kwalitatieve songs. Er doen zich geen muzikale uitbarstingen voor. Als de drummer moe zou worden dan moet het van de concentratie zijn. De zangpartijen hebben nooit heftige uithalen. Er is nergens een hevige gitaardistortion te bespeuren. De delaygitaren zijn een beetje te veel van het goede. De productie is uitstekend en duidelijk een uithangbord.

Guido Grymonprez.

NUTSHELL – Tidal Waves (EP)

Deze vijfkoppige Vlaamse bende brengt hun eerste EP uit. Deze kerels brengen een mix van Amerikaanse en Britse punk met garagerock. En het gaat vooruit!

Stan Blomme (Vocals), Jonas Van Malder (Bass,Vocals), Jasper Vanhecke (Drums),

Jeroen Vanhecke (Guitar, Vocals) en Manuel Van den Notelaer (Guitar) geven het beste van zichzelf.

Opener ‘Forgot The Car’ neigt meer naar hevige garagerock dan punk door een sterke gitaarriff die regelmatig terugkeert. Midden in de song klinkt plots een verstilling maar zonder aan ritme in te boeten. Sterke start van de schijf.

‘Florida Man’ is een rechttoe-rechtaan song. Er wordt afgetrapt met een ongewone intro. Na twee minuten wordt wat afgeremd maar dit slechts voor dertig seconden.

In ‘Jams’ wordt dit zelfde ritme aangehouden. Hier hoor je een achtergrondkoortje met de titelsong. Een zeer aanstekelijke song.

Met ‘Malthussian Trap’ blijft de trein verder denderen. Deze song verscheen eerder als single. (zie archief)

Bij afsluiter ’PBS’ krijgen we bij aanvang lekkere valse zang die nooit stoort. De song heeft een muur van gitaren waarbij het drumwerk ietwat wordt weggedrukt. 

De songs van NUTSHELL hebben alle ingrediënten waar het genre om vraagt. Schandeerzang zowel als lead of achtergrond, hevige ritmes en rammende gitaren. De plaat steekt vol energie.

Hopelijk kunnen ze die snel kwijt op een podium. Dit wordt feesten.

Guido Grymonprez

Thunder Horse – Chosen One

Dit is het tweede album na hun debuut ‘Thunder Horse’ uit 2018. Dit viertal uit Texas brengt zware stuff. Het is een mix van doom, classic en psychedelische rock. De gitaarriffs klinken zoals Tony Iommi’s sound in de beginjaren van Black Sabbath.

De schijf start met ‘Let Them Bleed’. Een traag slepend nummer. De cleane schreeuwerige zang komt sterk over door het gebruik van nagalm. Halfweg weerklinkt een eenvoudige prachtige gitaarsolo op een rustige achtergrond die stilaan zijn weg naar de gitaarriff terugvindt. Daarna gaat het wat sneller tot het einde. Goeie start.

‘Among The Dead’ heeft als intro een eenvoudige gitaarriff met felle distortion. Deze song doet mij denken aan onze Scandinamische vrienden van Monolord. Zeker wat de zanglijn betreft.

Klokkengelui leidt ‘Rise Of The Heathens’ in. Sterk gitaarspel. Na vier minuten wordt het gaspedaal ingedrukt. Een gitaarsolo brengt ons naar het einde van de song. (hallo Iommi?)

Bij ‘Chosen One’ hoor je de kwaliteiten van de drummer. Alle accenten worden in de verf gezet. Opnieuw wordt het gaspedaal ingedrukt naar het einde toe.

‘Broken Dreams’ blijkt een echt doomnummer te worden maar na een dikke drie minuten gaat het plots vooruit. Hier werd er goed naar Black Sabbath geluisterd. Idem voor ‘Song For The Ferrymen’ .

Het bluesy ‘Texas’ start met een cleane flangergitaar. Naast wat nagalm zijn de ruige effecten uit de zangpartij gehaald. Hier horen we hoe de stem van de zanger écht klinkt. Drum en bas komen er niet aan te pas. Mooie song.

‘Halfway To Hell’ is zoals de titel doet vermoeden geen aria. Een doomsong met een diepe tweede stem in de achtergrond.  De schijf sluit af met ‘Remembrance’. Een korte song met gitaar en hammondorgel.

We worden verwend met twee bonustracks: ‘Dear Mr. Fantasy’, waarbij ik de indruk krijg dat hier een andere zanger aan het werk is. Er wordt anders gezongen en andere effecten worden toegepast. Ook op de muziek. Of word ik op het verkeerde been gezet? Geen idee. Gedetailleerde info over de songs is niet te vinden. De volgende bonustrack is een langere vreemdere versie van het eerdere ‘Texas’ .

Thunder Horse begeeft zich op het pad van de Sabbathdoom. Daarmee word je automatisch in een hokje geplaatst. De productie is niet zo denderend. De effecten op de zang vervelen u al na het beluisteren van een viertal nummers. Persoonlijk vind ik de productie van de bonustrack

‘Dear Mr.Fantasy’ beter. Maar wie ben ik?

Guido Grymonprez.

SHOCKER – SHOCKER

Het lijkt er op dat deze Belgische band stabiliteit heeft gevonden. Na verschillende probleempjes werd er duchtig gewisseld wat musici betreft. Deze EP zou moeten bewijzen dat dit achter de rug is en er volop verder kan gewerkt worden. SHOCKER is een heavy metalband. Hun muziek ruikt naar de eighties. Om één naam te noemen wordt het moeilijk maar mix een doorsnee Britse heavy metalband met Crimson Glory en je komt al aardig in de buurt. Zeker wat de leadzanger betreft. Wat een stembereik heeft die man. De EP opent met ‘Thrillseeker’. De structuur is wat ongewoon. Een beetje van de hak op de tak. Het is wennen. De stem wordt gedubd en dat is goed. Constant naar zo’n hoog stemgeluid luisteren is anders lastig.

‘Twisted Shape of Man’ heeft ook ritmeveranderingen en rare wendingen. Er wordt afgetrapt met een baslijntje, getik op de hi-hat en het geluid van de gitaren is precies alsof ze met een strijkstok bewerkt worden. Hier wordt sterk gezongen. Zeer variërend. Ongeveer halfweg valt alles stil. Akoestische gitaar en pianogetokkel worden erbij gehaald. Naar het einde toe komt men terug op snelheid. De dubbele basdrum overheerst gelukkig niet. Alles klinkt zeer avontuurlijk.

Bij ‘The Genuine Falls’ wordt een tweede stemgeluid erbij gehaald. Na twee minuten wordt deze song een totaal ander nummer. Een sterke gitaarriff breekt door. Dan denk je: hier zijn we vertrokken! Maar na vijftig seconden wordt men alweer meegesleurd in een andere song.

Afsluiter ‘Breaking The Silence’ kan mij het meest bekoren. De song klinkt soulvol met een swingende zangpartij. Als je de zanglijnen wegdenkt hoor je een funky Red Hot Chili Peppers. Maar vrees niet, metalheads: na tachtig seconden is het afgelopen en ga je terug op avontuur.

SHOCKER zit vol talent. De opname klinkt zeer goed.  Wat de songs betreft mag je geen meestampers verwachten. De structuren en ritmeveranderingen laten dit niet toe. Hopelijk kunnen deze Vlamingen meegenieten van de huidige heavy metal revival. 

Guido Grymonprez.

Tribulation – Where The Gloom Becomes Sound (4/5)

Het geluid van hoop in sombere dagen

De titel van de kersverse worp van Tribulation is een hele mond vol. Hij zal dan ook de komende maanden, naar ons aanvoelen, gewillig over de tongen gaan. Dit viertal weet als geen ander een sombere sfeer om te zetten in een hoopgevend geluid. Where The Gloom Becomes Sound is een fakkel die ons in deze donkere wintermaanden uit de donkere covid-tunnel zal leiden.

Eind annus horribilis 2020 nam Tribulation nog afscheid van founding father Jonathan Hultèn die het solo wil proberen. Het gemis van Hultèns metier hangt allesbehalve als een dreigende schaduw boven deze dijk van een plaat. Er wordt onheilspellend uit de startblokken gevlogen met In Remembrance. Het toegankelijke geluid benadert dat van hun landgenoten van Ghost. Zonder een hitmachine van Papa Emeritus te willen imiteren weet men een breedvoerige prelude neer te zetten en de eerste strofe in de moedertaal zet de aandacht op scherp. Hour Of The Wolf zet het niveau vastberaden verder. Een opgewekte gitaarlijn staat hier in een schril contrast met de zwartgallige lyrics. Deze song blijft zoals het gros van zijn gevolg meteen hangen. Ook bij Leviathans huppelen de hoopgevende riedels en de grommende uithalen van frontman Johannes Anderson hand in hand. Halverwege krijgen we een licht verteerbaar streepje piano waar wij direct enkele beelden bij fantaseren van een bevrijdingsfeest post-covid. In ‘deel 2’ scheren Daughter of The Djinn en Funeral Pyre de hoogste toppen. Vooral de laatste is recht voor de raap en valt op een kort intermezzo na geen seconde stil. We horen nu al hoe deze rauwe homp oculte metal meegekweeld wordt op één van de vele verlossingsfestiviteiten.

Zweden fabriceert, naast zelfbouwpakketten van IKEA, ook heel wat selfmade metalbands. Langharige formaties die vikinggewijs hun posities in de maatschappij der edelmetalen op eigen kracht verwerven zonder platgestampte paden te be-raiden. Tribulation is daar één van.

(BG)

ELEPHANT TREE – Habits

Na Theia en Self Titled is Habits het derde full-album van deze Britse band. Een zekere John Slattery heeft zich bij de band gevoegd als tweede gitarist en neemt ook de synths voor zijn rekening. Verder zijn Jack Townley (gitaar), Peter Holland (zang, bas) en Sam Hart (drums) nog steeds van de partij. Riley Macintyre heeft plaats geruimd voor Slattery. Toch is Macintyre nog betrokken bij de band o.m. als producer. Soms verschijnt hij zelfs mee op het podium als extra gitarist.

Na de intro ‘Wake Repeat’ start de schijf met ‘Sails’, een slow-temposong. Over structuur is vermoedelijk niet lang nagedacht. Het is allemaal wat voorspelbaar. Maar door de geweldige sound en productie klinkt dit super. Het gitaargeluid is werkelijk top. De cleane zang past perfect op de laag gestemde gitaarsound. De synths vormen op de achtergrond een muur van geluid. Met ‘Faceless’ zitten we in hetzelfde ritme. De refreinen hebben meerdere stemmen. Halfweg krijgen we plots een snel tegenritme door de drum maar niet voor lang. De doomsound neemt weer de bovenhand. De song sleept zich voort en ik ga gewillig mee. ‘Exit The Soul’  zit volledig in dezelfde sfeer. Ongeveer halfweg volgt er een passage met akoestische gitaar en worden er tapijtjes gelegd door de synths met daar bovenop een rustige zanglijn die abrupt wordt be-eindigd door een zware, logge Sabbathgitaar.

‘The Fall Chorus’ start met een akoestische gitaar en samenzang verder ondersteund door synths. Na enige tijd wordt het ritme opgedreven door de gitaar en krijgen zelfs enkele country-violen te horen. Geen doomsound te bespeuren hier.

Bij ‘Bird’ krijgen we weer de vertrouwde sound en sfeer. Idem voor ‘Wasted’. Afsluiter ‘Broken Nails’ is iets aparts. Na een dikke twee minuten zang en akoestische gitaar verandert de song in een post-metalachtige song doch met cleane zang. De apocalyps blijkbaar.

Elephant Tree brengt een soort progressieve, doom, post-rock als hoofdnoot. De teksten zijn niet bepaald vrolijk te noemen. De songs gaan over verlies, verlating, de controle verliezen…en ga zo maar door. De cleane zang is telkens met grote nagalm opgenomen. Door dit steeds te herhalen in de verschillende songs is het wat lastig om de schijf aan één stuk te beluisteren. Ook het trage ritme doet er geen goed aan. Maar dat is nu eenmaal hun stijl. De productie en de (gitaar)sound is verbluffend. Naarmate de schijf vordert, hoe meer kwaliteit we te horen krijgen. Interessante schijf.

Guido Grymonprez

IDIOTS – Chapter 2 – Fall

Je moet lef hebben om in deze tijden muziek uit te brengen die je onmogelijk kan promoten met live-optredens. Maar kijk: IDIOTS blijken zich daar niet aan te storen. Het tweede luik van de vier jaargetijden is een feit. Minco De Bruin (drums), Wouter Spaens (gitaar), Dick Descamps (basgitaar) en Luc Dufourmont (zang) schenken ons een zeer aantrekkelijke EP met zes songs. Er wordt afgetrapt met ‘Hong Kong’. Een groovy song met de kenmerkende praatzang van Luc die ons toch verrast met een lekker in het oor liggend refreintje. Muzikaal zeer sterk en strak gebracht.

‘Elephant’ start met een gitaarlick die onmiddellijk in uw hoofd blijft hangen. Ook het refrein is cathy. ‘Underground’ is wat wennen door het tegenritme van de drum. De basgitaar zorgt dat het nummer blijft stuwen. De wijze raad van nonkel Luc: “You can’t swim so you better drown..”

.

‘Nervous Breakdown’ is een soort afterpunk met wat countrytrekjes. Na het beluisteren van ‘Let’s get drunk’  ben je wat typsy. De dagelijkse sleur wordt weggedronken met een ferme fles wijn.

‘Black Out pt. 2’ zet u terug met beide voeten op de grond.  Een heerlijke sfeermaker door het toffe gitaarwerk en dito ritme. Het refrein schandeer je mee. De mondharmonica zit perfect. Groove!

Deze EP zou wel eens kunnen zorgen voor dé doorbraak. Zeker drie songs kunnen probleemloos op de radio.  Er wordt strak gespeeld en de opnames zijn zeer geslaagd. Luc heeft zijn typische zangstijl maar toch is gezorgd dat de refreinen hapklare brokken zijn geworden. En dat is goed. Nu nog die corona wegwerken en de podia kunnen worden opgebouwd.

Guido Grymonprez.

HIKKUP 

3 nieuwe releases: Down the rabbit hole, Hiccup, en Cornerstone

Na de eerdere besprekingen van ‘Death March’, ‘Falling’ en ‘Too Fast’ zijn we trots dat we opnieuw drie meesterwerkjes op jullie mogen loslaten. HIKKUP brengt ‘Cornerstone’, ‘Down The Rabbithole’ en ‘Hiccup’ uit.

‘Cornerstone’ heeft een jazzy touch met perfect ritmewerk tussen gitaar en drums. Daarachter een muur van synths en prachtige melodieuze zang. Verder een bluesy piano en een gitaarsolo.

‘Down The Rabbithole’ is wat ongewoon. Het ritme bestaat uit roffelende jazzy drums. De song bevat de ingrediënten die we bij HIKKUP kennen.  Verder tijdens het nummer slaat de sfeer plots om. De band wordt precies wat boos. WTF?..Is It Real? Ik geloof het wel.

‘Hiccup’ is een heerlijke avontuurlijke song met alweer prachtig gitaar- en pianowerk. Het refrein is sterk gebracht en overgoten met een rock-saus.

Bij het werk van HIKKUP merk je op dat het drumwerk zeer variërend is. Het wijkt af van de normale patronen en toch is de jazzy sfeer nooit ver weg. Ook speelt de piano een grote rol. De productie is alweer top.

Ik val in herhaling maar ik kan het niet helpen: HIKKUP is een topband!

www.facebook.com/realhikkup

Instagram: @hikkupmusic 

Spotify HIKKUP 

www.hikkup.be

Guido Grymonprez.